ေမာင္၀ဏၰ (၁၉၄၇-၂၀၁၁)

စာေရးဆရာ၊ ရုပ္ရွင္ ဒါရုိက္တာ ေမာင္၀ဏၰ ဒီမနက္ ကြယ္လြန္တယ္ လုိ႔ သိရပါတယ္။

http://lettwebaw.wordpress.com/category/information/page/2/
မွာ ေတြ႔ရတ့ဲ ဆရာ့ရဲ႕ စာတခ်ဳိ႕ကုိ ကူးယူျပီး တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

“သူလိုကိုယ္လို ေမာင္၀ဏၰ (၀-၁၉)”ဆိုတဲ့ ဆရာေမာင္၀ဏၰ ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိ ပထမတြဲထဲက ေကာက္စာေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ဆရာ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ပရိသတ္မ်ား စာျမည္းႏိုင္ေအာင္လို႔ပါပဲ။

————————————–

စက္ေခါင္း ၄၁၈

ကြ်န္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ့႐ုပ္ရွင္စက္သမားဘဝဟာ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါလားလို႔ ထင္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ပင္ပန္းတာေတာ့ တကယ္ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တာဝန္က သိပ္မႀကီးဘူး။ သိပ္ စဥ္းစား တြက္ခ်က္ေနစရာလည္း မလိုဘူး။ ကိုယ့္စက္ကိုယ္ ဂ႐ုတစိုက္ ကိုင္၊ နည္းနည္းပါးပါး ေဖာက္ရင္ျပင္၊ မႏိုင္ရင္ ဆရာႀကီးေတြ သြားျပ။ ၿပီးၿပီ။

စက္သမားဘဝ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေလးတစ္ခု ေရးပါရေစ။ သည္အေၾကာင္း ကလ်ာမွာလား၊ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမွာလား၊ ႏွစ္အတန္ၾကာတုန္းက ေရးဖူးပါတယ္။

႐ိုက္မယ့္ဇာတ္ကားက စက္ေခါင္း၄၁၈၊ မင္းသားက အစ္ကိုေဇာ္လြင္၊ မင္းသမီးက အစ္မတင္တင္ေအး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က သိပ္သေဘာက်ခဲ့တဲ့ မင္းသားႀကီး ဒိုင္ဗင္တင္လွလည္း ပါတယ္။ လူၾကမ္းကေတာ့ ဦးမ်ိဳးၿငိမ္း၊ ဦးညိဳေအးႀကီး၊ အစံုပါပဲဗ်ာ။ တေပ်ာ္တပါးႀကီးေပါ့။

အဲ… ဒါ႐ိုက္တာက်ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေလး ေယာက္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ေလးေယာက္ပါခင္ဗ်ာ။ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ရာဇဝင္မွာ ဒါ႐ိုက္တာ ေလးေယာက္နဲ႔႐ိုက္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကား အဲဒီ့တစ္ထုပ္ပဲရွိမယ္လို႔ထင္တယ္။ ဒါ႐ိုက္တာေတြက ဇမၺဴထြန္းဦးသိန္းလြင္ (ဇမၺဴထြန္း ေမာင္သက္လြင္တို႔ ဖခင္)၊ ဆရာ စိန္ေဖတင္၊ ဆရာ ခ်န္ပီယံတင္ညြန္႔နဲ႔ အမ်ိဳးသား႐ုပ္ရွင္က ဆရာ ဦးသိန္းခိုင္။ အစတုန္းကေတာ့ သူ႔အပိုင္းနဲ႔သူ တာဝန္ခြဲၿပီး ႐ိုက္ဖို႔လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဦးသိန္းလြင္က ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ အက္တင္ကိစၥ၊ ဦးသိန္းခိုင္က ကင္မရာ ႐ႈေထာင့္ကိစၥ၊ ဆရာစိန္ေဖတင္က သူ႔ဇာတ္ညႊန္းလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ပန္းခ်ီလည္း ကြ်မ္းက်င္ျပန္ဆိုေတာ့ scene အလွအပေတြကို ေရြး႐ိုက္ဖို႔၊ ဆရာ ခ်န္ပီယံတင္ညြန္႔ကေတာ့ ကင္မရာ လွည့္စားမႈကိစၥ စသျဖင့္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ရက္သံုးရက္လည္း႐ိုက္ၿပီးေရာ၊ အေရာေရာ အေထြးေထြးျဖစ္ၿပီး ႐ႈပ္ကုန္ၾကေတာ့တာပဲခင္ဗ်။ အယူအဆ မတူလို႔ ျငင္းေနၾကတာနဲ႔ပဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္သမားေတြဆိုတာ ဒါ႐ိုက္တာ ခိုင္းရင္ လုပ္ေပးရမယ့္ တာဝန္ရွိတယ္။

စက္သမားဘဝ ပင္ပန္းပံုတစ္ခု နမူနာေျပာခ်င္ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္စက္ အဖြဲ႕ဟာ နံနက္ေစာေစာထ၊ ထမင္းေက်ာ္စား၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ ၿပီးရင္ ကားေပၚစက္ေတြတင္၊ အဆင္သင့္လုပ္ထား၊ ဒါ႐ိုက္တာက ဘယ္နားကို သြားမယ္ဆိုရင္ ကားဆရာ ေမာင္းတဲ့အတိုင္း လိုက္သြား၊ အဲဒီ့နားမွာ ေစာင့္ေန။ ဒါ႐ိုက္တာက ေရာက္လာရင္ ႐ိုက္ကြင္းေရြး၊ ေနရာခ်။ အဲဒီ့မွာ အဆင္သင့္လုပ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တယ္ဆိုတာ အလင္းေရာင္မ်ားမ်ား လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနရိပ္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး ႐ိုက္ရတယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ေနပူထဲ႐ိုက္၊ နားတဲ့အခ်ိန္ သစ္ပင္ရိပ္ ျခံဳရိပ္ကေလးခို၊ သိပ္ပူရင္ ေရာင္ျပန္ မွန္ျပားကို ေခါင္းေပၚ တင္ၿပီး အရိပ္ခိုရတာ။ ထမင္းစားခ်ိန္ ခဏနား၊ ေဆးလိပ္ေလး တစ္ဖြာေလာက္ေသာက္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ဆက္႐ိုက္။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်ိန္မွာ အနားေပးခ်င္မွ ေပးတယ္။ ခ်ိဳင့္ႀကီးတစ္လံုးထဲ လက္ဖက္ရည္ ထည့္လာၿပီး၊ မတ္ခြက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ခြက္ေမာ့လိုက္၊ ၿပီးၿပီ။ ေနေစာင္းတဲ့အထိ ႐ိုက္၊ ၿပီးရင္ အားလံုး ျပန္လို႔ ရေပမယ့္ စက္အဖြဲ႕က ပစၥည္းေတြ သိမ္း၊ သယ္ပိုး၊ ကားေပၚတင္၊ တည္းတဲ့ဆီ ျပန္၊ စက္ေတြျပန္ခ်၊ ျပန္သိမ္း၊ ၿပီးမွ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္းစား။ ညဦးဘက္ အနီးအနား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ရွိရင္ ခဏတစ္ျဖဳတ္သြား၊ ေစာေစာအိပ္၊ မနက္ေစာေစာထ၊ ထမင္းေၾကာ္စားၿပီး စက္ေတြကားေပၚတင္။ သည္လိုနဲ႔ နားရက္ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ တာဝန္က သိပ္မႀကီးေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္။

အဲ… တစ္ရက္ေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာေလးေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က ဘယ္လင္းနားက ေတာင္တစ္လံုးကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး “မေန႔က ငါ အဲဒီ့ေတာင္ေပၚ တက္ၾကည့္ၿပီးၿပီ။ သိပ္လွတယ္။ သည္ေန႔ scene ကို အဲဒီ့အေပၚ တက္႐ိုက္မယ္”

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္ေပၚလွမ္းၾကည့္တယ္၊ ဝွီး… ေတာ္ေတာ္ ျမင့္ပါလား။

“ဆိုင္းလင့္လား ဆရာ”(အသံမပါဘူး မဟုတ္လား)

“ေတာ္ကီကြ”(အသံပါတယ္)

“ေထာ္လီ လိုမလား ဆရာ”

“လိုတာေပါ့ကြ”

သြားၿပီ။ ဘာက်န္ေသးလို႔လဲ။ စက္ပစၥည္းေတြအားလံုး ေတာင္ေပၚ ထမ္းတင္ရေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္အဖြဲ႕ထဲက ခပ္ေငါ့ေငါ့ ေျပာတတ္တဲ့ တစ္ေယာက္က…

“ဇြန္းေကာ ဆရာ”

“လိုတာေပါ့”

အမွန္ကေတာ့ စက္တစ္ဖြဲ႕လံုး ေတာင္ေပၚတက္မွေတာ့ ဇြန္းလဲင့္စ္ ကေလးပါ ပါသြားမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ့တစ္ေယာက္က ထေအာ္တယ္။ စက္အဖြဲ႕ ေတာင္ေပၚတက္ရမယ္၊ “ေထာ္လီ၊ ေတာ္ကီ၊ ဇြန္း”။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ပါသမွ် စက္ပစၥည္း အားလံုးပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ မီးစက္က ဂ်ာမနီ ဒီဇယ္မီးစက္ လူေျခာက္ေယာက္ မ ရတယ္။ ေထာ္လီ(ေဒၚလီ)က သံလမ္း ေလးဆက္၊ အၾကမ္းခံေအာင္ သံပိုက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ။ သံလမ္း တစ္ဆက္ကို လူႏွစ္ေယာက္ မ ရတယ္။ စက္အဖြဲ႕သား စုစုေပါင္းက ဆယ္ေယာက္။ ႐ုပ္ရွင္ကင္မရာက လူႏွစ္ေယာက္၊ ထမ္းပိုးလွ်ိဳထားတဲ့ သစ္သားခံု ေပၚတင္ၿပီး မ ရတာ။ ေတာင္တက္ဆိုေတာ့ ျပဳတ္ျပဳက်မွာစိုးလို႔ ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္ သယ္ရတယ္။ အသံဖမ္းစက္က ႏွစ္ေယာက္ မ ရတယ္။ ကဲ…

