အက်ဥ္းသားကို ႀကိဳးတုပ္ ေခါင္းစြပ္ထားသည့္ သ႐ုပ္ျပပုံ၊ ဓာတ္ပံု-AAPP
ဒါေတြရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ ဆႏၵျပသူ အလႊာအသီးသီးက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို အဆိပ္ ခတ္မယ္၊ မီး႐ိႈ႕မယ္ စတဲ့ သတင္း ေတြ၊ ေကာလာဟလေတြနဲ႔ လက္ရ ဖမ္းမိသူေတြကို ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး
ေတြ က ဖမ္းမိၾကတဲ့အခါ ထူးဆန္းစြာပဲ သူတို႔ေတြဟာ ဓာတုေဆးဝါး တခုခုေၾကာင့္ သာမန္လူေတြလို မဟုတ္ဘဲ ဘာဆိုဘာမွ် တံု႔ျပန္မႈမရွိတာေတြ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
အခုေတာ့ ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ အဲဒီလိုလူေတြကို ကိုယ္တိုင္ ဖမ္းဆီးခဲ့တဲ့သူေတြနဲ႔ ဘဝတူ အက်ဥ္းသား ျဖစ္ေန ခဲ့ ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ေျပာဆိုခ်က္ေတြမွာ တူညီေနတာ တခုကေတာ့ တန္ျပန္ သပိတ္ဆိုတဲ့ အဆိပ္ ခတ္ သူ၊ မီး႐ိႈ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတဲ့ သူေတြဟာ ေဆးလိပ္ မီးနဲ႔ ထိုးၿပီး စစ္ေဆးလည္း ဘယ္လိုမွ တုန္လႈပ္ မႈ၊ နာက်င္မႈ ေဝဒနာကို မျပသလို တခ်ိဳ႕ဆို လုပ္ေဆာင္မယ့္ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြကို ဝန္ခံၾကတာပါပဲ။
ဒီလို ဝန္ခံတဲ့အခါ ဘယ္သူက ခိုင္းတယ္ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ စစ္ေဆးလို႔ မရတာ ထူးဆန္း တယ္လို႔
ေသဒဏ္ က်ခံေနရသူေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးကာလ လူသတ္မႈေတြနဲ႔ စြပ္စြဲၿပီး ေသဒဏ္ အျဖစ္ အျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ခံထားရသူ အမ်ားစုဟာ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ တိုင္ သတ္ျဖတ္မႈေတြ မက်ဴးလြန္ခဲ့ဘဲ ေဘးကရပ္ၾကည့္သူေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တန္ျပန္သပိတ္ လုပ္ေဆာင္သူေတြကို ဖမ္းဆီးထားခ်ိန္ သူတို႔ကို ဝိုင္းဝန္း အားေပး အားေျမႇာက္ လုပ္ေနတဲ့၊ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ တိုက္တြန္းမႈေတြေၾကာင့္ သူတို႔လည္း ကိုယ္တိုင္ ဓားနဲ႔ ေခါင္းျဖတ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့မိတယ္လို႔ ဝန္ခံေျပာၾကားသူေတြလည္း ရွိတယ္။
ဒီအထဲ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြကို သတ္ျဖတ္ခဲ့သူလို႔စြပ္စြဲၿပီး ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ခံထားရသူေတြအနက္ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ ဟာ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕အမ်ိဳးမ်ိဳး အႏိုင္က်င့္ ခံခဲ့ရသူေတြျဖစ္လို႔ အမုန္းစိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ၿပီး လူထုအံုၾကြမႈကာလ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြကို အၿငိဳးႀကီးႀကီး နဲ႔ လက္စားေခ်ခဲ့ရလို႔ ႀကိဳးစင္တက္ရလည္း ဝမ္းမနည္း ဘူးလို႔ ဆိုလာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဒီအထဲက တေယာက္ကဆို ေသဆံုးသူ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္တေယာက္ရဲ႕ အသားကို မီးကင္ၿပီးစားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း
ေျပာျပၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက “ဘဲကင္ ရမယ္” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္မွာ “ရဲကင္ ရမယ္” လို႔ ေတာင္ စာေျပာင္း ခ်ိတ္ခဲ့ေၾကာင္း ဟာသေႏွာၿပီး ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ထူးျခားတာက ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ရဲ႕ အသားကိုစားတယ္ဆိုတဲ့ ႀကိဳးသမားဟာ တခ်ိန္က တပ္မေတာ္(ေရ) က တပ္သားေဟာင္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးအရ တပ္ကထြက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း အရက္ပုန္း ေရာင္း စား ရာက ရဲတပ္ဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္မႈ၊ ဗိုလ္က်မႈကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ခံစားခဲ့ရတယ္လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။
အဲဒီလို ရွစ္ေလးလံုးကာလ လူသတ္မႈေတြနဲ႔ ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ခံထားရသူ ႀကိဳးသမားေတြထဲမွာ အထင္အရွား ဆံုး ႀကိဳးသမားေတြကေတာ့ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကို ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ ေန႔က ဗံုးေဖာက္ခြဲ မႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီး ေသဒဏ္ခ်မွတ္ ခံထားရတဲ့ ကရင္ အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ံုး(KNU) က ဗိုလ္မႉး အဆင့္ရွိ တယ္ဆိုတဲ့ ကိုကိုႏိုင္ ေခၚ သိန္းဦးနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းသား ကိုေအာင္သူ၊ ကိုကိုႏိုင္ရဲ႕ ဦးေလးေတာ္စပ္တဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္သင္ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သန္လ်င္ ေရနံခ်က္စက္႐ံု ဗံုးေဖာက္ခြဲမႈမွာ မက်ဴးလြန္ခဲ့ဘဲ က်ဴးလြန္တယ္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲကာ ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ ခံ ထားရသူေတြျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီရဲ႕ သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ NLD လူငယ္ ကိုသန္းေဇာ္၊ ကိုညီညီဦး၊ ကိုမိုးေက်ာ္သူ တို႔ ၃ ဦး နဲ႔လည္း ဘဝတူ ႀကိဳးသမားေတြအျဖစ္ အတူျဖတ္သန္း ခဲ့ရပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္ဝန္းထဲက ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ ေနလာရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနသားတက် ရွိလာခဲ့တယ္။
ေန႔စဥ္ မနက္စာ၊ ညစာ ကို ေထာင္ ထမင္း၊ ေထာင္ဟင္းေတြအျပင္ ႀကိဳးတိုက္ထဲက မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ၾကင္နာ ေႏြးေထြးမႈနဲ႔ အသက္ဆက္ ရွင္သန္ေနရ တယ္။ ေထာင္ကေကြ်းတဲ့ ေပ်ာ့တူးမနပ္ စပါးလံုးမ်ား မ်ားနဲ႔ ဝါၾကင္ၾကင္ ထမင္း ၄ ေအာင္စ မရွိတရွိ၊ လက္ဖက္ရည္ ဇြန္းငယ္ တဇြန္းစာ နံေစာ္ေနတဲ့ ငါးပိ၊ ပဲဟင္း အရည္က်ဲက်ဲတခြက္ (၂၀ဝ စီစီနီးပါး) တို႔နဲ႔ ကန္စြန္းႀကီးရြက္ကို အမိႈက္ပါမက်န္ အကုန္ေရာ ျပဳတ္ ထား တဲ့ စိမ္းေရႊေရႊ တာလေဘာဟင္း၊ ဒိုက္ေစာ္နံေနတဲ့ ငါးေၾကာ္ဆိုတာေတြက ေထာင္သားတိုင္းအတြက္ အာဟာရအျဖစ္ စိတ္ထဲမွတ္ၿပီး မွီဝဲၾကရတာပါ။
ေထာင္ဝင္စာ မရွိတဲ့သူတဦးအဖို႔ ေထာင္က ေကြ်းတဲ့ ထမင္း၊ ဟင္းဆိုတာနဲ႔ အသက္ဆက္မယ္ဆိုရင္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ၅ ႏွစ္ ထက္ မပိုဘူးလို႔ ေထာင္ႏွစ္ရွည္ က်ေနၾကသူေတြက မွတ္ခ်က္ေပးတာလည္း သတိရပါတယ္။
ႀကိဳးတိုက္ေန ႀကိဳးသမားေတြနဲ႔ တျခား နာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက သူတို႔ မိသားစု ေခြ်းနည္း စာနဲ႔ ပို႔လာတဲ့ အစား အေသာက္ေတြကို မွ်ေဝေကြ်းေမြးခဲ့တဲ့အတြက္ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႕ခြင့္ မရေသးတဲ့ က်ေနာ့္မွာ ေထာင္ဝင္စာဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ကို နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္။
ထိုစဥ္က အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္မွာ အခ်ဳပ္ က် အခ်ဳပ္သားေတြအတြက္ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ရက္ ေတြက တနလၤာ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး ေန႔ေတြျဖစ္ၿပီး ေထာင္က် အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ရက္ က ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ၊ စေန ၃ ရက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ႀကိဳးတိုက္ေန ႀကိဳးသမားေတြအတြက္ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ရက္ကိုေတာ့ စေနတရက္တည္း သတ္မွတ္ ေပး ထားခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ တနဂၤေႏြ တရက္တည္းသာ ႀကိဳးသမား ေထာင္ဝင္စာေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာေတာ့ တျခား အက်ဥ္း သား၊ အခ်ဳပ္သားေတြရဲ႕ ေထာင္ဝင္စာ မရွိပါဘူး။
ေသဒဏ္ က်ခံရၿပီး ၃ လ အေက်ာ္ ၄ လ နီးပါး ၾကာၿပီးေနာက္ တရက္ေသာ မနက္ပိုင္းမွာ ေထာင္ဝင္ အမွတ္ ၄၀၄၆ စီ/ ဗညား ေခၚ ေအာင္ႏိုင္၊ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕မယ္ဆိုတဲ့ ေခၚသံဟာ ရင္ကို တုန္ခါေစခဲ့ ပါတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လေလာက္ ကတည္းက မိဘ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ရေတာ့တဲ့ က်ေနာ္ ဟာ အဲဒီေန႔ ေထာင္ဝင္စာ မွာ ဘယ္သူမ်ား လာေတြ႕လိမ့္မလဲလို႔ အေတြးထဲ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ထုတ္ေနမိခဲ့ တာပါ။
က်ေနာ့္အရင္ တျခားႀကိဳးသမားေတြက သယ္ေဆာင္လာတဲ့ သတင္းစကားက က်ေနာ့္နားစည္ဝ ေရာက္ လာ တဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ ခံစားမႈတမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ေထာင္ဝင္စာကို က်ေနာ့္ ဖခင္နဲ႔ မိခင္ျဖစ္သူ ၂ ဦးသား ရန္ကုန္ကေန မိုင္ ၅၀ဝ ေလာက္ ေဝးတဲ့ အညာ ေဒသ ကေန နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အင္းစိန္ေထာင္ကို ခက္ခဲပင္ပန္း ႀကီး စြာနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ရတာပါ။
ေထာင္ဝင္စာခန္းကို ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးတိုက္ထဲကေန တိုက္ဝန္း႐ံုးခန္းမွာ ပထမအဆင့္ ရွာေဖြမႈလုပ္ၿပီး ေခါင္း စြပ္ စြပ္တာ ခံလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေခါင္းစြပ္ဆိုတာႀကီးက စၿပီးအဖမ္းခံခဲ့ရကတည္းက ယဥ္ပါးသလို ျဖစ္ခဲ့ရ တဲ့ ေခါင္းစြပ္၊ ေသဒဏ္ အမိန္႔ ခ်ၿပီးခဲ့ေပမယ့္ ေထာင္ကို ေရာက္ခါစ စစ္ေၾကာေရး မၿပီးျပတ္ေသးလို႔ အထူးေဆာင္ ေခၚ ထုတ္သြားၿပီး ေမးခြန္းေတြ ေျဖေပးရခ်ိန္ကလည္း စြပ္လိုက္ရတဲ့ ေခါင္းစြပ္၊ အခု လည္း ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႕ဖို႔သြားရင္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သူမ်ား မျမင္ေအာင္ စြပ္ရတဲ့ေခါင္းစြပ္၊ မ်က္လံုးေပါက္ ၂ ေပါက္ နဲ႔ ေခြ်းေစာ္ နံေနတဲ့ ေခါင္းစြပ္၊ အဲဒီ ေခါင္းစြပ္ဟာ ထိုေခတ္ စစ္အာဏာရွင္ တို႔ရဲ႕ ယႏၱရားတခုထဲက အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္း တခုေပါ့။
ေထာင္ဝင္စာခန္းအဝင္မွာ ေခါင္းစြပ္ ခြ်တ္ေပးလိုက္ၿပီး ေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔ အတူ တဖက္ သံဆန္ခါ ၂ ထပ္
ျခား ထားတဲ့ အခန္းထဲ ဝင္ လာမယ့္ ကိုယ့္ မိသားစုဝင္ေတြကို လည္တေမာ့ေမာ့ ေမွ်ာ္ၾကည့္ ေစာင့္ဆိုင္းေန မိခဲ့တယ္။
