ခင္ေမာင္ရင္ ၁၀၀

~

 
အႏုပညာေလာက အထင္ကရ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးျဖစ္တ့ဲ ခင္ေမာင္ရင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီျပပြဲကို ေလာကနတ္ ပန္းခ်ီျပခန္းမွာ ၿပီးခ့ဲတ့ဲ ေသာၾကာ၊ စေနေတြမွာ ျပသခ့ဲပါတယ္။

ခင္ေမာင္ရင္ ၁၀၀ လို႔ အမည္ေပးထားတ့ဲ  ျပပြဲမွာ ပန္းခ်ီ ကားေပါင္း ၁၀၀ ကို ျပသခ့ဲတာပါ။

ဒီပန္းခ်ီကားေတြကို ကဗ်ာဆရာ စိုင္း၀င္းၿမင့္က ဆယ္ႏွစ္ၾကာ စုေဆာင္းခဲ့ျပီးမွ အခုလို ျပပြဲျပဳလုပ္ခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္။

    ပန္းခ်ီကားေတြရဲ႕ေစ်းႏူန္းက ေဒၚလာ ၂၅၀ နဲ႔ ၅၀၀ ၿဖစ္ပါတယ္။

ပန္းခ်ီကားအေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ျပပြဲျပသခဲ့တ့ဲႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ ေရာင္းထြက္ခဲ့တာပါ။

တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေရာင္းဖုိ႔မဟုတ္ဘဲ ပန္းခ်ီခ်စ္သူေတြ ၾကည့္ရႈခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ျပပြဲတင္ရုံ တင္ခဲ့ပါတယ္။

ကားေပါင္း ၁၀၀ ထဲက တခ်ိဳ႕ကို ဧရာ၀တီ ဘေလာ့ပရိသတ္ေတြ ခံစားႏိုင္ေအာင္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

ပန္းခ်ီဆရာႀကီးခင္ေမာင္ရင္ အေၾကာင္း သူ႔မိတ္ေဆြ ေမာင္မုိးသူ ေရးသားထားတ့ဲ ေဆာင္းပါးကုိလည္း  ပန္မဂၢဇင္းကေန ကူးယူ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

ရြက္စိမ္း ~

သူ … ပန္းခ်ီဆဲြေနတယ္
ေမာင္မုိးသူ

ေမာင္မုိးသူ ႏွင့္ ခင္ေမာင္ရင္

ပန္မဂၢဇင္းကုိ ကုိႏုိင္ႀကီး ျပန္လုပ္မယ္ ဆုိေတာ့ ခင္ေမာင္ရင္အေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဆုံးျဖတ္ေတာ့ အသင့္ အနားမွာ ရိွတ့ဲ ခက္မာကုိ ေရးခုိင္းေပါ့၊ ရတာပဲ။ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ခက္မာက ခင္ေမာင္ရင္ အေၾကာင္း ေရးဖုိ႔က သိပ္မလြယ္ဘူး။ ခင္ေမာင္ရင္က သူ႔အေၾကာင္းကုိ စိတ္လုိလက္ရ ေျပာခ်င္မွ ေျပာတ့ဲသူ။ သူ႔ပန္းခ်ီေတြအေၾကာင္း ေျပာဖုိ႔ ဆုိတာ ပုိၿပီး ခက္ေသး။ “စကားလုံးေတြက င့ါရဲ႕ အႏုပညာ ပုံေဖာ္မႈ မဟုတ္ဘူး။ ငါက ေဆးေတြ၊ အေရာင္ေတြနဲ႔ ပုံေဖာ္တာ” လုိ႔ ေျပာခ်င္ ေျပာတတ္တ့ဲ လူစားေလ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ဆုံး မိန္းမရမယ္လုိ႔ ေဟာမိတ့ဲ ေဗဒင္ဆရာလုိ႔ဲ ေမာင္မုိးသူကုိယ္တုိင္ပဲ ေရးရဖုိ႔ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေရးမယ္ ဆုိေတာ့ ခင္ေမာင္ရင္အေၾကာင္းပဲ အလြတ္ ရေနၿပီးသား ေရးခ်လုိက္ပါလား ဆုိေပမ့ဲ သူရဲ႕ အိမ္ေလးကုိ တစ္ေခါက္ သြားခ်င္ေသးတယ္။ သူနဲ႔ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုိႏုိင္ႀကီးကုိ ေခၚၿပီး ခင္ေမာင္ရင့္အိမ္ေလး ရိွရာကုိ ေရာက္လာခ့ဲပါတယ္။

