(ဆရာ ေမာင္ဝံသ၏ ေဖ့စ္ဘုတ္ စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။)
ကြၽန္ေတာ္ ျပည္ပေလ့လာေရးခရီး မသြားခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေက်ာ္အထိ ျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးေတြ လက္သြက္သြက္နဲ႕ အားရပါးရ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ပတ္ တစ္ပတ္ ဂ်ာနယ္ ရွစ္ေစာင္ ကိုးေစာင္ေလာက္နဲ႔ လစဥ္မဂၢဇင္း ေလးငါးေစာင္ေလာက္မွာ ပုံမွန္ေရးျဖစ္ခဲ့တာ ေတြ႕ရတယ္။ ေရးခဲ့တာေတြကို ျပန္ဖတ္တဲ့အခါ အခ်ိန္အခါအေလ်ာက္ ေရးသင့္တာေတြကို ေရးခဲ့တာပဲလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အခု ခရီးက ျပန္ေရာက္လို႔ နားနားေနေန ရွိတုန္း အိမ္မွာရွိေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ တစ္ပုံႀကီးကို ၀မ္းသာအားရ ျမည္းစမ္းၾကည့္ရင္း အရင္လို စာေတြ ျပန္ေရးဖို႔ ကီသြင္းေနရတယ္ဗ်။ ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း ဖတ္လို႔ အလြန္ေကာင္းဗ်ာ။ ျပည္တြင္းသတင္းေတြ၊ ျပည္သူေတြၾကားက သတင္းေတြ အရင္ကထက္ ပိုစုံေအာင္ ေဖာ္ျပလာႏိုင္ၾကတယ္လို႔ သတိထားမိပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြကလည္း ပိုၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးလာၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဆရာေမာင္စူးစမ္း၊ ဆရာသခင္တင္ျမ၊ ဆရာ ကိုကိုေမာင္ႀကီးတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ မူလဘူတ ခံယူခ်က္ အျမင္ေတြကို စာမ်က္နွာေတြေပၚ တင္လာၾကတာ ေတြ႔ရသဗ်။
ေပၚျပဴလာနယူးစ္ဂ်ာနယ္ (၁၀ မတ္ ၂၀၁၁) က “တစ္ေခတ္ တစ္ခါက ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆရာကိုကိုေမာင္ႀကီးနဲ႔ ေတြဆုံေမးျမန္းခန္း ဒုတိယပိုင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္မိၿပီး ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ရွိလာျပန္တယ္ဗ်ာ။
“ရွိလာျပန္တယ္”လို႕ ေရးရတာက အရင္တစ္ခါလည္း လွ်ပ္တစ္ျပက္ သတင္းဂ်ာနယ္ (၆ မတ္ ၂၀၀၉) မွာ ကိုကိုေမာင္ႀကီးက “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဘာမွားသလဲ” ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေရးလို႔ ကြၽန္ေတာ္က “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ မွားခဲ့သလား” ေခါင္းစဥ္္နဲ႕ သစၥာဂ်ာနယ္(True News) မွာ ျပန္ေရး၊ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ “ရွာမွ ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား” (ေမ ၂၀၁၀) စာအုပ္မွာ ထပ္မံ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူေတြ အေတာ္ သတိထားမိၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့ၾကတယ္ဗ်။
အဲဒီေဆာင္းပါးတုန္းက ဆရာကိုကိုေမာင္ႀကီးက လမ္းစဥ္ပါတီက ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အေထြေထြ ေခတ္ေနာက္က်မႈႀကီး ဆိုတဲ့ သမိုင္းဘ၀မွာ ရွိေနခဲ့တယ္လို႕ ဆ္ိုတယ္။ အတတ္ပညာ နည္းပညာအဆင့္အတန္းေတြ နိမ့္က်ေနေသး တယ္လို႔ဆိုတယ္။ လမ္းစဥ္ပါတီ ေကဒါေတြ ညံ့ဖ်င္းလို႔လို႔ ဆိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒါေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုတယ္ဗ်ာ။
လမ္းစဥ္ပါတီက်ဆုံးရျခင္းဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို တကယ္တမ္း မယုံၾကည္သူေတြက လူၾကားေကာင္းေအာင္ ဆိုရွယ္လစ္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စကားလုံးသာရွိၿပီး ေအာက္ေျခေတြက တင္ျပတာကို နားမေထာင္၊ ေရဘူးေပါက္တာ မလိုခ်င္၊ ေရပါလာ ေအာင္ယူခဲ့ ဆိုသူေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က တင္ျပခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့တာကို ဆရာကိုကိုေမာင္ႀကီး ဖတ္မိပုံမရဘူး။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ၃-၄ ခါထက္မနည္း လူခ်င္းဆုံမိတယ္။ ဘာမွ ေျပာသံမၾကားဘူး။ ဆရာ့ရဲ႕ မ်က္စိအေျခအေနကလည္း စာဖတ္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ ဆိုးေနတယ္လို႕ သိရတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္မင္ေလးစားခဲ့ရသူေတြကို ေခ်ာင္ပိတ္ ေမးတာမ်ိဳးလဲ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က စၿပီး မေမးခဲ့ပါဘူး။
အထက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ နာမည္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဆရာ သုံးေယာက္စလုံးဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး အင္မတန္ ခင္မင္ ရင္းႏွီးတယ္။ သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ၾကတာလည္း သိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ အေပၚ ခုထိ ခ်စ္ခင္တြယ္တာပါတယ္။
ဆရာကိုကိုေမာင္ႀကီးအပါအ၀င္ သူတို႔ သုံးေယာက္စလုံးဟာ ဦးေန၀င္းႏွင့္လည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးခ်မ္းေအး (ဆရာေမာင္စူးစမ္း) ဆိုရင္ တစ္ခါသားမွာ မူးမူးနဲ႔ ဦးေန၀င္းကို ငတုံးငအလို႔ ေျပာၿပီး ခ်ဲခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း၊ ဦးေန၀င္းက ေဗြမယူဘဲ အိမ္ျပန္ပို႕ခိုင္းေၾကာင္း ဆရာဦးသက္ထြန္း (အၿငိမ္းစားသံအမတ္ႀကီး) ေရးခဲ့ဖူးတယ္။
သူတို႔ေတြ ပုဂၢိဳလ္သံေယာဇဥ္ ႀကီးၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြ သိရတာ မုဒိတာ ပြားစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္အေရးကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ သံေယာဇဥ္ ကင္းကင္းနဲ႔ ဓမၼဒိဌာန္က်က် ေျပာဖို႔ ေရးဖို႔ လိုမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ။
ခုေတာ့ အထက္ ကိုးကားပါ ေပၚျပဴလာနယူးစ္က ေျပာဆိုခ်က္ေတြမွာ ကိုကိုေမာင္ႀကီးက-
- ဦးေန၀င္းသေဘာကလည္း ငါဥကၠဌႀကီး၊ ငါသမၼတႀကီး၊ ငါဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ဖင္ေခါင္းမက်ယ္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ မာန္မာန မထားဘူး၊ ဘယ္သူ႕ကို မဆို ဖက္လဲတကင္း၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ ဆဲစရာရွိဆဲ၊ ဆိုစရာရွိဆို၊ ေျပာစရာရွိေျပာ၊ ရယ္စရာရွိရယ္၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေပါင္းတယ္။ သူနဲ႕ေပါင္းရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။
- တစ္ေခတ္ေျပာင္းရင္ ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီး ေခတ္ေျပာင္းေအာင္ သူလုပ္လိုက္တာ၊ ဒီေခတ္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ႀကီး ေျပာင္းသြားတာ ဦးေန၀င္းက လမ္းဖြင့္ေပးလိုက္တာ။ သူကိုယ္တိုင္က မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
- အေရးအခင္းမွာ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြ ညံ့ဖ်င္းလို႕၊ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ ကမ္းလွမ္းတာကို လက္ခံလိုက္ရင္ ၿပီးၿပီ၊ လူထု လက္ အာဏာေရာက္သြားၿပီ။ _ _ _ အဲဒီအခြင့္အေရးဟာ အႀကီးမားဆုံး အခြင့္အေရး၊ သူတို႕ ပထမဆုံး ဆုံးရႈံးတာ။
- ဒုတိယဆုံးရႈံးတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႕ ၁^ ၉၀နဲ႕ စစ္တပ္က ေခၚတာကို မယူလိုက္တာ၊ ယူလိုက္ရင္ ခုေလာက္ဆို သူတို႕လက္ထဲ အာဏာ ေရာက္ေနၿပီ...
