 |
| ဓာတ္ပုံမ်ား- ေကာင္းျမတ္မင္း / The Irrawaddy |
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္အတြင္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးကုိ ဗုံးခြဲဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတဲ့ ၅၃ ႏွစ္ေျမာက္ ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားကုိ ျပည္နည္းပညာတကၠသုိလ္၊ ျပည္ဝိဇၨာ-သိပၸံ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြ စုေပါင္း ဦးေဆာင္ၿပီး ဂ်ဴလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔ မနက္ပုိင္းက ျပည္ၿမိဳ႕ တလမ္းေမာင္းေကြ႔ ၈၈ ပြင့္ လင္းလူ႔အဖြဲ႕အစည္း ရုံးခန္းမွာ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦးကို ဖ်က္ဆီးလိုက္တာ သူပုန္ေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္းစီအစုိးရ ကုိယ္တုိင္ပဲျဖစ္ၿပီး ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေက်ာင္း၊ သားေတြ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ မသိေအာင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အေမွာင္ခ်ထားခဲ့ပါတယ္။
ဒီကေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားထုရဲ႔ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းထက္ မပုိတဲ့ အရည္အတြက္ေလာက္သာ 7 July အေၾကာင္း သိေနေသးတဲ့အတြက္ အခုလုိ ေက်ာင္းသားေတြအခ်င္းခ်င္း အခမ္းအနားျပဳလုပ္ၿပီး သမုိင္းကုိ လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပေနရ တာျဖစ္တယ္လို႔ ျပည္နည္းပညာတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္တဲ့ ကုိေစာသီဟက ဧရာဝတီကုိေျပာပါတယ္။
“7 July ဆုိတာ သမဂၢတခုတည္းနဲ႔ သက္ဆုိင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားထု တရပ္လုံးနဲ႔ သက္ဆုိင္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကုိသိတာ ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေတာင္ မျပည့္ဘူးထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ဒီသမုိင္းေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရွိေအာင္ ေလ့လာဖို႔လုိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလုိအခမ္းအနားေတြလုပ္တယ္၊ သမုိင္းကုိ သင္တယ္ဆုိတာ မ အ ေအာင္လုိ႔ပါ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ သမိုင္းေတြကုိ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ သိသင့္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ မ အ ေအာင္နဲ႔ သင္ခန္းစာယူတတ္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကုိ သိထားမွ ျဖစ္မွာပါ။” လုိ႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
လက္ရွိ ဒီမုိကေရစီေခတ္ ဦးသိန္းစိန္အစုိးရလက္ထက္မွာလည္း ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ဒီလုိ ေန႔မ်ဳိးေတြမွာ ပါဝင္မလာဖုိ႔ နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ ပိတ္ပင္တားဆီးမႈေတြ ရွိေနေသးတယ္လုိ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ့ အၿမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ခံေနရဆဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ျပည္နည္းပညာတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ ဒု- ဥကၠဌ ကုိရန္ႏုိင္ေက်ာ္က ဧရာဝတီကုိ ေျပာပါတယ္။
“ဒီလုိပြဲေတြ ေက်ာင္းတြင္းမွာ လုပ္ခြင့္မေပးဘူး ေက်ာင္းျပင္မွာပဲ လုပ္ရတယ္၊ အခုေျပာေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ အတုအေယာင္ေတြနဲ႔ ဖုံးေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္တယ္။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေၾကာင့္သာ အခုလုိ လႈပ္ရွားတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားထု အင္အားနည္းေနတာျဖစ္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္း သားသမီး ေက်ာင္းသားေတြ ဒီကုိလာခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြရွိတယ္၊ သုိ႔ေသာ္ မိဘေတြအေပၚ ဖိအားေပးခံရတာေတြ ရွိေနဆဲပဲျဖစ္တယ္။ အခုေက်ာင္းမွာ ဘာအဖြဲ႔ပဲဖြဲ႕ဖြဲ႕ ပရဟိတ၊ ေသြးလွဴအဖြဲ႕ပဲ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေက်ာင္းအာဏာပုိင္ေတြက လက္ညႈိးေထာင္ ေခါင္းညိတ္ ဆရာေတြ ထည့္ထားတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္တယ္။” လုိ႔သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
ဒီမုိကေရစီပညာေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္ခဲ့လုိ႔ မတရားအၾကမ္းဖက္ အဖမ္းအဆီးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အျမန္ဆုံး လႊတ္ေပးဖို႔နဲ႔ ဒီလုိလႈပ္ရွားမႈေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသား ၂ မ်ိဳးကုိ ျမင္ေတြ႔လာတယ္လုိ႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ အၾကမ္းဖက္ရုိက္ႏွက္ဖမ္းဆီးမႈေတြ လက္ပံတန္းမွာျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိလာသလုိ၊ မဟုတ္မခံခ်င္တဲ့စိတ္ဓါတ္ ပုိမုိျမင္ထန္ၿပီး ထဲထဲ၀င္၀င္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္လာတာ က်ေနာ္တို႔ အခုလက္ရွိ ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။” လုိ႔ ကုိရန္ႏုိင္ေက်ာ္က ဆုိပါတယ္။
မၾကာခင္ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာလည္း ျပည္ခရုိင္အတြင္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြျပဳလုပ္သြားဖုိ႔ အစီအစဥ္ေတြရွိေနတယ္လုိ႔လည္း သိရပါတယ္။
ေကာင္းျမတ္မင္း
I agree that the history of Student Union of Burma must be known by the successive ages of the people. On 07.07.2005, the terror group of a few create the mayhem and human catastrophe in the centre of London. The bomb blasts had killed more than 50 innocent people of multi-nationalities. Today is the 10 year anniversary to commemorate the historic sad day in London. I asked the young girl of 20 something age whether she had a memory about the day. I asked her where has she been. To my complete astonishment, she said she was only in early teenage years at school and got no idea about it. This anniversary was convened by the UK her majesty government and civic societies and religious leaders in The Saint Paul Cathedral and beamed the live show for global audiences. Such a magnanimous occurrence could not be remembered by the younger generation was something I would like to say here. The Student union of Burma was bomb-blasted by the terrorist called General Ne Win. If the terrorist become the government, is is hell for the whole population under the system. Please pass the history to the further generations is the most desirable option for union of Burma.