ဂ်ပန္နဲ႔ကိုရီးယားေရညွိကို ပခံုးခ်င္း ယွဥ္လာတဲ့ လာအုိ ေရေမွာ္ျပား (အပုိင္း ၂)

~

ေဒါက္တာခင္လက်္ာ ~

မနက္ပိုင္း ထမင္းစားခ်ိန္မတုိင္မီ အလုပ္ၿပီးခ်င္ၾကတာေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြ စုရပ္ေရာက္တာနဲ႔ ပစၥည္းေတြကိုခ်ၿပီး လုပ္ငန္းစဖို႔ ျပင္ဆင္လုိက္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔အဖြဲ႕ တက္ညီလက္ညီ လုပ္လိုက္ၾကတာ ေန႔လယ္တစ္နာရီ ထိုးခါနီးမွာ အားလံုး ၿပီးသြားပါတယ္။

(ဓာတ္ပုံ - www.whatamieating.com)

အားလံုးသိမ္းဆည္းၿပီးခါမွ လန္ဖရဘန္ၿမိဳ႕ေပၚက ကြၽန္မတို႔ ယူလာၾကတဲ့ စားစရာမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီး စုစားလုိက္ၾကပါတယ္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ားလဲ အိမ္ျပန္သူကျပန္ လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္သူျပန္နဲ႔ ညေန ေလး နာရီေလာက္မွ က်န္းမာေရးေဟာေျပာပြဲလုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကြၽန္မတို႔နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ လာအိုအမ်ိဳးသမီး ဆရာဝန္က ေျပာပါတယ္။

စားေသာက္ၾကၿပီး ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြ ရြာခံတခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားစျမည္ ထုိင္ေျပာၾကပါတယ္။ ကြၽန္မလဲ ႀကံဳႀကိဳက္တုန္း ရြာအဝင္မွာ လွန္းထားတဲ့ အစိမ္းေရာင္ အခ်ပ္ေတြကိုစိတ္ ဝင္စားေနတာေၾကာင့္ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေမးလုိက္ရပါတယ္။

သူတို႔တစ္ေတြ အေျပာအရ ဒီရြာက ကိုင္ပင္ - Kaipen လို႕ေခၚတဲ့ ေရေမွာ္ေျခာက္ျပားလုပ္ငန္းနဲ႔ စီးပြား ျဖစ္လာၾကတယ္။ ကြၽန္မေတြ႕ခဲ့တာက ကိုင္ပင္ေရေမွာ္ေတြကို အေျခာက္ လွန္းထားတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

မဲေခါင္ျမစ္ကမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ရြာတခ်ိဳ႕မွာလဲ ဒီကိုင္ပင္လုပ္ငန္းကို လုပ္ၾကေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒီကိုင္ပင္လုပ္ဖို႔ေရေမွာ္က လန္ဖရဘန္နယ္ရဲ႕ ေဒသထြက္ပစၥည္းလို႔လဲရွင္းျပပါတယ္။ ဒီရြာမွာကေတာ့ ႀကီးႀကီးပံု လို႔ ေခၚၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးလုပ္တဲ့ ကိုင္ပင္ဟာ နာမည္ႀကီးၿပီး အမ်ားက လက္ခံထားၾကတာတဲ့ေလ။

ဒါကိုၾကားေတာ့ ကြၽန္မလဲ ႀကီးႀကီးပံုကို ေတြ႕ခ်င္သြားေတာ့တာေပါ့။ ကြၽန္မေတြ႕လိုေၾကာင္း၊ စကားေျပာလိုေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့၊ ႀကီးႀကီးပံုက လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္မ်ားတယ္။ သူကိုယ္တုိင္ ေဖာ္စပ္ေပးတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္ကို သံုးရမွာေၾကာင့္ သူက အၿမဲမအားရွာဘူး၊ ေမးခ်င္တာရွိရင္ေတာ့ သူ႔သမီးအႀကီးဆံုး ခမ္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ စီစဥ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဒီကိုင္ပင္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေနသူ မိသားစုထဲမွ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ႏိုင္မွာေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ရြာခံမ်ားစီစဥ္ေပးတာေၾကာင့္ မၾကာခင္မွာပဲ ခမ္တစ္ေယာက္ ကြၽန္မတို႔ စကားဝုိင္းကို ေရာက္လာပါတယ္။

ခမ္က သူတို႔မိသားစု လုပ္ငန္းကို ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ ေနရသူပါ။ ဒီလုပ္ငန္းကို သူတို႔ရဲ့ ဘုိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ လုပ္လာခဲ့ၿပီး နည္းပညာမ်ားကို မိသားစုအတြင္း လက္ဆင့္ကမ္း သင္ေပးသြားၾကတာပါတဲ့။

