ဗိုလ္မွဳးၾကီးဗထူးရဲ႕သား ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ထူးအေၾကာင္း

ေမာင္စည္သာ ဆုိတ့ဲ တပ္မေတာ္အရာရွိေဟာင္းတဦး စည္းလံုးျခင္းရဲ့အင္အားဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးသားခ့ဲတ့ဲ အခန္းဆက္ေဆာင္းပါး ၁၂ ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။


သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ - အပိုင္း (၁)

စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားခင္ဗ်ား-

ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဗထူးကို ၾကားဖူး နား၀ ရွိခဲ့ၾကေပမဲ့ သားျဖစ္သူ ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ အေၾကာင္းကိုေတာ့ သိသူရွိ သလို မသိသူလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ရြံ ႔မုန္းတဲ့ ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ ရင္နင့္စဖြယ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအား တင္ျပေပး လိုက္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ သားေကာင္းတစ္ဦး ဖက္ဆစ္ စစ္ဘီလူး ေတြေၾကာင့္ အသက္ေပးခဲ့ပံု ျဖစ္ရပ္မွန္ ကိုယ္ေတြ႔ ေဆာင္းပါးကို ေနာင္လာ ေနာင္သား မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိႏိုင္ရန္ ျဖစ္ပါ တယ္။ တဆက္တည္းမွာ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ အသက္ေပးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသား ျပည္သူ ရဟန္းရွင္ လူ တပ္မေတာ္သား ေတြရဲ ႔ ၀ိညာဥ္ကို ဦးညႊတ္ရင္း ႏိုင္ငံ့ အတြက္ ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဴပ္ျငိမ္းေရး ေအာင္ျမင္သည့္အထိ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ တိုက္တြန္း ႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးတြဲ ေပးပို႔ ေဖၚျပခြင့္ျပဳတဲ့ တပ္မေတာ္ အရာရွိေဟာင္းမ်ားကို အထူး ေက်းဇူးတင္ ရွိပါေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖိုးတရုတ္မွ စည္းလံုးျခင္းရဲ ႔ အင္အား ၀က္ဆုိဒ္မွာ မွတ္တမ္းတင္ ဂုဏ္ျပဳ အပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

တပ္မႉး ဒုဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ဦး ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ မဂၤလာဒုံဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးတပ္၀င္းထဲရွိ ‘ေရၾကည္အိုင္’ အက်ဥ္းေထာင္သည္ အေရွ႔ဘက္တြင္ ေထာင္ဗူး၊ ေျမာက္ဘက္ ႏွင့္ ေတာင္ဘက္တြင္ အုတ္ႂကြပ္မိုး တစ္ထပ္အိမ္ (၅) လုံးစီရွိၾက၏။ အိမ္တစ္လုံး ႏွင့္ တစ္လုံး အၾကား ပတ္လည္တြင္ ျပင္ပအား အိမ္တြင္းမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကည့္ ရႈမရႏိုင္ေစရန္ လူတရပ္ေက်ာ္ ျမင့္သည့္ သစ္သား၀င္းထရံျဖင့္ ကာရံထား၏။

အေနာက္ဘက္တြင္ သြပ္မိုး၊ သစ္သားကာ အိမ္ (၆) လုံးမွာလည္း အိမ္တစ္လုံး ႏွင့္ တစ္လုံး အိမ္ျပင္ကို မျမင္ရေလ ေအာင္ သစ္သား၀င္းထရံျဖင့္ပင္ ကာရံထားေလ၏။

ေတာင္ဘက္မွ အုပ္ႂကြပ္မိုးအိမ္တန္း ႏွင့္ ကိုက္ (၃၀) ခန္႔ အကြာတြင္၊ Cell ဟုေခၚသည့္ အခ်ဳပ္ေဆာင္ ရွိေနေလသည္။ Cell အခန္းတခန္းသည္ အရွည္ (၁၀) ေပ ႏွင့္ အက်ယ္ (၅) ေပသာရွိ၍၊ Cell အခ်ဳပ္ေဆာင္မွာ သြပ္မိုး၊ သစ္သားကာျဖစ္ၿပီး၊ Cell အခန္းေပါင္း (၂၀) ခန္႔ ပါရွိေလသည္။

ဤ Cell အခ်ဳပ္ေဆာင္၊ အေနာက္ဘက္ သြပ္မိုး (၆) အိမ္တန္း၊ ေျမာက္ဘက္အုပ္ႂကြပ္မိုး (၅) အိမ္တန္း ႏွင့္ ေထာင္ဗူး၀တို႔ ေလးဘက္အၾကားတြင္ ေပ (၂၀၀) ေက်ာ္ပတ္လည္က်ယ္သည့္ ကြင္းျပင္ရွိေန၏။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးနု၊ သမတႀကီး မန္း၀င္းေမာင္၊ ပထစ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္မႉးေအာင္ ႏွင့္ ဗိုလ္မင္းေခါင္၊ ဦး၀င္း၊ ဦးသြင္၊ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ႏွင့္ ဦးဗေဆြ၊ တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္မႉးႀကီးေက်ာ္ျမင့္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ေမာင္ (ျမတ္ထန္)၊ မြန္ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း စသည့္ ပုဂၢိဳလ္ မ်ား သည္ ဤကြင္းျပင္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၏။ နံနက္ (၅) နာရီမွစ၍ လမ္းေလွ်ာက္လိုသူ တိုင္း (တစ္ႀကိမ္လွ်င္တစ္ ္ဦး သာ) (၁၀) မိနစ္စီ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ ရၾက၏။

ဤပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားမွာ အိမ္မ်ားတြင္ အက်ဥ္းက်ေနသူမ်ားျဖစ္၏။ Cell အခန္းတြင္ အက်ဥ္းက် ခံေနရသူတို႔၏ဘ၀မွာမူ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ေနသည္ ႏွင့္ ဘာမွ်မျခားေပ။

ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးတပ္တြင္ Cell အခန္းမ်ား ပါရွိသည့္ အခ်ဳပ္ေဆာင္ (က်ေနာ္သိသေလာက္) ႏွစ္ခု ရွိပါသည္။ တခုမွာ အထက္တြင္ ေဖၚျပခဲ့သည့္ အခ်ဳပ္ေဆာင္ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တခုမွာ ေရၾကည္အိုင္၏ အျပင္ဘက္၊ ဗဟိုေထာက္ လွမ္းေရးကင္းရုံ ႏွင့္ တြဲထားသည့္ အခ်ဳပ္ေဆာင္ ျဖစ္ေလသည္။

Cell အခန္းတခုတြင္ အျမင့္တြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုသာရွိၿပီး၊ ေန႔တြင္ ေနေရာင္ ညတြင္ (လ သာသည့္အခါ) လေရာင္တို႔ကို ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ အခန္း မ်က္ႏွာက်က္ တြင္ကား မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးသီးေလး တစ္ လုံး အား အခ်ိန္ျပည့္ဖြင့္ေပးထား၏။

အက်ဥ္းသားတစ္ဦးသည္ အခန္းခ်င္းကပ္ရက္အက်ဥ္းသား ႏွင့္ စကားခိုးေျပာသည္ကို၊ အေစာင့္ စစ္သားက မိသြားလွ်င္ မေအႏွမ ဆဲေရးႀကိမ္းေမာင္းခံရသည္သာမက၊ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ေစာ္ကားျခင္း ခံၾကရ၏။ ထိုမွ် ႏွင့္ မရပ္ေသး။ မေသရုံတမယ္ ေပးေကၽြးထားသည့္ အစာေရစာ ကိုလည္း အျပစ္ေပးသည့္အေနႏွင့္ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း၊ ျဖတ္ေတာက္ျခင္းတို႔လုပ္လိုက္ေသး၏။ ဤထက္ ဆိုးသည္ကား မိမိ ႏွင့္ အခန္းခ်င္း ကပ္ရက္ အက်ဥ္းသားသည္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွ ႃမႈပ္ႏွံထားသူ (implant) ျဖစ္လွ်င္၊ မိမိမွ ထိုသူအား ယုံၿပီး (မိမိအားစစ္ေဆးစဥ္က) ဖုံးထားေသာ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားအား ေျပာမိပါက၊ ထိိုသတင္းမ်ားကိုနင္း၍ ေနာက္ထပ္လူမဆန္စြာ ရက္ရက္စက္စက္ ၫွင္းပန္းႏွိပ္စက္ကာ စစ္ေဆးျခင္းပင္ျဖစ္၏။

ပုံမွန္အားျဖင့္ Cell အခ်ဳပ္ေဆာင္မွ အက်ဥ္းသားတိုင္းသည္ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္စြန္႔ရန္ ထန္းေရခံသည့္ ျမဴအိုး (ေျမအိုး) ေသးေသးေလး တလုံးစီေပးထား၏။ အက်ဥ္းသားတို႔မွ ျမဴအိုးအား သုံးသည့္ အက်င့္မရခင္၊ ထိုင္၍အေပါ့ အပါးသြားတိုင္း အိုးကကြဲေတာ့၏။ တခါတရံ က်င္ငယ္တျခား၊ က်င္ႀကီးတလြဲလည္း ျဖစ္တတ္၏။ ထို႔အတြက္ Cell အခန္းတိုင္းသည္ နံေစာ္ေနေတာ့၏။

နံနက္ေစာေစာတြင္ အေစာင့္စစ္သားက တံခါးလာဖြင့္ၿပီး၊ ေသနတ္ေမာင္းကိုတင္လိုက္ၿပီ ဆိုလွ်င္၊ မိမိအား Cell အခန္းမွထုတ္ၿပီး၊ အိမ္သာဆီသို ့ပို ့ေတာ့မည္ဟု ဆိုလို၏။

မိမိ၏ျမဴအိုးကို မိမိဆြဲၿပီး၊ အခ်ဳပ္ေဆာင္ ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ အိမ္သာတြင္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔ရ၏။ အနီးရွိေရ ဘုံဘိုင္တြင္ ေရေဆး၊ သန္ ့ရွင္းေရး လုပ္ရ၏။

တေန႔ တစ္ႀကိမ္သာ ေရခ်ိဳးခြင့္ ရ၏။ တစ္ဦးလွ်င္ ေရခ်ိဳးရန္ ခြင့္ျပဳခ်ိန္မွာ သုံးမိနစ္သာ ျဖစ္၏။ ေရခ်ိဳးခြင့္ မရေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားမွလည္း ဒု ႏွင့္ ေဒး။

ည (၁၁) နာရီေက်ာ္၍ သန္းေခါင္ယံ နီးၿပီဆိုလွ်င္ အက်ဥ္းသားတိုင္းသည္ ေသြးေလေျခာက္ျခား စိုးရိမ္စိတ္ ႀကီးမားစြာျဖင့္ “ဒီည ဘယ္သူ ့အလွည့္လဲ” ဆုိသည္ကို ရင္ဖိုေနၾကရ၏။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိ၏ အခန္းတံခါးကိုလာေခါက္ပါက၊ မိမိအလွည့္ ျဖစ္သည္ဟု သိရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ တံခါးေခါက္ခံရေသာ အက်ဥ္းသားအား အၾကပ္တစ္ဦး ႏွင့္အေစာင့္ စစ္သားတစ္ဦးတို႔မွ လက္ထိပ္ခတ္၊ ေခါင္းကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါအုပ္ကာ ‘စစ္ေဆးေရး’ (Interrogation) လုပ္မည့္ေနရာသို ့ဆြဲေခၚသြား၏။

စစ္ေဆးသည့္ ေနရာတြင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီး၊ သူတို ့လိုခ်င္သည့္ အေျဖကို မရလွ်င္ေတာ့၊ ထုံးစံ အတိုင္း ရက္စက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းသည့္ ေသလုေမ်ာပါး ခံရေသာ စစ္ေဆးေရးနည္းမ်ားျဖင့္ ႏွိပ္စက္ ၫွင္းပန္း ေလေတာ့၏။

စိတ္ဓါတ္ အလြန္ခိုင္မာသည့္ အက်ဥ္းသားဆိုလွ်င္ ေရေရလည္လည္ ပို၍ ခံရေတာ့၏။ စိတ္ဓါတ္ ခိုင္မာေလ၊ ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓါတ္ကို ရိုက္ခ်ိဳးရန္ ပို၍ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းေလ ျဖစ္၏။

ထိုသို ့လူမဆန္သည့္နည္းမ်ားျဖင့္ အစစ္ေဆးခံရန္ ေခၚထုတ္သြားသည့္ အက်ဥ္းသားမ်ားအား နံနက္လင္းအား ႀကီး (၄) နာရီခန္ ့တြင္ ထိုအက်ဥ္းသားတို ့၏ Cell အခန္းမ်ားထဲသို ့ လာျပန္ပို ့၏။

Cell အခန္းထဲသို႔ ျပန္မပို႔ပဲ က်ား၊ ျခေသၤ့တို႔ကို ဆပ္ကပ္ပြဲစင္ေပၚတြင္ ထည့္ေလွာင္သည့္ ေလွာင္အိမ္မ်ိဳး မ်ားတြင္ ထည့္ထားကာ၊ ေန႔ေရာညပါ ၫွင္းဆဲနည္းေပါင္း စုံသုံးၿပီး၊ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ရက္စက္စြာ အစစ္ေဆးခံ ေနရသည့္ အက်ဥ္းသားမ်ားလည္း ရွိ၏။ Cell အခန္းထဲသို႔ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ပဲ စုပ္စျမဳပ္စ ေပ်ာက္သြားသည့္ အက်ဥ္းသားမ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိခဲ့ေလသည္။

အက်ဥ္းသားထံမွ သူတို ့လိုခ်င္ေသာအေျဖကိုရၿပီဆိုလွ်င္၊ အက်ဥ္းသား ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံေရး အမႈ ေပၚမူတည္ၿပီး တစ္ဦးတည္း လူခြဲ၍ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း (Solitary Confinement) ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေလးငါး ဦးတြဲ၍ ေနရာေျပာင္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ၾကျပန္၏။

အက်ဥ္းသားမ်ားအား သုံးေလးလ တစ္ႀကိမ္ေနရာ ေျပာင္းေလ့လည္း ရွိ၏။

Cell အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသူမ်ားတြင္ ကုတင္၊ ေစာင္၊ ေခါင္းအုံး ရသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ဘာမွ်မရပဲ သံမံ တလင္းေပၚတြင္ ဒီအတိုင္း အိပ္ရသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ အခြင့္အေရးခ်င္း မတူၾကပါေပ။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အားလုံးကို ေလ့လာလိုက္လွ်င္ ရဟန္း၊ ေရွ ့ေန၊ ကုန္သည္၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ စစ္ဗိုလ္စစ္သား၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ခရစ္ယန္ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ေက်ာင္းသား၊ အစိုးရ ၀န္ထမ္း၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား၊ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ား စသည္ျဖင့္ လူ႔အလႊာ အသီးသီးကို ကိုယ္စားျပဳေနသည့္လူေပါင္း စုံလွ၏။

သံဃာမ်ားကိုသာ ‘ထိုင္ကမုတ္’ ေပးထားၿပီး၊ က်န္လူအားလုံးမွာ ‘ျမဴအိုး’ ကိုသာ အားကိုးၾကရ၏။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၂)

အခ်ိန္အခါ သမယသည္ ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီ၊ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၏ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ျဖစ္ေလသည္။ ညဥ့္နက္ပိုင္း ႏွင့္ နံနက္ ေစာေစာပိုင္းတို႔တြင္ အလြန္အမင္းႀကီး မေအးေတာ့ပါ။

က်ေနာ့္အား ခ်ဳပ္ထားသည့္ အိမ္မွာေျမာက္ဘက္အိမ္ (၅) လုံးတန္းတြင္ ညာဘက္မွ ပထမအိမ္ ျဖစ္၏။ ေထာင္ဗူး၀ ႏွင့္ လည္း အနီးဆုံးျဖစ္၏။

Cell အခန္းမ်ားရွိရာ ေျမာက္ဘက္ရွိ Cell အခ်ဳပ္ေဆာင္ ႏွင့္ အေနာက္ဘက္ရွိ (၆) လုံးတန္းအိမ္တို႔အား ခိုးၾကည့္လွ်င္ေကာင္းစြာ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ ‘အကဲၾကည့္ေနရာ’ OP (Observation Post) ကေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္၏ သစ္သား၀င္းထရံမွ အက္ကြဲေနေသာ ေနရာေလးပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ေထာင္ဗူး၀မွ တံခါးဖြင့္သံ၊ ပိတ္သံ၊ ေသာ့ခေလာက္ ခတ္သံ၊ ဖြင့္သံမ်ား ၾကားေလတိုင္း၊ မၾကာခဏ ခိုးၾကည့္ၾကသည္မွာ တစ္အိမ္ထဲေန အက်ဥ္းသားတိုင္း မပ်က္မကြက္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည့္ ေန႔စဥ္ တာ၀န္၀တၱရား တစ္ခုပ မာ ျဖစ္လာ ေတာ့၏။

ေထာင္ထဲသို႔ သြင္းလာသူ၊ ထုတ္သြားသူတို႔၏ ေခါင္းမ်ားေပၚတြင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါမ်ားနွင့္ အုပ္စီးၿပီးမွ အသြင္း အထုတ္ လုပ္သည္ျဖစ္ရာ၊ ထိုအက်ဥ္းသားသည္ မည္သူမည္၀ါ ျဖစ္သည္ကို တပ္အပ္မေျပာနိုင္ေသာ္လည္း၊ မည္သည့္အေဆာင္မွ အက်ဥ္းသားကို ထုတ္သြားသည္၊ သြင္းလာသူ အက်ဥ္းသားအား မည္သည့္ အေဆာင္သို႔ ေခၚသြားသည္တို႔ကိုမူ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ၾကရသည္၊ ျမင္ၾကရသည္။

ထို ့ေနာက္ က်ေနာ္တို ့အက်ဥ္းသား အခ်င္းခ်င္း သေဘာထား အျမင္ဖလွယ္ၾကၿပီး၊ မည္သူမည္၀ါ ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ မည္သည့္ အေရးအခင္း၊ မည္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအမႈ ႏွင့္ ပတ္သက္ႏိုင္သည္ တို႔ကိုလည္း ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးေလ့ ရွိ ၾကသည္။

က်ေနာ္တို ့၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားမွာ မွန္သည္လည္း ရွိ၏။ မွားသည္လည္း ရွိ၏။

အခ်ဳပ္အက်ဥ္းေထာင္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား၊ ပန္းသတင္း ေလၫွင္းေဆာင္ လူသတင္း လူခ်င္း ေဆာင္ကာ က်ေနာ္ တို႔၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ မွန္၏၊ မွား၏ မ်ားကိုသိၾကရ၏။ သတင္းမ်ားသည္ ငွက္မ်ားပမာ က်ေနာ္တ႔ို အက်ဥ္းသား မ်ားအၾကား အၿမဲလို ပ်ံ၀ဲလွ်က္ ရွိေလသည္။

က်ေနာ္ ႏွင့္ အတူ တစ္အိမ္ထဲအက်ဥ္းက်ေနသူမ်ားမွာ ဧရာ၀တီတိုင္း မင္းႀကီးေဟာင္း ဦးကဲေရာ့၊ ေရတပ္မွ ဗိုလ္မႉး ဘေသာ္ (ဆရာေမာင္ေသာ္က)၊ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး ၫႊန္ၾကားေရးမႉး ရုံးမွ ဗိုလ္မႉး တင္ေမာင္ထြန္း (CIA) သူလွ်ိဳျဖစ္သည္ဟု စြပ္စြဲခံံရသူ ဗိုလ္ႀကီး ေက်ာ္စြာျမင့္ အမႈ ႏွင့္ ပတ္သက္သူ)၊ ဗဟိုလုံျခဳံေရး ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေကာ္မီတီ (ယေန႔ေခတ္ နအဖ ရုံးကဲ့သို႔ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီေခတ္ အျမင့္ဆုံး အာဏာပိုင္ရုံး) ရုံးမွ ဦးလွေရႊ၊ ကုန္သြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာနမွ အတြင္း၀န္ (ယေန႔ေခတ္ ၫႊန္ခ်ဳပ္ရာထူး) ဦးစိန္ၾကည္ တို ့ျဖစ္ၾကပါသည္။

ထိုတစ္ညကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။

အခ်ိန္အားျဖင့္ ည (၈) နာရီခြဲသာသာခန္ ့သာ ရွိပါလိမ့္ဦးမည္။ လျပည့္ခါနီး လဆန္း (၁၁) ရက္ (၁၂) ရက္ခန္႔ ျဖစ္ သျဖင့္ အိမ္ျပင္ဘက္တြင္ လေရာင္က ရႊန္းပလွ်က္ရွိေနဆဲ။ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ၾကၿပီ ျဖစ္သည့္ ဦးကဲေရာ့၊ ဦးလွေရႊ၊ ဦးစိန္ၾကည္တိုကား အိပ္ယာသို႔ ေစာေစာ၀င္ သြားၾကေလၿပီ။ ဗိုလ္မႉးတင္ေမာင္ထြန္းမွာ မအိပ္ေသး ေသာ္လည္း၊ အိပ္ယာေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္း အနားယူ ေနေလသည္။

ဗိုလ္မႉးဘေသာ္ ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသာ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ အိမ္၀ိုင္းအတြင္း လေရာင္ ေအာက္တြင္ ျဖည္းျဖည္း ခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ ေနၾကပါသည္။