ေထာင္ဝင္စာခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့ ေမေမနဲ႔ ေဖေဖဟာ သားကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေမေမကေတာ့ မိန္းမသား ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း မ်က္ရည္ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ ၿပိဳက်လာခဲ့တယ္။ ေဖေဖကေတာ့ ေယာက်ာ္းသား မို႔ အိေႁႏၵဆည္ႏိုင္ပါတယ္ ေအးေအး ေဆးေဆးပါပဲ။
အဲဒီတုန္းက ေမေမရဲ႕ ပထမဆံုး အေမးစကားက က်ေနာ့္နားထဲ အခုထိ တရစ္ဝဲလည္လည္။ “သားႀကီး အဖမ္းခံရတဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာ နဲ႔ တီဗီေတြ၊ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေတြမွာ ေမေမ ေတြ႕ရတယ္။ သားကို သူတို႔ ဘယ္လိုေတြ ႏွိပ္စက္ ထားေသးလဲ” တဲ့။
ေမေမဟာ ဒီေမးခြန္းနဲ႔ အတူ က်ေနာ့္ခႏၶာကို အႏွံ႔ ၾကည့္လိုေနဟန္ေတြ႕လို႔ က်ေနာ္လည္း အက်ႌ ကို ခြ်တ္၊ ပုဆိုးေတြ မျပၿပီး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ႏွိပ္စက္လိုက္လို႔ ဒဏ္ရာေတြ မ်ားမ်ား မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာတခ်ိဳ႕ ကို ျပလိုက္ပါတယ္။
ေမေမဟာ ေတြေတြႀကီး က်ေနာ့္ကို ေငးၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ကို ဆက္ၿပီး ေမးခြန္းထပ္ေမးလာပါတယ္။
“သားႀကီး၊ အခု သူတို႔ သတင္းစာေတြ၊ တီဗီ ေတြက ေျပာသြားသလို သားႀကီးက အဲဒီ လက္နက္ေတြ တကယ္ ပဲ သယ္ခဲ့တာလား” တဲ့။
ေထာင္ကေကြ်းေသာ တာလေဘာဟင္း
က်ေနာ့္အတြက္ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ သူတို႔ ေျပာသလိုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဖ်က္သမား မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီ လက္နက္ေတြက က်ေနာ္တကယ္ပဲ သယ္ယူလာခဲ့တာလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ မညာပါဘူး။ ဒီ အတြက္ လည္း ေနာင္တ မရပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီကာလက က်ေနာ့္ အေတြး၊ က်ေနာ့္ ခံယူခ်က္အရ က်ေနာ္ မွန္တယ္ထင္လို႔ က်ေနာ္လုပ္ ခဲ့တာပါ။ ေမေမ့မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္းလာခဲ့ တယ္။ သံဆန္ခါေတြ ျခားေနတဲ့ က်ေနာ့္အေန နဲ႔ ေမေမ့ကို မ်က္ရည္ မသုတ္ေပးႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး။
ေဖေဖက ေသဒဏ္ဆိုတဲ့ ျပစ္ဒဏ္အေပၚ စိတ္ထဲမွာ ဝန္မပိေစဖို႔ ေျပာရင္း ေနာင္တမရဘူးဆိုတဲ့ သား အတြက္ အၿမဲတမ္း ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္း က်န္းမာ သန္စြမ္းေနေအာင္ ေနထိုင္ပါလို႔ မွာၾကား တယ္။
ေဖေဖသာ က်ေနာ့္ကို စာအုပ္စာေပေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေအာင္ မလုပ္ခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီး ဘာေတြ ျဖစ္ေန တယ္၊ ဘာေတြ ျဖစ္သင့္တယ္ ဆိုတာ မသိတဲ့၊ ဘဝ ဒႆန မရွိ၊ အသိမဲ့ လူလိမၼာတေယာက္ထက္ မပိုတဲ့ လူအျဖစ္သာ ရွိေနခဲ့မွာျဖစ္ၿပီး အခုလို စာေပေတြ ေလ့ လာ ရတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ ေလာက အေၾကာင္း သိခြင့္ရလို႔ ေလာကအက်ိဳး သယ္ပိုးလိုစိတ္နဲ႔ ေသဒဏ္က်ခံရတာလို႔ က်ေနာ္ က ေဖေဖ့ကို
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေလ့ရွိၿပီး သူဖတ္ၿပီးသား စာအုပ္စာေပေတြကို က်ေနာ့္ ကို ေပးဖတ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖ ဟာ က်ေနာ့္ ရဲ႕ ေဖေဖ့အေပၚ ျပန္လည္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ ဂုဏ္ယူ စကား တခြန္းအတြက္ ႐ုတ္တရက္ မွင္တက္သြားတာ သတိထား မိလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ ေဖေဖက တခ်ိဳ႕အသိတရားဟာ“ေၾကး ႀကီးတယ္” လို႔ ေျပာလာၿပီး ေနာက္ထပ္အားေပးစကား အနည္းငယ္ ေျပာပါတယ္။
