ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအေရး (၂)

မင္းလြမ္းေနာင္

(ပထမပိုင္း ဖတ္႐ႈရန္)

သာမန္ လုပ္ငန္မ်ားျဖစ္ေသာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ႏွင့္ အေထြေထြလုပ္ငန္းမ်ား၊ စက္ရံုအလုပ္ရုံမ်ားတြင္လည္း အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ အခ်ိန္ပုိေၾကးမ်ား၊ လုပ္အားလစာမ်ား ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရျခင္း လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရျခင္း၊ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး မရရွိျခင္းမ်ားျဖင့္ ေခါင္းငံုခံကာ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကရသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ကန္ထရုိက္မ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ လိမ္လည္မႈ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈမ်ားလည္း ရွိသည္။ ေရာ္ဘာျခံမ်ားတြင္ လုပ္ကုိင္ၾကေသာ သူမ်ားမွာလည္း အလုပ္ရွင္မ်ား၏ လွည့္ဖ်ားမႈ၊ နကလိန္ ေခၚ ဓားျပမ်ား၏ ရန္ကုိၾကံဳေတြ႔ေနရသည္။

ျပည္တြင္းမွ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းမ်ားေၾကာင့္သာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာ အႏၲရာယ္ကုိ အမႈမထားဘဲ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကျခင္းသာ။

ထုိ႔အျပင္ ၁ ႏွစ္စာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္ရွိသူမ်ားအေနျဖင့္ တခ်ိဳ႕ေသာအလုပ္ရွင္မ်ား၏ ခ်ဳပ္ကုိင္ျခင္း ခံရျပီး အလုပ္အကိုင္ေျပာင္းလဲရန္ အခက္အခဲမ်ားရွိျခင္း၊ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ရွိသူမ်ားလည္း စာအုပ္အသိမ္းခံရျခင္းတို႔ ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ တရား၀င္ စာရြက္စာတမ္းရွိေသာ္လည္း အလုပ္ရွင္မ်ားက ခ်ဳပ္ကုိင္ထားေသာေၾကာင့္ တာ၀န္ရွိသူမ်ား စစ္ေဆးသည့္အခါ ျပသရန္ အေထာက္အထားမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေငြေၾကးမကုန္သင့္ပဲ ကုန္လွ်က္ရွိေနၾကသည္။

ထုိင္းနယ္ေျမခံရဲ အမ်ားစုႏွင့္ ထုိင္းလူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး၊ ထုိင္းအလုပ္ရွင္မ်ား၊ ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ပြဲစားမ်ားအပါအဝင္ ပြဲစားအမ်ိဳးမ်ဳိးအဖို႔ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားမွာ ေခါင္းပံုျဖတ္ အျမတ္ထုတ္စရာ စားက်က္ျဖစ္ေနေပေသးသည္။ ထုိင္းႏိုင္ငံအတြင္းရွိ အလုပ္သမားေရး ေဆာင္ရြက္သည့္အဖဲြ႔မ်ား၏ ထိေရာက္ေသာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မႈမွာလည္း အနည္းငယ္မွ်သာ။

ထုိင္းႏိုင္ငံသုိ႔ေရာက္လွ်င္ အလုပ္သမားမွတ္ပံုတင္ ျပဳလုပ္ရန္ အခြင့္အေရးရပါက ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိမွတဆင့္ ယာယီနိုင္ငံကူးလက္မွတ္ တရား၀င္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ စသည္တုိ႔ကုိ ထုိင္းဘတ္ေငြ ၂၀၀၀၀ ခန္႔ အကုန္အက်ခံ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ အကုန္အက်ခံကာ ျပဳလုပ္ထားေသာလည္း အလုပ္နာမည္မတူျခင္း၊ အလုပ္ရွင္အမည္ မွားယြင္းျခင္း၊ အလုပ္လုပ္သည့္ နယ္နိမိတ္ မမွန္ကန္ျခင္း၊ ယာယီနိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ားတြင္ လ၀က စာရြက္မပါရွိျခင္း၊ ရက္ ၉၀ တိုင္း လဝကသို႔ အေၾကာင္းမၾကားမိဘဲ ရက္ေက်ာ္ျခင္း၊ စစ္ေဆးသည့္အခ်ိန္တြင္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား လက္ဝယ္္မရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ စစ္ေဆးခံရေသာအခါ ေငြညွစ္ခံရျခင္း၊ ဒဏ္ေငြရုိက္ခံရျခင္းမ်ား ႀကံဳေနရဆဲျဖစ္ျပီး ပလုိင္းေပါက္ႏွင့္ ဖားေကာက္ေနၾကသကဲ့သုိ႔ ရွိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားအေနႏွင့္ မိမိဘက္မွ စိတ္ခ်ရေအာင္ အေလးထား ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ားအား ကုိယ္ႏွင့္မကြာ ထားရွိျခင္း၊ အလုပ္ရွင္ အမည္မတူပါက အလုပ္သမားရံုးတြင္ သြာေရာက္ျပီး အမည္ေျပာင္းျခင္း၊ အလုပ္အကုိင္အမ်ိဳးအစား မွန္ကန္ေအာင္ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ အလုပ္ခြင္ေဒသ တူညီေအာင္ေျပာင္းလဲျခင္း စသည္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္သင့္သည္။
ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ထိုင္းအလုပ္ရွင္

ထုိင္းအလုပ္ရွင္မွ ေအာက္ေျခ အေထြေထြအလုပ္သမားမ်ားကုိ ေခၚယူရာတြင္ ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ေခၚယူပါက လုပ္ခ ေစ်းၾကီးျခင္း၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ေပးရျခင္းတုိ႔ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းေပါၿပီး လုပ္သမားအခြင့္အေရး ေပးရန္မလုိဘဲ ခုိင္းေစနိုင္ေသာ၊ လြယ္ကူစြာခ်ဳပ္ကုိင္နိုင္ေသာ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို ေခၚယူသံုးစဲြေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားက အလုပ္ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္လည္း ထိုင္းအလုပ္ရွင္မ်ားက ေခၚယူလိုၾကသည္။

ျမန္မာအလုပ္သမား တခ်ိဳ႕တေလသာ အလုပ္ရွင္အား ေပးရန္ရွိေသာ အေၾကြးမ်ားကို မေပးဘဲ ထြက္ေျပးျခင္း၊ အလုပ္သစ္ရွာျခင္းတို႔ ရွိသည္။

ကူညီေဆာင္ရြက္ရန္

ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားအေရးအား ဘန္ေကာက္ရွိ ျမန္မာသံရံုး၊ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ေနေသာ NGO အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၊ ထုိင္းအာဏာပုိင္မ်ားက လူကုန္ကူးမႈ တာဆီးေရးပညာေပးျခင္း၊ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးဆုိင္ရာမ်ားနယ္ေျမအလုိက္ ေဟာေျပာပညာေပးျခင္း၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမားၾကားနားလည္မႈ ရရွိေစရန္ ထိေရာက္စြာ ညွိႏွိဳင္းေပးျခင္း၊ ေခါင္းပံုျဖတ္ ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားျခင္းတုိ႔ကို ပူးေပါင္းျပီး ထိေရာက္စြာ အကူအညီေပးျခင္းမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။

နယ္ေျမအလုိက္ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ေပးေနေသာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားအၾကား ေႏြးေထြးေသာ ဆက္ဆံေရး ရွိရန္လည္း လိုအပ္သည္။ အလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင့္လည္း လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ပတ္၀န္က်င္အတြင္း ထပ္ဆင့္ျပန္လည္ ျဖန္႔ေ၀ျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ားကုိ ၀ုိင္း၀န္ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။