နန္းၾကာျဖဴ ၊ဘားအံ၊
ငါဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အၿငိဳးအေတးႀကီးၿပီး
ရက္စက္တတ္ေအာင္ သူ သင္ျပေပးတယ္။
ပန္းေတြနဲ႔ Allergic ျဖစ္တဲ့ ငါ့အတြက္
ေမႊးလြန္းလို႔ နံတဲ့ပန္းေတြ
မၾကာမၾကာ သူ ယူလာတယ္။
ေၾကာင္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မနမ္းရဘူးလို႔
အေမက ငါ့ကိုေျပာတယ္
သူကေတာ့ အျမဲပဲ ေၾကာင္ေတြနဲ႔ ပလူးပလဲလုပ္တယ္။
မိုးေရစိုရင္ ငါဖ်ားမွာ သိရဲ႕သားနဲ႔
မိုးသည္းသည္းမွာ ေလွ်ာက္ေျပးရတာ
သူ ေပ်ာ္ျမဴးတယ္။
ငါ မခံစားခ်င္ဘူး အခ်စ္ဆူးကို ေၾကာက္ေပမဲ့
မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ဗီလိန္မဲန္းကိုမွ
႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ သူႏွစ္ၿခိဳက္တယ္။
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေရွ႕ဆက္လွမ္းခ်င္လည္း
ဗ႐ုတ္သုတ္ခ အေတြးေတြေပး
ငါ့ပန္းတိုင္နဲ႔ ေ၀းေအာင္
အျမဲသာ သူ ေႏွာင့္ယွက္
ငါ့ေရွ႕ေရးကို လာလာဖ်က္တယ္
သူ႔ကို အႏိုင္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း
အျမဲ ငါပဲ ႐ံႈးနိမ့္တယ္။
အခါခါ က်႐ံႈး ငါ့ကိုယ္ငါ မုန္းလို႔
ခ်ဳပ္ထိန္းမရတဲ့ ေဒါသေတြက
လက္ေတြကို ပန္းအိုးဆီ ပို႔လႊတ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ပစ္ေပါက္လိုက္တယ္
က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံနဲ႔အတူ
ငါ့ေရွ႕က မွန္ခ်ပ္ကြဲေၾကသြားတယ္
ရန္သူ႔ပံုရိပ္ဟာလည္း
ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။
ဖူးငုံမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment