ေဂးအခြင့္အေရးနဲ႔ သူတို႔ အေၾကာင္း

(Photo - Bama Lay/Flicker)

(ဧရာဝတီ ဘေလာ့ဂ္ကို အျမင္ေတြ ေရးသားေပးပို႔ေနတဲ့ ကိုထူးရဲ႕ လက္ရာပါ။ ေရးသားသူရဲ႕ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။)

ဆရာလူထုစိန္၀င္းရဲ႕ ေဂး (Gay) အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလး ဖတ္မိၿပီး ေပၚလာတဲ့ အေတြးေလးေတြ ျဖန္႔ေ၀လိုက္ရပါတယ္။

က်ေနာတို႔နိုင္ငံမွာ မိန္းမလ်ာ၊ ေယာက်္ားလ်ာ (Gay) မ်ားကို လူရာမသြင္း အထင္ေသး အျမင္ေသး ႏွိမ္ခ် ဆက္ဆံခဲ့တာ ဓေလ့ထံုးစံတခုလို ႐ိုးေတာင္ေနပါၿပီ။ အေျခာက္၊ ေလွ်ာက္သီးေဆးျပား၊ ဂန္ဒူး စတဲ့ နာမည္မ်ိဳးစံုနဲ ့က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ဘ၀ေတြ ဘယ္လိုပါလဲ။ ဘယ္လို ခံစားမႈေတြ ရွိပါသလဲ။ ဘယ္လို ႐ုန္းကန္ေနၾကပါသလဲ။ ႏွိမ့္ခ်ကဲ့ရဲ႕ ေစာ္ကားမႈေတြကို ဘယ္သူေတြက အကာအကြယ္ ေပးၾကပါသလဲ။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဘ၀ေတြဟာ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က တျခား၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္က တျခား၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔ မရတဲ့ကိစၥ၊ လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံထားရတဲ့ကိစၥပါ။ သူတို႔မွာလည္း စိတ္နဲ႔ရုပ္ ကြဲလြဲေနတဲ့ ေရာဂါတမ်ိဳး ရေနတာပါပဲ။ ဘယ္သူမဆို တူေသာစိတ္နဲ႔ တူေသာကိုယ္ကိုပဲ လိုခ်င္ၾကတာပါ။ သဘာ၀တရားရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ကိစၥမွာ ဒီလိုျဖစ္ရပါ့မလားဆိုၿပီး ၀ိုင္းပယ္ႏွိမ္ခ်ထားလို႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား။

မိသားစုတစုမွာ သားကေလး မိန္းမလ်ာစိတ္၀င္လာၿပီး မိန္းမစရိုက္လကၡဏာေတြ ျပလာၿပီဆိုရင္ မိဘေမာင္ဖား ျဖစ္သူေတြက ရွက္စိတ္၀င္ၿပီး ေဂးမျဖစ္ရေလေအာင္ အျပင္းအထန္ ႏွိပ္ကြပ္ေတာ့တာပါပဲ။ အေဖနဲ႔အစ္ကိုေတြက ရိုက္ႏွက္ ထိုးႏွက္ခ်က္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတခုလံုး ဖူးေယာင္ကိုင္းတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ နည္းနည္းေျခာက္ေနတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က သူ႔စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ ျပဳျပင္လို႔ မရတဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔အေဖအရင္းနဲ႔ အစ္ကိုအရင္းေတြက သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ ရက္စက္ၾကသလဲ၊ ေမတၱာမထားႏိုင္ၾကသလဲဆိုတာ သူနားမလည္တဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုတာ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ငယ္စဥ္ဘ၀ေတြ အဲဒီလို စခဲ့ၾကတာပါ။


ေဟ့ ငါ့သားေလးကေတာ့ ေဂးျဖစ္ေနတယ္ေနာ္။ သူ႔ကိုဘယ္သူမွ မေနာက္ မေျပာင္ၾကနဲ႔၊ မစၾကနဲ႔ သူစိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနပါေစလို႔ ဘယ္မိဘကမွ ေျပာခဲ့မယ္မထင္ပါ။ ျပင္မရတဲ့ကိစၥကို အတင္းအက်ပ္ အၾကမ္းနည္းေတြသံုးၿပီး ျပင္ၾကေတာ့တာပါ။ ေဂးျဖစ္ေနတဲ့ မိမိရင္ေသြးကို ဘာေၾကာင့္ ရက္စက္ၾကပါသလဲ။ ဘာေၾကာင့္နွိမ္ခ်ကဲ့ရဲ ့ၾကပါသလဲ။

ငယ္စဥ္ဘ၀ မိဘေမာင္ဘြားကစၿပီး နွိမ့္ခ်ဆက္ဆံ ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ သူတို႔ဘ၀တေလွ်ာက္လံုုး ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ ႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားမႈေတြ ခံရတဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္ရေတာ့တာပါဘဲ။ ဘယ္သြားသြား မိန္းမလ်ာမွန္းသိရင္ ကေလးကအစ မေလးစားေတာ့ပါဘူး။ အေျခာက္ႀကီးလာၿပီဆိုၿပီး ေလွာင္ေျပာင္တာ ခံရေတာ့တာပါပဲ။

သူတို႔မွာလည္း ေရာဂါအနုအရင့္အလိုက္ ရာႏႈန္းျပည့္ေျခာက္သူ၊ တ၀က္ေျခာက္သူ၊ နည္းနည္းေျခာက္သူ၊ မိန္းမစိတ္တလွည့္ ေယာက်္ားစိတ္တလွည့္ျဖစ္သူ၊ ေျခာက္ၿပီးမွ ျပန္စိုသြားသူ အစံုအစံုပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔တေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာေမြး ျမန္မာျပည္မွာႀကီးတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