ေရာက္မဆုိက္ဘဲ ခင္ေမာင္ရင္က “ေဟ့ေကာင္ … စိန္ျမင့္ ေခၚ ဘႀကီးမုိး ငါ မင္းအေၾကာင္း စာေရးမလုိ႔ ၅ ေၾကာင္း ေရးၿပီးေနၿပီကြ” ဆုိၿပီး ေရးလက္စ စာရြက္ေလးကုိ ျပပါတယ္။ “စာမူခက ေလးေထာင္ရမွာ” လုိ႔ ၾကြားပါေသးတယ္။ ေမာင္မုိးသူကလည္း မေနပါဘူး။ “ေအး ငါလည္း မင္းအေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ အခု လာတာ” လုိ႔ ေျပာတာေပါ့။

ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ဘယ္လုိ ဆုံစည္းၾကတာလဲ …

ခင္ေမာင္ရင္အေၾကာင္း၊ ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ဘယ္လုိ ဆုံစည္းမိၾကတယ္ ဆုိတ့ဲ အေၾကာင္း ေရးရင္ ေအအုိင္(A.I) အေၾကာင္းက စရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအအုိင္ ဆုိတာ ဗိသုကာ ၃ ဦး စုစည္း တည္ေထာင္ထားတ့ဲ ရုံးခန္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၄ လမ္းနဲ႔ ကမ္းနားလမ္းေထာင့္ ပထမထပ္မွာ ရိွတာပါ။ ရုံးခန္းေပၚ တက္တ့ဲ ေလွကားက ၂၄ လမ္းဘက္က တက္ရပါတယ္။ ဗိသုကာ ၃ ဦး ကေတာ့ ဘုိႀကီး၊ တင္ထြန္း နဲ႔ ေအာင္ႀကီးျမင့္တုိ႔ ပါပဲ။ အဲဒီအထဲက အသက္အႀကီးဆုံး ျဖစ္တ့ဲ ဘုိႀကီးက ေဇာ္ျမင့္ (ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္) နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။ ေဇာ္ျမင့္က မုိးသူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီေတာ့ ေဇာ္ျမင့္ကုိ အောကာင္းျပဳၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ ေအအုိင္ ရုံးခန္းကုိ ေရာက္ပါတယ္။ ဗိသုကာ ဆုိတာ အိမ္ေဆာက္တ့ဲသူေလာက္ပဲ ေမာင္မုိးသူ အစက ထင္ထားခ့ဲတာ။ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔မွ ဗိသုကာ ပညာရပ္ရဲ႕ အႏုပညာသေဘာေဆာင္မႈ၊ လူ႔ေလာကကုိ အလွဆင္ ဖန္တီးႏုိင္မႈ၊ ေခတ္ေပၚ ေမာ္ဒန္စိတ္ကူးေတြကုိ ဖန္တီး ပုံေဖာ္သူေတြ အျဖစ္နဲ႔ သိကြ်မ္းခ့ဲရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ေအအုိင္ ဆုိတ့ဲ ဗိသုကာရုံးကလည္း လူငယ္ေတြခ်ည္း ဆုိေတာ့ လြတ္လပ္ၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတ့ဲ စုေ၀းစရာ ေနရာေလးတစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္မုိးသူက တကၠသုိလ္ရုပ္ရွင္မွာ ေရပြက္ပမာ ရုိက္ဖုိ႔ လုပ္ၾကခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အံမယ္ … မဟုတ္ေသးဘူး။ “ေရပြက္ပမာ” ဇာတ္ကားကုိ တကၠသုိလ္ရုပ္ရွင္က သူငယ္ခ်င္း တကၠသုိလ္ ကုိကုိေလးနဲ႔ ရုိက္ျဖစ္တ့ဲ ပထမဆုံး ဇာတ္လမ္းအစ ေနရာကုိက ေအအုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထားပါ … ထားပါ … ေရးခ်င္တာ ေရးရမွာက ခင္ေမာင္ရင္ အေၾကာင္းေလ။

ေအအုိင္ ဆုိတ့ဲ ဗိသုကာ ရုံးခန္းေလးမွာ ေမာင္မုိးသူရဲ႕ အႏုပညာသည္ အစုအေပါင္းေတြ အားလုံး ညေနပုိင္းမွာ စုစည္း ဆုံစည္းျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာ ကုိကုိေလးနဲ႔ ရုပ္ရွင္သမားေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္တ့ဲ ျမင့္ထြန္းသိန္း (ထြန္းထြန္း ေဆးသိပၸံ)၊ သိန္းသန္းထြန္း၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ မုိးၾကည္ စတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ျဖစ္တ့ဲ ဗဂ်ီေအာင္စုိးတုိ႔၊ ေပၚဦးသက္တုိ႔၊ ျပားႀကီးတုိ႔ တစ္ေတြ ေအအုိင္မွာ စုရပ္ေလး ေရာင္တဗူ လုပ္ၿပီး အႏုပညာ လူငယ္ဘ၀ကုိ စုေ၀း ဆုံစည္းေနၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခင္ေမာင္ရင္က ေအအုိင္ရုံးခန္းမွာပဲ ေနတ့ဲ လူအျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာတာ။ ခင္ေမာင္ရင္ မေရာက္ခင္က ေအအုိင္ဟာ ရုံးခန္းသက္သက္ပဲ ညည ေနတ့ဲလူ မရိွဘူး။

