(ဓာတ္ပုံ – enigmaimage)
ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးသမားရဲ႕ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ အပါအဝင္ က်န္းမာေရး ေဆးစစ္မႈ မွတ္တမ္း ယူၾကတယ္။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ယူတယ္ ဆိုတာက ႀကိဳးသမားေတြကို ႀကိဳးေပးသတ္မယ့္ ႀကိဳးသမားရဲ႕ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ႀကိဳးက်စ္ဖို႔ အတြက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ႀကိဳးသမားေဟာင္းေတြက ေျပာၾကတယ္။
အဲဒီ ႀကိဳးကိုလည္း လက္မႈ၊ စက္မႈ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရး စတဲ့ လုပ္ငန္း အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကတဲ့ အလုပ္ႀကီး ဝင္း ထဲမွာ က်စ္ၾကတာ လို႔ ႀကိဳးသမားေတြကို အရင္ကတည္းက ထိန္းသိမ္းကိုင္တြယ္ခဲ့ဖူး တဲ့ ေထာင္ ဝန္ထမ္း တပ္ၾကပ္ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီးက ရွင္းျပလို႔ သိခဲ့ရတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ရွင္းျပခ်က္ေတြထဲမွာ ႀကိဳးသမားတိုင္း ႀကိဳးေပးလို႔ မေသတဲ့ သူ၊ အဲဒီလို ႀကိဳးေပးလို႔ မေသသူ ကို ျပစ္ဒဏ္က လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေတာင္ ေပးတယ္ဆိုၿပီး ေျပာျပခ်က္က စိတ္ဝင္စားစရာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ႀကိဳးသမားကို ဘယ္လို ႀကိဳးေပး သတ္သလဲ ဆိုတာ စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ႀကိဳးသမား ျဖစ္ေလေတာ့ ကိုယ္ေသရမယ့္ နည္းစနစ္ ပံုစံကို သိခ်င္၊ ေလ့လာခ်င္ စိတ္က ျပင္းထန္ လာခဲ့တယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ အထိ ေသဒဏ္ က်သူေတြကို ႀကိဳးေပးသတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ႀကိဳးေပး ခံရေတာ့မယ့္ ႀကိဳးသမား ဟာ အယူခံ အဆင့္ဆင့္ ႐ံႈးၿပီး ေနာက္ဆံုး ေစာဒက ဆိုတဲ့ အဆင့္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတထံ အသနားခံစာ တင္ရတယ္ လို႔ သိရတယ္။
အဲဒီလို အသနားခံစာ တင္ထားၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတက ႀကိဳးေပးေစဆိုတဲ့ အမိန္႔ ျပန္က်လာရင္ေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ႀကိဳးသမားကို ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ မထားေတာ့ဘဲ အင္းစိန္ ေထာင္တြင္း ႀကိဳးစင္နဲ႔ အနီးဆံုး ျဖစ္ တဲ့ တိုက္ဝင္းထဲက ၅ တိုက္ အခန္းနံ ပါတ္ ၂၂ နဲ႔ တျခား အခန္းတခုခု၊ သို႔မဟုတ္ ၁ တိုက္ ၁၄ ခန္း စသျဖင့္ သီးသန္႔ အခန္းတခုထဲမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ ထားလိုက္ေတာ့တာ ပါပဲလို႔ ႀကိဳးသမား ေတြကို ကိုင္တြယ္ ခဲ့တဲ့ အရာရွိတခ်ိဳ႕ နဲ႔ အျခား အဆင့္ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြက ရွင္းျပလို႔ သိရတယ္။
အဲဒီလို ေနာက္ဆံုး ႀကိဳးေပးသတ္မယ့္ ေန႔ရက္ကို ေစာင့္စားရင္း ႀကိဳးသမားရဲ႕ က်န္းမာေရး ေဆးစစ္ခ်က္ ကို ေထာင္ ဆရာဝန္က မျပတ္စစ္ေဆးေလ့ ရွိတယ္လို႔လည္း သိရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ သက္ဆိုင္ရာ ႀကိဳးသမား ဟာ ေထာင္ဆရာဝန္ရဲ႕ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္တယ္ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ မျပဳမခ်င္း သူ႔ကို ႀကိဳးစင္ေပၚ တင္ၿပီး ႀကိဳးေပးကြပ္မ်က္ေလ့ မရွိဘဲ က်န္းမာေရး ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ သတ္မယ့္ ရက္ကို ေရႊ႕ဆိုင္း ေလ့ ရွိတယ္ လို႔လည္း သိရတယ္။
