ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ တဲ့.... ၊ ႏိုင္ငံေရးအေကာင္ တဲ့ ....

လိုရင္းတိုရွင္း (Burma Media Wash ေ၀ဖန္သည္ အေ၀ဖန္ခံသည္)

အဦးအစ ပထမ မို႔..၊ မိတ္ဆက္ပါရေစ.. အိုမိတ္ေဆြ..။
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က‘ေမာင္လိုရင္း’ပါ..ခင္ဗ်ာ..။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ဟိုစကား,ဒီစကား ေျပာၾကားေလ့ရွိသူက..‘ေမာင္တိုရွင္း’ ပါ တဲ့..။
ယခု တင္ျပမည္က ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြျပင္ဆင္စ အခါသမယက ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္လိုရင္းႏွင့္ေမာင္တိုရွင္းတို႔၊ လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနစဥ္..၊ ေရွ႕က စားပဲြ၌ လူႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာဆိုေနၾက၏။
အငယ္လူ၏ စကားကို ဦးစြာၾကားရသည္။

“ရွစ္ေလးလံုးတိုက္ပဲြမွာ၊ အေသအလဲ ႏႊဲခဲ့ျပီးျပီဗ်ာ.။ ေရၾကည္အိုင္ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ၊ အသက္ထြက္လုနီးပါး ခံခဲ့ျပီးျပီဗ်ာ။ ကိုယ္တိုင္ တိုက္ဖူးမွသိတာ..။ ကိုယ္တိုင္ခံဖူးမွ သိတာ..။ ေပးဆပ္ခဲ့တာေတြက တနင့္တပိုးဗ်။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေထာင္ခ်င္ရင္ ေထာင္လို႔ရျပီဗ်”

အၾကီးလူကနားၾကားျပင္းကတ္သြားေလသလား။ ဤသို႔တုန္႔ျပန္ေလသည္။

“ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြ အတြက္၊ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ျပန္ရခြင့္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေထာင္မယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္။ ဒီလိုလား..ဟဲ..ဟဲ..”

အၾကီးလူက တခ်က္မွ်‘ရိ’လိုက္သည္ထင့္..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ကိုေတာ့ ဆက္၍ေျပာသည္။

“အိမ္း..ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ၊ ဒီသေဘာထားမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တယ္။ အစကေတာ့ ႏိုင္ငံ့အတြက္ သက္သက္ပဲ။ အသက္ပင္ေသေသ ရိုးရိုးသားသား စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ဘာကိုမွ် မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကဘူး..”

အငယ္လူက ဘာမွ် ခြန္းတုန္႔မျပန္။ အၾကီးလူေျပာေနသည္ကိုသာ ၾကားေနရသည္။

“အဲ..ေကြ႕တေကြ႕ကိုလည္း လြန္ေျမာက္လာေရာ၊ စိတ္ကေဖါက္လာျပီ။ ေဟာဒီမွာ, သီခ်င္းစာသား အတိုအစေလး ရွိတယ္..‘ေမာင္..အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး’.. တဲ့.. ဟဲ..ဟဲ..”

အငယ္လူက အနာေပၚတုတ္က်သည့္အလား..၊ ခံစားသြားရေပလို႔လား...။ ခတ္ျပတ္ျပတ္ ခြန္းတုန္႔ျပန္၏။

“စိတ္ေဖါက္လာတဲ့လူစားထဲ၊ ကၽြန္ေတာ္မပါဘူးဗ်..”

“ျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ ျဖစ္ေနတာေတြကိုေျပာတာကဲြ႕။ ယူတတ္ရင္ ေနရင္းထိုင္ရင္း သင္ခန္းစာေတြ အလကားရသကြ..”

ဤသို႔အစခ်ီျပီးအၾကီးလူက ဆက္ေျပာသည္မွာ-“ႏိုင္ငံေရးဟူသည္ လူမ်ိဳးစံုႏွင့္ ပတ္သက္ရသည္။ ထိုလူမ်ိဳးစံုထဲတြင္ သန္႔စင္မြန္ျမတ္သူမ်ား ပါ၀င္သည္။ ညစ္ေထးသူအခ်ိဳ႕လည္း မလႊဲမေရွာင္သာ ေရာေႏွာ ပါ၀င္လာတတ္သည္။ မူလ အစက သန္႔စင္မြန္ျမတ္ေသာ္ျငား၊ ခရီးတေထာက္တြင္ ေဖါက္ျပီး ညစ္ေထးသြားသူမ်ားလည္း ရွိတတ္သည္..”တဲ့..။
ေခတၱနားျပီး ဆက္ေျပာသည္-

