ပဲျပဳတ္

ႏိုင္းႏိုင္းစေန http://www.99sanay.com/ကိုယ့္ဇာတိေျမနဲ႔အေဝးတစ္ေနရာကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ့္ဇာတိေျမက အရာရာကို တမ္းတလာတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ မိသားစုရဲ႕ေႏြးေထြးမႈ၊ မိသားစုထမင္းဝိုင္းနဲ႔ အစားအစာေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုသတိရလာတဲ့အခါ ကိုယ့္ဇာတိေျမမွာ စားခဲ့၊ ခ်က္ခဲ့တဲ့အတိုင္း၊ မိသားစုလက္ရာအတိုင္း ရွာႀကံၿပီး ခ်က္ၾကစားၾကတယ္။ ေမေမ့လက္ရာကို သတိရလို႔၊ အစ္မလက္ရာကို သတိရလို႔ဆိုၿပီး ရွိတာနဲ႔ ရတာနဲ႔ ရွာႀကံခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဇာတိေျမကမိသားစုကို တမ္းတၾကတယ္။ ဇာတိေျမရဲ႕အရသာကို ေအာက္ေမ့ၾကတယ္။ ဇာတိေျမကို လြမ္းဆြတ္ၾကတယ္။

တေလာက ညီမဝမ္းကဲြလင္မယား ဒီႏိုင္ငံကို ရက္(၂ဝ)အလည္လာခဲ့ၾကတယ္။ Tourနဲ႔ လာၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔အဖဲြ႔မွာ အေယာက္(၆ဝ)ပါတယ္။ ရက္(၂ဝ)ထဲဆိုေပမယ့္ တခ်ဳိ႕က ျမန္မာျပည္က လက္ဖက္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ဘလာေခ်ာင္ေၾကာ္၊ ငပိေၾကာ္ေတြ သယ္လာၾကတယ္။ ညီမေလးတို႔က ဘာမွမယူခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔တည္းတဲ့ တည္းခိုခန္းမွာ ကၽြန္မတို႔သြားေတြ႔ေတာ့ သူ႔အမ်ဳိးသားက သနားစရာညည္းျပပါတယ္။ ေန႔တိုင္း ဟိုတယ္မွာ၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားရတဲ့ အေနာက္တိုင္းစာ၊ ထိုင္းစာ၊ တရုတ္စာေတြကိုစားရေတာ့ ျမန္မာစာကို သူတမ္းတမိပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ျမန္မာစာေတြ သယ္လာတဲ့ တျခားခရီးသြားေဖာ္ေတြဆီ သူသြားေတာင္းစားပါသတဲ့။ ရွက္လဲ ရွက္မေနေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါက ရက္(၂ဝ)ထဲပါ။ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ခဲြခဲ့သူေတြဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာအစားအစာ၊ ကိုယ့္ရိုးရာအစားအစာ၊ ကိုယ့္မိသားစုအစားအစာကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္တဲ့အခါ ရွိတာနဲ႔ ရေအာင္လုပ္ၿပီး လြမ္းဆြတ္တမ္းတၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အစာကိုလြမ္းတယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ့္ဇာတိေျမ၊ ကိုယ့္ရိုးရာ၊ ကိုယ့္မိသားစုကို လြမ္းတာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္မလည္း ရွိတာနဲ႔ ရတာနဲ႔ ရွာႀကံခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ရိုးရာ၊ ကိုယ့္မိသားစုကို လြမ္းပါတယ္။