စတဲ့ အေရးႀကီးေသာ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာသြား တယ္ဗ်။
သည္အခ်က္ေတြဟာ ဆရာကိုကိုေမာင္ႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အာေဘာ္ မ်ား ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အယူအဆကို သူေျပာခြင့္ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ အဲဒီအခ်က္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ မွန္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အထိ လြဲေခ်ာ္ႏိုင္သလဲဆိုတာ ထပ္ဆင့္ ေစာေၾကာသင့္ေသးတယ္ထင္ပါတယ္။
သည္လို ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ ဆရာတက္တိုး မကြယ္လြန္ခင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးတာမ်ိဳးေတြလည္း ေပၚထြက္လာႏိုင္တယ္ဗ်။
ဆရာတက္တိုးက-
“ဦးေန၀င္းဟာ ငါ့အေပၚ အလြန္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ငါ့ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္လို႔တာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ ငါ့ကို ညႊန္ၾကားေရး၀န္၊ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး စတဲ့ ရာထူးႀကီးေတြ ေပးၿပီး ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြဘက္က စာနာစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ ငါ သူ႔ကို ေက်းဇူးမတင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္မွာ အင္မတန္မွ နစ္နာခဲ့တယ္” လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။
ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ အလားတူ တစ္ဦးခ်င္း အာေဘာ္မ်ားကို ေပါင္းစုၿပီး တိုက္ဆိုင္ စစ္ေဆးကာ သမိုင္းျပဳစုနည္းနဲ႕ ျပဳစု မွတ္တမ္းတင္ျခင္းပါပဲ။
အမ်ိဳးသားပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ားေရးတဲ့ ေခတ္မီျမန္မာရာဇ၀င္ အက်ဥ္းကို ေက်ာင္းမွာလည္း သင္ခဲ့ရတယ္။ အခုထိလည္း လက္တစ္ကမ္းအမီထားၿပီး သတိရတိုင္း ျပန္ဖတ္ေနပါတယ္။
“ဤ ရာဇ၀င္က်မ္းငယ္တြင္ ပါ၀င္ေသာ မ်ားစြာေသာ အေၾကာင္း အခ်က္တို႔မွာ ထိုငယ္ရြယ္သူတို႔သည္ အမွားႏွင့္အမွန္၊ အဆိုးႏွင့္ အေကာင္း တို႔ကို ခြဲျခားသိျမင္ေရး၌ မ်ားစြာ အကူအညီ ရေစႏိုင္ရန္ ရည္သန္ ေရးထားေပသည္။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုလူငယ္တို႕၏ စိတ္ေနသေဘာထား၊ အက်င့္စာရိတၱ ကို ျပဳျပင္ႏိုင္ေသာ ႏွလုံးရည္ပညာ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္က်င့္ပညာအတြက္လည္း ပါသြားေလသည္” လို႔ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ားရဲ႕ စကားခ်ီးမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဆရာႀကီးဟာ ရာဇ၀င္က်မ္းျပဳ ဆရာတစ္ေယာက္ထားရွိရမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အရွင္းလင္းဆုံး ေျပာျပခဲ့တာ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္။ “ထိုငယ္ရြယ္သူတို႕သည္ အမွားႏွင့္အမွန္၊ အဆိုးႏွင့္ အေကာင္းတို႔ကို ခြဲျခားသိျမင္ေရး၌ မ်ားစြာ အကူအညီ ရေစႏိုင္ရန္” ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေႏွာင္းေခတ္မွာ စာေပမ်ား ေရးသားေနၾကသူေတြ၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ျပန္ေျပာသူေတြအေနနဲ႔ ဆက္လက္ကိုင္စြဲထား ၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အနာဂတ္ ကို သြားေနၾကရာမွာ အတိတ္ကို ျပန္ မၾကည့္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဘိုးေဘးဘီဘင္ေတြေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး သင္ခန္းစာေတြ ယူကို ယူရမွာပါ။ သမိုင္းကို မုန္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။ သမိုင္းကို ပစ္ပယ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ သမိုင္းကို ပစ္ပယ္တာ သမိုင္းေၾကာင္း မေကာင္းသူေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ယေန႕ေခတ္ ရွင္သန္ေနၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ သမိုင္းကို ျဖတ္သန္းေန ၾကတာပါ။ တစ္ခါတရံ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ ကိုယ္တိုင္ သမိုင္းဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္ၿပီး တစ္ခါတရံ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ သမိုင္း ျဖစ္ရပ္ေတြရဲ႕ သက္ေသေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာင္အႏွစ္ငါးဆယ္ အႏွစ္ တစ္ရာ ၾကာျမင့္သြားခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကီးျပင္း ရွင္သန္တဲ့ေခတ္ဟာ သမိုင္းထဲ ေရာက္သြားပါၿပီ။ ေႏွာင္းလူေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းကို ျပန္ေလ့လာ ၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ေခတ္ရဲ႕ စံေပတံနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို တိုင္းတာမွာပဲ။ ဥပမာ ဒီေန႕ေခတ္ ကြၽန္ေတာ္တို႕က ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ဦးထိပ္ထက္ ရြက္ပန္ဆင္ ထားကာ ဒီမုိကေရစီသာလွ်င္ အလိုလား အပ္ဆုံး ႏိုင္ငံေရးစနစ္လို႔ ယုံၾကည္ေနၾကေပမယ့္ ေနာင္ အႏွစ္ ၁၀၀ မွာ ရွိေနမယ့္ လူသားေတြက သူရဲေကာင္း ဘုရင္တစ္ပါးကို စၾက၀ေတးမင္းအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ ကိုးကြယ္ေကာင္း ကိုးကြယ္ေနၾကလိမ့္မယ္။ အဲသလို မျဖစ္ရဘူးလို႔ ယေန႕ေခတ္ လူသားေတြျဖစ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္တို႔က အမိန္႔ ေပးလို႔ မရပါဘူး။ ေသတမ္းစာ ေရးခဲ့လို႕ မျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႕ေခတ္ သူတို႕အသိဥာဏ္ က ေစစားရာကို သူတို႔ လုပ္ၾကမွာပါပဲ။
သို႔ေပမယ့္ သမိုင္းသင္ခန္းစာ ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေႏွာင္းလူေတြအတြက္ ခ်န္ထားခဲ့မွာ ျဖစ္တယ္။ ယူတာမယူတာ သူတို႔အလုပ္ပါ။
အလားတူပဲ ယေန႔ခတ္ အသက္ရွင္သန္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကလည္း ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ၾကၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ရဲ႕ စံေပတံနဲ႔ တိုင္းတာ ၾကဖို႔လိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘိုးေဘးေတြ ဆီက ေကာင္းတာေတြကို ယူ၊ မေကာင္း တာေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာ ထပ္ မျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဖို႕ပဲေပါ့။
ေမာင္၀ံသ
၁၁ မတ္ ၂၀၁၁
0 comments :
Post a Comment