ေျပာေနၾကာေရာ့၊ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု၊ တစ္ေခါက္ၿပီး တစ္ေခါက္ တင္။ ကြ်န္ေတာ္က အသံဖမ္းစက္ကို ထမ္းတက္။ ထရန္စေဖာ္မာဆိုတာ သံတံုးႀကီး တစ္တံုးပါ။ အဲဒီ့သံတံုးႀကီး ႏွစ္တံုးထည့္ထားတဲ့ သံေသတၱာကို လူတစ္ေယာက္ နင့္ေနေအာင္ မရတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း တက္လာၾကတာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြ ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္သယ္ရတယ္။ ေတာင္ထိပ္ေျမျပန္႔ေနရာလည္း ေရာက္ေရာ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္အဖြဲ႕ဟာ ဒါ႐ိုက္တာ ေပါင္းစံုနဲ႔ လိုက္႐ိုက္ဖူးေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳ မ်ားေနၿပီ။ အဲဒီ့ေတာင္ထိပ္မွာ အသံထြက္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ႐ိုက္လို႔ရသည္ထား၊ ႐ႈကြင္း႐ႈကြက္ မေကာင္းႏိုင္။

ဒါ႐ိုက္တာ ဆရာသမားက သူ႔ဘာသာသူ တစ္ေယာက္တည္း တက္ၾကည့္ေတာ့၊ ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ကို ၾကည့္။ လွသေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္လို႔လွေနတဲ့ ေနရာတိုင္း ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္လို႔ လွတာ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ေတာင္ထိပ္က ေပေလးဆယ္ ပတ္လည္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ကင္မရာကို အစြန္းသိပ္က်တဲ့ေနရာမွာ ေထာင္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ယိုင္လဲရင္ ကင္မရာ ေတာင္ေအာက္ က်သြားလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ အလင္းေရာင္ ေပးဖို႔၊ မွန္ထိုးဖို႔ ေနရာ။ အသံဖမ္းတဲ့စက္နဲ႔လူ ေနဖို႔ေနရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္အဖြဲ႕ ေထာ္လီလမ္း ခင္းလိုက္ရင္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္ ရပ္ဖို႔ေနရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္နားမ်ား ႐ိုက္မွာတံုး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေခြ်းဒီးဒီးက်ေအာင္ ေတာင္ေပၚ တက္ခဲ့ၿပီးမွ ဘာမွ ႐ိုက္လို႔မရတဲ့ေနရာ ေရာက္ေနမွန္း သိရေတာ့တယ္။

ဒါ႐ိုက္တာမ်ားနဲ႔ မင္းသား၊ မင္းသမီး မေရာက္ေသးဘူး။ ဇာတ္ပို႔တခ်ိဳ႕ေတာ့ ေရာက္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္နည္း စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ဖတ္ထားၿပီးၿပီ။ လက္ေတြ႕လည္း လုပ္ေနတာ။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ဘာလုပ္ဖို႔ ႐ိုက္မွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာပိုင္ခြင့္ မရွိ။ ဒါ႐ိုက္တာက ႀကိဳက္ရင္ ၿပီးေၾကး။ ခဏေနေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာ ေလးေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီ့အထဲမွာ ဦးသိန္းခိုင္ ဆိုတာက အမ်ိဳးသား ႐ုပ္ရွင္က ကင္မရာ ဆရာႀကီး၊ သူကေတာ့ သိသေပါ့။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခုန ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ ၫႊန္ၾကားတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာကို ေျပာေတာ့တာပဲ။

“ခင္ဗ်ား၊ ဘယ္နားက ဘယ္လို႐ိုက္မွာတုန္း”

“သည္ကေလဗ်ာ၊ ေနာက္ခံ scene ဘယ္ေလာက္လွသလဲ”

“ဟုတ္ပါၿပီ၊ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ေတာ့ လွတာေပါ့၊ ကင္မရာ ဘယ္နား ထားမလဲ”

“သည္မွာပဲေပါ့ဗ်”

“သည္က႐ိုက္ရင္ ခင္ဗ်ာ့ေတာင္ေအာက္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္ရမလဲ”

“ငံု႔ၾကည့္ရင္ ျမင္ရတာေပါ့ဗ်”

“ကင္မရာက လူလို ငံု႔ၾကည့္လို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူးဗ်”

သည္လိုနဲ႔ စကားမ်ားၾကပါေလေရာ။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ လွည့္လာတယ္။

“ကဲ… ကိုယ့္လူတို႔ ႐ိုက္လို႔ မရဘူးလား”

“႐ိုက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ႐ိုက္လို႔ရပါတယ္”

“ဒါျဖင့္ ႐ိုက္တာေပါ့ကြာ”

သည္လိုနဲ႔ ကင္မရာ ေနရာခ်လိုက္တယ္။ မင္းသား ဘယ္နားေန၊ မင္းသမီးဘယ္နားေန၊ လူစားဝင္ရပ္၊ ကပ္သီးကပ္သပ္ မွန္ထိုး၊ ကင္မရာထဲကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ေအာက္က လွ်ိဳေတြ၊ ေျမာင္ေတြ ဘာမွ မပါဘူး။ ေနာက္ခံက ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီး။

“မင္းတို႔ ကင္မရာကို နည္းနည္းငိုက္ေပါ့ကြ”

“အဲဒါဆို မင္းသား၊ မင္းသမီး ေခါင္းေတြ မပါႏိုင္ေတာ့ဘူး”

“ကင္မရာျမႇင့္ကြာ”