မၾကာမီအခ်ိန္ေလးတြင္ ေတာင္ဘက္ဆီမွ လူတဦးေျပးလာသည့္ အသံကို က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦး ၾကားလိုက္ၾကရေလသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ ေနမႈမွာလည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္း သြားၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔အား က်ေနာ္တို ့၏ ေျခေထာက္မ်ားက က်ေနာ္တို႔၏ ‘အကဲၾကည့္’ ေနရာ OP ကေလးသို႔ အလိုအေလ်ာက္ ေခၚေဆာင္သြား ၾကပါေတာ့သည္။

ဗိုလ္မႉးဘေသာ္မွ တိုးတိုးေလးဆို၏ “ ဟိုမွာ…ဗိုလ္ႀကီး ျမင္ရဲ႕လား”

“ျမင္ပါတယ္ ဗိုလ္မႉး၊ အေစာင့္စစ္သား တစ္ေယာက္ ေတာင္ဘက္ Cell အခ်ဳပ္ေဆာင္ ကေန ေထာင္ဗူး၀ကို အ ေလာ သုံးဆယ္ ေျပးသြားေနတယ္။”

“ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္ႀကီး၊ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲဗ်။ က်ဳပ္တို႔ ဆက္ၿပီး observe (အကဲၾကည့္) လုပ္ဖို႔ လိုလိမ့္မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္မႉး၊ ညဦးပိုင္းမွာ ဒီလိုျဖစ္တာမ်ိဳး တခါမွမၾကဳံဖူးဘူး။ စစ္ဖို႔ ေဆးဖို႔ဆိုရင္လဲ အေစာင့္ စစ္သားဟာ ေျပးလႊားေနစရာမလိုဘူး”

“ေဟာ ေဟာ၊ ေထာင္ဗူး၀ တံခါးပြင့္ၿပီ၊ အေစာင့္နဲ ့in charge (တာ၀န္ခံ) နဲ ့စကားေျပာေနၾကၿပီ”

“ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္မႉး၊ သူတို႔ဟာက သုတ္သီးသုတ္ျပာပဲ။ အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသေၾကာင္းၾကံလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ အသဲအသန္ ေနမေကာင္းတခုခု ျဖစ္လို႔ ပဲလားမသိ”

“ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဒီတခါေတာ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕OP ကေလးကက်ဳပ္တို႔ကို သတင္းထူး ေပးေတာ့မယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဒီေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း သည္းခံၿပီး observe လုပ္ၾကရေအာင္”

“ေကာင္းပါတယ္ ဗိုလ္မႉး။ လုပ္ၾကရေအာင္”

ဤသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးသား ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာဆိုေနၾကစဥ္တြင္၊ ေထာင္ဗူး၀ အျပင္ဘက္၌ ကား တစီး ထိုးဆိုက္သံ ၾကားလိုက္ရပါသည္။ စစ္သားရဲေဘာ္ ေလးငါးဦး ထမ္းစင္ တစ္ခု ပါယူလာ၍ ေထာင္ထဲသ႔ို ၀င္လာၾကေလသည္။ သူတို႔ အားလုံး ေတာင္ဘက္ Cell အခ်ဳပ္ေဆာင္ဆီသုိ႔ အလ်င္အျမန္ သြားေနၾကေလသည္။

သူတို႔ ေထာင္ဗူးဘက္သို႔ ျပန္ထြက္လာၾကေသာအခါ ထမ္းစင္ေပၚတြင္ တစ္စုံတေယာက္အား အ၀တ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုပါ ဖုံးလႊမ္းၿပီး ထမ္းထုတ္ လာၾကသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေတြ႔ ၾကရျပန္သည္။

သူတို ့ေထာင္ဗူး၀အျပင္သို ့ေရာက္သြားၿပီး မၾကာမီပင္ ကားတရွိန္ထိုး ေမာင္းထြက္ သြားသံကိုပါ က်ေနာ္တို ့ၾကား လိုက္ၾကရပါသည္။

ထမ္းစင္ျဖင့္ေခၚထုတ္သြားျခင္းခံရသူ အက်ဥ္းသားသည္ မည္သူနည္း???

မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံသူလား၊ အသည္းအသန္ နာမက်န္းျဖစ္ေနသူလား၊ Cell အခ်ဳပ္ေဆာင္တြင္ အက်ဥ္း က်ေနစဥ္ ဤအက်ဥ္းသားအား မည္သည့္အေျခအေနဆိုးမ်ားက ဤ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔လိုက္ သနည္း၊ ထမ္းစင္ေပၚမွာ ပါသြားစဥ္ အသက္မွ ရွိေသးရဲ့လား၊ အသက္ရွင္ေန ေသးလွ်င္လည္း ေဆးကုသ၍ နဂိုအေျခအေနသို႔ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ ပါ့မလား???

က်ေနာ္၏ အေမးအေတြးမ်ားကား ေျပးလႊား ေနေလေတာ့သည္။

ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးတပ္၏ ေရၾကည္အိုင္ အက်ဥ္းေထာင္အား တိတ္ဆိတ္မႈက ျပန္လည္ စိုးမိုးသြားေလၿပီ။ မဂၤလာဒုံ ေဆာင္းက ခ်မ္းျမျမ။ ေငြလေသာ္တာေရာင္က ၀င္းပပ ႏွင့္ အိမ္အျပင္တြင္ ပက္ဖ်န္းရႊန္းစိုေနဆဲ…။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ အေျဖရွာမရေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္း တင္းၾကပ္ တစ္ဆို႔ နာက်င္ေနၾကဆဲ။

က်ေနာ္သည္ ထိုညက အေတာ္ႀကီး ညဥ့္နက္သည္ အထိ အိပ္၍မရပါ။

ေနာက္ဆုံးတြင္ ပန္းသတင္း ေလၫွင္းေဆာင္၊ လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္ကာ၊ ထမ္းစင္ေပၚက လူ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သတင္း ငွက္ကေလးသည္ မၾကာမီ က်ေနာ္တို႔ထံ ပ်ံ၀ဲ ေရာက္ရွိ လာလိမ့္မည္ဟု ေတြးေတာ ဆင္ျခင္မိေတာ့မွ၊ အေတာ္အသင့္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားၿပီး၊ ေမွးစက္ ေပ်ာ္သြား မိပါသတည္း။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၃)

က်ေနာ္တို႔နွင့္အတူ အခ်ဳပ္ခံေနရေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အစ ပထမပိုင္းတြင္ ဤကိစၥနွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္၀င္စား ၾကေသာ္လည္း၊ ဗိုလ္မႉးဘေသာ္ ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ကို မမွီပါေခ်။ အေၾကာင္းေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးမွာ စာေရးစာဖတ္ ဘက္တြင္ ၀ါသနာသန္သူမ်ားျဖစ္သည့္ျပင္၊ ထိုည၏ ျမင္ကြင္းအား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျမင္လိုက္ၾကရသူမ်ား ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္တည္း။ ဤအခ်က္က က်ေနာ္တို႔၏ ေတြးေတာစူးစမ္း လိုစိတ္အား အၿမဲႏိႈးဆြ ေပးေနေလသည္။

သို႔ပါေသာ္လည္း ကံက ေခလြန္းလွ၏။ အနီးကပ္ဆုံး အခ်ဳပ္အိမ္မ်ားသို ့လွ်ိဳ ့၀ွက္ ဆက္သြယ္ၿပီး၊ ဤသတင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အနံ႔ခံၾကေသာ္လည္း ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ ထြက္ေပၚလာျခင္း မရွိပါေခ်။

ေရၾကည္အိုင္ေထာင္ အတြင္းရွိ အခ်ဳပ္အိမ္ကေလးမ်ားတြင္ အခ်ိဳ ့အိမ္မ်ားသည္ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာကို ဖတ္ခြင့္ရ၏။ အခ်ိဳ ့အိမ္မ်ားကား ဖတ္ရႈခြင့္မရ။ Cell အခ်ဳပ္ခန္းမ်ားတြင္ကား သတင္းစာ ဖတ္ျခင္းကို လုံး၀ ခြင့္မျပဳ။ အခြင့္အေရးေပးမႈ မတူျခင္းအား ေဖၚျပ ေနေပသည္။

က်ေနာ္တို ့အိမ္တြင္ ရွိသူတို႔ကား လုပ္သားျပည္သူ ့ေန ့စဥ္ကို ဖတ္ခြင့္ရၾက၏။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးတို႔အျပင္ တရားရုံးေတာ္၌ စစ္ေဆးစီရင္ေနသည့္ ျပစ္မႈမ်ားအနက္ ေရၾကည္အိုင္ အခ်ဳပ္သားတို႔ မသိ သင့္ မသိထိိုက္ေသာသတင္းမ်ား ပါ၀င္ေနပါက၊ အၿမဲတမ္းလို ဘလိတ္ဓါး ပါးပါးျဖင့္ ဆင္ဆာ ျဖတ္ေတာက္ထား သည္ ကို မၾကာခဏေတြ ့ၾကဳံ ရဘူး၏။

ထိုညက ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီး ႏွစ္ရက္သုံးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ၊ နာေရး ေကာ္လံ၌ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ နာေရး ေၾကာ္ျငာအား ဘလိတ္ဓါးျဖင့္ တိတိရိရိ ျဖတ္ေတာက္ကာ ဆင္ဆာလုပ္ထားသည္ကို က်ေနာ္တို႔ အမွတ္မထင္ ေတြ႔လိုက္ ရပါေတာ့သည္။

ကြယ္လြန္သြားသည့္ ပုဂၢိဳလ္သည္ ဤေရၾကည္အိုင္ အခ်ဳပ္ခန္းရွိ အခ်ဳပ္သားမ်ား ႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အခ်ဳပ္သားတို႔၏ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တနည္းမဟုတ္ တနည္း ပတ္သက္ေနသည္မွာ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲ ျဖစ္ေပမည္ဟု က်ေနာ္တို႔ မွတ္ခ်က္ ခ်လိုက ္ပါေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္ ကြယ္လြန္သူသည္ မည္သူမည္၀ါ၊ မည္သည့္ အခ်ဳပ္သား ႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္ စသည္တို႔ကား၊ ကြ်န္ ေတာ္တို ့ ေတြးေတာ စဥ္းစားမရခဲ့ေပ။

ထိုမွ တပတ္ေက်ာ္ခန္ ့ကာလတြင္ သတင္းအစအန ျပန္႔လြင့္လာပါေတာ့သည္။ ကြယ္လြန္သူသည္ ေရၾကည္အိုင္ Cell အခ်ဳပ္ခန္းတြင္းမွ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ စစ္အစိုးရအား ဆန္႔က်င္သည့္ တပ္မေတာ္ အတြင္းမွ စစ္ဗိုလ္တစ္ဦး ဟူ၍တဖုံ၊ ဗိုလ္ႀကီး ေက်ာ္စြာျမင့္ အမႈတြင္ ပါ၀င္ ပတ္သက္ေနသည့္ အေရးႀကီး ေဖၚေကာင္တစ္ဦး ဟူ၍တမ်ိဳး၊ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား သတင္းျပန္႔လြင့္ေနေလသည္။ သတင္း အတိအက်မရပဲ၊ အျဖစ္မွန္ ကို မေဖၚထုတ္နိုင္ၾကသျဖင့္ က်ေနာ္တို ့အားလုံး အားမလိုအားမရ မေက်မနပ္ ျဖစ္မႈ ႏွင့္ သာ နိဂုံးခ်ဳပ္ ေနၾကရ၏။

ေနအ၀င္ တိမ္အေတာက္ လြမ္းစရာ့ တစ္ညေနတြင္ ဗိုလ္မႉးဘေသာ္နွင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ က်ေနာ္တို႔ အိမ္၀င္း ကေလးအတြင္း အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ျဖည္းေဆးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ေန ၾကေလသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ ေနရင္းမွ ဗိုလ္မႉးဘေသာ္၏ အေတြးသည္ ထိုညက အျဖစ္အပ်က္ ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ေလသည္။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္ၿမဲၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ် ရာတြင္၊ မည္သည့္အခါမွ စိတ္ဒိြဟမရွိ ရဲရင့္ ျပတ္သားသည့္ ဗိုလ္မႉးဘေသာ္မွ ေျပာခဲ့သည္မွာ

“ဗိုလ္ႀကီး ဒီေကာင္ေတြကို ပီကင္းေရဒီယိုက ေအာ္ေနသလို ‘မင္းတို ့ဘယ္ေတာ့မွ ဇာတ္သိမ္း ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး’ လို႔ က်ဳပ္ ေအာ္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ႀကီး၊ က်ဳပ္တို႔သံႏိၷဌာန္ တစ္ခုေတာ့ ခ်ၾကရေအာင္။ က်ဳပ္တို႔ အသက္ရွင္ ေနသေရြ ့ဘယ္မွာပဲေနေန ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ‘လသာည’ ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္မွန္ကို က်ဳပ္တို႔ ေျခရာခံၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ျပည္သူနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို တင္ျပၾကရေအာင္”

“စိတ္ခ်ပါ ဗိုလ္မႉး၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ဗိုလ္မႉး၊ ကိုယ့္အသက္နဲ ့ကိုယ္ အိုးစားမကြဲသေရြ ့က်ေနာ္တို႔ အေျဖရွာၾကမယ္လို ့သံႏိၷဌာန္ခ်ပါတယ္ ဗိုလ္မႉး”

“ဟုတ္တယ္၊ ကမာၻကုန္ က်ယ္သေရြ ့ က်ဳပ္တို ့အေျဖရွာၾကမယ္ ဗိုလ္ႀကီး”

က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ေလသံတိုးတိုးေလးသည္ ေလာကတခြင္သို႔ ငလ်င္ေတာ္လဲသံႀကီး ကဲ့သို ့ ရိုက္ခတ္ သြားသေယာင္ စိတ္တြင္ခံစားလိုက္ရ၏။

ဆည္းဆာအခ်ိန္၏ ေဆာင္းေႏွာင္းေလႏုေအးသည္ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ဦး၏ သႏိၷဌာန္အား ကမာၻကုန္ က်ယ္သေရြ ႔ သယ္ေဆာင္သြားေလၿပီဟု က်ေနာ္ ရိပ္စားမိလိုက္ပါေတာ့သည္။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၄)

က်ေနာ္တို႔၏အခ်ဳပ္သား အက်ဥ္းသား ဘ၀သည္ ေရၾကည္အိုင္ အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲတြင္ ၀ဲဂယက္ပမာ လည္ပတ္ ေနပါသည္။ နံနက္ေစာေစာ ေရာင္နီသမ္းလာလွ်င္ က်ေနာ္တို႔၏ တစ္ေန႔တာ အခ်ဳပ္သား ဘ၀စၿပီး၊ ေနလုံး ၾကီး ေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္၌ ထိုတစ္ေန႔တာ ဘ၀ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ျပန္ေလသည္။ ေရွ႔တြင္ ဘာေတြျဖစ္လာမည္ကို မည္သူမွ မမွန္း ဆရဲ။ မည္သူမွမသိ။ အေၾကာင္းေသာ္ကား က်ေနာ္တို႔ အားလုံးသည္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ မပိုင္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း ႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရး မ်က္မွန္ႀကီး ဒုဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ဦးတို႔၏ အခ်ဳပ္သားမ်ား ျဖစ္ေနျခင္း ေၾကာင့္ပင္ တည္း။

သို႔ေသာ္ ‘အခ်ိန္ ႏွင့္ ဒီေရသည္ လူကိုမေစာင့္’ ဟူေသာ အမွန္တရား အဆိုအမိန္႔သည္ လူသားအားလုံး အေပၚ၌ လႊမ္းျခဳံစိုးမိုး လ်က္ရွိေနသည္ ဆိုသည္ကို က်ေနာ္တို႔ အခ်ဳပ္သား အားလုံး ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္မိ ၾကပါသည္။

ေန႔ကို လစား၊ လကို ႏွစ္စားကာ၊ အခ်ိန္တို႔သည္ တေရြ႔ေရြ ့ကုန္ဆုံး လြင့္စင္ ကြယ္ေပ်ာက္ ၾကကုန္၏။ အသစ္ အသစ္တို႔သည္ အေဟာင္း ျဖစ္လာၾကၿပီး၊ အဆုံးစြန္၌ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ပ်က္စီး ၾကျပန္၏။ သခၤါရ ႏွင့္ အနိစၥတရား တ႔ိုသည္လည္း လူသားတို႔၏ ဘ၀မ်ားအား အစဥ္ လႊမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားၾကသည္ပင္။

၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္လယ္တြင္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို လည္းေကာင္း၊ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ မတ္လခန္ ့တြင္ သမၼတႀကီး မန္း၀င္း ေမာင္ ႏွင့္ ပထစ၀န္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္မႉးေအာင္၊ ဗိုလ္မင္းေခါင္၊ ဦး၀င္း၊ ဦးသြင္၊ မြန္ ေခါင္းေဆာင္ နိုင္ေအာင္ထြန္း၊ တည္ၿမဲဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္သည့္ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ တပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္မႉးႀကီးေက်ာ္ျမင့္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီး တင္ေမာင္ (ျမတ္ထန္)၊ ဒုဗိုလ္မႉးႀကီး ခ်ာလီသိန္းေရႊ (ေထာက္လွမ္းေရး) (ဇင္းမယ္တြင္ စစ္သံျဖစ္ေနစဥ္ ဗိုလ္ႀကီး ေက်ာ္စြာျမင့္ အမႈ ႏွင့္ အဖမ္းခံရသူ)၊ အခ်ဳပ္အိမ္ တအိမ္ထဲ အတူ ေန ခဲ့ရသည့္ ဗိုလ္မႉးဘေသာ္၊ ဗိုလ္မႉးတင္ေမာင္ထြန္း၊ ဦးကဲေရာ့၊ ဦးစိန္ၾကည္၊ ဦးလွေရႊ တို႔အျပင္ ဗိုလ္ႀကီးတင္ျမင့္ (လႊတ္ခါနီး ႏွစ္လခန္႔ အလိုတြင္ က်ေနာ္ ႏွင့္ အတူ လာထားသည့္ ကုန္သြယ္ေရးအထူးအရာရွိ) တို႔အျပင္ စာေရး ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး အစရွိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီး ႏွင့္ အျခား စစ္ဘက္နယ္ဘက္ ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီအသီးသီးမွ ပုဂိၢိဳလ္မ်ားအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ႏွင့္ မ်က္မွန္ႀကီး တင္ဦးတို ့မွ ၫွိႏိႈင္းဆုံးျဖတ္ၾကကာ အသီးသီး ျပန္လႊတ္ ေပးလိုက္ပါေတာ့သည္။

ေရၾကည္အိုင္တြင္ က်ေနာ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ လြတ္ေျမာက္ သြားႀကသူမ်ားအတြက္ သူတို႔ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ား ႏွင့္ အတူ ၀မ္းသာပီတိ ၾကည္ႏူးမႈ ျဖစ္ခဲ့မိပါသည္။ မည္သူက အခ်ဳပ္ေထာင္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္၍ တသက္လုံး ေနခ်င္ပါအံ့နည္း။

လြတ္လပ္စြာ ေမြးဖြားလာၾကသူ လူသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အေလ်ာက္ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏုိး တြယ္တာ ၾကသည္ မွာလည္း သဘာ၀တရား တစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။

က်ေနာ္ မလြတ္ေသးပဲ ဘာေၾကာင့္က်န္ေနခဲ့ပါသနည္း။ လြတ္ေျမာက္သြားသူမ်ားအား မလႊတ္ခင္ သုံးလခန႔္ အလို တြင္ က်ေနာ္သည္ အခ်ဳပ္အိမ္ထဲ၌ က်ေနာ္ ေရးသားသည့္ “ျမန္မာျပည္၏ ထြက္ရပ္လမ္း” စာတမ္းအား မ်က္မွန္ ႀကီး ဒုဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ဦးမွ တဆင့္ အာဏာသိမ္းထားသည့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသို ့တင္သြင္းခဲ့၏။

ထိုစာတမ္းေၾကာင့္ က်ေနာ့္အား မလႊတ္ပဲ၊ ခ်န္ထားျခင္းျဖစ္မည္ဟု က်ေနာ္ေတြးမိပါသည္ (ဤစာတမ္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သီးျခားစာတပုဒ္ေရးသားပါမည္)။

အတူေနခဲ့ဘူးသည့္ သူမ်ားအား လႊတ္လိုက္သည့္ေန႔မွာပင္၊ ပထမဆုံးက်ေနာ့္အား ေရၾကည္အိုင္ ေထာင္သို႔ ေခၚလာစဥ္က ခ်ဳပ္ထားခဲ့သည့္ အိမ္ကေလးသို႔ ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႔ လိုက္ကာ တစ္ဦးတည္း ဧကစာရီ (solitary confinement) ခ်ဳပ္ထားလိုက္ပါသည္။

က်ေနာ္သည္ စိတ္ဓါတ္ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ခိုင္၊ ဇြဲ ႏွင့္ ရပ္တည္ရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီကို နားလည္ ႏွလုံးပိုက္ထားလိုက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ အခ်ဳပ္အိမ္တြင္း၌ အခ်ိန္ကို ေကာင္းစြာ အသုံးခ်၏။ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ မွန္မွန္လုပ္၏။ ေန႔စဥ္ (၉) ပါးသီလ ေဆာက္တည္ကာ၊ တရားထိုင္၏၊ စာေရးစာဖတ္ လုပ္၏။ တေန႔ေတာ့ လြတ္ကို လြတ္ရမည္ဟု စိတ္ဓါတ္ကို ျမွင့္တင္ထား၏။ တေန ့တလံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးလိမ့္မလဲ။

