မင္းကိုကို၊ မတ္ ၁၀၊ ၂၀၁၁
ထိုေန႔က မိုးဖြဲဖြဲရြာသည္။ အခ်ိန္ကား ည ၁၀ နာရီခန႔္ဟု ထင္ရသည္။ ထံုးစံအတိုင္ပင္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ လမ္းေဘးအုတ္ခံံုေလးတြင္ ထုိင္၍ သီဆိုေအာ္ဟစ္ၾကသည္။ ဂစ္တာ တီးသူက တီး၊ ဆိုသူကဆို၊ မိုးဖြဲဖြဲအား အံတု၍ ရင္မွလာေသာ ခံစားခ်က္အား ေဖာက္ထုတ္ၾကသည္။
ပတ္၀န္းက်င္အား ဂ႐ုမစိုက္အားပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အခြင့္ေရးမ်ိဳးရရန္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္ကို သိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အိမ္မွ ခိုးထြက္ကာ လူငယ္ဘ၀အား တူးဆြၾကည့္မည္။ အေဖာ္အေပါင္းမ်ားစံုစဥ္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာေျပာမည္။ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးမည္။ မည္သူက ဤအခြင့္ေရးကို လက္လြတ္ခံခ်င္မည္လဲ … က်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ္သိသည္မွာ ထိုေန႔ရက္မ်ားသည္ က်ေနာ့္အား အရိပ္ႀကီးတခုကဲ့သို႔ လႊမ္းမိုးေနသည္ ဆိုသည္ပင္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး၏ မိဘမ်ားသည္ ထုိကဲ့သို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေလလြင့္ေနမည္ကို စိုးရိမ္လြန္းအားႀကီးၾကမည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တို႔ ဂီတာတီးရာ အုတ္ခုံေလးႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ အသံေလးတသံ တိုးတိုးၾကားရသည္။ အားလံုးသည္ သီဆိုေနရာမွ ခတၱခဏရပ္၍ ထုိေနရာသို႔ အကဲခတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာကိုမွ သဲကြဲစြာ မျမင္ရပါ။
ထိုေန႔က မီးမလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မီးသည္လည္း က်ေနာ္တို႔ရင္မွ ထြက္သြားတာၾကာၿပီ။ ဤသို႔မဟုတ္လွ်င္ က်ေနာ္တို႔သည္ အိမ္တြင္ေန၍ ကြန္ျပဴတာဖန္းသားျပင္မွတဆင့္ ကမာၻ႔တခြင္ ေရာက္ရာေပါက္ရာ သြားခ်င္ရာသြား နားခ်င္ရာနားေနဦးမည္လားမသိ။ အခုေတာ့ မုိးဖြဲဖြဲႏွင့္အၿပိဳင္ အံတုကာ ေပ်ာ္စရာကိုရွာေနသည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ထုိအသံသည္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ နီးလာသည္။ ထိုမျမင္ရေသာအရာကို က်ေနာ္တုိ႔ လန္႔ေနၾကသည္။ သရဲ သဘက္မ်ားလား၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးတသိုက္ ဆိုသြမ္းလူငယ္မ်ားကို အေရးယူရန္ ခ်ီတက္လာျခင္းလား၊ အခ်ိန္မီ အမႈတြဲတင္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမႈမဟုတ္သည္ကို အမႈလုပ္ အမႈတြဲတင္မည့္ ရဲသားမ်ားလား က်ေနာ္တုိ႔မသိပါ။ ေသခ်ာသည္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အမွန္တကယ္ပင္ ထိန္႔လန္႔ေနၾကသည္ ဆိုသည္ကိုပင္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုေမွ်ာ္လင့္ထားေသာအရာအား ေတြ႔ၾကၿပီ။ ကေလး ၄ ေယာက္ အထုတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ဆီသို႔ ဦးတည္လာေနသည္။ တဦးမွာ က်န္ကေလး ၃ ေယာက္၏ အစ္မႀကီးျဖစ္ပံုေပၚသည္။ အသက္အားျဖင့္ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ႏွစ္ ဟုထင္ရသည္။ ကေလးမ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ႏွင့္ နီးလာၾကၿပီး အစ္မႀကီးႏွင့္တူသူ ကေလးမေလးက က်ေတာ္တို႔အား လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဦးႀကီးတို႔ရယ္ က်မေမာင္ေလးေတြ ဗိုက္ဆာလို႔ စားစရာေလးေတြပါရင္ စြန္႔ႀကဲပါဟု ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳးေျပာသည္။ “ဘုရား ဘုရား” က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ တိုးတိုးညည္းသည္။