အဲဒီလို ရက္ေတြမွာ ႀကိဳးသမားရဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အလိုဆႏၵေတြကို ေထာင္ဥပေဒက ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ေဘာင္ တြင္း ကေန အကုန္ လိုက္ေလ်ာတယ္ လို႔လည္း သိရတယ္။
ေထာင္တြင္း စကားေတြ အဆိုအရ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္
ႀကီးေတြ ကို လုပ္ႀကံတယ္ ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ ဂဠဳန္ဦးေစာကို သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဆႏၵျဖစ္တဲ့ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ဖူးေတြ႕ခြင့္ ေပးခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုတယ္။
ဂဠဳန္ဦးေစာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ေတြဟာ ဘာသာတရား အဆံုးအမနဲ႔ ေနခြင့္ရသြားခဲ့ၿပီး ပါးစပ္ရာဇဝင္
ေထာင္ စကားေတြ အရ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရား ႀကီးက ဦးေစာကို ကံေကာင္းသူ လို႔ပင္ ေဟာေျပာ သြားခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးျဖစ္ ေပမယ့္ ကိုယ္ေသမယ့္ ရက္ကို တိတိက်က် သိတဲ့လူ
ေလာက မွာ အလြန္ရွားၿပီး အခုလို ဦးေစာက ကိုယ္ေသမယ့္ ရက္ကို တိတိက်က် သိရတဲ့ အတြက္ အလြန္ ကံေကာင္းၿပီး ကိုယ္ဘယ္လို ေသရမယ္ ဆိုတာ အတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ႏိုင္တာေပါ့ လို႔ လယ္တီ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေဟာေျပာ တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
ဒီစကားေတြ တကယ္ေျပာခဲ့တယ္၊ မေျပာခဲ့ဘူး ဆိုတာေတာ့ ထိုစဥ္က သက္ဆိုင္ရာ ေထာင္ အာဏာပိုင္
ေတြ နဲ႔ ကာယကံရွင္ေတြကပဲ ပိုသိႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့လည္း ႀကိဳးသမား က်ေနာ့္မွာ “ဪ… ငါလည္း အေတာ္ကံေကာင္းေတာ့မယ့္ လူ ျဖစ္ပါလား” လို႔ ေတြးမိ တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆင္ျခင္တံုတရား အရ စစ္အစိုးရဟာ တရားဝင္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရ မဟုတ္ သလို ေရြးခ်ယ္တင္ ေျမႇာက္ခံ ရ တဲ့ သမၼတလည္း မရွိေလေတာ့ ဒီအျဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာလည္း တဖက္က အသိမွာ ရွိေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးသမားတေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဇီဝိန္ခ်ဳပ္ခ်ိန္ဆိုတာ ဘယ္လိုရွိမယ္ ဆိုတာေတာ့ သိခ်င္ေန ခဲ့မိတာ အမွန္ပါပဲ။ အယူခံ အဆင့္ဆင့္႐ံႈး၊ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ေစာဒက အသနားခံစာ ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့ရင္ ႀကိဳးစင္
ေပၚ မွာ ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္တယ္။
ကိုလိုနီ ေခတ္ အဂၤလိပ္ လက္ထက္က ႀကိဳးသမားတဦးကို ႀကိဳးေပးထားၿပီး နာရီဝက္ (မိနစ္ ၃၀) ႀကိဳးတန္း လန္းနဲ႔ ထားၿပီးေနာက္ ႀကိဳးျဖတ္ကာ အေလာင္းစင္မွာ ႀကိဳးသမား အသက္ ရွိ/ မရွိ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာဝန္
