ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တဲ့ အဘ ဆိုတာက၊ ဟို “အဘ”ေတြအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး က်ေနာ္တို႔က ဘႀကီး လို႔ေခၚၾကတဲ့ အဘလွခင္အေၾကာင္းပါ။
ဘႀကီးလွခင္က အရပ္နည္းနည္းပုတယ္၊ လက္ျပင္လည္း နည္းနည္းကိုင္းေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္စသိကတည္းက သြားေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မရွိရွာေတာ့ပါဘူး၊ မ်က္ႏွာကလည္း အၿမဲၿပံဳး ၿပံဳး၊ ၿပံဳးၿပံဳး နဲ႔ ေဆးလိပ္တိုေလး လက္ၾကားညွပ္လိုက္၊ ဖြာလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သူတေယာက္ပါ။
ဘႀကီးက KNU တပ္မဟာ (၆) မွာ အေျခစိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ တပ္ရင္း (၂၁၆) (အရင္ကေတာ့ ၂၀၆)၊ တပ္ခြဲ (၃) ကပါ။ အဲဒီ တပ္ခြဲ (၃) က ၾကာအင္း၊ ဆိပ္ႀကီး ေဒသက လူေတြမ်ားတယ္။ ဘႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း ၾကာအင္း၊ ဆိပ္ႀကီးကပါဘဲ။ ရွစ္ေလးလံုးအေရး ေတာ္ပံုႀကီးေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာခိုလာၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ ဘႀကီးတို႔လို အသက္အရြယ္ရေနတဲ့ သူေတြလည္း ပါလာပါတယ္။ ဘႀကီးက ၁၉၈၈ ကာလကဆို အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ ေလာက္ရွိၿပီေပါ့။
တပ္မဟာ (၆) မွာ တပ္ရင္း (၂၀၆) အျဖစ္ ရွိစဥ္တုန္းက တပ္ခြဲ ၅ ခြဲရွိၿပီး၊ တပ္ခြဲအလိုက္ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ နယ္ေျမေတြမွာ အေျခစိုက္ၾကပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ တပ္ရင္း (၂၁၆) အျဖစ္ ဖြဲ႔အၿပီးမွာေတာ့ တပ္ရင္းမွာ တပ္ခြဲေတြ ျပန္စုၾကၿပီး၊ ေရွ႔တန္းထြက္ရင္ တပ္ရင္းအလိုက္ ျပန္ေပါင္းထြက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ေပါင္းစု (DAB) အျဖစ္ KNU နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ၊ တျခားမဟာမိတ္တပ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး DAB စစ္ေၾကာင္းေတြအျဖစ္ ပူးတြဲ စစ္ေရး လႈပ္ရွားၾကတာမ်ားတယ္။
၁၉၉၀ မွာဘဲ က်ေနာ္တို႔ တပ္မဟာ (၆) နယ္ေျမ၊ က်ိဳက္ဒံုရြာနဲ႔ ၂ နာရီ ခရီး ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေကာ့သႏု ဆိုတဲ့ေနရာက ေတာင္ကုန္းေလးတခုေပၚမွာ စခန္းခ်ၿပီး အေျခစိုက္ေတာ့၊ ဘႀကီးကို ေမြးျမဴေရးတာ၀န္ခံ ဆိုၿပီး စခန္းမွာ တာ၀န္ေပးလိုက္တယ္။ ဘႀကီးတာ၀န္က စခန္းကေမြးထားတဲ့ ၾကက္ ေတြ၊ ၀က္ ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပါ့။
ဘႀကီးရဲ႔ ထူးျခားခ်က္က စာရင္းနဲ႔ ဇယား နဲ႔ မွတ္မထားေပမယ့္၊ စခန္းမွာ ေမြးထားတဲ့ၾကက္မ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္၊ ၾကက္ထီးဘယ္ႏွစ္ေကာင္၊ သားခြဲမယ့္ၾကက္မက ဘယ္ႏွစ္ေကာင္၊ မိတ္လိုက္ၿပီး မၾကာမီ ၀ပ္ေတာ့မယ့္ ၾကက္မက ဘယ္ႏွစ္ေကာင္၊ ဥေနတဲ့ ၾကက္မ က ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ဆိုၿပီး သူ႔မွတ္ဥာဏ္နဲ႔ လက္တန္းေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ Data base (အခ်က္အလက္သိုမီွးရာေနရာ) နဲ႔သူေပါ့။