က်ေနာ့္အား ခ်ဳပ္ထားသည္မွာ သုံးႏွစ္ ႏွင့္ ငါးလေက်ာ္လာၿပီးေနာက္၊ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ (၂၂) ရက္ေန႔ကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ပါ။ က်ေနာ့္ဘ၀ခရီးတြင္ ထူးျခားစြာ ကမၺည္းထိုး ေပးလိုက္သည့္ေန ့ပင္တည္း။

ေန႔ခင္း (၁) နာရီေက်ာ္ခန္ ့တြင္ က်ေနာ့္ဦးေခါင္းအား မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ ရစ္ပတ္၍ အုပ္ၿပီး၊ က်ေနာ့္အား လာေခၚ သြားခဲ့ၾကပါသည္။ အတန္ၾကာ အေဆာက္အဦး တခုထဲသို႔ ေရာက္မွ အုပ္ထားေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို ဖယ္ရွား လိုက္ရာ၊ က်ေနာ္သည္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးတပ္၏ ရုံးခန္းတခု အတြင္းသို႔ ေရာက္ေနသည္ကို သိရွိလိုက္ ရပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဗဟို္ ေထာက္လွမ္းေရး ဒု-တပ္မႉးမွ က်ေနာ့္အား ယေန႔မွစ၍ သက္ဆိုင္ရာမွ လႊတ္ေပး လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စာတမ္းတင္ျခင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ႏွင့္ ဒုဗိုလ္မႉးႀကီး တင္ဦးတို႔မွ အထူး မေက်မနပ္ ျဖစ္ကာ ယခုကဲ့သို႔ သူမ်ားထက္ ေနာက္က်၍ လႊတ္ေပးျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာင္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ ႏွင့္ တပ္မေတာ္အား ဆန္႔က်င္သည့္ အေရးအသား၊ အေျပာအဆို၊ လုပ္ရပ္မ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ လိုေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေခၽြၿပီး က်ေနာ့္အား အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လိုက္ပို႔ ေပးေလသည္။ လူ႔ဘ၀သက္တမ္း တခုအတြင္း အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံး သုံးေန႔တြင္ တစ္ေန႔ အပါအ၀င္ျဖစ္သည့္ “ေထာင္မွလြတ္သည့္ေန႔” ကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။

ထိုေန႔ကို မေမ့သလို “သူ ့” ကိုလည္း က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့နိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ “သူ” ဆိုသည္မွာ က်ေနာ္ ႏွင့္ လူခ်င္း ရင္းႏွီးခင္မင္လွသည့္ အျပင္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ တပ္မေတာ္အေပၚ အျမင္တို႔တြင္ တူညီၾကကာ၊ တူညီေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ ရွိၾကသည့္ ‘ဗိုလ္ႀကီး ျမင့္ထူး’ ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးသည္ ထိုစဥ္က ခလရ (၂၅) မွ တပ္ခြဲမႉးတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး၊ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရး အထက္ ဗမာျပည္ စစ္ေရးတာ၀န္ခံ (ငွက္ဖ်ားေရာဂါနွင့္ ကြယ္လြန္သူ) ျမန္မာ့သူရဲေကာင္း အာဇာနည္ ဗိုလ္မႉးႀကီး ဗထူး၏ သား ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္ (ထိုစဥ္က အေနာက္ေတာင္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမႉးေဟာင္း၊ ယခု အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုဥကၠ႒ေဟာင္း) တို႔မွ ဦးတင္ေမာင္၀င္းတ႔ို၏ ေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ား ႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိခဲ့ၿပီး၊ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအား တပ္တြင္းမွ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ ျဖဳတ္ခ်ရန္ ၾကံစည္ျခင္း အမႈ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ႏွင့္ က်ေနာ့္အား ၁၉၆၅ ဇြန္လ ပထမပတ္ထဲတြင္ အတူတကြ ဖမ္းဆီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အား ေရၾကည္အိုင္တြင္ ေနရာခြဲ၍ ခ်ဳပ္ထားခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ လြတ္လာၿပီး ေနာက္တေန႔တြင္ ထိန္းသိမ္း ထားသူမ်ားအား ျပန္လႊတ္လိုက္ျခင္းကို မ်က္နွာဖုံးသတင္း အျဖစ္ သတင္းစာမ်ားတြင္ တခမ္းတနား ေဖၚျပထားသည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။ လြတ္ေျမာက္ လာသူ မ်ား၏ အမည္မ်ား ထဲ တြင္ “သူ ့” အမည္ကိုရွာေဖြၾကည့္ရာ မေတြ ့ရေပ။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၅)

ထို ့ေနာက္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ပိုင္းတြင္ လြတ္ေျမာက္ လာသူမ်ား ထဲတြင္လည္း “သူ” ပါမလာခဲ့ေပ။ “သူ” ေပ်ာက္ေနသည္မွာ ေသခ်ာေနေလၿပီ။ ေရၾကည္အိုင္တြင္ ရွိစဥ္က သတင္းစာမွ နာေရးေၾကာ္ျငာစာ တခုအား ဆင္ဆာလုပ္ ဘလိတ္ဓါး ႏွင့္ ျဖတ္ေတာက္ထားျခင္းကို က်ေနာ္ သတိရေနမိ၏။ မဟုတ္ပါေစ ႏွင့္ ၊ မျဖစ္ပါေစ ႏွင့္ ဟု က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္း ေနမိ၏။

က်ေနာ္၏ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရၾကည္အိုင္တြင္ “သူ႔” အား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားစဥ္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္သျဖင့္ မဂၤလာဒုံ စစ္ေဆးရုံႀကီးသို ့”သူ႔” အားတင္ပို ့ကုသ ခဲ့ေသာ္လည္း၊ “သူ” ကြယ္လြန္ သြားခဲ့သည္ ဟူေသာသတင္းစကားမ်ားကို တဆင့္စကားမ်ားျဖင့္ ၾကားသိ လာခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

“သူ” သည္ ဤကမာၻေလာကႀကီး၌ မရွိရွာေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာေလၿပီ ဟူေသာအသိတရားက က်ေနာ့္အား အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားေစ ခဲ့ေလသည္ သာမက၊ ခံျပင္းျခင္း၊ နာၾကည္းျခင္း၊ ေဆာက္တည္ရာ မရျခင္း တို ့က က်ေနာ္၏ စိတ္ ႏွင့္ ခႏၶာအား ဖိစီးေလေတာ့၏။

က်ေနာ္လြတ္လာၿပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္ ့အၾကာ တစ္ရက္တြင္၊ ေရၾကည္အိုင္မွာ ဘ၀တူ အခ်ဳပ္သား ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ဦးေက်ာ္ရွင္း (အမည္ရင္းမဟုတ္ပါ) ႏွင့္ အမွတ္မထင္ ျပန္လည္ဆုံစည္း ၾကၿပီး၊ သူ၏ သားသမီးမ်ား အတြက္ ရွင္ျပဳနားသ မဂၤလာပြဲကို မပ်က္မကြက္ လာေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားခဲ့သျဖင့္၊ ဦးေက်ာ္ရွင္း၏ အလႉေန႔တြင္ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့၏။

က်ေနာ့္ကို ျမင္လ်င္ျမင္ခ်င္း ဦးေက်ာ္ရွင္းးသည္ အျခားပုဂိၢဳလ္မ်ား ႏွင့္ ဧည့္ခံ စကားေျပာေနရာမွ ထလာခဲ့ၿပီး၊ က်ေနာ့္ အား ခရီးဦးႀကိဳျပဳကာ သင့္တင့္ေသာ ေနရာတြင္ ေနရာခ်ေပး၍၊ အနီးရွိ လူငယ္တဦး ႏွင့္ ပါ မိတ္ဆက္ ေပးေလသည္။ လူငယ္သည္အသက္ (၂၅) ႏွစ္ခန္ ့သာရွိကာ မျဖဴ မညိဳ မပိန္မ၀ အရပ္ (၅) ေပ (၂) လကၼ ခန႔္ရွိ စူးရွသည့္ မ်က္လုံး အစုံ ႏွင့္ က်ေနာ့္အား ၾကည့္ရႈေလသည္။

“ဗိုလ္ႀကီး၊ ဒါက ကိုေအာင္သူ (နံမည္ရင္းမဟုတ္ပါ) တဲ့။ ကိုေအာင္သူ၊ ဒါက ဗိုလ္ႀကီးစည္သူတဲ့။ က်ေနာ္တ႔ို အားလုံး ေရၾကည္အိုင္ျပန္ေတြခ်ည္းပဲ။ ကဲ ခင္ဗ်ားတို ့ခ်င္း စကားေျပာၾကအုံး” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ရွင္းသည္္ က်ေနာ္တို ့နားမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့၏။

က်ေနာ့္အား စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ကိုေအာင္သူ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ (ဦးေက်ာ္ရွင္းမွ ဗိုလ္ႀကီး ဟုမိတ္ဆက္ ေပးသြားမႈေၾကာင့္) စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို အထင္းသား ေတြ႔ေနရ၏။ သူ စိတ္သက္သာ ေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး က်ေနာ္မွ စကားဆို လိုက္ရ၏။

“ဗိုလ္ႀကီးဆိုလို႔ အထင္မလြဲလိုက္ပါနဲ႔ ကိုေအာင္သူ၊ က်ေနာ္ အခု ဗိုလ္ႀကီးလဲမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္လဲေရ ၾကည္အိုင္မွာ သုံးႏွစ္ခြဲေလာက္ အခ်ဳပ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္မႉးႀကီး ၾကည္ေမာင္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္လို ့ပါပဲ။”

“ ေၾသာ္ ဗိုလ္ႀကီးက တပ္မႉးႀကီးေတြနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥကိုး။ ေတြ ့ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်ာ”

“ ကိုေအာင္သူရယ္၊ ဗိုလ္ႀကီးေတြဘာေတြ မလုပ္ပါနဲ ့၊ အကိုလို ့ေခၚရင္ ေတာ္ပါၿပီ”

“ဟုတ္ကဲ့ အကို၊ က်ေနာ္က ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါခဲ့လို႔ပါပဲ။ ေရၾကည္အိုင္မွာ ေလးႏွစ္ သာသာ ငရဲခံ ခဲ့ပါတယ္။ ပထမ ႏွစ္ႏွစ္က ေရၾကည္အိုင္ ေထာင္အျပင္က Cell အခ်ဳပ္ခန္း၊ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္သာသာက ေရၾကည္အိုင္ေထာင္ထဲက Cell အခ်ဳပ္ခန္းမွာပါ။ ၁၉၆၉ ကုန္ခါနီးမွ လြတ္ပါတယ္”

“ေရၾကည္အိုင္ေထာင္ထဲက Cell အခ်ဳပ္ခန္း၊ ေရၾကည္အိုင္ေထာင္ထဲက Cell အခ်ဳပ္ခန္း” ဟု က်ေနာ္ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိပါသည္။

“အကိုလဲ နည္းေပါင္းစုံ ႏွင့္ စစ္ေဆးခံရၿပီးစက အျပင္က Cell အခ်ဳပ္ခန္းမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေနလိုက္ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ရက္ရက္စက္စက္စစ္တဲ့ အခါက် အထဲက က်ားေလွာင္အိမ္၊ ျခေသၤ့ ေလွာင္အိမ္ေတြထဲ ျပန္ ေရာက္သြားၿပီး၊ အျပင္ Cell ကိုျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး”

“အကိုအျပင္ Cell ကို ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္နဲ႔ အခန္းခ်င္းေ၀းတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မသိၾကတာ။ အခန္းခ်င္း နီးရင္ သိကိုသိၾကရမွာ”

“ျဖစ္နိုင္တယ္ ကိုေအာင္သူ၊ အကိုက Cell မွာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲၾကာေတာ့၊ သိဖို႔ ကၽြမ္းဖို႔ အခ်ိန္တိုေနတယ္”

က်ေနာ္တို႔ စကားေကာင္းေနစဥ္ အလႉပြဲလာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ား တစတစမ်ားလာသည့္ အျပင္၊ အလႉမဂၤလာ အစီ အစဥ္မ်ားလည္း စတင္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္၊ က်ေနာ္တို႔ စကားျပတ္သြားၾက၏။ အနီးတြင္ ဧည့္သည္မ်ား ရွိေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အလႅာပ သလႅာပ သာေျပာေနၾကၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေရၾကည္အိုင္အေၾကာင္း မဆက္ႏိုင္ၾကေတာ့။

ဦးေက်ာ္ရွင္းအား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အလႉပြဲမွအျပန္ က်ေနာ္နွင့္ ကိုေအာင္သူတ႔ို ႏွစ္ေယာက္ ဘတ္စကား မွတ္တိုင္ဆီသို႔ စကားေျပာရင္း အတူ လမ္းေလွ်ာက္ လာခဲ့ၾက၏။ မွတ္တိုင္တြင္ ဘတ္စကားႀကဲေနၿပီး၊ ကား ေစာင့္သူလည္း သိပ္မရွိသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားဆက္ၾကျပန္၏။

“ကိုေအာင္သူ က်ေနာ့္ကိုယုံယုံၾကည္ၾကည္ဆက္ဆံႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာရတာ အားမရေသးဘူး။ ထပ္ေတြ႔ၿပီး စကားေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားဆီက သိခ်င္တာေလးေတြလဲ ရွိတယ္”

“ရပါတယ္ အကို၊ အကိုနဲ ့စကားေျပာၾကည့္ၿပီး အကို ့အေပၚမွာ က်ေနာ္ယုံပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အကိုက ရန္ကုန္မွာ အၿမဲေနလား။ က်ေနာ္ေတာ့ အေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး၊ ခရီးသြားေနတာမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကိုနဲ ့က်ေနာ္ ျပန္ဆုံ ၾကအုံးမယ္လို ့က်ေနာ္ယုံတယ္”

“အကို႔ဇနီးသည္က ရန္ကုန္မွာပါ။ အကိုလဲ တပ္ကေန အျပင္ေရာက္ၿပီး ကတည္းက ေမၿမိဳ့ အနီးစခန္း စည္သာ ေခ်ာင္းနံေဘးမွာ ျခံသြားလုပ္ေနတယ္၊ ႏွစ္လ သုံးလေနရင္ ရန္ကုန္ကို တေခါက္ေလာက္ ဆင္းလာလိုက္၊ ရန္ကုန္မွာ တလကိုး သီတင္းေလာက္ေနလိုက္၊ အနီးစခန္း စည္သာျခံကို ျပန္တက္လိုက္ေပါ့”

“ေၾသာ္ အကိုက ေမၿမိဳ ့အနီး စခန္းကကိုး၊ က်ေနာ္လဲ အဖမ္းမခံရခင္က ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဘုန္းႀကီး လႈပ္ရွားမႈေတြအတြက္ အထက္ျမန္မာျပည္ ပခုကၠဴ၊ မႏၱေလးဘက္ ခဏခဏ ေရာက္ေပမဲ့ သာယာလွတဲ့ ေမၿမိဳ ႔နဲ႔ေတာ့ နီးရက္နဲ ့ ေ၀း မေရာက္ဖူးေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္”

“ဒီလိုဆို ဒီလုိလုပ္ပါလား၊ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ေပါ့။ ကိုေအာင္သူ႔ကို အကို႔ဆီ လာလည္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါရေစ။ ကိုေအာင္သူ အနားယူတဲ့ အေနနဲ႔ အကို႔ ျခံထဲတပတ္ေလာက္ လာေနပါလို႔။ ျမန္မာျပည္ အေျခအေနလဲ ေဆြးေႏြးရင္း၊ အကို အင္မတန္မွ သိခ်င္ေနတဲ့ ေရၾကည္အုိင္က အျဖစ္အပ်က္ တခုကိုလဲ ကိုေအာင္သူ သိသေလာက္ ေျပာျပနိုင္မလားလို႔ ေမးၾကည့္ခ်င္တာလဲ ပါတယ္”

“ဘာအျဖစ္အပ်က္လဲအကို၊ က်ေနာ္သိတာဆိုရင္ သိတဲ့အတိုင္း အကို႔ကို အကုန္ ေျပာျပမယ္ ဆိုတာ ယုံပါ”

“ယုံပါတယ္ဗ်ာ၊ သိခ်င္တာက ဗိုလ္မႉးႀကီးဗထူးရဲ ႔သား ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာပဲ”

ကိုေအာင္သူသည္ က်ေနာ့္အား တအံ့တၾသ စိတ္၀င္တစား လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး၊ ေခါင္းကို ျဖည္းၫွင္းစြာ တခ်က္ ၫွိတ္လိုက္ရင္း……

“ေကာင္းၿပီ အကို၊ က်ေနာ္ အေျခအေနေပးတာနဲ႔ အကို႔ ျခံကိုတက္လာခဲ့မယ္။ မလာခင္ အကိုျခံထဲမွာ ရွိမရွိေသ ခ်ာေအာင္ စုံစမ္းၿပီးမွ လာခ်င္တယ္”

“ေက်းဇူးပဲ ကိုေအာင္သူ၊ စည္သာျခံဟာ အနီးစခန္းမွာ ကိုေအာင္သူကို အၿမဲတမ္း ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္”

က်ေနာ့္အား ဆက္သြယ္နိုင္သည့္ တယ္လီဖုံးနံပါတ္၊ လိပ္စာမ်ားကို ကိုေအာင္သူအား က်ေနာ္မွ ေပးသကဲ့သို႔ က်ေနာ့္အားလည္း ကိုေအာင္သူမွ သူ၏လိပ္စာ၊ ဖုံးနံပါတ္တို႔ကို ေပးေလသည္။

ထို႔ေနာက္ မွတ္တိုင္သို႔ ဘတ္စကားမ်ား ဆိုက္ေရာက္ လာသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ကာ၊ ဆိုင္ရာ ဘတ္စကားမ်ားေပၚသို ့တက္လိုက္ၾကၿပီး လူစုခြဲလိုက္ၾကပါသည္။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၆)

က်ေနာ္သည္ ကိုေအာင္သူ ႏွင့္ ခြဲခြာၿပီးေနာက္၊ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ေဆာင္းေႏွာင္း ရာသီပိုင္းတြင္၊ ေမၿမိဳ ့ အနီးစခန္းရွိ “သစၥာႏြယ္” ျခံသို႔ ထြက္လာခဲ့၏။ ရန္ကုန္မွ မထြက္ခြာမီ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အလိုတြင္ ကိုေအာင္သူ ႏွင့္ ဖုံးအဆက္အသြယ္ လုပ္ၿပီး၊ က်ေနာ္ အနီးစခန္းသို႔ သြားေတာ့မည္ကို ႀကိဳတင္ အသိေပးခဲ့၏။ သူကလည္း အေျခအေနေပးလွ်င္ ေပးသလို လိုက္လာ ခဲ့ပါမည္ဟု ကတိျပဳ၏။

က်ေနာ္ “သစၥာႏြယ္” သို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ကတည္းက ျခံလုပ္ငန္းတြင္ အလုပ္ ႏွင့္ လက္ မျပတ္သည့္ အေျခအေန မွာ ရွိေနပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သုံးပတ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ကိုေအာင္သူထံမွ စာတိုေလး တစ္ေစာင္ လက္ခံ ရရွိခဲ့ပါသည္။ စာထဲတြင္ ျခံထဲ၌ က်ေနာ္ရွိမရွိ အေၾကာင္းျပန္ပါရန္ ေရးထားသျဖင့္၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ အနီးစခန္းမွကိုေအာင္ သူထံသို႔ ဆက္သြယ္ရာ က်ေနာ္ရွိေနလွ်င္ သူမၾကာမီ က်ေနာ့္ထံ လာမည္ဟု အေၾကာင္းျပန္ေလသည္။

ဖုံးဆက္ၿပီး၊ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ နံနက္ (၉) နာရီသာသာ ခန္႔တြင္၊ ကိုေအာင္သူ တေယာက္ “သစၥာႏြယ္” သ႔ို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။

ကိုေအာင္သူ၏ အဆိုအရ ေရႊဘိုဘက္သို ့ခရီးသြားရန္ အေျခအေနဖန္တီးလာသျဖင့္ ရန္ကုန္မွ ထြက္လာခဲ့ၿပီး၊ ေရႊဘိုသို ့ခရီးမဆက္မီ က်ေနာ့္ထံ အရင္ ၀င္လာခဲ့ေၾကာင္း၊ သို ့ေသာ္ႏွစ္ညခန္ ့သာ က်ေနာ့္ထံတြင္ ေနႏုိင္မည္္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။

ကိုေအာင္သူအား လိႈက္လွဲစြာႀကိဳဆိုရင္း စည္သာေခ်ာင္းနွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ရွိသည့္ က်ေနာ္၏ အိမ္သို႔ ေခၚသြား ခဲ့ၿပီး အခန္းတခန္းတြင္ ေနရာခ်ေပးခဲ့ပါသည္။

ျခံအလုပ္သမားမ်ားျဖင့္ ပ်ားပန္းခတ္ အလုပ္မ်ား ေနသျဖင့္ တေနကုန္ ျခံလုပ္ငန္း အေၾကာင္းကိုသာ ကိုေအာင္သူအား ရွင္းလင္းေျပာျပေနၿပီး၊ သူမွလည္း စိတ္၀င္စားကာ ဗမာျပည္ ေအးခ်မ္း သာယာသြားသည့္ တေန႔တြင္ ျခံ လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္လိုေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့ေလသည္။