ေတြက စစ္ေဆးပါ တယ္။
အသက္မေသေသး ဘူး ဆိုရင္ သူ႔ကို အေရးေပၚ က်န္းမာေရး ေဆးကုသမႈေတြလုပ္ၿပီး က်န္းမာေရး
ေကာင္းလာတဲ့ အခါ ျပစ္ဒဏ္ကေန လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ရတယ္ ဆိုတဲ့ ပါးစပ္စကားက ႀကိဳးသမားေတြ အတြက္ အားေပးစကား ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ႀကိဳးသမား တေယာက္ကို ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ေလ့ ရွိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မနက္ အ႐ုဏ္ဦးအခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိၿပီး ကြပ္မ်က္ ခံရေတာ့မယ့္ ႀကိဳးသမားကို ထားရွိရာ သီးသန္႔အခန္းကို မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ ေထာင္ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ႀကိဳးသမားထိန္းတဲ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြက ေသာ့သြားဖြင့္ၿပီး ႀကိဳးသမားကို ေခၚထုတ္ လာေလ့ရွိ တယ္ လို႔ သက္တမ္းရင့္ ေထာင္ဝန္ထမ္းအိုႀကီးေတြက ေျပာျပပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ ႀကိဳးသမားေတြဟာ ႀကိဳးေပးခံရလို႔ ေသရမယ့္ရက္ မနက္မွာ အခန္းတြင္းကေန ေခၚထုတ္မယ့္ သူ
ေတြ ေရာက္လာရင္ ႐ုန္းကန္ျငင္းဆန္ တတ္ၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသာတၾကည္ပဲ ႀကိဳးစင္ရွိရာကို သြား တတ္ၾက တယ္ လို႔ သိရတယ္။ တ
ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လည္း လာေခၚထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔သြားကာ လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။
၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေဆာင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ခ်င္းလူမ်ိဳး ဆလိုင္း တင္ေမာင္ဦး ကေတာ့ ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ခံရမယ့္ေန႔ မနက္အေစာပိုင္း ႀကိဳးစင္ကို တက္သြားစဥ္မွာ သူ႔ရဲ႕
ေအာ္ဟစ္သံကို ထိုစဥ္က အက်ဥ္းက်ေနခဲ့သူ တခ်ိဳ႕က ျပန္ေျပာင္းေျပာျပၾကပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒူးမေထာက္ပါ၊ ငါ့ခႏၶာကိုယ္သာ သတ္ႏိုင္မွာ၊ ငါ့ ခံယူခ်က္၊ ငါ့ စိတ္ဓာတ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခင္ဗ်ားတို႔ သတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္” လို႔ ေႂကြးေၾကာ္သြားတဲ့ အေၾကာင္း တဆင့္ စကား တဆင့္နား နဲ႔ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၈၀ ဝန္းက်င္က တြံေတးၿမိဳ႕မွာ အမ်ိဳးသမီး ငယ္တဦးကို ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ မေသမခ်င္း ႐ိုက္သတ္လို႔ ေသ ဒဏ္ က်ခံခဲ့ရၿပီး ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ ခံခဲ့ရတဲ့ ႀကိဳးသမား ဂြတိုကေတာ့ မေသခင္ တညလံုး စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕
ေမာင့္ လျပည့္ဝန္း သီခ်င္းကို ကက္ဆက္နဲ႔ ဖြင့္ျပ တာ နားေထာင္ၿပီး ႀကိဳးစင္ကို အသာတၾကည္ တက္သြား ကာ ဘဝဇာတ္သိမ္း သြားခဲ့တယ္ လို႔လည္း သူ႔ကို ေထာက္ျဖဳတ္ခဲ့သူ ဒုတပ္ၾကပ္ သန္းလြင္က ေျပာျပပါ တယ္။
အလားတူ တခ်ိဳ႕ႀကိဳးသမားေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ၾကားရ ဖတ္ခဲ့ရ ျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြကိုေတာ့ အလ်ဥ္း သင့္ သလို တင္ျပေပး သြားပါ့မယ္။
