ရွစ္ေလးလံုး ကာလက အဓိက အားေပးပါတယ္ဆိုတဲ့ မိသားစု အိမ္ေတြက လည္း သူတို႔အိမ္ေတြမွာ ဧည့္သည္ အျဖစ္ေတာင္ လက္ ခံ လိုတဲ့ ဆႏၵ မရွိၾကပါဘူး။ ဒါကလည္း သူတို႔ကို အျပစ္မေျပာသာပါဘူး။
ဓာတ္ပံု- Steve Tickner
သူတို႔မွာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဖမ္းခံလိုက္ရရင္ သူတို႔ဘဝ၊ သူတို႔မိသားစုဘဝေတြ ပ်က္စီးသြား ႏိုင္ ပါ တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုမ်ိဳးမင္းအိမ္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေတာတြင္း ေက်ာင္းသားေတြအျဖစ္ကို ဖံုးကြယ္ၿပီး နယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ သူ႔မိဘေတြကို ေျပာဆိုၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ကံမေကာင္းစြာ အခက္အခဲေတြ ထပ္ႀကံဳရတာက ကိုျမင့္ေဆြနဲ႔ ကိုျမင့္စိုးတို႔ဟာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ထပ္မံခံ စားရၿပီး အသည္းေရာင္ အသားဝါ ေရာဂါပါ ျဖစ္ေနေတာ့ ေဆးကုသေရး၊ ေဆးခန္းသြားျပေရး ကိစၥေတြ
ေပၚလာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာဝန္မ တဦး ရဲ႕ ေဆးကုသေပးမႈကို အိမ္မွာပဲ စီစဥ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြအတြက္ ေခ်ာေမြ႕မႈေတြ မရွိလာဘဲ အႏၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚသလို ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေဆြနဲ႔ ကိုျမင့္စိုးကို ပိန္းဇလုပ္နယ္က KNU နယ္ေျမမွာ က်န္းမာေရး ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနတခုအထိ ေနဖို႔ ျပန္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္လည္း တကိုယ္ေတာ္ လႈပ္ရွားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အတူ ေပး လာ မယ့္ အခြင့္အေရး တခုကို ရွာေဖြၿပီး ငယ္ရြယ္သူတဦးပီပီ စြန္႔စားဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ တဲ့ ေအာ္ပေရးရွင္း ျဖစ္ေနၿပီး စိတ္ အၾကပ္႐ိုက္ခဲ့ရတယ္။
ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္ေနတဲ့ ကိုျမင့္ေဆြနဲ႔ ကိုျမင့္စိုးဟာ က်န္းမာေရး ေကာင္းတဲ့တေန႔မွာ ရန္ကုန္ ကို ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾက တယ္လို႔ ေနာက္မွ သိရတယ္။
အဲဒီလို သိလိုက္ရခ်ိန္ကေတာ့ တေန႔မွာ က်ေနာ္ ေနထိုင္တဲ့ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ ေရႊေတာင္ၾကားထဲ က ကိုမ်ိဳးမင္း ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ကို အဝင္၊ သံတံခါးနားမွာပဲ ကား ၄၊ ၅ စီးနဲ႔ လက္နက္ကိုင္အရပ္ဝတ္ စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီး မႈခံလိုက္ရၿပီး ေနာက္မွာပါ။
အရပ္ဝတ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အင္းလ်ားၿမိဳင္လမ္းက ကိုမ်ိဳးမင္းၿခံတံခါးဝမွာ တံခါးအဖြင့္ကို
ေစာင့္ေနခိုက္ ကားေတြေပၚက လူတအုပ္ ခုန္ဆင္းသံနဲ႔ တဆက္တည္း က်ေနာ့္လက္ကို ဖမ္းဆုပ္သူက ဖမ္းဆုပ္၊ ခ်ဳပ္သူက ခ်ဳပ္၊ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ လက္နက္ပါ၊ မပါ စစ္သူက စစ္၊ နားထင္နဲ႔ ရင္ဘတ္ ကို ေသနတ္ နဲ႔ ေထာက္သူက ေထာက္ၿပီး “ေအာင္ႏိုင္ မင္းကို ဖမ္းတယ္” လို႔ ေျပာလာပါတယ္။
စစ္ေၾကာေရး စခန္းသို႔ က်ေနာ္က “ေအာင္ႏိုင္” မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုေနစဥ္မွာပဲ တဆက္တည္း က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို တစံုတခုနဲ႔ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ စည္းၿပီး လက္ကို ေနာက္ျပန္ခ်ဳပ္ကာ ကားတစီးေပၚကို အတင္း ဆြဲ တင္တယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္က စကားေျပာစက္ ကိုင္ထားသူေတြကလည္း က်ေနာ့္ကို လက္ရဖမ္းမိၿပီလို႔ စကား ဝွက္ေတြနဲ႔ သတင္းပို႔မႈေတြ အဆက္မျပတ္ၾကားေနရတယ္။
