ေဆာင္း၀င္းလတ္
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ့္ ရွစ္ႏွစ္က ဌာနဆုိင္ရာ တစ္ခု လက္ေအာက္ခံ သေဘၤာငယ္ တစ္စီး၏ စက္ဆရာ အေနျဖင့္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သူျမင္ခဲ့ ရေသာ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ေရျပင္ႏွင့္ ယခု သည္ေန႔ ျမင္လုိက္ရေသာ ခ်င္းတြင္း ျမစ္ေရျပင္က မ်ားစြာ ကြာဟ သြားေပၿပီ။
ေရွးတုန္းကေတာ့ တကယ့္ ကိုပင္ ရင္ထဲမွာ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားေစေသာ ခ်င္းတြင္း။
“ျမစ္ေကြ႕က ေ၀့လည္လည္ ေရၾကည္တဲ့ ႐ႈခင္း ခ်င္းတြင္းရဲ႕သည္ေဒသ လွပေလျခင္း” ဟုပင္ သူ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ဆန္းခဲ့မိေသးသည္။ ခုေတာ့ ျမစ္ေရျပင္ႀကီးက ေနာက္က်ိ ညစ္ေထးလုိ႔ပါလား။ မံုရြာမွ တစ္ဆင့္ သူစီးလာေသာ ခရီးသည္တင္ အျမန္ေရယာဥ္ ကေလးက တေရြ႕ေရြ႕ ဆန္ တက္ေနဆဲပင္။ ခရီးသြား ေဖာ္ခ်င္း တရင္းတႏွီးျဖင့္ သူ႔မွာ စကားေျပာေဖာ္ ခ်စ္စဖြယ္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ ေသာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရိွ ေန၍သာ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ ကင္းပခဲ့သည္။ အစ္ကုိ ျဖစ္သူက ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေလးျဖစ္ၿပီး ညီမငယ္ျဖစ္သူက စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ တက္ေနဆဲဟု သိရသည္။ ရန္ကုန္မွ လာၾက သူမ်ားျဖစ္ၿပီး သည္ခရီး လမ္းပန္းကို တစ္ခါမွ မၾကံဳ ဖူးေသးသူမ်ဳိးဟုလည္း သိရသည္။ မိဘမ်ား လုပ္ငန္း သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ရာ ေမာ္လုိက္ၿမိဳ႕သို႔ လုိက္လာၾကျခင္းတဲ့။ ကေလးငယ္ ႏွစ္ဦးအား သူက သူေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ေမာ္လိုက္ၿမိဳ႕အေၾကာင္းကို ေျပာျပ ေနမိသည္။
“သစ္ေတာႀကီး ရိွေတာ့ အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕ေပါ့။ တုိင္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ တခ်ဳိ႕တုိက္ခံ အိမ္ႀကီးေတြမွာဆုိရင္ အဂၤလိပ္ အစိုးရေခတ္က အရာရိွႀကီးေတြ ေနသြားၾကတာ ဆုိေတာ့ ေအးတဲ့ရာသီမွာ အေႏြးဓာတ္ ရေအာင္ မီးေမႊးတဲ့ မီးလင္းဖို အတြက္ မီးခိုးေခါင္း တုိင္ႀကီးေတြေတာင္ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီမီးခိုး ေခါင္းတုိင္ႀကီးေတြကို အဂၤလိပ္ေတြက Chimney လုိ႔ ေခၚၾကတာေပါ့။ ၿမိဳ႕အကြက္ အကြင္းကလည္း က်ယ္၀န္းၿပီး အေတာ္ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္တယ္ ေလ။ ေရွးေခတ္ေဟာင္းက အစုိးရ ႐ံုးႀကီးေတြကလည္း ရိွေနတုန္းပဲ” ဟု သူက ေျပာျပေနမိသည္။ ျမစ္ကို ဆန္တက္လာ ေလေလ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ေတာင္ ေက်ာက္ကမ္းပါး ႀကီးမ်ား၊ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို မ်ားမ်ား ျမင္ေတြ႕လာရေလ ေလမို႔ ကေလး ႏွစ္ေယာက္က တအံ့တၾသျဖင့္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္သူ က႐ုိက္ႏွင့္ ဟုိေငးသည္ေငး။
“ဦးေလး သိသေလာက္ေတာ့ ျမစ္အစ ျမစ္အဆံုး ဆိုရင္ ခရီးက မုိင္ေျခာက္ရာေက်ာ္ရွည္တယ္။ မင္းတို႔ ၾကားဖူးမွာ ေပါ့။ ဟူးေကာင္းေ တာင္တန္းႀကီးဆုိတာ အဲဒီ့ေတာင္တန္းႀကီးကစၿပီး စီးဆင္းလာတဲ့ ဒီျမစ္ဟာ ျမစ္ဖ်ားပိုင္းမွာေတာ့ တႏုိင္ခလုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီဘက္ ေရာက္လာေတာ့ ခ်င္းတြင္းေပါ့။ ျမစ္လက္တက္ေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ ယူး၊ ျမစ္သာနဲ႔ ဥ႐ုဆုိတာ ျမစ္လက္တက္ ေတြပဲ။ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ အထက္ နားေရာက္မွ ဧရာ၀တီနဲ႔ သြားေပါင္းမိၿပီး စီး၀င္သြားတယ္ေလ။
ဧရာ၀တီမွာေတာ့ ေရၾကည္တဲ့ ေနရာ ရိွရင္ရိွမယ္။ အခု ဒီမွာေတာ့ မင္းတို႔ ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ။ ေရႊက်င္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြေၾကာင့္ ျမစ္ေရက မၾကည္ေတာ့ဘူးေလ။ ဦးေလး စက္ဆရာ အလုပ္လုပ္ရင္း သေဘၤာနဲ႔ ဒီေနရာေတြ လာခဲ့ဖူးတုန္းကေတာ့ ခုေလာက္ ျမစ္ေရက မေနာက္ေသးဘူး။ ဟုိတုန္းက ေရႊက်င္တာက ေရွး႐ိုး ဆန္တာကိုး။ ျမစ္ထဲ မွာ ေရစီးနဲ႔ ေမ်ာလာတဲ့ ေျမ အနည္အႏွစ္ သဲအနည္အႏွစ္ ေတြကို သစ္သား ဇလားႀကီးေတြနဲ႔ ခံၿပီး ငွက္ေပ်ာပင္က ငွက္ေပ်ာဖတ္ေတြ ဂုန္နီအိတ္ေတြနဲ႔ စစ္ယူၿပီး ေရႊမႈန္ေရႊစ ေလးေတြကို က်င္ယူၾကတာ ေလ။ အခု ေနာက္ပိုင္းက် ေတာ့ မင္းတို႔ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။
လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ႕ လုပ္ကြက္ေတြက အရမ္း ႀကီးမားလာတယ္။ သေဘၤာ ႀကီးေတြ၊ ေရစုပ္ပန္႔ႀကီးေတြ၊ ဧရာမ ပိုက္လံုးႀကီးေတြ၊ စက္ကိရိယာ ပစၥည္းအႀကီးစား ေတြ၊ ဓာတုေဗဒ ပစၥည္းေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းႀကီးက်ယ္ လာတယ္။ ေျမေတြ ၿပိဳတယ္။ အနည္အႏွစ္ေတြနဲ႔ ေရပိုၿပီး ေနာက္လာတယ္။ ေရႊက်င္တဲ့ လုပ္ကြက္မ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ ေရႊကို က်င္ယူလုိ႔ ရတာ မ်ားလာတယ္”
သူက ေျပာျပေနမိ သည္။
