ဦးရုကၡစိုး၊ ဖုိးရႈပ္၊ ႂကြက္စုတ္တို႔ ေနျပည္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ထူးဆန္းေသာ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ႏွင့္ စိတ္ပုတီးတကုံးကို လက္တြင္ ပတ္ထားသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကေတာ္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က ငိုေနသည္။ ဒု ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေမာင္ေကြးကေတာ့ ခါးၾကားတြင္ အရက္ပုလင္းတပုလင္းထုိးကာ အိမ္ထဲမွ အထုပ္မ်ားကို သယ္ခ် ေနသည္။ ေမာင္ေကြး ကေတာ္ကလည္း အုိး၊ ခြက္၊ ပန္းကန္မ်ားကို အသင့္ေစာင့္ေနသည့္ ကားေပၚ ဝုိင္းတင္ ေပးေနသည္။ ရုကၡစိုး။ ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲဟ။ ငါ့ မ်က္စိမ်ား မွားေရာ့သလား။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကလည္း ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ ႀကီးနဲ႔။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္ပါ့ ဦးရုကၡစိုးေရ။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ မသိဘူး။ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္ကလည္း ငိုလို႔။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါ အကြက္သစ္ ထြင္တာျဖစ္မယ္။ နည္းနည္းေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦး။
သူတို႔ စကားေျပာေနစဥ္ ဦးရုကၡစိုးတုိ႔ကို ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ျမင္သြားသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဦးရုကၡစိုးျပန္ရင္ လိုက္မယ္ဗ်ာ။ ခ်င္းမိုင္က ဒြိဳင္ဆူေထ့ ေတာင္ေပၚမွာ တရားလိုက္က်င့္မယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဘုရား ဘုရား … တခုခုေတာ့ လြဲေနတာ အမွန္ပဲ။ အားလားလား။
ဖိုးရႈပ္က အိပ္မက္ မက္ေနသည္ဟု ထင္သျဖင့္ သူ႔လက္သူ ဆြဲဆိတ္ကာ နာသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ မသြားရဘူး၊ မသြားရဘူး … ေမာင္ေတာ္ သြားရင္ ႏွမေတာ္လည္း မေနဘူး လိုက္မွာပဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ေဝႆႏၱရာမင္းႀကီးနဲ႔ မဒီေဒဝီမ်ား မွတ္ေနလားမသိဘူး။
အံ့ၾသစရာ ျမင္ကြင္းကို ေငးေမာေနမိၾကေသာ သူတို႔နားသို႔ ခ်ိဳကုပ္ေမာင္ေကြး ေရာက္လာသည္။
ေမာင္ေကြး။ ။ (ခါးၾကားထဲမွ ပုလင္းကို ထုတ္ကာ တက်ိဳက္ က်ိဳက္ရင္း) အင္း … အခုမွပဲ ေရငတ္ေျပသြားေတာ့တယ္။ ေမာလိုက္တာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ်။ ဟိုကလည္း ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ ေတာထြက္ေတာ့မယ္တဲ့။ ခင္ဗ်ားကလည္း အိမ္ေျပာင္းေတာ့မယ့္ ပံုနဲ႔။ ဘယ္သူက ေမာင္းခ်လို႔လဲ။
ေမာင္ေကြး။ ။ ၃ မိနစ္ပဲ ေစာင့္ … ေျပာျပမယ္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ေလာကီေရးရာ ကိစၥေတြကို စိတ္ကုန္ပါၿပီကြယ္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးဆိုတဲ့ ရာထူး ဂုဏ္ ဓနေတြ စည္းစိမ္ေတြ ကိုလည္း မမက္ေမာေတာ့ဘူး။ အင္း သံေယာဇဥ္ … သံေယာဇဥ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ၾကားလား ဖိုးရႈပ္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ေလးျဖဴသီခ်င္း ဆိုေနၿပီ။