ပဲျပဳတ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္က လူမ်ဳိးဘာသာမေရြး စားသံုးၾကတယ္။ "ေဟာဒီက... ပဲျပဳတ္"ဆိုတဲ့အသံက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မနက္ခင္းႏိုးထသံလို႔ ေျပာရင္ေတာင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္မလည္း ပဲျပဳတ္ႀကိဳက္သူတစ္ဦးပါ။ ကၽြန္မတို႔က ပဲျပဳတ္ကို သုပ္စား၊ ေၾကာ္စားလုပ္ပါတယ္။ တာခ်ီလိတ္အစ္မအိမ္မွာ ကၽြန္မတစ္ႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့တုန္းက မနက္တိုင္း ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္စားခဲ့ရၿပီး၊ မၾကာခဏဆိုသလို ပဲျပဳတ္သုပ္စားခဲ့ရပါတယ္။ အစ္မကိုလည္း လြမ္းပါတယ္။ ပဲျပဳတ္ကိုလည္း လြမ္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပဲျပဳတ္လုပ္နည္းကို အသိအစ္ကိုတစ္ေယာက္ဆီက သင္ယူၿပီး ကၽြန္မလုပ္စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သင္ေပးတဲ့အစ္ကိုရဲ႕နည္းက လြယ္ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ပဲပုတ္ပဲ(white bean)ကို မုန္႔ဖုတ္ေဆာ္ဒါ (baking powder)နည္းနည္းနဲ႔ တစ္ညတာ ေရစိမ္ပါတယ္။ ေရစိမ္လို႔ရလာတဲ့ ပဲပုတ္ကို ကၽြန္မက ဇကာတစ္ခုရဲ႕ေအာက္မွာ ပိတ္စပါးတစ္ခုခံၿပီး သိတ္ထားလိုက္တယ္။ မနက္မနက္ဆိုရင္ ေရေအးေလး ျဖန္းျဖန္းေပးပါတယ္။ (၃)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔ဆိုရင္ ပဲေညႇာင့္ေတြ ေတာ္ေတာ္ရွည္ထြက္လာပါတယ္။
ပဲျပဳတ္ျဖစ္ခါနီး ဒုတိယရက္


ပဲျပဳတ္ျဖစ္ခါနီး တတိယရက္

(၃)ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အေညႇာင့္ေတာ္ေတာ္ရွည္ၿပီျဖစ္တဲ့ပဲကို ေပါင္းလိုက္ရင္ ပဲျပဳတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမတစ္ေခါက္ ကၽြန္မလုပ္တုန္းက ရိုးရိုးေပါင္းအိုးနဲ႔ေပါင္းတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ ဒုတိယတစ္ေခါက္လုပ္ေတာ့ ၾကာၾကာမေပါင္းခ်င္တာနဲ႔ slow cookerနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တာ အေပါင္းျမန္ၿပီး ပဲနည္းနည္းၿပဲခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ကေျပာေတာ့ ထမင္းေပါင္းအိုးနဲ႔ ထမင္းခ်က္သလို ေရကို ပဲျမဳပ္ေအာင္ထည့္ၿပီး ဆားနည္းနည္းထည့္ျပဳတ္လို႔ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ထမင္းေပါင္းအိုးနဲ႔ ကၽြန္မစမ္းၾကည့္မွာပါဦးမယ္... း)



ေပါင္းၿပီးရင္ စားဖို႔အသင့္ျဖစ္ပါၿပီ

ပဲျပဳတ္ထမင္းဆီဆမ္း၊ ပဲျပဳတ္ ၾကက္သြန္နီသုပ္၊ ပဲျပဳတ္ေၾကာ္ေတြအျပင္ ကၽြန္မက ပဲျပဳတ္ထမင္းသုပ္လုပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နမ့္ဖစ္ေထာင္းနဲ႔ တဲြဖက္စားပါတယ္။
ပဲျပဳတ္ထမင္းသုပ္ ပါဝင္တဲ့ပစၥည္း---- ထမင္း၊ ပဲျပဳတ္၊ ၾကက္သြန္ဆီက်က္၊ နံနံပင္၊ ဆား
နမ့္ဖစ္ေထာင္း ပါဝင္တဲ့ပစၥည္း --- ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ငရုတ္သီးစိမ္း၊ ၾကက္သြန္နီ/ျဖဴ၊ ရွမ္းပဲပုတ္၊ ဆား

အသားငါးေတြ မပါဘူးဆိုေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မအတြက္ ထမင္းအၿမိန္ဆံုးေန႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဇာတိေျမကို လြမ္းပါတယ္၊ အစ္မကို လြမ္းတယ္၊ မိသားစုကို လြမ္းတယ္၊ ရြာက မနက္ခင္းတိုင္းၾကားရတတ္တဲ့ "ပဲျပဳတ္ယူၾကဦးမလား...ပဲျပဳတ္" ဆိုတဲ့အသံကို ကၽြန္မ လြမ္းပါတယ္.........

~