“ေမာ္လိုက္ၿမိဳ႕ကို မေရာက္ခင္ ဒီၾကားထဲမွာ သမီးတုိ႔ ဘယ္ေနရာေတြကို ျဖတ္သြားရဦးမလဲ ဦးေလး”
သမီးငယ္ေလးက ေမး လာသျဖင့္-
“ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ ကနီရိွတယ္။ ခ်ဳိင္ရြာ၊ သရက္ ပင္ရြာ၊ မင္းကင္းရိွမယ္။ ကေလး၀ကလြန္ရင္ မစိန္ရြာ ရိွလိမ့္မယ္”
ဟု စကားလက္စ မသတ္ရေသးခင္မွာပင္ သေဘၤာကေလးက ဇက္ႀကိဳး သတ္ခံလုိက္ရေသာ ျမင္း တစ္ေကာင္ႏွယ္ တုံ႔ခနဲ ၿငိမ္ သက္သြားသည္။
“ကဲ ကဲ ခရီးသည္ေတြ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကေလးေတြက လြဲရင္ အားလံုး ေရထဲ ခဏ ဆင္းေပးၾကပါ။ ၀ိုင္း တြန္းခ် ေပးၾက ပါဦးဗ်ာ။ အသက္ႀကီးတဲ့ လူေတြနဲ႔ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတာ့ မဆင္းနဲ႔ေပါ့” တဲ့။ သေဘၤာ မာလိန္မွဴးႀကီး၏ အသံ။ သူ႔စကား ေျပာေဖာ္ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးက ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည္။
“ဒီအရပ္မွာေတာ့ ဒီလုိ ပါပဲကြာ။ သေဘၤာ ေမာင္းေနရင္း ေသာင္တင္ရင္ ခရီး သည္ေတြ ေရထဲ ဆင္းတြန္း ၾကတာ ထံုးစံပဲေပါ့”
ဟု ဆုိကာ သူကိုယ္ တုိင္လည္း ေရထဲေလွ်ာဆင္း လုိက္ရသည္။ ေအးခနဲ စိမ့္ ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေရက ခါးေလာက္အထိ ရိွေနသည့္ ခႏၶာကုိယ္တစ္၀က္ကို စုိရႊဲ ကာ အားလံုး ညာသံေပး၍ ဆင္းတြန္းၾကရၿပီ။ အင္ဂ်င္ စက္သံကလည္း ညံစီလုိ႔။ မီးခိုးေတြက ေမွာင္ခနဲ မည္းခနဲ။ သေဘၤာအင္ဂ်င္စက္ ကလည္း ႐ုန္းကန္ ရသလို လူ အင္အားႏွင့္လည္း တြန္းခ်ေန ရဆဲ။ ခ်င္းတြင္းေရေၾကာင္း က်ဥ္းသထက္ က်ဥ္းလာပါ ေပါ့လား။ လူေတြက စိတ္ ညစ္ဖို႔ထက္ ေသာင္ေပၚက ျမန္ျမန္ က်ဖုိ႔သာ အာ႐ံုစုိက္ၿပီး မညည္းမညဴ ၀ုိင္းကူ တြန္းခ် ေနၾကသည္။
“ေဟး...”
ကေလးေတြလုိပါပဲ။ အေပ်ာ္ဓာတ္ေလးေတြ ေပါင္းကူးကာ ေအာ္သူကေအာ္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ အိခနဲ၊ ၿငိမ့္ခနဲ၊ သိမ့္ခနဲႏွင့္ပင္ သေဘၤာကေလးက ေသာင္မွ လြတ္သြားသည္။ ေရစိုလံုခ်ည္၊ ေဘာင္းဘီေတြျဖင့္ တြယ္၍တက္ၾက။ ဆြဲ၍ တင္ၾကႏွင့္ တကယ့္ကို ၀႐ုန္း သုန္းကား။
“ေတာ္ပါေသးရဲ႕ သမီး တုိ႔ကို ေရထဲက ငါးေတြ လာမကိုက္လုိ႔”
ရန္ကုန္သူ သမီးငယ္ ေလးက စုိးရိမ္စိတ္ေလး တေႏြးေႏြးျဖင့္ ဖြင့္ဟလာ ေတာ့ သူ ျပံဳးမိသည္။
“ေသာင္ေတြ ထြန္းၿပီး ျမစ္ေရကလည္း ေနာက္က်ိ ေနေတာ့ ငါးေတြေတာင္ ေနရာေျပာင္းေျပာင္းၿပီး ေနၾက ရတာေလ။ ေရေပ်ာ္ ငွက္ေတြလည္း အသိုက္ေရႊ႕ကုန္ၿပီ။ ဟုိတုန္းကဆုိရင္ ဦးေလးတုိ႔ ငါးမ်ားမ်ား၊ ငွက္မ်ားမ်ား ဒီေနရာမွာ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ခုေတာ့ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔။ ငါးေတြ ေ၀းေ၀း ေျပးကုန္ ၿပီ”
