ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ဇာတိ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ဦးစိန္တင္၊ ေဒၚျမသန္း။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာ ၂ ရက္ေန႔ မွာေမြးပါတယ္။ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ရွိတယ္။ အစ္မက ေဒါက္တာခ်ဳိခ်ဳိေအး၊ အဂၤလန္မွာ ဆရာဝန္ လုပ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အလတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီက ေအာင္မင္း၊ အေမရိကား ေဟာလိ၀ုဒ္မွာ Graphic Designer လုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နာမည္အရင္းက ေက်ာ္ဝင္း၊ အႏုပညာ အလုပ္စလုပ္မယ္ဆိုမွ ဆရာမင္းသိခၤ က ေက်ာ္သူဆိုၿပီး နာမည္ေပးလိုက္ရာကေနစၿပီး ေက်ာ္သူျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခဲ့တာ။
ပညာေရးဆုိလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ မိဘကဆူရင္လည္း ေခါင္းထဲမထည့္ဘူး။ ပန္းခ်ီဝါသနာပါခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာဦးေသာင္းဟန္ဆီမွာ ေႏြရာသီ ပန္းခ်ီသင္တန္းတက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက နဂိုတုန္းက ႏုိင္လြန္စက္႐ုံလုပ္ငန္းလုပ္တယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ျပည္သူပိုင္သိမ္းေတာ့ အေဖလည္းလုပ္ငန္းပ်က္ၿပီး ေထာင္က်သြားခဲ့တယ္။ ေထာင္က ထြက္လာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသားတိုးတက္ေရး ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္းကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကာသန္႐ုံ ရွယ္ယာ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကစၿပီး ႐ုပ္ရွင္မွာ ၀ါသနာပါခဲ့တာ။ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။
ဇာတ္ၫႊန္းေလးေတြ ဘာေတြ ေရးျဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာပညာကိုပါ ေလ့လာ
ျဖစ္တယ္။ သင္ဆရာဆိုလို႔ မရွိဘူး။ ျမင္ဆရာနဲ႔ပဲ ႀကိဳးစားလာခဲ့တာ။ ေက်ာင္းက အထက (၁) ဒဂံုမွာ ပညာသင္တယ္။ ဒဂံု (၁)မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဒသေကာလိပ္ second-best regional မွာ စတက္ခဲ့ တယ္။ တက္ေတာ့လည္း ပညာေရးကို ပီပီျပင္ျပင္ မႀကိဳးစားဘူး။
စာေမးပြဲ တဖုန္းဖုန္းက်ခဲ့တယ္။ ေနာက္မိန္းမခိုးေျပးၿပီး အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တယ္။ မိန္းမရမွ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာဦးမ်ဳိးျမင့္ေအာင္၊ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးမင္းႏိုင္၊ ဒါ႐ိုက္တာ ဗိုလ္ဘကို၊ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္၀ဏၰတို႔ကေန ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ စၿပီး ဒါ႐ိုက္တာ ဦးမ်ဳိးျမင့္ေအာင္နဲ႔ ဇာတ္ကားစ႐ိုက္ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲဇာတ္ေလး တစ္ပုဒ္။ ကၽြန္ေတာ္က နဂိုကတည္းက ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ဖုိ႔ ရွိတယ္။
အိမ္က ေက်ာင္းမၿပီးေသးေတာ့ သေဘာမတူတဲ့အတြက္ လာကမ္းလွမ္းလာတဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ ကုန္တာ။ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးမ်ဳိးျမင့္ေအာင္ ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ေထာင္က်ၿပီ။ အလုပ္တစ္ခု လုပ္သင့္ၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အိမ္ကလည္း ခြင့္ျပဳလာခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာက ထဲကို စတင္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ပထမဆံုး ႐ိုက္တဲ့ဇာတ္ကားက “ခ်စ္ႀကိဳးေလးႏွစ္မွ်င္”၊ တင္နီလာဝင္း၊ သီတာဝင္း၊ ကိုသုေမာင္၊ အန္တီ ခ်ဳိၿပံဳးတို႔ ပါဝင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ကိုယ္ခြဲအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာေပါ့။ အဲဒီဇာတ္ကားႀကီးကေန စတင္ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္႐ိုက္လာခဲ့တာ။ “ေကာင္းခ်စ္တဲ့မမ” ဇာတ္ကားက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္ စတင္႐ိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားေပါ့။
