ဆီအုန္း ႏွင့္ စီးပြား၊ က်န္းမာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေရးရာ

~

သုတေက်ာ္ ~
            ဆီအုန္းပင္ကို အဂၤလိပ္လိုေရးသားရာတြင္ ျမန္မာသဒၵါေရးထုံးလိုပင္ Oil Palm ဆီအုန္းဟုေဖာ္ျပၾကပါသည္။ ထိုဆီအုန္းပင္ကထြက္ေသာ ဆီကိုေရးသားေသာအခါတြင္မူ Palm Oil အုန္းဆီဟု ေရးၾကျပန္ပါသည္။ ဆီအုန္းပင္၏  ႐ုကၡေဗဒအမည္မွာ Elacis Guineensis, Jacq  ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ ခ႐ိုမုိဆုမ္း အေရအတြက္မွာ 2n=32 ျဖစ္သည္။

              ဆီအုန္းပင္သည္ ေတာင္အေမရိက၊ ဘရာဇီးႏိုင္ငံ ကမ္း႐ိုးတန္း၌ ေပါက္ေရာက္ေသာ Cocoid Palm ႏွင့္ ဆင္တူ၍ ေတာင္အေမရိကသည္ ဆီအုန္းပင္၏ ဇာတိေျမဟု ယူဆခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အာဖရိကတိုက္ အေနာက္ဘက္ ကမ္း႐ိုးတန္းႏိုင္ငံမ်ား၌ ဆီအုန္းပင္မ်ား ေပါက္ေရာက္ေၾကာင္း အေနာက္တိုင္းသားတုိ႔ ၁၄ ရာစုတြင္ ေတြ႔ရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ႏိုက္ဂ်ာျမစ္ဝ ေဒသရွိ မိုင္ယုိစင္ေခတ္ေႏွာင္း ေက်ာက္လႊာမ်ားတြင္ ဆီအုန္းပင္၏ဝတ္မႈန္ Pollen ႏွင့္တူေသာ ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ ၾကြင္း Pollenမ်ားကို ေတြ႔ရွိရျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အာဖရိကသည္ ဆီအုန္းပင္၏ ဇာတိ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ေၾကာင္း အေထာက္အထားခိုင္လံုစြာျဖင့္ သက္ေသထူႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။

              ယေန႕အုန္းဆီ Palm Oil ေစ်းကြက္တြင္ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား ေနၾကေသာ ဆီမ်ားမွာ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ရွိသည္။ ပထမအမ်ဳိးအစားမွာ ဆီအုန္းသီး၏ အေစ့ခြံ -Shell of Palm Fruit ၏ အျပင္လႊာျဖစ္ေသာ Mesocarp အမွ်င္ထုမွ ညႇစ္ယူရရွိေသာ ဆီ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယတစ္မ်ဳိးမွာ ဆီအုန္းသီး၏အေစ့ဆန္ -Kernel ကို ႀကိတ္ယူရရွိေသာဆီျဖစ္သည္။

             Palm Oil ေခၚ ဆီအုန္းဆီကို အာဖရိကေဒသတြင္း၌သာ ေရာင္း ဝယ္ေဖာက္ကားသံုးစြဲေနၾကေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဥေရာပသားကုန္သည္တုိ႔က သက္ဆိုင္ရာ ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ တင္သြင္းလာၾကသျဖင့္ လူသိမ်ားခဲ့ရသည္။ ဥေရာပတြင္ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ စက္ယႏၲရားမ်ဳိးစံုေပၚထြန္းလာေသာအခါ Palm Oil ကို စက္ေခ်ာဆီအျဖစ္ သံုးစြဲလာၾကသျဖင့္ ဆီအုန္းစိုက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ ထုတ္လုပ္ေရးမွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခု အျဖစ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

             Palm Oilသည္ ဥေရာပႏွင့္ အေမရိကတြင္ ဆပ္ျပာခ်က္လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အဓိကအေရးပါေသာ ကုန္ၾကမ္းျဖစ္သည္။ ယူနီလီးဗားဘရားသားဆပ္ျပာကုမၸဏီက ထုတ္လုပ္ေသာ ဆန္းလိုက္ဆပ္ျပာႏွင့္ အေမရိကန္လုပ္ Palmolive ဆပ္ျပာတုိ႔မွာ ဆီအုန္းပင္ကရေသာ Palm Oil ကို အေျခခံ ထုတ္လုပ္ထားသည့္ ဆပ္ျပာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ၁၈၇ဝ ျပည့္လြန္ ႏွစ္မ်ားမွစ၍ ႏိုက္ဂ်ီးရီးယားႏွင့္ ဂါနာႏုိင္ငံမ်ား အပါအဝင္ အေနာက္အာဖရိကေဒသ၏ အဓိကပုိ႔ကုန္မွာ ဆီအုန္းဆီ Palm Oil ျဖစ္လာခဲ့သည္။