ဟု သူအားေပးလုိက္ရသည္။
“ေသာင္တင္တာထက္ စာရင္ တျခား အႏၲရာယ္ေတြ နဲ႔ မေတြ႕ဖို႔က ပိုအေရးႀကီး တယ္။ ဒီျမစ္ထဲမွာ ေရ၀ဲက ေတာ့ အႀကီးစားႀကီးေတြ ရိွ တယ္။ ေရႊစာေရး၀ဲတို႔၊ ၀က္သုိက္၀ဲတုိ႔၊ ေပ၀ဲတို႔၊ ေလာင္းကတိတ္၀ဲတို႔၊ ၀ါး ႀကိတ္လိမ္၀ဲတို႔၊ ကတိုး၀ဲတို႔ က ဒီျမစ္ေၾကာင္းမွာ တကယ့္ ကို ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး နာမည္ႀကီး တဲ့ ၀ဲေတြေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေတာ့ တံစုန္းဆုိတာ ရိွေသး တယ္။ ဦးေလးတို႔ သေဘၤာ သား ေလာကမွာေတာ့ တံစုန္းေတြကို အဂၤလိပ္လို Submerged tree trunk လုိ႔ ေခၚတယ္။ ေတာင္က်ေရစီးနဲ႔ ေမ်ာပါလာတဲ့ သစ္ငုတ္၀ါး ငုတ္ခၽြန္ႀကီးေတြက ေရေအာက္ မွာ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ စိုက္ေနတာ တံစုန္းလုိ႔ ေခၚ တယ္။ ေရေအာက္ရန္သူေတြ ေပါ့။ သစ္ေဖာင္၊ ၀ါးေဖာင္ ေတြ၊ ေလွေတြ၊ သေဘၤာေတြ ကို ဘ၀ပ်က္ေအာင္ ထိုးခြဲၿပီး ျမႇဳပ္ပစ္တဲ့ထဲမွာ တံစုန္းေတြ လည္းပါတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျမစ္က်ဥ္းေတြကို ျဖတ္ရင္ လည္း ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ မတုိက္မိေအာင္ သတိထားရ တယ္။ ဦးေလးဆိုရင္ ဟုိ တုန္းက လင္းဖားျမစ္က်ဥ္း ကိုအျဖတ္မွာ ကံေကာင္းလုိ႔ သေဘၤာမနစ္ခဲ့တာ”
ဟုလည္း သတိေပးရ ေသးသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီ ျမစ္က်ဥ္းကို ျဖတ္ရဦးမွာလား ဦးေလး”
“သားတုိ႔က ေမာ္လုိက္ ေရာက္ရင္ဆင္းၿပီး က်န္ရစ္ ခဲ့ၾကေတာ့မွာဆုိေတာ့ လင္းဖားအထိ မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးေလးကေတာ့ ျဖတ္ ရဦးမွာပဲ။ ဦးေလးက ခႏၲီး အထိ သြားမွာေလ”
ေစာေစာတုန္းက ေရထဲ ဆင္းခဲ့ၾကရေသာ ခရီးသည္မ်ား အားလံုး လုိလုိပင္ ေရစုိ လံုခ်ည္ေဘာင္းဘီေတြႏွင့္ အ၀တ္ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ေတြ ကို လွဲလွယ္ ၀တ္ဆင္ေနၾက သည္ကို သူလွမ္းၾကည့္မိသည္။ ခရီးသည္ အဘြားႀကီးတစ္ ေယာက္ႏွင့္ သူ႔ေျမးျဖစ္ဟန္ တူေသာ မိန္းကေလးတစ္ ေယာက္ကေတာ့ သေဘၤာ သားေလးကို လွမ္းေအာ္ေျပာ ေနသည္။ သူတုိ႔ဆင္းရမည့္ ျမစ္ေကြ႕ကို ႀကိဳတင္ ေျပာျပ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေျမး အဘြားဆင္းရမည့္ ကမ္းေျခ ေရာက္ေတာ့ သေဘၤာက စက္ ရိွန္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ ကမ္းေျခကို ဦးတည္ကာ အရိွန္ေႏွးေႏွးႏွင့္ ေမာင္းလာရင္း မလွမ္းမကမ္း အေရာက္ မွာေတာ့ စက္လံုး၀ ရပ္ပစ္ လုိက္သည္။ သေဘၤာဦးမွ ေန၍ သေဘၤာသား တစ္ေယာက္က ကမ္းေျခကို ထိုး၀ါးႏွင့္ လွမ္းေထာက္ထားလိုက္သည္။