“ဒါအကုန္ပဲ၊ သည့္ထက္ ျမႇင့္ခ်င္ရင္ ရန္ကုန္ ျပန္ၿပီး ကမၻာေက်ာ္ေငြလိႈင္ ဆီက ကရိန္းငွားေပေတာ့”

စက္အဖြဲ႕သားတစ္ေယာက္က ေမာေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

“မင္းတို႔ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းတဲ့ ေကာင္ေတြ”

“ဘာဗ်၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ မတဲ့ ေထာ္လီ လိုင္းတစ္လိုင္းပဲ မ ၾကည့္ပါဦး”

ကြ်န္ေတာ္လည္း စကားမမ်ားရေအာင္ ဝင္ထိန္းလိုက္ရတယ္။

“ကဲ…ကဲ… တက္လာၿပီးမွေတာ့ ရသေလာက္ ႐ိုက္တာေပါ့ဗ်ာ”

သည္လိုနဲ႔ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးေရာက္လာပါေလေရာ၊ ေဟာဟဲလိုက္လို႔။

အစ္ကိုေဇာ္လြင္က သူကိုယ္တိုင္ဒါ႐ိုက္တာလုပ္ဖူးေလေတာ့…

“ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ၊ သည္လိုမွန္းသိ၊ ေအာက္မွာပဲ စကိုင္းဘက္ဂေရာင္းနဲ႔ ႐ိုက္ရင္ရသားနဲ႔”

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ကင္မရာထဲက အက်ယ္ဆံုး(wide) မွန္ဘီလူးနဲ႔ ႐ိုက္သည့္တိုင္ေအာင္ ေတာင္ေအာက္ျမင္ကြင္းကို လွလွပပ မေတြ႕ရႏိုင္။ သည္လိုနဲ႔ ႏွစ္ကပ္၊ သံုးကပ္႐ိုက္ၿပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကရျပန္ပါေရာ။ ပစၥည္းအေလးႀကီးေတြ ျပန္သယ္ခ်၊ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကုန္ၿပီ။ ေနလည္းပူလာၿပီ။ ခဏတျဖဳတ္ နား၊ ထမင္းစား။

ၿပီးေတာ့ ဆရာေလးေယာက္ ဆက္ျငင္းေနၾကျပန္ပါေလေရာ။ ျငင္းေလ ႀကိဳက္ေလပဲ။ သူတို႔ျငင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နားရတာေပါ့။ အဲဒီေန႔ နည္းနည္း ပါးပါး ထပ္႐ိုက္ၿပီး ႐ႉတင္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ လူေတြလည္း ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

ညက်ေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာမ်ားျငင္းၾကခံုၾက။ “ေတာင္ထိပ္တက္ၿပီး ကလို႔ဆပ္(close-up)႐ိုက္တာ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္းရွိတယ္”

ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေမာေမာနဲ႔အိပ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္။

ဆရာတစ္ေယာက္က… စက္အဖြဲ႕ ရထားေပၚတက္။ အဲဒီ့ဇာတ္ကားက ရထားႀကီးတစ္စင္းနဲ႔ ေသာင္းက်န္းသူနယ္ေျမက ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္တဲ့ ဇာတ္လမ္း။

ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ စက္ေတြ၊ မီးစက္ႀကီးအပါအဝင္ ရထားေနာက္နားတြဲ တစ္တြဲ ေပၚတက္လိုက္တယ္။

“ရယ္ဒီပဲလားေဟ့”

“ရယ္ဒီပဲဆရာေရ႕”

“ရထားထြက္မယ္၊ အလံျပခိုင္းေတာ့”

အဲဒီ့မွာ ဂတ္ဗိုလ္အျဖစ္ပါလာတဲ့ အမႈထမ္းက အလံျပ၊ စက္ဗိုလ္က ေမာင္းထြက္။ ဒါ႐ိုက္တာ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔တြဲမွာ။ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ဇာတ္ပို႔တခ်ိဳ႕က ေနာက္တစ္တြဲမွာ။

ရထားႀကီး သံုးေလးမိုင္ေလာက္ ေမာင္းလာၿပီးေတာ့…

“ရပ္ေတာ့ေဟ့”

ေရွ႕ကအသံ…

ရထားဆိုတာ ရပ္ဆိုရင္ ကားလို ဘရိတ္အုပ္လို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ။ အရွိန္ေလွ်ာ့၊ ဘရိတ္တြဲက ဘရိတ္ဖမ္း၊ အလံျပ၊ ဘာညာ… အလုပ္က ႐ႈပ္သား။ ရပ္ဆိုတဲ့ ေနရာကေန ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္မွ ရထားႀကီးရပ္ သြားပါေလေရာ။ သည္ေတာ့ “သည္ေနရာမဟုတ္ဘူး၊ ခုန ေနရာ ျပန္ဆုတ္”

ရထားႀကီးျပန္ဆုတ္။ လိုခ်င္တဲ့ေနရာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းေရာက္။ ရပ္။

“စက္အဖြဲဲ႕ ဆင္း။ ေအာက္ကေန ႐ိုက္မယ္”

“ေတာ္ကီ ပါလား”

“ပါတယ္”

“ေထာ္လီတို႔၊ ဇြန္းတို႔ေရာ”

