ေမာင္ေအးဝင္း
ၾကက္ေပ်ာက္မႈေနာက္ဆက္တြဲ
ဦးလွေ႐ႊၾကက္ေပ်ာက္မႈ ပထမေတာ့ မသိမသာ ႀကိတ္စံုစမ္းတယ္။ မနက္ေစာေစာ ၀ါဒါလူစစ္တန္းစီ ၀င္လာပံုကိုက မ်က္စိဟာ ပုဂံေဆးတဲ့ ေနရာဘက္ကို ေရာက္ေနတယ္။ ေဆးေၾကာထားလို႔ ေျပာင္သလင္းခါေနတဲ့ ေရေနရာကို မၾကည့္စဖူးေတြ စူးစူးစမ္းစမ္း အကဲခတ္တာ ေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ၿပီး ၀မ္းသာၾကတယ္။
သူ႔ၾကက္ေတြ အေပၚခန္းေတြကို ေလွကားကေန မတက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိၿပီးသား။ ေအာက္ ေလးခန္းမွာ အခန္း (၅) က သူတို႔ ႐ံုးခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ အနီးဆံုး။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မလြယ္ဘူး။ (၇) ခန္းမွာက သူတို႔ သတင္းေပးေတြလည္း႐ွိေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေပါက္တာမို႔ ဘယ္သူမွ မလုပ္ဘူး။ (၈)ခန္းဆိုတာက လံုခ်ည္ျပာေတြက တေန႔လံုး အလုပ္ဆင္းတယ္။ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဘိုးေတာ္တင္ဦးရယ္၊ သူ႔အမႈတြဲ ဘုန္းႀကီးေလးဦးမိုးထိရယ္၊ ေက်ာက္ကုန္သည္ ဦးသန္း၀င္းရယ္၊ ေ႐ႊတိဂံုအေရးအခင္းမွာ ဘုရားေပၚက ဖမ္းလာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း ဘိုးေတာ္ ဦးေအာင္သန္းတင္ရယ္၊ လံုခ်ည္ျပာ၀တ္ထားတဲ့ ပီဒီပီေဇာ္၀င္းရယ္၊ အလုပ္သမားအေရးအခင္း မီးရထားစက္႐ံုက သတင္းေပး ေအာင္ၾကည္ရယ္ ဒါပဲ။ ဒီေတာ့ အခန္း (၅)၊ (၇)၊ (၈) မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒီကိစၥဟာ (၆)ခန္းက ေကာင္ေတြပဲ ဆိုတာ ေမာင္လွေ႐ႊ က်ိန္းေသတြက္တယ္။ ဒီေတာ့ (၆)ခန္းကို ေမာင္လွေ႐ႊေသြးတိုးစမ္းတယ္။ သူ႔တပည့္ လံုခ်ည္ျပာေဇာ္၀င္း (ပီဒီပီ)နဲ႔ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ကို အေမးခိုင္းတယ္။
"ေအးၾကည္.... ဆရာလွေ႐ႊက သူ႔ၾကက္ေတြ ေရာင္းခ်င္လို႔ .. ၀ယ္မလားတဲ့"
"ဘယ္ေလာက္လဲ..."
"ႏွစ္ေကာင္... ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္..."
"တဆယ္ရရင္ ယူမယ္လို႔..... ေျပာလိုက္"
မနက္လိုမွာ ေဇာ္၀င္းလာေမးတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ အေျဖေပၚတာပဲ။
တလာစီ
"ကဲ.. ကဲ.. အားလံုးထြက္ၾကမယ္... အခန္းထဲမွာ တေယာက္ပဲ ေနခဲ့..."