“ဆင္းၾက ဆင္းၾက”
သေဘၤာသားေလးက လူေတြကို အရင္ ဆင္းခိုင္းသည္။ ကမ္းေျခေပၚသို႔ သစ္သားျပား ကုန္းေပါင္ခင္းၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာ ဆင္း ၾကရသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ကမ္းေျခေသာင္စပ္ႏွင့္ ေ၀း ရာမွာ သေဘၤာ ရပ္ေပးထား သည္မို႔ အဘြားႀကီးတို႔ ေျမးအဘြား သေဘၤာေဘးမွ အသာေလး ေလွ်ာဆင္းလုိက္ ၾကရသည္။ ေရက ခါးေစာင္းသာသာ။ သူတုိ႔ ေရထဲ ေရာက္သြားေတာ့မွ သေဘၤာ သားေလးက သူတို႔ပါလာ ေသာ အထုပ္အပိုး ၀န္စည္ စလယ္မ်ားကို လွမ္းေပးသည္။ ေတာင္းကို ေခါင္း ေပၚရြက္၍ အဘြားႀကီးက ေရွ႕မွ တေရြ႕ေရြ႕သြားရင္း ခႏၶာကိုယ္ တစ္ပုိင္းေရစိုႀကီး ႏွင့္ ကုန္းေပၚ ေရာက္သြားသည္။ ေျမးမေလးကလည္း အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္ကို ေခါင္း ေပၚမွာ ရြက္ကာ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကို သိုင္းလြယ္ရင္း ေနာက္က တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္း တက္သြားသည္။ သူတို႔ ဆင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ေသာင္ ျပင္ႀကီးက တစ္ေမွ်ာ္တစ္ ေခၚ။ ဟုိးအေ၀းမွာမွ သူတုိ႔ ရြာေလး ရိွဟန္တူ၏။ ရြာရိပ္ ၀န္းက်င္ႏွင့္ သဲေသာင္ျပင္ စပ္ၾကားတြင္ ခင္တန္းစိမ္း စိမ္းေလးက စည္းသဖြယ္ ကာျခားလို႔ပါလား။ သူတို႔ကို ထားရစ္ကာ သေဘၤာကေလးက ဆက္ထြက္ လာခဲ့သည္။
တိမ္ညိဳဆုိင္းကာ မႈိင္း ေ၀ေ၀ေလးမို႔ ေနေရာင္စူးရွရွ ပ်ဳိ႕အန္မက်ဘဲ မြန္းလြဲပုိင္းမွာ ပင္ စိမ့္စိမ့္ေလးေအးခ်င္ သလိုလို။ သားေမြးဂ်ာကင္ အက်ႌမ၀တ္ေတာ့ဘဲ ဆြယ္ တာမီးခိုးေရာင္ကို ၀တ္ကာ သေဘၤာဦးပိုင္းမွာ သူလာထုိင္ ေနမိသည္။ ေရလႊာေရျမႊာမ်ားကို ထိုးခြင္းရင္း သေဘၤာ ၏ အရိွန္က ျပင္းထန္ေနဆဲ။ ဟိုးအေ၀းဆီမွာ ျမင့္မားေ၀သီ ေသာ ေတာင္ညိဳေတာင္ျပာ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕ႀကီးေတြက ကာ ဆီးလုိ႔။ ျမစ္ကမ္းတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ေက်ာက္ ကမ္းပါးနံရံႀကီးေတြက ၀န္းရံ ထားျပန္သည္။ ေက်ာက္နံရံ တခ်ဳိ႕မွာ အေခါင္းေပါက္ႀကီး ေတြရိွကာ ငွက္သုိက္ေတြ ျဖစ္ေနတာျမင္ရ၏။ သေဘၤာ စက္သံေၾကာင့္ ထင္၏၊ ငွက္ တခ်ဳိ႕ ၀ီွးခနဲ ပ်ံထြက္ သြားသည္ကို ျမင္လုိက္ရ၏။ ျမစ္ ေကြ႕တစ္ေနရာ အေရာက္ ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြးနား ေဘး ခ်င္းယွဥ္ကာ ဆုိက္ကပ္ထား ၾကေသာ ေဖာင္အိမ္ကေလး ေတြကို လွမ္းျမင္ရၿပီ။ ေဖာင္ ေပၚမွာ သက္ကယ္မိုး၊ ထရံ ကာႏွင့္ ေနခ်င့္စဖြယ္ ေရေမ်ာကမာၻငယ္ေလးမ်ား တည္ဖြဲ႕ ထားၾကျခင္းပါ။
