ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္ ၿဖိဳခြင္းမႈေတြနဲ႔ အတူ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔ ညေန ၄ နာရီမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတဲ့ အေၾကာင္း ေၾကညာၿပီးေနာက္ က်ေနာ္လည္း ေတာခိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့တယ္။
ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ တခ်ိဳ႕
အိမ္က က်ေနာ့္ မိခင္ကိုေတာ့ “ခဏ” ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းသာ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုခဲ့တာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္က ေက်ာင္းသား တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ကုန္းလမ္း၊ ေရလမ္းေတြကေန အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားက နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသား လက္ နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြ တည္ရွိရာ အရပ္ေတြကို ကိုယ့္ အဆက္ အသြယ္ေတြနဲ႔ သြားသူေတြ ရွိၾကသလို ဘာ အဆက္အသြယ္မွ မရွိဘဲ မွန္းဆသြားၾက သူေတြ လည္း ရွိခဲ့ၾက တယ္။
အဲဒီလို ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ မထင္မရွား ေက်ာင္းသား တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ က်ေနာ္လည္း တဦး အပါအဝင္ျဖစ္ပါတယ္။
နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ နယ္ေျမတခုျဖစ္တဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္က အင္အားအႀကီးဆံုး အဖြဲ႔ တခုျဖစ္တဲ့ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ံုး (KNU) နယ္ေျမကို က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား အပါအဝင္ ဒီမိုကေရစီ အေရး တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူ အရြယ္စံု အဆင့္အတန္းစံု လူေတြက ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိေနတာပါပဲ။
အဲဒီမွာ ေျပာစမွတ္ စကားတခုကိုေတာင္ အခုအထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တခ်ိန္က
ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး ကနဦး သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ ၃ က်ိပ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ ၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေတာထဲ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ ၃ ေသာင္းေက်ာ္ မက ရွိေနခဲ့တာပါပဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ ရဲေဘာ္ ၃ က်ိပ္ကို က်ေနာ္တို႔ အားက်ခဲ့တာလည္း ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း မဲေဆာက္က KNU ေထာက္ လွမ္းေရးတာဝန္ခံ ဗိုလ္မႉး စိုးစိုးအိမ္မွာ ခဏေနခဲ့ၿပီး မာနယ္ပုေလာကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္မႉး စိုးစိုးအိမ္မွာပဲ KNU ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ အပါအဝင္ တျခား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီကေန KNU ဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပုေလာ နယ္ေျမတြင္းက ေသာင္ရင္းစခန္းလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (ABSDF) တပ္ရင္း (၂၀၈) မွာ အဖြဲ႔ဝင္ အျဖစ္နဲ႔ ရပ္တည္ ခဲ့ ရင္း သူပုန္ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ေတာတြင္းကာလ တဒဂၤကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။
သူပုန္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့စဥ္ ကာလ တေလွ်ာက္ ကိုယ္ေနစရာ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီး တည္ေဆာက္၊ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းရင္းနဲ႔ စစ္ပညာ ေလ့လာသင္ယူရင္း ထိုက္တန္တဲ့ တံု႔ျပန္မႈနဲ႔ တိုင္းျပည္ အက်ိဳး အတြက္ စစ္တပ္ကို ျပန္အန္တုမယ္လို႔ စိတ္ကို တံုးတံုးခ်ခဲ့တယ္။