ကားေပၚေရာက္ကတည္းက က်ေနာ့္ကို ကားရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခေတြနဲ႔နင္းၿပီး ဖိထားလိုက္တာ ၁ နာရီ
ေလာက္ၾကာေတာ့ ကား က အေကြ႕အပတ္ေတြ ေမာင္းၿပီး ရပ္သြားတယ္။
ကားေပၚက အတင္းဆြဲခ်ၿပီး အခန္းငယ္တခုဆီ ေရာက္လာခဲ့တာ သတိထားမိ တယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ့္ ကိုယ္ခႏၶာ တကိုယ္လံုးေပၚ ေသနတ္ဒင္ေတြနဲ႔ ထုေထာင္းၾက၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ကန္ ၾက၊ လက္သီးေတြ၊ ဒူးေတြ၊ တံေတာင္ေတြနဲ႔ တရစပ္ ထုႏွက္ ထိုးႀကိတ္တာ ခံရတယ္။
လက္ေနာက္ျပန္ ႀကိဳးတုပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက လက္စြမ္းေျခစြမ္း ျပၾကတယ္။
စစ္ေၾကာေရးမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ကနဦး အဓိက သိခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ ၃ ဦး ဟာ ABSDF ဘယ္တပ္ရင္း ကလဲ၊ ဘာတာဝန္လဲ ဆိုတာက စၿပီး ဘယ္က ဘယ္လို စီစဥ္ၿပီး ဘာေတြ လုပ္မယ္၊ လမ္း ခရီးတေလွ်ာက္ ဘာေတြ လုပ္တယ္၊ ရန္ကုန္ကို ဘယ္တုန္းက ေရာက္ၿပီး ဘာေတြ လုပ္သလဲ၊ လက္နက္ ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပါလာ သလဲ၊ ဘယ္မွာလဲဆိုတာ ေမးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘာပစၥည္းမွ မပါ တဲ့ အေၾကာင္း အခိုင္အမာ ေျပာဆိုတယ္။
ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ ထူးဆန္း အံ့ဩစြာပဲ က်ေနာ္တို႔ KNU လက္နက္ တိုက္ကေန သယ္ယူလာခဲ့တဲ့ ပစၥည္း အမ်ိဳးအမည္ေတြနဲ႔ အေရအတြက္ေတြကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သိ ေနတာပါပဲ။
ေသနတ္ဒင္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ႐ိုက္ရင္း သူတို႔ သိခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို စစ္ၾက၊ ေမးၾက။ က်ေနာ္က လည္း စကားေတြ ဗလံုးပေထြးနဲ႔ ေသြး ေတြထြက္လာ။ သတိလစ္။ ေဝဒနာက ႀကီးလြန္းေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ မသိေတာ့။ ေနာက္မွ သြားေတြကြ်တ္သြားတာ သိရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ စစ္ေၾကာေရးစခန္းထဲမွာ ေရငတ္လို႔ အိမ္သာထဲက ေရေသာက္ရတာ၊ စစ္ေၾကာလာသူေတြ တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ အၾကား ခဏေလး နားခိုက္မွာ ဖိနပ္ကို ေခါင္းခုၿပီး အခ်ိန္ရခိုက္ အိပ္ရတာ အရသာရွိလိုက္တာ။
အိပ္လို႔ အရသာအလြန္ရွိေနတဲ့ ေန႔မွန္းမသိ၊ ညမွန္းမသိ အခ်ိန္တခ်ိန္မွာ နတ္ဆိုးတံခါးဖြင့္သံနဲ႔ အတူ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အုပ္စု လိုက္ႀကီး ေရာက္လာၿပီး အခန္းထဲက ဆြဲထုတ္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကားေပၚတင္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ဖမ္းခဲ့တဲ့ ေနရာကို ျပန္ေခၚသြားခဲ့တယ္။ ကိုမ်ိဳးမင္းရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားကို ရပ္ၿပီး စစ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ကိုမ်ိဳးမင္းတို႔ မိဘေတြကို ေမးစမ္းမႈေတြ လုပ္ေနတာ ျမင္ေန ရတယ္။ ကိုမ်ိဳးမင္း မိဘေတြနဲ႔ မိသားစုေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ေၾကာင့္ အခု အပူမီးေတြ ကူးစက္ ခံေနရတာၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲ အေတာ္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