ဒုအေဆာင္မွဴး ဦးေက်ာ္ရင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အခန္းကို တလာ၀င္စီတယ္။ ေထာင္ေ၀ါဟာရ 'တလာစီ' ဆိုတာ ႐ွာေဖြစစ္ေဆးတာ။ အခန္းထဲက လူေတြ အျပင္ထြက္ေပးရတယ္။ မထြက္ခင္မွာ အခန္းေပါက္၀မွာ လူတကိုယ္လံုး အႏွံ႔အ႐ွာခံၿပီးမွ ထြက္ရတယ္။ သူတို႔ အခန္းထဲမွာ ႐ွာေဖြေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က အခန္းထဲမွာ ခ်န္ရစ္ရတယ္။ က်န္ခဲ့သူကိုလဲ တကိုယ္လံုး ႐ွာတယ္။ က်ေနာ္က အခန္းထဲ က်န္ခဲ့မယ့္လူ။
သူတို႔ လာၿပီဆိုကတည္းက က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက သြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို က်ေနာ့္ ေျခဖ၀ါးနဲ႔ ဖိနပ္ၾကား ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ညႇပ္ၿပီး၊ ဖိနပ္ကို ဖိနင္း စီးထားလိုက္တယ္။ ဒူးကိုေျဖာင့္ ေျခေထာက္ကို တန္းၿပီး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ ေျခမနဲ႔ ေျခဖေနာင့္ကို ဖိနပ္နဲ႔ ဖိကုပ္ေလွ်ာက္ရတယ္။
၀င္လာတဲ့ ၀ါဒါေတြ မိလႅာေခ်ာင္နဲ႔ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာကို တန္းသြားတာပဲ။ တခ်ိဳ႔က ကုတင္ေတြမွာ မိႈ႔ယာေတြလွန္၊ ေစာင္ေတြဖြ၊ ေခါင္းအံုးေတြ စမ္းနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ၾကတယ္။ ၀ါဒါျမင့္လြင္က က်ေနာ့္ကုတင္မွာ ႐ွာေနရာတုန္း ကုတင္ေျခရင္းက ေကာက္ရတဲ့ က်ပ္တန္ေလးတ႐ြက္ကို ေကာက္ ၿပီး၊ တျခား လူေတြမျမင္ေအာင္ ကပ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္လဲ လူကိုယ္မွာ၀တ္ၿပီး၊ လက္ႏိႈက္ထားတဲ့ ပင္နီတိုက္ပံုထဲက လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။
ဗလႀကီးတင္ျမတ္ရဲ႔ ေမြ႔ယာႏွစ္ထပ္ၾကားမွာ သိမ္းထားတဲ့ ပေလးဘြိဳင္တို႔ ဘာတို႔က မိန္းမကိုယ္ တံုးလံုးပံုေတြ ၀ါဒါတေယာက္က ထုတ္လာတာ ဘာယာတန္း အျပင္ကေန တင္ျမတ္ႀကီး ေဆြ႔ေဆြ႔ ခုန္ေနတယ္။
"ေဟ့လူေတြ... ဒါေတာ့ မထိနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မွာ ဒါေတြနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနရတာ...."
ဒင္းတို႔ေတြ တင္ျမတ္ကို က်ီစယ္ၿပီး၊ ပံုေတြကို ကုတင္ေပၚမွာ ျပန္တင္ေပးသြားတယ္။
အဘေသာင္းကေတာ့ ကြမ္းဂ်ိဳးေတြနဲ႔ မဲေနတဲ့ သြားကို ျဖဲျပၿပီး၊ ၿပံဳးစစ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အခန္းက မထြက္ခင္ က်ေနာ့္ကို ငါသိပါတယ္ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သြားတယ္။
လွေရႊက ၾကက္ကိစၥ၊ ပိုက္ဆံကိစၥ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ တလာစီျခင္းဟာ လက္ခ်ည္းပဲ ျပန္သြားရတယ္။ တလာစီဖို႔ လာၾကသူေတြထဲ ဦးေက်ာ္ရင္ကလြဲရင္ က်န္သူေတြက က်ေနာ္တို႔ (၆)ခန္းနဲ႔ ၾကည္တဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။
ႂကြက္ေျခာက္စပ္
