ေရႊဇီးကြက္ရဲ႕ ေရႊဇီးကြက္

ေရႊဇီးကြက္ ရဲ႕ ေဆာင္းပါး "ခႏၶာမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မ" ကုိ သူ႔ FaceBook ကေန ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။



မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွစာရင္းထဲမွာ ကၽြန္မ မပါပါ။ မ်က္ႏွာေပါက္ မလွသလို ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း ၾကည့္မေကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမသားစစ္စစ္လည္းျဖစ္၊ ပုထုဇဥ္ စစ္စစ္လည္း ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မ အလြန္ပဲ လွခ်င္ပခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ မိန္းကေလးမ်ား လွခ်င္ပခ်င္လာတတ္ၾကတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ကစၿပီး ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ လွေအာင္ပေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။



အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ဟာ အေခ်ာဆံုး၊ အလွဆံုးဆိုတဲ့ မင္းသမီးေတြနဲ႔ တြဲဖက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီမေလးေတြရဲ႕ အသည္းစြဲျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မရဲ႕အိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ပိုၿပီးလွခ်င္ပခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္မိခင္တစ္ဦး အေနနဲ႔ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္မသြားေအာင္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အထူးဂ႐ုစိုက္ျပဳျပင္ခဲ့ပါတယ္။


က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပၿပီး နဂိုထဲက ၾကည့္မေကာင္းတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လို႔ ကိုယ္ကာယေ လ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ရတာလဲ အေမာပါပဲ။ အစားအေသာက္ကိုလည္း သင့္တင့္ မွ်တေအာင္ သတိထားၿပီး ႀကိဳးစား စားေသာက္ရတာလည္း တာ၀န္ႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ဖက္မယ့္၊ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြအတြက္ ေၾကာင့္ၾက အားစိုက္ခဲ့ရတာလည္း မသက္သာပါဘူး။ က်န္းမာေရးအတြက္ေရာ ႏုပ်ိဳမႈအတြက္ေရာ အားေဆးေတြ၊ ႏုပ်ိဳေဆးေတြ ၀ယ္ေသာက္ခဲ့ရတာလည္း အလုပ္ႀကီးတစ္လုပ္ပါပဲ။ အသားအေရတို႔ ဆံပင္တို႔ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႔ရာအတြက္ အလွျပင္ဆိုင္ေတြ သြားရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာကေလး ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လုိ႔ မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီေတြနဲ႔ ေရာင္စံုခ်ယ္သခဲ့ရတာလည္း တရားလြန္ပါပဲ။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕ေနေအာင္လို႔ ဆပ္ျပာေမႊး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေမႊးက အစ၊ ကိုယ္လိမ္းအလွဆီ အလယ္၊ ေရေမႊးအဆံုး အေမႊးအႀကိဳင္မ်ိဳးစံု သံုးစြဲခဲ့ရတာလည္း တပင္တပန္းပါပဲ။

ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက ဒီအလွအပအေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မအေမက ေမြးဖြားေပးခဲ့လို႔ ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖ (ခ) ေ႐ႊဇီးကြက္ဆိုတဲ့ ခႏၵာကိုယ္ကို ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္အထိ ျမတ္ႏိုးခဲ့၊ ႏွစ္သက္ခဲ့၊ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့၊ ျပဳစုခဲ့၊ ယုယခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ကိုပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အလိုကိုလည္း ကၽြန္မအၿမဲပဲ လိုက္ေလ်ာ အလိုျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ဆႏၵက ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ။ ကၽြန္မအဆင္သင့္ ျဖည့္ဆည္းၿပီးသားပဲ။ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္သလား။ ႐ုပ္႐ွင္ကေလးၾကည့္လိုက္၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္လိုက္၊ ၀တၳဳကေလး ဖတ္လုိက္၊ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲသြားလိုက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟီလာတိုက္လိုက္၊ ခ်စ္သူနဲ႔ရင္ခုန္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ၿပီးသားပဲ။ ေပါက္ကြဲခ်င္သလား။ ေ႐ွ႕ေနာက္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေတြ ဆင္ျခင္မေနဘဲ မီးကုန္ရမ္းကုန္ ေပါက္ကြဲၿပီးသားပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကုိ ႐ွိ႐ွိသမွ် ေစတသိတ္ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အကုသိုလ္ေစတသိတ္ (၁၄)ပါးရဲ႕ ျခယ္လွယ္ေနသမွ်ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ လူ႔ဘ၀ႀကီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့တာဟာ ဆယ္စုႏွစ္ (၃)စုေက်ာ္ (၄)စုနီးပါး ေရာက္႐ွိလာတဲ့အထိပါပဲ။