ေမာင္ေကြး။ ။ ေလးျဖဴသီခ်င္း ဆိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဇနီး၊ သား၊ သမီး၊ ေျမး သံေယာဇဥ္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး ေလာကုတၱရာ ကိစၥ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးေတြပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာေနတာ။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ (မ်က္ရည္ႏွင့္ ႏွပ္ေခ်းမ်ားကို တစ္ရွဴးျဖင့္သုတ္ရင္း) ေမာင္ေတာ္ရယ္ … အဲဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ေတာ္ရဲ႕။ ေအာင္မေလး … သူေတာ္ေကာင္းႀကီးရဲ႕။ ႏွမေတာ္ ပါရမီျဖည့္ပါရေစလား … အဟား … အဟား … အဟား။
ေမာင္ေကြး။ ။ ကဲ … ကဲ … မိန္းမေရ … အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ ငါတို႔လည္း သြားရေအာင္။ ဒီစည္းစိမ္ေတြ၊ ရာထူးေတြ ဆိုတာ အလကားပါကြာ။ ေလာကေကာင္းရာ ေကာင္းက်ိဳးေတြပဲ သယ္ပိုးၾကတာေပါ့။ လူေတြအတြက္ ေပးဆပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီကြဲ႕ …။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးေတာင္ ရာထူး စည္းစိမ္ေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ စြန္႔ႏိုင္ရင္ တို႔က ဘာလို႔ မစြန္႔ႏိုင္ရမွာလဲကြာ ...။
ေမာင္ေကြး ကားစုတ္ကေလးေပၚတက္၍ စက္ႏႈိးၿပီး ၁၀ စကၠန္႔ခန္႔အၾကာတြင္ ….
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ရၿပီ … ရၿပီ။ အားလံုး …....... ကတ္ ...။ အဲ ေယာင္လို႔ … အားလံုး နားလို႔ရၿပီလို႔ ေျပာတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ (ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်ကာ လက္ထဲမွ စိတ္ပုတီးကိုလႊင့္ပစ္ရင္း) ေမာလိုက္တာကြာ … ။ ေရႊဖလားေတာ္နဲ႔ ေရခဲရည္ၾကည္ေတာ္ ဆက္ေတာ္မူၾကစမ္း။
တေယာက္က ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ေရတခြက္လာေပးသည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္မ်ားကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရာ ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ စစ္ဝတ္စံုျဖင့္ ျဖစ္သြားသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဘာေတြလဲဗ်ာ ...။ နားကို မလည္ေတာ့ဘူး။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ယၾတာေျခတာေလ … ယၾတာေျခတာ။ ရာထူးက ျပဳတ္ဖို႔ ရွိတယ္ၾကားလို႔ ဒီရာထူး၊ ဒီစည္းစိမ္ေတြ မမက္ဘဲ ေတာထြက္ပါေတာ့မယ္လို႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီနာရီမွာ ေျပာ၊ က်ဳပ္က ငိုၿပီးတားရမယ္လို႔ ေဗဒင္က ေဟာတယ္ေလ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါဆို ဟို ခ်ိဳကုပ္ ေမာင္ေကြးကေကာ။ အရူးထၿပီး အိမ္ေျပာင္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာလား။
ေမာင္ေကြး။ ။ ဒါလည္း မကြိဳင္ရဲ႕ ယၾတာပဲေလ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ဂန္႔ရင္ က်ဳပ္ပါ ဂန္႔မယ္ဆိုလို႔ ရာထူးက ဆင္းေပးၿပီး ေလာကေကာင္းက်ဳိး သယ္ပိုးမယ္ဆိုတဲ့ စတိုင္လုပ္ရမယ္တဲ့။ က်ဳပ္ဒီဇိုင္းက မုိက္တယ္မဟုတ္လား။