“ထိုညစ္ေထးသူတို႔သည္၊ တပါးသူကို္ အဆိုးျမင္စိတ္ျဖင့္ ၾကည့္သည္။ အျပစ္ရွာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆန္းစစ္ရန္မူ၊ စိုးစဥ္းေလးမွ်ပင္ အေလးမထား။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ ငယ္ထိပ္မွာ ကပ္ေနေသာ ‘ငါမွငါ’ အတၱကို မျမင္ေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္တလံုးျဖင့္ ဘ၀င္ျမင့္ကာ၊ မတန္မရာ ေခါင္းေဆာင္ေရာဂါ ထတတ္သည္”.တဲ့။

အၾကီးလူကပင္ ဆက္၍ေျပာျပန္သည္။

“ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ၊ ျပည္သူလူထုနဲ႔တကြ မ်က္စိၾကီးနားၾကီး ဂုဏ္သေရရွိလူၾကီးေတြက၊ တင္ေျမွာက္မွ ျဖစ္တာ။ လုပ္္ယူလို႔ျဖစ္တာ မဟုတ္။ အဓမၼနည္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ရင္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေရးေသတြင္းကို၊ ကိုယ္,ကိုယ္တိုင္ တူးတာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအေသေကာင္ျဖစ္သြားမယ္။ ႏိုင္ငံေရးအပုတ္နံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထြက္မယ္။ လူအမ်ားရဲ႕ေရွာင္တာ, ရွားတာ, ဖယ္ၾကဥ္,တာကို ခံရမယ္..။ အဲဒါ ဇာတ္သိမ္းခန္းပဲ..”

အငယ္လူကဘာမွ်ခြန္းတုန္႔မျပန္၍၊ အၾကီးလူကပင္ဆက္ေျပာသည္။

“ႏိုင္ငံေရးပါတီေထာင္တာဟာ၊ ကေလးကလား,ခေလးကစားတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ တျပည္လံုး အတိုင္းအတာနဲ႔၊ လံႈ႕ေဆာ္,စည္းရံုး,လႈပ္ရွား,ႏိုင္ရမယ္။ ျပည္ေထာင္စုသားခ်င္း လူပါး၀ ဗိုလ္က်တဲ့ မဟာဗမာလူမ်ိဳးၾကီးစိတ္ဓါတ္ ကင္းစင္ရမယ္။ တိုင္းရင္းသားအားလံုးရဲ႕ယံုၾကည္ ကိုးစား ေထာက္ခံမႈ ရွိထားရမယ္။ ဒါက ျပည္တြင္းေရးရာအတြက္ အနည္းဆံုး လိုအပ္ခ်က္.”

အၾကီးလူက တက႑ကို ျဖတ္ျပီး၊ ေနာက္တက႑ကို ဆက္သည္။

“ႏိုင္ငံတကာနယ္ပယ္မွာလည္း၊ ကမၻာ့အဆင့္ အရည္အခ်င္းရွိသူအျဖစ္၊ ရပ္ႏိုင္စြမ္းရမယ္။ ပညာရဲ႕ရင့္ ပဲြလယ္တင့္ရမယ္။ ကမၻာ့ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳေလးစားသမႈကို၊ လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ရမယ္။ ဒါက,ျပည္ပေရးရာအတြက္၊ အနည္းဆံုး လိုအပ္ခ်က္..”

အငယ္လူက တုပ္တုပ္မလႈပ္၊ ေက်ာက္ရုပ္ လုပ္ေနသျဖင့္၊ အၾကီးလူကပင္ ဆက္ေျပာသည္။

“ေျပာခဲ့တဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြမဖူလံုပါဘဲ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တက္လုပ္ဖို႔ အားထုတ္မိရင္..၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဖူး။ ႏိုင္ငံေရးအေကာင္ပဲ ျဖစ္လာမယ္။ ကိုင္း, ငါေျပာခ်င္တာ..ဒါပဲ။ အခ်ိန္ အေတာ္ လင့္သြားျပီ။ သြားၾကစို႔..”

ထိုႏွစ္ေယာက္သား ထြက္သြားၾကေလျပီ။ သည္ေတာ့မွ, ေမာင္တိုရွင္းက ေမာ္လျမိဳင္စကားျဖင့္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္၏။

“ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ တဲ့..၊ ႏိုင္ငံေရးအေကာင္ တဲ့..အာပါး..”

//ျပီးပါျပီ//

လိုရင္းတိုရွင္း [ 12:31AM;Feb 13,2012 ]