တဖက္က အစိုးရစစ္တပ္ကို ရင္ဆိုင္အံတုဖို႔ လုပ္ေနခ်ိန္နဲ႔ တၿပိဳင္တည္း သူပုန္ေက်ာင္းသားတိုင္း ရင္ဆိုင္ ရေလ့ ရွိတဲ့ ရန္သူေတာ္ႀကီး ကေတာ့ “မစၥတာ မေလးရီးယား ဂု႐ု” လို႔ တင္စားေခၚေဝၚတဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ပါပဲ။
အစိုးရ စစ္တပ္က ပစ္သတ္လို႔ က်ဆံုးသြားရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ ရွိသလို ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ အသက္ဆံုးပါးရတဲ့ သူေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။
အသက္ဆံုးပါး သြားၾကရသူေတြဟာ အာဟာရ မျပည့္မီမႈ၊ ေဆးဝါးမစံုလင္မႈနဲ႔ တျခား လိုအပ္ခ်က္ေတြ
ေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။
ေတာတြင္း ေက်ာင္းသားဘဝ ေန႔စဥ္စားခဲ့ရတဲ့ ဆန္က်ိဳးထမင္း၊ ငါးပိရည္၊ ငွက္ေပ်ာအူျပဳတ္နဲ႔ င႐ုတ္သီး မႈန္႔ေတြက အာဟာရျဖစ္ေစခဲ့သလို တခါတရံ ကရင္ လူႀကီးအိမ္ေတြက ပို႔လာတဲ့ ဝက္သား၊ အမဲသားနဲ႔ ေတာတြင္း အမဲလိုက္လို႔ ရလာတဲ့ ေတာေကာင္ သားေတြ စားရခ်ိန္ေတြကေတာ့ နတ္သုဒၶါ တမွ်ပါ။
တခ်ိန္က အေမ့အိမ္က ဟင္းလ်ာေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔သာ မွန္းၿပီး သူပုန္ေက်ာင္းသား အာဟာရ ျဖစ္ခဲ့ရ ပါတယ္။
KNU နယ္ေျမမွာ ရွိစဥ္ တေလွ်ာက္ မိဘငတ္ေနၾကသူ က်ေနာ္တို႔ေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာေတြ႔သမွ် သက္ႀကီး ရြယ္ႀကီး မွန္သမွ်ကို အမိုးနဲ႔ ဖထီးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ကလည္း ၿမိန္ေရယွက္ေရ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလံုးက ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့ ေတာခိုေက်ာင္းသားနဲ႔ လူငယ္ေတြဟာ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာ ၂ ႏိုင္ငံ နယ္စည္း မ်ဥ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ကမ္းတဖက္နဲ႔ တဖက္ လက္ပစ္ကူး ျဖတ္သန္းရင္း တခ်ိန္က မနီးစပ္ခဲ့တဲ့ ဗမာနဲ႔ တျခားတိုင္းရင္းသားေတြၾကား ပ်က္ျပားခဲ့တဲ့ ယံုၾကည္မႈ တစံုတရာကို ရေစခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။
တခ်ိန္က ဗမာ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္ စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ အၾကား ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ယံုၾကည္မႈ ကင္းမဲ့ ေနခဲ့တာ အခုအထိ ႐ိုက္ခတ္ေနဆဲ ပါပဲ။
အဲဒီ ကာလမွာ ABSDF ဥကၠ႒က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ျဖစ္ၿပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ KNU နယ္ေျမ တာဝန္ခံ လည္းျဖစ္၊ ABSDF အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ သႀကၤန္ အလြန္မွာပဲ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ တျဖစ္လဲ ကိုမိုးသီးဇြန္တေယာက္ KNU နယ္ေျမကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ABSDF ဥကၠ႒ တာဝန္ ယူခဲ့ခ်ိန္ပါ။
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္း ေပၚေပါက္လာတဲ့ DAB လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ ရာ ဒီမိုကေရစီ မဟာမိတ္ အဖြဲ႔၊ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ကတည္းက ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့တဲ့ NDF လို႔ေခၚတဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အတူ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ထြန္းေရး၊ လူ႔အခြင့္ အေရး အျပည့္ရွိတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေပၚလာေရး၊ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္ေရး စတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ ယႏၲရားထဲမွာ က်ေနာ္လည္း အုတ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္ အျဖစ္ ပါဝင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
