ကြ်န္ေတာ္ သန္းၾကြယ္သူေဌး ျဖစ္ခဲ႕စဥ္က..

http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=670:article&catid=37:2009-04-17-01-30-25&Itemid=64 မွာ ေဖာ္ျပခ့ဲတ့ဲ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပုိင္း အေတြ႔အႀကဳံမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။


ပန္းခ်ီထိန္လင္း

မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလိုေခါင္းစဥ္မ်ိဳးဟာ က်ပမ္း စကားေျပာျပိဳင္ပြဲေတြမွာ မဲေပါက္တတ္တဲ့ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးပါ။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အပထား စိတ္ထဲရွိတာ ေလွ်ာက္ျပီး အခ်ိန္ မေစ့မခ်င္း ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုကေတာ့ စိတ္ကူးတည့္ရာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္ကို သန္းၾကြယ္ သူေဌး ျဖစ္ခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းကို ေျပာမလို႕ပါ။

ပန္းခ်ီထိန္လင္း တေယာက္ သန္းၾကြယ္ သူေဌး ျဖစ္ခဲ့တုန္းက ဘ၀ ဆိုေတာ့ သစ္ကုန္ကူးတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ေျပာျပမွာလား၊ ေက်ာက္ေအာင္ခဲ့တာပဲ ဖတ္ရမလားလို႔ စာဖတ္သူက ေတြးေကာင္း ေတြးမိႏိုင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း သိၾကတဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ၊ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အထဲက တခုခုကို ဘာလုပ္ဇာတ္ ခင္းလာဦးမလဲ မသိဘူးလို႔ ႀကိဳတင္ ေတြးေနေလာက္ပါျပီ။ ဟုတ္ပါတယ္ ခုေျပာျပမယ့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ပိုက္ဆံ သန္းခ်ီခ်မ္းသာတဲ့ သန္းၾကြယ္ သူေဌးတေယာက္ ဘ၀မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ခ်စ္ဦးေခါင္းမွာ သန္းေလးေတြေ၀ ဆိုတဲ့ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ သီခ်င္းလို သန္းဂ်ီးမေတြ ၾကြယ္၀ခဲ့တဲ့ တခါက ဘ၀ေလး တခုကို ေရးျပမလို႔ပါ ခင္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္က သန္းေတြအေၾကာင္း မေျပာခင္ သန္းရွာျခင္း ယဥ္ေက်းမွဳ အေၾကာင္း ပထမ ပြါးခ်င္ပါသဗ်။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္က စာေရးဆရာမ ခက္မာေရးတဲ့ အက္ေဆးေလးတခုမွာ ေခါင္းမွာတြယ္တဲ့ သန္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရကတည္းက ဒီစာေလးကို ေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူရဲ႕ သန္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရင္း ကိုယ္ပါ ယားလာတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ကမၻာကသိတဲ့ ျမန္မာပန္းခ်ီဆရာႀကီး ေပၚဦးသက္ရဲ႕ ေရေဆး ကာတြန္းပန္းခ်ီကားေလးေတြထဲမွာ ေရွ႕ေနာက္ တန္းစီၿပီး သန္းထိုင္ရွာေနတဲ့ မိန္းမေတြကို မၾကာခဏ ဆြဲျပခဲ့ဘူးတာ အမွတ္ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြထဲက အတင္းေျပာတဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြမွာ မိန္းမေတြ (တခ်ိဳ႕လည္း ရင္ရွားနဲ႔) တန္းစီၿပီး သန္းရွာၾက၊ သန္းတုပ္ၾကရင္း၊ အတင္းပါ တုပ္ၾကတဲ့ျပကြက္မ်ိဳးေတြလည္း မၾကာခဏ ၾကည့္ခဲ့ဘူးၾကပါလိမ္႕မယ္။

ငယ္ငယ္က ရြာမွာ ေန႔လည္၊ ေန႔ခင္းဆိုရင္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ မန္က်ဥ္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ မိန္းမႀကီးေတြဟာ သူတို႔ ဘီးဆံထံုးေတြ ေျဖခ်ၿပီး ဆံပင္ဖါးယားႀကီးေတြနဲ႔ တန္းစီထိုင္ၿပီး တေယာက္ေခါင္းကို တေယာက္ဖြၿပီး သန္းရွာ သန္းတုပ္ေနၾကတာ အၿမဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ သန္းတုတ္ သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူဟာ ရြာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပၚျပဴလာ ျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူဆိုရင္ ရြာထဲမွာ ဟိုလူကေခၚရွာခိုင္း ဒီလူကေခၚရွာခိုင္းရင္းနဲ႔ လူတကာနဲ႔ ဆက္ဆံရတာမို႕ သတင္းကလည္း သူ႕ဆီမွာ စံုတတ္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ က သန္းရွာတဲ့ ေနရာကို သန္းမရွိေပမယ့္ သတင္းစံု အတင္းစံုၾကားခ်င္လို႔ လာၾကတာလဲ ရွိသဗ်။ အခုေခတ္ သတင္း သိခ်င္လို႔ အြန္လိုင္းေပၚ တက္ၾကသလိုေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီထဲမွွာမွ ေစာေစာက သန္းရွာေကာင္းတဲ့ သူေတြက်ေတာ့ ခုေခတ္ သတင္းေပါင္းခ်ဳပ္ ဘေလာ႕ဂ္ဂါ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြတို႔လို သိခ်င္တာ အားလံုး ရွိတတ္တာမို႔ သူရွိတဲ့ သန္းရွာ၀ိုင္းမွာ မိန္းမတန္းက ပိုရွည္တတ္ပါတယ္။