“ပါတယ္ကြာ၊ အကုန္ပါတယ္”

“ေထာ္လီ၊ ေတာ္ကီ၊ ဇြန္းေဟ့”

ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္ေတြအကုန္ခ်။ “ဘယ္နားက ႐ိုက္မလဲ ဆရာ”

“ဟိုနားက”

သူ ျပတဲ့ေနရာသြား။ “မီးရထားက ဟိုက လာမယ္။ သည္ေျပာင္းခင္းေတြ ၾကားကေန ႐ိုက္မယ္။ ရထားေပၚမွာ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေျပာမယ္”

“ဟာ… ဒါဆို အသံက ရထားေပၚမွာ ေနရမွာေပါ့”

“သည္ကေန လွမ္းဖမ္းေပါ့ကြာ”

“ရထားသံၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ စကားက ေပၚႏိုင္မလဲ”

“ခြပဲကြာ”

“သည္လိုလုပ္ပါလား ဆရာ။ အက္တာေတြကို ဟိုေပၚမွာ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာခိုင္း၊ ၿပီးမွ အသံသြင္းယူ။ ေနာက္ ပါးစပ္ေပါက္ကိုက္ၿပီး ထည့္ရင္ ရပါတယ္”

ကြ်န္ေတာ္က အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး ရွင္းျပတယ္။

“ေအး၊ ဟုတ္ၿပီ။ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးကို ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေပးလိုက္ကြာ”

တစ္ေယာက္ထြက္သြား။ ျပန္လာ။

“မင္းသားနဲ႔မင္းသမီး ပါမလာဘူး ဆရာ”

“ေဟ… မင္းသားနဲ႔မင္းသမီး မပါဘဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္႐ိုက္ၾကမလဲ”

“မသိဘူးေလ၊ ဆရာက ထြက္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အလံျပ ခိုင္းလိုက္တာေပါ့”

“(…)တဲ့၊ သြား မင္းဟာမင္း ျပန္ႀကိဳကြာ”

ရထားႀကီး ရွဴးရွဴးရွဲရွဲနဲ႔ ျပန္ထြက္။ ေျပာေတာ့သာ လြယ္တာ။ ရထားဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း ထြက္လို႔ ရတဲ့ ယာဥ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရိပ္ ေကာင္းေကာင္းမွာ နားေနလိုက္တယ္။

ဇာတ္ပို႔ေတြလည္း ရထားေပၚကဆင္းၿပီး သစ္ပင္ရိပ္မွာ ခိုေနၾကတယ္။ ရထားႀကီးကေတာ့ မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးကို သြားႀကိဳၿပီ။

ရထားႀကီးျပန္လာတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေထာက္က လာေအာ္ေျပာတယ္။ “ဟိုမွာ မင္းသား၊ မင္းသမီးနဲ႔ ဇာတ္ပို႔ေတြ ႐ိုက္မယ္။ ဇာတ္ပို႔ေတြ တက္။ ဇာတ္ပို႔ေတြ ရထားေပၚ တက္”

ကြ်န္ေတာ္တို႔က အဲဒီ့ကိစၥ မသိဘူး။ သစ္ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းမွာ ဒါ႐ိုက္တာမ်ားနဲ႔ မင္းသား၊ မင္းသမီးကို ေစာင့္ရင္း စကားတေျပာေျပာနဲ႔ေပါ့။

ရထားႀကီး ျပန္ထြက္သြားျပန္ၿပီ။ အဲဒီ့ အသြားအျပန္ ႏွစ္ေခါက္နဲ႔တင္ ရထားက ေရွ႕တိုးရ၊ ေနာက္ဆုတ္ရ၊ သြားရ ျပန္ရမို႔ ေရကုန္ၿပီ။ မီးေသြးေခါင္း၊ ေရေႏြးေငြ႕အင္ဂ်င္။ ေရမရွိရင္ ေမာင္းလို႔မရ။ သည္ေတာ့ ရထားႀကီးျပန္ေရာက္လာ။ ေရထည့္ရမယ္ ေျပာ။ ေက်ာက္ဆည္မွာ ေရသြားထည့္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္အဖြဲ႕က သံုးမိုင္ကြာေနရာက သစ္ပင္ရိပ္မွာ။ မင္းသား၊ မင္းသမီး၊ ဇာတ္ပို႔နဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ သံုးမိုင္ေလာက္ ကြာတဲ့ေနရာမွာ။

ဟိုမွာ သည္လိုျဖစ္သတဲ့ဗ်ား။

မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးကို စကားေျပာေတြ သင္၊ အိုက္တင္ေတြ သင္၊ လူၾကမ္းက ဝင္လာခဲ့ ကိစၥေတြလုပ္။ အဲဒီေတာ့မွ တစ္ေယာက္က “ကင္မရာ ဘယ္က ယူမလဲ”ဆိုေတာ့မွ…

“စက္အဖြဲ႕ ဘယ္မွာလဲ”

“ပထမ႐ိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္”

“ဟာ… ဘာလို႔ျပန္လိုက္မလာတာလဲ”

“ဆရာတို႔မွ မမွာဘဲ”

“သြားေခၚကြာ”

“မရဘူးဆရာ၊ ရထားက ေရသြားထည့္ေနတယ္”

“ဘယ္မွာလဲ”

“ေက်ာက္ဆည္”