ကေလး တခ်ဳိ႕က ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနၾက သည္။ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ ေယာက္က ေသာင္ျပင္ေပၚ မွာပင္ ဖုိခေနာက္ဆုိင္ ထင္း မီးဖုိကာ ဘာေတြမ်ား ခ်က္ ျပဳတ္ေနၾကပါလိမ့္။ ဟိုးလြန္ ခဲ့ေသာ သံုးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ကာလကေတာ့ အဲသည့္ ေဖာင္အိမ္ေလးေတြႏွင့္ နီးနီး ကပ္ကပ္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြ မီးခြက္ထြန္းဖို႔၊ သူ႔သေဘၤာငယ္ဆီက ပိုလွ်ံ သမွ် ဒီဇယ္ဆီကို မွ်ေ၀ေပးခဲ့ဖူးသည္က မွတ္မွတ္ရရ။ ဟုိးတုန္းကေတာ့ သည္ ေရျပင္ တစ္ေၾကာမွာ ခုေနခါ ႏွယ္ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ လုပ္ကြက္မ်ား ခ်ဲ႕ထြင္ေရႊက်င္ သူေတြ မမ်ားၾကေသးသည္မို႔ မၾကည့္တၾကည္ သည္ေရလႊာမွာ ေဖာင္အိမ္ေလးေတြက ငါးရွာၾကပါေသးသည္။ ငါးေျခာက္လွန္းခဲ့ၾကပါေသးသည္။ ေဟာသည့္ တ၀ုိက္က သစ္ေတာႀကီးထဲမွာ သူတို႔တေတြ ထင္းရွာၾက၊ ပ်ားဖြပ္ၾက၊ ငွက္ေထာင္ၾက၊ အမဲလိုက္သူ၊ ယုန္ဖမ္းသူက ဖမ္းၾကႏွင့္ ေနခ်င့္စဖြယ္ ကမ႓ာငယ္ေလးအလား အာ႐ံု ၀င္စားခဲ့ၾကေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေသာင္ယံမွာ ပင္ ေက်ာက္မီးေသြး ငုပ္သူ က ငုပ္ၾကေသးသည္။ ဟုိ တုန္းက သစ္ေတာႀကီးေတြ ကလည္း ခုေလာက္ ဟုိေနရာ ျပဳန္းတီး သည္ေနရာ ျပဳန္း တီး ေတာင္ေခါင္တံုးႀကီး ေတြႏွယ္ အေရာင္ မျပယ္ေသး ေတာ့ ေသာင္ျပင္တစ္ခြင္၏ အနားသတ္မ်ဥ္းမွာ မႈိင္းလို႔ ေ၀လို႔၊ စိမ္းျမေအးစိမ့္လို႔။
တကယ့္ကို စိမ့္ႀကီးၿမိဳင္ ႀကီး။ ပ်ဥ္းကတိုး၊ ကၽြန္း၊ ပိေတာက္၊ ေတာေရွာက္၊ ယူကလစ္၊ ကသစ္၊ ေညာင္ ပင္၊ ေညာင္ခ်ဥ္၊ ပုန္းညက္၊ သရက္၊ ထင္း႐ွဴး၊ ဆိတ္ ဖလူး၊ ယင္းမာ၊ ကႏၲာရ၊ မန္က်ည္း၊ ၀က္မတိုး၊ မ႐ိုး၊ ေဂြးပင္၊ ေဂြးႀကီး၊ ရွဥ့္ မတက္၊ သပ်က္၊ ကုကၠိဳ၊ ျပည္ပန္းညိဳ၊ ဖက္သန္း၊ ပုလဲ ပန္း၊ ဆီးျဖဴ၊ ပန္းစကၠဴ၊ ေက်ာက္သေျပ၊ ဆင္သမ ႏြယ္၊ သဖန္း၊ စိန္ပန္း၊ တန္ ေဇာင္း၊ ထေနာင္း၊ သစ္မင္း၊ မေဟာ္ဂနီ၊ သရဖီ၊ အင္ၾကင္း စသျဖင့္ သည္ေတာအုပ္ႀကီး ေတြအတြင္း ေဖာင္အိမ္က ေလးထဲက မိသားစု။ တခ်ဳိ႕ ခ်င္းနင္း ၀င္ေရာက္လ်က္ ေမႊ ေႏွာက္ကာ ၀မ္းစာရွာခဲ့ၾက သည္။ ရွားပါးလွစြာေသာ သစ္ေမႊးကို ရသူေတြ ရိွခဲ့ဖူးသည္။ သဘာ၀ ေရနံစိမ္းတြင္း ကို ဘြားခနဲ သြားေတြ႕သူ တခ်ဳိ႕လည္း ရိွခဲ့ၾကဖူးသည္။