အရင္ေခတ္ေတြက အိမ္မွာ လူတေယာက္ အလုပ္လုပ္ရင္ မိသားစုတစုလံုး ထိုင္စားလို႔ ရေနတဲ့ေခတ္ကိုး။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ရြာေတြမွာ သန္းတုပ္သန္းရွာတဲ့ ဓေလ့ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ခက္တာက ျမန္မာ့ရိုးရာ သန္းရွာ၊ သန္းတုပ္တဲ့ ဓေလ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ သက္ဆိုင္ရာေတြက ထိမ္းသိမ္းၾကပါဘို႔ ခုေခတ္စားေနတဲ့ ေဖ့ဘြတ္တို႔၊ တြတ္တာတို႔ (တြတ္တီး၊ တြတ္တာ) ေပၚကေန ေအာ္ဂႏိုက္ဇ္ လုပ္ၾကည့္ဘို႔ စဥ္းစားေသးသဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဖ့ဘြတ္ စာမ်က္နွာမွာ ဒီလို အေရးမပါတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳး ေရးရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပြက္ေလာထသြားႏိုင္တာမို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။

ေသခ်ာမွတ္မိတာက ကြ်န္ေတာ္ စတုတၳတန္းႏွစ္က ကြ်န္ေတာ့္ ေရွ႕ခံုမွာ ထိုင္တဲ့ ေဌးရီဆုိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေခါင္းမွာ သန္းေတြ သန္းနဲ႕ခ်ီၿပီး ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တရြရြနဲ႔ ေျပးလြား ေရြ႕ရွားေနသဗ်။ သူ႕ေခါင္းကိုၾကည္႕ရင္ တစိစိနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ယားလာေအာင္ မ်ားလွေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေဌးရီကေတာ့ သူ႔ေခါင္းမွာ သန္းေတြကို ရွိတယ္လို႔ အမွဳမထားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္အခါ သန္းထူတဲ့ေခါင္း မယား ဆိုတဲ့ စကားပံုကို ၾကားဘူးတဲ့အခါ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း သန္းၾကြယ္သူေဌး ေဌးရီမ်က္နွာကို ျပန္သတိရမိၿပီး ဟုတ္ပါေပတယ္၊ မွန္ပါေပတယ္လို႔ လက္ခံရပါတယ္။

ေနာင္ ကြ်န္ေတာ္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံပင္ထဲမွာ သန္းမ်ား ခုိေအာင္းေနသည္ကို သိရွိခဲ့ရၿပီး ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ အေမရဲ႕ ညြန္ၾကားခ်က္နဲ႔ ဘီးစိပ္ တိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ပထမ ဗလာစာအုပ္ (သို႔) သတင္းစာ အလယ္စာမ်က္ႏွာကို ျဖန္႕ခ်ထား ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီး ၀ါးဘီးစိပ္နဲ႔ တိုက္ခ်ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သန္း သေကာင့္သားေတြ ခမ်ာ ဆံၾကားမွာ မေနသာဘဲ သတင္းစာေပၚကို တေဖါက္ေဖါက္ ျပဳတ္က် လာရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ညီမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ဘယ္သူ႔ေခါင္းက ဘယ္ေလာက္ ရတယ္ဆိုတာကို ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ လက္မနဲ႔ လိုက္တုပ္ေတာ့တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ သန္းတုပ္တဲ့အခါ တေဖါက္ဖါက္နဲ႔ ျမည္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ပိုပိုၿပီး တုပ္ခ်င္လာတတ္သဗ်။ အဲဒီ ေန႔မ်ိဳးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေပၚက သန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ကမၻာပ်က္တဲ့ ေန႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ ရြာဘုရားတန္ေဆာင္းတခုမွာ သန္းတုတ္သူမ်ား ခံစားရေသာ ငရဲ ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ႔လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဖ်ား သြားသဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်လာတဲ့ သန္းေတြကို အိမ္ျပင္ဘက္သြားခါ ခ်ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို ဘီးစိပ္တိုက္လို႔ သန္းမႀကီးေတြ က်လာရင္ အားရ၀မ္းသာနဲ႔ အဖြါးလုပ္တဲ႕လူကို ျပေတာ႕့ ဂ်ပန္ေခတ္က ဆပ္ျပာေတြ ျပတ္လတ္ၿပီး လူေတြကိုယ္မွာ သန္းဂ်ီးမေတြ တြယ္ကပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို အဖြားက လြမ္းလြမ္းေမာေမာ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဂ်ပန္ေခတ္အေၾကာင္း ေျပာၿပီဆို ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က အဲဒီေခတ္မ်ိဳး မရွိေတာ့လို႔ ၀မ္းသာရမယ့္အစား အဲဒီေခတ္ကို မမွီလိုက္တာပဲ နာသလိုလို ေတြးမိခဲ့သဗ်။ အဲဒီလို ေတြးခဲ့ဘူးလို႔လား မသိပါဘူးဗ်ာ အဲဒီ သန္းဂ်ီးမ ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ဘ၀တေကြ႔မွာ တည့္တည့္ႀကီးကို သြားႀကံဳမိပါေတာ့တယ္။

