ႏုိင္ငံေရးပုိင္သူ ရွားပါး

ေမာင္သာႏုိး

"---႐ုသွ်ဆိုရွယ္လစ္စာေပအေၾကာင္း ထည့္ေျပာမိရာ ဆိုရွယ္နီကေန ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေျပာင္းလာသူက တင္မိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ က်ေနာ္တို႔ကို ညတြင္းခ်င္း သူ႔နယ္ေျမက ခြာေစ ႏွင္ခ်လို႔ ကေသာကေမ်ာ ေျပးခဲ့ရဖူးတယ္---"

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းသမိုင္းကို ျပန္ေျပာင္းၾကည့္လိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခြဲျခမ္းသံုးသပ္ သိျမင္တတ္သူ အေတာ္ရွားပါးတာကို ေတြ႔ၾကရတယ္။ ေခတ္ပညာအသိ မႂကြယ္၀ေသးတဲ့ ပေဒသရာဇ္ဘုရင္ေခတ္ကို ထားလိုက္ေတာ့။ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းဆိုတာေတြ စတင္ေပၚေပါက္၊ ေနာက္ တကၠသိုလ္ထြက္ေပၚတဲ့ ကိုလိုနီေခတ္မွာကို ရွိသင့္ရွိအပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအသိရွိတဲ့သူ အင္မတန္ ေခါင္းပါးတာကို ေတြ႔ၾကရတယ္။

ဥပမာ - ဂ်ာမဏီမွာ “အာဏာရွင္” ဟစ္တလာ (သူတို႔ေခတ္က ၀စၥေပါက္သံထည့္ၿပီး ရြတ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ ၀စၥေပါက္သံ ေပ်ာက္ၿပီး “ဟစ္တလာ” ေခၚႀကတာ) ေပၚလာေတာ့ တတိုင္းတျပည္လံုး ဟစ္တလာ ဟစ္တလာ ျဖစ္လာတယ္။ အာဏာရွင္ အာဏာရွင္ ျဖစ္လာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တဦးကိုေတာင္ “အာဏာရွင္ ဦးခ်စ္လိႈင္” ေခၚလိုက္ၾကေသး။ သီခ်င္းထဲမွာေတာင္ “အာဏာရွင္ ဟစ္တလာက ပ်ဳိရြယ္သူေတြ ယွဥ္ကာဖက္လို႔” ဘာညာ ဆိုလိုက္ၾကေသးတာကလား။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္နဲ႔ ေပါင္းတဲ့ထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ေနာင္ ဦးသိန္းေဖျမင့္ (အဲဒီတုန္းက ရဲေဘာ္သိန္းေဖ) နဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ခ်ဳိအင့္လိုင္က “ကမာၻေပၚမွာ ကြန္ျမဴနစ္မွန္သမွ် ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္တာခ်ည္း၊ မင္းတို႔ ဗမာကြန္ျမဴနစ္ေတြပဲ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္နဲ႔ ပူးေပါင္းတယ္” လို႔ ရႈတ္ခ်တာ ျဖစ္တယ္ (စစ္အတြင္းခရီးသည္)။

တခါ အဂၤလိပ္ေခတ္က ကုလား-ဗမာအဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကုလားဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြပါ။ ကုလားေတြကို ခ်ဖို႔ ဗမာဆင္းရဲသားေတြကို ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ခဲ့ၾကတာကလား။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပဲ “ကုလားအေရးေလာက္ကိုျဖင့္ ဓားေသြးေလာက္တယ္ ဆရာ မထင္လို႔မို႔” စသျဖင့္ ကဗ်ာဖြဲ႔ကာ အဓိက႐ုဏ္းရပ္ဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္။

ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းၾကတဲ့အခါ လက္၀ဲသမားအမ်ားက နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႔ ေစ့စပ္တယ္ ဘာညာ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က်ဆံုးၿပီး ဦးႏုက ေစ့စပ္ေရးဆက္လုပ္ေတာ့လည္း ဆက္ေ၀ဖန္ၾကတာပဲ။

လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာၿပီးေတာ့လည္း ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက လြတ္လပ္ေရးမစစ္၊ အတုအေယာင္သာျဖစ္တယ္လို႔ သံုးသပ္တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ဂီတပညာရွင္က “ႏု-အက္တလီစာခ်ဳပ္နဲ႔ ဗမာျပည္ႀကီးလည္း ေရာင္းစားခဲ့ၿပီေလ” လို႔ ေတးဟစ္တယ္။

ေနာင္ ႏွစ္အတန္ၾကာမွ ႐ုသွ်၊ တ႐ုတ္တို႔က ေလသံေျပာင္းကုန္မွ (သူတို႔ပါတီရဲ႕ ဒုတိယကြန္ဂရက္မွာ ထင္တယ္) ႏိုင္ငံေရးအရေတာ့ လြတ္လပ္ပါတယ္၊ စီးပြားေရးအရ မလြတ္လပ္ဘူး လုပ္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္၊ အလံနီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ စတဲ့ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံမွာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးဆိုတာ ထိပ္တန္းက ရွိေနခဲ့တယ္။

ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာ မရွိေတာ့တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ဆိုတာက တေစၦႀကီးတေကာင္လို ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခား ေနသမို႔ ျပည္တြင္းက ဖိႏွိပ္သူဆိုတာကို ဦးစားေပးရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့သလို ျဖစ္ကုန္ေတာ့တယ္။ သူတို႔ကို ဆရာတင္ထားၾကတဲ့ ကဗ်ာဆရာဆိုသူေတြကလည္း ေရးလိုက္ရတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးကဗ်ာ၊ ေတာ္လွန္ကဗ်ာ၊ မိုးေ၀ကဗ်ာ ... စသျဖင့္ စသျဖင့္ ...။

၁၉၆၂ မွာ ဦးေန၀င္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ စစ္တပ္က တိုင္းျပည္ကို အာဏာသိမ္းေတာ့ ဗကပလို လက္၀ဲဆရာႀကီးေတြက လီနင္ကို ကိုးကားၿပီး ဒါ ပါလီမန္ စတဲ့ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ခ်ယ္လွယ္လို႔မရ၊ အံုႂကြလာတဲ့ ျပည္သူကို မဖိႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးပိတ္နည္းလမ္းအျဖစ္ နယ္ခ်ဲ႕က စစ္တပ္ကို သံုးတာ ျဖစ္တယ္လို႔ အေတြးေခါင္ ေ၀ဖန္ေသးတာကလား။

ဦးေန၀င္းတို႔ဟာ ဦးႏုအရပ္သားႏိုင္ငံေရးအုပ္စုနဲ႔လည္း မဆိုင္၊ အဂၤလိပ္- အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႕အုပ္စုနဲ႔လည္း မပက္သက္၊ သီးျခားအုပ္စု၊ တတိယအုပ္စုသာျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ နယ္ခ်ဲ႕တေစၦႀကီးက ပူးတုန္း။

သူတို႔နဲ႔ ေျပာင္းျပန္၊ လက္၀ဲႏိုင္ငံေရး ဆရာႀကီးတခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ဘယ္တုန္းကမွ သမိုင္းမေျပာင္ခဲ့တဲ့ ဦးေန၀င္းကို တကယ့္မ်ဳိးခ်စ္ႀကီး၊ တိုင္းျပည္ကယ္တင္ရွင္ႀကီးႏွယ္ ႐ိုေသျမတ္ႏိုး ဦးသံုးႀကိမ္ ခ်ၾကေတာ့တာကလား။ တခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ဆိုရင္ေခြးကတက္က အိပ္ရ အိပ္ရ ကၽြန္ခံပါရေစ ေႂကြးေၾကာ္ေတာ့တာ။

ဦးေန၀င္းက “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္” ေၾကညာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အသက္သံုးဆယ္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ေရဒီယိုက ဖတ္ျပတာကို နားေထာင္ေနမိရာက ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို “အလကားဟာႀကီး၊ ၿဖီးတာ ျဖန္းတာ” လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ အဲသလို ခ်ာတိတ္က်ေနာ္က သံုးသပ္မိခ်ိန္ က်ေနာ့္ထက္ အသက္ႏွစ္ဆမကႀကီးသူ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ားက က်ေနာ့္လို မျမင္၊ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျမင္ေနတာမ်ားကို က်ေနာ့္ ငယ္ႏုႏုဦးေႏွာက္က မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့တယ္။

သူတို႔ ေျပာတာဆိုတာမ်ားကို ဆက္လက္ၾကားရေလေလ အံ့ၾသေလေလပါပဲ။ “က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံခ်စ္သူေတြဟာ ဂိုဏ္းဂဏစိတ္ေတြ ဖယ္ရွားသင့္ၿပီ၊ ငါတို႔ပါတီမွ ငါတို႔ပါတီဆိုတဲ့ အစြဲအလမ္းေတြ မထားသင့္ေတာ့ဘူး။ အခု ဦးေန၀င္းရဲ႕ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ အလံနီေတြ၊ ဆိုရွယ္နီေတြအားလံုး လက္ခံႏိုင္မယ့္ ဆိုရွယ္လစ္သေဘာတရားကို ဘံုသေဘာ ေရးဆြဲထားတာပဲ။ ဒီလမ္းစဥ္ႀကီးကို အေျခခံကာ အားလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ တည္ေထာင္ေရးကို ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကရမယ္” တဲ့။

အဲဒီလူေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ကမၻာမွာ ေမာ္စကိုနဲ႔ ပီက်င္း ဘာေတြကြဲလြဲေနၾကတယ္ဆိုတာကို နကန္းတလံုး သိနားလည္ပံုမရွိ။ “လူလူခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္မႈကင္းေသာ” ဘာညာ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ပဲလုိ႔ ေအာက့္ေမ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးမူလတန္းမေအာင္သူေတြသာ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ သတၱ၀ါအနႏၱကို ေမတၱာထားရမယ္ ဆိုကာမွ်နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဂ်ိန္းဘာသာ အတူတူပါပဲ ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိး။ ဒါနဲ႔မ်ား ဒီလူေတြ ေတာထဲ၀င္လို၀င္၊ ၿမိဳ႕ခိုသူခိုကာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္လိုက္ၾကေသးတယ္။ မေအာင္ျမင္တာ ဘာဆန္းသလဲ ေျပာရလိမ့္မယ္။

ေတာထဲေရာက္ေနသူႀကီးတဦးက ဦးေန၀င္း လက္ယပ္ေခၚလိုက္ရာ အူယားဖားယား ေျပး၀င္လာတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ေတာ့ သူ႔အလုပ္က မနက္တိုင္း ဗကပပ်က္၊ အလံနီပ်က္ေတြ မန္ေနဂ်ာလုပ္ေနတဲ့ အထူးျပည္သူ႔ဆိုင္ေပါက္ေစ့ ေလွ်ာက္သြားကာ ဒီဆိုင္က ဓာတ္ဗူး၊ ဟိုဆိုင္က ဓာတ္မီး၊ အဲဟိုဆိုင္က ႏို႔ဆီ၊ အဲဒီ့ဆိုင္ကႏုိ႔မႈန္႔ရသမွ် ထုတ္ၿပီး ေမွာင္ခိုကုန္သည္ဆီ သြင္းတဲ့အလုပ္ပါပဲ။ ေအာင္မယ္ေလးဟဲ့ ေတာခိုေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီး။

ေခြးကတက္ကပဲ ေစာင့္ပါရေစဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ခိုဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကေတာ့ ေခြးကတက္ကေတာင္ ေစာင့္ခြင့္မရရွာ။ သူ႔တပည့္ သားေျမးေတြ ေပးစာကမ္းစာနဲ႔ပဲ အသက္ဆက္ေနခဲ့ရတယ္။ သူ႔တပည့္ေတြကိုေတာ့ ဦးေန၀င္းက အ႐ိုးအရင္းကိုက္ခြင့္ရတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ ထားေပးပါတယ္။ အဲ ကိုယ့္လူတို႔က သူတို႔ရတဲ့ အဲဒီေနရာေလးေတြမွာ စည္းစိမ္ေတာ့ အယစ္သား။

တခါက ပ်ဥ္းမနား လယ္ေ၀းမွာက်ေနာ္တို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲ လုပ္ေနစဥ္ ႐ုသွ်ဆိုရွယ္လစ္စာေပအေၾကာင္း ထည့္ေျပာမိရာ ဆိုရွယ္နီကေန ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေျပာင္းလာသူက တင္မိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ က်ေနာ္တို႔ကို ညတြင္းခ်င္း သူ႔နယ္ေျမက ခြာေစ ႏွင္ခ်လို႔ ကေသာကေမ်ာ ေျပးခဲ့ရဖူးတယ္။

ေနာက္ ဦးေန၀င္းတို႔ အာဏာလက္လႊတ္ျဖစ္သြားေတာ့ အဲဒီ ဦးသာကူးဟာ NLD အမတ္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ တခါ NLD အမတ္က ႏုတ္ထြက္တာ ၾကားရတယ္။ အခု အဲဒီ့ငနဲ ဘယ္ဇာတ္ထဲ ၀င္ေရာက္ ကျပေနေလၿပီမသိ။ ဒါ က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီတဲ့ ထိပ္တန္းမွသည္ ေအာက္ေျခနားအထိ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူတခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံေရးအသိပညာ ႏံုနဲ႔ပံုနဲ႔ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ကင္းမဲ့ပံု သာဓကအခ်ဳိ႕ျဖစ္တယ္။

ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုမွာ ေခါင္းေဆာင္ေနတယ္၊ ၀င္လုပ္ေနတယ္ ဆိုကတည္းက ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရား အထိုက္အေလ်ာက္ သိရမယ္။ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ခ်င့္ခ်ိန္သံုးသပ္ႏိုင္ရမယ္။ အဲသလို အစြမ္းအစမရွိဘဲစားသာမယ္ထင္တိုင္း သာကူး လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးဖြတ္က်ား၊ မဆလထဲ ၀င္ခဲ့တဲ့ ဗကပ၊ အလံနီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ ဆိုရွယ္နီ၊ ဖဆပလ၊ ပထစ မွန္သမွ် ဒီအမ်ဳိးအစားထဲပါတယ္ (၀န္ထမ္းမို႔ မဆလျဖစ္ရသူမ်ား မဆိုင္)။

ဤေဆာင္းပါးသည္ News Watch ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၇၊ အမွတ္ ၂၆တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္သည္ဟု Facebook တြင္ ေတြ႔ရိွရေၾကာင္း မုိးမခတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။