အသားမစားရတာၾကာလို႔ သြားေျပာရင္ ခုနလို သူ႔ Data base ထဲက အခ်က္အလက္ေတြကို လက္တန္းေရရြတ္၊ Analysis (ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ) လုပ္၊ သံုးသပ္ၿပီးတာနဲ႔ ဘယ္ၾကက္ေတြေတာ့ စားလို႔ရၿပီဆိုၿပီး အေျဖထုတ္ေပးရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း အသားေလး ဘာေလး စားရေပါ့။ သူ႔ၾကက္ေတြ၊ ၀က္ေတြဆိုလည္း တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေတြရဲ႔ နာမည္ေတြ မွည့္ထားတတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့နာမည္နဲ႔ ၾကက္ေတာင္ ရွိလိုက္ေသးတယ္။
ဘႀကီးက ေမြးျမဴေရးတြင္မဟုတ္ပါဘူး၊ စားဖိုကိုလည္း တာ၀န္ယူေပးပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ မခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ထုတ္ေပးတဲ့ ရိကၡာ၊ ဆန္၊ ဆီ၊ ျငဳပ္၊ ၾကက္သြန္ ေတြနဲ႔ တပ္ရင္းတရင္းလံုး အဆင္ေျပေျပ စားေသာက္ႏိုင္ေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲပါတယ္။ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆို ပဲက ဘယ္ႏွစ္ဗူး၊ ဆီက ဘယ္ေလာက္၊ ၾကက္သြန္က ဘယ္ႏွစ္လံုးသံုး စသျဖင့္ ေဆးလိပ္ေလးဖြာရင္း သူညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း အလွည့္က်ခ်က္ျပဳတ္ၾကရတယ္။ လူမ်ားလို႔ ထမင္းဟင္းမေလာက္တာမ်ိဳးဆိုလည္း၊ လက္က်န္ဟင္းအိုးထဲ ေရဘယ္ေလာက္ထိုး၊ ဆားဘယ္ေလာက္ပစ္ထည့္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေလာက္ဘူးဆိုတာ မရွိရေလေအာင္ သူ႔တာ၀န္ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာ ထမ္းေဆာင္ပါတယ္။ ထင္းတို႔ ဘာတို႔ မရွိရင္လည္း ဘႀကီးအမိန္႔နဲ႔ အလွည့္က် ၀ိုင္း၀န္းျဖတ္ေတာက္၊ ခြဲ၊ ျခမ္း၊ စိတ္ျဖာၾကေပါ့။
လူကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေတာ့ ေတာထဲမွာ ရွာေဖြစားေသာက္ရတဲ့ တခ်ိဳ႔မွ်စ္ေတြက ဘယ္ေလာက္ျပဳတ္ျပဳတ္ အခါးဓာတ္မေပ်ာက္တာမို႔ စားလို႔မရသလို၊ တခ်ိဳ႔ပိန္းပင္၊ ပိန္းဥ (၀ဥ) ေတြဆိုလည္း အရမ္းယားလို႔ စားမရတာေတြရွိတယ္။ သူက ၿမိဳ႔က လာတဲ့သူေတြ ေတာအထာ မကၽြမ္းတဲ့သူေတြဆို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ခုနကေျပာတဲ့ စားလို႔မသင့္ေတာ္တဲ့ မွ်စ္တို႔၊ ပိန္း တို႔ သြားတူး၊ သြားခ်ိဳးခိုင္းတယ္။ ဟိုလူေတြက အဟုတ္ထင္ၿပီး သြားတူး၊ ထမ္းပိုးၿပီး ျပန္လာရင္၊ သူက တဟားဟား ရယ္ၿပီး သေဘာက်ေနတတ္တယ္။ သူပညာေပးတာ ခံရတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတာေပါ့။