ေနရာက ကခ်င္ျပည္နယ္နဲ႔ တရုတ္နယ္စပ္ KIA ဌာနခ်ဴပ္ လိုင္စင္နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ABSDF (NB) ပါေဂ်ာင္ စခန္းရဲ႕ အက်ဥ္းစခန္းတခုမွာ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ လူ ၇၀ ေလာက္ဟာ စစ္အစိုးရက လြတ္လိုက္တဲ့ သူလ်ိဳေတြဆိုၿပီး စြပ္စြဲကာ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ညွင္းဆဲမွဳေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရခ်ိန္မွာ ကိုေရႊသန္းဂ်ီးမနဲ႔ လာဆံု ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေထာင္ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးက တကယ္ေတာ့ သာမာန္ ေျမစိုက္ ယင္ေပါင္ၾကမ္း (ကတၱရာျပားေတြ) မိုးၿပီး ၀ါးျခမ္းေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ တဲႀကီးဗ်။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ညပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးေတြထဲေျခ ၂ ဖက္လံုးကို ထည့္ခတ္ထားပါတယ္ (သို႔မဟုတ္) သံႀကိဳးႀကီးေတြနဲ႔ ေျခက်င္း၀တ္ကို ခတ္ထားပါတယ္။ ညဘက္ လွဲခ် မအိပ္ခင္မွာေတာ့ လက္ေတြကို လက္ေကာက္၀တ္ကေန ႀကိဳးနဲ႔ ပူးတုပ္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို ပိတ္စနဲ႔ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ စည္းၿပီးမွ အိပ္ၾကရပါတယ္။ အိပ္ယာကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ကတၱာရာျပားစေတြ ခင္းထားတဲ့ ဘူမိ ကဗၺလာ ေျမေမြ႔ယာပါ။ မအိပ္ခင္မွာ လံုျခံဳေရး အဖြဲ႔ (သို႔) ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမး္ဆီးထားတဲ့ အဖြဲ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို သီခ်င္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖ တင္ဆက္ရေသး သဗ်။ ခိုင္းရင္ေပါ့ေလ။ ၿပီးလို႔ အိပ္ခ်ိန္ လွဲခ်ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ လူးလြန္႔ လွဳပ္ရွားခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ညလယ္ေကာင္မွာ ဆီးသြားဘို႕ ႏိုးတဲ႕အခ်ိန္မွာ လွဲခ်ေနရာက ထ၊ ေျခရင္းမွာ ခ်ထားတဲ့ ဂလူးကို႕စ္ ပုလင္းလြတ္ေတြထဲကုိ ေသေသခ်ာခ်ာခ်ိန္ျပီး ရွဴရွဴးေပါက္ထည့္ ရပါတယ္။ ၿပီးျပန္အိပ္ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲအိ္ပ္ခ်ိန္မွာ လူးလြန္႔တာမ်ားတဲ႕ သူေတြကိုေတာ႕ မနက္လင္းခ်ိန္ တန္းစီခ်ိန္ ဆီး ပုလင္းေတြ သြန္ၿပီးတာနဲ႔ နာမည္ေတြ ေခၚလိုက္ၿပီရင္ ေျမႀကီးေပၚ ၀မ္းယား တိုးေပးထားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေထာင္မွုဴး ဆိုတဲ့လူ ဒါမွမဟုတ္ အရုိက္အႏွက္ အင္မတန္ ၾကမး္ပါေပတယ္လို႔ နာမည္ေကာင္း ထြက္ခ်င္တဲ့ လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ မနက္ခင္း ေသြးပူေလ႔က်င္ခန္း စ ပါတယ္။ သံုးလက္မ ပတ္လည္နီးပါး တုတ္တဲ့ လက္ကိုင္တုတ္ရွည္ႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေက်ာ (သို႔) ခါးရိုးေပၚကို စံုကိုင္ ရိုက္ခ်လိုက္သူရဲ႕ ေစစားရာအတိုင္း အလည္အပတ္က်ေရာက္ လာပါေတာ့တယ္။

သို႔ေပမယ့္ သို႔ကလို က်ေရာက္လာတဲ့ တုတ္ခ်က္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အဖို႔ေတာ့ ထမင္းစား ေရေသာက္လိုပါပဲ။ အဲဒီမတိုင္ခင္က စစ္ေၾကာေရးလို႔ ေခၚတဲ့ ငရဲခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမး္ဆီးစစ္ေဆးတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ ေထာက္လွမး္ေရးရဲ႕ တုတ္ခ်က္၊ ဓါးခ်က္ေတြ၊ မီးရွိဳ႕ခ်က္ေတြ၊ လွ်ပ္စစ္တို႔ခ်က္ေတြ၊ ေရႏွစ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့အခါ ကေလးကစားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီငရဲခန္းရဲ႕ ညွင္းပန္းမွုနဲ႔ ေရွ႕မွာ ဘ၀ဆံုးပါးသြားတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ေအး (ကသာ) ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္ခံ ပီကင္းျပန္ ဦးစိန္၊ စမ္းေခ်ာင္းက ကိုျပည့္စိုးႏုိုင္၊ ကိုစိုးႀကီးတို႔လို တုတ္ခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္ မခံလိုလို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘ၀ကေန မဆလ လႊတ္လိုက္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြပါလို႔ ရင္နာနာထြက္ဆိုၿပီး အသက္ကို ဆက္ေမြးဘို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဒီဇာတ္ထုပ္မွာေတာ့ ဒီလိုက်ေရာက္လာတဲ့ တုတ္ခ်က္ေတြဟာ သိပ္အဆန္း မဟုတ္ေတာ႕ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လို အသက္ကို ေမြးေပမယ့္ မိမိတို႔ ကိုယ္လက္အဂၤါ တခ်ိဳ႕ကို ေပးလိုက္ရသူေတြလည္း ရွိတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေထာင္အိပ္ခန္းဟာ ေစ်းက အမဲသားတန္းထက္ေတာ႕ ပိုျပီး ေသြးညီွနံ႔ လႊမ္းပါတယ္။ လက္ေကာက္၀တ္က ျဖတ္ထားခံရတဲ့ ယူဂ်ီတာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီး (ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းပါျဖတ္ေပး လုိက္ရ) လက္ေခ်ာင္းေတြ ခုတ္ထားခံရတဲ့ ကိုေအာင္ဖိုးတို႔ ေျခေထာက္ထဲကို ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးဖုတ္ၿပီး ရိွဳသြင္းခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ဆီက ေသြးညွီနံ႔ေတြအျပင္ ရံဖန္ရံခါ အကြဲအၿပဲ အျဖတ္အေတာက္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ေခါင္းကိုမၾကာခဏ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ခံရတတ္တာမို႔ ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္ေတြမွာ ေသြးနံ႔စြဲေနတာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ႕ပါ။