ေျပာေျပာဆိုဆို ခ်ိဳကုပ္ေမာင္ေကြးက အရက္ပုလင္းကို ေမာ့လိုက္ျပန္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ထင္ေတာ့ ထင္သား။ ဒါက အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ တကယ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးလို႔။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ကဲ ေမာင္ေတာ္ … သိပ္ဇိမ္ယူမေနနဲ႔။ အမိန္႔ေၾကညာစာ တရပ္ ထုတ္ဦး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာထပ္ထုတ္ရဦးမွာလဲကြာ။ မင္းေျပာလို႔ လႊတ္ေတာ္ကို ၁ လပိုင္း ၃၁ ရက္ ၈ နာရီ ၅၅ မိနစ္မွာ ေခၚမယ္လို႔ ေၾကညာၿပီးၿပီေလ။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဒါက သပ္သပ္။ ဂဏန္းအားလံုးေပါင္းရင္ ၉ ရေအာင္ မနည္းရွာႀကံလုပ္ထားရတာ။ ကိုးနဝင္း ေက်ေအာင္ေပါ့။ ေနာက္တခု ေၾကညာရမွာက … အရာရွိေတြအားလံုး အိမ္ေရွ႕မွာ တပြင့္ၾကာပင္ စိုက္ရမယ္လို႔ စာထုတ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါကေကာ ဘာအတြက္လဲ။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ အဲဒါက … တပြင့္တည္းၾကာမယ္။ တေယာက္တည္း ရာထူးမွာ ၾကာမယ္ ၿမဲမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ကဲ ခ်ိဳကုပ္ေမာင္ေကြးလည္း အိမ္ျပန္ၿပီး ၾကာပင္စိုက္။ က်မလည္း အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားၿပီးၿပီ။
ခ်ိဳကုပ္ေမာင္ေကြးတို႔ လင္မယား အထုပ္မ်ားျပန္သိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္သြားၾကသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္ပါၿပီကြာ ...။ ထုတ္လိုက္ပါမယ္။ ဒါပဲလား။ လႊတ္ေတာ္အတြက္ ငါ ျပင္စရာေလးေတြ ရွိေသးတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ လႊတ္ေတာ္မွာ တင္သြင္းမယ့္ ကိစၥေတြ၊ သမၼတ ေရြးဖို႔ ကိစၥေတြ ျပင္ဆင္မွာေပါ့ ဟုတ္လား ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒီလိုေတာ့လည္း ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက တကယ္လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေနာ္။ အရပ္သား အစိုးရကို တကယ္ လႊဲေပးၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တကယ္သြားေတာ့မွာေပါ့ ဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ။ လႊတ္ေတာ္အတြက္ ျပင္မယ္ဆိုတာက ရန္ကုန္ အမ်ိဳးသားျပတိုက္က သီဟာသန ပလႅင္ႀကီးကို ေရႊ႕ခိုင္းမလို႔။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … အဲဒီလိုလုပ္ရင္ ေရွးေဟာင္းသုေတသနေတြ၊ သမိုင္းသမားေတြနဲ႔ ကြိဳင္မယ္ထင္တယ္ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါဆိုလည္း လြယ္ပါတယ္။ အဲဒီပလႅင္နဲ႔ တပံုစံတည္းတူတဲ့ ပလႅင္တခုကို ပံုတူမ်ိဳးပြားလိုက္၊ ၿပီးရင္ အဲဒီပလႅင္ေတာ္က ဓာတ္ကူးသလို ျဖစ္ေအာင္ ၉ ရက္တိတိ အတူတူထား ၿပီးမွ သယ္ခိုင္းလိုက္မွာေပါ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အဲဒီပလႅင္ႀကီးက ဘာလုုပ္ဖို႔လဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဇာတ္ထဲမွ ဘုရင္ေလသံျဖင့္ “ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ လႊတ္ေတာ္ဝင္တဲ့အခါ ထုိင္ေတာ္မူဖို႔ေပါ့ကြဲ႕” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ (ဦးရုကၡစိုးႏွင့္ ဖိုးရႈပ္ဘက္လွည့္၍) ျပန္ၾကရင္ေကာင္းမယ္နဲ႔ တူတယ္ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ က်ေနာ္တို႔ကိုပါ ဝန္ႀကီးေတြ၊ မူးမတ္ေတြလို ဝတ္ခိုင္းၿပီး ခစားခုိင္းေနမွျဖင့္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္ရမလဲ … ဒီတုိင္းေတာ့ ေမာင္မင္းတို႔ ျပန္လို႔မျဖစ္ေသးဘူးကြဲ႕။ တုိင္းျပည္အတြက္ စစ္မႈထမ္းၿပီးမွ ျပန္ၾကရမယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္နဲ႔မဆုိင္ဘူးေနာ္။ က်ဳပ္က နတ္။ ဖုိးရႈပ္နဲ႔ ႂကြက္စုတ္ကုိေျပာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ … မလုပ္နဲ႔ေလ ဦးရုကၡစိုး … က်ေနာ္ စစ္ထဲ မဝင္ခ်င္ဘူးဗ်။
ႂကြက္စုတ္။ ။ က်ေနာ္က ႂကြက္စုတ္ဆိုေတာ့ … ဥပေဒထဲမွာ ႂကြက္ေတြအတြက္ မပါဘူး မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ မွတ္ပံု မတင္ေတာ့ဘူးေနာ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ က်ေနာ္ကလည္း … က်ေနာ္ကလည္း … သက္ႀကီးရြယ္အိုကို ေစာင့္ေရွာက္ေနရလို႔ ပို႔စ္ပြန္း လုပ္ပါရေစ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေမာင္မင္းက ဘယ္ သက္ႀကီးရြယ္အိုကို ေစာင့္ေရွာက္ေနရလို႔လဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဦးရုကၡစိုးေလ … ။ ဦးရုကၡစိုးက နတ္ဆိုေတာ့ အသက္က အနည္းဆံုး ေထာင္ခ်ီေနၿပီ … ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဦးရုကၡစိုး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါဆို ေမာင္မင္းတို႔ ၂ ေယာက္က စစ္မႈမထမ္းရေအာင္ ႀကံဖန္ ေရွာင္လႊဲတဲ့အတြက္ ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ အဲဒီလိုႀကီးလား။ ရတယ္ေလ (ဖိုးရႈပ္ကို လက္တို႔ကာ) ဒါဆို … မ်ားတို႔ အခုပဲ ေျခာက္သြားၿပီ။ မ်ားတို႔အတြက္ ဥပေဒ မပါဘူး မဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ႂကြက္စုတ္ကိုၾကည့္လိုက္ … သူ႔ဥပေဒ မူၾကမ္းကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္ေနစဥ္ ဖိုးရႈပ္ကလည္း မ်က္စကိုခ်ီ၍ “ဟုတ္တယ္ … လူႀကီးေနာ္ … ကလိန္ကက်စ္မလုပ္နဲ႔ … သြပ္ျပားတို႔အတြက္ ဥပေဒ ထုတ္ၿပီးမွေျပာ” ဟု ေျပာလုိက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ … အဲဒါေတြအတြက္ေတာ့ ဥပေဒထဲမွာ မပါေသးဘူး။
ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔မွာ ပုဆိုးမ်ားကို ထဘီကဲ့သို႔ ျပင္ဝတ္၍ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးေရွ႕တြင္ ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ မ်ားစတိုင္ ၂ ေခါက္ခန္႔ ေလွ်ာက္ျပလိုက္ၾကသည္။
ထုိ႔စဥ္ ဦးရုကၡစိုးက “ေျပးႏုိင္မွ လြတ္မယ္ေဟ့” ဟု အခ်က္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္း ၎တုိ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါး တသားတည္းက်ေအာင္ ထိုေနရာမွ ထြက္ေျပးၾကရေလေတာ့သတည္း။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ား အေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
0 comments :
Post a Comment