ဒီ မိသားတစုလံုးက ရွစ္ေလးလံုး ကာလတေလွ်ာက္ တအိမ္လံုးက ကားကအစ ေငြအား၊ လူ အားနဲ႔ ရွစ္ေလး လံုး ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုမိုးသီးဇြန္ အစရွိတဲ့ ဗကသ ျပန္ လည္ ဖြဲ႕စည္းေရး ေကာ္မတီက ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြကို အကူအညီေပးခဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
မၾကာေသးခင္ကပဲ ကိုမ်ိဳးမင္းဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ၊ စစ္ေၾကာေရး စခန္းေတြထဲက ႏွိပ္စက္မႈ ဒဏ္ေတြ၊ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲ စရာ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ မထင္မွတ္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ရ တယ္။
စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက ဗ်ဴဟာအမ်ိဳးမ်ိဳး သံုးၾကပါတယ္။ အၾကမ္း နည္းနဲ႔ ႏွိပ္ စက္ ႐ိုက္ႏွက္တာမ်ိဳး ရွိသလို၊ အႏုနည္းနဲ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။
ေမးခြန္း ေတြကေတာ့ လံုးဝ အတူတူပါပဲ။ အဖန္ တလဲလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ လူခြဲၿပီး ေမးေလ့ရွိတာ စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးေတြရဲ႕ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္တခု ျဖစ္သလို ေသြးခြဲ နည္းေတြ၊ သိမ္းသြင္းနည္းေတြလည္း လုပ္ၾကပါ တယ္။
ဒီလို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ နည္းပရိယာယ္ ေတြကို အျမန္ဆံုးေက်ာ္လႊားၿပီး ျမန္ျမန္ ျပစ္ဒဏ္ခ် ဖို႔၊ ျမန္ျမန္ ေထာင္ကို ေရာက္ ဖို႔ စိတ္က ေစ့ေဆာ္ေနေလ့ ရွိပါတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ လက္သံုးစကား တခုလည္း နားစြဲေနပါေသးတယ္။
ဘာတဲ့။ “တပ္မေတာ္ရဲ႕ သေဘာထား အမွန္ကို သိၿပီ လား” တဲ့။
အဲဒီလိုေျပာေျပာၿပီး ႐ိုက္ၾက၊ ႏွက္ၾက၊ ထိုးၾက၊ ႀကိတ္ၾက၊ ကန္ၾက၊ ေက်ာက္ၾက။ က်ေနာ္ကေတာ့ နာရင္း၊ က်င္ရင္း ေဝဒနာေတြ ခံစားရင္း၊ ျမတ္စြာ ဘုရား အဆံုးအမျဖစ္တဲ့ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္တယ္လို႔ သေဘာ ထား လိုက္တယ္။
တကယ္တမ္း အဲဒီ စိတ္ျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ မလြယ္ကူခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဖန္တလဲလဲ စိတ္ကို အဲဒီလို သေဘာထားရွိဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ သူတို႔ျပဳသမွ် ႏွိပ္စက္၊ ႐ိုက္ႏွက္ခ်က္ေတြက ဘယ္လိုမွ မခံစားရေတာ့သလို ျဖစ္လာတယ္။
ဒဏ္ရာေတြ မ်ားလြန္ေတာ့ ေဝဒနာေတြ ထူၿပီး ထံုသြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို တကယ္ပဲ စိတ္က ဒဏ္ရာ ဗရပြနဲ႔ ခႏၶာနဲ႔ သီးျခား ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါဟာ တခ်ိန္က ေတာင္ပုလု၊ မဟာစည္၊ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ စတဲ့ တရားစခန္းေတြ ဝင္ခဲ့ စဥ္တုန္းက ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ အေထာက္ အပံ့ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
စစ္ေၾကာေရးခန္းထဲ နားမခံသာစရာ အျဖစ္ ဆံုးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို သံုးႏႈန္းတဲ့ စကားလံုးေတြ ပါပဲ။
ကရင္ျပည္နယ္ KNU နယ္ေျမက လာခဲ့တာ ျဖစ္လို႔ ကရင္ ငေပြးေတြရဲ႕ ပၪၥမံတပ္သားေတြ၊ ၈ ေလးလံုး အေရး ေတာ္ပံုက ေပါက္ဖြားခဲ့သူ ျဖစ္လို႔ လူမ်ိဳးျခားနဲ႔ယူတဲ့မိန္းမ (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ရည္ၫႊန္းေျပာ ဆို) ရဲ႕ ဝမ္းမနာသားေတြ၊ တိုင္းျပည္ဖ်က္ အမ်ိဳးယုတ္ေတြဆိုတဲ့ စကားလံုး ေတြနဲ႔ မေအ၊ ႏွမ နားမခံႏိုင္