ခက္တာက ေသြးေပလို႔မို႕လည္း အက်ႌကို လဲမပစ္သာပါဘူး။ လဲစရာလည္း မေပးပါဘူး။ အဲဒီ ပါေဂ်ာင္ေဒသဆိုတာက တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ ေကအိုင္ေအ ဌာနခ်ဳပ္ လိုင္စင္ စခန္းနဲ႔ တဆက္တည္း အျမင့္ေပ ခုနွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိတာမို႔ ေဆာင္းမွာ အရိုးကြဲေအာင္ ေအးစက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေစာင္မရွိပဲ (တခါတရံ ေစာင္ပါးေလး တထည္ ၂ေယာက္မွ်) ေျမေပၚ လွဲအိ္ပ္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ ေသြးဘယ္လို ရြဲေနေပမယ့္ အဲဒီအက်ႌကို မပစ္နိုင္ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ေလးထပ္ေလာက္ ထပ္၀တ္ထားတာေတာင္ အေဆာက္အဦး ထရံႀကဲႀကဲၾကားက တိုက္လာတဲ့ ေတာင္ေပၚေဆာင္းေလေၾကာင့္ ရိုက္ထားတဲ့ ဒဏ္ေတြက အရိုးကြဲေအာင္ ေအးျမလွပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ စၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားကတည္းက တခါမွ ေရခ်ိဴးခြင့္လည္း မေပးသလို၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ထပ္အသားနာခံျပီး ေရခ်ိဴးခြင့္ ေတာင္းဆိုဘို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မရွိပါဘူ။ ဒါေၾကာင့္ အ၀တ္အစားေတြမွာ ေသြးေတြကေျခာက္ျပီး ခ်ပ္ေခါက္ႀကီး ျဖစ္တဲ႕ေနရာ၊ ဆီးနံ၊ ေသြးနံ႔နဲ႔ ဖုန္မွဳန္႔တို႔ လိမ္းက်ံေနခဲ႕တာ လနဲ႕ခ်ီၿပီး ၾကာလာတာတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ ေပါက္ဖြါးခဲ့တယ္လို႔ မသိႏိုင္တဲ့ သန္းဂ်ီးမလို႔ ေခၚတဲ့ ကိုယ္သန္းေတြနဲ႔ အေဆြခင္ပြန္း ဖြဲ႔မိၾကပါေတာ႕တယ္။

အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုိယ္မွာ ခုလို ကိုယ္သန္းေတြရွိေနတာကို ဘယ္အခ်ိန္က စ သတိထားမိ ဘယ္သူက စ သတိထားမိတယ္ဆိုတာ မွတ္မွတ္သားသား ရွိသင္႕ပါလ်က္ မရွိတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္ ေခၚၿပီး ရိုက္စစ္ဦးမလဲ။ ေလွ်ာ႕ခ္တိုက္ၿပီး အစစ္ခံရ ဦးမလဲ။ မီးျမိဳက္ခံရဦးမလဲ ဆိုတာကို ေန႔ေန႔ညည လန္႔ေနရလို႔ပါ။ အစစ္ မခံရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလဲ သူတို႔ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းေတြကို ကြ်ဲလို ႏြားလို လုပ္ရတဲ့ ကြ်န္တပိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႔ သတိမထားမိၾကတာပါ။

အဲေနာက္ေတာ့ တေယာက္ေသာသူက စၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ သန္းေတြ ရွိေနတယ္လို႔ စေၾကညာလိုက္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ အလုပ္နားတဲ့ အခ်ိန္ အက်ႌေတြကို တလြာခ်င္း ခၽြတ္ၿပီး ေသခ်ာ စစ္ၾကည့္ေသာအခါမွာေတာ့ အက်ႌရဲ႕ ခ်ဳပ္ရိုးေၾကာင္းေတြ ၾကားမွ ခိုေအာင္းေနတဲ့ (အထူးသျဖင့္ ဂ်ိဳင္းနဲ႔ လက္ျပင္ အဆက္ ခ်ဳပ္ရိုးေတြၾကား) သန္းျဖဴျဖဴႀကီးေတြကို ေတြရပါတယ္။

လူ႕စိတ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆန္းတယ္ခင္ဗ်။ ဒီ ကိုယ္သန္းႀကီးေတြကို စေတြ႔ေတာ့ ဒါဟာအင္မတန္ လန္႔စရာ ေကာင္းတဲ့ကိစၥကို အႏၱရာယ္လို႔ မျမင္ပဲ ငါ့အေမႀကီး (အဖြါး) ေျပာတဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္လို ေခတ္ပ်က္ကာလမ်ိဳးမွာမွ ႀကံဳရတဲ့ သန္းဂ်ီးမႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ကိုယ္ကပ္ေနပါေပါ့လား ဆိုၿပီး ႀကိတ္၀မ္းသာမိေနေသးဗ်။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရပါဘူး ညလည္း ေရာက္ေရာ သတၱိျပေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက ညဘက္ မခံမရပ္ နိုင္ေအာင္ ဒင္းတို႕က ကိုက္ေပမယ္႔ ေစာေစာက ေျပာခဲ႕သလို လက္ျပန္ႀကိဳးက တုပ္ထားတဲ့အျပင္ နည္းနည္းေလး လွဳပ္ခ်င္လြန္႔ၿပီဆိုရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ အရင္ေတာင္းရတာမို႕ စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္း အလိုက္နဲ႔ ေျပာရရင္ ယားေတာ့ယားတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မကုတ္နဲ႔ လို႔ပဲ ဆိုသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။

အမွန္ေတာ့ ညည ကြ်န္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းစံ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ဟာ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းဘဲ လူးတယ္ လြန္႔တယ္ဆိုတဲ႕ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ မနက္မနက္ တုတ္ခ်က္ ထိခံေနရတာ ေတာ္တာ္ၾကာေနပါၿပီ။ အရိုက္သာ ခံေနရတယ္ ကိုယ္ဖာသာ လူးမိလြန္႔မိသလား မသိရဘဲ အသလြတ္ အႏြာခံေနရတာက ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ခင္ဗ်။ မနက္က် စာရင္းက ထြက္လာၿပီ လူးတယ္ လြန္႔တယ္ တဲ့။ ေနာက္မွ အေျဖက ေပၚေတာ့တာကိုးဗ်။ ဒီေကာင္ႀကီးေတြ အက်ႌ အတြင္းထဲမွာ ကိုက္ေနတာဆိုေတာ့ လူးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ လြန္႔ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