ခင္ေမာင္ရင္က အဲဒီတုန္းက ပါကစၥတန္ ဒကၠာ ဗိသုကာ လုပ္ငန္းစု တစ္စုမွာ ဗိသုကာ လုပ္ေနရင္းက အိႏၵိယ ဒါရုိက္တာ ဆာတရာဂ်စ္ေရး ရုိက္တ့ဲ “အပူး” ဇာတ္လမ္းတဲြ သုံးကားကုိ ၾကည့္မိသြားၿပီး အဲဒီလုိ ကားမ်ဳိး အႏုပညာေျမာက္တ့ဲ ကားမ်ဳိး ရုိက္မွ ေတာ္ေလမွာပဲ ဆုိၿပီး ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ရုံးခန္း ေအအုိင္မွာ ေနေတာ့တာကုိး။ ၿပီးေတာ့ ဗိသုကာအလုပ္ကုိ သူမလုပ္ဘူး တ့ဲ။ သူက ပန္းခ်ီဆဲြၿပီးေနမယ္။ ၿပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရုိက္မယ္တ့ဲေလ။ ခင္ေမာင္ရင္ပဲ ကံေကာင္းတာလား၊ ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္မုိးသူတုိ႔က တကၠသုိလ္ရုပ္ရွင္ ဆုိတာ ရိွေနၿပီ။ တကၠသုိလ္ရုပ္ရွင္က “လြမ္း” တုိ႔၊ “ဗုိလ္ႀကီးမမ” တုိ႔ ရုိက္အၿပီး “ေရပြက္ပမာ” ရုိက္ေနၿပီေလ။ ခင္ေမာင္ရင္ဟာ ကုိကုိေလးတုိ႔၊ ေမာင္မုိးသူတုိ႔နဲ႔ လုံးမိသြားသလုိ ေပၚဦးသက္နဲ႔လည္း မခဲြႏုိင္ မခြာရက္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

ေလာကႀကီးမွာ တုိက္ဆုိင္မႈ တရား ဆုိတာလည္း ရိွတတ္ေလေသးရဲ႕။ ေအအုိင္က ဗိသုကာ သုံးဦးကုိ ႏုိင္ငံေတာ္က ေဆာက္လုပ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာနမွာ အမႈထမ္းရမယ္ ဆုိၿပီး ျဖစ္လာေရာ။ ဘုိႀကီး၊ တင္ထြန္း နဲ႔ ေအာင္ႀကီးျမင့္တုိ႔က အစုိးရ၀န္ထမ္းမ်ား အျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ လုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေအအုိင္ရုံးခန္းေလးဟာ အဲဒီမွာ အိပ္တ့ဲ ခင္ေမာင္ရင္က အပုိင္စား ရသလုိ ျဖစ္သြားၿပီး ေမာင္မုိးသူတုိ႔ အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ မွီခုိ လြတ္လပ္တ့ဲ ညေနပုိင္း စုေ၀းစရာ ေနရာေလး ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

ခင္ေမာင္ရင္က ရုပ္ရွင္ရုိက္မယ္ ဆုိေတာ့ ကုိကုိေလးတုိ႔၊ ေမာင္မုိးသူတုိ႔က တကၠသုိလ္ ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရးကုိ ေပးရတာေပါ့။ သူတင္တ့ဲ ဇာတ္ကားအမည္က “ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့” ပါ တ့ဲ။ ေမာင္မုိးသူတုိ႔က “ေဟ့ေကာင္ အဲဒါ တံြေတးသိန္းတန္ရဲ႕ နာမည္ႀကီး သီခ်င္းကြ” လုိ႔ ဆုိေတာ့ ခင္ေမာင္ရင္က မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ “ဘယ္ကလာ တံြေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းရမွာလဲ၊ ရွင္မဟာ ရ႒သာရ ရဲ႕ ကဗ်ာကြ” လုိ႔ ျပန္ေျပာတာနဲ႔ ေမာင္မုိးသူလည္း ေခါင္းပုၿပီး ေနလုိက္ရပါေသးတယ္။ ခင္ေမာင္ရင့္ ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့ ဇာတ္ကားကုိ ကုိကုိေလးတုိ႔၊ ေမာင္မုိးသူတုိ႔က ကုမၸဏီ အလကားေပး၊ ညြန္႔ျမန္မာဦးေန၀င္းက စက္ကုိ အလကားေပးတာနဲ႔ပဲ ခင္ေမာင္ရင္က အဲဒီကားကုိ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕သား ေမာင္သိန္းတန္နဲ႔ မင္းသမီးအသစ္ သိန္းသိန္းဦးနဲ႔လား မသိပါဘူး၊ ရုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဇာတ္ေက်ာရုိးကေတာ့ ဆာတရာဂ်စ္ေရးရဲ႕ “အပူး” သုံးတဲြထဲက တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ခင္ေမာင္ရင္ဟာ ပုိက္ဆံ တစ္ျပားမွ မရိွဘဲနဲ႔ အဲဒီကားကုိ ရုိက္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္အေၾကာင္း ထားလုိက္ဦး။

