အလုပ္ဟူသမွ် ၿပံဳလုရ

တူမၾကီး ပစၥည္းသယ္ဖုိ႕လူလိုလား ...

ပစၥည္းေတြကို ကားေပၚတင္ေနသည့္ က်မ ပတ္ပတ္လည္သို႔ ၃၅ ႏွစ္၀န္းက်င္ အမ်ိဳးသားမ်ား ၀န္းရံကာ အလုပ္ရဖို႕အတြက္ အလုအယက္ေမးေနၾကတယ္။ က်မ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိတယ္။

အဲဒီေန႔က ႏို၀င္ဘာ (၇) ရက္ေန႔၊ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္သည့္ေန႔။

အိမ္တြင္ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည ့္မိသားစု ထမင္းစားရဖို႔အတြက္ ေန႔ခင္းဘက္ေနပူပူမွာ ပစၥည္း၀ယ္လာသည့္လူေတြ႔လွ်င္ အလုအယက္ ပစၥည္းထမ္းဖို႔အတြက္ ခယသည့္မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္။

က်မ မည္သူ႔ကို ေခၚရမလဲမသိ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ကိုေခၚလိုက္သည္။ မည္သူရယ္လို႔ လက္ညိဳးညႊန္မျပဘဲ “၂ ေယာက္ဆိုရင္ရတယ္ အကို” ဟ ုေျပာကာ ကားေပၚသို႔ တက္လိုက္သည္။ အထမ္းသမား ၂ ဦး က်မေနာက္မွလုိက္ကာ ကားေပၚသို႔ တက္လိုက္လာသည္။

“ဦးတို႔က မဲမေပးဘူးလား“ စကားစလိုက္မိတယ္။

“ရိုးသားသည့္အျပံဳးသန္႔သန္႔ကို ျပံဳးလိုက္ျပီး က်ေနာ္တို႔ မဲေပးလည္း ဘယ္သူကိုေရြးမယ္ဆိုတာ သူတို႔သတ္မွတ္ျပီးသား ဘာထူးမွာလဲ တူမၾကီးရာ ... ေလာေလာဆယ္ အိမ္က ကေလးေတြ ထမင္းစားရဖို႔ပ ဲအေရးၾကီးတယ္ ... လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾက ... ေန႔တိုင္း အထမ္းသမားေခၚတဲ့လူနဲ႔ ေတြ႔ပါေစပဲ ဆုေတာင္းေနရတာ ... တူမၾကီးတို႔ ဘာအထမ္းေတြပဲေခၚေခၚ ၂၇ လမ္းထိပ္မွာ ဦးတို႕အျမဲရွိတယ္ လာေခၚလွည့္ ... အိမ္အေျပာင္းအေရႊ႕လည္းရတယ္ ... တူမၾကီး မိတ္ေဆြေတြ ထမ္းဖို႔လိုလည္း ဦးေလးတုိ႔ကို လမ္းညႊန္ေပးပါ” လို႔ ေျပာတယ္။

က်မ မ်က္ရည္၀ဲသြားတယ ္... အလုပ္ေန႔တိုင္း လုပ္ရဖို႔အတြက္ ျပံဳးခ်ိဳသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေတာင္းဆိုေနသည ့္ဦးေလးေတြ … သူတို႔လိုလူမ်ိဳေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနလဲဆိုတာ ...
ခ်ိဳခ