လူစိတ္ဟာ အင္မတန္ ဆန္းသဗ်။ ပထမဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ေပၚမွာ ဒီကိုယ္သန္းႀကီးေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ စသိတဲ့ ညကိုမွာေတာ့ ညအိပ္ဘို႔ ေခါင္းခ်ၿပီး မိနစ္အတြင္းမွာပဲ အက်ႌအထပ္ထပ္ အတြင္းက ကိုယ္ခႏၶာမွာ မႀကံဳစဖူး ထူးထူးျခားျခား ယားလာပါေတာ႕တယ္။ သန္းဂ်ီးမ တပ္ဖြဲ႔ဟာ တညတာ စစ္ဆင္ေရး စတင္ဘို႔အတြက္ တပ္ခ်ီ တပ္ေျပာင္းေတြ လုပ္ေနပံု ရပါတယ္ဗ်။ သိတဲ့အတိုင္း ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကလည္း သံႀကိဳးကြင္းထဲမွာ။ လက္ ၂ ဖက္ကိို ေက်ာေနာက္ပို႔ၿပီး လက္ေကာက္၀တ္ကေန ပူးတုပ္ထားတာမို႔ လွဲခ်လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူက ပံုစံအရကို မလူးမလြန္႔ နိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ ငယ္ငယ္က ဘူတာရံုမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းလံုးကို ပူးတုပ္ထားတဲ့ ၀က္ေတြ ပံုစံပါပဲဗ်ာ။ မ်က္ေစ့ကိုလည္း ပိတ္စနဲ႔ အၿမဲတင္းေနေအာင္ ခ်ည္ထားတာဆိုေတာ့ နားကို အၿမဲစြင့္ထားတဲ့ အေလ့က ရွိေနသဗ်။ ဘယ္သူ႔ေခၚထုတ္ သြားၿပီလဲ။ ဘယ္သူ ၀င္လာျပန္ၿပီလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ညဘက္ေတြမွာ ေခၚၿပီး စစ္ေဆးတာကိုးဗ်။ ဘယ္သူေတာ့ျဖင့္ စစ္ရင္း လက္လြန္သြားလို႔ ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘူး စသည္ျဖင့္ေပါ့ … ဆိုေတာ့ နားကေတာ့ စြပ္စြင့္ထားရတယ္။ ဘ၀က။

ေျပာရင္ေတာ့ ပိုလြန္းတယ္ ေျပာၾကမွာပဲ။ တကယ္ပါဗ်ာ ေနာက္ အာရံုစိုက္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီ ကိုေရႊသန္းဂ်ီးမ တပ္ဖြဲ႕ အထဲမွာ ေျပးလြား လွဳပ္ရွားတဲ့ အသံကို နားထဲမွာ တခါတခါ ၾကားရသဗ်။ အေရျပားေပၚမွာ ေျပးေနရင္လည္း သိေနသဗ်။ ကိုက္တာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့ဗ်ာ။

သူတို႔ေတြကလည္း သိပံုရတယ္ဗ်။ ခုငါတို႔ ေသြးစုတ္ေနတဲ့ လဒေတြဟာ ငါတို႔ကို ဘာမွ မတုံ႔ျပန္နိုင္တဲ့ ေကာင္ေတြလို႔ ေကာင္းေကာင္း သိေနပံုရတယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ညေရာက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေပ်ာ္ပြဲစားရံုႀကီးေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တာမို႔ တညလံုး စိတ္ႀကိဳက္ ပြဲေတာ္ တည္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သန္းေတြကပ္ေနတာ စသိတဲ့ ညကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ အရင္ကနဲ႔ မတူေအာင္ယား။ မတူေအာင္ နာေတာ့ကိုး။ အဲဒီေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားေတာ့ ဘာမွလုပ္မရေပမယ့္ နည္းနည္းေလး သက္သာလို သက္သာျငား လူးၾကည့္ လြန္႔ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္က ဘယ္လိုမွ တားမရဘူး ခင္ဗ်။

ယားေနတာကို အာရံုစိုက္ၿပီး ေျမႀကီးနဲ႔ ႀကိတ္သတ္ဖို႔ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့ဗ်။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ တညလံုးဟာ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ နည္းနည္း လွဳပ္ပါရေစဗ် ဆိုတာခ်ည္း ျဖစ္ကုန္တာေပါ႕။ ခက္တာက အကုန္လံုးက ကုပ္ခ်င္ လွဳပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသလို ကုပ္ဖို႔အေရး ခြင့္ျပဳခ်က္ ရဘို႔ကလည္း အလြန္ အေရးႀကီးတာကိုး ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း လွဳပ္ပါရေစဗ် လို႔ ေျပာေပမယ့္ လွဳပ္လို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ က်ဘို႔ ေစာင့္ရတာက တခါ တခါ တကမၻာေလာက္ ၾကာေနသလိုပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ေနာက္က တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္လည္း ကုတ္ပါရေစ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ သိတဲ့အတိုင္းဗ်ာ တာ၀န္က်တဲ့ အေစာင့္ဆိုတာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့ မနက္လင္းလို႔ ကြင္းထဲမွာလည္း တန္းစီေရာ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႔ အေစာင့္က်တဲ့ လူအားလံုးက တုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ေစာင္႕ေနေတာ့တာေပါ့။ ညက လွဳပ္တဲ့လူ မလွဳပ္တဲ့လူ ခြဲမေနေတာ့ဘူးေလ အားလံုးေျမႀကီးေပၚ ၀မ္းယားေမွာက္ထားေစ ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ အ၀ စားရေတာ့တာေပါ့ ဗ်။

အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာ ကြ်န္တာ္တို႔ကို ဖမ္းထားၿပီး မၾကာခဏ အႀကီးအက်ယ္ နွိပ္စက္ေနတဲ့ ငရဲသားေတြရဲ႕ ရန္ထက္၊ ေနာက္ ရန္သူေတာ္အသစ္ သန္းဂ်ီးမေတြကို ပိုၿပီး ထိတ္လန္႔လာပါေတာ့တယ္။ ညတိုင္း ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ လူးခြင့္ ေတာင္းရပါ့မလဲ ဆိုတာမ်ိဳးကိုခ်ည္း ေခ်ာင္းေနရတာကိုး။ သန္းဂ်ီးမေတြကလည္း လည္တယ္ဗ်။ ညဆို သူတို႔ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေနရာကေန လက္ေမာင္းတေလွ်ာက္ ဆင္းလာၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ ထားတဲ့ လက္ေကာက္၀တ္က ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ေနရာတ၀ိုက္ကို ဆင္းလာၿပီး ကိုက္တတ္သဗ်။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ညမလွဳပ္ပဲလည္း မေနနိုင္ မနက္က်ေတာ့မွ ရိုက္ပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး လႈပ္ရာက အရိုက္ခံရတာ ၾကာလာေတာ့ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြ ရန္က လြတ္ဘို႔အေရးဟာ တို႔တာ၀န္ အေရးတပါး ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့ ဗ်ာ။

ပထမဆံုး စစ္ဆင္ေရး ကေတာ့ အျပင္မွာ အလုပ္ေတြ ထြက္လုပ္ရာက အျပန္ ေထာင္ေရွ႕ကြင္းထဲ ခဏထိုင္ လူေရတြက္ခ်ိန္မွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အက်ႌ အထပ္ထပ္ကို ခြ်တ္ၿပီး ေအာက္ဆံုးထပ္ကို ထားၿပီး က်န္အထပ္ေတြကို ျပန္၀တ္ၿပီး (ျပန္မ၀တ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး တခါတေလဆို ေရခဲေအာင္ ေအးတဲ့ ေနရာကိုး) ေတာ့ ရတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အဲဒီအက်ႌရဲ႕ ခ်ဴပ္ရိုးေၾကာင္းေတြအတိုင္း ခိုေအာင္းေနတဲ့ ရန္သူေတာ္ သန္းဂ်ီးမေတြကို လက္စားေခ်ၾကပါေတာ႕တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အက်ႌေတြက စစ္ေရာင္ေတြမို႔ စစ္စိမ္းေရာင္ အက်ႌခ်ဳပ္ရိုးၾကားမွာ ခိုေနတဲ့ ဒင္းတို႔ကိုရွာရတာ ဘယ္ခက္လိမ့္မလဲဗ်ာ။ ဒီျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဆန္႔ေစ့ႀကီးေတြလို ကပ္ေနတဲ့ဟာ။ အမယ္ တကယ္လိုက္ရွာၿပီး ရွင္းေနၿပီဆိုတာ သိေတာ့ ဒင္းတို႔ကလည္း ေျပးခ်င္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရလိမ့္မလဲဗ်ာ ညေပါင္းမ်ားစြာ အညိွဳးႀကီး ညိွဳးထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္က လြတ္ေအာင္ မေျပးနိုင္ၾကပါဘူး။ အတုံးအရုံးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႕ခက္တာက သူတို႔ကို ကုန္စင္သြားေအာင္ ရွာဘို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာက လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ မရွိတာပဲဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ကလည္း မရွာနိုင္တာေတာ့ အရင္လိုပဲ ေန႔က် အေစာင့္နဲ႔ စစ္ေၾကာေရး ျပဳသမွ်ႏုၾကရၿပီး ညညမွာေတာ့ ဒင္းတို႔ျပဳသမွ် ႏုရတဲ့ ဘ၀မွာပဲ စင္းခံခဲ့ရသဗ်။

အဲဒီလို စင္းခံေနရတဲ့ ဘ၀ကေန တေယာက္ေသာသူက သူ႔ အေတြ႕အၾကံဳတခု ေ၀ငွလာသဗ်။ အဲဒါ ကေတာ့ ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီး လက္ျပန္ႀကိဳး ခ်ည္ကာနီးမွာ အတြင္းဆုံးက အက်ႌကို ခြ်တ္ၿပီး အေပၚဆံုးကို ေျပာင္းၿပီး ၀တ္တဲ့နည္း ခင္ဗ်။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြက ေအာက္ဆံုးက အက်ႌမွာ တြယ္ကပ္ ေနတတ္ထာဆိုေတာ့ ဒီဟာကို အေပၚဆံုးထပ္ကို ေျပာင္း၀တ္လိုက္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိလည္ေအာင္ လုပ္တဲ့စိတ္ကူးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဟုတ္သဗ်။ ညဦးပိုင္းမွာေတာ့ နည္းနညး္ သက္သာသလိုလို ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အတိုးခ်ၿပီး အျပတ္အသတ္ ႏႊာပါေတာ့တယ္။ ငါတို႔ကို မလိမ့္တပတ္နဲ႔ လုပ္တဲ့ ေကာင္ေတြဆိုၿပီး တကယ္ႏႊာတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခံစား ရသဗ်။ ဒီေတာ့ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ ဆိုၿပီး ႀကိတ္ၿပီး ႀကိမ္း၀ါးေနခဲ့ရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႕ ေဆာင္းတြင္းႀကီး တတြင္းလံုးမွာ ေရခဲေတြ လႊမ္းတဲ့ေဆာင္း၊ အရိုက္ၾကမ္း အျဖတ္အေတာက္ ၾကမ္းတဲ့ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ ေသြးအစုပ္ၾကမ္းတဲ့ သန္းဂ်ီးမတို႔နဲ႔ လံုးေထြးရင္း ရက္စက္အမွဳအေပါင္း သရဖူေဆာင္းေတာ့သည္ ဆိုသလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲက ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ မေၾကြသင့္ဘဲ၊ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရၿပီး ေဆာင္းအလြန္ ႏွင္းခဲေပ်ာ္ခိ်န္ ေရာက္လာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း ငရဲမွာ နည္းနည္း အသားက်လာပါတယ္။ တရက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ တန္းစီး တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ကသာက ကိုျမင့္သိန္းက အရဲ႕စြန္႔ၿပီး အထူးအေရးႀကီးတဲ့ စီမံကိန္းတခုကို လံုျခံဳေရး ယူထားတဲ့ တာ၀န္ခံကတဆင့္ တင္ျပလိုက္ပါသဗ်။