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ ေထာင္၀င္စာရက္ မေရာက္ခင္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ အလိုေလာက္မွာ စားစရာျပတ္သြားတာလဲ တခါတေလ ႀကံဳရတယ္။ အဲဒီလို ျပတ္ၿပီဆိုရင္ အေကာင္ပေလာင္ ႐ွာေဖြ ဖမ္းဆီးစားေသာက္ရတဲ့အခါ ၾကက္မဟုတ္ပဲ သူ႔ထက္ လြယ္ကူတဲ့ ၀ဆြဲပါတဲ့ ႂကြက္ကို ဖမ္းၾကတယ္။
ႂကြက္က ၾကက္ေလာက္ မခဲယဥ္းဘူး။ ေထာင္ဝင္စာျပတ္တဲ့ အခါမ်ိဳး စားေလ့ရွိတယ္။ အခန္း (၅)က ေအာင္ေငြလာ တို႔ အုပ္စုဆိုရင္ အိမ္ေျမာင္ေတာင္ ဖမ္းစားတယ္။ မီးဖုတ္စားတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
ကင္းမလက္မဲ အႀကီးစားႀကီးေတြလဲ မီးဖုတ္လိုက္ရင္ ပုစြန္ကို မီးဖုတ္သလိုမ်ိဳး အနံ႔ထြက္တယ္။ ၅ တိုက္မွာတုန္းက တဖက္ခန္းက မာလာတင္၀င္း( ၈၈-အေရးအခင္းမွာ ေနာင္႐ိုးတင္၀င္း) ေျပာတယ္။ စားေကာင္းတယ္တဲ့။ စားေတာ့ မၾကည့္ဖူးဘူး။ တိုက္မွာတုန္းက မီးဖုတ္ၾကည့္တာ တကယ္ကို ပုစြန္မီးဖုတ္နံ႔ရတယ္။ တိုက္ခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့ ကင္းမလက္မဲကို သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ အသာေလးေကာ္ လိုက္ၿပီး၊ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ စကၠဴကို စာအိပ္လိုေခါက္ၿပီး၊ မီး႐ိႈ႔လိုက္တယ္။ အခန္းထဲ ၀င္လာတာကို အျပင္ပစ္ထုတ္လိုက္ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ ကိုယ့္ဆီျပန္လာမလဲ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။ ေတြ႔တုန္း တခါတည္း ရန္-ငါ မ်ဥ္းျဖတ္လိုက္ေတာ့ မပူရေတာ့ဘူး။
ႂကြက္ဖမ္းတာ ေျပာျပမယ္။ ေျမႂကြက္ အႀကီးစားႀကီးေတြ ညဖက္ဆို က်ေနာ္တို႔ ပန္းကန္ ေဆးတဲ့ေနရာမွ တင္က်န္တဲ့ စားႂကြင္းစားက်န္ကို လာစားတာ။ က်ေနာ္တို႔က ကြန္ကရိျပားႀကီးႏွစ္ခုကို ပူးခ်ီၿပီး ဘိလိုလုပ္ထားတယ္။ ေရေနရာမွာ ဘိေထာင္ထားရင္ ႂကြက္ဟာ အစာ႐ွိတဲ့ ဘိေနရာကို တခါတည္း တန္းမလာဘူး။ သံတိုင္နားက အကဲခတ္ေနေသးတာ။ အသံပလံၾကားရင္ ၀င္လာတဲ့ လမ္းကပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ တျခားလမ္းက လမ္းသစ္ထြင္မေျပးဘူး။
စိတ္ခ်ရၿပီးလို႔ ဘိနား အစာနားကို ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စားေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳးဆြဲဖို႔ ေစာင့္ရတဲ့သူက တခါတေလ စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူး။ '၀င္ပါေတာ့... ေဟ့ေကာင္ ၀င္စမ္းပါ' လို႔ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ဆဲေနရတယ္။ 'ေၾသာ္.... ဒီ ႂကြက္မသားႏွယ္.. စားမယ့္အေရး ဟန္လုပ္ ေနရေသး...' လို႔။ တခါတေလ.. ရန္သ႔ူ အန႔ံအသက္မ်ားရရင္... မ၀င္ေတာ့ပဲ 'နင့္အေၾကာင္းကို ငါသိတယ္......' သီခ်င္းေတာင္ ဆိုသြားသလားမေျပာတတ္ဘူး၊ ျပန္လွည့္သြားတယ္။
၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ႀကိဳးကိုဆြဲ၊ ပိေနတာနဲ႔ အေျပးသြားၿပီး အျပတ္႐ွင္းရတယ္။ ပိေနတာပဲ ဆိုၿပီး လႊတ္ထားလိုက္လို႔ကေတာ့ မိုးလင္းရင္ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ လာထုတ္သြားသလား မေျပာတတ္ဘူး။