အသက္ (၄၀) နားနီးလာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး အေနနဲ႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတြကို မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး အျဖစ္ထက္ ပိုၿပီး နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ေလ့လာခ်င္တဲ့ဆႏၵေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းသံဃာေတြ ေဟာၾကားေရးသား ထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို ေလးေလးနက္နက္ နာၾကားဖတ္႐ႈပါတယ္။

ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ သတၱ၀ါတိုင္းအတြက္ မိမိတို႔ရ႐ွိထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္၊ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ ဘြဲ႔အတတ္ပညာ၊ ရာထူး၊ ဂုဏ္ထူး၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ အာဏာအစ႐ွိတဲ့ မိမိတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္သက္ဆိုင္သမွ် အရာအားလံုးဟာ တစ္ဘ၀စာ တစ္ခဏသာ အငွါးရထားၾကတာေတြျဖစ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ဆိုတာလဲ သူတစ္ပါးဆီက ခဏငွားလာတဲ့ ခိုင္းႏြားႀကီးတစ္ေကာင္လိုပါပဲ။ အဲဒီလို ခဏသာ ငွားၿပီး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္႐ွိတဲ့ ခိုင္းႏြားႀကီးကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေကၽြးေမြး၊ ျပဳစု၊ အလိုလိုက္ၿပီး ျပန္ေပးခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္ေပးလိုက္မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခိုင္းပိုင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ၊ အမ်ားအတြက္ေရာ အက်ိဳးအျမတ္ရေအာင္ ခိုင္းၿပီး၊ အသံုးခ်ၿပီးမွ ျပန္ေပးမွာလားဆိုတဲ့ အေမးေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း လူ႔ဘ၀ တစ္ဘ၀စာ အငွား ရထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ လူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လူ႔စိတ္ကို ဆက္ၿပီး အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္မေနေတာ့ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ သံသရာအတြက္ အက်ိဳးမ်ားတဲ့ ကိစၥေတြမွာသာ အသံုးျပဳဖို႔သင့္ေၾကာင္း အျမင္မွန္ရလာခဲ့ပါတယ္။

သစၥာေလးပါးကို ထိုးသြင္းသိႏိုင္ဖို႔ရာ ကမၼ႒ာန္းတရားရိပ္သာေတြမွာ တရား အားထုတ္နည္းေတြကို ေလ့လာသင္ယူရင္း စခန္း၀င္ တရားထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ကၽြန္မပိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုလည္း အမ်ားျပည္သူလည္း အက်ိဳး႐ွိမယ့္ ျမတ္ဗုဒၶဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း ႏွစ္သက္ေတာ္မူၿပီး ေလးအသၤေခ်နဲ႔ ကမ႓ာတစ္သိန္းလံုး ပါရမီ ျဖည့္ဆည္းရင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဘဘ ဦးသုခတို႔ကလည္း ရန္ကုန္ နာေရး ကူညီမႈအသင္းကို စတင္တည္ေထာင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေန ၾကတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးစလံုး အလွဴေငြ ထည့္၀င္ လွဴဒါန္းရင္း လုပ္အားေပးၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီမွာ . . . စ်ာပနေပါင္းမ်ားစြာကို (အခမဲ့) ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးၾကရင္းနဲ႔ သက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရ ပါေတာ့တယ္။

