မတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔ည ၈ နာရီ ၂၅ မိနစ္မွာ ငလ်င္လႈပ္ပါတယ္။ ဒီလိုလႈပ္ၿပီး နာရီပိုင္းအၾကာမွာ က်ေနာ္ကို တာ ခ်ီလိတ္က အာဏာပိုင္ေတြက ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ လုပ္အားေပးဖို႔ေခၚတာနဲ႔ လိုက္သြားပါတယ္။ ည သန္း ေခါင္ႀကီးမွာ တာေလကို ေရာက္သြားတယ္။
တာေလသြားတဲ့လမ္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ တံတားတခုရိွပါတယ္။ အဲ့ဒီတံတားေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကားလဲ ေရွ႕ဆက္ သြားလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ တံတားေပၚလမ္းေလ်ာက္ျဖတ္ၿပီး တာေလၿမိဳ႕ထဲဆက္သြားရပါတယ္။ တံတားအစပ္က ကား လမ္းက ေျမေအာက္ကို ၅ ေပေလာက္နိမ့္၀င္ေနပါတယ္။ အပ်က္အစီးက မ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕ အိမ္ေတြက ေခါင္းမိုးပဲေျမေပၚ မွာက်န္ၿပီး အိမ္တခုလံုးေျမႀကီးထဲေရာက္သြားတယ္။
က်ေနာ္လုပ္ရတာက အသက္ရွင္က်န္ရိွတဲ့သူေတြကို တာခ်ီလိတ္ေဆးရံုကို ပို႔ေပးရတယ္။ တာေလမွာ ေဆးရံုးရိွ ပါတယ္။ အဲ့ဒီေဆးရံုလည္း ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးသြားေတာ့ လူနာေတြကို ပထမ ေဆးရံုေရွ႕ကြင္းျပင္မွာပဲထားၿပီး ျပဳစုရ ပါတယ္။ အဲဒီကမွ လူနာထမ္းစင္နဲ႔ သယ္ၿပီး တံတားတဖက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားဆီကိုသယ္ရပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရပါ တယ္။
တံတားတဖက္ေရာက္ေတာ့လည္း လူနာကိုကားေပၚတင္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေဆးရံုမပို႔ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ထမ္းစင္အလံု အေလာက္ မရိွေတာ့ အဲ့ဒီထမ္းစင္နဲ႔ပဲ ေဆးရံုျပန္ၿပီး ေနာက္လူနာတေယာက္ကို ျပန္သယ္ရပါတယ္။ ကားအလံု အေလာက္မရိွေတာ့ လူနာတေယာက္ကို ကားတစီးနဲ႔တင္ၿပီး တာခ်ီလိတ္ေဆးရံုကို မပို႔ႏိုင္ပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ ကားေပၚပထမေရာက္ႏွင့္ ေနတဲ့ လူနာက တျခားလူနာေတြကိုေစာင့္ေနရပါတယ္။
အဲ့ဒါအျပင္ လူနာတင္ကားထြက္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ အာဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူရတာလည္း လူနာသယ္ယူေရးမွာ ၾကန္႔ၾကာေစတဲ့အလုပ္တခုျဖစ္ေန ပါတယ္။ က်ေနာ္ေမာင္းလာတဲ့ လူနာတင္ကားထဲမွာ တာခ်ီလိတ္ေဆးရံုေရာက္ခါနီးမွာ လူနာ တေယာက္ေသဆံုးသြားပါ တယ္။ ငလ်င္ေၾကာင့္ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ေပမယ့္ ရရိွထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြကို အခ်ိန္မီ မကုသႏိုင္လို႔ မေသသင့္ပဲ ေသဆံုးရတဲ့ လူနာေတြရိွပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။
အပ်က္အစီးသတင္းေတြကိုေဖၚၿပေပးသလို ေနာက္တခါၿပန္ၿဖစ္ခဲ့ရင္ၿပည္သူေတြငလွ်င္ဒါဏ္ကေနဘယ္လိုေရွာင္တိမ္းရမလဲဆိုတာကို ပညာရွင္မ်ားနဲ႕ေတြ႕ဆံုေမးၿမန္းေပႏိုင္ရင္ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။