အျပတ္႐ွင္းၿပီးရင္၊ ေျခရာလက္ရာ၊ ေသြးစ ေသြးန၊ အနံ႔အသက္က အစ မက်န္ေအာင္ လုပ္မွ။ က်န္ေနရင္ ဒီေနရာကို ေနာက္ေကာင္ေတြ မလာၾကေတာ့ဘူး။ ဗလႀကီး တင္ျမတ္က ဒါမ်ိဳးမွာ စိတ္ခ်ရတယ္။ ႂကြက္ကိုင္လဲကၽြမ္းတယ္။ အေရခြံဆုပ္ၿပီး ႂကြက္ကို ၀ါးျပားမွာ ၫႇပ္ၿပီး၊ မီးဖိုနားေထာင္ၿပီး ၾကပ္တင္ထားလိုက္တယ္။ ေျခာက္သြားေတာ့မွ င႐ုပ္သီး စပ္စပ္နဲ႔ ဆီျပန္ကေလး- ႂကြက္ေျခာက္စပ္ ကေလးေပါ့။
ပုစြန္စာ႐ြက္ေအာ္ပိုေရး႐ွင္း
ေထာင္၀င္စာျပတ္တဲ့အခါ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္ရဲ႔ ပုစြန္စာ႐ြက္ ေအာ္ပိုေရး႐ွင္းလည္း ႐ွိတယ္။ ထမင္းစားအဖြဲ႔၀င္ အားလံုးပါဝင္ ရတယ္။ အေဆာင္၀င္းထဲက ျမက္ပင္ေတြ၊ အျခားအပင္ေတြနဲ႔အတူ ေပါက္ေနတဲ့ ပုစြန္စာ႐ြက္ ဆိုတာေတြ႐ွိတယ္။ ေရမခ်ိဳးခင္မွာ ထမင္းစားအုပ္စု၀င္ေတြဟာ ရင္ေဘာင္ တန္းၿပီး ပိုက္စိပ္တိုက္ ဟင္း႐ြက္ခူးရတယ္။ လူဆယ္ေယာက္ ဆယ္ႏွစ္ေယာက္စာ ဟင္းတအိုးရဖို႔ ဆိုတာကလဲ အေတာ္ေလး ခါးေညာင္းေအာင္ ခူးရတယ္။ တအိုးစာ ပိုပိုသာသာ (ျမက္ေတြလည္းပါေပါ့ ေလ) ရၿပီဆိုရင္၊ ဆရာႀကီးေအာင္ကိုကို လက္ကိုအပ္။ သူက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ ေရကန္မွာ စိမ္ေျပနေျပ ဟင္း႐ြက္ေ႐ြး၊ ေရေဆးတယ္။ ၿပီးမွ တိန္ေ႐ွာက္ပိန္က ငပိေၾကာ္တို႔လို၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ တို႔လိုမ်ိဳးနဲ႔ ေရာၿပီး ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ေပးတယ္။
တခါတေလ ကိုယ္ထမင္းစားအုပ္ အတြက္ခ်ည္းမဟုတ္ပဲ (၇)ခန္းက လူေတြ ျပတ္ေနရင္လည္း မွ်ရေသးတယ္။ (၇)ခန္းမွာ အျခား MC (II) {ေဆးတကၠသိုလ္ (၂)} ေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ဘီလူးလို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚတဲ့ ေဆး (၂)က ခရမ္းသံုးခြ ျမင့္စိုး၊ ဆရာႀကီးသတၱိလို႔ ေခၚတဲ့ ေတာင္ငူက သိန္းထြန္း၊ ေဘာေလာလို႔ေခၚတဲ့ ပုေလာက ၀င္းလြင္၊ မာ႐ွယ္လို႔ေခၚတဲ့ ေပါင္းတည္က တင္ျမင့္၊ ကိုသက္တင္ (စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္) (သဲေတာ-၀မ္းတြင္း)။ ဧၿပီ ၃ေဆာင္အေရးအခင္းမွာ တိန္႐ွာက္ပိန္တို႔နဲ႔ အတူ စစ္ေခြးတိုက္က ျပန္လာတဲ့သူေတြ။
ေဆာင္းခါဆို မံုညင္းတို႔၊ ကိုက္လန္တို႔ အရမ္းေပါတာ။ ေတာင္ယာကထြက္တဲ့ အဲဒီပစၥည္းေတြကို လံုခ်ည္ျပာေတြက ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္တို႔နဲ႔ ၀ယ္ေပးတယ္။ အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊ ကလည္း (၆)ခန္းက ေကာင္ေတြ သြားေပးလိုက္ ဆိုၿပီး သူ႔ေက်းဇူး႐ွင္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားအုပ္စုကို လက္ေဆာင္ေပးတာလဲ ႐ွိတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆို တိန္ေ႐ွာက္ပိန္က တျခား အုပ္စုေတြကိုလည္းမွ် ပိုတာလည္း ခ်ဥ္ဖတ္စိမ္ေပါ့။