           ဒတ္ခ်္တုိ႔သည္ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ ဂ်ာဗားကြၽန္းသုိ႔ ၁၈၄၈ ခုႏွစ္တြင္ ဆီအုန္းပင္မ်ားကို စတင္ သယ္ေဆာင္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၾကသည္။  ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ခံ မေလးကြၽန္းဆြယ္ေဒသသုိ႔ ဆီအုန္းပင္မ်ား စတင္ ယူေဆာင္စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သူမွာ စေကာ့အမ်ဳိးသား William  Sime ျဖစ္သည္။ ၁၉၁ဝ ခုႏွစ္ တြင္ Sime ၏ မိတ္ေဆြဘဏ္လုပ္ငန္းရွင္ Henery Derby ကလည္း ဆီအုန္းစိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းတြင္  ပါဝင္လာခဲ့သည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာပင္ လုပ္ငန္းမ်ား အႀကီး အက်ယ္ ေအာင္ျမင္လာခဲ့သည္။

              Siem Darby ကုမၸဏီႏွင့္ Bou-sted ကုမၸဏီ ကဲ့သုိ႔ေသာ ကုမၸဏီမ်ား ေပၚထြန္းလာၾကၿပီး ဆီအုန္းၿခံႀကီးမ်ား ထူေထာင္ကာ ဆီအုန္းစိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ေရးတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္ ဝါးႀကီးအုပ္ထားခဲ့ၾကသည္။ ထို ကုမၸဏီႀကီးမ်ားသည္ ၁၉၇ဝ ျပည့္ ႏွစ္မ်ား၌ မေလးရွားအစိုးရက ႏိုင္ငံျခားသားပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းခ်ိန္အထိ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။
     
 ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္တြင္ Siem Darby Berhad, Golden Hope Planation Berhad, Kupulan Guthrie Berhad တုိ႔ ပူးေပါင္းလိုက္ၾကၿပီး အျခား ကုမၸဏီငါးခုႏွင့္ တြဲကာ ကုမၸဏီႀကီး ရွစ္ခုပါဝင္သည့္ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ဆီအုန္းစိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္မႈ လုပ္ငန္းစုႀကီးအျဖစ္ ထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႕ေနာက္စိုက္ခင္းဧရိယာ ဟက္တာ ၅၄၃ဝဝဝ ကိုေျမလုပ္ငန္းစု -Land Bank အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ၾကသည္။ ထိုလုပ္ငန္းစုႀကီးသည္ ႏွစ္စဥ္ဆီအုန္း ဆီ Palm Oil တန္ခ်ိန္ ၂.၅ သန္း အထိ ထုတ္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ထုတ္လုပ္မႈ ပမာဏမွာ ကမၻာ့ဆီအုန္း ထုတ္လုပ္မႈ၏ ငါးရာခိုင္ႏႈန္း ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။


            မေလးရွားအစိုးရသည္ Federal Land Development Authority -FELDA ကုိ ဖြဲ႕စည္းၿပီးေနာက္ ျပည္သူအမ်ားစု ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွ လြတ္ကင္းေအာင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ နယ္ေျမသစ္မ်ား ထူေထာင္ကာ မိသားတစ္စုလွ်င္ ေျမဆယ္ဧကႏႈန္း အႏွစ္ ၂ဝ ဆိုင္းငံ့ ေပးေခ်ေသာ စနစ္ျဖင့္ ခ်ထား ေပးျခင္းျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်လိုသူမ်ားကုိ မက္လံုးေပးဆြဲေဆာင္ခဲ့သည္။ ထိုနယ္ေျမသစ္မ်ား၌ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်သူမ်ားအား သူတုိ႔ရရွိေသာ ေျမ ၁၀ ဧက ေပၚတြင္ ဆီအုန္း သုိ႕မဟုတ္ ရာဘာကုိ စနစ္တက် စီမံကိန္းခ်ကာ စိုက္ပ်ဳိးေစခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ မေလးရွားတုိ႔ လြတ္လပ္ေရး ရရွိၿပီးေနာက္ အစိုးရက ရာဘာ စိုက္ပ်ဳိး ထုတ္လုပ္မႈအေပၚ တန္ဖိုး ထပ္ဆင့္ ခံစားခြင့္ရရွိေရးေဆာင္ ရြက္ေပးခဲ့ျပန္ရာ ျပည္သူအမ်ားစု ဆင္းရဲတြင္းမွ လြတ္ကင္းခဲ့ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။


              ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇ဝ ခုႏွစ္ အတြင္း မေလးရွား၏ အဓိကပုိ႔ကုန္ ျဖစ္ေသာ သံျဖဴႏွင့္ ရာဘာတုိ႔ ေစ်းေတြထုိးက်လာသျဖင့္ အစိုးရက ရာဘာအစား အျခားသီးႏွံမ်ား ေျပာင္းလဲ စုိက္ပ်ဳိးႏိုင္ေအာင္ စီမံေပးခဲ့သည္။ ထိုစဥ္မွစ၍ မေလးရွားတြင္ ရာဘာၿခံမ်ားမွာ ဆီအုန္းၿခံေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ FELDA ၏ ပထမဆံုးေသာ ဆီအုန္း စိုက္ပ်ဳိးေရးစီမံကိန္းကုိ စိုက္ခင္းဧရိယာ ၃၇၅ ဟက္တာျဖင့္ စတင္ခဲ့ရာ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဟက္တာ ၆၈,၅၅၂ဝ အထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တြင္  FELDA အဖြဲ႕၏ လက္ေအာက္တြင္ အဖြဲ႕ဝင္ မိသားစုေပါင္း ၁၁၂,၆၃၅ အထိရွိလာ ခဲ့ၿပီး စိုက္ခင္းဧရိယာမွာလည္း ဟက္တာ ၈၅၃,၃၁၃ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

               Oil Palm ကုိ မေလးရွားႏွင့္ အၿပိဳင္ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ေသာ အျခား အာရွႏိုင္ငံမွာ အင္ဒိုနီးရွားျဖစ္သည္။


            ဆီအုန္းဆီကို စားသံုးဆီ၊ စက္မႈကုန္ၾကမ္း၊ အလွကုန္ႏွင့္ က်န္းမာေရး အားျဖည့္ အာဟာရထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းမ်ားအျပင္ ဇီဝေလာင္စာဆီအျဖစ္ပါ အေလးထားလာၾကသျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းရွင္မ်ားပါ စိတ္ဝင္တစား ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံလာၾကပါသည္။


              လက္ရွိအေျခအေန၌ ေကာက္ယူရရွိေသာ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ဆီအုန္းစိုက္ဧရိယာႏွင့္ ထုတ္လုပ္မႈ ပမာဏကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရပါသည္။


             ၁။ ။ မေလးရွား ။ စိုက္ဧရိယာ ဟက္တာ ၄.၅သန္း။ ထုတ္ လုပ္မႈတန္ခ်ိန္ ၁၇.၇ သန္း။

             ၂။ ။ အင္ဒိုနီးရွား ။ စိုက္ဧရိယာ တိုးခ်ဲ႕ဆဲ။ လက္ရွိထုတ္လုပ္ မႈတန္ခ်ိန္ ၈.၆၆ သန္း။

             ၃။ ။ ကိုလံဘီယာ ။ စိုက္ဧရိယာ ဟက္တာ ၁၈ဝ,ဝဝဝ။ ထုတ္ လုပ္မႈတန္ခ်ိန္ ၈.၃ဝ သန္း။

             ၄။ ။ အျခားေသာႏိုင္ငံမ်ားမွ စုစု ေပါင္း ထုတ္လုပ္မႈတန္ခ်ိန္ ၈.၄ဝ သန္း။

           အင္ဒိုနီးရွားသည္ လက္ရွိႏိုင္ငံျခားေစ်းကြက္ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္စြက္ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္႐ံုမွ်မက ဘိုင္အို ဒီဇယ္ ထုတ္လုပ္ေရး၌ပါ စိတ္ဝင္စားလ်က္ရွိရာ ေဒသခံကုမၸဏီမ်ားျဖစ္ၾကေသာ PT Astra Agro Lestari Terbuka, PT Bakrie Group, Suriga Dumai Group တုိ႔ႏွင့္ အတူ ႏိုင္ငံတကာကုမၸဏီမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ Cargill, CPT Holding of Singapore ႏွင့္ Rotterdam Refinery တို႔ ပါဝင္ ေရာက္လာၾကကာ ေျခလွမ္းျပင္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။


              ေဘာ္နီယိုကြၽန္းတြင္လည္း သဘာဝမိုးသစ္ေတာႀကီးမ်ားကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းကာ ဆီအုန္းစိုက္ခင္းသစ္မ်ား ထူေထာင္ ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ အလားတူပင္ ကိုလံဘီယာ၊ ဘီနင္၊ ကင္ညာ၊ ဂါနာ စေသာ လက္တင္အေမရိကႏွင့္ အာဖရိကႏုိင္ငံမ်ားတြင္လည္း အေတာ္အသင့္ တိုးခ်ဲ႕စိုက္ပ်ဳိးေနၾကသည္။