ဘႀကီး က ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး ဇာတိျဖစ္ေပမယ့္၊ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္မွာ က်င္လည္ ခဲ့ေသး ေတာ့ သူရႈပ္ခဲ့၊ ေပြခဲ့တာေတြ ျပန္ျပန္ ေဖာက္သည္ခ်တတ္ပါတယ္။ သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ေလဟာျပင္ေစ်းတို႔၊ သိမ္ႀကီးေစ်းတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းတ၀ိုက္တို႔မွာ သူတို႔ဘယ္လို က်က္စားခဲ့တယ္ဆိုတာ ေဆးလိပ္ေလးတဖြာဖြာနဲ႔ မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္တတ္တယ္။ က်ေနာ္က ၾကည့္ျမင္တိုင္မွာေနတယ္ဆိုေတာ့ ဘုရားထီးလုပ္တာ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္မဟုတ္လားဆိုၿပီး သူဘယ္ေလာက္ ပထ၀ီနယ္ေျမ ကၽြမ္းက်င္ႏွ႔ံစပ္သလဲဆိုတာလည္း ၾကြားလံုးထုတ္ ေသးတယ္။
ဘႀကီးက ဘုရား၊ တရားလည္း ၾကည္ညိဳပါတယ္။ ေတာထဲမွာ ဘယ္ေနရာအေျခခ်ခ် သူေနတဲ့တဲမွာ ဘုရားစင္ရွိတယ္၊ မနက္ဆို မရွိ၊ ရွိတာနဲ႔ ဆြမ္းေတာ္တင္၊ ေသာက္ေတာ္ေရ ကပ္ေပါ့။ တျခားသူေတြ အျပင္က ျပန္လာလို႔ ဘႀကီးစားဖို႔ မုန္႔ပဲသားေရစာေလးေတြ ၀ယ္လာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘဲ၊ ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္တတ္တယ္။ ဘႀကီး ဆြမ္းေတာ္ စြန္႔တဲ့အခါ ငတ္ႀကီးက်တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္လည္းပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က ထန္းလွ်က္ခဲ ေလး တဖဲ့ေလာက္ၿမံဳ႔ေနရရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရတဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ဘႀကီး အခါတပါးမွာေတာ့ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ဖိုးတရုတ္က သူမႀကိဳက္တာ လုပ္မိတဲ့အခါ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးၿပီး “ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ပါတယ္ဆိုၿပီး” ထိုင္ကန္ေတာ့ပါေတာ့တယ္။ အဲလိုလည္း တခါတေလမွာ ကန္႔လန္႔တိုက္တတ္တယ္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ၊ က်ေနာ္တို႔ တပ္မဟာ (၆) က ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ၊ ထြီဖား၀ီးက်ိဳးကို စစ္ကူလာေတာ့၊ ဘႀကီးက အိမ္ေထာင္သည္ေတြနဲ႔အတူ က်န္ခဲ့တယ္။ ထြီဖား၀ီးက်ိဳး စစ္ပြဲၿပီးလို႔ က်ေနာ္တို႔ ေဒါင္းဂြင္မွာ အေျခစိုက္ရတဲ့အခါ တျခားရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူ ဘႀကီးေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တပ္ရင္းအတြက္ စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔၊ မိုးၿဗဲဒယ္တလံုးနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲ၊ တိရိစၦာန္ေတြလည္းေမြး၊ ဘုရားလည္းပံုမွန္ ဆြမ္းေတာ္တင္ေပါ့။
သြားမရွိရွာတဲ့ဘႀကီးက ရွားရွားပါးပါး အသားဟင္းေတြ စားရရင္ သူ႔သြားဖံုးေတြနဲ႔ ၀ါးလို႔ရသေလာက္ ႀကိတ္၀ါးၿပီး မ်ိဳခ်တတ္တယ္။ တခါတေလ အသားေတြ ရလာရင္လည္း ပ်ဥ္းကတိုးမီးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဟန္းေကာထဲ ႏူးေနေအာင္ျပဳတ္ၿပီး စားတတ္တယ္။ သူ ဟန္းေကာနဲ႔ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ပဲထမင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္လည္း ဗဟိုကို ေရာက္သြားေတာ့၊ ဘႀကီး လက္ရာ ထမင္းဟင္းေတြနဲ႔ ေ၀းသြားတယ္။