“သစၥာႏြယ္” သည္ မႏၱေလး-ေမၿမိဳ ့ကားလမ္းမႀကီးမွ ကိုက္တေထာင္ခန္႔ အကြာ အတြင္းပိုင္း ေနရာတြင္ ရွိေနၿပီး ထိုအခ်ိန္က လွ်ပ္စစ္မီး မရရွိေသးပါ။ ညတြင္ မွန္အိမ္ သို႔မဟုတ္ ေရနံဆီ မီးခြက္ ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေအာက္လင္းဓါတ္မီးကို ေသာ္လည္းေကာင္း လိုအပ္သလို အသုံးျပဳရပါသည္။

အိမ္အလည္ ဧည့္ေဆာင္တြင္ ေအးျမေသာ မိုးရာသီ ႏွင့္ အလြန္ ေအးခ်မ္းလွေသာ ေဆာင္းရာသီတို႔တြင္ အတူ စုထိုင္ ၀ိုင္းဖြဲ ့စကားေျပာနိုင္ရန္ ထားရွိေသာ မီးဖိုႀကီး ပတ္လည္၌ ျခံလုပ္သားမ်ား ရွင္းသြားသည့္ ည (၇) နာရီ ခန္႔တြင္ ကိုေအာင္သူ ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ အေရးႀကီးသည့္ စကား၀ိုင္း ဖြဲ႔ရန္ ထိုင္လို္က္ၾက၏။ အညာစာမ်ားျဖစ္သည့္ ႏွမ္းျပစ္၊ ေျမပဲဆားေလွာ္တို ့ ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းတို႔ စားရင္းေသာက္ရင္း က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး၏ စိတ္သ႑ာန္မ်ားမွာ ေရၾကည္အိုင္ ေထာင္သို ့ျပန္လည္ ေျပးလႊားသြားေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။

“ကဲ ကိုေအာင္သူ၊ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ နံရံနဲ႔ မ်က္နွာက်က္ ေတြမွာ မျမင္နိုင္တဲ့ နားနဲ႔ မ်က္စိေတြရွိတယ္ ဆိုတာ ေရၾကည္အိုင္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားရဲ့ ရင္ထဲ စိတ္ထဲ ရွိသမွ် အားရေအာင္ ေျပာေပေတာ့။ က်ေနာ္လဲ ခင္ဗ်ား ေျပာျပမွာေတြ ၾကားခ်င္လြန္းလို ့ေစာင့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ဒါထက္ ကိုေအာင္သူ က်ေနာ့္ကို ယုံပါတယ္ေနာ္”

“က်ေနာ္ အကို႔ကို ယုံပါတယ္ဗ်ာ။ မယုံရင္ ဒီကိုဘာလို႔ လာခဲ့ရမွာလဲ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္မွာ အကို႔ကို ယုံလို႔ ့ရတဲ့ အခ်က္ႀကီးတခု ရွိေနတယ္”

“ဘာမ်ားလဲ၊ ကိုေအာင္သူ”

“ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးက အကို႔နံမည္ ေျပာျပသြားခဲ့တယ္။ အကိုနဲ႔ သူနဲ႔ဟာ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ခ်င္း အျမင္သေဘာထားခ်င္း တူညီတဲ့သူေတြတဲ့”

“ေအာ္၊ သူ ဒီလို ေျပာသြားခဲ့တယ္လား။ ကိုေအာင္သူနဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးနဲ႔ အထဲမွာ ဘယ္လို ေတြ႔ခဲ့ၾကလဲ ဆိုတာေရာ၊ အဲဒီတုံးက အေျခအေနေတြကိုေရာ ေျပာျပစမ္းပါဗ်ာ” ဟု မီးဖိုႀကီးထဲသို႔ ထင္းတေခ်ာင္း ထိုးထည့္လိုက္ ရင္း က်ေနာ္မွ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမးလိုက္ပါသည္။

ကိုေအာင္သူသည္ အရွိန္ရလာေသာ မီးဖိုတြင္းမွ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို ေခတၱ စိုက္ၾကည့္ေန လိုက္ၿပီး၊ စကားကို ဆက္ေလသည္။

“ေရၾကည္အိုင္ Cell အခ်ဳပ္ထဲမွာ တျခား အခ်ဳပ္သားေတြနဲ ့က်ေနာ္နဲ ့ကြာတာကေတာ့ က်ေနာ့္ အခ်ဳပ္ခန္းဟာ အစြန္ဆုံး အ၀င္၀ အခန္းျဖစ္ေနတာပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ့ ညာဘက္ေဘးႏွစ္ခန္းကို အခန္းလြတ္ေတြပဲလုပ္ထားတယ္။ က်ေနာ့္ကို တျခား အခ်ဳပ္သားနဲ႔ မဆက္သြယ္နိုင္ေအာင္ေပါ့။ မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီးက က်ေနာ့္ကိုစိတ္ဓါတ္ ျပင္းၿပီး အင္မတန္ ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္လို ့သတ္မွတ္လို႔ က်ေနာ့္စိတ္ဓါတ္ကို ရိုက္ခ်ိဳးဖို႔ လုပ္ထားတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခါတေလ ညသန္းေခါင္ေတြမွာ ေဘးအခန္းလြတ္ေတြထဲ အခ်ဳပ္သား တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ လာသြင္းထားတတ္္ တယ္။ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ၾကာရင္ အဲဒီအခ်ဳပ္သားေတြ ေပ်ာက္သြားျပန္ေရာ”

တကယ္ အခ်ဳပ္သား စစ္စစ္ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြပဲလား၊ က်ေနာ္ မေ၀ခြဲနိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ သိတာကေတာ့ အဲဒီအခန္းလြတ္ႏွစ္ခုမွာ လာထားတဲ့ လူေတြဟာမၿမဲဘူး။ အခ်ဳပ္ေဆာင္တခုလုံး Cell အခန္းက်ဥ္းေလးေတြ (၂၄) ခန္းရွိမယ္ထင္တယ္။ တဘက္ကို (၁၂) ခန္းစီနဲ႔ အလယ္မွာ သုံးေပသာသာ က်ယ္တဲ့ စႀကၤန္လမ္းရွိတယ္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္တခုလုံးရဲ႕အ ျပင္ဘက္ (၁၂) ေပပတ္လည္မွာေတာ့ Cell ထဲကအခ်ဳပ္ သားေတြ အျပင္ကို မျမင္ရေအာင္ရယ္၊ အျပင္ အခ်ဳပ္ေဆာင္က အခ်ဳပ္သားေတြလဲ Cell ထဲကလူေတြကို မျမင္ရေအာင္ရယ္ ရွစ္ေပ ျမင့္တဲ့ သစ္သား ၀င္းထရံျမင့္ျမင့္ကို ပတ္လည္ကာထားပါတယ္”

“ေနပါဦး၊ အဲဒီလိုဆိုမ်က္နွာသစ္ေရခ်ိဳး၊ ထုတ္တဲ့လူေတြကို Cell ခန္းထဲက ေခ်ာင္းၾကည့္လို႔ မျမင္ရဘူးလား ကိုေအာင္သူ”

“ရပါတယ္ အကို၊ Cell ခန္းတိုင္းရဲ႕အ၀င္တံခါး လူတရပ္ေလာက္ အျမင့္မွာ ေျခာက္လကၼ ပတ္လည္ အေပါက္က ေလးတခုစီရွိတယ္။ အဲဒီအေပါက္ကေန အေစာင့္ရဲ့အလစ္မွာ ပိပိရိရိ ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္ရင္ေတာ့ အခ်ဳပ္သားေတြရဲ့ မ်က္နွာနဲ ့ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကို ျမင္နိုင္ပါတယ္။ အေစာင့္ မိသြားရင္ေတာ့ မသက္သာဘူး အကို။ အစာေလွ်ာ့ ေရေလွ်ာ့တာကအစ ထိုးႀကိတ္ ကန္ေက်ာက္တာ အထိ ခံရတယ္”

က်ေနာ္မွ ကိုေအာင္သူ၏ ပန္းကန္လုံးထဲသို႔ ေရေႏြးၾကမ္း ထပ္ျဖည့္ကာ၊ ႏွမ္းျပစ္ပန္းကန္ကို ကိုေအာင္သူ ေရ႔ွသို႔ တိုးေပးလိုက္ရင္း “Cell ထဲ ကေန အျပင္ကိုၾကည့္ရင္ အေ၀းကိုနဲနဲ မျမင္ရဘူးလား ကိုေအာင္သူ”

“မရဘူးအကို၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Cell ခန္း ျပဴတင္းေပါက္က လူတရပ္ထက္ျမင့္ၿပီး၊ အခ်ဳပ္ေဆာင္ ပတ္လည္က ၀င္းထရံကလည္း သိပ္ျမင့္ေနလို႔ပဲ၊ ျပဴတင္းေပါက္ကို ေမာ့ၾကည့္လုိ႔ ျမင္ႏိုင္တာကေတာ့ ေန႔ဆိုရင္ ေနေရာင္၊ လသာတဲ့ညဆို လေရာင္၊ ဒါပဲရွိတယ္”

“ဒါနဲ႔ ကိုေအာင္သူ အခ်ဳပ္ခံေနရတုံးမွာ အတူ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ လူေတြ ဘယ္သူေတြလဲ မသိခဲ့ရဘူးလား”

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းရဲ႕ကိုယ္ေရးလက္ေထာက္ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္စြာျမင့္ ယိုးဒယားကို ထြက္ေျပးတာ ကူညီခဲ့တဲ့ျပင္သစ္ ကက္သလစ္ ဘုန္းႀကီးတပါး၊ သခင္သာခင္ရဲ့ ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဗမာဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးတပါး၊ ႏိုင္ငံျခားသူလွ်ိဳဆိုၿပီး ဖမ္းထားတဲ့ ရွမ္းတရုတ္ေတြ၊ ပဲခူးရိုးမ ဗကပ စစ္ဆင္ေရးမွာ ဖမ္းမိခဲ့တဲ့ ဗကပ ပါတီ၀င္ တခ်ိဳ႔နဲ႔ တရုတ္ကုလား စီးပြားေရးသမား တခ်ိဳ ့တို႔ကို၊ က်ေနာ့္ကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ Cell အခ်ဳပ္ေဆာင္မွာပဲ ခ်ဳပ္ထား တာကို သိခဲ့ ရတယ္ အကို”

“ဒါနဲ ့ ကိုျမင့္ထူးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကိုေအာင္သူတို ့Cell အခ်ဳပ္ထဲကိုေရာက္လာတာလဲ”

“တညမွာ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုံး၊ မနက္တနာရီေလာက္ က်ေနာ့္ေဘးက အခန္းလြတ္ Cell ခန္းကို လာဖြင့္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏိုးလာေတာ့၊ အေစာင့္ေတြ အခ်ဳပ္သားတေယာက္ အဲဒီ အခန္းထဲ လာသြင္းၿပီး တံခါးကို ၀ုန္းကနဲပိတ္ ေသာ့ပိတ္သြားတာကို ၾကားလို္က္ရတယ္။ အဲဒီ အခ်ဳပ္သားဟာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ဘိနပ္သံ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခဏခဏ ေတာက္ေခါက္ေနသံကို ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ အခ်ဳပ္သားကို အရဲစြန္႔ၿပီး ဆက္သြယ္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔အေၾကာင္းဘာမွ မသိရေသးေတာ့ မဆက္သြယ္ရဲဘူး။ အဲ သူ ကလဲ၊ က်ေနာ့္လို ပဲခံစားခ်က္ရွိဟန္ တူပါတယ္။ အဲဒီညမွာ သူလဲ က်ေနာ့္ကို မဆက္သြယ္ဘူး”

ကိုေအာင္သူ ေျပာသမွ်ကို က်ေနာ္မွ စိတ္၀င္တစား အသက္ပင္မရႈမိပဲ နားစိုက္ ေထာင္ေန မိပါသည္။ ကိုေအာင္သူမွ စကားကိုဆက္ပါသည္။

ေနာက္တေန႔ မိုးအလင္းမွာ အေစာင့္ေတြက အခ်ဳပ္သားအသစ္ကို မ်က္နွာသစ္၊ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ဖို႔ လာထုတ္ၾကမွာပဲလို႔ဆိုၿပီး၊ က်ေနာ္ေခ်ာင္းေနေပမဲ့လဲ၊ သူ႔ကို အဲဒီမနက္ပိုင္းမွာ လုံး၀ မထုတ္ၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အခ်ဳပ္သားခ်င္း အခ်က္ေပးတဲ့ အႏၱရယ္ ကင္းၿပီလို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ ေလခၽြန္သံရွည္ တခ်က္ မနက္ (၁၀) နာရီ ေလာက္မွာ ေပၚလာမွ သူ႔အခန္းနဲ႔ က်ေနာ့္ အခန္းၾကား က်ေနာ့္ ကုတင္နဲ႔ ကပ္ရက္ သစ္သားကြဲအက္ ေနတဲ့ နံရံၾကားေလးကေန သူ႔ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။

“သူေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္တဲ့ ညေနခင္း၊ အေစာင့္လစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ့္အခန္းနံရံကို ဇြန္းနဲ႔ သုံးႀကိမ္ အသာ အယာေခါက္ၿပီး သူအဆက္အသြယ္ လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အေျခအေနကို ေလ့လာၿပီး က်ေနာ့္ကုတင္နဲ႔ နံရံၾကား ၀ပ္လို႔ ရတဲ့ေနရာကို အျမန္သြားၿပီး သုံးခ်က္ျပန္ ေခါက္လိုက္ပါတယ္။ သစ္သား နံရံ အက္ကြဲေနတဲ့အေပါက္ ၾကားက တေယာက္ကို တေယာက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း သူကစၿပီး ထား၀ယ္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ မိတ္ဆက္ပါတယ္”

ကိုေအာင္သူမွ သူနွင့္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးတို႔ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကပုံ အခ်ီအခ် စကားေျပာပုံ တို႔ကို က်ေနာ့္အား စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေျပာျပေနပါသည္။

“က်ေနာ္ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးပါ။ ေျခလ်င္တပ္ရင္း (၂၅) သာယာ၀တီက ျဖစ္ပါတယ္ - လို႔ က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ပါတယ္၊ သူ႔ကို တပ္မေတာ္ထဲမွာ ဒီမိုကေရစီ အေတြးအေခၚရွိသူ၊ မဆလ စနစ္အား မႀကိဳက္သူ၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္ တို႔ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တပ္တြင္းမွာ ပုန္ကန္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆၿပီး၊ တပ္မေတာ္ထဲက တျခားအရာရွိတခ်ိဳ ့နဲ ့အတူ အဖမ္းခံခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္၊ က်ေနာ္ကလဲ က်ေနာ္ အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာျပၿပီး မိတ္ဆက္လိုက္ ပါတယ္၊ က်ေနာ္က ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ စစ္တပ္ထဲက အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္ႀကီး တစ္ေယာက္ကို က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႔ခြင့္ရတာမို႔ ဂုဏ္ယူေလးစား ခ်ီးက်ဴး တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ အခါ သူက -

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေအာင္သူ၊ ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးေရာက္လာတာ က်ေနာ္ ၀မ္းမနည္း ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ က်ေနာ္မခ်ိတင္ ကဲ ျဖစ္ရတာကေတာ့ MI ေတြဟာ တပ္မေတာ္ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိခ်င္း၊ ယူနီ ေဖါင္း ၀တ္ခ်င္း အတူတူကို ပိုၿပီးရက္စက္ၾကတယ္ဗ်ာ။ လူမဆန္တဲ့ နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ နွိပ္စက္ၫွင္းဆဲၾကတယ္ဗ်ာ။ ဒီမိုကေရ စီဘက္ေတာ္သားေတြ MI ေတြရဲ ႔ ငရဲခန္းေတြမွာ ဘယ္လို ဘ၀မ်ိဳးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရုန္းကန္ တိုက္ပြဲ၀င္ ခဲ့ၾကရတယ္ ဆိုတာ ေနာင္လာမယ့္မ်ိဳးဆက္ေတြ သိနားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးႀကီး ဗမာျပည္မွာ ထပ္မေပၚေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကဘို ့အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မွတ္တမ္းတင္ ထားခ်င္တယ္ - လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့တယ္၊”

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၇)

“ေၾသာ္ ဗိုလ္ႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ္ၫွင္းဆဲခံလိုက္ရတာကိုး၊ ေရၾကည္အိုင္ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ဳပ္သားတိုင္း မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ လက္မရြံ႔ အာဏာသားေတြရဲ့ ၫွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခံၾကရတဲ့ သူတို႔ရဲ့ စစ္ေဆးနည္း အသစ္ေတြကို အစမ္းသပ္ခံ သတၱ၀ါေတြ ျဖစ္ၾကရတာပါပဲ ဗိုလ္ႀကီးလို႔ သူ႔ကိုေျဖသိမ့္ေတာ့၊ သူက-“

“သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ ကိုေအာင္သူ၊ က်ေနာ္ ဒီေန႔အထိ အသက္နဲ႔ ကိုယ္အိုးစား မကြဲေသးတာ ကေတာ့ စစ္ပညာကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း သင္ယူခဲ့တဲ့ သင္တန္း အေတြ႔အၾကဳံ၊ ငယ္ငယ္တုံးက အားကစားဘက္မွာ သန္ခဲ့တာေတြ ေၾကာင့္ပဲ။ ဒါေတာင္ သူတို႔ လူမဆန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္လြန္းလို႔ က်ေနာ့္ ကိုယ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ခ်ိေနၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းခါစက စစ္ေဆးေရးမစခင္ တရက္ႏွစ္ရက္ အလိုမွာ မ်က္မွန္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ပါးရိုက္နားရိုက္၊ လက္သီးနဲ႔ ထိုး၊ စစ္ဘိနပ္နဲ႔ ကန္၊ မေအႏွမနဲ႔ မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲၿပီး၊ လက္သံေျပာင္ထားေတာ့၊ သူတပည့္ေတြက ပိုၿပီး က်ေနာ့္ကို နွိပ္ကြပ္လိုက္ ၾကတာေပါ့၊ ကိုေအာင္သူ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့ - လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေနာက္ဘက္ ကပ္ရက္အခ်ဳပ္ခန္းက ေလခၽြန္သံအတို ႏွစ္ခ်က္ထြက္လာတယ္၊ ဒါဟာ ဘ၀တူ အခ်ဳပ္သားခ်င္း အေျခအေနကို ဂရုစိုက္ဖို႔ သတိေပးတဲ့ အေၾကာင္း ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးကို ရွင္းျပၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဆက္အသြယ္လုပ္တာကို ရပ္ခဲ့ၾကတယ္”

ကိုေအာင္သူသည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ မရပ္မနား က်ေနာ့္အား ေျပာျပေနရသျဖင့္ ေမာသြားပုံ ရၿပီး၊ သူ႔ေရွ႔မွ လၻက္ရည္ၾကမ္း ပန္းကန္ကို တရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္ ကလည္း အလိုက္သိစြာ သူ၏ ေရေႏြး ၾကမ္းပန္းကန္ထဲသို႔ ေရေႏြးၾကမ္း ထပ္ထည့္ ေပးလိုက္ပါသည္။ ကိုေအာင္သူမွ ေရေႏြးၾကမ္းကို ေနာက္တႀကိဳက္ ႀကိဳက္လိုက္ၿပီး စကားဆက္ ျပန္ပါသည္။

“အဲဒီေန႔၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးတို႔ အရမ္း ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္။ အကို သိတဲ့အတိုင္း ေရၾကည္အိုင္ Cell အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ တေန႔တာ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေရးဟာ ေန႔တိုင္း ေျဖရွင္းေနရတဲ့ ျပႆနာႀကီး တခု မဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ ကိုေအာင္သူ၊ အကိုလဲ တဦးထဲ အခ်ဳပ္ခန္း solitary confinement ထဲမွာ အေတာ္ၾကာေနခဲ့ရလို႔ ကိုေအာင္သူ ေျပာတာကို ပိုၿပီး သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားေျပာဖို႔ အေျခအေန မေပးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာဆို အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ေတြ႔ရတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္၊ အိမ္ေျမႇာင္၊ ပင့္ကူေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို အေသးစိပ္ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ လုပ္ေနရတယ္။ ဒါနဲ ့ဆက္ပါဦး ကိုေအာင္သူ”

“ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အေစာင့္အေနအထား၊ ရာသီဥတုနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြေပၚ ေလ့လာသုံးသပ္ၿပီး၊ အခြင့္အေရး ရရင္ရသလို စကားခိုး ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။ သူဟာ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရး အထက္ဗမာျပည္ တိုင္းမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီး ဗထူးရဲ့ သားျဖစ္ၿပီး၊ သူ႔မွာ မိခင္ ေဒၚသိန္းတင္၊ ညီတစ္ေယာက္၊ ညီမတစ္ေယာက္တို႔ ရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ထား၀ယ္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ရင္းႏွီးလာတဲ့အခ်ိန္က်မွ သူက်ေနာ့္ကို ထုတ္ေျပာ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္သ႔ူကို သိပ္ေလးစားသြားၿပီး၊ သူ႔ကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နိုင္ေတာ့ဘူး။ သူကလဲ သူ႔မွာ က်ေနာ္န႔ဲ ရင္းႏွီးခင္မင္ရတဲ့ အတြက္ ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတိုင္ပင္ တစ္ေယာက္ ရသလို အားတက္ရတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ခဏခဏ ေျပာပါတယ္”