ဒီနည္းပညာမ်ားကို လက္ခံရရွိၿပီး သူတို႔ရြာမွာေတာ့ ႀကီးႀကီးပံုလုပ္တဲ့ ကိုင္ပင္ဟာ နာမည္အႀကီးဆံုးဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ လန္ဖရဘန္ၿမိဳ႕ေပၚက စားေသာက္ဆုိင္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ခံရွိ ကုန္သည္ေတြ ဒီရြာကိုဆင္းလာၿပီး ကိုယ္တုိင္ဝယ္ၾကရေၾကာင္း၊ ပစၥည္းကိုလဲ ကိုယ္ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ်ယူမယ္ ဆိုတာ ႀကိဳတင္မွာထားရေၾကာင္း ကြၽန္မသိခဲ့ရပါတယ္။

(ဓာတ္ပုံ - http://devonium.wordpress.com)

ခမ္က ေရေမွာ္ေျခာက္လုပ္ငန္း ရြာမွာ လုပ္ေၾကာင္း စေျပာေတာ့ ကြၽန္မစားေနက် ဂ်ပန္ပင္လယ္ေရညိႇကို သတိရမိသြားတယ္။ ေရညိႇနဲ႕ေရေမွာ္ ဆိုေတာ့ တူမွာပဲလို႔ ထင္မိလုိက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ပင္လယ္ေရညိႇက ပင္လယ္မွရၿပီး ဒီရြာက ကိုင္ပင္ေရေမွာ္က မဲေခါင္ျမစ္ထဲကရတာပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ကြၽန္းႏိုင္ငံျဖစ္တာေၾကာင့္ ပတ္လည္မွာ ပင္လယ္ဝိုင္းရံေနၿပီး သူတို႔ရဲ့ေရညိႇကို ပင္လယ္ထဲမွ ဆယ္ယူၿပီး ျပဳလုပ္ရပါတယ္။

လာအိုႏိုင္ငံက်ေတာ့ ကုန္းပတ္လည္ ဝန္းရံေနတဲ့ တုိင္းျပည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမစ္နဲ႔ ျမစ္လက္တက္မ်ားသာ ရွိတဲ့ တုိင္းျပည္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေရေမွာ္မ်ားကို မဲေခါင္ျမစ္နဲ႔ သူ႔ျမစ္လက္တက္မ်ားမွ ရွာေဖြယူရတာပါ။

ဒါေၾကာင့္လဲ ပင္လယ္မွာ ရွာေဖြရရွိတဲ့ ဂ်ပန္ ပင္လယ္ ေရညိႇဟာ ပင္လယ္ဆားငန္ေရေၾကာင့္ အငန္ဓာတ္ ရွိပါတယ္။ ဆားရည္စိမ္ထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ လာအိုႏုိင္ငံက ကိုင္ပင္ေရေမွာ္က်ေတာ့ ျမစ္ထဲက ရတာေၾကာင့္ အငန္ဓာတ္ မရွိပါဘူး၊ ကြၽန္မတို႔ ပင္လယ္ငါးနဲ႔ ေရခ်ိဳငါးစားတဲ့အခါ အရသာကြဲသလို ေနမွာပါ။

ခမ္တို႔ ေရညိႇေျခာက္လုပ္ရမယ့္ အပင္ကို သူတို႔က ကိုင္ပင္ Kaipen လို႔ ေခၚၾကတယ္။

သူ႔ရဲ႕အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ျမစ္ထဲမွာရတဲ့ ျမက္ပင္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ ခမ္ေျပာတဲ့အပင္ပံုသ႑န္က အခု စူပါ မားကတ္ေတြမွာ တင္ေရာင္းတဲ့ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ဖို႔ ကိုရီးယားထုတ္ေရညိႇ ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးနဲ႔ တူပါတယ္။

ဂ်ပန္မွာေတာ့ ဒီကိုရီးယားထုတ္ ေရညိႇကို သူတို႔က ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၊ စြပ္ျပဳတ္ေတြမွာထည့္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုအခက္မ်ားကိုေတာ့ ဝါးကာေမး Wakame လို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ အလြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ အလွေမြး ငါးကန္ထဲမွာ အလွထည့္ထားတဲ့ ေရေမွာ္ပင္မ်ိဳး တစ္မ်ိဳးပါပဲ။

(ဓာတ္ပုံ - http://laocook.com)

ဒီကိုင္ပင္ေရေမွာ္မ်ားကို မိုးကုန္သြားမွ ဆယ္ယူလို႔ရၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိုးကုန္သြားၿပီး ျမစ္ေရက်တဲ့ ႏိုဝင္ဘာလမွစၿပီး ေဖေဖာ္ဝါရီလ အတြင္း ခမ္တို႔တစ္ေတြ အလုပ္မ်ား ၾကတာေပါ့။ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ႀကိဳးစားပန္းစား မနက္အ႐ုဏ္မတက္ခင္ ေလးနာရီေလာက္ကစၿပီး ျမစ္ထဲဆင္းၿပီး ကိုင္ကိုရွာေဖြၿပီး ဆယ္ယူၾကရပါတယ္။