“အေတြ႕”၊ “ဒ႑ာရီထဲက သတို႔သမီး”၊ “ေဆးေပါင္းခတဲ့ည”၊ “ပုဏၰားဘကြန္း”၊ “အေမႏို႔ဖိုး” ဇာတ္ကား ႀကီးေတြက ဒါ႐ိုက္တာအျဖစ္ ႐ိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားႀကီးေတြပါ။ သ႐ုပ္ေဆာင္လုပ္ရင္းကေန “တစ္ျပည္သူမေရႊထား” ဇာတ္ကားႀကီးမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ဆုကို ရရွိခဲ့တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေပါင္း ၃၀၀ နီးပါးေလာက္ ႐ိုက္ကူးခဲ့တယ္။ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ခဲ့တဲ့ “အေမ့ႏို႔ဖိုး” ဇာတ္ကားႀကီးမွာက်ေတာ့ စုစုေပါင္း အကယ္ဒမီ ခုနစ္ဆုရခဲ့တယ္။ ေနာက္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ သံဃာအေရးအခင္းေၾကာင့္ အႏုပညာလုပ္ကိုင္ခြင့္ ပိတ္ပင္ခံရတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ ၂၀၀၁ မွာ အႏုပညာအလုပ္ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ဘဘဦးသုခကေန နာေရး ကူညီမႈအသင္းအဖြဲ႕ ဖြဲ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္မွာ အသင္းဖြဲ႕တဲ့အခ်ိန္က စတင္ပါဝင္ခဲ့တာ။
ခုအခ်ိန္ထိပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျပန္ၾကည့္မိတဲ့အခါမွာ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီးေတာ့ အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွာခဲ့ေပမယ့္ အလုပ္မရွိဘဲနဲ႔ ေနႏိုင္တဲ့ အတိုင္း အတာ ရွိခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ လူျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔ အလုပ္တစ္ခု ရွိရမယ္။ ကိုယ့္မိသားစု ရပ္တည္ဖို႔ အတြက္၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြမွရမယ္။
မိဘကိုပဲ အားကိုးလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုေၾကာင့္ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ရရွိတဲ့ လက္ဖြဲ႕ေငြေလးကိုစုၿပီး မုန္႔ႂကြပ္လုပ္ငန္းကို လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မႏၲေလးကေန မု႔န္ႂကြပ္မွာတယ္။ ရန္ကုန္ကေနတစ္ဆင့္ ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္ကို ျဖန္႔ခဲ့တာ။ အဲဒါကလည္း ႐ႈံးတာပါပဲ။ အခုလို ပါကင္ေကာင္းေကာင္းမရွိေတာ့ မုန္႔ႂကြပ္ေတြက ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ အကုန္က်ဳိးပဲ့ ကုန္ေတာ့ အဲဒီလုပ္ငန္းမွာ ႐ႈံးေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္လိုင္းဘက္ကို ေရာက္လာၿပီးသ႐ုပ္ေဆာင္
ျဖစ္ခဲ့တာ။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ ရတယ္။
သားကေတာ့ ျပည္သိန္းေက်ာ္နဲ႔ သမီးျမင့္မိုရ္ဦး၊ ျပည္သိန္းေက်ာ္က အခုဆိုရင္ အေမရိကားမွာ အင္ဂ်င္နီ ယာဘြဲ႕ ရၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္ကုမၸဏီမွာ လုပ္ေနတယ္။ သမီးကေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖမ္းဖုိ႔ လုပ္ေနတုန္း သမီးနဲ႔ ေစ့စပ္ထားတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ၾသစေတးလ်ကို လႊတ္လိုက္တယ္။
ေဆးေက်ာင္း ဒုတိယႏွစ္မွာ ထြက္သြားခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ေဆးေက်ာင္းျပန္တက္ေနၿပီး ေနာက္ဆံုး
ႏွစ္ေရာက္ေတာ့မယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေျမးႏွစ္ေယာက္ ရေနၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေတာ့ သားသမီးေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
သူ႔ေၾကာင့္ သားသမီးေတြက ထူးခၽြန္ထက္ျမက္လာခဲ့တယ္။ အားကစား၊ ပညာေရးက အစေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာကေနရတဲ့ ေငြေၾကးအားလံုးကို သူ႔ဆီအပ္တယ္။ သူက ထိန္းသိမ္းၿပီးတိုးပြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ။ အခုအလုပ္အကိုင္ မရွိေပမယ့္လည္း ထမင္းစားမျပတ္ဘဲနဲ႔ လူလိုသူလို ေနေနရတာေပါ့။