ကိုေအာင္သူသည္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး အေၾကာင္းကို ဆက္ျပန္ပါသည္။

“ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးဟာ သူ႔ဖခင္လိုပဲ ေရွ႔တန္း စစ္ဆင္ေရးတာ၀န္က်တုံးမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ရခဲ့ပါတယ္။ ေရၾကည္အိုင္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာလည္း ငွက္ဖ်ားဟာ ရွင္းရွင္း မေပ်ာက္ေသး ပါဘူး။ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ တပည့္အေပါင္းရဲ့ လူမဆန္တဲ့ ႏွိပ္စက္မႈေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးဟာ အေၾကာအခ်ဥ္ ကိုက္တာ၊ ဆီးေအာင့္တာ၊ မ်က္ေစ့တို႔ နားတို႔ မေကာင္း ေတာ့တာ၊ ထုံတာက်ဥ္တာ၊ အားကစားသမား ခႏၶာကိုယ္ဟာ ခ်ိနဲ႔ၿပီး ပါးလွပ္လွပ္ေလး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြခံစားေနရတာေၾကာင့္ သူဟာ ေရပုိငတ္ပါတယ္။ သူရတဲ့ေရဟာ သူ႔ေရာဂါေတြေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ မေလာက္ပါဘူး။ က်ေနာ္က ေျမာင္းပါတဲ့ ဒန္ဇြန္း အၿမီးရင္းကို နံရံ အေပါက္ေသးေသးေလး ၾကားကေန သူ႔ဘက္ကိုရေအာင္သြင္း၊ က်ေနာ့္ဘက္က ဇြန္းျပား ေပၚမွာ ေရကို ျဖည္းျဖည္းေလး ေလာင္း၊ ေရကေျမာင္းအတိုင္း ဇြန္းရဲ ႔အၿမီးရင္း ကိုစီးသြားတဲ့အခါ၊ သူက ဇြန္း အၿမီးေအာက္မွာ ပါးစပ္ခံထားၿပီး ေသာက္ရတဲ့နည္းနဲ ့၊ က်ေနာ္က သူ႔ကို ခဏခဏ ေရခိုးတိုက္ခဲ့ပါတယ္”

ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ အျဖစ္ကို က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္ေယာင္လာၿပီး ရင္ထဲတြင္ ဆို႔နင့္ လာပါသည္။ ကိုေအာင္သူလည္း ေျပာရင္းနွင့္ မ်က္ရည္၀ဲကာ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ ျဖစ္ေနပါသည္။

“က်ေနာ္က ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးကို မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီးတို႔က ဘာလုိ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္စက္ရ သလဲလို႔ ေမးေတာ့၊ သူက-”

“ကိုေအာင္သူ၊ က်ဳပ္တို႔လို တပ္မေတာ္ထဲက ဒီမိုကေရစီ လိုလားတဲ့လူေတြဟာ သူတို႔ မဆလ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အတြက္ အရပ္သား ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြထက္ ပိုၿပီး အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္၊ က်ဳပ္တို႔လို လူမ်ိဳးေတြဟာ တပ္ထဲကေန ျပန္ၿပီး ပုန္ကန္ၾကမယ့္ လူေတြလို႔ သူ႔အေဖႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ျမင္ေအာင္ ထင္ေအာင္ သေဘာေပါက္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္မွ မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းရဲ႔ ယုံၾကည္ကိုးစားမႈ ရသည္ထက္ ရလာၿပီး၊ တိုင္းျပည္မွာ ပိုပိုၿပီး အာဏာရွိလာမွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီလိုလုပ္နိုင္မွ အခုလက္ရွိ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး ၫႊန္ၾကားေရးမႉး ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ဗိုလ္မႉးႀကီးေမာင္လြင္၊ ဒုၫႊန္မႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးခ်စ္ခင္ (ေလ) တို႔ကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ေရၾကည္အိုင္တပ္မႉး မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီးဟာ ေနရာရမွာ မဟုတ္လား။ သူ႔အေဖႀကီး ကလည္း တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရာ ေနရာမွာေရာ၊ တပ္ကိုထိန္းတဲ့ ေနရာမွာေရာ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကို အဓိက ေဒါက္တိုင္ႀကီးအျဖစ္ သုံးေနေတာ့၊ ခုအခ်ိန္မွာ မ်က္မွန္ တင္ဦးႀကီး အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔အမႈေတြဟာ သူ႔အေဖႀကီးဆီမွာ အမွတ္ျပည့္ရယူေရး အသုံံးခ်ခံ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္လာတာ ေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီးရဲ႕အဆင့္၊ ၾသဇာ၊ အာဏာ ျမင့္တက္ေရးအတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ဟာ အႏွိပ္စက္ခံ အၫွင္းပန္းခံ သတၱ၀ါေတြ ျဖစ္လာရတယ္ မဟုတ္လား - လို ့ေျပာခဲ့တယ္”

ကိုေအာင္သူသည္ ေျပာရင္းမွ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာပုံရၿပီး က်ေနာ့္အား ေမးပါသည္။

“အကို၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးက က်ေနာ့္ကို အကုန္ ေျပာျပခဲ့တာေတြ အကို႔ကို ဆက္ေျပာျပရင္၊ အကို စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ အကို ဆက္ၿပီး နားေထာင္ခ်င္ေသးရဲ႕လား”

“ဆက္ပါ ကိုေအာင္သူရယ္။ က်ေနာ္ သူ ့အေၾကာင္းကို တခုမက်န္ ခင္ဗ်ားဆီကၾကားခ်င္ပါတယ္”

“ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးက တေန႔မွာ က်ေနာ့္ကို ရင္းႏီွးယုံၾကည္လို႔ ဖြင့္ေျပာတဲ့သေဘာနဲ႔ သူအၫွင္းပန္း ခံရပုံကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူက-

“ကိုေအာင္သူ၊ ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ့္ကို မ်က္မွန္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ႏွက္ထိုးႀကိတ္ ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ သူ႔တပည့္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိေတြက က်ေနာ့္ကိုဆက္ၿပီး လူမဆန္တဲ့ နည္းေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္လာၾကေတာ့ က်ေနာ္က ရွင္းရွင္းနဲ ့ဘြင္းဘြင္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္။

‘က်ေနာ္ မဆလ စနစ္ကိုေရာ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုေရာ မယုံၾကည္ဘူး။ ဒီစနစ္ ေတြဟာလည္း တိုင္းျပည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အက်ိဳးမျပဳနိုင္ဘူး။ ဗမာျပည္အတြက္ ထြက္ရပ္ လမ္းဟာ တစ္လမ္းပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ အမ်ားျပည္သူ ႏွစ္သက္ လက္ခံျမတ္ႏိုးတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ ့က်င့္စဥ္ပဲ’ လို ့ ေျပာလိုက္ေတာ့၊ မ်က္မွန္ႀကီးက သူၾကားခ်င္တာ ဒါမဟုတ္ဘူး။ တပ္ထဲကေန ဘယ္လို စည္းရုံးၿပီး၊ ဘယ္လိုပုန္ ကန္ၾကမယ္၊ ဘယ္သူေတြပါတယ္၊ ဘယ္သူေတြဦးေဆာင္တယ္၊ ဘယ္လို အစီအစဥ္ေတြ ရွိတယ္ ဆိုတာပဲ ဆိုၿပီး၊ ရိုက္လိုက္ ထိုးလိုက္ ကန္လိုက္နဲ႔ မရမက ေမးေနတာပဲ။ ပထမပိုင္းေတာ့ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းေပးမယ္၊ ေနရာ ေကာင္းေကာင္းမွာ ထားမယ္၊ စာဖတ္ခြင့္ရမယ္၊ အစိုးရသက္ေသ ျဖစ္ေစရမယ္၊ ဆိုတာေတြနဲ႔ မွ်ား၊ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့အေျဖမရေတာ့ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ရမ္းေတာ့တာပဲ၊ ဖမ္းခါစမွာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ထားၿပီး၊ သူတို႔ လိုခ်င္တာမရေတာ့၊ က်ားတို႔ ျခေသၤ့တို႔ ထည့္တဲ့ သံေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ထည့္တယ္။

ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ပထမေတာ့ အိပ္ယာတို႔၊ ကုတင္တို႔၊ ေစာင္ေခါင္းအုံးတို႔ ေပးထားရာကေန တစ္ခုစီ ျပန္သိမ္းတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕စစ္ေဆးေရး စာအုပ္ႀကီးထဲက နည္းေတြ အတိုင္းေပါ့၊ အစာနဲ႔ ေရကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖတ္ေတာက္လာတယ္၊ ေနာက္ဆုံး သံမန္တ လင္းေပၚမွာပဲ အိပ္ရတယ္၊ မ်က္နွာက်က္က မီးေခ်ာင္းကလဲ ထိန္ထိန္လင္း၊ ျခင္ကလဲအလြန္ေပါဆိုေတာ့ ညတိုင္ ဘယ္အိပ္ရမလဲ။ တခါတေလေမွးကနဲျဖစ္သြားရင္ အေစာင့္ စစ္သား ေရာက္လာၿပီး မအိပ္ရေအာင္ သံမန္တလင္း ကိုေသနတ္ဒင္နဲ႔ အဆက္မျပတ္ထုေတာ့တာပဲ၊ ည (၁) နာရီ ေလာက္ဆို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ ပတ္ၿပီး အခန္းတခုထဲ ေခၚသြားျပန္ၿပီ၊ ထိုင္ခိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို ဆလိုက္မီးႀကီးနဲ႔ ထိုးေတာ့တာပဲ၊ ေရွ ့တည့္တည့္မွာ စစ္မယ့္ ေဆးမယ့္ ပါးကြက္သား နွစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕နံေဘး ညာဘက္ နံရံမွာေတာ့ အတြင္းကို အျပင္က ျမင္ရၿပီး၊ အတြင္းက အျပင္ကို မျမင္ရတဲ့မွန္ (one way mirror) တပ္ထားတယ္။

အဲဒီမွန္ ေနာက္မွာေတာ့ အတြင္းက ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ၾကည့္ၿပီး ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြထိုင္ေပးေနတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ ရွိေနတာေပါ့။ စစခ်င္းေတာ့ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေတြ ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘီလူးခန္း၀င္လာေတာ့တာပဲ။ အေျပာအဆိုကအစ မေအႏွမခ်င္း မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲ၊ အင္မတန္ ယုတ္ရင့္ၾကမ္းတမ္း ေအာက္တန္းက်လြန္းတယ္။

‘ဒီေလာက္ေတာင္ ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္၊ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးခိုင္းရမွာေပါ့ကြာ’ ဆုိၿပီး၊ အျပင္ကို ဘဲလ္ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ အထဲကို စက္ဘီးတစီး သြင္းယူလာၾကတယ္။ စက္ဘီးကုိ ေဒါက္ေထာက္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ့္ကို စက္ဘီးေပၚ ထိုင္ခိုင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဘးကိုဆန္႔ခိုင္းထားၿပီး ေျခနင္းကို အဆက္မျပတ္ နင္းၿပီး စက္ဘီးစီး ခိုင္းထားတယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ေလယာဥ္ပ်ံ အသံနဲ႔တူတဲ့ အသံကို ေအာ္ခိုင္းလို႔ ေအာ္ေနရတယ္။ ညာေကြ႔ ဆိုရင္ ဆန္႔ထားတဲ့ ညာလက္ကို ေအာက္ဘက္ကို ႏွိမ့္ေပး၊ ဘယ္လက္ကို ေၿမွာက္ေပးၿပီး ကိုယ္ကို ညာဘက္ နည္းနည္းလွည့္ ေပးရတယ္။ ဘယ္ေကြ႔ဆိုရင္ အဲဒီရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္အတိုင္းလိုက္လုပ္၊ ပါးစပ္က ေလယာဥ္ပ်ံ အသံကေတာ့ မျပတ္ေစရဘူး။

ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး စက္ဘီးေပၚက ျပဳတ္က်မွပဲ၊ ေလယာဥ္ပ်ံ ခိုင္းတာကို ရပ္ၿပီး၊ အေညာင္းေျပ အေၾကာေလွ်ာ့ဖို႔ ဆိုၿပီး၊ ကေလးလို လက္ႏွစ္ဘက္ ၾကက္ေျခခတ္နဲ႔ ကိုယ့္နားရြက္ ကိုယ္ဆြဲၿပီး ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆုံး မလုပ္နိုင္ေတာ့လို႔ လူကလဲ ၿပိဳက်သြားမွပဲ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းတာကို ရပ္လိုက္တယ္။ လူရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို အနိမ့္ဆုံး ေရာက္ေအာင္ခ်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာ သိမ္ငယ္သည္ ထက္သိမ္ငယ္ သြားေအာင္၊ သူတို႔ကို ရို႔က်ိဳးေၾကာက္ရြံ႔သြားေအာင္ လုပ္တာပါပဲ”

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၈)

ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ကိုယ္ေတြ႔မ်ားကို တဆင့္ျပန္ ေျပာျပေနသူ ကိုေအာင္သူေရာ၊ နားေထာင္ေနသူ က်ေနာ္ပါ ေရၾကည္အိုင္တြင္ လူမဆန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းခံရျခင္းကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ႀကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ၾကရသူမ်ား ျဖစ္ရာ၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး မေသမီ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မည္မွ် ခံစား သြားရသည္ကုိ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စိတ္၀ိညဥ္ခ်င္း ထိကပ္စြာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ နားလည္ေနၾကပါသည္။

ထိုေခတ္ ထိုအခါက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မႀကံဳဘူးမၾကားဘူးေသးသည့္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း စနစ္တက် ျပင္ဆင္၍ ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းျခင္းကို ခံစားသြားရသည့္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ မေသဆုံးမီ ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ကုိေအာင္သူမွ ဆက္ျပန္ပါသည္။

“အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ စစ္ေဆးေနတဲ့ အရာရွိတေယာက္က အခ်က္ေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာ အေစာင့္စစ္သားက ပန္ကာတစ္လုံးကုိ ယူလာၿပီး၊ က်ေနာ့္ ေရွ႔ႏွစ္ေပခြဲ သုံးေပေလာက္ ရွိတဲ့ ေနရာမွာ လာခ်တယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ အမိန္႔အတိုင္း က်ေနာ္ဟာ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုေနာက္ပစ္ၿပီး ပန္ကာေရွ႔မွာ ရပ္ေနရပါတယ္။ အရာရွိက အမိန္႔ေပး လိုက္တဲ့အခါမွာ အေစာင့္စစ္သားက ပန္ကာကို အရွိန္အျပင္းဆုံး ခလုပ္မွာ ထားၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။ အစမွာေတာ့ ေစာေစာက ၫွင္းဆဲ ထားလို ့ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာဟာ ပန္ကာေလေအးရဲ႕အရသာကို အရူး အမူးလက္ခံေနမိတယ္။ နာရီ၀က္ေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အခါ မွာေတာ့ ၾကက္သီးေတြထလာၿပီး၊ ပန္ကာေလေအးရဲ႕စူးစူးရဲရဲ အေအးဒဏ္ကို လွလွႀကီး ခံရေတာ့တယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာ က်င္လာ တက္လာၿပီး ေျခသလုံး ႄကြက္တက္ လာေတာ့တယ္၊ အသားလတ္လတ္ ဂင္တိုတို အရာရွိက ေျဖာင့္ခ်က္ မေပးရင္ ပန္ကာကုိ မရပ္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ့္ကို မုိက္ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံး တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္လာၿပီး ဘယ္လိုမွ မဟန္နိုင္ေတာ့ပဲ သံမန္တလင္းေပၚ က်ေနာ္လဲက် သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာမွ ပန္ကာကို ရပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။

က်ေနာ့္ကို စစ္တဲ့အရာရွိက ‘ဒါ အစပဲ ရွိေသးတယ္၊ ဒီ ထက္ဆက္ၿပီး ေခါင္းမာေနရင္ ဒီထက္သာတဲ့ နည္းေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားကိုစစ္မယ့္ နက္ဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါေတြက ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္၊ ဒါကို သေဘာေပါက္ၿပီး နက္ဖန္ည ျပန္ဆုံၾကတဲ့အခါ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးဖို႔ အသင့္လုပ္ထားပါ’ လို႔ ေျပာၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚသြားဖို႔ အေစာင့္ေတြကို အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္မ်က္နွာကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါနဲ ့စည္း၊ အေစာင့္က ေဖ်ာင္းကနဲေနေအာင္ ေသနတ္ေမာင္းကိုတင္လိုက္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကတယ္”

ကိုေအာင္သူမွ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ကိုယ္ေတြ႔မ်ားကို အသဲလိႈက္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာေနရာမွ ေခတၱ နားလိုက္ပါသည္။

ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ကိုယ္ေတြ႔ေျပာျပခ်က္မ်ားအား တဆင့္ျပန္ ေျပာျပေနသူ ကိုေအာင္သူသည္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ႏွင့္ ေရၾကည္အိုင္ကို စိတ္အာရုံထဲတြင္ လုံး၀ ႏွစ္ထားၿပီး ခံစားခ်က္ အျပည့္ ႏွင့္ ေျပာျပေနသည္မ်ား ျဖစ္ရာ၊ က်ေနာ္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ေရၾကည္အုိင္ျပန္ ျဖစ္သည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီး၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးမွ ေ၀ဒနာမ်ား မခ်ိမဆန္ ့ခံစား သြားရသည္ကို ျမင္ေယာင္ကာ စုပ္တသတ္သတ္နွင့္ နားေထာင္ေနမိ၏။

ကိုေအာင္သူသည္ ေရေႏြးၾကမ္းကို တခ်က္ ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္အား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ

“အကိုက က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ေျပာသြားသမွ် အကုန္လုံး တခုမက်န္ သိခ်င္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွမခ်န္ပဲ ဆက္ေျပာပါ့မယ္၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး က်ေနာ့္ကိုမွာသြားသလိုသာ အခုလို ရက္စက္မႈကမ္းကုန္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးႀကီး ဗမာျပည္မွာ ထပ္မေပၚေအာင္ တေန ့က်ရင္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို တိုင္းျပည္ကသိ ေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ေဖၚထုတ္ေပးပါ အကိုရာ”

“အဲဒီအတြက္ပဲ ကိုေအာင္သူကို က်ေနာ္ကအရမ္းေတြ ့ခ်င္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ”

“အဲဒီညက ပန္ကာေလနဲ႔ အဆုံးသတ္ခဲ့တဲ့ ငရဲခန္းအၿပီးမွာ၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး က်ေနာ့္ကို ေျပာျပတာက - က်ေနာ္က လမ္းမေလွ်ာက္ နိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ပါးကြက္သားႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို တြဲေခၚလာၿပီး က်ားျခေသၤ့ ထည့္တဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲ ျပန္သြင္းလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္လဲ သံမန္တလင္းေပၚ တုံးကနဲလဲက်သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းလို အိပ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္နိုးလာေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ အစားအေသာက္ေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာနဲ႔ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ေရာက္လာတယ္၊ သိမ္းသြားတဲ့ ကုတင္၊ အိပ္ယာ၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ေတြ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ေရခ်ိဳးထုတ္တယ္၊ အေစာင့္လုပ္တဲ့လူရဲ့ မ်က္နွာထားတို႔ ေျပာပုံဆိုပုံ ေတြကပါ ခ်ိဳသာေနတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မယုံနိုင္ ျဖစ္ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ဒါေတြဟာ မုန္တိုင္းမက်ခင္ လာေနတဲ့ေလေျပေတြဆိုတာ ေနာက္သုံးရက္ေျမာက္ညမွာ သိရပါေတာ့တယ္။ နွစ္ညနဲ႔တရက္ ေကာင္းေကာင္း အနားရ၊ ေကာင္းေကာင္းစားရလို႔ က်ေနာ့္ရဲ့ စိတ္ေရာ ခႏၶာကိုယ္ပါ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ သတိထား မိတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ထပ္ၿပီးႏွိပ္စက္နိုင္ေအာင္ က်ေနာ့္ကို က်က်နန အားေမြးေပး ထားတာကိုး။ အဲဒီ သုံးရက္ေျမာက္ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ခတ္၊ မ်က္
နွာကို အ၀တ္စည္းၿပီး ေခၚထုတ္သြားၾကတယ္။

သူတို ့ရဲ႕အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို ့ထဲက အရာရွိတေယာက္က၊ အမွန္အတိုင္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပးရင္ အထက္လူႀကီးေတြက က်ေနာ့္ကို အစိုးရ သက္ေသ အျဖစ္ ထားေပးမယ့္ အေၾကာင္း၊ လူႀကီးေတြ ရဲ႕ေစတနာကို ေလးစားၿပီး သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ အေၾကာင္း၊ အျဖစ္မွန္ကို သူတို႔ အေနနဲ႔ အစစအရာရာ သိၿပီးသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အနာမခံဖို႔ အေၾကာင္းေတြ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းတ၀က္ သတိေပးျခင္းတပိုင္းနဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္ သိသမွ်ေရာ က်ေနာ့္ သေဘာထားေတြကိုပါ ေျပာၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာမွထပ္ေျပာ စရာမရွိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါကို မေက်နပ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ထပ္ႏွိပ္စက္ဦးမယ္ဆိုရင္လဲ ခံရမွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ကို စစ္ေနတဲ့ ဂင္တိုတို အသားလတ္လတ္ အရာရွိဟာ မ်က္နွာမွာ ေဒါသေတြ ျပည့္လွ်မ္းသြားၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းေနပါတယ္။

