'
အိႏၵိယႏုိင္ငံ နယူးေဒလီျမိဳ႕မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြ အမ်ားအျပား ရိွပါတယ္။
သူတုိ႔အေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါးကုိ ေဒလီေရာက္ ဧရာ၀တီ သတင္းေထာက္ ဇာနည္မာန္ နဲ႔ အေမးအေျဖ လုပ္ထားတာက ဒီလုိပါ -
ျမန္မာျပည္သားေတြ ေဒလီကုိ ဘယ္လုိ ေရာက္လာၾကတာလဲ။ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကသလဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္ေတြ ေဒလီကို ေရာက္တာမွာ ပထမဆံုးကေတာ့ အိႏၵိယဘက္ကို ေတာခိုလာတဲ့ ၈၈ တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြေပါ့။
မဏိပူရ္နယ္စပ္၊ မီဇိုရမ္နယ္စပ္က ေက်ာင္းသားစခန္းေတြကေန က်န္းမာေရးလိုအပ္ခ်က္လုိမ်ဳိး အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိလာေတာ့ နယူးေဒလီကို စြန္႔စား တက္လာၾကျပီး
ေဂ်ာ့ရွ္ဖာနာဒစ္လို ျမန္မာ့အေရး အားေပးကူညီသူေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ UNHCR က ဒုကၡသည္ေတြအျဖစ္ လက္ခံဖို႔ ၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ ေျပးလာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ၊ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြေၾကာင့္ ေျပးလာရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ၊ စီးပြားေရးအရ ေျပးလာရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ေဒလီကို တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကတာေပါ့။
အမ်ားစုကေတာ့ ခ်င္းျပည္နယ္က မ်ားတယ္။ ခ်င္းျပည္နယ္ေဒသခံ အစိုးရတပ္ရင္းေတြက ရြာေတြကို ေပၚတာဆြဲတာမွာ ပါသြားလို႔ ထြက္ေျပးရင္း ထပ္အဖမ္းခံရမွာစိုးလို႔ အိႏၵိယထိ ေျပးလာတာမ်ိဳး၊
ခ်င္းျပည္နယ္မွာက အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္း၊ ေတာင္ေၾကာေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ တျခားေဒသေတြလို သီးႏွံေတြ အမ်ားၾကီး စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္းႏိုင္တဲ့ေျမယာ မရွိတာေတြေၾကာင့္
လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရးေတြ က်ဆင္းေနတာေပါ့ေနာ္။ စီးပြားေရးမေကာင္းေတာ့ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ရွာတဲ့အခါ ရန္ကုန္မႏၱေလးလို ေနရာေတြကို ေရာက္သြားတဲ့သူေတြ ရွိသလို မေလးရွားမွာ
အလုပ္သြားလုပ္ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံေတြ သြားဖို႔ အိႏၵိယ နယူးေဒလီမွာရွိတဲ့ UNHCR မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ လာခံယူရင္း သြားရမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။
အဲ့ဒီလို ေစာင့္ေနတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ့္ေဒသကေန ထုခြဲ ေရာင္းခ်လာတာေတြနဲ႔ ထိုင္စား၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ရရာအလုပ္ လုပ္ၾကတယ္။ အလုပ္ ဆိုတာကေတာ့ တခါေလ ၾကံဳရာက်ပန္း ေခၚတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္း စားပြဲထိုး၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ ညေစာင့္၊ ပန္းရံ၊ အလုပ္ရံုေတြမွာ ကုန္ထမ္း စတဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ၾကမ္းမ်ိဳးေတြေပါ့။
ေဒလီမွာ ျမန္မာရပ္ကြက္ ရိွသလား။
ျမန္မာေတြခ်ည္းေနတဲ့ရပ္ကြက္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာ အမ်ားစု စုျပီးေနၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ ရွိပါတယ္။ နယူးေဒလီ အေနာက္ဘက္ ဆင္ေျခဖံုး ရပ္ကြက္လိုမ်ိဳးေတြပါ။
အခု က်မ ေနေနတဲ့ ဗီဂက္စ္ပူရီ ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္က ဘုိဒဲလားဆိုတဲ့ ရြာ၊ ဟတ္ခ္ဆားလ္၊ ဂ်နက္ခ္ပူရီ စီ၀မ္း ရပ္ကြက္ေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အမ်ားစု ေနၾကပါတယ္။
