ဗိုလ္ဖိုက္တာ
(အပိုင္း - ၁ ဖတ္ရန္)
မိုးလင္းၿပီ၊ ကုန္ၿပီ ...။
အေမွာင္ေပ်ာက္လို႔ အလင္းေရာက္လာ၊ မိုးလင္းပါၿပီခင္ဗ်ာ။ ေခ်ာင္က်က်ပုန္းခိုရာ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြထဲကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္တာ အထင္းသားျမင္ရပါၿပီ။
အား … ရြာလံုးကၽြတ္ျပာက်သြားၿပီကိုး။ သံုး, ေလးအိမ္မွ်ေသာ အိမ္ႀကီးရခိုင္တို႔ရဲ့ အိမ္တိုင္ တစ္တိုင္စ ႏွစ္တိုင္စ ကေတာ့ မီးေသြးတိုင္ဘ၀နဲ႔မယိုင္မလဲ အံကိုခဲလို႔ မားမား မတ္ေနေသးသဗ်။
မႀကံဳဘူး၊ မေတြ႕ဘူးတဲ့… လြမ္းဖြယ္ေဆြးဖြယ္ ႏွေမ်ာတသဖြယ္ ဒီျမင္ကြင္းကို တစိမ့္စိမ့္ေငးေမာေနရင္း ... ဟယ္ … ေငြေဒါင္းတို႔၊ ေရႊေဒါင္းတို႔ ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီေရာက္ေနၾက..။
ဗိုလ္ဖိုက္တာတို႔အိမ္က ႏြားႏွစ္ေကာင္ပါ့။
အိမ္ကထြက္ေၿပးခါနီးမွာေတာ့ သူတို႔ကိုခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ႀကိဳး ဗိုလ္ဖိုက္တာကိုယ္တိုင္ေျဖ...။ “လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ ေၿပးၾကေပေတာ့ … သားႀကီးတို႔ေရ” လို႔ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါရဲ့။ ေၾသာ္..`သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခု´ ဆိုတဲ့ေလာကရဲ့နိယာမ ဖယ္ေရွာင္လို႔မွမရတာ။
ဗိုလ္ဖိုက္တာတို႔မိသားစုကို ထယ္ထိုး ထြန္ေမႊ ၀န္စည္သယ္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ လုပ္ေကၽြးသမႈျပဳခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ႏြားညီေနာင္ကို `ဒီဘ၀,ဒီမွ်သာ´ လို႔ ေျဖသိမ့္ရေလေရာ့လား..။
ဒီအေတြးမွာ ေမ်ာေနတုန္း ဗိုလ္ဖိုက္တာ့၀မ္းမီးက ဆာေလာင္လို႔လာ..။ ဘယ္မွာလဲ.. အိပ္ယာထ စားေနက်`ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ ငါးပိေရ တို႔စရာ´..။ ေနာက္ၿပီးေတာ့..ေသာက္ေရ..။ ေရ့အသက္ တစ္နံနက္..။ ထမင္းအသက္ ခြန္ႏွစ္ရက္..တဲ့..။
ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရေလမလား။ ပုန္းခိုရာရဲ့မလွမ္းမကမ္းမွာ ေရတၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းကေလးရွိေနတာ..။ ေသာက္ေရအတြက္ မပူပင္ရ။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵၿပေနတဲ့၀မ္းမီးကို ဘယ္လိုၿငိမ္းရပါ့။ ကိုင္း… က်ေနာ္ဗိုလ္ဖိုက္တာ ဘာလုပ္ရမလဲ..။
“လူကေလး ဗိုလ္ဖိုက္တာ။ ဘာေတြစဥ္းစား ေတြးေတာေငးေမာေနသလဲကြာ။”
စကားနည္းလြန္းလွတဲ့ အေဖ့ေမးခြန္းပါ။ အေဖ့မ်က္ႏွာကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့… တစံုတရာပူပင္ဟန္မျဖန္းတဲ့ မထံုတက္ေတးမ်က္ႏွာ..။ ဘာဆိုဘာကိုမွ်မထီတဲ့ `ဘာမထီ´ ပံုသြင္ပါလား..။
“လူေလး… စစ္ေၿပးဆိုလို႔ ဒို႔သားအဖပဲက်န္ေတာ့တယ္။ သူ႔အစုနဲ႔သူ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ ဒီေတာ့.. ဒို႔သားအဖ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။”
က်ေနာ္ဗိုလ္ဖိုက္တာ အၿမီးအေတာင္ေပါက္စ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္မွ်သာမို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းမွာ`ေတြ´ရပါတယ္၊ `ေ၀´ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
“လူေလး… ေသနတ္သံၾကားေသးလား”
“တခါတခါ… သဲ့သဲ့ေလးေတာ့ ၾကားေနရေသးတယ္… အေဖ။”
‘အေဖတို႔ရြာရဲ့… ဟိုးအေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္ထက္ကို ၾကည့္လိုက္စမ္း။ ဘာေတြကိုေတြ႕ရလဲ… လူေလး”
“မီးခိုးလံုးႀကီးေတြပါ အေဖ”