၁၉၉၄ မွာ ေဒါင္းဂြင္စစ္ပူၿပီး ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ တပ္ရင္းအသီးသီးက ေနာက္ခ်န္အင္အားေတြ ထိုင္းဘက္ကို ယာယီေျပာင္းေရႊ႔ေတာ့ ဘႀကီးက ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က ရဲေဘာ္ေတြ၊ ဗဟိုေကာ္မတီေတြအတြက္ တတ္သိပညာ၊ မေနသာဆိုတဲ့ အတိုင္း စားဖိုမႈးတာ၀န္ကို မိုးၿဗဲဒယ္ေတြ၊ ရိကၡာစို၊ ရိကၡာေျခာက္ေတြနဲ႔ နပန္းလံုးၿပီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။
ေဒါင္းဂြင္နဲ႔ မနီးမေ၀း၊ ထိုင္းဘက္ကမ္းကေန သံလြင္ျမစ္ထဲကို စီး၀င္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလး အတိုင္း မိနစ္ ၂၀ ေလာက္၀င္သြားရင္ အဲဒီအခ်ိန္က ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္အနီးမွာရွိတဲ့ တပ္ရင္းအသီးသီးက အိမ္ေထာင္သည္ေတြကို ထားတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္းရွိတယ္။ ေဒါင္းဂြင္စစ္ပူတဲ့အခါ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က ၀န္ထမ္းရဲေဘာ္ေတြ၊ စာရြက္စာတန္းေတြ၊ ပစၥည္းပစၥယေတြ အဲဒီကို ေရႊ႔လိုက္ေတာ့ စည္ကားတဲ့ ရြာေလးလိုျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအရပ္မွာ ဘႀကီးက ေဆးလိပ္ေလးဖြာ၊ ရိကၡာေတြ ထိန္းသိမ္း၊ ထမင္းခ်က္ တာ၀န္က်တဲ့သူေတြကို စီမံခန္႔ခြဲနဲ႔ မအားရရွာဘူး။ ေဒါင္းဂြင္နားတ၀ိုက္ စစ္ေၾကာင္းထြက္ေနတဲ့ တပ္ေတြအတြက္ေတာင္ ရိကၡာေျခာက္ေတြ၊ ဘႀကီး စားဖိုက ထုတ္လုပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
ေဒါင္းဂြင္လည္းက်သြားေရာ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္နဲ႔၊ တပ္ေတြလည္း အဆင္ေျပသလို ေျပာင္းေရႊ႔ အေျခခ်ရေတာ့၊ က်ေနာ္လည္း ဟိုေရာက္၊ ဒီေရာက္နဲ႔ ဘႀကီးနဲ႔ေ၀းသြားတယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ မဲေဆာက္မွာ ဘႀကီးနဲ႔ ခဏ ျပန္ဆံုရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘႀကီးေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ ABSDF မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၂၀၀၆ ေလာက္မွာ က်ေနာ္က ေနာက္တေနရာေရႊ႔သြားရျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။
ဘႀကီးမွာ သားသမီးအရင္းေတြရွိေပမယ့္၊ တခ်ိဳ႔လည္း ကိုယ့္အိမ္ေထာင္နဲ႔ကိုယ္ ရုန္းကန္ရ၊ ဘႀကီး ထုိင္ကန္ေတာ့ခဲ့တဲ့ ဖိုးတရုတ္လည္း တတိယႏိုင္ငံထြက္သြားနဲ႔ ဘႀကီးကို ျပန္မၾကည့္ႏိုင္ၾကဘူးထင္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ဘႀကီးရဲ႔ အနီးအနားမွာ သူအားကိုးရတဲ့ သားလို၊ သမီးလို ျဖစ္ေနသူေတြ တတိယႏိုင္ငံေတြ ထြက္သြားၾကေတာ့ ဘႀကီးအတြက္ ပိုၿပီး