အတူတကြ ေခၚခဲ့ၾကတဲ့ သာဓု

ကိုယ္ေဖ်ာက္၀ိဇၨာ

(၁)

ၿမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃ရ၃ ခုႏွစ္ တန္ခူးလဆန္း (၁၄)ရက္ မဂၤလာရွိတဲ့ၿမန္မာႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္ (၁ရ - ၄ -၂၀၁၁) ရဲ့ ညေနခင္းအေစာပိုင္းမွာပါခင္ဗ်ာ။ မျဖဴဆီကို တယ္လီဖုန္း ၀င္လာပါတယ္။ မျဖဴ ဆိုတာက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ရဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္း ပါခင္ဗ်။ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းရဲ့စိတ္ထားက လုိက္ဖက္ပါဘိ။

မျဖဴ က တယ္လီဖုန္းကုိ နားစိုက္ေထာင္ၿပီး ရည္ရည္မြန္မြန္ တရိုတေသၿပန္ေၿပာေလရဲ့..။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ `ဦး´။ ၿမန္ၿမန္ေရာက္ေအာင္ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ တကၠစီနဲ႔လာခဲ့ပါ့မယ္။”

(၂)

ဒီေနရာမွာ ဇာတ္ရည္လည္ေအာင္ မျဖဴ ရဲ့ အေႀကာင္း တေစ့တေစာင္းကို ေဖၚၿပဖို႔ လိုလာပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
မျဖဴ ဟာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အဖက္မလုပ္ပဲေရွာင္ကြင္းႀကတဲ့ HIV ေ၀ဒနာသည္မ်ားစြာအတြက္ ဘ၀ကိုၿမွဳပ္ႏွံထားသူပါ။ ေ၀ဒနာသည္ေတြရဲ့ က်န္မာေရး, စား၀တ္ေနေရး, “ေရး(၄)ေရး” ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို အစဥ္ၿပဳေနသူပါ။

(၃)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ က HIV “ေရး(၄)ေရး”အတြက္ `အစ´ကိုသာပ်ိဳးေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိႈးေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၂၀၀၃ ဒီပဲယင္းလုပ္ႀကံမႈတရားခံ ငတိသန္းေရႊက ေမာင္းၿပန္ေသနတ္ရယ္, ၀ါးရင္းထုတ္ရယ္နဲ႔ `ေၿပာင္းၿပန္စနစ္´က်င့္သံုးၿပီး တရားလိုေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ကို ကာလရွည္ႀကာအက်ဥ္းခ်ခဲ့ေလေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ခမ်ာ ကိုယ္ပ်ိဴးေပးခဲ့, ႏိႈးေပးခဲ့တဲ့ `အစ´ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္ရွိတိုင္း ဆြဲတင္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲဗ်ာ။


သိုပါေသာ္ၿငား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ရဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ အမွာအႀကားကို မျဖဴ က ဇြဲနပဲနဲ႔ဦးေဆာင္ၿပီး ရုပ္လံုးေဖၚလာခဲ့တယ္။ ယခုေတာ့ ဒု နဲ႔ ဒယ္ နဲ႔ ေအာင္ၿမင္ေပၚလြင္ေနပါၿပီလားဗ်ာတို႔ ရယ္။

ဒီေအာင္ၿမင္မႈကို အရိွန္အဟုန္ တြန္းတင္ေပးလိုတာက တေႀကာင္း..။ ေ၀ဒနာသည္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေတြ႕ဆံုႏႈတ္ဆက္ၿပီး လက္ေဆာင္နဲ႔တကြ အားေပးလိုတာကတေႀကာင္း..။ အဲဒီအေႀကာင္းေတြေႀကာင့္ ေဒၚေအာင္းဆန္းစုႀကည္ခမ်ာ အက်ဥ္းက်ခံဘ၀မွ လြတ္လာေတာ့ အခ်ိန္လုၿပီး HIV ရိပ္သာကို အေၿပးအလႊားသြားခဲ့တယ္ခင္ဗ်။

ဒီမွာ ၿပႆနာ က စၿပီ။ အာဏာပိုင္ေတြက တစခန္းထၿပီ။ ဒီေ၀ဒနာသည္ေတြ ဒီေနရာမွာ မေနရ။ ေရႊ႕ႀကတဲ့ ခင္ဗ်။ ဒါဟာ..တကယ္က ႏွင္ထုတ္တာဗ်။ ႏွင္ထုတ္တာ။ သူတို႔လုပ္ေပါက္က ေနစရာမရွိရင္ သာေကတ က ေဆးခန္း တခုုမွာေနႀက တဲ့။ အဲဒီ ေဆးခန္း ဆိုတဲ့ေနရာမွာက ေ၀ဒနာသည္ေတြ ေနလို႔ရတဲ့အေၿခအေန ဘာမွ် မရွိဘူးခင္ဗ်။