ေက်ာ္သူဆိုၿပီးသိလာတာကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္သမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမဦးဆံုး ဇာတ္ကားမွာကတည္းက ေက်ာ္သူျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာ္သူရဲ႕ တန္ဖိုးကိုသိေသးတာ မဟုတ္ေသး ဘူး။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ ဘဘ ဦးသုခတို႔နဲ႔အတူ နာေရးကူညီမႈအသင္းကို တြဲလုပ္ခါစမွ ေက်ာ္သူရဲ႕ တန္ဖိုး ကိုသိလာတယ္။
အႏုပညာမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့နာမည္ကို သံုးၿပီးေတာ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္တဲ့အခါ ထိေရာက္တဲ့ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ရတယ္။ လူမႈေရးလုပ္တယ္ ဆိုတာကလည္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ရွိတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္မို႔ ဒီေလာက္ထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။
အႏုပညာသမားေတြကို သိမ္းက်ဴံးၿပီး ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အႏုပညာသမား စစ္စစ္တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဆိုတာက ကိုယ္နာမည္ႀကီးဖို႔၊ ကိုယ့္ပရိသတ္မ်ားဖို႔၊ ကိုယ္ ပိုက္ဆံရဖို႔ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ လုပ္ကိုင္ၾကတာပါ။ ကိုယ့္အတြက္ခ်ည့္ပဲ လုပ္ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ သည္လည္း ျပည္သူ႔အတြက္ဆိုၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနစရာလည္းမလိုပါဘူး။
ျပည္သူ႔အတြက္ဆိုၿပီး ျပည္သူ႔အတြက္ ဘာေတြလုပ္လို႔လဲ။ ျပည္သူေတြ ခံစားေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို တင္ျပေပးႏုိင္မွ ျပည္သူ႔အတြက္ျဖစ္တယ္။ တကယ္အက်ဳိးရွိမယ့္ ဇာတ္ကားေတြကို ႐ိုက္ႏုိင္မွ ျပည္သူ႔ အတြက္ ျဖစ္မယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႐ိုက္ခဲ့တာေတြပါ။ ေခတ္ရဲ႕ အေျခအေနေၾကာင့္၊ ဆင္ဆာရဲ႕ ပိတ္ဆို႔မႈေတြေၾကာင့္ ႐ိုက္ခဲ့ရတာ ခ်စ္၊ ႀကိဳက္၊ ညား၊ ကြဲ ဟာသ ေတြကလြဲၿပီး ထိုးေဖာက္ၿပီး ႐ိုက္လို႔မရခဲ့တာေတြကို ႐ုပ္ရွင္သမားေတြအတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခုလိုေခတ္ေျပာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆင္ဆာကေလွ်ာ့ေပါ့လိုက္ၿပီ။ အဖက္ဖက္မွ ေလွ်ာ့ေပါ့လုိက္ၿပီ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုပ္ရွင္သမားေတြက ျပည္သူ႔အတြက္ဆိုၿပီး လုပ္သင့္ပါၿပီ။ အႏုပညာသမားေတြအျပင္ ထုတ္လုပ္ေရး၊ အယ္ဒီတာ၊ စီးပြားေရးသမား၊ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြရဲ႕ တာ၀န္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္သူကို ဇာတ္ကားျပန္႐ိုက္ခြင့္ျပဳၿပီလို႔ ၾကားရတာက ေလသံသဲ့သဲ့ေလးပဲ ၾကားရတယ္။ တရားဝင္ စာနဲ႔ ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မေရာက္လာေသးဘူး။ စာေရာက္မလာတဲ့အတြက္ ဘယ္သူမွလည္းမလာဘူး။ တကယ္လို႔ ႐ိုက္ခြင့္ျပဳခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ႐ိုက္ခ်င္မွ႐ိုက္မွာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အခုလက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ လူမႈေရးအလုပ္ဆိုတာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မထားဘဲ လုပ္ရတဲ့အလုပ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖစ္လာမလဲ ဆိုတာမသိဘူး။
ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရးက လူမႈေရးအသံုးခ်ၿပီး ေနလို႔မရဘူး။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ကေန ခုအခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ ဝယ္စားေနရတယ္။ ကိုယ့္ဓာတ္ဆီ၊ ကိုယ့္ကားနဲ႔ လာရတယ္။ အနစ္နာခံရတာေတြ အမ်ားႀကီး ပါပဲ။ ျပည္ပမွာေခၚတဲ့ ျပည္သူ႕ဂုဏ္ရည္ဘြဲ႕ NED ဆုေပးပြဲဆိုရင္ ဟိုမွာေနဖို႔ ၉ ရက္စရိတ္ကို ဟိုတယ္ ခေပးထားတယ္။