အဲဒီ့ေတာ့ ေန႔တစ္ဝက္က်ိဳးၿပီ။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။ ေန႔လည္ တစ္နာရီက်မွ ရထားျပန္လာ။ စက္ေတြတင္။ ဒါ႐ိုက္တာ၊ မင္းသား၊ မင္းသမီး ရွိတဲ့ေနရာ သြားၾက။ စက္ေတြခ်။ ထမင္းစား။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားေနတုန္း (အျခားလူေတြအားလံုးစားၿပီးၿပီ) ဘယ္လိုက ဘယ္လို အဆက္အသြယ္၊ အဆံုးအျဖတ္ မွားသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ရထားႀကီးက မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြတင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါေလေရာ။

စက္ေတြေတာ့ပါသြားပါရဲ႕။ စက္အဖြဲ႕က ႏွစ္ေယာက္ပဲ အေစာင့္အျဖစ္ ျပန္လိုက္သြားတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေခၚႏိုး၊ ေခၚႏိုးေစာင့္ေနတာ၊ လာ မေခၚႏိုင္တာနဲ႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ဖြဲ႕လံုး ရထားႀကီးနဲ႔ ထြက္သြားၾကၿပီ။ ကင္မရာမင္းနဲ႔ အသံဖမ္းဆရာ၊ စက္အဖြဲ႕သားတခ်ိဳ႕ ပါမသြားဘူး။ ရထားေပၚမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္စက္နဲ႔ အေစာင့္ (ဘာမွမလုပ္တတ္တဲ့၊ မွန္ပဲ ထိုးတတ္တဲ့) ႏွစ္ေယာက္ ပါသြားေလရဲ႕။

ျပန္လာမွ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝး ေနရာအထိ သြားၾကဆိုပဲ။ အဲဒီ့ေရာက္ေတာ့မွ ရထားရပ္။ “စက္အဖြဲ႕ ဆင္း”ဆိုေတာ့မွ စက္အဖြဲ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း။

“ကင္မရာမင္းေရာ”

“သူတို႔ ထမင္းစားေနၾကတယ္ ဆရာ”

“ဘယ္သူမွ သြားမေခၚဘူးလား”

“ဆရာတို႔မွ မေခၚခိုင္းဘဲ”

အဆဲမ်ိဳးစံုဆဲရင္း ရထားႀကီးနဲ႔ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ျပန္လည္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါသတဲ့။

အဲဒီေတာ့ ညေန ေလးနာရီေလာက္ရွိၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရထားေပၚတက္၊ ႐ိုက္မယ့္ေနရာကို သြား။ ႐ိုက္မယ့္ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ေနက ဝင္ခ်င္ေနၿပီ။

သည္လိုနဲ႔ပဲ ရထားႀကီး ေျပာင္းခင္းၾကားက ျဖတ္သြားပံုကို စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ အသံတိတ္တစ္ကပ္႐ိုက္ၿပီး အဲဒီ့ေန႔ ႐ႈတင္နားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

------------------------------------------------------------------------------------------------------

မေန႔က လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္သစ္တစ္အုပ္ ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီ့စာအုပ္က “ပန္းေတြနဲ႔ေ၀”တို႔၊ “ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း”တို႔လို ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကို ႐ုိက္ကူးခဲ့တဲ့ အကယ္ဒမီ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဒါ႐ိုက္တာ စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိ တတိယတြဲပါ။ ပထမတြဲ ႏွစ္တြဲကိုလည္း လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး အခု တတိယတြဲ ဆက္ထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယတြဲထဲက စာျမည္းေလးကို ဖတ္ရွဳ အားေပးေတာ္မူၾကပါဦးခင္ဗ်ား။

——————————

ကြ်န္ေတာ္ ပြဲဦးထြက္ရပါၿပီ။ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ စစခ်င္း စိတ္ဝင္စားစရာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေျပာရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ပံု႐ိုက္နည္းအေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ပရိသတ္က ၿငိမ္လို႔။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ရင္း ၾကံဳရတဲ့ ရယ္စရာ ေျပာတယ္။ (သူလို ကိုယ္လို စာစု ေရွ႕ပိုင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ စက္အဖြဲ႕မပါဘဲ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ လက္သီးထိုးခန္းအေၾကာင္း။) ပရိသတ္က မရယ္ဘူး။ (ရယ္စရာေျပာလို႔ ပရိသတ္က မရယ္ရင္ ေျပာရတဲ့လူ သိပ္မ်က္ႏွာငယ္တာ ခင္ဗ်။)

ကြ်န္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ခ်ာလီခ်က္ပလင္အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ မွားပါ့ခင္ဗ်ား။ ရြာမွာ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ရဲ႕ ဟာသ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္တဲ့လူ နည္းမွာေပါ့။ ရယ္စရာလို႔ ထင္ရတာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာေပမယ့္ ပရိသတ္က ငုတ္တုတ္ တင္းခံေနတယ္။ နည္းနည္းေလးမွ မရယ္ဘူး။ ခြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က တစ္စခန္း ထပါေတာ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ေဟာေျပာစင္ေပၚ တက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ေျပာလက္စကို…

“ေဟ့ ဒကာစာေရးဆရာ… ခဏရပ္စမ္း”

ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနတုန္း မိုက္က႐ိုဖုန္းကို ဆြဲယူတဲ့ၿပီး…

”ေဟ့ ဒကာေတြ… မင္းတို႔ကို သည္စာေရးဆရာက ရယ္စရာေျပာ ေနတာကြ။ ရယ္စရာေျပာရင္ ရယ္ရတယ္။ မင္းတို႔ တယ္ အသံုးမက်တဲ့ ေကာင္ေတြ ဒါပဲ… ကဲ… ဒကာ စာေရးဆရာ ဆက္ေဟာ…”

ကြ်န္ေတာ္… “အဟမ္း အဟမ္း…”

ပရိသတ္… “ဝါး ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား”

ကြ်န္ေတာ္… “ကြ်န္ေတာ္ ေျပာမလို႔ ခုန..”

“ဝါး ဟားဟား”

ဘုန္းေတာ္ႀကီး စင္ေပၚတက္လာျပန္ၿပီး…

“ဒါ ရယ္စရာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ခက္လိုက္တဲ့ အေကာင္ေတြ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ကို ေတာသားလို႔ အေျပာခံရတာ။ ရယ္စရာေျပာမွ ရယ္ရတယ္ မွတ္ထား။ ကဲ… ဒကာ ဆက္ေျပာ”

ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေျပာရပါတယ္။ လူကေတာ့ အူေၾကာင္ၾကားျဖစ္ေနၿပီ။ ရယ္စရာ ဟာသတစ္ခု ေျပာတယ္။ ပရိသတ္ရဲ႕ ဟဒယကို မမိဘူး။ မရယ္ဘူး။ စာေရးဆရာက ရယ္စရာ ဟာသကေလးေတြ ညႇပ္ေျပာတယ္ ဆိုတာ လူရႊင္ေတာ္ ျပက္လံုး ထုတ္သလို “မင္းသမီးအေမႀကီး၊ ရႉးေပါက္တာ၊ ႏို႔ဆီခြက္ဟာ ဆယ္ျပား ငါးလံုး”ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာသင့္တာ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်။ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေတြ ေျပာရတာကိုး။ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းလည္း ေျပာရမွာ။

စာေပေဟာေျပာပြဲ နားေထာင္ေလ့မရွိေသးတဲ့ေနရာမွာ တန္႐ံုဟာသက တိုးမေပါက္ဘူးခင္ဗ်။

သည္တစ္ခါေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေဒါထၿပီ။

စင္ေပၚကို ဘုန္းေတာ္ႀကီး ျပန္တက္လာျပန္ေရာခင္ဗ်။ (စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ စာေရးဆရာက ေျပာလိုက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဝင္ႀကိမ္းလိုက္ စာေရးဆရာက ဆက္ေျပာလိုက္။ စင္ေပၚမွာ စာေရးဆရာ တစ္လွည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္လွည့္ ေဟာလိုက္ ေျပာလိုက္ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ႀကိမ္းလိုက္ ေမာင္းလိုက္နဲ႔။)

ဘုန္းေတာ္ႀကီးက…

“အဲဒါပဲ မင္းတို႔ကို ဗဟုသုတရေစခ်င္လို႔ ငါက အပင္ပန္းခံၿပီး စာေရးဆရာေတြ ရန္ကုန္က ေရာက္ခိုက္ေခၚလာတယ္။ မင္းတို႔က ရယ္စရာ ေျပာလို႔ ရယ္ရမွန္း မသိဘူး။ ေတာသားေတြလို႔ ေျပာေတာ့လည္း မင္းတို႔ နာတတ္ေသးတယ္။ ကိုင္း…သည္ေတာ့ သည္လိုလုပ္ ေဟာဒီမွာ ႀကိမ္လံုး…”

ပရိသတ္ခမ်ာ အပ္က်သံ ၾကားရမတတ္ ၿငိမ္သြားရွာတယ္။ တခ်ိဳ႕ အဖြားႀကီးေတြ ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ႀကီးကို တံေတြးနဲ႔ တို႔ၿပီး ၿငိမ္းေနေလရဲ႕။ “မီးေသတယ္”ဆိုတာ ဒါမ်ိဳး ေျပာတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဆက္မိန္႔တယ္။

“သည္မယ္… ငါက ေဟာဒီ ႀကိမ္လံုး ကိုင္ၿပီး ဟိုေထာင့္မွာ ရပ္ေနမယ္။ စာေရးဆရာက ရယ္စရာ ေျပာရင္ ငါက ႀကိမ္လံုး ေျမႇာက္ျပမယ္။ ဒါဆို ရယ္ၾက။ ႀကိမ္လံုးကို ျပန္ခ်ရင္ ရယ္တာ ရပ္ၾက။ ဒါပဲ… ကိုင္း… ဒကာစာေရးဆရာ ဆက္ေဟာေပေတာ့”

ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ မိုက္က႐ိုဖုန္း လွမ္းခ်ိန္ေပးၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးက စင္ေထာင့္မွာ ႀကိမ္လံုးကိုင္လ်က္ ရပ္ေနပါကေရာ။