အသက္အ႐ြယ္ ႀကီးရင့္သူေရာ၊ ငယ္႐ြယ္သူေရာ၊ ဓနဥစၥာၾကြယ္၀သူေရာ၊ မြဲေတသူေရာ၊ မ်ိဳး႐ိုးဂုဏ္ အဆင့္ ျမင့္ျမတ္သူေရာ၊ နိမ့္ပါးသူေရာ၊ ရာထူး အာဏာ ႀကီးျမတ္သူေရာ၊ နိမ့္က်သူေရာ၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္သူေရာ၊ ညံ့ဖ်င္းသူေရာ၊ ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမာလွပသူေရာ၊ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သူေရာ၊ ကိုယ္ကာယ ေတာင့္တင္းသူေရာ၊ ခ်ည့္နဲ႔သူေရာ၊ ဥာဏ္ပညာႀကီးမားသူေရာ၊ နည္းပါသူေရာ အားလံုးအားလံုးဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေသဆံုးေနၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕ က်န္ရစ္တဲ့႐ုပ္ကလပ္ ခႏၶာကိုယ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ နာေရး ကူညီမႈ အသင္း(ရန္ကုန္) အသင္းသူ/သားမ်ားက သယ္ယူ သၿဂႋဳလ္ေပးေနၾကရတာေတြကို ေန႔စဥ္ၾကား သိျမင္ေတြ႔ေနရေတာ့ ကၽြန္မေလ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးရဲ႕ အစိုးမရပံု၊ အႏွစ္သာရ မ႐ွိပံုကို ပိုပိုၿပီး သိျမင္လာရပါတယ္။

မၾကာခဏ တရားရိပ္သာ၀င္ၿပီး တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္ သိပ္မေပးႏိုင္ေပမယ့္။ ေန႔စဥ္ သံေ၀ဂရစရာေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ကၽြန္မ၊ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္သ႑ာန္မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဦးစီးတဲ့ အကုသိုလ္ေစတသိတ္ေတြ ၀င္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ ျခယ္လွယ္ခြင့္ မရွိေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္းၿပီးေနျဖစ္ပါတယ္။ သတိလက္လြတ္ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ေဒါသျဖစ္ရင္လည္း အထိန္းအကြပ္မ႐ွိ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီး တေငြ႔ေငြ႔နဲ႔ မၿပီးႏိုင္ မဆံုးႏိုင္ ေလာင္ကၽြမ္းေနတတ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ၊ အခုေတာ့ သတိလက္လြတ္ လို႔ အာ႐ံုတစ္ခုကို ေဒါသျဖစ္စရာအာ႐ံုအျဖစ္ ျမင္မိၿပီး ေဒါသျဖစ္လိုက္မိေပမဲ့ သတိခ်က္ခ်င္း ျပန္၀င္လာၿပီး ေဒါသကို ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲ မေပါက္ကြဲျဖစ္ေအာင္၊ တစ္ေငြ႕ေငြ႕ မေလာင္ကၽြမ္းျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၿပီး ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုပါပဲ အာ႐ံုတစ္ခုကို ေလာဘျဖစ္စရာ အာ႐ံုအျဖစ္ သတိလက္လြတ္ျမင္မိၿပီး အဲဒီအာ႐ံုကို ေလာဘတစ္ႀကီး စြဲစြဲလမ္းလမ္း တမ္းတမ္းတတနဲ႔ အငမ္းမရ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေနပါၿပီ။