              အထူးသျဖင့္ အင္ဒိုနီးရွားတြင္ ဟက္တာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ က်ယ္ ဝန္းေသာ သဘာဝမိုးသစ္ေတာႀကီးမ်ားမွာ တိုးခ်ဲ႕ဆီအုန္းစီမံကိန္းမ်ား ေၾကာင့္ ပ်က္စီးစျပဳေနပါၿပီ။ ေျမျပန္႔ လြင္ျပင္ရွိသစ္ေတာႀကီးမ်ားကိုလည္း ဆီအုန္းအတြက္ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း ပစ္ၾကသျဖင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန မေကာင္းလွေတာ့ေပ။ ေရ ဝပ္ေျမမ်ား၌ ေအာင္းေနေသာ ေရမ်ားကို ထုတ္ပစ္ကာ သစ္ေဆြးေျမႏွင့္ ႏြံအိုင္မ်ားတြင္ပါမက်န္ ဆီအုန္းစိုက္ဖုိ႔ စီမံေဆာင္ရြက္ေနၾကပါသည္။


             ကမၻာႏွင့္အဝန္း ဆီအုန္းဆီ အသံုးတြင္က်ယ္လာျခင္း၊ ေစ်းခ်ဳိျခင္း စေသာ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ဆီအုန္းသမားမ်ား စီးပြားျဖစ္လာၾကပါသည္။ မေလးရွားႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွား တြင္ ဆီအုန္း ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျပည္သူ အမ်ားစု စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပ တိုးတက္လာၾကသည္။ ေခတ္ကာလ အေျခအေနက ေတာင္းဆုိလာေသာ ဘိုင္အိုဒီဇယ္အတြက္လည္း ဆီအုန္း လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားက တစ္ဘက္တစ္ လမ္းမွ အက်ဳိးျပဳလာႏိုင္စရာရွိလာပါသည္။


             ဆီအုန္းဆီေစ်းကြက္တြင္ ျမန္မာတုိ႔ႏွင့္ မရင္းႏီွးေသာ Red Palm Oil ေခၚဆီအုန္းဆီအနီမွာ ဗီတာမင္ ၾကြယ္ဝျခင္း၊ အင္တီေအာက္ဆီးဒင့္ ႏွင့္ Phytonutrientမ်ားပါဝင္ျခင္းေၾကာင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ အထူး အေထာက္အကူျပဳသည္ဟု ဆိုပါသည္။ Red Palm Oil မွာ ၄င္းတြင္ ပါဝင္ေနေသာ Beta-Carotene ႏွင့္ Lycopene ဓာတ္မ်ားေၾကာင့္ နီညိဳေရာင္ ျဖစ္ေနသည္။

အဆိုပါ Beta-Carrtotenm ႏွင့္ Lycopene ဓာတ္မ်ားေၾကာင့္ နီညိဳေရာင္ျဖစ္ေနသည္။ အဆုိပါ Beta-Carotene ႏွင့္ Lycopene တုိ႔မွာ ခရမ္းခ်ဥ္ႏွင့္ မုန္လာဥဝါ တုိ႔တြင္ ၾကြယ္ဝစြာပါဝင္ေနေသာ ဓာတ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဆီအုန္းဆီအနီ မွာ ပါဝင္ေသာ Provitamin A, Beta- Carotene ႏွင့္ Alpha Carrtotene ပမာဏမွာ Carot ေခၚ မုန္လာဥဝါ တြင္ ပါဝင္ေသာ ပမာဏထက္ ၁၅ ဆပိုၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးထက္ အဆ ေပါင္း ၃၈ဝ ခန္႔ ပိုသည္ဟုဆိုသည္။ အထူးသျဖင့္ ဗီတာမင္ေအဓာတ္ ခ်ဳိ႕တဲ့ မႈ ကာလ ရွည္ၾကာလာေသာအခါ မ်က္စိကြယ္ျခင္း၊ မႈန္ျခင္း၊ အ႐ိုးေပ်ာ့ျခင္း၊ ကုိယ္ခံအားနည္းျခင္း စေသာေဝဒနာမ်ား စြဲကပ္လာတတ္သည္ဟု ဆုိသည္။ စာသင္သား အရြယ္မ်ားတြင္ ဗီတာမင္ ေအခ်ဳိ႕တဲ့လွ်င္ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး က်ဆင္းျခင္း၊ ေက်ာင္းစာဘက္တြင္ ညံ့ဖ်င္းျခင္း စသည့္ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ရတတ္ပါသည္။

သုေတသီတုိ႔၏အဆိုအရ Red Palm Oil ကို တစ္ေန႕လွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဇြန္း တစ္ဇြန္းစာမွ် မွန္မွန္မွီဝဲေပးလွ်င္ ကေလးမ်ား က်န္းမာဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ ေကာင္းသလို ႏုိ႔တိုက္မိခင္မ်ား၏ ႏုိ႔ရည္တြင္လည္း ဗီတာမင္ဓာတ္ ႏွစ္ဆ သံုးဆခန္႔ ပိုလာတတ္သည္ဟု သိရွိရပါသည္။