“ကဲ… ဒါဆို လူေလး..။ ဒို႔ေနထိုင္ရာ အရပ္တေၾကာမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနလို႔ရမွာလား..။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ေန ေနရမွာလား..။ ေနသင့္,မေနသင့္ လူေလးကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္..။”
က်ေနာ္ဗိုလ္ဖိုက္တာက ေျဖမယ္အလုပ္..၊ အေဖက`ေနဦး´ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လက္ကာၿပရင္း ဆက္ေၿပာၿပန္ပါေသးတယ္။
“အေဖတို႔ရြာမွာ မီးေလာင္လို႔ေၿပာင္ၿပီေလ။ ဘယ္မွာလဲ… ေနစရာအိမ္။ ခိုကပ္စရာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း..။ ဘယ္မွာလဲ… တႏွစ္စာေလွာင္ထားတဲ့စပါး။ ဘယ္မွာလဲ… လယ္လုပ္ငန္းခြင္မွာ မရွိမျဖစ္တဲ့ ႏြား၊ လွည္း၊ ထယ္၊ ထြန္”
ေၾသာ္… က်ေနာ္ဗိုလ္ဖိုက္တာတို႔ မိသားစုမွာ ဗလာနတၳိ..ဘာမွ်မရွိေတာ့ပါ။
“ကဲ… လူေလး … ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္..။ ေမးစရာရွိလွ်င္ေမး။ ေျပာစရာရွိလွ်င္ေျပာ..။ လူေလးသေဘာ”
“ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေနရာ..၊ အေမခဏသြားေနတဲ့ အဖြားတို႔ရြာကိုသာ သြားၾကပါစို႔… အေဖရာ”
“မွန္တယ္..လူေလး..။ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္အေၾကာင္းကို သူတပါးေျပာသံၾကားနဲ႔ သိရတာမ်ိဳးမဟုတ္။ လူေလးကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ႀကံဳၿပီးမွ ခံစားခ်က္နဲ႔ သိရတဲ့အသိမ်ိဳး၊ အဲဒီအသိမ်ိဳးကို ရႏိုင္သေလာက္ရေစခ်င္လို႔ ဒီေနရာက မခြာေသးတာ”
လက္စသတ္ေတာ့… အေဖက သူ႔အႀကံနဲ႔သူကိုး..။
“ခုေတာ့လူေလးကိုယ္တိုင္ ညကတစ္ႀကိမ္၊ ခုမနက္တစ္ႀကိမ္ ေတြ႔ႀကံဳၿပီးၿပီ။ ခံစားခ်က္နဲ႔သိရၿပီ..။ အေဖ့ရည္ရြယ္ခ်က္ တစိတ္တပိုင္းအထေျမာက္ၿပီ..။ ကိုင္း...ဒီေတာ့ သြားၾကစို႔… လူေလး။”
က်ေနာ္ဗိုလ္ဖိုက္တာတို႔ သားအဖ အေမရွိရာအဖြားအိမ္သို႔ စတင္ခရီးႏွင္ၾကၿပီ။ မၾကာမတင္မွာပဲ အေဖကလက္ညိႈးထိုးၿပၿပီး ေၿပာလွာပါတယ္။
“ေဟ့… လူေလး။ ေဟာဟိုက ေၿပာင္းဖူးပင္ေတြေအာက္မွာ ဖရဲသီးေတြ၊ သခြားမသီးေတြ..။ ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္ထဲက ဒီနားတ၀ိုက္ကို အေဖလွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈေလ့လာထားတာ..။ ပိုင္ရွင္လည္းေၿပးၿပီ။ ကိုင္း.. အ၀အၿပဲသာစားေပေတာ့။”
ဗိုလ္ဖိုက္တာ ၀မ္းသာလိုက္ပံုမ်ား ေၿပာမဆံုးႏိုင္ေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ ခုေတာ့… အရည္ရႊမ္းတဲ့ဖရဲသီးတန္ခိုးျဖင့္ ေရငတ္ေၿပၿပီ။ ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေရာင္၊ ေမႊးေတးေတးရနံ႔နဲ႔ ႏူးညံ့ညံ့အသားရွိတဲ့ သခြားမသီးတန္ခိုးျဖင့္ ဆာေလာင္ေနတဲ့၀မ္းမီးလည္း ၿငိမ္းသြားေလၿပီ။
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အားအင္ေတြျပန္ျပည့္လာတာ၊ တဖ်န္းဖ်န္းပဲလို႔ပင္ စိတ္ထဲမွာထင္မိပါရဲ့..။ တလွမ္းခ်င္းလွမ္းေနတဲ့ေၿခလွမ္းေတြ၊ သြက္လို႔ သြက္လို႔ လာတာကိုလည္း သတိျပဳမိပါရဲ့..။
ဒါေပမယ့္ အဖြားအိမ္မွာခိုကပ္ေနရရင္..၊ အဖြားေခၽြးမ ေဒၚေလးေမနဲ႔ အဆင္ေၿပပါ့မလား..။ အဖြားရဲ့ေခၽြးမက သူ႔ခင္ပြန္း၊ အေမ့ေမာင္ကို တတီတီတတာတာနဲ႔ ပလီပလာေတြ လုပ္ေလမလား..။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ဗိုလ္ဖိုက္တာ့အေဖ၊ ခိုခိုကပ္ကပ္ေနရသူကို ေသြးမေတာ္သားမစပ္မို႔ ေဆးေဖၚေၾကာဖက္ေလးမွ် လုပ္ပါ့မလား..။ ေႀသာ္… သိမ္ငယ္သူတို႔ရဲ့သဘာ၀၊ တ`လား´ၿပီး တ`လား´ စိုးရိမ္ဘြယ္ရာေတြ ပြားပြား..လာပါကလား..။ အင္း..လႊဲေရွာင္မရတဲ့ ခိုကပ္ေနရမယ့္ဘ၀ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္လာပါ့..။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
0 comments :
Post a Comment