က်ေနာ္က ငပိႀကိဳက္သူဆိုေတာ့ ေထာင္၀င္စာတိုင္းမွာ အိမ္က ႀကိဳၿပီးသား ငပိရည္ ထည့္ေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ့ ငပိကို ဒိုင္ခံအားေပးတာ ဗလႀကီးတင္ျမတ္နဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္(၂)က သိန္းလြင္လို႔ ေခၚတဲ့ အာနီပဲ။ ငပိကို က်ေနာ္တို႔က ကုန္သြားရင္ ဗူးမေဆးဘူး။ အသစ္ေရာက္ လာတာကို အေဟာင္းဗူးထဲ ေရာထည့္ေတာ့ ငပိမွာ ေလာက္တက္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ မီးမွာ ေႏႊးလိုက္ရင္ ေလာက္ေတြက ေသၿပီး ငပိေပၚ ေပါေလာေမ်ာ ေနတာ။ ငပိေႏႊးေပးတဲ့ တင္ျမတ္ကို ဘာေတြလဲလို က်ေနာ္က ေမးမိတာ
"ေဟ့ေကာင္.... ဒီထဲက လာတဲ့ပစၥည္းပဲ.. စားေကာင္းတယ္...ဂ်ီးမမ်ားနဲ႔ စား....." တဲ့။
ၾကေလာက္ ငေလာက္
ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ၀ဲနဲ႔ ေလာက္ဟာ၊ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ သေရပတ္လို လူတိုင္းအဖို႔၊ ယဥ္ပါးေနတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ။
တင္ေမာင္ေဌး (ပီဒီပီ) (ငွက္ႀကီး-ယခု အေမရိက)တို႔ အဖြဲ႔ရဲ႔ ေလာက္ရာဇ၀င္က-
သူတို႔ထမင္းစားရင္ အေပၚခန္းက ရာေက်ာ္တို႔္၊ ေအာင္သန္းဦး( ဆန္နီေအာင္သန္းဦး၊ ယခု-ဂ်ာမဏီ) တို႔က စပ္စုတယ္။ ဘာနဲ႔ စားၾကသလဲေပါ့။ ေမာင္ေဌးတို႔ အေျဖက "ၾကေလာက္..." တခါတေလ "ငေလာက္"။ အေျဖကို အေပၚခန္းကေကာင္ေတြ နားမလည္ဘူး။ ပထမေတာ့ ဟင္းအထူးအဆန္း ထင္ပံုရတယ္။ သေဘာကေတာ့ ေလာက္တက္ေနတဲ့ ၾကက္သားဟင္း ေႏႊးလိုက္ေတာ့ ေလာက္ အေသကေလးေတြ၊ ေရာေနလို႔ ၾကက္သားဟင္းထဲက ေလာက္ဆိုရင္ ၾကေလာက္၊ ငါးဟင္းထဲက ေလာက္ဆိုရင္ ငေလာက္။ ႐ွားပါးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူက ပစ္ရက္ပါ့မလဲ။ တတ္နိုင္သေလာက္ဖယ္ေပမယ့္ ဒီလိုပဲ စားရတာပဲ။ ဗီတာမင္အျပည့္ ပါတယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္သူေတာင္ ႐ွိေသးတာ။
ဒါဆိုရင္ ေမာ္ႀကီး (ကိုခင္ေမာ္၊ ယခု-အေမရိက)တို႔ က်ေတာ့ "ဘေလာက္" ျဖစ္မွာ။ သူတို႔ ေထာင္၀င္စာ တေန႔မွာ ေထာင္ထဲျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ေထာင္၀င္စာ မေပးေတြ႔ဘူး။ အျပင္က လာေတ႔ြတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေပါက္စေတြက ဘဲကင္ေတြ ေလး ငါးေကာင္ ၀ယ္ၿပီး ထည့္ေပးလိုက္တာ၊ အာဏာပိုင္ေတြက ေထာင္၀င္စာထုတ္ေတြကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ သံုးေလး ရက္ေနမွ အထုတ္ေတြ ေမာ္ႀကီးတို႔ လက္ထဲရတာ။ အဲဒီမွာ ဘဲကင္ေတြက ေလာက္တက္ေနၿပီ။
လူေတြကလည္း အစာေရစာ ငတ္ျပတ္ေနၾကေတာ့ ဘယ္ပစ္ရက္ပါ့မလဲ။ ႏွေျမာတာနဲ႔ ေလာက္တက္ ဘဲကင္ေတြပဲ ေႏႊးစားၾကတယ္။ ဘဲကင္ထဲက ေလာက္- ဘေလာက္ ေနမွာေပါ့။
ေရေႏြးေဂါက္