ဗိသုကာေတြ ရုံးအလုပ္ေတြ ရသြားၿပီး ခင္ေမာင္ရင္ပဲ ေနတ့ဲ ေအအုိင္ဟာ ပန္းခ်ီပဲ ဆဲြေနတ့ဲ ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားရဲ႕ ပန္းခ်ီစတူဒီယုိ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကုိ အၿမဲလုိလုိ ဆင္းလာရတ့ဲ ေပၚဦးကလည္း ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ပဲ အတူေနျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ခင္ေမာင္ရင္မွာ ကုိယ္ပုိင္ ဆုိလုိ႔ ရက္ေကာ့ခ်ိန္ခ်ာ လုိ႔ ေခၚတ့ဲ ဓာတ္ျပားဖြင့္စက္ႀကီး တစ္လုံးနဲ႔ ဘီသုိဘင္၊ ခ်က္ေကာစကီးကအစ လူ၀ီအမ္းစထေရာင္း အထိ ဂႏၳ၀င္ဓာတ္ျပားခ်ပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္က အဲဒီဓာတ္စက္ကုိ တစ္ခ်ိန္လုံး ဖြင့္ထားပါတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္က ႏုိင္ငံျခားသံအဖဲြ႔၀င္ေတြနဲ႔လည္း အဆက္အစပ္ ရိွေလေတာ့ အဲဒီ သံအရာရိွေတြကတစ္ဆင့္ ပန္းခ်ီေဆးမ်ား ရေအာင္ ဖန္တီးပါတယ္။ ေအအုိင္မွာ မနားမေန ပန္းခ်ီေရးၾကသူေတြကေတာ့ ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ေပၚဦးသက္ပါပဲ။ ေမာင္မုိးသူတုိ႔၊ ေပၚဦးသက္တုိ႔ရဲ႕ အေပါင္းအသင္း ပန္းခ်ီဆရာမ်ား ျဖစ္တ့ဲ ပန္းခ်ီ ေအာင္စုိးတုိ႔၊ ဦးခင္ေမာင္(ဘဏ္) တုိ႔၊ ကုိေရႊေအာင္သိမ္းတုိ႔လည္း အဲဒီမွာ စခန္းခ်လာျဖစ္သလုိ ခင္ေမာင္ရင္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒါက္တာစံျမင့္တုိ႔၊ ဘုိရြန္တုိ႔လည္း ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ေအအုိင္ဟာ တကယ္ပဲ ပန္းခ်ီရပ္၀န္းေလးတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီေနရာေလးရဲ႕ ထူးျခားမႈက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ဖန္တီးမႈကုိ က်န္တစ္ေယာက္က ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခင္း မရိွတာပါပဲ။ ခင္ေမာင္ရင္ကလည္း တစ္သက္လုံး ခင္ေမာင္ရင္လုိ႔ဲ ေရးၿပီး ေပၚဦးသက္ကလည္း တစ္သက္လုံး ေပၚဦးသက္လုိေရး၊ ကုိေရႊေအာင္သိမ္းကလည္း ကုိေရႊေအာင္သိမ္းလုိ႔ဲ ေရးသြားၾကတာပါပဲ။ ႀကဳံရာက်ပန္း ဆုိသလုိ ပန္းခ်ီ အေရးေကာင္းလွတ့ဲ ျပားႀကီးကလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ပန္းခ်ီ ၀င္ေရးပါတယ္။ ေမာင္မုိးသူလည္း ပထမဆုံး ကားတစ္ကား ေရးမိၿပီး ပထမဆုံး ေရာင္းရဖူးတာ အဲဒီ ေအအုိင္မွာပါပဲ။ အဲဒီမွာတင္ ေမာင္မုိးသူက “ငါက ဟန္ဒရက္ပါဆင့္ ပိန္တာ တစ္ကား ေရးၿပီး တစ္ကားပဲ ေရာင္းရတ့ဲေကာင္” ဆုိၿပီး မေရးဘဲ ေနပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ကား ေရးရင္း ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္သြားမွာ စုိးလုိ႔ေလ။ အဲဒီလုိ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ေၾကာင္တ့ဲလူေတြ စုၿပီး ေနၾကတ့ဲ အရပ္ပါ။ ေရးရင္း ေျပာရင္းေတာင္ လြမ္းမိလုိက္တာ။