(Photo - MSNBC)

သမိုင္း၀င္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုမွာ အလွဖန္တီးရွင္မ်ားအဖြဲ႔ဆိုၿပီး ျပည္သူအေပါင္းနဲ႔အတူ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ဆႏၵျပခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔အခန္းက႑ကို ေမ့ထားလို႔မရပါ။ လိင္တူခ်င္း အတူေနျခင္း မေနျခင္းဆိုတာလည္း သူတို႔ဆႏၵသေဘာအတိုင္းသာ ျဖစ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လူပ်ိဳႀကီး အပ်ိဳႀကီးေတြကို အတင္းမယူမေနရ ယူရမယ္လို႔ ဥပေဒျပဳသတ္မွတ္ျပဌာန္းလို႔ မရႏိုင္သလို သူတို႔ခ်င္း အတူေနတာကိုလည္း အတူမေနရပါဘူးလို႔ ဥပေဒျပဳသတ္မွတ္လို႔ ရမယ္မထင္ပါ။

လူပ်ိဳႀကီး အပ်ိဳႀကီးလုပ္၊ တသက္လံုး အိမ္ေထာင္မျပဳ၊ တကိုယ္တည္းေနသြားသူေတြေၾကာင့္ သားသမီးမ်ိဳးဆက္ မထြန္းကားဘဲ ေလာကႀကီး ပ်က္သုဥ္းမသြားႏိုင္သလို ေဂးခ်င္းအတူေနလို႔လည္း ေလာကႀကီး ပ်က္သုဥ္းသြားစရာ အေၾကာင္း မျမင္ပါ။
တခ်ိန္က ပစ္ပယ္႐ံႈ႕ခ်ခဲ့တဲ့ ေအစ့္ (AIDS) ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ေတြကိုေတာင္ ယခုအခါမွာ နားလည္သေဘာေပါက္ လက္ခံလာခဲ့ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ေပးေနၾကၿပီပဲ။ ဒီေနရာမွာ တခုေျပာခ်င္တာက ေအစ့္ေရာဂါဆိုတာ အမ်ားထင္သလို ေဂးေတြေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္တာမဟုတ္ပါ။

က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံ ဆင္းရဲပါတယ္ မွန္ပါတယ္။ ဆင္းရဲရျခင္း အေၾကာင္းကလည္း အမ်ားသိတဲ့အတိုင္း ဘာအခြင့္အေရးမွ မေပးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ပါ။ ဆင္းရဲလို႔ စား၀တ္ေနေရး ရုန္းကန္ေနရလို႔ အခ်ိန္မရွိ၊ ယားလို႔ေတာင္ မကုပ္အားဘူးဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေလာက္ အခ်ိန္ေတြပို၊ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနတာ ကမာၻမွာမရွိပါ။ ခ်မ္းသာတဲ့ ဂ်ပန္၊ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္ေတြမွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ရွား၊ အခ်ိန္ကုိ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတာ ေရာက္ဖူးသူတိုင္း သူတို႔နဲ႔ဆက္ဆံဖူးသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ အဲဒီလို အခ်ိန္အလြန္မွရွားပါးတဲ့သူေတြေတာင္ သူတို႔အခ်ိန္ေတြထဲကဖဲ့ၿပီး လူသားေတြအတြက္၊ တိရိစာၦန္ေတြအတြက္ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို ေတာင္းဆိုေပးေနတာ ေလးစားစရာပါ။ အခ်ိန္ေတြပိုေနလို႔ ေၾကာင္ေရခ်ိဳး၊ ကတံုးသန္းရွာ လုပ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါ။

ေဂးေတြက သူတို႔အခြင့္အေရး သူတို ့စား၀တ္ေနေရး သူတို႔ကို အကာအကြယ္ေပးေရး သူတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳေရး ေတာင္းဆိုမူေတြဟာ ဒီမိုကေရစီအေရး လမ္းလြဲေအာင္ အေႏွာက္အယွက္ေတြ၊ ေဆးရိုးသည္ ကန္႔လန္႔ေတြလိုေတာ့ က်နာ္မျမင္ပါ။

အိမ္ရွင္မမ်ားအခြင့္အေရး၊ ဒုကိၡတမသန္မစြမ္းမ်ား အခြင့္အေရး၊ သက္ႀကီးရြယ္အို ပင္စင္စားမ်ား အခြင့္အေရး၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အခြင့္အေရး၊ အနုပညာသည္မ်ား အခြင့္အေရး၊ စာေပပညာရွင္မ်ား အခြင့္အေရး၊ အလုပ္သမား လယ္သမားမ်ား အခြင့္အေရး၊ သန္းငါးဆယ္ေသာ ျပည္သူမ်ား အခြင့္အေရး၊ စား၀တ္ေနေရး ဒီမိုကေရစီရေရး ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားနည္းတူ ေဂးအခြင့္အေရးကိုလည္း တန္ဖိုးထားသင့္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း ဒီမိုကေရစီအေရး တခန္းတက႑ ပါ၀င္ခြင့္ရေအာင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္နိုင္ေအာင္ သူတို႔တေတြကို နားလည္ၾကဖို႔၊ အသိအမွတ္ျပဳၾကဖို႔၊ လူမႈအသိုင္းအ၀န္းထဲကို လက္တြဲေခၚၾကဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီစာဖတ္ၿပီး ေဂးေတြကေတာ့ ၾသဘာေပးမယ္ထင္ပါတယ္။ ေဂးပါတီေထာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ရင္ အမတ္တေနရာေတာ့ ရမလားမသိပါ။

ကိုထူး