မယ္လသြား ေတာလား (၁)

ရန္ပုိင္၊ မတ္ ၂၀၊ ၂၀၁၁
ဓာတ္ပံု - ရန္ပိုင္/ဧရာဝတီ


ျမဴေတြဆုိင္းေနတဲ့ ေႏြဦးနံနက္ခင္း ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ျမန္မာျပည္သား ဒုကၡသည္ေတြေနထုိင္တဲ့ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မယ္လစခန္းကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေစ်းေန႔နဲ႔လည္း တုိက္ဆုိင္ေနေတာ့ စခန္းတခုလုံးမွာရွိတဲ့ လူေတြအားလုံး ေစ်းမွာ လာစုေနသလုိပဲ လူးလာတုံ႔ေခါက္နဲ႔ စည္ကားေနတာေပါ့။


က်ေနာ္တုိ႔ စီးလာတဲ့ ကားေလး ေစ်းေရွ႕ စခန္းဂိတ္ေပါက္မွာ ရပ္လုိက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ ေတာင္ခုိးေတြ ေ၀ေနတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီး ေအာက္က ေစ်းတန္းေလးကုိ ဘြားခနဲ ျမင္လုိက္ရတယ္၊ ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ နံနက္ေစာေစာ စည္ကားတတ္တဲ့ ျမန္မာျပည္က ေစ်းေလးေတြကုိ သတိရမိတယ္၊၊ ေရာင္းဖုိ႔ ေျမျပင္ေပၚမွာ ခင္းထားတဲ့ ဗန္းေတြေပၚက အေရာင္ ေသြးစုံတဲ့ ေမၿမိဳ႕၊ ဂႏၶမာ စတဲ့ ပန္းေတြကုိ ျမင္လုိက္ ရေတာ့ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အားပါးတရ ဓာတ္ပုံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရုိက္လုိက္မိတယ္။


ဓာတ္ပုံရုိက္ေနတုန္းမွာပဲ ေဟ့- ေဟ့ ဆုိတဲ့ အသံေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စခန္းလုံၿခဳံေရး တာ၀န္ယူထားတဲ့ စစ္၀တ္စုံနဲ႔တေယာက္က လက္ရပ္ လွမ္းေခၚေနပါၿပီ၊ သူတုိ႔စခန္းကုန္းေပၚကုိ တက္လာဖုိ႔ ေျပာလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဓာတ္ပုံရုိက္ခြင့္ မရွိဘဲ ရုိက္မိတဲ့အတြက္ ျပႆနာတက္ၿပီဆုိတာ စိတ္ထဲမွာ သိလုိက္တယ္။


ဘယ္လုိေျဖရွင္းရမလဲ အေျပးအလြားစဥ္းစားရင္း အနားေရာက္သြားေတာ့ စကားမတတ္တတတ္နဲ႔ပဲ ရွင္းျပတဲ့အခါ စခန္းေစာင့္က ေနာက္မရုိက္ဖုိ႔ ေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးတရပ္ကုိ ဘယ္လက္ လြတ္ခံႏုိင္ပါ့ မလဲ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆက္ရုိက္တာေပါ့။

ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားက ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လာေရာက္ေနထုိင္ၾကရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြဟာ ဒုကၡအေပါင္းကုိ ေမ့ၿပီး လတ္တေလာ ေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ႔ ေစ်းတန္းေလးမွာ ေအာ္ဟစ္ေရာင္း၀ယ္ေနၾကတယ္၊ ပန္းခပ္ပ်ားသဖြယ္ လူးလာေခါက္တုံ သြားေနသူေတြထဲမွာ ထုိင္းပုံစံ ေဘာင္းဘီအတုိအရွည္၊ တီရွပ္အက်ၤီေတြနဲ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္ ထားတဲ့ တုိင္းရင္းသူ လွပ်ိဳျဖဴေတြကုိ ေတြ႔ရသလုိ၊ ရုိးရာ၀တ္စုံ ပုဆုိး၊ ထဘီနဲ႔ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ၊ မေလးရွားပုဆုိး နဲ႔ ပသီဦးထုပ္ကုိ ေဆာင္းထားတဲ့ မြတ္စလင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

လတ္ဆတ္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကုိ ေျမျပင္မွာ အပုံလုိက္၊ အပုံလုိက္ခ်ၿပီး ကရင္စကား၊ ျမန္မာစကားေတြနဲ႔ ေဖာက္သယ္ေခၚ ေအာ္ဟစ္ေရာင္း၀ယ္ေနၾကတဲ့ ေစ်းသည္ေတြကုိ ေတြ႔ရသလုိ ဆိတ္၊ ၀က္၊ ၾကက္၊ ငါး စတဲ့ ဟင္းစားေတြကုိလည္း ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ၀ယ္ယူ စားသုံးႏုိင္တာကုိ ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ေက်းလက္ ကြာျခားမႈတခုကုိ သတိထားမိလုိက္တယ္။


ျမန္မာျပည္ အလြမ္းေျပ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ျပန္ေတာ့ ခ်ိဳေပါ့က်တခြက္ကုိ ၆ ဘတ္၊ ေကာ္ဖီတခြက္ကုိ ၇ ဘတ္ တဲ့။ ဘာစားခ်င္သလဲ အီၾကာေကြးလား၊ နံျပားလား၊ အုန္းသီးႏိုင္းခ်င္းျဖဴးထားတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ ငခ်ိတ္ေပါင္း စားခ်င္သလား၊ ရႏုိင္သလုိ ထမင္းေၾကာ္ပြဲႀကီး တပြဲ ၁၀ ဘတ္၊ အမဲစြပ္ျပဳတ္ တပြဲ ၁၀ ဘတ္ ဆုိေတာ့လည္း ထုိင္းႏုိင္ငံ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးက ေကာ္ဖီတခြက္ ဘတ္ ၃၀၊ ၄၀ ကေန ဘတ္ ၇၀ အထိ ရွိတဲ့ ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔ ယွဥ္မလား၊ လက္ဖက္ရည္တခြက္ ၄၀၀ က်ပ္ဆုိၿပီး တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြထက္ စာရင္ အပုံႀကီး ကြာျခားေနတာကုိလည္း တအံ့တၾသ ေတြ႔ရျပန္တယ္။


ဆုိင္ထဲမွာလည္း လူအျပည့္၊ ဆုိင္ေရွ႕မွာလည္း တီဗီ ၂ လုံးက ျပေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး နပမ္းပြဲကုိ လူေတြက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကသလုိ ဒီမုိကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ (DVB) က ထုတ္လႊင့္ေနတဲ့ လစ္ဗ်ားအေရးကုိ ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြလည္း မနည္းဘူး။

ဒုကၡသည္စခန္းလုိ႔သာ ဆုိရေပမယ့္ မယ္ေဆာက္ၿမိဳ႕ကုိ သြားစရာ မလုိေလာက္ေအာင္ ေစ်းဆုိင္ေပါင္း ၇၀၀ ေလာက္ ရွိၿပီး အ၀တ္ အထည္၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း လူသုံးကုန္ပစၥည္းမ်ိဳးစုံ၊ စိန္ကေန စေလာင္းဖုံး အထိ စခန္းထဲက မြတ္စလင္ အမ်ားစုပုိင္တဲ့ ဆုိင္ေတြမွာ ၀ယ္ယူႏုိင္တာကုိလည္း ျမင္ရျပန္တယ္။


အရင္က ဒီလုိမ်ိဳး ေရာင္းေရး၀ယ္တာေတြကုိ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြက ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ စခန္း၊ ရြာဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္ ေရာင္းခ်ခြင့္ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ သိရတယ္။