ေမေမကေတာ့ ေျပာစရာ စကားလံုးေတြ ဆို႔နင့္ေနၿပီး က်ေနာ့္ကို ထပ္ေျပာလာတဲ့ စကားက ရင္ထဲေႏြး ခနဲ ျဖစ္သြား ပါတယ္။
ေမေမက ေျပာတယ္ေလ။ က်ေနာ္သာ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ ရွိေနရင္ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္လို႔ ေတာတြင္း တေနရာမွာ က်ေနာ္ က်ဆံုး သြားရင္ေတာင္ ေမေမက က်ေနာ့္ အေလာင္းကိုေတာင္ ျမင္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။
က်ေနာ္ ေထာင္က်လာၿပီး အခုလို ေတြ႕ရ တာကိုက ကံေကာင္းတာတဲ့။ အဲဒီလိုေျပာၿပီး ေမေမဟာ က်ေနာ့္ ကို ေငး ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီမ်က္ဝန္းဟာ က်ေနာ့္ကိုတသက္လံုး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ရွိေနပါတယ္။
က်ေနာ္ နဲ႔ က်ေနာ့္မိဘေတြ အျပန္အလွန္ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ စကားေတြကို က်ေနာ့္ဘက္က ေထာင္ဝန္ထမ္း တဦးနဲ႔ က်ေနာ့္ မိဘေတြဘက္မွာ ေထာင္ ဝန္ထမ္းတဦးတို႔က အကုန္လိုက္မွတ္ေနၾကတာကို ေနာက္မွ သတိထားမိတယ္။
သူတို႔ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုရဲ႕ ေျပာစကားတခ်ိဳ႕ဟာ သူတို႔အတြက္ ခံစားမႈတခုခု ျဖစ္ေန တယ္ ဆိုတာေတာ့ ထပ္ၿပီး သတိထားမိလိုက္တယ္။ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕ခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ သတိေပး
ေခါင္းေလာင္းသံကိုေတာင္ က်ေနာ္တို႔မိသားစု သတိ မထားမိလိုက္ပါဘူး။
သားျဖစ္ သူကို ေသဒဏ္ က် ႀကိဳးသမားအျဖစ္နဲ႔ ပထမဆံုး ေတြ႕ရခ်ိန္ေလးကို ေမေမက ႏွေျမာ တသျဖစ္
ေန ပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြ ေခၚေဆာင္ရာ ေမေမနဲ႔ေဖေဖတို႔ကို သံဆန္ခါ အခန္းထဲ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ႀကိဳးတိုက္ကို ျပန္လာခဲ့ တယ္။ ေထာင္ဝင္စာ အခန္းက ဆင္းတာနဲ႔ မိသားစု ေပးလိုက္တဲ့ စားေသာက္ ဖြယ္ရာ၊ အဝတ္၊ ေစာင္ စတာေတြကို ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြက စစ္ေဆးၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ မိန္းေဂ်းလို႔ ေခၚတဲ့ ေနရာမွာ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ အက်ဥ္းသားတခ်ိဳ႕က အထုပ္ေတြထဲ ဇြန္းေတြ နဲ႔ ေမႊေႏွာက္စစ္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုက္ဝန္း႐ံုးခန္းမွာ တခါ စစ္ေဆးျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွ ႀကိဳးတိုက္ထဲက ေနထိုင္ရာ အခန္းကို ျပန္ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕အက်ဥ္းသားေတြ ကေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ေထာင္ဝင္စာ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္ေတြက တဇြန္း ၂ ဇြန္းနဲ႔ ယူထားလိုက္လို႔ ေန ထိုင္ ရာ အခန္းထဲ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဟင္းထုပ္ကေလးက မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားရသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ ေဒးပါ။
က်ေနာ့္မွာေတာ့ ပထမဆံုး ေထာင္ဝင္စာမွာ မိသားစုက ေပးလိုက္တဲ့ စားစရာနဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေတြမွာ ႀကိဳးသမားအသစ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏုတ္ယူထားတာမ်ိဳး မႀကံဳလိုက္ရပါဘူး။
ဝမ္းသာစရာတခုကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးတလံုး ပါလာခဲ့တာပါပဲ။ ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
လင္းသန္႔ ~
0 comments :
Post a Comment