‘ကဲ ဒီလိုဆို လုပ္ငန္းစဖို႔ပဲ ရွိတယ္’ လို႔ သူကဆိုၿပီး၊ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကို အခ်က္ျပ လိုက္တဲ့အခါ ခုံတန္းရွည္ တခုကို အခန္းထဲ သြင္းလာၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ခုံတန္းရွည္ေပၚမွာ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းဆန္႔ၿပီး ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ေျခက်င္း၀တ္ ႏွစ္ဘက္ကို ႀကိဳးနဲ႔တင္း ေနေအာင္ခ်ည္ၿပီး၊ အေပၚကေန သားေရႀကိဳး ျပားျပားထူထူ တေခ်ာင္းနဲ႔ ခုံတန္းရွည္နဲ႔ပါ ရစ္ပတ္ၿပီး ခ်ည္ထားျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ၫို႔သႀကီး ႏွစ္ဘက္ ေပၚမွာေတာ့ အ၀တ္စပါးပါးကို ေရဆြတ္တင္ထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကိုပါ ခုံတန္းရွည္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ေတြ လက္ေတြကို ခုံတန္းရွည္နဲ႔ တင္းေနေအာင္ ႀကိဳးခ်ည္လိုက္ၾကပါတယ္။

စစ္ေနတဲ့အရာရွိက ေခါင္းၫွိမ့္ျပလိုက္တဲ့ အခါမွာ အေစာင့္တေယာက္က လုံးပတ္ ႏွစ္လက္မေလာက္ အရွည္ႏွစ္ ေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားမ်ဥ္းလုံးကို က်ေနာ့္ၫို ့သႀကီးေပၚက အ၀တ္စေပၚမွာ တင္ၿပီး မ်ဥ္းလုံးရဲ့ တဘက္ကို ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္အေစာင့္ တေယာက္ကပါ မ်ဥ္းလုံးရဲ့ က်န္တဲ့တဘက္ကို ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ရတဲ့ အလစ္ေလးမွာ လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ရဲရဲျပန္မၾကည့္ရဲပဲ မ်က္နွာေတြကို လႊဲလိုက္ၾက ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြ ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္၊ ရဲေဆးတင္ အရက္ ေသာက္ထား ၾကတာကို အရက္နံ ့ ေတြနဲ ့အတူ က်ေနာ္သတိထားလိုက္မိတယ္။

MI ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပထမေတာ့ လက္အားနည္းနည္း၊ ကိုယ္အားနည္းနည္းနဲ႔ မ်ဥ္းလုံးကို အထက္ေအာက္ အစုန္အဆန္ လွိမ့္ေနပါေသးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လက္ ဖိအား၊ ကိုယ္ဖိအားေတြကို ျမွင့္ၿပီး အျပန္အလွန္ လိွမ့္လိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ့္အသားထဲမက အရိုးထဲ ထိေအာင္ အခံ ရခက္ေအာင္နာတဲ့အတြက္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ ထားတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ အံမခဲနိုင္ေတာ့ပဲ အေဖ အေမတၿပီး ေအာ္ရေတာ့တယ္။ ၫို့သႀကီးေတြဟာ ပူစပ္ပူေလာင္နဲ႔ ေၾကမြသြားသလို စိတ္ကထင္မိတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေတာ့မွ အသားညိဳညိဳ ခပ္ပိန္ပိန္ မ်က္မွန္နဲ႔ အရာရွိတေယာက္က မ်ဥ္းလုံးလွိမ့္တာကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

ဂင္တိုတိုအရာရွိကေတာ့ က်ေနာ့္ကို မေက်နိုင္မခ်မ္းနိုင္ မ်က္နွာနဲ႔ ၾကည့္ေနပါတယ္။ အေစာင့္ တေယာက္ ၫို႔သႀကီးေပၚက အ၀တ္စကို ဆြဲလွန္လိုက္တဲ့အခါ အညိဳအမဲေတြ ေသြးခ်ဥ္းခ်ဥ္း နီေနတာေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီညဟာ ေရၾကည္အုိင္မွာ ပထမဆုံး က်ေနာ့္ ေသြးေျမက်တဲ့ ညမို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးဗ်ာ။ မ်ဥ္းလွိမ့္တာကို ရပ္ၿပီး တဲ့ေနာက္၊ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိက တာ၀န္အရ လုပ္ရတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ စစ္လို႔ အထက္က အမိန္႔ ေပးထားလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဆက္ၿပီး “ဘူး” ခံေနရင္ ပိုနာမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေလေအးေအးနဲ ့ က်ေနာ့္ကို ေျပာေနပါတယ္။

က်ေနာ္က က်ေနာ္သိတာကို သိသလို ေျပာၿပီးၿပီ၊ မသိတာကို သိသလိုလို လည္ဆည္ၿပီး ေျပာဖို႔ မျဖစ္နိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဘာကို သိခ်င္တယ္ဆိုတာ ဒဲ့ဒိုး ေမးဖို႔နဲ႔ သိရင္သိတာ ကိုေျဖမယ့္ အေၾကာင္းျပန္ေျပာ လိုက္တဲ့အခါ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိက အေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္ကို လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ကို တြဲေခၚလာခိုင္းၿပီး၊ သူတို႔ ေရွ့ကကုလား ထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ဂင္တိုတို အရာရွိကေတာ့ ေဒါသမီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စိုုက္ၾကည့္ေနတယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ့္ေရွ ့က စားပြဲေပၚမွာ ေရ၊ ေကာ္ဖီ၊ ကိတ္မုံ ့၊ စီးကရက္တို ့ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္က ေရကို နွစ္ဖန္ခြက္ေလာက္ အားရပါးရေသာက္၊ ေကာ္ဖီကိုလဲေသာက္ လိုက္ေတာ့ သူတို႔က စီးကရက္ တလိပ္ကိုပါ မီးညွိၿပီး ေပးလာတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဖြာပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔က စစ္ေဆးနည္း ေျပာင္းျပန္ၿပီေလ။ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ ပုဂၢိဳလ္က က်ေနာ္နဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္၊ သခင္သာခင္တို႔နဲ႔ ဘယ္လုိ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္၊ တပ္ထဲကေန ဘယ္လိုပုန္ကန္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြရွိလဲ လို႔ ေမးၿပီးသားေတြကိုပဲ ေလေအးေလးနဲ႔ ေမးျပန္တယ္။

က်ေနာ္က အဲဒီတပ္မႉးႀကီးေတြ ဘာစီစဥ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မသိနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ သခင္သာခင္ကိုလဲ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က က်ဴတာကို ခ်စ္ၿမိဳင္တို႔က တဆင့္ အသိ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တခါမွ သခင္သာခင္နဲ႔ စကားစျမည္ေဆြးေႏြး တာမ်ိဳးမရွိခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေနတဲ့ အေျဖကိုပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္ေနၿပီး ဂင္တိုတုိ ပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ ေဒါသတႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာအေစာင့္ တေယာက္ဟာ အျပင္ကေန စာရြက္တရြက္ ကိုင္ၿပီး အခန္းထဲကို ၀င္လာတယ္။

ဂင္တိုတို ပုဂိၢဳလ္က စာကိုဖတ္ၿပီး အားရေက်နပ္သြားတဲ့ပုံနဲ႔ ျပဳံးေနတယ္။ One way mirror ေနာက္ကေန အခန္းထဲကို ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ေနာက္ထပ္ အမိန္႔အသစ္တခု ေပးလိုက္တာပဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ သိလိုက္တယ္။ အဲဒီကစၿပီး က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးတာမွာ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိရဲ႕က႑ၿပီးသြားၿပီး၊ ဂင္တိုအရာရွိကပဲ စစ္ေဆးေရးကို ကိုင္ေတာ့တယ္။

သူကတခ်က္ မဲ့လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ‘ခင္ဗ်ား သက္သက္မဲ့ လိမ္ေနတာပဲ၊ သခင္သာခင္နဲ႔ သိၿပီးေတာ့မွ တပ္ထဲကေနျပန္ခ်မယ့္ အစီအစဥ္ေတြ မသိဘူးဆိုတာ လုံး၀မျဖစ္နိုင္ဘူး။ သူမ်ား ကိုပဲ လိမ္လို႔ရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ MI ကို လိမ္လို႔မရဘူး၊ ၾကာတယ္၊ တပ္ထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာ ေျပာမလား မေျပာဘူးလား၊ ဒါကိုပဲေျဖ’ ဆိုၿပီး လုပ္လာျပန္တယ္။

က်ေနာ္က ‘ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳက္တာသာလုပ္၊ ကိုယ္မသိတာကို ဘယ္လိုလုပ္ ဘာသြားေျပာရမွာလဲ၊ တေန႔က်ရင္ က်ေနာ္ မသိဘူး ဆိုတာ မွန္တဲ့အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔ သိလာလိမ့္မယ္’ လုိ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ဖို႔ သႏၷိဌာန္ခ်ထားတဲ့ ဂင္တိုတို အရာရွိက ရဲေဘာ္ တေယာက္ကို ဆက္လုပ္လို႔ အမိန္႔ေပး လိုက္တဲ့အခါ၊ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ပုဂၢိဳလ္ဟာ က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ေတာ့ပဲ၊ မ်က္နွာက်က္ကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။

အခန္းထဲကို ရဲေဘာ္ တေယာက္က ဒိုင္နမိုတလုံးနဲ႔ ၀ါယာႀကိဳးေတြယူလာၿပီး၊ ၀ါယာႀကိဳး အမွ်င္ေတြကို ဖြာေနေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီးမွ၊ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ၀ါယာႀကိဳးမွ်င္ တခုစီနဲ႔ ပတ္ၿပီး တင္းေနေအာင္ ခ်ည္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုက်င္စက္နဲ႔ ႏိွပ္စက္ၾက ေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိလိုက္ပါတယ္။ က်င္စက္ရဲ့ အရွိန္ကို ျဖည္းျဖည္းေလး စလွည့္ေနရာကေန အရွိန္ကို တျဖည္းျဖည္းျမွင့္ယူသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အရွိန္ကို ျပန္မခ်ပဲ ျမန္ျမန္ႀကီး လွည့္ေတာ့တာပဲ။ တမိနစ္လွည့္လိုက္၊ တခါရပ္၊ တခါတေလ ဂင္တိုတို အရာရွိက လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္ရင္ ႏွစ္မိနစ္ဆက္ တိုက္လွည့္လိုက္နဲ႔၊ ၀ါယာႀကိဳးေတြကေန လာေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ဟာ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေတြကတဆင့္ အသားထဲ၊ အရိုးထဲ၊ အဆစ္အျမစ္ ေတြထဲ စီး၀င္ေနေတာ့၊ တကိုယ္လုံး ေၾကမြသြားသလို နာလိုက္က်င္လိုက္တာဟာ၊ တျခား ဘာနာနည္းေတြနဲ႔မွ မတူေအာင္ မ်က္လုံးေတြပါ ေ၀၀ါးသြားၿပီး ဘာမွမျမင္ေတာ့တဲ့အထိ အခံရခက္တယ္။

က်င္စက္ရပ္သြားတိုင္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပး ေတာ့မလားလို႔ သူတို႔က ေမးရင္၊ က်ေနာ္က ယိမ္းထိုးေနတဲ့ က်ေနာ့္ ကိုယ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းရင္း ေခါင္းခါျပလိုက္၊ က်င္စက္ကိုင္တဲ့ရဲေဘာ္က အမိန္႔ေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ပဲ ဆက္လွည့္ လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ကိုယ္ထဲက အာရုံေၾကာစနစ္ေတြပါ ပ်က္သြားတဲ့အထိ တကိုယ္လုံးက်င္ေနၿပီး၊ ဆီးေတြပါ အလိုလို ထြက္က်ေနတဲ့အထိ ျဖစ္လာေတာ့၊ က်ေနာ္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ သံမန္တလင္းေပၚ ပစ္လဲက်ၿပီး သတိလစ္ သြားခဲ့တယ္။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ က်ေနာ္ သတိလစ္ေနၿပီး၊ သတိျပန္ရလာေတာ့ အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ပဲ၊ က်ေနာ့္ကို ဒီအတိုင္း ထားထားတယ္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ရဲေဘာ္ေတြ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ဆြဲထူၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ရက္ အေနအထားနဲ႔ ေရႊ ့တင္ၾကတယ္။

က်ေနာ္က က်ေနာ့္ဟာ က်ေနာ္ ဘာမွ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ စစ္ေဆးေရးအရာရွိေတြပါ ျပန္၀င္လာ ၾကၿပီး၊ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေရတိုက္၊ စီးကရက္တိုက္ေပမယ့္ ဒီတခါ က်ေနာ္ ဘာမွ မေသာက္ခ်င္ေတာ့လို႔ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ ဂင္တိုတိုအရာရွိက အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ ့က်ေနာ့္ကို အစိမ္းလိုက္ “၀ါး” စားမယ့္ပုံနဲ႔ ၾကည့္ေနၿပီး၊ သူကပဲ ရေအာင္စစ္ နိုင္မလား၊ က်ေနာ္ကပဲ ဒီထက္ ခံနိုင္ရည္ရွိမလား ဆက္ၿပီး စမ္းခ်င္ေနတဲ့ပုံပါပဲ။

သူက က်ေနာ္ဟာ အင္မတန္ ေခါင္းမာၿပီး အေပးအယူ မလုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္လုိ႔ လူႀကီးေတြက ယူဆသြားၿပီး အရမ္း စိတ္ဆိုးေနၾကတယ္၊ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုစစ္ဖို႔ အထက္လူႀကီးရဲ့အမိန္႔ ေရာက္လာၿပီ၊ ဒီထက္ တဆင့္ျမင့္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ အထက္လူႀကီးဆိုတာ မ်က္မွန္ႀကီးတင္ဦး ပဲလို႔ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး ၫႊန္ၾကားေရးမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးခ်စ္ခင္ (ေလ) ကိုေက်ာ္ၿပီး ေရၾကည္အိုင္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရး တပ္မႉးနဲ႔ ေထာက္လွမ္ေရး ဒုၫႊန္ၾကားေရးမႉး မ်က္မွန္ႀကီး တင္ဦးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းနဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တုိင္ပင္ၿပီး နိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ဖမ္းတာဆီးတာ စစ္တာေဆးတာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ပုံေဖၚေပးေန တယ္ဆိုတာ တပ္ထဲမွာ အားလုံးသိေနလို ့ပဲ။

က်ေနာ္က ‘ဒီေလာက္ထိ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစုံနဲ႔ အစစ္ခံေနတာ ေခါင္းမာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္သိတာနဲ႔ ကိုယ့္သေဘာထား အယူအဆေတြကိုေတာင္ ဖြင့္ေျပာၿပီးၿပီ၊ ကိုယ္မသိတာ ကိုေတာ့ ကိုယ္အသိလုပ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္က ေျပာတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အထက္က ဆရာႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္’ လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဂင္တိုတို အရာရွိရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ သြားၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို ဆက္လုပ္လို႔ အသံကုန္ ေအာ္လိုက္တယ္။

ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိကေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ အေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကုိ ကုလားထိုင္ေပၚကေန ဒရြတ္တိုက္ဆြဲ ေခၚသြားၿပီး၊ ေခါင္းရင္းဘက္ကို ႏွိမ့္ ေျခရင္းဘက္ကုိ ျမွင့္ထားတဲ့ ခုံတန္းေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္တယ္။ ရုန္းလို႔ မရေအာင္ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံးကို ခုံတန္းနဲ႔ ေရာၿပီး အ၀တ္ျဖဴစေတြနဲ႔ ႀကိဳးတုပ္သလိုတုပ္ၿပီး ခ်ည္ၾကၿပီး၊ ေခါင္းေပၚမွာ ေရဆြတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အေသးတထည္ လာအုပ္ထားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ နွာေခါင္းေပါက္နဲ႔ ပါးစပ္ေပါက္ထဲကို ေရကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်လာတယ္။

ပါးစပ္က ပိတ္ထားလို႔ ရေပမဲ့ ႏွာေခါင္းကပိတ္လို႔ မရေတာ့ ေရဟာ အတားအဆီးမရွိ စီး၀င္လာတယ္။ ေရေလာင္းတဲ့ အရွိန္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းျမန္လာတယ္။ အသက္မရႈပဲ အသက္ေအာင့္ထားတာကို လုပ္ေပမယ့္ တမိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လုပ္နိုင္ၿပီး၊ အသက္ရႈ လိုက္တာနဲ႔ ေရက ဒလေဟာ ႏွာေခါင္းထဲကို စီး၀င္လာေတာ့ အသက္ေအာင့္တာ လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အသက္ရႈမရတာရယ္၊ ေရမြန္းတာရယ္ေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ႀကီး ဖူးေယာင္လာသလို ေအာင့္ေနၿပီး က်ေနာ္ သတိလစ္သြားၿပီး ဘာေတြဆက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာမသိေတာ့ဘူး။

သတိျပန္ရလာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ က်ားျခေသၤ့ေလွာင္အိမ္ထဲ ျပန္ေရာက္ေနတာ သိလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ထားတာ၊ ညိဳသႀကီးမွာ ေဆးထည့္ ပတ္တီးပတ္ထားတာ၊ အကၤ် ီ အ၀တ္အစားလဲ ေပးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ မနက္တုိင္းမွာ ရဲေဘာ္တေယာက္လာၿပီး ဒဏ္ရာ ေတြကို ေဆးထည့္ ပတ္တီးလဲ ေပးေနတယ္။ ငါးရက္ေလာက္ က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူမွ လာမေခၚၾကျပန္ဘူး။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အနာက်က္တဲ့အထိ၊ ခႏၶာကိုယ္ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္တဲ့အထိ အနားေပးထားတယ္၊ ၿပီးရင္ ထပ္ႏွိပ္စက္ၾကဦးမယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၉)

“ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း၊ (၆) ရက္ေျမာက္ည၊ နံနက္ (၁) နာရီေလာက္မွာေတာ့၊ က်ေနာ့္ မ်က္နွာကို အ၀တ္စည္းၿပီး၊ အေစာင့္ (၂) ဦးက ေခၚထုတ္သြားၾကပါတယ္။ ၃ မိနစ္ခန္႔ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ အခန္းတံခါး ဆြဲဖြင့္ၿပီး အခန္းတခုထဲ သြင္းလိုက္ပါတယ္။ မ်က္ေစ့ စည္းထားတဲ့ အ၀တ္စကို ေျဖလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့၊ က်ေနာ္ဟာမ်က္မွန္တင္ဦးႀကီးရဲ႕ရုံးခန္း - သူ႔စားပြဲ ေရွ႔တည့္တည့္မွာ ေရာက္ေနတာ သိလိုက္ပါတယ္။ မ်က္မွန္ႀကီးက ေဒါသ အခိုးအလွ်ံေတြ ေ၀ေနတဲ့မ်က္လုံးအစုံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္တဲ့ မ်က္နွာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ၿပီး”

“မင္းဟာခုအထိ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတဲ့အေကာင္ပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မရ၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ စစ္လုိ႔ အမိန္႔ ေပးထားၿပီးၿပီ။ ခုေလာက္ အနာခံရတာကိုမွ သင္ခန္းစာ မယူတတ္ေသးရင္ ေသသည္အထိ မင္းကို ဆက္စစ္ရလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဘာမွျခြင္းခ်န္မထားပဲ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးလိုက္။ ငါမင္းကို ေခၚၿပီး ေနာက္ဆုံး အခြင့္အေရး ေပးလိုက္ျခင္းပဲ။”

က်ေနာ္က ျပန္ေျပာမလို႔ လုပ္ေနစဥ္မွာပဲ မ်က္မွန္ႀကီးက အေစာင့္ (၂) ဦးကို အခ်ဳပ္သားကို ေခၚသြားၾကလို႔ အမိန္႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေစာင့္ (၂) ဦးဟာလဲ အမိန္႔ အတိုင္း က်ေနာ့ မ်က္နွာကို စည္းၿပီး မ်က္မွန္ႀကီး အခန္းက ေခၚထုတ္သြားၾကပါတယ္။

(၅) မိနစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ အခန္းတခုႏွင့္
တံခါးဖြင့္သံၾကားရၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို ဆြဲသြင္းၾကပါတယ္။ မ်က္ေစ့ကို စည္းထားတဲ့ အ၀တ္ကိုု ဆြဲေျဖလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ - ယခင္ စစ္ေဆးေနက် ပုဂၢိဳလ္ ၂ ဦးရွိေနတဲ့ စစ္ေဆးေရး အခန္းထဲ ေရာက္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။

ခတ္ပိန္ပိန္၊ အသားညိဳညိဳ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကေတာ့၊ စိတ္မေကာင္းပုံ ေပၚေနသေလာက္၊ ဂင္တိုတို ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕မ်က္ နွာကေတာ့ ေအာင္ေသ၊ ေအာင္သား၊ မၾကာမီ စားရေတာ့မဲ့အလား ျဖစ္ေနပါတယ္။

ခပ္ပိန္ပိန္ ပုဂၢိဳလ္ကစၿပီး၊ တပ္တြင္းက ျပန္လည္ပုန္ကန္မဲ့ အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး၊ ေျဖာင့္ခ်က္ ေပးမေပး၊ အေျဖေပးဖို ့ (၃) မိနစ္အခ်ိန္ေပးမယ္လုိ ့ဆိုပါတယ္။