ခမ္ အေျပာအရ ေရက်ခ်ိန္ဆိုရင္ ပိုရွာလို႔ေကာင္းတယ္ တဲ့။ ခမ္နဲ႔အဖြဲ႕ဟာ ျမစ္လယ္ဘက္ ေရာက္နိုင္သေလာက္ သြားရရွာတာကိုး။ ေရလယ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေရကၾကည္ေနၿပီး ေက်ာက္မ်ားမွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ကိုင္ပင္ေတြကိုေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကျမစ္ၾကမ္းျပင္မွာ ေပါက္ေနတာလဲ ရွိေသးတယ္။ အေရာင္က အစိမ္းေရာင္ေတာက္ေတာက္မုိ႔ ရွာရတာ လြယ္သတဲ့။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အပင္မ်ားဟာ ေက်ာက္မ်ားကို တြယ္ကပ္ၿပီး ေပါက္ေနတာေၾကာင့္ အေတာ္အားစိုက္ၿပီး ဆြဲႏုတ္ယူၾကရတယ္။ သူတို႔ချမာ ေရထဲ ေလွ်ာက္သြားၾကရၿပီး တကုန္းကုန္းနဲ႔ ႏုတ္ရတာေၾကာင့္ ႏွစ္ၾကာလာတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ေတြက ခါးနာလာၾကတယ္။ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ မၾကာခဏ ကိုက္ခဲလာၾကတယ္ တဲ့။

(ဓာတ္ပုံ - http://laocook.com)

သူတို႔တစ္ေတြ ကုန္းလုိက္ႏုတ္လုိက္နဲ႕ တစ္ေန႕ကုန္ လုပ္ရေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ကြၽန္မမ်က္စိထဲ လယ္ကြင္း ေရစပ္စပ္ထဲမွာ တကုန္းကုန္းနဲ႔ ေကာက္စိုက္ေနၾကတဲ့ ေကာက္စုိက္သမမ်ားကို ျမင္ေယာင္လုိက္ပါတယ္။

ဒီကိုင္ပင္ကိုရွာၾကရာမွာ ခမ္တို႔ တစ္ေတြက ႐ုိး႐ုိးပဲ ရွာေဖြၾကတယ္။ မဲေခါင္ျမစ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္မွာ ေတြ႕ခဲ့ရင္ ဆြဲႏုတ္ယူၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ၾကည့္ၿပီးရွာတဲ့အျပင္ ေရေအာက္ထဲ ငုပ္ရွာၾကသူေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔က ေရနည္းနည္း နက္တဲ့ဘက္သြားၿပီး ျမစ္ၾကမ္းျပင္တို႔၊ ေက်ာက္ေဆာင္တို႔မွာ လိုက္ရွာၾကတယ္။ ေရငုပ္ ရွာသူေတြကေတာ့ ေရငုပ္မ်က္မွန္ကို အသံုးျပဳၿပီးရွာၾကရတာပါ။

ခမ္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက မဲေခါင္ျမစ္ထဲဆင္းၿပီး ကိုင္ေတြကို ရွာေဖြခဲ့ရပါတယ္။ ဟိုးအရင္တုန္းက တစ္ႏွစ္ကို ေလးငါးလေလာက္အထိ မ်ားမ်ားစားစား ရွာလို႔ ရတယ္ တဲ့။ အခုေတာ့ ကိုင္ပင္ေရေမွာ္ေတြက နည္းလာၿပီး တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္လေလာက္သာ ရွာလို႔ရၾကေတာ့တယ္။ ကိုင္ပင္ေတြ နည္းသြားတာနဲ႔အမွ် ကိုင္ပင္ကို စားေသာက္ၿပီး ရွင္သန္ ေနၾကတဲ့ မဲေခါင္ျမစ္ထဲက ငါးေတြလဲ နည္းလာတာကို ခမ္တစ္ေယာက္ သတိျပဳမိတယ္။ ေနာင္ဆို မဲေခါင္ျမစ္ထဲ ကိုင္ပင္ေရာ ငါးေတြပါ ရွာမရမွာကို သူစိတ္ပူမိေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ရွာပါတယ္။

တစ္ေန႔တာ ရွာေဖြၿပီးသြားတဲ့ အခါမွာ ခမ္တို႔က ကိုင္ပင္ကို မဲေခါင္ ျမစ္ထဲမွာ ျမစ္ေရနဲ႔ သန္႔စင္သည္အထိ ေဆးလုိက္ၾကတယ္။ ကိုင္ပင္ေတြက ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြမွာ ကပ္ၿပီးေပါက္ေနတာေၾကာင့္ သဲ၊ ခဲ၊ ရႊံ႕ေတြ စင္ေအာင္ ျမစ္ေရနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သန္႔စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာရတယ္။ ဒီလိုေဆးေၾကာတာၿပီးစီး သြားခါမွ ခမ္တို႔တစ္ေတြ ကိုင္ပင္မ်ားကို သယ္ၿပီး ကုန္းေပၚကို တက္လာၾကတယ္။

ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္

ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္ - zaygwet.com

~