အဲဒါကေတာ့ ခုလို ႏွင္းေတြေပ်ာ္လို႔ ေထာင္ကုန္းက ဆင္းတဲ့ ေတာင္ၾကား စမ္းေခ်ာင္းေလး ေပၚလာတဲ့ ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ေရခ်ိဳးခြင့္ျပဳဘို႔နဲ႔ အ၀တ္ေတြကိုလည္း ေရေႏြးနဲ႔ စိမ္ၿပီး ျပဳတ္ေလ်ာ္ခြင့္ ေပးဘို႔ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီခ်ိန္က ကြ်န္တာ္တို႕အားလံုး ေရမခ်ဳိးရတာ ေလးလ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေစာင့္အၾကပ္ စံုလင္စြာနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ မ်ားစြာနဲ႔ ေရခ်ပြဲ အခမ္းအနား လုပ္ျဖစ္ပါေတာ႕တယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ ေနထြက္ခ်ိန္ေလာက္မွာ စျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေထာင္ကုန္းနဲ႔ အာသံကုန္း ႏွစ္ခုၾကားမွာ ႏွင္းေပ်ာ္ခ်ိန္ဆို ေျခက်င္း၀တ္ေလာက္ နက္ျပီး ေလးေပေလာက္ က်ယ္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလး ရွိသဗ်။ အာသံကုန္းလို႔ ေခၚရတာကေတာ့ ေကအိုင္ေအတပ္မွာ စစ္သင္တန္းလာယူတဲ့ အိႏၵိယနိုင္ငံ အာသံျပည္ကလာတဲ့ သူပုန္ေတြထဲက စစ္စည္းကမ္း မလိုက္နာတဲ့ စစ္သားတခ်ိဳ႕ကို ေခါင္းျဖတ္ သတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကုန္းျဖစ္လို႕ပါ။

ေနာင္ အဲဒီ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာပဲ ၁၉၉၂ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ရက္ ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအ၀င္ ေတာ္လွန္ေရး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ ၁၅ ဦးကို တခ်ိန္တည္း အမိန္႔ထုတ္ ေခါင္းျဖတ္ သတ္္ခံခဲ့ရတာလည္း အဲဒီကုန္းေပၚမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ပထမဦးစြာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အဲဒီစမး္ေခ်ာင္းေလးကို လူတေယာက္လွဲၿပီး စိမ္လို႔ရေအာင္ ျပဳျပင္ရပါတယ္။ တဖြဲ႔ကေတာ့ မိုးျဗဲဒယ္ႀကီး တလံုးထဲ ေရျဖည့္ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္တံုးသံုးတံုးကို ဖိုခေနာက္ဆိုင္ၿပီး ထင္းမီးဖိုႀကီးတခု တည္ပါတယ္။ အဲဒီမိုးျဗဲဒယ္ႀကီး ပြက္လာတာကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္လွဳပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ ေရေတြ ကြ်က္ကြ်က္ဆူလာတဲ႕အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သန္း ႏွိမ္နင္းေရး စီမံကိန္းႀကီးကို စတင္ပါေတာ့တယ္။

ပထမဆံုး ေရခ်ိဳးမယ့္ တသုတ္ခြဲလိုက္ၿပီး သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ အ၀တ္ေတြ အားလံုးကို ခြ်တ္ၿပီး အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ ေရေတြထဲကို ပစ္ထည္႕လိုက္ၾကၿပီး ၀ါးလံုရွည္နဲ႔ ထိုးႏွစ္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ ဒယ္အိုး ေရမ်က္နွာျပင္ကို စိုက္ၾကည္ေနလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ တထည္ ပစ္လိုက္တာနဲ႕ ေရျပင္ေပၚကို တက္လာလိုက္တဲ့ သန္းဂ်ီးမေဖြးေဖြးႀကီးဗ်ာ။ ေဖြးကနဲ ေဖြးကနဲ ေရျပင္ေပၚ တက္လာလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုး ညစ္မဲေနတဲ႕ ဒယ္အိုး ေရမ်က္ႏွာျပင္တခုလံုးမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ အျပည့္ ဖံုးသြားလိုက္တာ ေရမဲညစ္ညစ္ေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အထိပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အကုသိုလ္ကလည္း မေသးလွဘူး ခင္ဗ်။ ဒီေလာက္ ဘယ္ေန႔ ထုတ္ရိုက္လို႔ ေသမလဲဆိုတာကို တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြက အကုန္ၾကြသြားတာကို အားရပါးရ အရသာခံၿပီး ၾကည္႕ေနၾကေသး တယ္ခင္ဗ်။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူတို႔ ေပးထားတဲ့ ဒုကၡကလည္း မေသးဘဲကိုးဗ်။ အဲဒီေန႔ ညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ သန္းဂ်ီးမေတြရဲ႕ ေဘးရန္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေအးေးအခ်မး္ခ်မ္း အိပ္စက္ရပါေတာ႕တယ္။

ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မၾကာပါဘူး ဒင္းတို႔ အတိုးခ် ႏွိပ္စက္တဲ့ ဒဏ္ကို ျပန္ခံရျပန္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရခ်ခြင့္ရတဲ့ေန႔က ႏွိပ္စက္ထားလို႔ မထနိုင္တဲ႕လူေတြ ေလာေလာလတ္လတ္ လက္ေျချပတ္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ ေရလံုး၀ ထိလို မရတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က ေထာင္တြင္းေဆာင္မွာ က်န္ခဲ႕တာမို႔ သူတို႔ အ၀တ္အစားေတြမွာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိပ္တဲ့ ေနရာခင္းတို႔ ေစာင္တို႕မွာ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနတဲ႔ သန္းဂ်ီးမတို႔ဟာ သန္းဂ်ီးမမ်ိဳးႏြယ္ မတိမ္ေကာေရးအတြက္ သံ၀ါသအမွဳကို အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆအတိုးခ်ၿပီး လုပ္အားျပၾကပံုရပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ မ်ဴိးဆက္ေတြ ျပန္႔ပြါးၿပီး ကုတ္ပါရေစ ဘ၀။ လူးပါလြန္႔ ပါရေစ ဘ၀ကို ျပန္က်ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သန္းဂ်ီးမ စစ္ဆင္ေရးတခုကို ဆင္ႏြဲဘို႔ အခြင့္ ေလ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ န၀တ ေခတ္ဦး ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္း ေတြမွာ စစ္တပ္နဲ႕ေပါင္းၿပီး သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြ ျဖစ္ဘို႕ အလုအယက္ စီးပြါးရွာေနၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ ကံထူးသူ ငမိုက္သား တသိုက္ကေတာ့ သန္းၾကြယ္ သူေဌးေတြ ဘ၀ကေန လြတ္ဘို႔ အသည္း အသန္ႀကိဳးစား ေနခဲ့ၾကရသဗ်။