              Red Palm Oil တြင္ အထက္ ဆိုခဲ့ပါအတုိင္း Beta-Carotene ႏွင့္ Alpha-Carotene တုိ႔အျပင္ အျခားေသာ Carotene အုပ္စုဝင္အမ်ဳိး ၂ဝ ခန္႔လည္း ပါဝင္သည့္အျပင္ ဗီတာမင္အီးဓာတ္လည္း ၾက၊ြယ္ဝသည္။ ေတာင္အာဖရိကမွ ဆီအုန္းဆီအနီကို သုေတသနျပဳေနၾကေသာ ပညာရွင္မ်ား၏ အဆိုအရ ဆီအုန္းဆီအနီသည္ ကိုလက္စထေရာေၾကာင့္ ႏွလံုးတြင္ က်ေရာက္တတ္ေသာ အႏၲရာယ္မ်ားကိုလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ တားဆီးႏိုင္ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။


              ဆီအုန္းတြင္ Pulp or Mesocarp Oil ႏွင့္ အဆန္ဆီ Kernel Oil ဟူ၍ ပါရွိသည္။ ယင္းဆီႏွစ္မ်ဳိးတြင္ အျခားေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဆီမ်ားမွာကဲ့သုိ႔ပင္ Fatty Acid ေတြ ပါဝင္ေနၾကသည္။ Pulp or Mesocarp ေခၚ အခြံဆီတြင္ ျပည့္ဝ Fatty Acid ပါဝင္ႏႈန္းမွာ ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ရွိၿပီး Kernel ေခၚ အေစ့အဆန္ဆီတြင္ ၈၉ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ပါဝင္ႏိုင္သည္။  ယေန႕ေစ်းကြက္ထဲတြင္ ေရာင္းဝယ္ ေဖာက္ကား စားသံုးေနေသာ Palm Oilသည္ ျမန္မာႏွင့္ အာရွေဒသခံမ်ား စားသံုးေလ့ရွိသည့္  အုန္းဆီ Coconut Oil ထက္ ျပည့္ဝဆီ ပါဝင္ႏႈန္း နည္းေၾကာင္း သိရသည္။


                Palm Oil ထြက္ပစၥည္းတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေသာ Napalm မွာ Napthenic Acid ႏွင့္ Palmitic Acid အတြဲမွ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ပ်စ္ခြၽဲခြၽဲအရည္တစ္မ်ဳိးျဖစ္ကာ အလြန္မီးေလာင္လြယ္သည္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကာလတြင္ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ မီးေလာင္ဗံုးေခၚ နပမ္းဗံုးမွာ အဆိုပါ Napalm အရည္ကုိ အေျခခံ ထုတ္လုပ္ထားေသာ ဗံုး ျဖစ္သည္။


               Mesocrap Oil ႏွင့္ Kernel Oil တြင္ပါဝင္ေသာ Fatty Acid အမ်ဳိးအစားႏွင့္ပမာဏ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ဇယားျဖင့္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။


Palm Oil တြင္ ပါ၀င္ေသာ ကာဗြန္အေရအတြက္ႏွင့္ Fatty Acid ရာခိုင္ႏွဳန္း

Fatty Acidမ်ား     ကာဗြန္အေရအတြက္     ရာခိုင္ႏွဳန္း

Palmalic Acid     C16     44.30
Stearic Acid     C18     4.30
Myristic Acid     C14     1.00
Oleic Acid     C18     10.50
Linoleic Acid     C18     00.90


Kenrel Oil တြင္ပါ၀င္ေသာ ကာဗြန္အေရအတြက္ႏွင့္ Fatty Acid ရာခိုင္ႏွဳန္း

Fatty Acidမ်ား     ကာဗြန္အေရအတြက္     ရာခိုင္ႏွဳန္း

Lauric Acid     C12     48.20
Myristic Acid     C14     16.20

Palmalic Acid     C16     8.40
Capric Acid     C10     3.40

Caprylic Acid     C8     3.30
Stearic Acid     C18     2.50

Oliec Acid     C18     15.30
Linoliic Acid     C18     2.30


              ေဖာ္ျပပါဇယားမ်ားအရ ဆီအုန္းအေစ့အဆန္ဆီ Palm Kernel Oil တြင္ ဆပ္ျပာၾကမ္း၊ ဆပ္ျပာေခ်ာႏွင့္ ေဆးေၾကာေခ်းခြၽတ္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ရာတြင္ မပါမျဖစ္ အဓိကက်ေသာ Lauric Acid ႏွင့္ Myristic Acidမ်ား ၾကြယ္ဝစြာ ပါဝင္သည္။