ထို႔ေနာက္ သူက ကေလးေလးေတြ သနားပါတယ္ကြာ။ ေပးစရာရွိတာ ေပးၾကရေအာင္ဟု ေစ့ေဆာ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာအရာသည္ ဘယ္ဆီသို႔ လြင့္ျပယ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွန္း မသိပါ။ ရင္ဘက္တခုလံုး ေျဗာင္းဆန္ေနသည္။ သူတို႔ေလးေတြသည္ က်ေနာ့္ ညီ၊ ညီမေလးေတြထက္ပင္ ငယ္ဦးမည္။ ယခုအရြယ္သည္ ေက်ာင္းတြင္ရွိေနရမည့္ အရြယ္မဟုတ္ပါလား။
သူတို႔ေလးေတြသည္ ကိုယ့္၀မ္းစာအတြက္ ရွာေဖြစာေသာက္ေနၾကရသည့္ အျဖစ္ကို သိေသာအခါ က်ေတာ္တုိ႔ အားလံုးသည္ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးတခုထဲ ေရာက္သြားသကဲ့သို႔ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ပါလာေသာ မုန္႔မ်ားျဖင့္ ကေလးတို႔ ၀မ္းအားျဖည့္ေစသည္။
ကေလးမ်ား မည္မွ်ဆာေလာင္ေနသည္ မသိပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သူတို႔ေဘးတြင္ ရွိသည္ကိုပင္ သတိမရဘဲ အငမ္းမရ စားေသာက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အစ္မႀကီးက ဦးႀကီးတို႔ကို ကန္ေတာ့ေနာ္ဟု သူ႔ေမာင္ေလးမ်ားအား ဆိုသည္။ ကေလးမ်ားအားလံုး က်ေနာ္တုိ႔အား ကန္ေတာ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါ။
က်ေနာ္တို႔သည္ အထုတ္မ်ားအေၾကာင္း သိလိုစိတ္ျဖင့္ အထုပ္က ဘာေတြလဲဟုေမးရာ ကေလးက က်မတို႔ သူခိုးမဟုတ္ပါဘူး ဦးတို႔ရယ္၊ သူခိုး မဟုတ္ပါဘူးဟု ျငင္းေတာ့သည္။ ဦးတုိ႔ကလည္း သူခိုးလို႔ မစြပ္စြဲပါဘူး၊ သိခ်င္လို႔ေမးၾကည့္တာပါဟု ေျပာရသည္။
ကေလးမေလးသည္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေသာ သက္ျပင္းရွည္တခုကိုခ်၍ လူေတြက သမီးတို႔ကိုဆို သူခိုးေတြလို႔ပဲ ထင္ၾကတာ။ တခါတေလ ဆိုင္ေတြအေရွ႕ ဗိုက္ဆာလို႔ သြားေတာင္းရင္လည္း အဆဲခံရတယ္၊ တခါတေလ ခဲနဲ႔အေပါက္ခံရတယ္။
သမီးတို႔က သူခိုးမဟုတ္ပါဘူး ဦးရယ္ဟု ထပ္ခါထပ္ခါ ဆိုျပန္သည္။
ေကာ္ေတြ၊ သံေတြေရာင္းတဲ့ ဦးတေယာက္ကေျပာတယ္၊ နင္တို႔ ေကာ္ေတြ၊ သံေတြရေအာင္ ရွာၾက၊ အမ်ားႀကီးရလာခဲ့ရင္ နင္တို႔ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ကို ထမင္းေကၽြးမယ္ဆုိလို႔ အိမ္ေတြေရွ႕က အမႈိက္ပံုေတြ၊ ၿမိဳ႕ျပင္က အမႈိက္ပံုေတြမွာ သံေတြ ေကာ္ေတြ လုိက္ရွာတာပါဦးရယ္ဟု ရွင္းျပသည္။
အေမေတြေရာ မရွိၾကေတာ့ဘူးလားဟု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ျဖတ္ေမးသည္။ အေမရင္း မရွိေတာ့ဘူး က်မတို႔ကို ေမြးစားတဲ့အေမေတြက သမီးတိ္ု႔ကို ေတာင္းခုိင္းတယ္၊ အဲဒါ သူတို႔ေတာင္းသေလာက္ မရရင္လည္း သမီးတို႔ကို တုတ္နဲ႔႐ိုက္တယ္၊ ႏွိပ္စက္တယ္။ သမီးက သမီး ေမာင္ေလးေတြေခၚလာၿပီး ဒီဖက္ကို ထြက္ေျပးလာတာဟု ဆုိသည္။
သမီးတုိ႔လို ေကာ္၊ သံေကာက္တဲ့ကေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ရွိလဲ ေမးၾကည့္ရာ သမီးတို႔ဘက္မွာေတာ့ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ရတဲ့ဟာေတြဆို ဖြက္ထားရတယ္။ အဲ့လိုမဟုတ္ရင္ ႀကီးတဲ့အစ္မေတြက အႏိုင္က်င့္ၿပီး ယူၾကတယ္။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က မိုးကာအကႌ်ခြ်တ္၍ ကေလးအား ေပးသည္။ က်ေတာ္ႏွင့္ ေနာက္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကလည္း အေႏြးထည္အကႌ် ခၽြတ္ေပးလိုက္ၾကသည္။