က်ေနာ္က သူ႔စကားဆုံးဆုံးခ်င္းပဲဲ၊ က်ေနာ့္မွာ ဘာမွ ထပ္ေျဖာင့္ခ်က္ေပးဖို႔ မရွိေၾကာင္း အေျဖေပး လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ စကားဆုံးတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေဒါသမာန္ဟုန္ ျပင္းထန္ေနတဲ့ ဂင္တိုတို ပုဂၢိဳလ္က ေဒါသသံျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ အသံႀကီးနဲ႔ အေစာင့္ (၂) ဦးကို “ရဲေဘာ္ ဆက္လုပ္” လို႔ အမိန္႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေစာင့္ (၂) ဦးလည္း အေလးျပဳ ထြက္ခြာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ပါးကြက္ အာဏာသား (၃) ဦး၊ ႀကိဳးမ်ားနဲ ့၀င္လာၾကပါတယ္။

ပါးကြက္အာဏာသား ၃ ဦးဟာ က်ေနာ့္ကို ထိုင္ေနရာက အတင္းဆြဲထ ေစၿပီး မတ္တပ္ရပ္ အေနအထား၊ လက္နွစ္ ဖက္ကို ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ေဘးတဖက္ တခ်က္စီမွာကပ္ေစပါတယ္္။ ေနာက္ၿပီးမွ တကိုယ္လုံးကို လက္သန္းလုံးေလာက္ ရွိတဲ့ ႀကိဳးနဲ႔ ရင္ဘတ္ေအာက္ပိုင္း၊ တင္ပုဆုံ၊ ေျခခ်င္း၀တ္၊ သုံးေနရာမွာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ တုတ္ေနွာင္လုိက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ - အခန္း မ်က္ႏွာက်က္ အလယ္ေလာက္ မွာရွိတဲ့ သံမဏိခ်ိတ္ စက္သီးေပၚ လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းကုိ ပစ္တင္လိုက္ၿပီး၊ ႀကိဳးစတဖက္အား က်ေနာ္ရဲ့ ေျခခ်င္း၀တ္မွာ တုတ္စည္း ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ႀကိဳးမွာ ၂ ပတ္ ၃ ပတ္ေလာက္ရစ္ၿပီး တုတ္ေႏွာင္လုိက္ ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို သံမံတလင္းေပၚကို လဲွခ်လုိက္ပါတယ္။

ပါးကြက္အာဏာသားတဦးက “အသင့္” လို႔ ေအာ္လုိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ စစ္ေဆးသူ ၂ ဦးဟာ ထိုင္ရာမွ ရပ္လိုက္ၿပီး ဂင္တိုတိုပုဂၢိဳလ္က ဆက္လုပ္လို႔ အမိန္႔ေပး လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပါးကြက္ အာဏာသား ၂ ဦးဟာ တဖက္ႀကိဳးစကေနၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆြဲပါေတာ့တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ စက္သီးနဲ႔ ေျခေထာက္ တစ္ေပသာသာ အကြာေလာက္ေရာက္တဲ့အခါမွာ အဆြဲရပ္ၿပီး ႀကိဳးစကို နံရံေဘးမွာ ရွိတဲ့ခ်ိတ္မွာ ရစ္ပတ္လိုက္ပါတယ္။

ပထမေတာ့ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အနည္းငယ္ လည္ရမ္းေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဂင္တိုတိုလူက ပါးကြက္အာဏာသားမႉးကို “ဆရာႀကီး ဒီလူေျဖာင့္ခ်က္ ေပးမယ္ဆုိမွ က်ေနာ္တို႔ကို လာေခၚ” လုိ႔ အမိန္႔ေပးၿပီး ဆရာႀကီးဆိုသူ ပုဂၢိဳလ္က လြဲၿပီး အားလုံး အျပင္ကို ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္။

က်ေနာ္လဲ ဆရာႀကီးဆိုသူကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနရာက စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ မိပါတယ္။ ပုပု ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္၊ အသားမည္းမည္းၾကဳတ္ၾကဳတ္၊ မ်က္ႏွာဆိုးဆိုးနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ သူ႔အဖို႔ ရိုးေနၿပီ၊ သူ႔မွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိဘူးဆိုတာ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။

က်ေနာ့္ ဦးေခါင္းကေတာ့ သံမံတလင္းရဲ႕အထက္ ၃ ေပ အျမင့္ေလာက္မွာ ရွိေနပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ခႏၶာကိုယ္ တခုလုံးရဲ႕ေအာက္ကို ဆြဲေနတဲ့ အေလးခ်ိန္ဒဏ္ကို ေျခခ်င္း၀တ္ေတြမွာ အင္မတန္ အခံရခက္တဲ့ နာက်င္ကိုက္ခဲ မႈႀကီးကို နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ခံစားရပါေတာ့တယ္။

နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ တကိုယ္လုံးမွာရွိတဲ့ ေသြးေတြဟာ ဦးေခါင္းဆီကို ဦးတည္စုျပဳံ စီးဆင္းေနၾကတာမို႔၊ ပထမဦးေခါင္းတခုလုံး ျပည့္တင္းေရာင္ရမ္းတဲ့ အသိမ်ိဳး ခံစားရပါတယ္။ ဒီထက္ ၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ မ်က္လုံးေတြ မႈန္၀ါးလာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ တခုလုံးဟာ မသဲမကြဲ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေျခခ်င္း၀တ္ ေနရာဟာ အင္မတန္ နာက်င္ ကိုက္ခဲရာက တျဖည္းျဖည္း ထုံက်င္လာပါေတာ့တယ္။

လက္ႏွစ္ဘက္ကလဲ ဒီအတိုင္းပဲ တျဖည္းျဖည္း ထုံလာပါၿပီ။ ကိုယ္ခႏၶာကို ပုံမွန္မဟုတ္ပဲ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ အေနအထားနဲ႔ ၾကာရွည္ထားတဲ့အတြက္၊ အစာအိမ္နဲ႔ အျခား အတြင္း ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႔က အရည္အခ်ိဳ႔ဟာလဲ ပါးစပ္ေပါက္ကတဆင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စီးလာ ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးေတြက တျဖည္းျဖည္း ျပာလာပါၿပီ။ အသက္ရႈရတာ ျမန္လာသလို ရင္ထဲမွာလဲေမာ ပန္းတင္းၾကပ္လာပါၿပီ။ အသက္ရႈ မ၀ေတာ့ပါ။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္လဲ ငါရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတာ့ ေရာက္လာၿပီ လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးပီပီ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ႀကိဳးစားအာရုံျပဳလိုက္ပါတယ္။ မ်ားမၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးအစုံ မႈန္၀ါးရီေ၀ေနရာမွ တခ်က္တခ်က္ မဲေမွာင္သြားပါတယ္။ မ်က္ခြြံေတြဟာလဲ တျဖည္းျဖည္း ေလးလံလာၿပီး က်ေနာ္ဘာမွသတိမရေတာ့ပါ။

က်ေနာ္ သတိရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ သံမံတလင္း ေပၚေရာက္ေနၿပီး၊ ပါးကြက္ အာဏာသား တစ္ဦးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေရခဲေရစိမ္ထားတဲ့ အ၀တ္တခုနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပး ေနပါတယ္။

အဲဒီေန႔ညကိုေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့နိုင္မယ္ မဟုတ္ပါ။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆိုေတာ့ သတိလည္ လာတာ နဲ႔တၿပိဳင္နက္ ပါးကြက္အာဏာသားေတြဟာ က်ေနာ့္ကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ဆြဲထားၾက ျပန္ပါတယ္။ ဒီလို လုပ္ၾကတာဟာ (၄) ႀကိမ္ထက္ မနည္းပါဘူး။

ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ က်ေနာ္ သတိျပန္လည္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ အခ်ဳပ္ခန္း ကုတင္ေပၚကို ျပန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္ေပၚမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တကိုယ္လုံးေမာပန္း ႏြမ္းလ်ေနသလို၊ ေျခခ်င္း၀တ္ေနရာေတြကေတာ့ အင္မတန္ နာက်င္ ကိုက္ခဲ ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးအဲဒီေနရာမွာ ႀကိဳးဒဏ္ေၾကာင့္ အခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ ညိဳမဲေနသလို အခ်ိဳ႔ ေနရာေတြမွာလဲ အသားေတြ လန္ေနတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။

ေနာက္ ၂ ရက္ခန္႔ က်ေနာ့္ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာပဲ ထားပါတယ္။ ေန႔တိုင္း ေဆးရဲေဘာ္ တေယာက္လာၿပီး ေျခခ်င္း ၀တ္မွာရွိတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးေၾကာ၊ ေဆးလိမ္းေပးပါတယ္။ အစားအေသာက္ေတြကလဲ ပုံမွန္အတိုင္းရပါတယ္။ (၃) ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ က်ေနာ္ လမ္းေလ်ာက္လို႔ ရပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါဘယ္လို ငရဲခန္းမ်ိဳး မၾကာခင္ ေတြ႔ရဦးမယ္ဆိုတာ ေတြးေတာ ေနမိပါတယ္။

အဲဒီေန႔ ည (၈) နာရီသာသာခန္႔မွာပဲ က်ေနာ့္မ်က္နွာကို အ၀တ္စည္းၿပီး အေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကိုေခၚ ထုတ္သြားၾကပါတယ္။ (၂) မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ေလႏုေအးရဲ႕တိုးေ၀ွ႔ တိုက္ခတ္ လိုက္တာကို ေတြ႔ထိရတာမို႔ အေဆာက္အဦး အျပင္ဘက္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ သိရပါတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ ေသာ့ခေလာက္ ဖြင့္သံၾကားရၿပီး က်ေနာ့္ကို အထဲ ဆြဲေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ က်ေနာ့္မ်က္နွာကို စည္းထားတဲ့ အ၀တ္စ ကို ျဖည္လိုက္ၾကပါတယ္။

ပထမေတာ့ စစ္ေဆးတဲ့ေနရာ၊ စစ္ေဆးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေျပာင္းတာပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္မိပါတယ္။ ေနာက္မွ မဟုတ္မွန္း သိလာရပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ထပ္မံ မစစ္ေဆးေတာ့ပဲ၊ ေနရာေျပာင္းခ်ဳပ္ထားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္စစ္ေဆးၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ထပ္ရစရာမရွိေတာ့ၿပီလုိ႔ ယူဆထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေတြကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ေနရာပါပဲ။ အိပ္ယာ၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ကစေပးပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေနရာကေတာ့ ေရၾကည္အုိင္ အတြင္းေထာင္ရဲ႕အျပင္ဖက္က အေဆာင္ကိုယ္စီနဲ႔ ထားတဲ့အခ်ဳပ္ခန္းေတြပါပဲ။

က်ေနာ္သိရသေလာက္ က်ေနာ္တို႔ အတန္းမွာဆိုရင္ စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီးျဖစ္တဲ့ အမိ်ဳးသမီး အခ်ဳပ္သၼားမ်ား မ်ားပါတယ္။ သိရသေလာက္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ေဒၚမမေလး၊ တပ္မေတာ္ေလတပ္မွ ဗိုလ္ႀကီးေဒၚလွသန္း၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ေမာင္ ဇနီးနဲ ့ အျခားပုဂၢိဳလ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

“ေနပါဦး၊ ဗိုလ္ႀကီးကိုသူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီး၊ ေနာက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားရာက၊ ခုလုိ cell အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ဘယ္လိုျပန္ ေရာက္လာရတာလဲ လို႔” ကိုေအာင္သူက ေမးျမန္း လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့….

အဲဒီအေၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာျပမလို႔ပါပဲ၊ အတိုခ်ဳံးေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ေဘးပတ္ ၀န္းက်င္အခ်ဳပ္သားမ်ားနဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ဆက္သြယ္မႈေတြလုပ္ၿပီး၊ အခ်ဳပ္စခန္းရဲ့ စည္းကမ္းေတြကုိ ခ်ိဳးေဖါက္တယ္ရယ္လို႔ အေစာင့္တစ္ဦးက တိုင္တန္းသတင္းပို႔တာေၾကာင့္ - မ်က္မွန္ႀကီးက ေခၚယူ၊ ဆဲဆို၊ ႀကိမ္းေမာင္း၊ ထိုးႀကိတ္ၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့သေဘာနဲ႔ Cell အခ်ဳပ္ခန္းကို ေျပာင္းလိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာအေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္က အစ၊ က်ဥ္းက်ပ္ ရုတ္ေလ်ာ့သြားၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ လူမဆန္ေအာင္ ၫွင္းပန္း ႏွိပ္စက္ လိုက္ၾကတဲ့ အတြက္၊ ခႏၶာကိုယ္ခ်ိနဲ႔ၿပီး ခုလို က်န္းမာေရး အေျခအေန မေကာင္းတဲ့ အေျခေရာက္ ေပမဲ့လဲ၊ က်ေနာ့္ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာ့ညံ့မသြားပါဘူး။ အထူးသျဖင့္၊ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ အေပါင္းပါ ပါးကြက္ အာဏာသား အားလုံးကို ဇာတ္သိမ္း ေကာင္းနိုင္ၾကပါေစလို ့၊ အၿမဲ ေမတၱာပို႔သလ်က္ ရွိေနပါတယ္” လုိ႔ ဆို႔နင့္သံ အျပည့္နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးက သူ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာဆုိမႈကို နိဂုံးခ်ဳပ္ လိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေအာင္သူ ၾကားတြင္ရွိသည့္ မီးဖိုမွ မီးအရွိန္သည္လည္း အေတာ္အားေလ်ာ့ ေမွးမွိန္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္ လည္း၊ ကိုေအာင္သူ၏ မ်က္လုံးအစုံတြင္ မ်က္ရည္မ်ား လဲ့ေနသည္ကို က်ေနာ္ သတိထားမိပါသည္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားမႈမ်ားက ရင္ထဲတြင္ တင္းၾကပ္ ဆို႔နင့္ေနပါသည္။

က်ေနာ္မွ ထင္းတုံး ၃/၄ တုံးကိုယူၿပီး မီးဖိုထဲသို႔ တစ္တုံးေပၚ တစ္တုံးဆင့္ ထည့္သြင္း လိုက္ပါသည္။ ကိုေအာင္သူကလည္း သူ႔ေရွ႔တြင္ ခ်ထားေပးေသာ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးမွ လက္က်န္ ေရေႏြးၾကမ္းကို သူ႔ပုဂံထဲ ထည့္လိုက္ၿပီး - အ၀ ေမာ့ေသာက္လိုက္ပါသည္။

မနီးမလွမ္း အရပ္ဆီမွ ၾကက္တြန္သံမ်ားပင္ ၾကားရပါၿပီ။ သို ့ေသာ္ က်ေနာ္တို႔တြင္ အိပ္ခ်င္စိတ္ လုံး၀ မရွိေတာ့ပါ။ ခံစားခ်က္ေတြက က်ေနာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္နွင့္ စိတ္တို႔ကို အျပည့္အ၀ လႊမ္းျခဳံထား လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ထိုင္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ အေပါ့အပါးသြားရန္နွင့္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈလုပ္ရန္ အိမ္အျပင္သို႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦး ထြက္လာၾကပါသည္။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၁၀)

ျပင္ပတြင္ကား ေငြစႏၵာလေရာင္က လြန္စြာမွ တင့္ရႊန္းလွပေနေပသည္။ သစ္ပင္၊ သစ္ရြက္၊ သစ္ခက္ ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ တို႔သည္ လေရာင္ ႏွင့္ နွင္းရည္တို႔ကို အတားအဆီး မရွိ လြတ္လပ္စြာ ေသာက္သုံးေနၾကေလသည္။ အားလုံးသည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ စိမ္းရည္ရႊမ္းၿပီး၊ အစြမ္းကုန္ လန္းဆန္းေနၾကသည္။ စည္သာေခ်ာင္း၏ ညင္သာေသာ ေရစီးသံက သဘာ၀အလွကုိ ဂီတျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ထားျပန္သည္။

က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ ျခံထဲတြင္ (၅) မိနစ္ခန္႔သာ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား အေညာင္းေျပေစရန္ လမ္းသလား ၾက ေသာ္လည္း သဘာ၀အလွတြင္ ၾကာရွည္စြာ ေငးေမာနိုင္စြမ္း မရွိၾကပါ။

က်ေနာ္တို ့အိမ္ေပၚသို ့ျပန္တက္ လာၾကသည့္ အခါတြင္ကား မီးဖိုတြင္ ျဖည့္ခဲ့ေသာ ထင္းေၾကာင့္ မီးအရွိန္ အေတာ္ရ ေနေပၿပီ။ က်ေနာ္သည္ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးအား ေရအနည္းငယ္ ထည့္ျဖည့္ၿပီး မီးဖိုခေနာက္ေပၚသို႔ တင္လိုက္ပါသည္။ ႏွမ္းျပစ္၊ ေျမပဲဆားေလွာ္မ်ားကို ပုဂံမ်ားအတြင္းသို႔ ထပ္ျဖည့္လိုက္ပါသည္။

“ကဲ အကိုေရ၊ အခု က်ေနာ္ေျပာျပမွာကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ (၀ါ) ခရီးဆုံးအပိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုၿပီး ကိုေအာင္သူက သူေတြ႔ရွိ၊ သိရွိရသည့္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ နိဂုံးပိုင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပပါေတာ့သည္။

“ေဆာင္းေႏွာင္းေန႔တေန႔ရဲ့ နံနက္အာရုံဦး။ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး အခန္းမွ အခ်က္ေပးသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ လန္႔နိုး ခဲ့ရပါတယ္။ သူက တညလုံးကိုက္ခဲ ေညာင္းညာေနၿပီး ဆီးသြား၍ သိပ္မရေၾကာင္း- ဆီးအနည္းငယ္ထြက္ဖ႔ို ညွစ္လွ်င္ ဆီးအိမ္နဲ ့ဆီးစပ္တ၀ိုက္ အင္မတန္ နာက်င္ ကိုက္ခဲေနေၾကာင္း - ရွိသည့္ေသာက္ေရ လည္းကုန္ သြားၿပီျဖစ္လုိ႔ ေရ အနည္းငယ္ေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္လဲ ခ်က္ျခင္း ေရတံေခါင္းထဲမွာ ရွိသမွ်ေရကို အေပါက္ၾကားမွ ဇြန္းၿမီးဖ်ားထိုးၿပီး တျဖည္းျဖည္း ေလာင္းခ် ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရအ၀ေသာက္ဖို႔နဲ႔ စိတ္ေအးေအးထားဖို႔- မနက္ မိုးလင္းလို႔ တာ၀န္က် အေစာင့္ေတြ လာရင္ ေနမေကာင္းေၾကာင္း သတင္းပို႔ဖို႔ အားေပးစကား ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔ မနက္ပိုင္း အခ်ဳပ္သားေတြကို ေခ်းအိုးေသးအိုးသြန္ဖို႔နဲ႔ မ်က္နွာသစ္ၾကဖို႔ ထုတ္တဲ့အခါ သူရဲ့ မ်က္နွာ အထူးႏြမ္းလ်ေနၿပီး ေျခေထာက္ အစုံဟာလည္း အထူးအားယူၿပီး ေလွ်ာက္ေန ရတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။

ေန႔ခင္း က်ေနာ္နဲ႔ သူနဲ႔ စကားေျပာၾကစဥ္ကလဲ သူ႔အသံေတြဟာ တုန္ရီေနၿပီး အားအင္ခ်ိနဲ႔ ေနတာက အထင္းသား ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ သူက အေစာင့္ တာ၀န္က်ေတြကို ေနမေကာင္းေၾကာင္း၊ ေရပိုေပးဖို႔ ေျပာျပၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေစာင့္မ်ားက ဆရာ၀န္လာရင္ သတင္းပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုသနားတဲ့ အေစာင့္တဦး ကေတာ့ ေရတံေခါင္းအပိုတခု လာေပးေၾကာင္း၊ ယေန႔ ေန႔လည္စာ စားမ၀င္ေၾကာင္း၊ ရင္ျပည့္ၿပီးစားခ်င္သည့္ စိတ္မရွိေၾကာင္း၊ ေရကိုသာ ႀကိဳးစား ေသာက္ေနေၾကာင္း၊ ကိုက္ခဲ နာက်င္သည့္ဒဏ္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြား ေသး ေၾကာင္း၊ ဆီးသြားရမွာကိုပင္ နာက်င္လြန္းလို႔ ေၾကာက္ေနမိေၾကာင္း၊ ဦးေႏွာက္ေတြလဲ မူးေ၀ထိုင္း မႈိင္း ေနၿပီး မ်က္စိမ်ားလဲ ၾကည့္ရသည္မွာ မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ တခါတရံ မိုက္ကနဲ မိုက္ကနဲ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း တတ္နိုင္သမွ် လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ ေနလုိေၾကာင္း စသည္မ်ားကို ေျပာပါတယ္။