             ဆပ္ျပာေကာင္းတစ္ခု၏ အရည္ အေသြး တစ္ခုျဖစ္ေသာ အျမႇဳပ္အထြက္ ေကာင္းျခင္းသည္ Lauric Acid ေပၚ တြင္ လံုးဝ မွီတည္သည္။ ကမၻာ့ထိပ္တန္း နာမည္ႀကီးဆပ္ျပာမ်ားတြင္ Lauric Acid မ်ဳိးကြဲေပါင္း ၁၅ ထက္ မနည္း ပါဝင္ေနသည္ဟုဆိုသည္။ ပင္လယ္ေရကဲ့သုိ႔ေသာ ဓာတုပစၥည္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ဝင္ေနသည့္ ေရေစး Hard Waterမ်ားျဖင့္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ သန္႔စင္ရေသာ ဆပ္ျပာမ်ားတြင္မူ Lauric Acid ပစၥည္းစံု ၁ဝဝ ရာႏႈန္းအထိ ပါဝင္ရသည္ဟု ဆုိသည္။

            မွတ္တမ္းမ်ားအရ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္တြင္ ကမၻာ့ေစ်းကြက္တြင္းသုိ႔ တင္ပုိ႔ခဲ့ေသာ ဆီအုန္းဆီ Palm Oil ပမာဏမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။


            ၁။ ။ မေလးရွား ။ တန္ခ်ိန္ ၈.၁ဝ သန္း။
            ၂။ ။ အင္ဒိုနီးရွား ။ တန္ခ်ိန္ ၈.၂ဝ သန္း။

            ၃။ ။ ကိုလံဘီယာ ။ တန္ခ်ိန္ ၈.၃ဝ သန္း။
            ၄။ ။ အာဖရိကႏိုင္ငံ အမ်ားစုႏွင့္ အျခားေဒသႏိုင္ငံမ်ား။ တန္ခ်ိန္ ၈.၄ဝ သန္း။


၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တြင္ အင္ဒိုနီးရွားသည္ ဘိုင္အိုဒီဇယ္ထုတ္လုပ္ေရး အတြက္ပါ ရည္စူး၍ တိုးခ်ဲ႕စိုက္ပ်ဳိး လာခဲ့ရာ ယခင္က သူ႕ေရွ႕မွေျပးေနေသာ မေလးရွားကုိ ေက်ာ္တက္သြား ၿပီဟု FAO ၏ စာရင္းဇယားမ်ားအရ သိရသည္။ ဆီအုန္းဆီကို ဘိုင္အိုဒီဇယ္ ထုတ္လုပ္ေရး၌ အသံုးခ်မႈ၊ တြင္က်ယ္ စီးပြားျဖစ္ထြန္းလာလွ်င္ ယင္းဆီကုိပင္ စားသံုးဆီအျဖစ္ အားထား ေနရေသာ စားသံုးဆီ ေစ်းကြက္၌ ပစၥည္း ျပတ္လပ္ ရွားပါးလာမည္ကို ႀကိဳတင္ စိုးရိမ္ေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနပါသည္။


              ၿဗိတိသွ်စားနပ္ရိကၡာ ကြၽမ္းက်င္ သူမ်ား၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ၂ဝ၅ဝ ခုႏွစ္တြင္ ကမၻာ့စားသံုးဆီ စုစုေပါင္း လိုအပ္ခ်က္မွာ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ကထက္ ႏွစ္ဆတက္ကာ တန္ခ်ိန္သန္း ၂၄ဝ အထိ ရွိလာမည္ဟု ဆုိသည္။ ထိုမွ် ႀကီးမားမ်ားျပားေသာ စားသံုးဆီလို အပ္ခ်က္ကို စရိတ္အကုန္အက် အသက္သာဆံုးႏွင့္ ျပည့္မီေအာင္ ျဖည့္တင္းေပးႏုိင္မည့္ဆီမွာ ဆီအုန္းဆီ Palm Oil သာ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾကပါသည္။


               ဇီဝေလာင္စာဆိုင္ရာ ပညာရွင္မ်ားကလည္း ဆီအုန္းဆီကို Silica Gel ႏွင့္ Treatment ေပးလိုက္လွ်င္ Methylester အျဖစ္ အလြယ္တကူ ေျပာင္းသြားႏိုင္ဖုိ႔ အေျခအေနေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ယင္းအေျခအေနတြင္ Sodium Hydroxide ႏွင့္ ဓာတ္ျပဳေပးလိုက္လွ်င္ တြင္းထြက္ Petroleum diesel ႏွင့္ တန္းတူအရည္အေသြးရွိေသာ ဘိုင္အိုဒီဇယ္ကို ရရွိႏိုင္ၿပီး လက္ရွိ အသံုးျပဳေနေသာ ဒီဇယ္အင္ဂ်င္မ်ားကို တစ္စံုတစ္ရာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေပးစရာ မလိုဘဲ ဘိုင္အိုဒီဇယ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲေမာင္းႏွင္အသံုး ခ်ႏိုင္မည္ဟုဆိုသည္။