စစ္အာဏာရွင္ အဆင့္ဆင့္က ေမတၱာ, ဂရုဏာ, မုဒိတာ, ဥေပကၡာ ေတြ ပြါးရမယ့္ အစား၊ ဗ်ာပါဒ, ေဒါသ, ၀စီဒုစရိတ, သီလဗ်သ, ကုလမစၧရိယ ေတြ ပြါးၿပီး ဘယ္မွ်ပင္ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္,လုပ္။ ကုတ္ နဲ႔ ေကာ္လို႔ပဲ ထုတ္,ထုတ္။ လူနာေတြ ကေတာ့ အသက္သာ အေသခံမယ္။ မျဖဴ အပါးက တဖ၀ါးမွ် မခြာဘူး တဲ့။

ဒီမွ်ထိ မျဖဴ မွ မျဖဴ ၿဖစ္ေနႀကေလေတာ့ အဆင့္ဆင့္ေသာ စစ္အာဏာရွင္ အဖ်က္ အေမွာင့္သမားေတြ ကိုယ္ရွဴးကိုယ္ပတ္ ၿဖစ္ကုန္ၿပီ။ ၿပည္သူ ရဲ့ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ညစ္ပတ္ စုတ္ပဲ့ မသတီ ရြံရွာစဖြယ္ ဇာတိရုပ္က ဘြားခနဲ ေပၚရ ၿပန္ၿပီ။ ဟဲ..ဟဲ..ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ေတြ ကိုယ္ေဖၚတဲ့ေဆးကို ကိုယ္တိုင္ၿပန္စားေနရပါကလားဗ်ာ..ဟဲ..ဟဲ။

(၄)

အစဇာတ္လမ္း, ၿပန္ကာ`လွမ္း´ရရင္ တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီးဖိတ္ေခၚတဲ့အိမ္ေပၚကို မျဖဴ ေရာက္လာပါၿပီ။ အိမ္ဦးခန္းက ကုတင္ေပၚမွာ အဖြားအို တစ္ဦးကို ပက္လက္အိပ္လ်က္သားပံုစံနဲ႔ေတြ႕ရပါၿပီ။ အဖြားအိုခမ်ာ တကယ့္ကို အရိုးေပၚအေရတင္ ၿဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ယာဘက္မ်က္လံုးက ပိတ္ လု,လု..နီးပါး။ ၀ဲဘက္မ်က္လံုးက အနည္းငယ္မွ်ေတာ့ ပြင့္ေနပါရဲ့။ မျဖဴ က အဖြားအို ရဲ့ အနီးကပ္၀န္းက်င္ကို`ေ၀့ကာ,၀ိုက္ကာ´ ႀကည့္လိုက္တယ္ဗ်။

အဖြားအို ရဲ့ ႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္မွာ ေအာက္စီဂ်င္လႊတ္ေပးထားတဲ့ ပိုက္ေပ်ာ့ေလးက တတ္လ်က္သား..။ ၀ဲဘက္လက္ေကာက္၀တ္ အထက္နားမွာက အားေဆးသြင္းထားတဲ့ drip-set ပိုက္ေပ်ာ့ေလး..။ ပိုက္ေပ်ာ့ေလးမွတဆင့္ အားေဆးပုလင္းႀကီးထဲက ေဆးရည္က တစက္ခ်င္း, တစက္ခ်င္း, တစက္ခ်င္း, ေၿဖးေၿဖးညွင္းညွင္းကေလးမွ ေၿဖးေၿဖးညွင္းညွင္းကေလး, ေသြးေႀကာထဲစိမ့္၀င္ေနေလရဲ့။ အဖြားအို ရဲ့ ေၿခမ်က္စိ အထက္နားထမီႀကားထဲကထြက္လာတဲ့ ဆီးပိုက္ ရဲ့ အဆံုး၊ ဆီးအိပ္ထဲမွာ ဆီးေတြကအနီေရာင္သန္းလို႔..။

မျဖဴဆီက ႀကင္ႀကင္နာနာေလသံနဲ႔ စကားတခြန္းထြက္လာတယ္။

“အဖြား ရဲ့ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ `ဦး´။”

“၉၄ ႏွစ္ ရွိၿပီ ကြယ္။”

မျဖဴ က`ဦး´လို႔ေခၚေလ့ရွိတဲ့ အဖြားအို ရဲ့ သားႀကီး က၊ က်ပ္တစ္ေထာင္တန္သံုးထုပ္ကို အဖြား ရဲ့ ၀ဲဘက္လက္ဖ၀ါးထဲ ထည့္လိုက္တယ္ဗ်။

“အေမ..။ အေမ့အတြက္ အေမ့ေၿမး ကန္ေတာ့လိုက္တဲ့ေငြထဲက က်ပ္သံုးသိန္း။ ဒါ..အေမ့ေငြ။ အေမ့လက္နဲ႔ ဆုပ္ထား။”

သားႀကီး က အဖြားအို ရဲ့ လက္ဖ၀ါးေပၚကေငြကို အဖြားအို ဆုပ္ကိုင္မိေအာင္ အဖြားအို ရဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ ဖိေပးလိုက္တယ္။

“အေမ..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရဲ့ သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္..။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ကို အေမ သိတယ္ေနာ္။”
အဖြားအိုကဘာမွ်ၿပန္မေၿပာ။ ေခါင္းလည္းမၿငိမ့္, ေခါင္းလည္းမခါ။ ၀ဲဘက္မ်က္လံုးကေတာ့အနည္းငယ္မွ် `ပြင့္´ၿမဲတိုင္း`ပြင့္´ေနဆဲ။ သားႀကီး ေၿပာတဲ့ စကားကို အဖြားအို သိမွ, သိပါေလစ။ ဒါေတြကို`အ,ပ´ထား။ အဖြားအို သိလို သိၿငား သားႀကီး က သူ႔ရင္ထဲက တစိမ့္စိမ့္ လွ်ံတက္လာတဲ့ စကားလံုးေတြ တစ္လံုးခ်င္း ထိထိ မိမိ ေၿပာေလၿပီ။

“အေမ..။ ဒီကေလးမေလး ရဲ့ နံမည္ က မျဖဴ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ အင္မတန္အားကိုးရတဲ့ လက္ရုံး ပါ အေမ။”
သားႀကီး က အေမအဖြားအို ကို စကား တစ္လံုးခ်င္း တစ္လံုးခ်င္း ေလးေလး နက္နက္ ေၿပာၿပပါတယ္။ ခဏမွ်ဆိုင္းၿပီးမွ ဆက္ေၿပာတယ္။

“အေမ..။ တၿပည္လံုးက ဆင္းရဲလြန္းတဲ့ လူမမာေတြ..။ သနားစရာေကာင္းလြန္းတဲ့ လူမမာေတြ..။ အဲဒီ လူမမာေတြကို၊ဒီ ကေလးမေလး မျဖဴ က ေခၚထားတယ္။”

သားႀကီး က ခဏ ဆိုင္းထားၿပန္တယ္။ စကားေတြကို ဒလေဟာဆက္တိုက္ေၿပာေနရင္ အေမ့ မွာ အသိရွိေနေစဦးေတာ့၊ သတိရွိေနေစဦးေတာ့၊ အာရံုေနာက္ကုန္မွာစိုးရိမ္တယ္။ သိနားလည္မႈေတြ ရႈပ္ေထြးတာ, ေမ့ေလ်ာ့ ကုန္တာမ်ိဳးေတြ မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေႀကာင့္ သားႀကီး က စကားကို ရွင္းေအာင္ တစ္လံုးခ်င္း ေၿပာလိုက္၊ ခဏနားလိုက္ လုပ္ေနရတာခင္ဗ်။

“အေမ..။ ဒီ ကေလးမေလး မျဖဴ က သူေခၚထားတဲ့ လူမမာေတြကို ေဆးကုေပးတယ္။ အစားေကၽြးတယ္။ အ၀တ္ေပးတယ္။ ေနစရာေပးတယ္။ အင္မတန္မြန္ၿမတ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္ပါ..အေမ။”
အားခဲၿပီးေၿပာလာခဲ့တဲ့စကားေတြကို အဖြားအို ခမ်ာ ႀကား မွ ႀကား ပါ ရဲ့လား။ သိ မွ သိ ပါရဲ့လား။ သားႀကီး ရဲ့ ရင္ထဲမွာ တစိုးရိမ္ရိမ္, စိုးတထိပ္ထိပ္၊ မခ်ိတင္ကဲ, အားမလို အားမရ ခံစားေနရ တယ္ခင္ဗ်။