အဲသည့္ ကာလေတြ တုန္းက အဲသည့္ ေဖာင္အိမ္ ကေလးေတြႏွင့္ မလွမ္း မကမ္း တစ္ဖက္ကမ္းရိွ မစိန္ ရြာႀကီးမွာ သူ အလုပ္လုပ္ သည့္ သေဘၤာကေလး ဆိုက္ ကပ္နားေနခဲ့ဖူးသည္ကို ျပန္ ေတြးေနမိသည္။ ေတာင္တန္း ျမင့္ ျမင့္မားမားႀကီးေအာက္ ကရြာႀကီးတစ္ရြာပါ။ ေတာင္ ေပၚ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ေတာင္ေပၚေစတီကုိလည္း ေကြ႕ကာ၀ုိက္ကာ တက္ေရာက္ ဖူးေျမာ္ခဲ့ရဖူး၏။ နားခို ခဲ့ရဖူး၏။ ဆရာေတာ္ ရြတ္ ဆုိျပေသာ မစိန္ရြာႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သာခ်င္းကို ခုေနခါမွာ ျပန္လည္နားစြင့္ေန ခ်င္မိေသးေတာ့သည္။
“ေဇယ်ရႏၲမိတ္၊ ပ႑ိတ္ထင္ေပၚ၊ ျပည္တုိင္း ေက်ာ္သည္၊ စာေတာ္ဆုိလွ်င္ မစိန္ၿမိဳ႕သုိ႔ နတ္ပို႔ေရာက္သႏွင့္ ေလးတန္႔စက္ေန ေရႊသမင္ေတာင္ ေ၀ေမွာင္ၿခိမ့္”တဲ့။
“ဒါက ဥေတနသာခ်င္းပါ ဒကာေလး။ ေတာင္ငူေခတ္မွာ မင္းေဇယ်ရႏၲ မိတ္ေရးခဲ့တဲ့ ဥေတနသာခ်င္း ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္း ႀကီးတို႔ ရြာကို ေရွးလူႀကီး ေတြက မစိန္ၿမိဳ႕လို႔ ေခၚခဲ့တာ သာခ်င္းထဲမွာ အထင္အရွား ပဲေလ”
ဟု ဘုန္းဘုရားက မိန္႔ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ဆုိေတာ့ မစိန္သည္ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးသည့္ ကာလေဟာင္းထဲက ျမစ္ ကမ္းပါး ရြာတစ္ရြာရယ္ပါ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲသည့္ ရြာမွာ လာၿပီး ေဆးခန္းကေလးဖြင့္ ထားေသာ ဆရာ၀န္ကေလး ႏွင့္ ခင္ခဲ့ရဖူးသည္။ မႏၲေလး ေဆးတကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရလာ သည့္ ဆရာ၀န္ကေလးပါ။ တစ္ရြာလံုး၏ တစ္ဦးတည္း ေသာ ဆရာ၀န္ကေလးေပါ့။ သူ႔ကို အားကိုးအားထားျပဳ သူေတြမွာ ေဖာင္အိမ္ကေလး ေတြလည္း အပါအ၀င္ပင္။ မွတ္မွတ္ရရ ညညဆုိလွ်င္ ေဖာင္အိမ္ေလးေတြဆီက လွမ္းလွမ္းၿပီး အခ်က္ျပတတ္ သည့္ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးေရာင္ကို သေဘၤာငယ္မွ သေဘၤာ သားမ်ားက သတိထား ၾကည့္ၾကရေသးသည္။ အျမဲ တမ္းေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေရးေပၚမွ ညေရး ညတာ သူတို႔ အကူအညီ ေတာင္းျခင္းပင္။
တစ္ည ေငြလေရာင္ေလးကေတာ့ ခပ္ေဖြးေဖြးရယ္။ လဆန္း ရက္ေလး ျမစ္ျပင္မွာ ေငြသင္ျဖဴး ခင္းလို႔ေပါ့။ သို႔ေပ မင့္ ေဖာင္အိမ္ေလးေတြဆီက အခ်က္ျပေနသည့္ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးေရာင္ကို ျမင္လုိက္ၾကရ သည္။ အေရးေပၚၿပီ။ သူတုိ႔ကို သေဘၤာႏွင့္ လာေခၚ ေပးပါဟု အကူအညီ ေတာင္းေနၾကျခင္းသာ။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူတုိ႔ခမ်ာ ဘယ္မွာလဲ တယ္ လီဖုန္း။ သည္လုိ အေရး ေပၚလာလွ်င္လည္း လူမႈေရး