အမ်ားျပည္သူလည္း အက်ိဳးမ်ား ကၽြန္မအတြက္လည္း သတိသံေ၀ဂရခြင့္ အၿမဲ႐ွိေနတဲ့ ဒီလူမႈေရးလုပ္ငန္းမွာပဲ ကၽြန္မရဲ႕ဘ၀၊ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္အား၊ ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္အားေတြကို ျမႇဳပ္ႏွံထားျဖစ္လို႔ တရားရိပ္သာကိုမေရာက္တာ (၄/၅) ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီးမွ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ သႀကၤန္တြင္း ေန႔ေယာဂီတရားစခန္းရိပ္သာမွာ တရားသြားထုိင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သႀကၤန္တြင္းကလည္းျဖစ္ျပန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္း လူေနထူထပ္တဲ့အရပ္မွာဆိုေတာ့ အသံေတြ ဆူညံေနလို႔ ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြကိုပဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု သတိလိုက္ကပ္ေနရလို႔ ဧကဂၢထာသမာဓိကို မထူေထာင္ႏိုင္လုိ႔ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ သ႑ာန္မွာ ေလာဘနဲ႔ေဒါသ တစ္ခုခု၀င္လာရင္ ပူေလာင္လာတတ္တာကို သတိနဲ႔ ႐ႈမွတ္ ပယ္ေဖ်ာက္က်င့္႐ွိေနတဲ့ ကၽြန္မ တရားထိုင္ေနရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရ၊ မေက်နပ္တဲ့ေဒါသေၾကာင့္ ပူေလာင္လာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္မကို ကၽြန္မလည္း အေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ "ငါ" ဆိုၿပီး အျပစ္ တင္လိုက္မိတဲ့ ခဏမွာပဲ ကၽြန္မရဲ႕ ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ေနတဲ့ "ဥာဏ္" က "ငါ" ဆိုတာ မ႐ွိဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သတိျပဳလုိက္မိပါတယ္။ ႐ူပကၡႏၶာ၊ ၀ိညာနကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာဆုိတဲ့ ခႏၶာ(၅)ပါး ဓမၼသေဘာေတြ ဓမၼဗ်ာပါရသက္သက္နဲ႔ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၾကတာကို သိျမင္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေ႐ႊဇီးကြက္လည္းမပါ။ ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖလည္း မပါ။ ငါလည္းမပါ။ ကၽြန္မလည္းမပါတာကို သိျမင္လိုက္ရေတာ့မွ ဒီခႏၶာ(၅)ပါးနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ဘာမွ မပတ္သက္တာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္မိပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မထင္ေနသလို ဒါေတြဟာ ကၽြန္မမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္လိုက္ပါတယ္။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ "ကံသည္ အနတၱသေဘာတရားျဖစ္ပံု" တရားေတာ္မွာ ခႏၶာ(၅)ပါးရဲ႕ အစိုးမရပံု၊ အားကိုးမရပံု၊ ေၾကာက္႐ြံ႕စရာေကာင္းပံု၊ ႐ြံ႕မုန္းစရာေကာင္းပံုေတြ ေဟာထားတာေတြကို ၾကားနာမိရာက ရန္သူမ်ိဳး (၅)ပါး ဆိုတဲ့ မီး၊ ေရ၊ ခိုးသူ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူ၊ မင္းဆိုတာေတြဟာ အေ၀းရန္သူမ်ားသာျဖစ္ၿပီး၊ ခႏၶာ (၅)ပါးဟာ သူသတ္သမားျဖစ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေနျခင္းဟာ သူသတ္သမားကို ျပဳစု ေစာင့္ေ႐ွာက္ေနျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရေနျခင္းဟာ သူသတ္သမား ေယာက်ာ္းခႏၶာ(၅)ပါး၏ အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံရန္သာျဖစ္တယ္။ သတၱ၀ါတိုင္းသာ ကိုယ့္အသုဘ၊ ကိုယ္မသာ ကိုယ္ထမ္းၿပီး သြားလာ လႈပ္႐ွားေနျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ေလာကအားလံုးကို ေအာင္ႏိုင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွ မိမိခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ မေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ စသည္ျဖင့္ ေဟာၾကားသြားတာေတြကို နာၾကားလိုက္ရေတာ့ နဂိုကမွ တျဖည္းျဖည္းျခင္း သံေယာဇဥ္နည္းပါးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ေၾကာက္႐ြံ႕၊ ႐ြံ႕မုန္းလာမိပါေတာ့တယ္။ သံသရာကို ကၽြန္မတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ မရပ္မနား အစဥ္တန္းျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အက်ိဳးခႏၶာ (၅)ပါး၊ အေၾကာင္းခႏၶာ (၅)ပါးတို႔ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ၊ ခႏၶာတစ္ဖန္ ျပန္မျဖစ္ရာ နိဗၺာန္ကို ဒီဘ၀ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး မ်က္ေမွာက္ျပဳပိုင္ခြင့္ ရလိုတဲ့ဆႏၵေတြ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာမိပါေတာ့တယ္။