ဆက္ေနရင္ ကိုယ့္အပိုင္းပဲ။ NED ၉ ရက္ မွာ ႏွစ္လၾကာသြားတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ေစ်းဝယ္ထြက္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားအတြက္ပဲ ေခါင္းထဲမွာထည့္ၿပီး ျပည္ပႏုိင္ငံနဲ႔ ဘယ္လို အဆက္အသြယ္လုပ္မယ္၊ ဘယ္လို အကူအညီရမလဲ သူတို႔ဆီမွာ နာေရးဆိုရင္ သခ်ဳႋင္းေတြကိုဘယ္လို အသံုးခ်လဲ။ လူ႔သခ်ဳႋင္း၊ တိရစၦာန္သခ်ဳႋင္းေတြ အကုန္လံုးကို ေလ့လာခဲ့ရတယ္။ နာေရးကူညီမႈအသင္းမွာ ေနတာမ်ားတယ္။
တစ္ႏွစ္ခြဲ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိပါၿပီ။ အသင္းမွာ အိပ္ရတာ မ်ားတယ္။ ညဘက္ဆိုရင္ ဖုန္းဆက္ၿပီး အကူ အညီ
ေတာင္းတာေတြ ရွိေပမယ့္ မလုပ္ေပးႏုိင္ေပမယ့္ မနက္က်မွ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ရတာေတြ ရွိတယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အနစ္အနာခံၿပီး ေပးဆပ္မွ လူမႈေရးလုပ္ငန္းက ေအာင္ျမင္တာပါ။ လူမႈေရး အသင္း အဖြဲ႔ ႔ ေတြ အခုဆိုရင္ မ်ားလာတာ လက္ခံၿပီး ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔အတြက္၊ အမ်ားအတြက္ ကူညီေပးႏုိင္တာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ လူမႈေရးေလာကကလည္း အခုဆိုရင္ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနကို
ေရာက္ေနတယ္။
ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေလာကလို ျဖစ္လာတယ္။ လူမႈေရးလုပ္တယ္ဆုိရင္ ျပည္သူေတြက ခ်စ္တယ္၊ အားေပးတယ္ဆုိတာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒီေတာ့ စီးပြားေရးသမားကလည္း လူမႈေရးကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ေငြေၾကးကို အျမတ္ထုတ္ခ်င္သူေတြ ရွိတယ္။ မသမာနည္းလမ္းေတြ မ်ားလာရင္ တိုင္းျပည္ အတြက္ မေကာင္းဘူး။ ျပည္သူအတြက္ ထိခိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္သမုိင္းလည္း လွမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြား၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္၊ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်၊ ကိုယ့္သီလကိုယ္လံု ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနတာပါပဲ။ ေက်ာ္ဝင္းဘ၀နဲ႔ ေက်ာ္သူဘ၀က အမ်ားႀကီးကြာျခားေနတယ္။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာသက္တမ္း ၃၅ ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။
ငယ္နာမည္ ေမာင္ေမာင္ဘဝ၊ အဲဒီကေန ေက်ာ္ဝင္းဘဝ၊ ေက်ာ္သူဘဝေတြက ၾကားထဲမွာ အလွည့့္ အေျပာင္းေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာ္သူဘဝ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ထိက လူရယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရေသးဘူး။ လူမပီသေသးဘူး။ လူမျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ လူပီသတာ ၂၀၀၁ ခု ေနာက္ပိုင္း က်မွ။
အထူးအားျဖင့္ ၂၀၀၇ က်မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူပီသတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ရတယ္။ အရင္ဘဝေတြတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းပဲ လုပ္ခဲ့တာ။ ငယ္ဘဝေတြတုန္းက ဆိုရင္လည္း ကိုယ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ပဲ၊ ကစားဖို႔ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လည္မယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္။ ဒါပဲရွိခဲ့တာ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြကိုပဲ ကိုယ့္အတြက္ကို ရွာခဲ့တာ။