ဘာေတြ စားၾကသလဲ။ ျမန္မာျပည္မွာလုိပဲ ထမင္းစားၾကသလား။
အိႏၵိယမွာ ဆိုေပမယ့္ သူတို႔စားသလို ခ်ပါတီ၊ ရိုတီးစတာေတြက စားေနက် မဟုတ္ေတာ့ အျမဲမစားႏိုင္ဘူး။ ထမင္းစားေနက်ဆိုေတာ့ မတင္းတိမ္ဘူးေပါ့။
တခါတေလေတာ့ ရိုတီးတို႔၊ ပလာတာတို႔၊ စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ပရာတာလို႔ အသံထြက္တယ္။
ဒီမွာ ဆန္၀ယ္စားလို႔ရပါတယ္။ ဆန္က ဂ်ံဳထက္စာရင္ ေစ်းေတာ့ ၾကီးတာေပါ့။ ဂ်ံဳတေကဂ်ီကို ၁၀ ရူပီး၊ ၁၂ ရူပီးေလာက္ ေပးရတယ္။
ဆန္ကေတာ့ အညံ့စားဆန္က တေကဂ်ီကို ၁၉ ရူပီး၊ ၂၀ ရူပီးေလာက္ရွိတယ္။ ဆန္ၾကမ္းေပါ့။ ဆန္ေကာင္း ဆန္သန္႔ကေတာ့ တေကဂ်ီကို ရူပီး ၃၀ ေက်ာ္ကေန ၄၀၊ ၅၀ အထိ ရွိတယ္။
ေစ်းၾကီးေတာ့ အဲ့ဒီဆန္ မ၀ယ္စားႏိုင္ၾကဘူး။ ၂၀ ရူပီးကေန ၂၅ ရူပီး ၀န္းက်င္ေလာက္ ဆန္ကိုပဲ စားၾကတာ မ်ားတယ္။
ဟင္းကလည္း ဒီမွာ ၀ယ္ရႏိုင္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ေဒသမွာ စားသလို ခ်က္စားၾကတယ္။
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ နယ္ျမိဳ႕ေလးေတြက ၅ ရက္ တေစ်း လိုမ်ိဳး တပတ္တခါ ခင္းတဲ့ ညေစ်းေတြမွာ ၀ယ္တယ္။
ႏြမ္းပါးတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ မ၀ယ္ႏိုင္လို႔ ညသန္းေခါင္ ေစ်းသိမ္းခ်ိန္က်ရင္ ေစ်းသည္ေတြ ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အႏြမ္းေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာ လိုက္ေကာက္ယူၾကတယ္။
အသားဟင္းကိုေတာ့ ပံုမွန္ မစားႏိုင္ၾကဘူး။ အမ်ားစ ုစားႏိုင္ရင္ ၾကက္ဥပဲ။ ၾကက္ဥကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထက္ ေစ်းေပါတယ္။
ၾကက္ဥ တဒါဇင္ကို ၂၅ ရူပီးကေန ရူပီး ၃၀ ေပးရတယ္။ ၾကက္သား၊ အမဲသား၊ ငါး၊ ၀က္သားေတြလည္း ၀ယ္လို႔ ရပါတယ္။
ေတာင္ပိုင္းအစားအစာရယ္လို႔ အိႏၵိယသားေတြ စားၾကတဲ့ ဗယာေၾကာ္ပါ။ ဒိန္ခ်ဥ္၊ အုန္းသီးျခစ္ထားတာေတြနဲ႔ ေရာထားတဲ့ တို႔စရာနဲ႔ တို႔၊ ပဲဟင္းရည္က်ဲနဲ႔ ေသာက္ရင္းစားရင္းေပါ့။
ဒါက ေတာင္ပိုင္း အစားအစာေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ပါ။ ေတာင္ပိုင္း အစားအစာေတြက ထမင္းနဲ႔ ပဲကို အေျခခံပါတယ္။ ဒီဆိုင္ေတြမွာ ထမင္းပူပူ ၀ယ္စားလို႔ရပါတယ္။ ပုံမွာ ျမင္ရသူမ်ားကေတာ့ ေဒလီသားေတြပါ။ ေရႊေတြ မဟုတ္ပါ။
သူတို႔ေတြ အဆာေျပစားၾကတဲ့ မုန္႔ၾကြပ္ေၾကာ္။ မုန္႔ေလေပြလိုမ်ိဳးေပါ့။ အဲ့ဒါကို မဆလာ၊ ဆား ေရာထားတဲ့ အမႈန္႔ေတြ ျဖဴးျပီး စားၾကပါတယ္။
သူတို႔ဆီက စမူဆာ။ သူတို႔ကေတာ့ စမိုဆာလို႔ အသံထြက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က စမူဆာလိုေတာ့ ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလး မဟုတ္ပါ။ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔ အထဲမွာ အာလူး၊ ကုလားပဲ၊ ပဲလံုးေတြ ဌာပနာ ပါတယ္။
ေရခဲေရေရာင္းတဲ့ လွည္း။ ေရအျမဲေအးေနဖို႔ အေအးေပးစက္ တခါထဲ ပါပါတယ္။ အေအးေပးစက္က ေရနံဆီနဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ စက္ပါ။ လွည္းေလးအေပၚမွာ ဆားပုပ္ခဲ၊ သံပုရာသီးေတြပါ ပါပါတယ္။ ေန တအားပူတဲ့အခါ ဆားပုပ္ခဲ၊ သံပုရာသီး၊ ေရခဲေရ ေရာထားတာကို အိႏၵိယသားေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ေသာက္ၾကပါတယ္။ အပူဒဏ္ခံႏိုင္တယ္၊ ေခၽြးထြက္တာ ကာကြယ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ရွီခါး၊ ခုိင္ဒီး စသျဖင့္ ကြမ္းေပါင္းထုပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ လွည္း။ ဒီလို လွည္းမ်ိဳးေတြကို ကားဂိတ္၊ ရထားဘူတာ စတဲ့ ေနရာေတြတိုင္းမွာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
-
အိႏၵိယေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြအေၾကာင္း ဧရာဝတီက တင္ဆက္တဲ့ Refugees' life in India ဆိုတဲ့ ဗီြဒီယိုမွာ ၾကည့္ဖူးတယ္။ ပညာတတ္သူေတြ အတြက္လဲ ေနစရာမရွိ၊ ပညာမတတ္သူေတြ အတြက္လဲ ေနစရာမရွိ၊ ေတြးမိတိုင္း ရင္နာစရာပါ။