သားႀကီးကအမ်ားႀကီးေၿပာေနရင္ အဖြားအိုနားရႈပ္ ကုန္ေလ်ာ့မယ္။ ဒါေႀကာင့္ သားႀကီး က စကားကိုလက္စသတ္ရပါေတာ့တယ္။

(၅)

“အေမ..။ ဒီ ကေလးမေလး မျဖဴ က အင္မတန္မြန္ၿမတ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနသူပါ။ သူ႔ ရဲ့ မြန္ၿမတ္တဲ့အလုပ္အတြက္ အေမ ပိုင္တဲ့ ဒီေငြကို လွဴလိုက္ပါလား..အေမ။”

အဖြားအို ခမ်ာ လက္ဖ၀ါးေပၚက ေငြကိုဖိဆုပ္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ..။ အဲဒီ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ ကို ေၿဖခ်လိုက္ပါေရာခင္ဗ်ာ။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လွဴလိုက္ပါတယ္လို႔ ႏႈတ္နဲ႔မေၿပာ လက္ေခ်ာင္ကေလးေတြနဲ႔ ေၿပာသြားတာကိုး။ မျဖဴ က ရေတာင့္ရခဲလူ႔ဘ၀မွ မႀကာမတင္ထြက္ခြာေတာ့မယ့္ အသက္ ၉၄ ႏွစ္ အဖြားအို ရဲ့ အလွဴေငြ ကို အမြန္အၿမတ္ထားၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ တရိုတေသ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။

အဖြားအို ရဲ့ သားႀကီး နဲ႔ သမီးေခၽြးမ တို႔လည္း မိခင္ႀကီး က အသိနဲ႔ယွဥ္, သတိနဲ႔ယွဥ္ၿပီး လိုလိုလားလား, မတြန္႔မတို, ရက္ရက္ေရာေရာ, လွဴဒါန္းသြားတာမို႔ ေဒၚေအာင္းဆန္းစုႀကည္ ရဲ့ ဆႏၵကို ပီပီၿပင္ၿပင္ စြမ္းေဆာင္ေနတဲ့၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ရဲ့ လက္ရံုး,သူေတာ္ေကာင္းမကေလး မျဖဴ နဲ႔ အတူတကြ၊ သာဓု..သာဓု..သာဓု..ေခၚခဲ့ႀကပါတယ္ခင္ဗ်ား။

(၆)

အလွဴဒါနေၿမာက္သြားၿပီၿဖစ္လို႔ မျဖဴ က လက္ဆယ္ၿဖာ လက္အုပ္မိုးၿပီး အဖြားအိုကို ကန္ေတာ့ရွာတယ္။ မျဖဴ အၿပန္မွာ အဖြားအို ရဲ့ သားႀကီးက ဇနီး နဲ႔ အတူတကြ ေစာင့္ေနတဲ့ တကၠစီကားဆီ မျဖဴ ကိုလိုက္ပို႔ရင္း တကၠစီကားႀဆာကို တေလးတစားေမးလိုက္ပါတယ္။

“အသြား အၿပန္ ဘယ္ေလာက္ က် ပါ သလဲ ခင္ဗ်ာ။”

ဒီေတာ့ တကၠစီႀဆာ က ၿပံဳး တုန္႔တုန္႔ နဲ႔ ယဥ္ေက်းစြာ ၿပန္ေၿပာပါတယ္။

“ရပါတယ္ `ဦး´။ မျဖဴ ရဲ့ လုပ္ငန္းကို တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ကူညီေနတာပါ ခင္ဗ်ာ။”

ဒီမွာ ဇနီး ေမာင္ ႏွံ ႏွစ္ဦး ရဲ့ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တိုးတိုး ညွင္းညွင္း ကေလး သံၿပိဳင္ထြက္လာပါတယ္။
“သာဓု သာဓု သာဓု”

(၇)

ကၽြႏ္ုပ္ ကိုယ္ေဖ်ာက္၀ိဇၨာသည္ ေရးသားခဲ့ၿပီးၿဖစ္သည့္ စာမူကို ၿပန္လည္ဖတ္ရႈၿပီးေသာအခါ လြန္စြာပီတိၿဖစ္ရပါသည္။

“ေႀသာ္.. အေဟာ၀တ ေကာင္းေလစြ၊ သာဓု သာဓု သာဓု။”