              Palm Oil ဆီသန္႔ တစ္တန္ ထုတ္လုပ္ၿပီးတိုင္း ေဘးထြက္ပစၥည္းမ်ားအျဖစ္ အုန္းလက္၊ အုန္းရြက္ ေျခာက္တန္ခန္႔၊ အုန္းပင္ကိုင္းေျခာက္ တစ္တန္ခန္႔၊ အုန္းသီးခိုင္ အေျခာက္ ငါးတန္ခန္႔၊ ႀကိတ္ဖတ္တစ္တန္ခန္႔၊ အုန္းသီးဆန္ တန္ဝက္ခန္႔၊ အုန္းဆန္ႀကိတ္ဖတ္ တန္တစ္စိတ္ခန္႔၊ ဆီအရည္က်ဲ တန္ ၁ဝဝ ေလာက္ ရႏုိင္သည္ဟု ဆိုသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဆီအုန္းၿခံထြက္ အေလအလြင့္မ်ားျဖင့္ သူ႕ၿခံတြင္းမွာပင္ ဆီအုန္း ထုတ္ယူႏုိင္ေလာက္ေသာ စြမ္းအင္ အရင္းအျမစ္မ်ားကို ရရွိႏိုင္သည္။


              ကမၻာ့စားသံုးဆီ လိုအပ္ခ်က္ကို သုေတသနျပဳေနသူမ်ားက ေနာက္ထပ္ဆီအုန္းစိုက္ခင္း ဧရိယာဟက္တာ ၁၂ သန္းခန္႔ လိုအပ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းထားသည္။ အဆုိပါ လိုအပ္ခ်က္ ဧရိယာဟက္တာ ၁၂ သန္းကိုလည္း သဘာဝမိုးသစ္ေတာမ်ားႏွင့္ မုတ္သုန္ေတာမ်ားကို မထိပါးေစဘဲ လက္ရွိ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းမ်ားမွာပင္ တိုးခ်ဲ႕ ထူေထာင္ႏိုင္သည္ဟု ဆုိပါသည္။


            Palm Oil ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕တြင္ စီးပြားေရး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးကာ ႏိုင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မႈလည္း ရွိလာသျဖင့္ ႏိုင္ငံအတြက္ လုိအပ္ေသာ လူမႈေရး အေထာက္အပံ့ အေဆာက္အအံုမ်ားကို ပံ့ပိုး ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း မွတ္တမ္း အေထာက္အထားေတြ အခိုင္အမာ ရွိေနပါသည္။


               ဥပမာအားျဖင့္ ဆီရာယာလီယြန္တြင္ မာကင္နီနယ္ရွိ Magbenteh ေဆး႐ံုအတြက္ ေဒသခံ ဆီအုန္းၿခံရွင္မ်ားက ၄င္းတုိ႔ တိုးခ်ဲ႕စိုက္ပ်ဳိးေသာ ၿခံသစ္မ်ားမွ ထြက္သည့္ဆီအုန္း ေရာင္းရေငြမ်ားျဖင့္ ရန္ပံုေငြတစ္ရပ္ ထူေထာင္ကာ ေထာက္ပံ့ ကူညီႏိုင္ခဲ့ ၾကသည္။ ကြန္ဂိုႏိုင္ငံတြင္လည္း Food Security Program က အမ်ဳိးသမီး ဦးေဆာင္ေသာ ဆီအုန္း သမဝါယမၿခံမ်ား ထူေထာင္ကာ ဆီအုန္းဆီ ေရာင္းခ်ရာမွ ရရွိေသာ အျမတ္ေငြျဖင့္ သဘာဝေဘးဒဏ္သင့္ ေဒသမ်ားအတြက္ ကူညီ ပံ့ပိုးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ FAO ၏ အစီအမံျဖင့္လည္း ကင္ညာႏိုင္ငံတြင္ စပ္မ်ဳိး ဆီအုန္းၿခံမ်ား ထူေထာင္ကာ ေဒသခံျပည္သူမ်ား အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ ဝင္ေငြရရွိေရး၊ စားနပ္ရိကၡာ ဖူလံုေရး ကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။


                 အထက္ေဖာ္ျပပါမ်ားမွာ ဆီအုန္း စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ေရးႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ေကာင္းက်ဳိးရလဒ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။