ခင္ေမာင္ရင္က တကယ္ကုိ မနားမေန ပန္းခ်ီပဲ ေရးေနတာ။ သူ စာဖတ္တယ္၊ ခဏပဲ၊ ပန္းခ်ီပဲ ထုိင္ေရးေနတာ။ အဲဒီ တစ္ခ်ိန္လုံးမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဓာတ္စက္ႀကီးမွာ ဂႏၳ၀င္ေတးဂီတ၊ ဓာတ္ျပားေတြ အၿမဲ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ေပၚဦးကလည္း မရပ္မနား ပန္းခ်ီေရးေနတ့ဲသူပါပဲ။ ေပၚဦးက ခင္ေမာင္ရင္လုိ ႏုိင္ငံျခား ဂႏၳ၀င္ သီခ်င္း ဖြင့္ထားသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ ေယာကၡမႀကီး (ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း)သီခ်င္းေတြကုိ သံစဥ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပါးစပ္က ဆုိညည္းေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပၚဦးကလည္း ဂီတ ၀ါသနာပါသူ၊ ရူးသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆုံး စ ပန္းခ်ီ ဆဲြၿပီး ရတ့ဲ ပုိက္ဆံနဲ႔ ဆက္ဆုိဖုန္းတစ္လက္ ၀ယ္လုိက္လုိ႔ သူ႔ရဲ႕ မဒမ္ ေဒၚတင္ၾကည္ ေဒါပြတာေတာင္ ခံရဖူးေသး။

အဲဒီ ေအအုိင္မွာ ပင္တုိင္ ပန္းခ်ီ ထုိင္ေရးေနၾကသူမ်ားကေတာ့ ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ေပၚဦးသက္ပါပဲ။ ဒီေနာက္မွာမွ ဦးရဲထြန္း စာေရးတ့ဲ ဓမၼိကဘသန္း(ေယာနသံစင္ေရာ္)ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေလာကနတ္ပန္းခ်ီျပခန္း ျဖစ္လာတာ။ ခင္ေမာင္ရင္၊ ေပၚဦးတုိ႔ကေန စုေပါင္းၿပီး ျပပဲြေတြလည္း လုပ္ျဖစ္တယ္။ သံရုံး၊ သံအရာရိွေတြ အိမ္မွာလည္း ျပျဖစ္တယ္။ ခင္ေမာင္ရင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ အဲဒီတုန္းက ၀ယ္သူသိပ္မရိွေပမ့ဲ ေပၚဦးကားေတြကေတာ့ ရိွပါတယ္။ ေပၚဦးသက္ရဲ႕ ၀ါတာကာလာကား ဆုိရင္ တစ္ကား ၇၅ က်ပ္ ရတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႔၊ ေမာင္မုိးသူတုိ႔က ၆ ကားယူရင္ ၃၀၀ က်ပ္ပဲေပး ဆုိၿပီး ေလွ်ာ့ေရာင္းၿပီး စားေသာက္ပစ္ၾကတယ္။ ပုိတ့ဲပုိက္ဆံမွ ေပၚဦးကုိ ေပးေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေထာသူက ေအာင္သိမ္း (ကုိေရႊေအာင္သိမ္း) ျဖစ္ပါတယ္။ သူက အမာခံကုိယ္စားလွယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မႏၱေလးက ဆရာဦးခင္ေမာင္ (ဘဏ္)၊ ဆရာလာရင္ေတာ့ ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား တုိးတုိး တိတ္တိတ္ပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အရက္ဆုိင္မက်န္ ေရာက္ဖူးမွ ဆုိၿပီး ဆရာ့ပုိက္ဆံနဲ႔ ခင္ေမာင္ရင္က လုိက္ပုိ႔ေလ့ ရိွတယ္။

ပန္းခ်ီဆရာ ခင္ေမာင္ရင္

ခင္ေမာင္ရင္က “စကားလုံးမ်ားသည္ ကြ်ႏု္ပ္၏ အႏုပညာ ဖန္တီးမႈမ်ား မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္သည ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေရာင္ကုိသာ အသုံးခ်လုိ႔ အႏုပညာကုိ ဖန္တီးသည္။ ကြ်န္ေတာ့စကားသည္ အေရာင္သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေရာင္ႏွင့္သာ စကားေျပာတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေရာင္ကုိ ခ်စ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေရာင္ကုိ အလြန္ခ်စ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္သည္ အေရာင္ျဖစ္သည္” ဟု ဖြင့္ဟ ေရးသားဖူးပါတယ္။