ေအာင္ ေျပာဆိုၾကတဲ့ စကားလံုးေတြ ပါပဲ။
KNU ဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပုေလာက ထြက္လာကတည္းက ကိုယ့္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ကိုယ္ အမဲသားစားတာကို
ေရွာင္ထား ခဲ့လို႔ စစ္ေၾကာေရး စခန္းက ေကြ်းတဲ့ အမဲသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းကို ျငင္းပယ္ခဲ့လို႔ အေတာ္ အ႐ိုက္ ခံ လိုက္ရေသးတယ္။
႐ိုး႐ိုးပဲ အဲဒီလို ေျပာျပတာကို လက္ မခံခဲ့ၾကဘဲ ႐ိုက္ၾက၊ ႏွက္ၾကေပါ့။ ဘာ တတ္ႏိုင္မွာလဲ။
စစ္ေၾကာေရးမွာ ႏွိပ္စက္ခံရတယ္ ဆိုေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြထဲ ဖတ္ဖူးသလို၊ ေရဒီယို အင္တာဗ်ဴးေတြ ထဲ ကိုယ္ေတြ႕ဆိုတာ ေတြ ေျပာၾကသလို ႂကြက္ကန္ထဲ ထည့္တာတို႔၊ လက္သည္း ပလာယာနဲ႔ ဆြဲခြ်တ္တာ မ်ိဳးေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ကိုယ့္ အလွည့္မွာေတာ့ မခံခဲ့ရပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ညာဘက္ ေျခေထာက္ကို တက္နင္းၿပီး လွန္ခ်ိဳးခဲ့လို႔ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ ႏိုင္ခဲ့ တာေတာ့ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
စစ္ေၾကာေရးစခန္းထဲမွာ ရသမ်ိဳးစံု ရွိပါတယ္။ ေၾကာက္စရာေတြလည္း ႀကံဳရသလို၊ ရယ္စရာေတြ၊
ေပ်ာ္စရာေတြလည္း ႀကံဳရတယ္။
ကိုယ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ တထပ္တည္း ေျပာလိုက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက လက္ခံတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရသလို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ ခပ္ႀကီးႀကီးတေယာက္ လာေတြ႕စဥ္က ၅ သံုးလံုး စီးကရက္ ေသာက္လိုက္ရတာလည္း အေတာ္ အရသာ ရွိခဲ့တယ္။
ရယ္စရာ အျဖစ္ဆံုးကေတာ့ လက္ထိပ္၊ ေျခထိပ္ေတြ ခတ္ထားၿပီး စားပြဲတခုေပၚကို ၉ မမ ပစၥတို တင္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ ရင္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တခ်ိဳ႕က ေသနတ္ခ်င္း ယွဥ္ပစ္ၾကဖို႔ စိန္ေခၚခံရ တာမ်ိဳး ပါ။
ေသနတ္ထဲမွာ က်ည္ဆန္ ထည့္မထားတာကို ေသနတ္ပစ္ခ် လိုက္ကတည္းက ဗလာသံနဲ႔မို႔ သိႏွင့္ၿပီးသား ပါ။
လက္နဲ႔ေျခကိုလည္း တုပ္ေႏွာင္ၿပီး “ကဲ…ေရာ့ မင္းနဲ႔ငါ ေသနတ္ခ်င္း ယွဥ္ပစ္ၾကမယ္” ဆိုတဲ့ စကားက ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာေကာင္း သလဲ။
ဒီၾကားထဲ ရွားရွားပါးပါး အိပ္ခ်ိန္ေတြထဲ လာ ခိုးယူတတ္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳရတယ္။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က လာသူျဖစ္လို႔ ခ်ဲဂဏန္း နားလည္ ကြ်မ္းက်င္မယ္ထင္ၿပီး ခ်ဲတြက္ခိုင္းလို႔ တြက္ေပးခဲ့ ရ တာလည္း ရယ္စရာ။ ခ်ဲ ႐ူးသြပ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ထင္ပါရဲ႕။ ထိုင္း ခ်ဲထီဆိုတာ မဲႏိႈက္တဲ့စနစ္၊ တြက္ယူလို႔မရတဲ့ ဂဏန္းေတြ ဆိုတာ သူတို႔တကယ္ မသိတာလား။
ဒီအျပင္ ဆရာမင္းသိခၤတို႔၊ ဆရာစံဇာဏီဘို တို႔လို လကၡဏာ၊ ေဗဒင္အေက်ာ္ေတြကိုလည္း စစ္ေဆးဖူး ထားၾကတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္း ေရးေတြ ဆိုေတာ့ ေဗဒင္ တြက္တတ္သလား ေမးၿပီး တြက္ခိုင္း တတ္တယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္ကဆို သူ႔ ရည္းစား ေကာင္မေလးနဲ႔ ကိစၥ ေဟာတာ မွန္လြန္းလို႔ ေန႔တိုင္း အခန္းထဲကို ေဆးလိပ္ လာေပးတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း လူထဲ က လူေတြပဲ ဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္ မီး ေတာင္းရင္လည္း သူက မညည္းမညဴ ေပးေလ့ရွိတယ္။
ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ခံစားေနရ တဲ့ ေဝဒနာေတြ သက္သာသြားတတ္ေသးတယ္။
ဒီလို စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးေတြ လက္ထဲ အသက္ကို ဖက္နဲ႔ထုပ္၊ ရွင္သန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ ကံ ေကာင္းခ်င္ေတာ့ တရက္မွာ အေၾကာင္းက ေပၚလာတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ထပ္မံသိမ္းဆည္းလိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို သိုဝွက္ထားရာ ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕က ကရင္ သခ်ဳႋင္းမွာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ ႏိုင္တာမို႔ သြားေရာက္ ေဖာ္ယူေပးမယ္လို႔ ေျပာဆိုလိုက္တဲ့အခါ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြ ဝင္းပသြားခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကားစီစဥ္ၿပီး လက္ထိပ္ခတ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို ကားေပၚတင္လို႔ ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕ ဆီ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
ပိန္းဇလုပ္ဆိုတာ စစ္ေတာင္းျမစ္ေဘး ကပ္လ်က္ တည္ရွိေနတာျဖစ္ၿပီး ျမစ္တဖက္ကမ္း ကူးလိုက္တာနဲ႔ KNU နယ္ေျမကို အလြယ္ တကူ သြားႏိုင္တာမို႔ လက္ထိပ္တန္းလန္းနဲ႔ ဒီေနရာကိုအေရာက္ ျပန္သြားခဲ့ တယ္။
ပိန္းဇလုပ္က ကရင္ သခ်ဳႋင္းကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ထားတဲ့ စကၠဴအပါအဝင္ သဲလြန္စ တခ်ိဳ႕ကို သူတို႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေတြ႕သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ပစၥည္းေတြက ျမစ္ တဖက္ကမ္း မွာ ေရာက္ေနႏိုင္ေလာက္ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ ပတ္ သက္တဲ့ လူတဦးဦးက ျပန္ယူသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာ ဆိုခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္က ပါလာတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ္နဲ႔ အတူ တဖက္ကမ္းကူးဖို႔ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မွာ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။
နယ္ေျမခံ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက တဖက္ကမ္းမွာ ကရင္ လက္နက္ကိုင္ေတြရွိေနၿပီး သြားခဲ့ရင္ အႏၱရာယ္ ရွိ တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ မသြားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ စကၠဴေတြ၊ ႀကိဳးစေတြက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ထားခဲ့တာပါ။
တကယ္က အဲဒီပစၥည္း ေတြ ရန္ကုန္ကို ေရာက္သြားႏွင့္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍သာ ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ စစ္ေတာင္းျမစ္ တဖက္ကမ္းကိုသြား ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္ ဟာ ထြက္ေျပးဖို႔ လုပ္တဲ့အတြက္ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ အသက္ဆံုးပါး သြားခဲ့ရင္လည္း သြားႏိုင္သလို ေသဒဏ္မက်၊ ေထာင္ထဲ မေရာက္ဘဲ အသက္ဆက္ ရွင္ေနခ်င္လည္း ရွင္သန္ေနပါလိမ့္မယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
လင္းသန္႔ ~
ႀကိဳးတုိက္ဋီကာ ( ၃) ကို ဧရာဝတီ ျမန္မာပိုင္း ပင္မ စာမ်က္ႏွာမွာ http://burma.irrawaddy.org/article/2014/05/16/58923.html ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
0 comments :
Post a Comment