သုိ႔ေသာ္ ထိုဆီအုန္းစိုက္ပ်ဳိး ထုတ္လုပ္မႈေၾကာင့္ပင္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈမ်ား ႀကံဳ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီး အခ်ဳိ႕ေဒသမ်ားတြင္ အဖတ္ဆည္၍ မရႏိုင္ေအာင္ ပ်က္စီး ဆံုး႐ႈံးခဲ့ၾကပါသည္။


               ကိုလံဘီယာတြင္ အစိုးရက ဖြဲ႕စည္းေပးေသာ ျပည္သူ႕စစ္မ်ားအတြက္ ေျမယာသစ္ ဟက္တာ ၇ သန္းခန္႔ ခ်ဲ႕ထြင္ကာ ဆီအုန္းၿခံမ်ား ထူေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ အစိုးရက တာဝန္ အျပည့္အဝ မယူႏိုင္သျဖင့္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားက ျပည္သူ႕စစ္ အဖြဲ႕ဝင္ႏွင့္ မိသားစုမ်ားကို တိုက္ခိုက္ ေမာင္းထုတ္ကာ ထူေထာင္စ ဆီအုန္းၿခံမ်ားတြင္ ကိုကင္း ထုတ္လုပ္ေသာ ကိုကာပင္မ်ားကုိ ဝင္ေရာက္ စိုက္ပ်ဳိးၾကပါေတာ့သည္။


               အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတြင္မူ မိုးသစ္ေတာမ်ားအတြင္းရွိ Peat Swamp ေခၚ ေရဝပ္ေဒသစိမ့္ေျမလြင္ျပင္မ်ားမွ ေရမ်ားကို ေျမာင္းသြယ္ကာ ထုတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ေရထြက္သြားေသာ ေနရာတြင္ ဆီအုန္းၿခံမ်ား ထူေထာင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေရဝပ္စိမ့္ေျမမ်ား၌ သဘာဝအေလ်ာက္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးေထာင္ေျခာက္ေထာင္ခန္႔ စုေဆာင္းထားေသာ ကာဘြန္ဓာတ္ေတြ ကို ဆြေပးသလိုျဖစ္ကာ ေအာက္စီဂ်င္ႏွင့္ ေပါင္းမိၿပီး ေတာမီးေလာင္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားႏိုင္ျပန္ပါသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ ေတာမီးေလာင္မႈမ်ားေၾကာင့္ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွားႏွင့္ အာရွ ေဒသအခ်ဳိ႕တြင္ မီးခိုးေငြ႔ေတြဖံုး လႊမ္းခဲ့ဖူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ အစည္းမ်ားႏွင့္ အျငင္းပြားမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။


              ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ WHO ကလည္း အျခားေသာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ညႇိႏႈိင္းကာ၊ ဆီ စားသံုးမႈ၊ အထူးသျဖင့္ Palm Oil စားမႈ ေလွ်ာ့ခ်ရန္တိုက္တြန္း အႀကံျပဳခဲ့ ရပါသည္။ ဆီအုန္းဆီ ပါဝင္ေသာ အသင့္စား အစားအစာ Snack မ်ားေၾကာင့္ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါ ရရွိႏိုင္ေၾကာင္း WHO က အခိုင္အမာ ထုတ္ျပန္ ေၾကညာထားသည္မွာလည္း ကမၻာသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆီအုန္းျဖင့္ စီးပြားျဖစ္လာေသာ အင္ဒိုနီးရွားႏွင့္ မေလးရွားတုိ႔ကလည္း Palm Oilသည္ Coconut Oil တိရစၧာန္အဆီ၊ ႏြားႏုိ႔ႏွင့္ ေထာပတ္တုိ႔ေလာက္ အႏၲရာယ္မရွိပါဟု ေခ်ပၾကေသာအခါ ႏြားႏုိ႔လုပ္ငန္းျဖင့္ စီးပြားျဖစ္ေနၾကေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၌လည္း ဆူညံပူညံသံေတြ ၾကားၾကရျပန္ပါသည္။


                ဤတြင္စာေရးသူအေနျဖင့္ အႀကံျပဳလိုသည္မွာ ဥစၥာဓနေၾကာင့္ ေလာဘဦးေဆာင္ေသာ ထုတ္လုပ္သူမ်ား၏ ထုတ္ကုန္မ်ားကို စားသံုးသူမ်ားဘက္က ရသတဏွာမဖက္၊ ေမာဟမဖက္ဘဲ သတိတရားျဖင့္သာ ဆင္ျခင္ စားသံုးၾကေစလိုပါသည္။



Ref:1.Palm Oil-Wikipedia:

2:Tropical Crops, Monocotyledom

J.W Purseglove.

ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္မွ ေဆာင္းပါးကုိ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။ http://www.zaygwet.com/eco_opinion.php?id=25

-