ေစတသိက္အရ သူတို႔ သေဘၤာေလးက သြားေခၚ ေပးေနက်ပါ။ ထုိညက လည္း ေကာက္ကာငင္ကာ စက္ႏႈိးၿပီး ထြက္လာခဲ့ေသာ္ ျငား သူတို႔ရိွရာကို တန္း တန္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ သေဘၤာ ေမာင္း၍ မရ။ ေရကို ခဏ ဆန္တက္ရေသးသည္။ ျမစ္လယ္ က ေသာင္ေတြကို ေရွာင္ေမာင္းေနရေသးသည္။ လုိရင္းကုိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္။ သည္လုိႏွင့္ ခရီးဖင့္ေပါင္း မ်ားၿပီ။ အတန္ၾကာ မွ ေဖာင္အိမ္ေလးေတြဆီ ေရာက္သြားၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ အေရးေပၚေလျဖတ္ သြား ေသာ အမ်ဳိးသား လူနာ တစ္ဦးပါလား။ မ်က္လံုးေတြ ေစြေစာင္းၿပီး ပါးရြဲ႕ကာ တစ္ကုိယ္လံုး ေအးစက္လ်က္။
“ဆရာေလးဆီ ပို႔ေပး ပါရွင္။ ဆရာေလးဆီ ပို႔ေပးၾကပါ”
တစာစာေအာ္ကာ ငို႐ႈိက္ေနေသာ လူနာရွင္ မိန္းမသားတစ္ဦး။ လူနာကို ေပြ႕ ထူခ်ီမကာ သေဘၤာေလးေပၚ တင္ၿပီး ေမာင္းလာခဲ့ၾက သည္။ ဆရာ၀န္ေလးဆီကို ေရာက္ဖို႔ ခရီးက ၾကန္႔ၾကာ လြန္းေနဆဲမွာပင္။ လမ္းခုလတ္မွာ လူနာက ဖ်တ္ခနဲ ကံကုန္သြားခဲ့ၿပီ။
ေရးေရးေ၀းေ၀း ေမွ်ာ္ေငးမိမႈန ္ေ၀ေ၀မွာပင္ အျမန္ ေရယာဥ္ကေလးက မစိန္ရြာ ကမ္းေျခမွာ ကုန္းေပါင္ထိုး ကာ ရပ္နားေပးပါသည္။ ခရီးသည္ အဆင္းအတက္ရိွ သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ထမင္း တက္၀ယ္ခ်င္လုိ႔ ဆရာတို႔ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မလား” ဟု အျမန္ေရယာဥ္ မာလိန္မွဴးႀကီးအား စကားစ ၾကည့္ေတာ့-
“နာရီ၀က္ ရပါတယ္” တဲ့။ ရြာက ေသာင္ျပင္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ ရြာထိပ္ ထမင္းဆုိင္မွာ ရရာဟင္းႏွင့္ ထမင္းထုပ္၀ယ္လုိက္သည္။ ၾကံဳႀကိဳက္တုန္းမွာ ရြာလယ္ လမ္းကေလးအတုိင္း ခပ္ သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။ ဒီေနရာသည္ ဟုိတုန္း က ဆရာ၀န္ကေလး ေဆး ခန္းဖြင့္သြားသည့္ ေနရာပဲ ထင္ရဲ႕။ သူ မွန္းဆၾကည့္မိ သည္။ အိမ္ပံုစံ တခ်ဳိ႕ေျပာင္း လဲမႈရိွသည္ကို ဂ႐ုမူမိသည္။ သူေတြ႕ခ်င္ေသာ ေစတနာရွင္ သမားအုိကို မေတြ႕ခဲ့ရ။ ဟုတ္ကဲ့။ ခုေနခါ သူ႔ႏွယ္ပင္ သက္ရိွထင္ရွား ရိွေနေသး သည္ ဆုိပါက ေစတနာရွင္ ဆရာ၀န္ကေလးသည္လည္း သမားအုိပင္ျဖစ္ေနေပေတာ့မည္။ ဟုိေငးသည္ေငးႏွင့္ပင္ လာရာလမ္းအတုိင္း ကမ္းနားသို႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း ဟုိတစ္ ေကြ႕ဆီ လွမ္းၾကည့္လုိက္ ေတာ့ ထာ၀ရ ရိွေနေသးသည္က ေဖာင္အိမ္ကေလး ေတြ။
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ဇြန္လ ၂၀၁၂)
http://shweamyutay.com
0 comments :
Post a Comment