၈၈ မ်ိဳးဆက္သစ္ သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးအေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားလိုစိတ္ က ျပင္းထန္ခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္း ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈတခု အတြက္ က်ေနာ္လည္း တာဝန္ယူခဲ့ ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ KNU ေဖာက္ခြဲေရး တာဝန္ခံ ဗိုလ္အိုင္းဇက္ ဆီက လိုအပ္တဲ့ စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြ ထုတ္ယူလာခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈ တခုအတြက္ အစီအစဥ္ေတြ အဆင္သင့္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ကိုျမင့္ေဆြ၊ ကိုျမင့္စိုးတို႔နဲ႔ အတူရန္ကုန္ကိုသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒီခရီးစဥ္ အတြက္ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္က ဘတ္ေငြ တဦးအတြက္ ၁ ေထာင္ႏႈန္းနဲ႔ ဘတ္ ၃ ေထာင္နဲ႔ အတူ ရန္ကုန္ကို မာနယ္ပုေလာစခန္း ကစၿပီး ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလက ေတာလမ္းေျခ က်င္ ခရီးၾကမ္းတခုကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီခရီးစဥ္မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က က်ေနာ္နဲ႔ အတူပါလာသူေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုျမင့္ေဆြဟာ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ ပံုကာလ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ လူငယ့္ေရးရာ ညေက်ာင္းသမဂၢ ဥကၠ႒ ျဖစ္ခဲ့သူ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဓာတုေဗဒခန္း တာဝန္ခံ ဆရာ ဦးေအးေဆြရဲ႕ သားတဦး ျဖစ္ၿပီး အစၥလမ္ ဘာသာဝင္ တဦးပါ။
ေတာေတာင္ထဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာနဲ႔ ဘဝကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းရခ်ိန္ေတြမွာ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုျမင့္ေဆြ ဟာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႔က သရက္အက်ဥ္းေထာင္ အတြင္းမွာ စိတ္ ေဝဒနာသည္ ရာဇဝတ္ အက်ဥ္းသား တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးလွေရႊဆိုသူက ထမ္းပိုးနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ ပါတယ္။
ကိုျမင့္စိုး ကေတာ့ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာ ရန္ကုန္တိုင္း လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ကေန ဒီမိုကေရစီပါတီ ကိုယ္စားျပဳ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ ဦးအုန္းႀကိဳင္ရဲ႕ သားတဦး ျဖစ္ပါ တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ၃ ဦးဟာ မာနယ္ပုေလာ ဌာနခ်ဳပ္ ကေန KNU တပ္မဟာ ၃ နယ္ေျမကို ဦးတည္ထြက္ လာတာ မွာ KNU တပ္စိတ္ တစိတ္ က လမ္းတေလွ်ာက္ လံုၿခံဳေရး ယူေပးရင္း ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ အကုန္ က စတင္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေတာလမ္းခရီး တေလွ်ာက္ ေျခက်င္ ေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္းနဲ႔ စစ္ေျမျပင္ေတြကို ေရွာင္ကြင္းသြားရင္း တရက္မွာ ေရွ႕ကင္းေထာက္ အဖြဲ႔ရဲ႕ အခ်က္ေပးမႈနဲ႔ အတူ အစိုးရစစ္တပ္ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းနဲ႔ ရင္ ဆိုင္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္ အႏၲရာယ္ ကင္းေစဖို႔ ကရင္ စစ္သားေတြက စြန္႔စားခန္း ဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ သယ္ယူလာခဲ့တဲ့ KNU လုပ္ လက္ပစ္ဗံုး ၁ လံုးလည္း အေျခအေနအရ အသံုးျပဳခဲ့ၾက ပါတယ္။ လမ္းခရီး တေလွ်ာက္ လိုအပ္ရင္ အသံုးျပဳဖို႔ ပါလာတဲ့ ေဆးဝါးေတြနဲ႔ လမ္းမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကတဲ့ လူနာတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ကုသေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။
ျမစ္ကူးေခ်ာင္းကူး ေျခက်င္ေတာင္ဆင္း၊ ေတာင္တက္ ခရီးရွည္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေဆြနဲ႔ ကိုျမင့္စိုးတို႔လည္း လမ္းခရီးတဝက္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ထခ်ိန္ ပါလာတဲ့ ေဆးဝါးေတြနဲ႔ ႀကိဳးစား ကုသရင္း ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။