ခင္ေမာင္ရင္ကုိ စေတြ႔ခ့ဲတ့ဲ အခ်ိန္က စၿပီး ခုခ်ိန္အထိ တစ္ခ်ိန္လုံး ပန္းခ်ီပဲ ထုိင္ေရးေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ … ခင္ေမာင္ရင္ ေက်ာင္းလည္း ေထာင္ဖူးၿပီး စာလည္း သင္ဖူးပါတယ္။ ေျမာက္ဥကၠလာပမွာ သူ တည္ေထာင္ခ့ဲတ့ဲ ေက်ာင္း “ေအာင္စည္” ေက်ာင္းဟာ ထင္ရွားခ့ဲပါတယ္။ သူ႔တပည့္ေတြကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ခင္ေမာင္ရင္ကုိ တမ္းတမ္းတတနဲ႔ အမွတ္ရေနၾကပါရဲ႕။

ပန္းခ်ီဆဲြတာအျပင္ ခင္ေမာင္ရင္ ေနာက္ထပ္ ၀ါသနာ ပါတာက ကေလးေတြကုိ စာသင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ စာသင္တ့ဲအခါ တကယ္ပဲ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ဆရာႀကီးေတြလုိ ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္း ရုိက္ႏွက္ၿပီး သင္ၾကားသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ၿပီးကာမွ တပည့္ေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ ဆရာႀကီးကုိ တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။

ပန္းခ်ီဆရာ ခင္ေမာင္ရင့္ အႀကိဳက္ဆုံး ပန္းခ်ီဆရာေတြထဲမွာ မြန္ဒေရယြန္ ပါတယ္။ ဗိသုကာသေဘာ ႏြယ္တာေၾကာင့္လည္း ပါႏုိင္ပါတယ္။ မြန္ဒေရယြန္ရဲ႕ မ်ဥ္းေတြ၊ အကြက္ေတြမွာ အေရာင္ေတြ သြတ္သြင္းတ့ဲ ကားမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ခင္ေမာင္ရင္ လုိက္ေရးဖူးပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ဂ်က္ဆင္ပုိးေလာ့ခ္။

ခင္ေမာင္ရင္တုိ႔၊ ေပၚဦးသက္တုိ႔တစ္ေတြ ဆဲြစရာ ေဆးမရိွတ့ဲအခ်ိန္ေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပန္းခ်ီေဆး အထူးသျဖင့္ သူတုိ႔ေရးေနၾကတ့ဲ ဆီေဆးေတာင့္မ်ားနဲ႔ ရွားလည္း ရွားပါး၊ ၀ယ္ယူဖုိ႔လည္း မလြယ္ကူ၊ ခက္ခဲလွပါတယ္။ ၀ယ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံမရိွတ့ဲ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေဆးဖုိး မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ပန္းခ်ီဆဲြစရာ ေဆး မရိွတာနဲ႔ ခင္ေမာင္ရင္ ပန္းခ်ီ မေရးဘဲ မေနပါဘူး။ ခင္ေမာင္ရင္က သေဘၤာေဆးေရာင္စုံေတြ ၀ယ္ၿပီး ကင္းဘတ္ေပၚမွာ ေဆးေတြ အစက္ခ်ၿပီး ဂ်က္ဆင္ပုိေလာ့ခ္ကားေတြ ဆဲြပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္မုိးသူတုိ႔က ခင္ေမာင္ရင္ ဂ်က္ဆင္ပုိးေလာ့ခ္လုိ ကားေတြ ေရးေနၿပီ ဆုိရင္ ဘုိင္က်ေနၿပီ လုိ႔ သိပါတယ္။

ခင္ေမာင္ရင္ဟာ ပုိက္ဆံသာ မရိွတာ၊ အေပါင္းအသင္း အလြန္ေတာ္သူ၊ ေကာင္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၄ လမ္းတစ္၀ုိက္က ထမင္းဆုိင္ေတြမွာ ခင္ေမာင္ရင္နာမည္ သုံးၿပီး ေမာင္မုိးသူတုိ႔တစ္ေတြ အေၾကြး စားေသာက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဆုိင္ရွင္မ်ားက ခင္ေမာင္ရင့္မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ဆုိၿပီး ေမာင္မုိးသူတုိ႔ စားေသာက္သမွ်ကုိ ခင္ေမာင္ရင့္စာရင္းမွာ အေၾကြး မွတ္ထားေလ့ ရိွပါတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္ကလည္း သူ ပုိက္ဆံရိွတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အဲဒီဆုိင္ေတြမွာ အေၾကြး ျပန္ဆပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေၾကြး ေပးေနၾကတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္ကုိ ခင္ၾက၊ ခ်စ္ၾကတာေၾကာင့္လည္း ပါႏုိင္ပါတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္ဟာ အေျပာအဆုိကလည္း ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔။ လူက ေခ်ာသေလာက္ ႏႈတ္ခမ္းႀကီး တစ္ေတာင္ေလာက္ စူၿပီး အၿမဲ ကုိးလုိးကန္႔လန္႔ စကားေျပာတတ္သူ ျဖစ္ေပမ့ဲ သူ႔စိတ္ရင္းက ျဖဴၿပီး ဘာအတၱမွ မရိွ၊ ဘာမွ လုိခ်င္တာ မရိွ၊ ဘာဆုိ ဘာမွ မရိွတ့ဲသူ။ ဒီေတာ့ လူေတြက သူ႔ကုိ ခ်စ္ၾကေပမွာေပါ့။

ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ ေျမာက္ဥကၠလာပက ပထမအိမ္ႀကီး (ေက်ာင္းလုပ္ဖူးတ့ဲအိမ္ႀကီး)ဟာ ၾကမ္းခင္း က်ဳိးတုိးက်ဲတဲနဲ႔၊ ေအာက္က ကန္စြန္းပင္ေတြကလည္း ၾကမ္းၾကားထဲ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ၀င္ေနတတ္တာ။ အဲဒါကုိ အျမင္မေတာ္တ့ဲ မိတ္ေဆြ ပန္းခ်ီဆရာ စန္းျမင့္ (အဂၤလန္မွာေနတ့ဲ ပန္းခ်ီဆရာ)က ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ မတည္ေငြ ထုတ္ေပးခ့ဲၿပီး ကုိတာတုိ႔၊ ေနမ်ဳိးေဆးတုိ႔ တစ္ေတြက ၀ုိင္း၀န္းၿပီး အခု အိမ္ေလး၊ ၾကမ္းကလည္း မက်ဲေတာ့၊ အမုိးကလည္း ဓနိ မဟုတ္ေတာ့တ့ဲ အိမ္ေလး ျဖစ္လာတာပါ။

ခင္ေမာင္ရင္ဟာ အခ်ိန္တုိင္း ပန္းခ်ီကားေတြ ဆဲြေနၿပီး သူ႔ကားေတြကုိ လုိခ်င္ သိမ္းဆည္းခ်င္တ့ဲသူေတြက သူ လက္မွတ္ထုိးၿပီးတာနဲ႔ ယူသြားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္မွာ ပန္းခ်ီကား လက္က်န္ မရိွပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ရင့္ဆီမွာ ပုိက္ဆံလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရိွပါ။ ပန္းခ်ီကား ၀ယ္သူေတြက ေပးခ်င္သေလာက္ ေပးသြားတ့ဲ ပုိက္ဆံေတြကုိ ဖ်ာေအာက္ ထုိးထည့္တာ ဒါမွမဟုတ္ ဘီစကစ္ပုံးထဲ ထည့္လုိက္တာပဲ လုပ္ပါတယ္။

ခင္ေမာင္ရင္က ပန္းခ်ီနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူ႔အယူအဆ တစ္ခုကုိ ထုတ္ေဖာ္ဖူးပါတယ္။

“ပန္းခ်ီပညာတြင္ ပုံဆဲြျခင္း အတတ္သည္ အဓိက မဟုတ္၊ ၾကည့္တတ္ျခင္းသာလွ်င္ အဓိက”

ဗဂ်ီေအာင္စုိးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ေမာင္ရင္က ေရးဖူးတာရိွတယ္။

ဗဂ်ီေအာင္စုိး၊ သူဆဲြခ်င္တာေတြ ဆဲြထားတာေပါ့ လုိ႔ ေျပာတ့ဲသူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ မွန္တယ္၊ သူ ဆဲြခ်င္တာ ဆဲြတာ။ သူဆဲြတာေတြကုိ ေကာင္းလား မေကာင္းလား လုိ႔ ေမးရင္ အေျဖက ေကာင္းတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေကာင္းတာ မရိွ လုိ႔ ေရးဖူးပါတယ္။ ေနာက္မွတ္ခ်က္က

“ရုိးသားျခင္းသည္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ အျမဳေတျဖစ္သည္” ဆုိတ့ဲ စကားကုိ ကုိးကားပါတယ္။

ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ အတူ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနခ့ဲသူ ျဖစ္လုိ႔ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႔၊ ေပၚဦးတုိ႔ ေရးသမွ်ကား အားလုံးနီးပါး ေမာင္မုိးသူ ျမင္ဖူးတယ္။ ဘယ္ကားကုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ေရးျဖစ္သလဲ ဆုိတာလည္း သိေနပါတယ္။ အခုေနတ့ဲ အိမ္တံခါးကုိ ခင္ေမာင္ရင္ ေဆးသုတ္ထားတာ ေတြ႔ေတာ့ ၂၄ လမ္းက အိမ္သာနံရံမွာ ခင္ေမာင္ရင္ ေရးထားတ့ဲ ပုံတူကားေလးကုိလည္း အမွတ္ရမိပါတယ္။ အိမ္သာရဲ႕နံရံ အျဖဴသားဟာ ထုိက္တန္သေလာက္ အုိမင္းလာၿပီျဖစ္တ့ဲအတြက္ ေျမ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေနရာတခ်ဳိ႕မွာ ေရညိွေတြ တက္ေနပါတယ္။ အဲဒီ မူလ အေရာင္ေတြ ေပၚမွာ ခင္ေမာင္ရင္က ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ကားကားနဲ႔ သူ႔ပုံ ေရးၿပီး အဲဒီပုံရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာ သရဖူတစ္ခု ဆဲြေပးထားပါတယ္။ ၿပီးမွ ေအာက္ကစာေၾကာင္း “Is he a king or clown” လုိ႔ ေရးပါတယ္။ ဒီေကာင္ဟာ ဘုရင္ႀကီးလား လူျပက္လားေပါ့…။