အာဏာပိုင္ေတြက ထင္းနဲ႔ မီးဖိုတာထက္ ေရေႏြးေဂါက္ကို ျပႆနာပို႐ွာတယ္။ သူက အသက္အႏၱရယ္ ပိုနီးတယ္ေလ။ ေရေႏြးေဂါက္ဆိုတာကလည္း က်ေနာ္တို႔မွာ ရရာပစၥည္းနဲ႔ လုပ္ရတာ။ အေပၚထပ္ အခန္းတခန္းက ေရေႏြးေဂါက္ျပႆနာေၾကာင့္ (၃) ေဆာင္ကို က်ေနာ္ေရာက္ခါစ တခန္းလံုး (၆)တိုက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္လို႔ ၾကားလိုက္မိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အခန္းမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ပီဒီပီ)တို႔ အမႈက သူတို႔လိုပဲ တသက္တကၽြန္းက်တဲ့ ကိုထြန္းက်င္ဆိုတာ ႐ွိတယ္။ သူနဲ႔ ဦးဘမင္း(က်ေနာ္တို႔က ဦးစိန္ေပါလို႔ေခၚတယ္) က ေရေႏြးေဂါက္တခုကို အက်အန လုပ္တာ။ ေရတံေလ်ာက္က ျပတ္ၿပီး ပဲ့က်လာတဲ့ သြပ္ျပားကို ပါးပါးလွီးၿပီး၊ တပင္စီ ပလပ္စတစ္တထပ္၊ အ၀တ္တထပ္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ပတ္တယ္။ တပင္စီရတဲ့ အဲဒီ လက္ျဖစ္ ၀ိုင္ယာႀကိဳးကို ဆပ္ျပာခြက္ရယ္၊ ႏို႔ဆီခြက္ရယ္နဲ႔ ေရေႏြးေဂါက္အျဖစ္ ဖန္တီးတယ္။
မ်က္ႏွာက်က္မွာ ကပ္သြယ္ထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးကို ေန႔လည္ မီးမလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ တက္ၿပီး ေဖာက္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက ႀကိဳးႏွစ္စကို နံရံနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ တိုင္ကြယ္ကေန မီသေလာက္မွာ ေအာက္ကို တြဲေလာင္းခ်ထားတယ္။ ညဖက္မီးလာတဲ့ အခ်ိန္ ေရေႏြးတည္ဖို႔ အဆင္သင့္ လုပ္ထားတာ။
လူေတြက မီးမလာခင္ ကတည္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ျပင္ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရဘံုဘိုင္ ေရတန္းစီသလို စိန္ကီး(ကိုစိန္လွေအာင္- ယခုကြယ္လြန္) နဲ႔ က်ေနာ္အိပ္တဲ့ ေျခရင္းဆိုင္ ကုတင္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ခ်ိဳင့္ေတြပံုးေတြ လာခ်ၿပီး တန္းစီလို႔။ တည္မယ္ဆိုရင္ တုတ္ကေလးနဲ႔ ေရေႏြးေဂါက္ႀကိဳးကို ခ်ိတ္လိုက္တာပဲ။ ေရေႏြးေဂါက္ရဲ႔ လွ်ပ္စစ္ပါ၀ါ သံုးစြဲမႈက မ်ားေတာ့ ခ်ိတ္လိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ကို အေဆာင္မွာ မီးအားက သိသိသာသာ က်သြားတယ္။ ႐ံုးခန္းက ရိပ္မိတယ္။ အခန္း တခန္းခန္းမွာေတာ့ ေရေႏြးတည္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။
ေရေႏြးေဂါက္ကို ျပႆနာ ႐ွာတယ္သာေျပာတာ ႐ွာခ်င္တဲ့အခန္းမွ ႐ွာတာပါ။ အဘေသာင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္ တခါတေလ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ အဘ ေဆးေသာက္ခ်င္လို႔ ေရေႏြး နည္းနည္းေပးပါ ဆိုၿပီး လာေတာင္းတာ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီေရေႏြးက ေဂါက္နဲ႔မတည္၊ ထင္းမီး မဖိုရင္ ဘယ္က ရမွာလဲ။ သိသိႀကီးနဲ႔ လာလုပ္တာ။ တခါတေလ ေျပာသြားတယ္၊ သတိထားလုပ္ၾကတဲ့။ တျခား၀ါဒါ မေျပာပါဘူး။ အဘေသာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ၊ အားလံုးအေပၚ ေကာင္း႐ွာပါတယ္။ ခြက္ကေလးထဲ ဆီနဲနဲထည့္လာၿပီး ဆရာလွေ႐ႊက လက္ဘက္စားခ်င္လို႔ လက္ဘက္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ေလး နည္းနည္းေပး ပါ ဆိုတာ ႐ွိေသး။