အခုဆက္ၿပီး ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ ႀကိဳးသမားေတြရဲ႕ လူ႔ေလာကမွ ေနာက္ဆံုး ထြက္ရာ လမ္း ႀကိဳးစင္ အေၾကာင္း သိဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရပံုပါ။
ႀကိဳးစင္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္ဝင္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ရွိၿပီး အမ်ိဳးသမီး အခ်ဳပ္ေဆာင္နဲ႔လည္း သိပ္ မေဝးပါ ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ထားတဲ့ တိုက္ဝင္းထဲက တိုက္အမွတ္ ၅ နဲ႔ အလြန္ နီးကပ္စြာ တည္ရွိတာပါ။
ႀကိဳးစင္ ဆိုတဲ့ေနရာဟာ ႀကိဳးသမား ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ အလြန္ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ ေနရာျဖစ္တာ
ေၾကာင့္ သြားၾကည့္လိုစိတ္ ျပင္း ထန္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးသမား တဦးအေနနဲ႔ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ နဲ႔ မိလႅာခ်ခ်ိန္မွာပဲ အခန္းတြင္းက ထြက္ခြင့္ရတာေၾကာင့္ ႀကိဳးစင္ရွိရာကို သြားေလ့ လာဖို႔ အခြင့္အေရးကို အခ်ိန္ယူၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရ ပါတယ္။
ႀကိဳးသမားရဲ႕ ေရခ်ိဳးဆင္းခ်ိန္ဟာ ငါဆိုတဲ့ တကိုယ္ေတာ္ ႏိုင္ငံမွာ ေရႊရည္စိမ္ လြတ္လပ္ေရး ရသလိုပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေနကိုလည္း ျမင္ရသလို ေကာင္းကင္ ကိုလည္း ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရခ်ိဳးဆင္းရာ လမ္းတေလွ်ာက္ သဘာဝကို ျမင္ခြင့္ တားဆီးထားတဲ့ အရာကေတာ့ ထိုစဥ္က
ေခတ္ စား ခဲ့တဲ့ ေခါင္းစြပ္ပါပဲ။ ေရကန္ေရာက္မွပဲ ေခါင္းစြပ္ကို ခြ်တ္ရတာ ျဖစ္ၿပီး ေရကန္ပတ္ပတ္လည္မွာ နံပါတ္တုတ္ေတြ ကိုင္ထားတဲ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ မ်က္လံုးစူးစူးေတြ ေအာက္မွာ ရွိေနရတာပါ။
ေရကန္ ဗာယာလို႔ ေခၚတဲ့ ေရခ်ိဳးဖို႔ တိုင္ေပး သူရဲ႕ “ခပ္” – “ခ်ိဳး” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ အတူ ခႏၶာကိုယ္
ေပၚ ကို ထမင္းစားတဲ့ ပံုစံ ပန္းကန္ျပားေလး နဲ႔ ပါလာ႐ံုေလး ပါလာတဲ့ ေရကို ခပ္ခ်ိဳးခြင့္ရတာပါ။
၆ ႀကိမ္ေအာ္ၿပီး ရင္ေတာ့ ဆပ္ျပာတိုက္ခ်ိန္ အနည္းငယ္ရၿပီး ၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ “ခပ္” “ခ်ိဳး” ဆိုတဲ့ အသံ ၆ ႀကိမ္ ၾကားၾကရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး ေျခေဆးဖို႔ ပန္းကန္ျပားနဲ႔ သယ္လာတဲ့ ေရနဲ႔ ႀကိဳးတိုက္ ေလွခါးအတက္မွာ ေျခေဆးရင္း တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း တံခါးေသာ့ဖြင့္ သံနဲ႔အတူ တဒဂၤေရႊရည္စိမ္ လြတ္လပ္ေရးေလး အဆံုးသတ္သြားၿပီး ၁၀ ေပ၊ ၈ ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ျပန္ေရာက္ သြားခဲ့ရျပန္ တာပါပဲ။ ။
လင္းသန္႔ ~
(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္)
ဧရာဝတီ ျမန္မာပုိင္း စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပထားၿပီးျဖစ္သည့္ ႀကိဳးတိုက္ ဋီကာ ( ၄) ကုိ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပ
ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ 
0 comments :
Post a Comment