ကေလးမ်ား ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔အေတြ႔ႀကံဳအား ေဖာက္သည္ခ်သည္။
“ငါရန္ကုန္မွာ ေနတုန္းကဆိုရင္ ငါ့အေမက ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေလးေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္လုပ္ၿပီး အျပင္မွာ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးနဲ႔ ထုတ္ထားေပးတယ္။ ကေလးေတြက လာယူတယ္။ ေနစဥ္ေန႔တိုင္း အေမလုပ္ေနက် အလုပ္ထဲမွာ အဲဒါလည္းပါတယ္။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေပါ့လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အေမ့ကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ဘူး။ အလကားအလုပ္ေတြပါကြာလို႔ ထင္ေနခဲ့တာ။ အခုေတာ့ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ငါကိုယ္တုိင္ပဲ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ကေလးေတြကို ကူညီဖို႔ ေစ့ေဆာ္ခ်င္တယ္ကြာ” ဟု ေျပာဆိုသည္။
က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ အဖြဲ႔လိုက္ စုေပါင္းကာ ငိုမိျခင္းသည္ ထုိေန႔က စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တေန႔ေတာ့ ကေလးေတြကို ကူညီဖိ႔ု ဒီအေတြ႔အႀကံဳေလးေတြ ေျပာျပရမယ္ဟု က်ေနာ္ေတြးေနခဲ့သည္။ ကေလးမ်ားအား တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္က ထမင္းထုပ္ကေလးျဖစ္ျဖစ္၊ အ၀တ္အစားေလးျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးက စြန္႔ႀကဲၾကလွ်င္ သူတို႔ေလးေတြ အေနေခ်ာင္မည္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္ေနသည္။ ထို႔ထက္ ကူညီႏုိင္သည္မွာ မိဘမဲ့ ေက်ာင္းေလးမ်ားသို႔ ကေလးမ်ားအား ပို႔ေပးခ်င္းျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ပင္ မိဘမဲ့ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမြးစား ေမေမတို႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အနည္းဆံုး အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားသိခဲ့သည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ္လည္း ေလာကဓံကို ရဲရဲ၀ံံ့ဝံ့ ခံႏုိင္ရည္ရွိခဲ့သည္။ မိဘမရွိေသာ္လည္း မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းမ်ားက သူတို႔ေလးေတြအား ကူညီႏိုင္မည္ထင္သည္။
ထို႔ေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္သာ လွဴဒါန္းႏို္င္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔၏ အနည္းငယ္ေသာ လက္ကေလးမ်ားသည္ ကေလးတို႔၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအား မည္မွ် ဖာေထးႏုိင္မည္နည္း၊ ႏုိင္ငံႏွင့္ခ်ီေသာ စကားမ်ား၊ အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္မႈမ်ားသည္လည္း ကေလးတို႔၏ ဘ၀အစစ္မွန္အား မည္မွ် ကူညီႏုိင္မည္နည္း၊ ေစတနာ ေမတၱာျပည့္၀ေသာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားသည္သာ ကေလးတို႔၏ တခုတည္းေသာ အနာဂတ္ျဖစ္သည္။
I unable to share this post at face book.