ဂၽြန္လ ၂၀ ရက္ေန႔ဟာ ကမၻာ့ဒုကၡသည္မ်ားေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးမတည္ျငိမ္မႈ၊ စစ္မက္ေဘးဒဏ္ေတြ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္တြင္း စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းမႈေတြေၾကာင့္ မိမိႏိုင္ငံထဲမွာ ေနဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သူေတြ၊ မိမိႏိုင္ငံကေန ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာရသူေတြရွိေနတယ္၊ ဒီလို ဒုကၡသည္ေတြရွိေနတာဟာ ႏိုင္ငံတြင္း၊ ေဒသတြင္း မတည္ျငိမ္မႈ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိမႈေတြကို ျပဆိုေနတယ္ဆိုတာကို ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ိုင္းက သတိျပဳမိေစဖို႔ ရည္ရြယ္ျပီး ကမၻာ့ကုလသမဂၢအဖြဲ႔က အဖြဲ႔ရဲ႕ ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္တဲ့ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ သတ္မွတ္ခဲ့ျပီး ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကမၻာအ၀ွမ္း အခမ္းအနားေတြ က်င္းပခဲ့တာပါ။
ႏွစ္စဥ္ ကမၻာ့ဒုကၡသည္မ်ားေန႔အတြက္ ေဆာင္ပုဒ္ တခုစီ သတ္မွတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီႏွစ္အတြက္ ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ တေယာက္တည္းဆိုတာေတာင္ အင္မတန္မ်ားတဲ့ ဒုကၡသည္အေရအတြက္ပါ” "One Refugee Without Hope is too Many." ျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြဟာ ကမၻာ့ဒုကၡသည္မ်ားေန႔ကို ပံုစံမ်ိဳးစံု က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံ နယူးေဒလီမွာကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ ဂၽြန္လ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ နယူးေဒလီ အေျခစိုက္ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းၾကီးရံုး (UNHCR) နဲ႔အတူ၊ နယူးေဒလီမွာရွိတဲ့ အာဖဂန္နစၥတန္၊ ဆိုမာလီ၊ သီရိလကၤာ၊ ျမန္မာ စတဲ့ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ႐ိုးရာကပြဲ၊ ဓာတ္ပံုျပပြဲ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ဂၽြန္လ ၂၀ ရက္ေန႔ မနက္ခင္းမွာေတာ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ ၁ ေထာင္ေက်ာ္ဟာ ဂ်န္တားမန္တားပန္းျခံမွာ သူတို႔ခံစားေနရတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ၊ လံုျခံဳမႈမရွိမႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ရင္း “က်ေနာ္တို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါ” “ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ ရပ္တန္႔ေပးပါ” “က်ေနာ္တို႔ကို ကာကြယ္မႈေတြေပးပါ” “လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြကို ရပ္တန္႔ေပးပါ” “က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါ” စတာေတြကို ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါတယ္။
လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ရပ္တန္႔ေပးဖို႔၊ သမတသစ္ ဦးသိန္းစိန္ကို အိႏၵိယႏိုင္ငံဆီ မဖိတ္ေခၚဖို႔ကိုလည္း ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါေသးတယ္။
ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြက သူတို႔ခံစားေနရတဲ့ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ၊ လံုျခံဳေရး မရွိမႈ၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈေတြကို လစ္လ်ဴမ႐ႈထားဖို႔ အိႏၵိယအစိုးရ၊ လက္ရွိအာဏာရေနတဲ့ ကြန္ဂရက္ပါတီ ဥကၠဌ ဆိုနီယာ ဂႏၱီနဲ႔ UNHCR ႐ံုးေတြကို စာေပးပို႔ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပပြဲကို ဦးေဆာင္သူတဦးျဖစ္တဲ့ ခ်င္းဒုကၡသည္မ်ားအဖြဲ႔တာ၀န္ခံ ကိုစတီဗင္က “ဒုကၡသည္ေတြဟာ ေဒသခံႏိုင္ငံသားေတြက ခြဲျခားဆက္ဆံတာ၊ ႐ိုက္ႏွက္ေစာ္ကားတာေတြကို ခံေနၾကရတယ္။ လံုျခံဳမႈမရွိဘူး။ ဒါေတြကို UNHCR ကေရာ အိႏၵိယအစိုးရကပါ သိေစခ်င္တယ္။ ဒီအတြက္ ကူညီမႈေတြ ေပးေစခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားဒုကၡသည္ေတြဟာ ေဒသခံ အိႏၵိယတိုင္းသားေတြနဲ႔ ႐ုပ္သြင္ကြဲျပားျခားနားမႈေတြ၊ ႏြမ္းပါးမႈေတြေၾကာင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ က်န္ရွိေနဆဲ ေရွး႐ိုးစြဲ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ ခြဲျခားမႈရဲ႕ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ရေလ့ရွိပါတယ္။
ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြဟာ စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ႏိုင္ဖို႔၊ ရရာအလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရတဲ့အခါ အမ်ားစုက သန္႔ရွင္းေရး၊ ပန္းရံ၊ ညေစာင့္ စတဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြကုိပဲ လုပ္ၾကရျပီး ေနဖို႔အတြက္ကလည္း အိမ္ငွားခ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာတဲ့ နယူးေဒလီ အစြန္အဖ်ားက ဆင္ေျခဖံုး ရပ္ကြက္ေတြမွာပဲ ေနထိုင္ၾကရေလ့ ရွိပါတယ္။
ဗဟုသုတ ေခါင္းပါးတဲ့ ေဒသခံ အိႏၵိယတိုင္းသား အိမ္နီးခ်င္းျမန္မာႏိုင္ငံက မတည္ျငိမ္မႈေတြကို မသိနားမလည္တာေတြ၊ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို နားမလည္တာေတြ၊ ဘာသာစကား ျခားနားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေဒသခံေတြနဲ႔ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြအၾကား လူမႈေရးျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။
ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြ ဟင္းခ်က္လို႔ ငံျပာရည္နံ႔၊ င႐ုတ္သီးနံ႔၊ အသားငါးနံ႔ေတြ ထြက္တဲ့အခါ ပတ္၀န္းက်င္က အပုတ္အနံေတြစားတဲ့သူေတြဆိုျပီး အျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်တာ၊ သူတို႔နား မေနဖို႔ အတင္းအဓမၼ ေမာင္းထုတ္တာေတြ ၾကံဳရေလ့ရွိသလို လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း ဖိႏွိပ္မႈေတြအျပင္ ႐ိုက္ပုတ္မႈေတြ၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိပါးေႏွာင့္ယွက္မႈေတြကိုပါ ၾကံဳၾကရပါတယ္။
လမ္းသြားလာရင္ ယာဥ္မေတာ္တဆမႈေတြျဖစ္လို႔ ထိခိုက္တာ၊ ေသဆံုးတာေတြ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြဆီက အကာအကြယ္ေပးမႈတစံုတရာ ရေလ့မရွိပါဘူး။
ဒါ့အျပင္ စား၀တ္ေနေရး ၾကပ္တည္းမႈေတြ၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အျပည့္အ၀ မရတာေတြ၊ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြ စာသင္ၾကားခြင့္ အျပည့္အ၀ မရတာေတြလည္း ရွိေနတယ္လို႔ ဒုကၡသည္ေတြက ေျပာၾကပါတယ္။
အိႏၵိယကိုေရာက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြမွာ ၈၀ ရာႏႈန္းေက်ာ္က ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်န္တာကေတာ့ ကခ်င္၊ ရခိုင္နဲ႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။
တိုင္းျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရး မတည္ျငိမ္မႈေတြနဲ႔ စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းမႈေတြေၾကာင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံကို ေရာက္လာလို႔ UNHCR က မွတ္ပံုလာတင္တဲ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ဦးေရဟာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကုန္တုန္းက ၂၉၅၂ ဦးပဲ ရွိခဲ့ျပီး လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ ၂ဆ တိုးလာတယ္လို႔ UNHCR က ဆိုပါတယ္။
၂၀၁၀ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းအထိ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရျပီးသူ ၃၇၀၀ ေက်ာ္ရွိျပီး က်န္တဲ့ ၄၅၀၀ ေက်ာ္ကေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ စဥ္းစားဆဲ အဆင့္မွာရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
နယူးေဒလီမွာ ျမန္မာဒုကၡသည္ စုစုေပါင္း ၉၀၀၀ နီးပါး ရွိမယ္လို႔ UNHCR က ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။
နယူးေဒလီအေျခစိုက္ UNHCR အေနနဲ႔ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေနတဲ့ေနရာမွာ ဒုကၡသည္အေရအတြက္နဲ႔ ကူညီႏိုင္မႈပမာဏ ကြာဟမႈတခ်ိဳ႕ ရွိေနေပမယ့္ ဒုကၡသည္ေတြကို အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားေနတဲ့အေၾကာင္း၊ UNHCR ကေန တတိယႏိုင္ငံေတြကို အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ အေနအထား၊ လက္ခံမယ့္ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနစတဲ့ ကန္႔သတ္မႈေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ တကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့ ဒုကၡသည္ဦးေရထဲက ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းကပဲ ဒီအစီအစဥ္နဲ႔ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခခ်ေနခြင့္ရၾကတယ္လို႔ UNHCR ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူက ဧရာ၀တီကို ေျပာျပပါတယ္။
0 comments :
Post a Comment