ကိုျမင့္ေဆြ ကိုေတာ့ လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာလို႔ အထမ္းနဲ႔ ေခၚလာရင္း ပင္ပန္းစြာ လမ္းခရီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။
ရန္ကုန္- မႏၱေလး အျမန္လမ္းမႀကီးေဘး ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕အနီး စစ္ေတာင္းျမစ္ ကမ္းေဘး ကရင္ရြာ တရြာ အေရာက္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနရတဲ့ ကိုျမင့္ေဆြနဲ႔ ကိုျမင့္စိုးတို႔ ၂ ဦးကို KNU တပ္မဟာ ၃ အရာရွိ တဦးဆီမွာ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး အစီအစဥ္ အရ တကိုယ္တည္း ရန္ကုန္ကို ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ ဆင္ခဲ့တယ္။
ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းရွိ ABSDF ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ႐ုံးေဟာင္း တည္ရာ ေလာကြာလူကုန္း ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းရွိ ABSDF ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ႐ုံးေဟာင္း တည္ရာ ေလာကြာလူကုန္း ပါလာတဲ့ စစ္လက္နက္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ တျခား အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ စစ္ေတာင္းျမစ္ကို နံနက္မိုးေသာက္ယံမွာ ဝါးတလံုး အကူနဲ႔ လက္ပစ္ကူး ခဲ့ရတယ္။
ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕ ရွိရာကိုသြားဖို႔ လာႀကိဳတဲ့ လွည္းတစီးနဲ႔အတူ လိုက္ပါသြားခဲ့ၿပီး ပါလာတဲ့ လက္နက္ ပစၥည္း
ေတြ ကို ပိန္းဇလုပ္ ကရင္သခ်ႋဳင္း တေနရာမွာ ျမႇဳပ္ႏွံတယ္။ အဲဒီက တဆင့္ ကားလမ္းေဘး တံတားတခု
ေအာက္မွာေျမတူးၿပီး ပစၥည္းေတြကို ဝွက္ထားခဲ့ လိုက္တယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ က်ပ္ေငြ အနည္း ငယ္နဲ႔ ရန္ကုန္-မႏၱေလး အျမန္ ကားလမ္းမေဘး ပိန္းဇလုပ္ ၿမိဳ႕ကေလးကေန ေညာင္ ေလး ပင္ၿမိဳ႕အထိ ဟိုင္းလပ္ လူတင္ကား တစီးေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္ပါခဲ့တယ္။
ေညာင္ေလးပင္ကေန ပဲခူးကား ထပ္စီးကာ ပဲခူးက တဆင့္ ရန္ကုန္ကို ခရီးဆက္ရင္းေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုမ်ိဳးမင္းနဲ႔ ကိုမင္းဇင္ တို႔ဆီ ဆက္သြယ္ခဲ့ၿပီး ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြ ရန္ကုန္ကို သယ္ယူေရး စီစဥ္ၾက ေတာ့တယ္။
ဒီလို စီစဥ္ေနဆဲကာလ တခုအတြင္း ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္ထဲက ဘီယာဆိုင္မွာ ထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္ ထဲမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းေပးေတြက ဒုနဲ႔ေဒးဆိုတာ ထိုစဥ္က ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္ တာဝန္ခံ စစ္ဗိုလ္တဦးနဲ႔ တဝိုင္းတည္း မေတာ္တဆ ထိုင္မိေတာ့မွ သိလိုက္ရတယ္။
ဒီၾကားထဲ ရယ္စရာတခုက က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိလို႔ ထင္မွတ္မွားၿပီး သတင္းလာပို႔ တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး သင္တန္းသား တခ်ိဳ႕နဲ႔လည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးသလို ဆံပင္တိုတိုထားေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို စစ္အရာရွိ အထင္နဲ႔ အေလးျပဳတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာေတာ့ ကိုမ်ိဳးမင္း၊ ကိုမင္းဇင္တို႔နဲ႔ အတူ ကိုမ်ိဳးမင္းရဲ႕ မိဘေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကားေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ ပစၥည္းေတြ သိုဝွက္ ထားခဲ့တဲ့ ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕ တံတားတခု အနီးရွိရာကို ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ လာခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကိုမ်ိဳးမင္းကေတာ့ သူ႔မိဘေတြကို ပဲခူးမွာ ေခြးသြားဝယ္မယ္ ဆိုၿပီးေျပာဆိုခဲ့တာလည္း မွတ္မိေနပါ ေသးတယ္။
ဒီကားေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ကိုမ်ိဳးမင္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရယ္၊ ရဲလြင္ဆိုတဲ့ အကူလူငယ္ တဦးရယ္ ကိုမင္းဇင္တို႔ လိုက္ပါလာၾကတာပါ။ ရန္ကုန္ ကတည္းက လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းသယ္ယူေရး အတြက္ ႀကိဳး စတဲ့ အသံုးအေဆာင္ တခ်ိဳ႕ကို ဝယ္ယူလာခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန မိသားစုေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကားကေလးဟာ ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕ကို ေန႔လယ္ပိုင္း ေလာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ ဝွက္ထားတဲ့ တံတားအနီး ေရာက္ တာနဲ႔ ကားကို ခဏနားၿပီး အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပစၥည္းေတြထားခဲ့တဲ့ ေနရာမွာ ေျခရာလက္ရာ ပ်က္၊ မပ်က္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္သူရွိ၊ မရွိအကဲခတ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္တယ္။
စိတ္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနကို သိလိုက္ရေတာ့မွ တံတားေအာက္က ခ်ံဳတခုေအာက္မွာ ဝွက္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ကို က်ေနာ္က ထုတ္ယူၿပီး ကားေပၚကို လူသူ သတိ မထားမိေအာင္ တင္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္ ကားကို တေနရာကို ေမာင္းသြားခဲ့ၿပီး လမ္းေဘးတေနရာမွာ ကားပ်က္တဲ့ ဟန္မ်ိဳးနဲ႔ ကား
ေဘာ္ဒီေအာက္နဲ႔ ကားေဘာ္ဒီထဲမွာ သယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဝွက္ၾကကာ ရန္ကုန္ကို ဦးတည္ၿပီး ကားကို ျပန္ေမာင္းလာခဲ့ၾက ေတာ့တယ္။
ထူးျခားတာက က်ေနာ္တို႔ကားနဲ႔ ပစၥည္းေတြ သယ္တဲ့ေန႔မွာ ထိုစဥ္က နဝတ အတြင္းေရးမႉး ၁ လည္းျဖစ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ၫြန္႔က ပိန္းဇလုပ္အနီး ေက်ာက္တံခါးၿမိဳ႕က တန္ ၁၀ဝ ဆန္စက္ကို လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ဓာတ္တိုင္ ၂ တိုင္ေက်ာ္ စစ္သားတဦးႏႈန္းနဲ႔ လံုၿခံဳေရး အျပည့္ယူထား တာ ကို သတိထားမိခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့ အရပ္ဝတ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကားေလးက ရန္ကုန္ျပန္လာမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ေျပးအလား လမ္းတေလွ်ာက္က စစ္တပ္လံုၿခံဳေရး ယူထားခဲ့တဲ့ ပဲခူးတပ္မ ၇၇ ဂိတ္၊ အင္းတေကာ္ဂိတ္၊ ေထာက္ႀကံ့ဂိတ္ စတာေတြကို အိေႁႏၵ မပ်က္ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ရန္ကုန္ကို ပစၥည္းေတြ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီး လုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းေတြ အတြက္ ေလ့လာမႈေတြ ဆက္ တိုက္ ဆိုသလို လုပ္ေနခဲ့ၾကရ တာပါ။
အဲဒီ ေနာက္ေတာ့ ပိန္းဇလုပ္မွာ က်န္ရွိ ေနခဲ့တဲ့ ကိုျမင့္ေဆြ နဲ႔ ျမင့္စိုးတို႔ကလည္း ရန္ကုန္ကို တက္လာခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံုစည္းခဲ့ ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ရည္မွန္းထားတဲ့ လုပ္ငန္းတိုင္း အားလံုးနီးပါး အတြက္ လုပ္ခြင့္ မသာတဲ့ အေျခအေနေတြက ဆက္တိုက္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ ပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ အခက္အခဲဆံုး ရင္ဆိုင္ရတာက ေနစရာ အိမ္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အေခၚ “ဘိ”ေပါ့။ ဒါေတာင္မွ က်ေနာ္တို႔မွာ မွတ္ပံုတင္က အစ အေထာက္အထား အျပည့္အစံု လက္ဝယ္ရွိေန ၾကၿပီးသား။ ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
လင္းသန္႔ ~
ႀကိဳးတုိက္ ဋီကာ ( ၂) ကို ဧရာဝတီ ျမန္မာပိုင္း ပင္မ စာမ်က္ႏွာ http://burma.irrawaddy.org/article/2014/05/08/58584.html တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္ကို ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္သည္။
0 comments :
Post a Comment