မွတ္မွတ္ရရ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ခင္းခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘက္ကေန တဖက္သက္ ရပ္စဲလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘ၀တူ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ ကြက္ျမက္ ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ပို္င္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဇက္ေပၚကို တကယ္ဓါး၀ဲခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳအရ တိရိစၦာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႕အသက္ ေသမွာေတာ ေၾကာက္ရွာမွာပဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာမိလာတာလည္း ပါသလို၊ ေန႔စဥ္အလုပ္ခြင္ ထင္းထမ္း၊ ထင္းျဖတ္၊ ေက်ာက္ထု၊ ေက်ာက္သယ္ လုပ္ၾကရတိုင္း ရဲေဘာ္ေတြ ကြက္ျမက္ခံခဲ့ရတဲ့ အာသံကုန္း (ေနာင္အခါ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကုန္း) ေဘးက ေန႔စဥ္ျဖတ္သြားလာရင္း စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္တခုရွိပါတယ္။

ဗုဒၶ က်မ္းဂန္တခုမွာ ရဟန္းႀကီးတပါးဟာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခ်ိန္မွာ မိမိရဲ႕ သကၤန္းကို စြဲလန္းမိခဲ့လို႔ သကၤန္းမွာ ကပ္ညိျပီး သန္းဂ်ီမ ျဖစ္ရရွာတဲ့ ဇာတကရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မ်ားေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မွာ စိတ္မွာစြဲ သြားခဲ့ေသာ္ဆိုတဲ့ အေတြးတခု ရလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီလိုအေတြးကို အခ်င္းခ်င္း ေ၀ငွၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိုးျဗဲဒယ္စစ္ဆင္ေရးကို တဖက္သတ္ရပ္ဆိုင္းၿပီး သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြ ဘ၀မွာပဲ လူးရင္း လြန္႔ရင္း ၾကိတ္ခံၾကတာ ေႏြ .. တေႏြကုန္လို႔၊ မိုးကူးၿပီး မိုးသည္း ညတညမွာ ပါေဂ်ာင္စခန္းက စြန္႔ခြါ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့တိုင္ ေအာင္ပါပဲ။

ေနာက္ဆံုး အလင္း၀င္ဘ၀နဲ႔ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕က ေပးတဲ႕ အ၀တ္အစားသစ္ေတြကို ေျပာင္းလဲခြင့္ ရခ်ိန္မွာ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ ကတၱီပါ လမ္းခြဲေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ကိုခင္၀မ္းရဲ႕ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႔ ႏုတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ သန္းဂ်ီးမဆိုတာ႕လည္း အနုပညာေတြဘာေတြ နားလည္ ခံစားနိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ မဆိုျပျဖစ္ခဲ့ ေတာ႕ပါဘူး။

တကယ္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီအိမ္မက္ဆိုးႀကီး မက္ခဲ့တဲ့ သန္းၾကြယ္ သူေဌးဘ၀ဟာ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ တင္းတင္း ျပည့္ျမည္ခဲ့ပါၿပီ။ လာမယ့္ ၂၀၁၂ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္လွန္ေရး တခုအတြက္ မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့ အထက္ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ေတြ ကြက္ျမက္ခံခဲ႕ရတာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တင္းျပည္႕ခဲ႕ပါၿပီ။

နိဒါန္းမွာ ေဖၚျပခဲ့သလို ဆရာမခက္မာရဲ႕ သန္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရတဲ႕အခါ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာက ကိုယ္ေပၚမွာ ညေပါင္းမ်ားစြာ သန္းဂ်ီးမေတြ တြားသြားခဲ႕တဲ့ ေနရာေတြက ယားလာပါတယ္။ အခုတခါ ယားလာတာကေတာ့ သန္းဂ်ီးမေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။

ႏိုင္ငံအတြက္ စြန္႔လႊတ္ရင္း အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္လည္း သားေကာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႕ ေနွာင္းလူတို႔ သိဘို႔ တစိုးတစိမွ မတို႔ မထိခဲ႕ပဲ၊ ေရငံုေနခဲ့တဲ့ မိမိကိုယ္ မိမိၾကည့္မိတဲ့ အခါ အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရတဲ့ စိတ္က တရြရြ ကိုယ္ေပၚ ေျပးလြားေနတာမို႔ တခါက တရြရြ ေျပးလႊားခဲ့ဘူးတဲ့ သန္းဂ်ီးမေတြ အေၾကာင္းကို ခုလို ခ်ေရးမိတာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံခ်က္ ေပးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့လည္း အစ မထင္ သံသရာအစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခႏၶာမွာ ကပ္ညွိ လိုက္ပါ တြားသြားေနတဲ့ သာမာန္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္သာတဲ႕ သန္းဂ်ီးမေတြက အခ်ိန္တိုင္းမွာ လိုက္ပါ ေျပးလြား ကိုက္ဖဲ့ ေသြးစုတ္ေနခဲ့တာက …

ဘ၀မ်ားစြာ၊
ႏွစ္မ်ားစြာ၊
လမ်ားစြာ၊
ရက္မ်ားစြာ၊
နာရီမ်ားစြာ ။
မိနစ္မ်ားစြာ၊ စကၠန္႔မ်ားစြာ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။

(ပါေဂ်ာင္ေဒသတြင္ က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားသို႔ ဦးညြတ္လ်က္)

ပန္းခ်ီထိန္လင္း