တကယ္စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အစစ္ဆိုတာက ၂၀၀၇ ခုနစ္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေတြ႕ခဲ့တာ။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြနဲ႔ ထိေတြ႕မႈေတြ ရွိလာခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အစစ္ဆိုတာ သိလာခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တခ်ဳိ႕က ေျပာတယ္။ မုတ္ဆိတ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမြး၊ ဆံပင္ရွည္နဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘိုးေတာ္လုပ္မလို႔လား၊ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ မူဆလင္ေတြကို အားက်လို႔လား စသည္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္တဲ့စကားေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္လာၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ လူ႔ရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္က ဘာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွလံုးသားလွဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ လူေတြအတြက္ ဘယ္လိုအက်ဳိးျပဳရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာပဲရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဒါကေတာ့ အခုလက္ရွိ ေက်ာ္သူ႔ဘဝမွာ ခံစားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြေပ့ါ။ အခုလို စကားေျပာေနရင္း အရင္တုန္းက
ေက်ာ္သူဘ၀ကို ခဏတျဖဳတ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
အႏုပညာအလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာ္သူရဲ႕ ဆံပင္ ပံုစံဆိုၿပီး အရင္တုန္းက တစ္ေခတ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကလည္း အဲဒီလို ဆံပင္ပံုစံ ထားခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔လိုသာ ထားျဖစ္ခဲ့တာ။ ပထမဦးဆံုး ဇာတ္ကားမွာ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးမ်ဳိးျမင့္ေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆံပင္ရွည္ထားၿပီး ႐ိုက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆံပင္ပံုစံကလည္း ထိပ္တည့္တည့္မွာ ဆံပင္က အလယ္ခြဲပံုစံ ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီဆံပင္ပံုစံက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ညႇပ္ေပးလိုက္တဲ့ ဆံပင္ပံုစံ။ အဲဒီဆံပင္ပံုစံက ေခတ္တစ္ေခတ္
ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ေခတ္စားလာခဲ့တယ္။ နာမည္ႀကီးလာေတာ့လည္း နာမည္ႀကီးသူရဲ႕ ေနပံုထိုင္ပံု၊ သြားလာ ပံုေတြက ေခတ္စားလာတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လြယ္တဲ့လြယ္အိတ္မွာ လြယ္အိတ္ထံုးပံုစံကလည္း တစ္ေခတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြယ္အိတ္ႀကိဳးထံုးခဲ့တဲ့ ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ကား တစ္ကားမွာ ကိုယ့္ကာ႐ိုက္တာကို စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ဒီလိုကာ႐ိုက္တာေလး လုပ္လုိက္မယ္ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တာ နာမည္ႀကီးသြားခဲ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနာမည္ႀကီးမႈကို အသံုးခ်ဖို႔လည္း ကိုယ္က လုိအပ္ပါတယ္။
နာမည္ႀကီးေနတဲ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြက ကိုယ္နာမည္ႀကီးေနတုန္း အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ လိပ္ျပာ သန္႔သန္႔လုပ္ေပးဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ နာမည္ႀကီးၿပီး မသာခ်ရင္ နာမည္ပိုႀကီးမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွေျပာ လို႔မရပါဘူး။ ေက်ာ္သူ မသာခ်ေပးလို႔ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့သူေတြရွိတယ္။
ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ အဲဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔နာမည္ႀကီးခ်င္ရင္ မသာခ် ၾကည့္ပါလားလုိ႔ ျပန္ေျပာခ်င္တယ္။ မသာပဲခ်ခ်၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး ကူညီမႈပဲလုပ္လုပ္ ကိုယ္နာမည္ႀကီးဖို႔၊ ကိုယ့္အဖြဲ႕အစည္း နာမည္ ႀကီးဖို႔၊ အလွဴေငြရဖို႔ပဲ မလုပ္ၾကပါနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
Ref: 8 Days Journal
အရမ္းကိုေလးစားဂုန္ ယူပါတယ္ကိုေက်ာ္သူ..ေရြဇီူကြက္ ကိုလည္းပါရမီျဖည့္ဖက္တစ္ဦးအေနနဲ ့ ဦးညြတ္ပါတယ္.. ေဒါက္တာဘြဲ ့နဲ ့အရမ္းကိုထိုက္တန္ ပါတယ္..