ညေနပိုင္း ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္တြင္ ကိုေအာင္သူသည္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပမဲ့လဲ ၂ မိနစ္ခန္႔ ၾကာမွသာ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးမွ ျပန္လည္ဆက္သြယ္နိုင္ပါတယ္။ အစာစားလိုစိတ္ မရွိလို႔ ညေနစာ မစားေၾကာင္း၊ ဆီး သြားရတာလဲ အင္မတန္ခက္ၿပီး ဆီးစပ္တျပင္လုံး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကိုက္ခဲနာက်င္ေနေၾကာင္း၊ ဒါ့အျပင္အဖ်ား ေသြးလဲရွိေန ေၾကာင္း၊ အခုအထိလဲ ဆရာ၀န္ လာမၾကည့္ေၾကာင္း၊ ဖက္ဆစ္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ ငရဲခန္းေတြမွာ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြကို လူခ်င္းမစာနာ ေသရင္လဲ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ဂရုမစိုက္ပဲ ပစ္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားအျပား ရွိမွာမလြဲေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ဖို ့အသင့္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို တလုံးခ်င္း အားယူၿပီး ေျပာျပပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ- ကုိေအာင္သူေရ အေျခအေန ေပးေသး ရင္လဲ နက္ျဖန္မွ ျပန္ဆုံၾကတာ ေပါ့ - လုိ ့ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ ညမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အိပ္ဖို႔ အေရးေပၚ အေျခအေနျဖစ္ရင္္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ ဆက္သြယ္ဖို ့ေျပာၿပီး လူခ်င္းခြဲလိုက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီ ညဦးပိုင္းမွာေတာ့ အေျခအေနဟာ ၿငိမ္သက္ေနေပမဲ့လဲ နံနက္ ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပိုင္း မွာေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ယာက လန္႔နိုးလာခဲ့ပါတယ္။ လန္႔နိုးတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး အခန္းမွ ၿငီးသံကို တခ်က္တ ခ်က္ရလုို႔ ပါပဲ။ က်ေနာ္က အခ်က္ေပးၿပီး ေခၚယူေပမဲ့လဲ ဗိုလ္ႀကီး ျမင့္ထူး မလာပါ။ သစ္သားနံရံ အက္ေၾကာင္း လွ်ိဳ့၀ွက္ ေပါက္ေလးၾကားမွ သူ႔အခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ မီးေရာင္မႈန္၀ါး၀ါးေအာက္ ကုတင္ေပၚမွာ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးဟာ ဘယ္ဖက္ကို ေစာင္းအိပ္ရင္း တကိုယ္လုံး တုန္ရီေနတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီး ျမင့္ထူး အဖ်ားတက္ ေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ္ ေကာက္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္လဲ အခန္းခ်င္းကပ္ရက္ ျဖစ္ေနေပမဲ့လဲ ဘ၀တူ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တေယာက္ကို ဘယ္လုိမွ အကူအညီ မေပးနိုင္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ အခ်ဳပ္သားဘ၀ကို နာက်ည္းေန မိပါတယ္။ အဲဒီညကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ျမင့္ထူး ျပန္လည္က်န္းမာ လာပါေစလို ့ဆုေတာင္းေပးရုံက လြဲၿပီး က်ေနာ္ဘာမွ မတတ္နိုင္ခဲ့ပါ။

ေနာက္တေန႔ နံနက္အခ်ဳပ္သားေတြ အျပင္ထုတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ထြက္တာ မေတြ႔ရပါ။ နံနက္၁၀ နာရီ သာသာခန္႔ မွာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး အခန္းေသာ့ဖြင့္သံ ၾကားၿပီး ၃မိနစ္ခန္ ့အၾကာမွာ အခန္းေသာ့ျပန္ ပိတ္ သြားၿပီး လူ၂ဦး ၃ဦး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခြာသြားသံကို ၾကားမိပါတယ္။ အေျခအေန ေခတၱ ၿငိမ္သက္ သြားေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးမွ က်ေနာ္လဲ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး အခန္းကို လွ်ိဳ ့၀ွက္ေပါက္ ကေလး မွ လွမ္း ၾကည့္မိပါတယ္။ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာပဲ ပက္လက္လွန္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံ ရပါတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ျခဳံထားတဲ့ေစာင္ တုန္ခါေနတာျမင္ရလို႔ အဖ်ားတက္ေနတုံးပဲ ဆိုတာသတိျပဳမိပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ အေျခအေနေပးရင္ ေပးသလို ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေပမဲ့ ပက္လက္အိပ္ေနတာရယ္ တကိုယ္လုံး တုန္ရီေနတာကလြဲၿပီး ဘာမွမျမင္ရပါဘူး။

အဲ ည ၇ နာရီ ထိုးခါနီးမွာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ အခ်က္ေပးသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ အေတာ္ ၀မ္းသာ သြားမိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔အေျခအေန ေကာင္းလာတာ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အ တြက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ စကားစေျပာရင္ပဲ က်ေနာ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ အင္မတန္ မွားယြင္းသြားၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘာျပဳလို႔ လဲဆိုေတာ့ သူ႔အသံဟာ တုန္ရီ ေမာဟိုက္ေနတဲ့ အျပင္ စကားတလုံး တလုံးကို အားယူၿပီး ေျပာေနရလုိ ့ပါ ပဲ။

“ကိုေအာင္သူ၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားနဲ ့ေနာက္ဆုံး စကားေျပာခ်င္လို႔ က်ေနာ့္ ကုတင္ကေန ဒီေနရာကို အထူး က်ိဳးစားၿပီး လာခဲ့ရတယ္။ မနက္ပိုင္းက ေဆးတပ္ၾကပ္ႀကီး ခဏ လာေမးျမန္းၿပီး အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး၊ ငွက္ဖ်ားေဆး စတာေတြ ေပးသြားတယ္။ ေဆးမႉးကို တင္ျပၿပီး ေဆးမႉး လာေရာက္ စစ္ေဆးၿပီးမွ လိုအပ္ရင္ ေဆးရုံတင္ဖို႔ အထက္ကို တင္ျပၿပီး ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္လုို႔ ေျပာသြားတယ္ ”

“ဒါေပမဲ့လဲ က်ေနာ့္အေျခအေန က်ေနာ္သိပါတယ္ ကိုေအာင္သူရယ္။ ဖက္ဆစ္ေတြရဲ ႔ လူမဆန္ ရက္စက္ယုတ္ မာတဲ့ ၫွင္းဆဲမႈ ဒဏ္ေတြအျပင္ အမွ်င္မျပတ္တဲ့ ငွက္ဖ်ားကလဲ ျပန္၀င္လာၿပီ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ေတြလဲ ၀ါးကုန္ၿပီ၊ ဘာကိုမွ ထင္ထင္ရွားရွား မျမင္ရေတာ့ဘူးဗ်ာ”

“ဒီေတာ့ အခ်ိန္ရတုံးေလး က်ေနာ္မွာခ်င္တာေလးေတြ မွာခဲ့ပါရေစ။ ပထမဆုံး အခ်က္ကေတာ့- သင့္ေတာ္တဲ့ အခ်ိန္ အခါေရာက္ရင္ က်ေနာ္ တေယာက္ ဖက္ဆစ္ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ ေရၾကည္အိုင္ ငရဲစခန္းမွာ ဘယ္ လိုဇာတ္သိမ္း သြားတယ္ဆိုတာ - ျပည္သူေတြကို တင္ျပ အသိေပး ေပးပါ။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္း အားလုံးကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ တက္တက္ၾကြၾကြ စည္းလုံးညီညြတ္စြာနဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ ဆက္လက္တိုက္ ပြဲ၀င္သြားၾကပါလို႔။ ေနာက္ဆုံး မွာခ်င္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့- က်ေနာ္တို႔နိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီရမွ သေျပတခက္ ေရခ်မ္းခြက္နဲ ့ေရာက္ရာဘ၀က က်ေနာ့္ကို အမွ်ေ၀ေပးပါလို႔”

အာဇာနည္ ဗုိလ္ႀကီး ျမင့္ထူးဟာ တိုင္းျပည္ကို ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ ျမင္သြားခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ဆႏၵ မျပည့္၀ခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ရပ္မွန္ သူ႔ရဲ ႔ ေၾကကြဲဖြယ္ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္လက္ တင္ျပသြားပါမယ္ ခင္ဗ်ား။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၁၁)

စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား

မတ္လ (၈) ရက္ေန႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အၾကိဳဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးၾကီး စတင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးၾကီးမွာ အမ်ိဳးသားဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ ႔ လက္ရံုးတစ္ဆူ ျဖစ္ခဲ့သူ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဗထူးကို ၾကားဖူးနား၀ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြက သူ႔ရဲ ႔သား ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ထူး အေၾကာင္း ကိုေတာ့ တိမ္ျမႇပ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ထားၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း အသက္ေပးသြားတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ ထဲမွာ ထိပ္ဆံုးက ပါ၀င္တဲ့ တပ္မေတာ္ အရာရွိ ဗိုလ္ၾကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာ ဒီျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေဖၚထုတ္ေရးသားခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ အရာရွိရဲ ႔ ဆႏၵမြန္ျဖင့္ တင္ျပထားခ်က္အား ဖတ္ရူကာ ဖက္ဆစ္ထက္ ဆိုးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို လက္တြဲျပီး စည္းလံုး ညီညြတ္ စြာျဖင့္ ဖယ္ရွားၾကပါရန္ တိုက္တြန္းတင္ျပ လိုက္္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ အသံ တိုးတိမ္သြားသလို က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္တခုလုံး ႏြမ္းခ်ိ ဆို ့နင့္ မ်က္ရည္ ၀ဲလ်က္ ရွိေန ပါတယ္ “ဗိုလ္ႀကီး မွာတာေတြ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါ။ ဗိုလ္ႀကီး ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလဲ ထေျမာက္ေအာင္ က်ေနာ္အစြမ္း ကုန္ႀကိဳးစားပါ့မယ္”

“သာဓု သာဓု သာဓု ကဲ ကိုေအာင္သူေရ Goodbye and good luck ေနာ္- သြားၿပီဗ်ာ”

“ဟုတ္က ဲ့ဗိုလ္ႀကီးခင္ဗ်ာ Goodbye and all the best”

က်ေနာ္သည္ အေပါက္ေလးအၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိပါသည္။ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အားယူၿပီး သူ႔ ကုတင္ဆီသို႔ တြားသြားေနပါသည္။ အတန္ၾကာမွ ကုတင္နား ေရာက္ၿပီး ခက္ခဲစြာနဲ႔ ကုတင္ေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္ လဲေလ်ာင္းရင္း သူ႔တကိုယ္လုံးကို ေစာင္ျဖင့္ လႊမ္းျခဳံ လိုက္ပါေတာ့သည္။

အဲဒီည ၈ နာရီခန္႔ေလာက္မွာ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ ေရေတာင္းသံကို ၾကားရပါတယ္။ သူ႔ရဲ ႔အသံဟာ တုန္ရီၿပီး ပုံမွန္ အသံ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိျပဳမိပါတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ ဒီဖက္အခန္းက အသံျပန္ ေပးရင္း ေရေပးေနက် အေပါက္ဆီသို႔ လာရန္အခ်က္ ေပးေပမဲ့လဲ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး မလာနိုင္ေတာ့ပါ။

သူ႔မွာ အသံလာရာ Direction ကို မွန္းဆတတ္သည့္အသိ မရွိေတာ့။ အသံကိုသူ ့နားေသာတ က လုံး၀လက္မ ခံေတာ့ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္မိ ပါတယ္။

မၾကာမီမွာပဲ ဗို္လ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ ကေယာင္ကတမ္း ေျပာသံ၊ တခ်က္ခ်က္ စူးရွတဲ့ ေအာ္သံ၊ ၿငီးတြားသံေတြ ထြက္ေပၚ လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္ ရဲေဘာ္ ၂ ဦး ဘယ္က ေပါက္လာသလဲမသိ၊ ေျပးလႊားၿပီး ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ တံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။

အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီးအေစာင့္ တေယာက္ဟာ ခ်က္ျခင္း ျပန္ထြက္ သြားပါတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ ႔ ကေယာင္ကတမ္း ၿငီးတြားသံေတြဟာလဲ တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္ သြားပါေတာ့တယ္။ မိနစ္၂၀ ခန္႔ အၾကာမွာမွ အေစာင့္ ၄/၅ ဦး ထပ္မံ ေရာက္လာၿပီး ဗိုလ္ႀကီး ျမင့္ထူးကို ထမ္းစင္ေပၚတင္ၿပီး ထုတ္သြားေတာ့ တာပါပဲ အကိုရယ္”

ကိုေအာင္သူရဲ ႔ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲ မ်က္ရည္လႊမ္းသံတို႔က ပတ္၀န္းက်င္ကို တဒဂၤႀကီး စိုးေနပါသည္။ က်ေနာ့္ပါးျပင္ ေပၚတြင္လဲ သူငယ္ခ်င္းဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး အတြက္ယူက်ဳံးမရျဖစ္မႈ၊ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္မႈ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္အေပၚ နာက်ည္းစက္ဆုပ္မႈ၊ ေပါင္းစုစီးမႈေၾကာင့္ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္မ်ားက အဆီးအတားမရွိ ျဖာဆင္းေနပါေတာ့သည္။

က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔တည့္တည့္ရွိ မီးလင္းဖို မီးသည္လည္း အားကုန္အရွိန္ ေလ်ာ့စျပဳေနပါၿပီ။ ေစ်းကုန္းရြာမွ ၾကက္တြန္သံ၊ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံမ်ားကလည္း မၾကာမွီ ေရာင္ျခည္ဦး သန္းေတာ့မည္ကို ထုတ္ေဖၚေနပါသည္။

စည္သာေခ်ာင္း၏ ေရစီးသံသည္ ညင္သာ ၿငိမ့္ေညာင္းလွသျဖင့္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ အတိ ျဖစ္ေနပါသည္။

က်ေနာ္တြင္ ဤမွတ္တမ္းကို ျပည္သူသို ့တင္ျပရျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမ်ား ရွိေနပါသည္။

ပထမအခ်က္မွာ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ၀ိညာဥ္သည္ ေရၾကည္အိုင္ငရဲ အခ်ဳပ္ခန္းေလး သို႔မဟုတ္ စစ္ေဆးရုံ ဘယ္ေနရာမွာ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရသည္ကိုေတာ့ မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီး ႏွင့္ စစ္ေဆးရုံမွ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားသာ အမွန္ကိုသိၾက ပါမည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးသည္ မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီး ဦးစီးေသာ ေရၾကည္အိုင္ ေထာက္လွမ္းေရး ငရဲခန္းတြင္ တိရစာၦန္ အဆင့္ထက္ နိမ့္က်စြာ ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္မႈ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္တ႔ိုေၾကာင့္ ေသဆုံးခဲ့ရပါၿပီ။ ခပ္ရွင္းရွင္းေရးရလွ်င္ မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီး ႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔က ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးကို အေသသတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္မွာ လြန္စြာမွ ထင္ရွား လွပါသည္။

ဒုတိယအခ်က္မွာ ဖက္ဆစ္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ မည္သည္ မိမိအာဏာ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရးအတြက္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကို ပင္မ ေဒါက္တိုင္အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ကာ ဒီမို္ကေရစီ အင္အားစု တို႔အေပၚ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ညွင္းပန္း သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကို တရားမရွိ တံခါးမရွိ ေစာ္ကား က်ဴးလြန္လ်က္ ရွိေနပါသည္။

အမ်ိဳးသား အားလုံး ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ရသည့္ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတြင္ တမိိ်ဳးသားလုံး၏ တာ၀န္ကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တာ၀န္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေန ခိုက္ က်ဆုံးသြားရရွာေသာ အထက္ ျမန္မာျပည္ တိုင္းမႉး အာဇာနည္ ဗိုလ္မႉးႀကီး ဗထူး၏ မ်က္နွာကိုပင္ မေထာက္ညွာ မငဲ့ကြက္ပဲ၊ သားျဖစ္သူ ဒီမိုကေရစီေရးကို ခ်စ္ျမတ္နိုးသူ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးကိုလည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆက္လက္တည္တံ့ ခိုင္ျမဲနိုင္ေရးအတြက္ ေရၾကည္အိုင္ ငရဲခန္းတြင္ မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီး ဦးစီးေသာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ က ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။

သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၁၂) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူမႈလြတ္လပ္ခြင့္၊ အမ်ိဳးသားေရး တို႔အတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ရင္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတို႔၏ ငရဲဲခန္းမ်ားတြင္ ေရတိမ္နစ္ခဲ့ရေသာ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အလုပ္သမား လယ္သမား လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ အေရအတြက္ကလည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ဒု ႏွင့္ ေဒး ရွိေနပါသည္။ ဤအျဖစ္ဆိုး စနစ္ဆိုးတို႔အား ၾကဳံေတြ႔ သိရွိ ခံစား ေတြ႔ထိခဲ့ရေသာ ပုဂိၢဳလ္တိုင္း အေနႏွင့္ အခြင့္အလမ္းရလွ်င္ ရသလို တနည္းမဟုတ္တနည္းျဖင့္ အျဖစ္အပ်က္ အနိ႒ာရုံမ်ားကို ျပည္သူသို႔ တင္ျပ ျဖန္႔ျဖဴးေပးရန္ တာ၀န္ ရွိေနသည္ကို သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါသည္။ မ်က္မွန္တင္ဦးႀကီးတို႔၏ ေခတ္ကအသုံးျပဳခဲ့ေသာ ရက္စက္ယုတ္မာ လူမဆန္ေအာင္ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္ နည္းမ်ိဳးစုံရွိသလို၊ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔၏ MI ေခတ္၊ ယခု ဗိုလ္ျမင့္ေဆြတို႔၏ MI ေခတ္တို႔တြင္ ၄င္း ရက္စက္မႈမ်ိဳး စုံသည္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ရွိေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။ တာ၀န္ရွိ မွတ္တမ္းတင္သူမ်ား ရွိေနသေရြ႔ မည္သည့္ေခတ္က ရက္စက္မႈ အေပါင္းတြင္ သရဖူေဆာင္းမည္ ဆိုတာကိုေတာ့ စာရႈသူ ျပည္သူမ်ား ကပင္ ဆုံးျဖတ္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

တတိယအခ်က္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ ဤမွ်ေလာက္တန္ခိုး အာဏာ အရွိန္အ၀ါႀကီး ရျခင္းမွာလည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္သုံးသည့္ နိုင္ငံတနုိင္ငံတြင္ စစ္တပ္၏ အစိပ္အပိုင္းတခုသာ ျဖစ္သည့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တို႔၏ အဓိကတာ၀န္မွာ စစ္ေျမျပင္၌ တကယ္ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ရမည့္ တဖက္ ရန္သူ၏ နည္းပရိယာယ္၊ လူသူ လက္နက္၊ ရိကၡာ၊ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း စသည့္ စစ္နွင့္ပတ္သက္သည့္ သတင္းမ်ားကိုသာ ေထာက္လွမ္း စုေဆာင္းၾကရပါသည္။ တိုင္းျပည္၏ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္္းမာေရး တို႔တြင္စစ္ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ လုံး၀ မပါ၀င္ မစြက္ဖက္ရပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံတြင္ကား စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုး ႀကီး သက္ဆိုးရွည္ဖို႔ အတြက္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔သည္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ကို အဓိကေဒါက္တိုင္ အျဖစ္ ဆက္လက္ သုံးစြဲေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။

စတုတၱအခ်က္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူ တရပ္လုံး စြဲစြဲျမဲျမဲ ယုံၾကည္ထားရမည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်က္မွာ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ လက္ကိုင္ဒုတ္ ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ ႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔သည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မည္သူမွ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကို အသက္သြင္းၿပီး လက္ကိုင္ဒုတ္အျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့သူ ဦးေန၀င္းကိုယ္တိုင္ သိမ္ငယ္စြာ ႏွင့္ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ ထို႔အတူ လက္ရွိ ေထာက္လွမ္းေရးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ျမင့္ေဆြ သည္လည္း ဇာတ္သိမ္းေကာင္း မည္မဟုတ္ပါ။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ သြားရာလမ္းက ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ လယ္ျပင္၌ ဆင္သြားသကဲ့သုိ႔ ထင္ရွား ေနပါၿပီ။

ပဥၥမအခ်က္ တင္ျပလိုသည္မွာ ျပည္သူတိုင္းက လိုလားေတာင့္တေနေသာ လူမႈ လြတ္လပ္မႈ အခြင့္အေရးမ်ားကို အာမခံသည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ျပန္လည္ရွင္သန္ ထြန္းကားလာမွသာ တိုင္းျပည္၏ အနိ႒ာရုံ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆုံးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ ျပည္သူ အေပါင္း အေနနွင့္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ား ႏွင့္ အတူ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ျဖစ္ေစ မိမိတို႔က်ရာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္လႈပ္ရွားၿပီး ဒီမိုကေရစီ ဗိမာန္ႀကီးကို ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ တည္ေဆာက္ၾကဖို႔ အဓိဌာန္ျပဳၾကပါစို႔လို႔ ေလးစားစြာ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါသည္။

ေနာက္ဆုံးတင္ျပလိုသည့္အခ်က္မွာ က်ေနာ္၏ ခံစားခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

“သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ျမင့္ထူးေရ- သူငယ္ခ်င္းမွာတဲ့အတိုင္း ဒီမိုကေရစီ ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒို႔တေတြ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ သေျပခက္နဲ႔ ေရစင္ခြက္ကို ကိုင္စြဲၿပီး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ေၾကြလြင့္သြားၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္း အာဇာနည္အေပါင္းကို အမွ် ေပးေ၀ပါမယ္လို ့”

ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို ့။

ေမာင္စည္သာ