ဒီလိုပဲ ကိုင္းကၽြန္းမီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမီ ေန,စား ေနရေတာ့ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုဆို မသိဟန္ ေဆာင္ေနေပး ပါတယ္။ သိပ္လြန္လာလို႔ သတိလာေပးရင္ ခဏ ဘရိတ္အုပ္ထားလိုက္၊ ေသြးေအးသြားရင္ ျပန္လုပ္။
ဟက္ပီဘဒ္ေဒ တူးယူ
က်ေနာ့ အသက္ (၂၅) ဟာ ေထာင္ထဲမွာ ျပည့္ရတယ္။ အေထြအထူး ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရက ကိုေဌး၀င္း (ယခု-ဂ်ာမဏီ) ေမြးေန႔လုပ္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေျမာက္လဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ သူက က်ေနာ့ထက္ ၃ - ၄ ႏွစ္ေလာက္ငယ္တယ္။
ေထာင္၀င္စာမွာ ျပည္သူ႔မုံ႔တိုက္က ဆိတ္သားမံု႔ေတြ၊ လိေမၼာ္သီးေတြ မွာလို႔။ က်ေနာ္ထင္ တယ္၊ ေထာင္၀င္စာေန႔နဲ႔ ေမြးေန႔ကလဲ တရက္ပဲ ျခားပံုရပါတယ္။
ထင္းမီးက အလြယ္တကူမရတတ္ဘူး။ ေမႊးရတာၾကာတယ္။ ေရေႏြးေဂါက္ဆိုေတာ့ ခဏပဲ။ ၀ါဒါ လူလာ မစစ္ခင္၊ လွ်ပ္စစ္မီး မၿငိမ္းခင္မွာ ေရေႏြးအိုးတည္ၿပီး ေကာ္ဖီတို႔ ေရေႏြးၾကမ္းတို႔ ႀကိဳလုပ္ ထားတယ္။ စားစရာေတြလဲ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၿပီး မသိမသာ ျပန္ဖံုးထားလိုက္တယ္။
၀ါဒါလည္း လူစစ္ တန္းစီၿပီးလို႔ ထြက္သြားေရာ-
"ဟက္ပီဘတ္ဒ္ေဒ တူးယူ" ဆိုၾကေတာ့တာပဲ။
ေဟးလား၀ါးလာေတြ လုပ္ၿပီး၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ေရးမ၀တဲ့ လူေတြက တေရးတေမာ ျပန္ႏွပ္ၾကတယ္။
ဘယ္သူေတြလဲ
အဲဒီတုန္းက အေဆာင္မွာ ဘသူေတြ ရွိလဲ။ အေျပာင္းအလဲေတာ့ မၾကာခဏ ရွိတယ္။ တိုက္ေရာက္သြားသူေတြလဲ ရွိတယ္။ တိုက္က ထုတ္လာသူေတြလဲ ရွိတယ္။
အထူးဘ၀တုန္းမွာ အခန္းေတြကို မွတ္တာ အေပၚခန္းေတြက စ,တယ္။ အေပၚ ေလးခန္းကို ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄၊ ေအာက္ေလးခန္းကို ၅၊ ၆ (ကိုယ္တို႔အခန္း)၊ ၇၊ ၈။
(၁) နဲ႔ (၂) ကို သံုးထပ္သားျပားနဲ႔ အခန္းငယ္ ကန္႔ၿပီး တခန္းကို သံုးခန္း (က) (ခ) (ဂ) ပိုင္းထားတယ္။ ၁(က) က အေဆာင္မွဴးလွေ႐ႊ နားေနခန္း၊ ဘိုးေတာ္တင္ဦး ဘုရားခန္း။ က်န္တဲ့ အခန္းေတြမွာ အထူးေထာင္က်ေတြ ေနၾကတယ္။
အဲဒီ အခန္းက်ဥ္းေတြမွာ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ဆို႐ွယ္လစ္၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသား ႏွစ္ေယာက္- ေဒါက္တာထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ လူသတ္မႈနဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ ပထစ အမတ္ေဟာင္း ဦးထြန္းျမင့္ၾကဴ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္သမက္ ေ႐ွ႔ေနဦးရဲထြန္း၊ စိုးရင္ (ရင္ဖြင့္သံနိဒါန္း-ေခါင္းေဆာင္) (ေဆး-၁)၊ ကိုတင္ေမာင္ဦး (ယခု ပန္းခ်ီဆရာ၊ မႏၱေလး တင္ေမာင္ဦး)၊ ကိုမိုးျမင့္ (မိႈင္းရာျပည့္-ေဆး ၁)၊ ေက်ာ္၀င္း (ရင္ဖြင့္သံနိဒါန္း- စက္မႈတကၠသိုလ္)၊ ကိုတင္ျမတ္ (ရင္ဖြင့္သံနိဒါန္း-စက္မႈတကၠသိုလ္)၊ သိန္းေအာင္ (ခ) ရာေက်ာ္၊ ေစာအင္ဒ႐ူး (ဦးသန္႔အေရးအခင္း)၊ ကိုေအာင္ၾကင္ (မီးေမာင္း-တပ္မေတာ္မွတ္တမ္း႐ံုး)၊ ထြန္းသိန္း (ဦးသန္႔အေရးအခင္း)၊ ေမာင္ေမာင္ေအး (ပီဒီပီ)၊ ကိုတင္လွ (စီးပါြးေရးတကၠသိုလ္)၊ ဒလ ဦးထြန္းစိန္။