အထီးက်န္သြားမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဘႀကီး မဲေဆာက္မွာ ရွိေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ အမႈမဲ႔၊ အမွတ္မဲ့ပါဘဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ မတ္လ (၂၀၁၃)မွာ ကိုေမာင္ေမာင္ႀကီး အသုဘသြားေတာ့မွ အသုဘ လာပို႔တဲ့ ဘႀကီးနဲ႔ အမွတ္မထင္ ျပန္ဆံုတယ္။ နည္းနည္းပိုအိုစာသြားတယ္၊ စကားေျပာရင္ ေမာဟိုက္ေနပံုရေပမယ့္ ဘႀကီးက အရင္အတိုင္းပါဘဲ က်ေနာ့္အေၾကာင္းေတြေမး၊ မိသားစုေတြ၊ ကေလးေတြ က်န္းမာလားေပါ့၊ ေနာက္ သူသိပ္ေနမေကာင္းေၾကာင္း၊ ေသြးတိုးလည္းရွိၿပီး၊ ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူေသာက္ေနတဲ့ေဆးေတြ ထုတ္ျပပါတယ္။
အသုဘမခ်ခင္ တရားနာၿပီး ထမင္းေကၽြးေတာ့ ဟင္းေတြက နည္းနည္းမာတဲ့အေၾကာ္ ေတြျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ တခုခုကို သတိရလိုက္ၿပီး၊ အမွတ္မထင္ ဘႀကီးဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့၊ ၾကက္သားေၾကာ္ အတံုးေလးေတြကို၊ သြားမရွိတဲ့ သြားဖုံုးနဲ႔ ႀကိတ္၀ါးေနတဲ့၊ ဘႀကီးကိုေတြ႔လိုက္တယ္။ သူက ေၾကမသြားတဲ့ အသားတံုးကို မ်ိဳခ်လိုက္ ရင္း၊ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၿပံဳးျပေနတယ္၊ သေဘာကေတာ့ အရင္တုန္းကလိုဘဲ ႀကိတ္၀ါး၊ မ်ိဳခ် ေနရဆဲေပါ့။
အခုဆိုရင္ ရွစ္ေလးလံုးေငြရတု အခါသမယ ျဖစ္ေပမယ့္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ေနာက္ပိုင္း ေနရာေဒသအသီးသီးမွာ၊ က်ရာတာ၀န္ေတြကို မညည္းမျငဴ “အိုးေဆြး ဆံျမည့္” ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ အဘလို လူႀကီးေတြလည္း ခုခ်ိန္ထိ မထင္မရွား ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔တဲ့တဲ့နဲ႔ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ ျဖစ္သလို ရပ္တည္ေနရရွာေသးတယ္။
ဘႀကီးနဲ႔ တသက္လံုး လက္တြဲခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႔လည္း က်ဆံုး၊ ေသဆံုး၊ ဒဏ္ရာရခဲ့ၾက၊ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း တတိယႏိုင္ငံေတြကိုထြက္သြားၾကေပမယ့္၊ က်ေနာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ အသက္ ၇၅ ႏွစ္အရြယ္၊ ဘႀကီးကေတာ့ တေယာက္တည္း မဲေဆာက္မွာ ေသာင္တင္ဆဲ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဘႀကီးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတေခါက္ျပန္ေတြ႔ေတာ့ ဘႀကီးအေၾကာင္းေလး ေရးဦးမယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတးထားပါတယ္။ အခုျပန္ေရးၿပီးေတာ့ ဘႀကီးအေၾကာင္း က်ေနာ္ေရးထားတာေလးရွိတယ္၊ က်ေနာ္ တေနရာရာမွာ သံုးရင္ ခြင့္ျပဳလားဆိုေတာ့၊ သူက ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးပါတယ္။
ဟန္ပိုင္ -
.
အေမ့ခံပုုံရိပ္တခုုပါ။ အညၾတတဦးရဲ႕ မွတ္တမ္းေပါ့။ ေဖာ္ထုုတ္သူမ်ားကုုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။