~
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထို္င္ေနတုန္း ဖုန္းျမည္လာတယ္…
“တီ… တီ..”
“ဟလို”
“ကုိကုိလား… ခ်စ္ေလးပါ”
“အင္း…”
 |
| photo: www.betterhearing.org |
“အင္း…”
“အဲဒါေလ ခ်စ္ေလး ခုစီးေနတ့ဲကားကုိ ကာဒီနာနဲ႔ လဲမလားတ့ဲ၊ အလိုက္ 200 ေပးရမယ္တ့ဲ၊ လဲလိုက္မယ္ေနာ္ ကုိကို”
“အင္း… လဲလိုက္”
“ဟယ္…တကယ္၊ ကုိကုိက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတာဘဲ”
“အင္း…”
“ၿပီးေတာ့ေလ၊ ေျပာရအံုးမယ္”
“ေျပာ…”
“မနက္ကေလ ကုိကိုထြက္သြားၿပီးေတာ့မွ ေဒၚေဒၚၾကည္ေရာက္လာၿပီး၊ စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္း လာျပတယ္ ကုိကုိရဲ႕၊ ေစ်းကလည္း 80 ထဲ ဆိုေတာ့ တန္လြန္းလို႔ ဝယ္ထားလိုက္မိတယ္ ကုိကုိ မဆူရဘူးေနာ္”
“အင္းပါ…”
“ဟီး… ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္တာ သိလား”
“သိတယ္…”
“ျပီးေတာ့ေလ ခု ဆန္းေဒးက်ရင္ ေဒစီတို႔ မဂၤလာေဆာင္ သြားရအံုးမွာ ကုိကုိရဲ႕၊ အဲဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဝင္ၿပီး နည္းနည္းဝယ္မလို႔၊ ကုိကုိ႔ဘီဒိုထဲက 10 ေလာက္ ဆြဲလာခ့ဲေသးတယ္၊ သံုးလိုက္မယ္ေနာ္ ကုိကုိ”
“သံုးေလ”
“ဟယ္… ဒီေန႔ ဒို႔ကုိကုိ အရမ္းနဲ႔ သေဘာေတြ ေကာင္းေနပါလား၊ ခါတိုင္းမ်ား ခုေလာက္ဆို ဘီလူးဆိုင္း တီးေနရၿပီ၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ခ်စ္ေလးေတာ့ လိုခ်င္တာေတြရလို႔ ေပ်ာ္တယ္၊ ဒါဘဲေနာ္ ကုိကို၊ အာဘြား…ျပြတ္စ္”
“တူတူတူ…တူ”
ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္……
“မ်က္ႏွာက ျပံဳးစိစိနဲ႔၊ ဘယ္ကဖုန္းလဲ”
“သိဘူးဗ်၊ ဖုန္းမွားတာ”
သန္၄ကုိ ~
(ႏိုင္ငံျခားဟာသတခုကုိ ျမန္မာမႈျပဳထားတာပါ)
--
0 comments :
Post a Comment