ပရိသတ္ေတာ့မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ေက်ာ နည္းနည္း ခ်မ္းလာတယ္။ အေျပာမွား အဆိုမွား တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ႀကိမ္လံုးက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အနီးဆံုး။ ဘုန္းႀကီးလက္သံေျပာင္ပံုကို ၾကားဖူးထားၿပီပဲ ဥစၥာ။ မေၾကာက္ဘဲ ေနပါ့မလား။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ႀကိမ္ဆိုတာ ေက်ာမေရြး ႀကိမ္ခင္ဗ်။
ဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ေျပာ။

ရယ္စရာလို႔ ဘုန္းႀကီးက ယူဆရင္ ႀကိမ္လံုးကိုင္ထားတဲ့ လက္ေျမႇာက္ ျပ၊ ပရိသတ္က “ဝါးဟားဟား။” ႀကိမ္လံုးျပန္ခ်။ ရယ္သံ တိခနဲရပ္။ ဆက္ေျပာ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျပာတတ္သေလာက္ ေျပာၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆရာတစ္ေယာက္။ သည္လိုပဲ ရယ္စရာ တစ္ခုခုေျပာ ဘုန္းႀကီး ႀကိမ္လံုးေျမႇာက္ျပ ရယ္ၾက၊ ႀကိမ္လံုးျပန္ခ် ျပန္ရပ္။

တခ်ိဳ႕ဟာသက်ေတာ့ တကယ္ ရယ္ခ်င္လို႔ ရယ္တာ၊ တခ်ိဳ႕ဟာသကို သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးႀကိမ္လံုး အရွိန္အဝါနဲ႔ ရယ္တာဆိုေတာ့ အရင္တုန္းက ျမန္မာ့အသံ ဟဒယရႊင္ေဆးအခန္း ရယ္သံလိုပါပဲ။ “ဝါးဟားဟား ဟား ဟားဟား အြိ”ေပါ့။ တာဝန္အရ ရယ္ေပးရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲ… ဆရာေမာင္ေနဝင္းေဟာေျပာတဲ့ အလွည့္က်ေတာ့ ပရိသတ္က က်င့္သား နည္းနည္းရပါၿပီ။ ရယ္စရာကို သေဘာေပါက္ၿပီး ရယ္လာၾကပါၿပီ။ ဆရာေတာ့္ေက်းဇူးပါပဲ။

ဆရာေမာင္ေနဝင္းက ဆရာ့ရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ ရသေျမာက္ ဝတၳဳတိုေတြ ျဖစ္တဲ့ “မေငြရီ”ဝတၳဳတိုေတြအေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ မေငြရီဟာ စာမတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကေမာက္ကမအျဖစ္ေတြနဲ႔ ၾကံဳရတယ္။ ဒါကို ဟာသစြက္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ပရိသတ္ရဲ႕ ဟဒယကို ထိပါတယ္။ ရယ္ၾကပါတယ္။

အားလံုး အဆင္တေျပျဖစ္လာပါၿပီ။ သည္လိုနဲ႔ ဆရာေမာင္ေနဝင္းက ဆရာ ေျပာေနက်အတိုင္း မေငြရီ စာမတတ္လို႔ လူလိမ္က လွည့္ဖ်ားတာ ခံလိုက္ရၿပီး ခ်ဳန္းပြဲခ်ငိုေလာက္တဲ့အျဖစ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေျပာပါေတာ့တယ္။

ပရိသတ္က ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတုန္း…

လြမ္းစရာ မ်က္ရည္စို႔စရာအခန္းလည္းေရာက္ေရာ… ဆရာေတာ့္ ခ်ိဳင္းၾကား ျခင္ကိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဆရာေတာ္လည္း ဆရာေမာင္ေနဝင္းရဲ႕ေဟာေျပာခ်က္မွာ အာ႐ံုဝင္စားေနခိုက္မို႔ သတိလစ္ၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားကျခင္ကို ေမာင္းဖို႔ ႀကိမ္လံုးကိုင္ထားတဲ့ လက္ ေျမႇာက္လိုက္မိပါေရာ။

ရင္ဆို႔စရာ အလြမ္းခန္းေျပာေနတုန္းမွာ…

“ဝါး ဟားဟားဟား…”

ရယ္သံႀကီးက တခဲနက္ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာေမာင္ေနဝင္း ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္လည္း ဖ်တ္ခနဲ သေဘာေပါက္သြားၿပီး မိုက္က႐ိုဖုန္း ေရွ႕ကို ၾကြလာတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ့ခ်ိဳင္းၾကား ျခင္ကိုက္လို႔ လက္ေျမႇာက္မိတာကြ ဒါ ရယ္စရာမဟုတ္ဘူး။ ငိုစရာ၊ ဘုန္းႀကီးေတာင္ ရင္ထဲဆို႔လာတယ္ မင္းတို႔ကြာ… အင္း… ငါကလည္း ငါပါပဲကြာ။ ကိုင္း.. ကိုင္း.. ဆက္ေျပာ စာေရးဆရာဒကာေရ ေကာင္းတယ္ကြ။ ငါလည္း ေအာက္ဆင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ ကဲ… ပရိသတ္တို႔ မင္းတို႔လည္း ရယ္စရာရွိ ရယ္ၾက၊ ငိုစရာရွိ ငိုၾကေပေရာ့ေဟ့…” အဲဒါ ေလာ္စပီကာက ထြက္သြားတဲ့ အသံႀကီးပါပဲ ခင္ဗ်ား။