အခန္းက်ဥ္းေတြထဲက တခန္းဟာ က်ေနာ္နဲ႔ ဘြန္း အေဆာင္ကို ေရာက္လို႔ တပါတ္-၁၀ ရက္ ေလာက္ပဲ ႐ွိဦးမယ္၊ ျပႆနာတခုျဖစ္ၿပီး တခန္းလံုး တိုက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ မွတ္မိသေလာက္- ကိုသန္းျမင့္(ေမာင္ေမာင္သာျမတ္-ကြယ္လြန္)၊ ျမတ္ကိုကို (ဆဒတ္) (ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေက်ာ္ေဇာရဲ႔ တူ)၊ ကိုၿငိမ္း၀င္း (John) (အေ႐ွ႔ေလကဗ်ာစာအုပ္)၊ ထြန္းေအာင္ေ႐ႊ (စက္မႈတကၠသိုလ္)၊ ......
အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ား
က်ေနာ္တို႔မွာ ေပ်ာ္စရာ႐ႊင္စရာ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ား႐ွိသလို၊ ႏိုင္ငံေရးအရ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြလဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီလို႔ ေန႔ေတြေရာက္ရင္၊ အေဆာင္ေတြမွာ၊ တိုက္ေတြမွာ ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္၊ သင့္ေတာ္သလို အထိမ္းအမွတ္ပြဲေလး လုပ္ၾကတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရး အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြကို တိုးတက္တဲ့ အင္အားစုေတြနဲ႔ အဲဒီအင္အားစုေတြအေပၚ တိမ္းၫႊတ္တဲ့ အျဖဴေရာင္ေက်ာင္းသားေတြကသာ က်င္းပေလ့႐ိွၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ျပႆနာ ဘာညာ မျဖစ္ခ်င္၊ ကင္းကင္းေနခ်င္တဲ့ အျဖဴေရာင္ေတြကလဲ ဒီႏိုင္ငံေရးပြဲေတြမွာ မပါတ္သက္ေပမယ့္ မေႏွာက္ယွက္ပါဘူး။
၇ ရက္ ဂ်ဴလိုင္ဆိုရင္ မနက္မွာ အင္တာေန႐ွင္နယ္သီခ်င္းဆိုမယ္၊ အေလးျပဳမယ္။ ၿပီးေတာ့ တေန႔လံုး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနၾကမယ္။ သၾကၤန္ဆိုရင္ေတာ့ ကဲၾကေတာ့တာပဲ။ ဇာတ္ပိုးထတာ ေအာင္ေစာဦး (ယခု- အေမရိက)။ သူက သၾကၤန္မင္းသား။ သံခ်ပ္လည္း ေကာင္းတယ္။ ခု ဒီစာ ေရးေနတုန္းေတာင္ ဒင္း မ်က္ႏွာေလး ျမင္ေယာင္ေနေသး။ သူ႔လို ေကာင္းတာ တင္ေမာင္ေဌး (ပီဒီပီ)။
အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႔ အစ္ေန႔ဆိုရင္ အမဲသား ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္သစ္မွာေနတုန္း လြတ္လပ္ေရးေန႔နဲ႔ ၾကံဳတာ ဘဲဥျပဳတ္ တေယာက္တလံုး ရတယ္။ လံုးတီးထမင္းမွာ အရည္ေလးလဲ ဆမ္းစားလို႔ရေအာင္ အၾကံအဖန္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းအျဖစ္ ျပန္ခ်က္ လိုက္ၿပီး ကိုယ့္အစုနဲ႔ကိုယ္ လြတ္လပ္ေရး ညစာစားပြဲ က်င္းပလိုက္ၾကတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ကဇာတ္ေတြ၊ ျမန္မာ့အသံ ေခတ္ေပၚေတးဂီတေတြ၊ အဆိုေက်ာ္ေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ေလ။ တကယ္လဲ လြတ္လပ္ တာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဘဲဥပဲ ရမွာေပါ့။
ညႊန္း - ေမာင္ေအး၀င္း Faceboook
0 comments :
Post a Comment