ခင္ေမာင္ရင္ ေနာက္ထပ္ ႀကိဳက္တ့ဲ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ဦးကေတာ့ မုိဒီကလရာနီ ျဖစ္ပါတယ္။ မုိဒီကလရာနီရဲ႕ အမ်ဳိးသမီးပုံေတြဟာ လက္တံရွည္ရွည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္ ေရးရင္လည္း အဲဒီလုိ လက္တံရွည္ရွည္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ပိန္ပိန္ေတြရဲ႕ ပုံတူ ေရးေလ့ ရိွပါတယ္။

၂၄ လမ္းထဲ ေအအုိင္ေခတ္အလြန္ ခင္ေမာင္ရင္ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေရာက္သြားတ့ဲအခ်ိန္က စၿပီး ဟုိတုန္းကလုိ ခင္ေမာင္ရင္နဲ႔ အၿမဲတမ္း မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံပဲ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ေမာင္မုိးသူက တစ္ေနရာကုိ ၇ ႏွစ္ေလာက္ သြားေနလုိက္ရေတာ့ ပုိေ၀းသြားတာေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။ သတိရၿမဲ၊ ဆဲၿမဲ၊ ႏွိမ္ၿမဲပါပဲ။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိက ထင္ပါရဲ႕ … စာေရးဆရာ သုံးေယာက္ စုၿပီး ေရးထားတာကုိ ထုတ္ဖူးေသးတယ္။ စာအုပ္ နာမည္က “ခင္ေမာင္ရင္” ေပါ့ေလ။ ေရးသူကေတာ့ ေမာင္မုိးသူရယ္၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရယ္၊ ကုိတာရယ္ပါပဲ။ ခု ဒီေဆာင္းပါး ေရးေနတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ျပန္ကုိးကားဖုိ႔ အဲဒီစာအုပ္ မေတြ႔မိေတာ့ဘူး။ မေတြ႔ ဘာျဖစ္လဲ … ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ခင္ေမာင္ရင္ အေၾကာင္းပဲ ခုေတြ႔၊ ခုေတြး၊ ခုရိွေနတာေတြ ေရးရုံေပါ့။ ရွင္းေနတာပဲ။

ခင္ေမာင္ရင္က သူ႔တစ္သက္တာမွာ ေပၚဦးသက္နဲ႔ အတူေန၊ အတူဆဲြၿပီး အင္မတန္ ခ်စ္ခင္စြာ ေနခ့ဲဖူးပါတယ္။ ေပၚဦး ကြယ္လြန္ၿပီးတ့ဲ ေနာက္မွာလည္း ေပၚဦးသက္ အလည္လာျခင္း ဆုိၿပီး တမ္းတမ္းတတ စာေရးပါတယ္။ တစ္ေန႔က ခင္ေမာင္ရင္ဆီ ေရာက္ေတာ့ ေမာင္မုိးသူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေပၚဦးကုိ လြမ္းၿပီး ေပၚဦး ဒီထက္မက အသက္ရွည္ရွည္ ေနထုိက္တ့ဲ အေၾကာင္း လြမ္းလြမ္း ဆြတ္ဆြတ္ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေမာင္မုိးသူ စေတြ႔တုန္္းက ပန္းခ်ီေရးတ့ဲ ခင္ေမာင္ရင္ဟာ ခု သြားေတာ့လည္း ပန္းခ်ီေရးေနတာပါပဲ။

ခင္ေမာင္ရင့္ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္ စဲြလမ္းၿပီး စုေဆာင္း သိမ္းဆည္းသူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ခင္ေမာင္ရင္ကုိ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဆုိၿပီး သတ္မွတ္ထားသူေတြလည္း ရိွၾကပါတယ္။ ခင္ေမာင္ရင္ကေတာ့ အဲဒါေတြကုိ ဘာမွ အမွတ္မထားပါ။ ဂရုလည္း မစုိက္ပါ။

သူဘာလုပ္ေနလဲ။
သူ ပန္းခ်ီဆဲြေနပါတယ္။
ခင္ေမာင္ရင္ ပန္းခ်ီဆဲြေနပါတယ္။
ခင္ေမာင္ရင္က ပန္းခ်ီဆရာ … ။

[ မူရင္း - ၂ဝဝ၉ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ပန္မဂၢဇင္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၃၂ ]

 

ဧရာ၀တီ Facebook / Twitter

-