ကိုရဲ
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညႊန္႔ရဲ႕ ပံုကိုၾကည့္ၿပီး လူေတြသံေဝဂ ရခဲ့ၾကတယ္။ တခါတုန္းက ဇာတ္မင္းသားေလးလို ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးေနၿပီး မီဒီယာေရွ႕မွာ ကေလးေတြကို နမ္းနမ္းၿပေလ့ရိွတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညႊန္႔တေယာက္ အခုလိုမ်ိဳး အထီးက်န္ဆန္စြာ ဇာတ္သိ္မ္းခဲ့ရလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထင္ပံုမရခဲ့ဘူး။
(၁)
ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညႊန္႔ကို အနည္းဆံုး (၃) ႀကိမ္နီးပါးေလာက္ အနီးကပ္ ဆံုဆည္းခဲ့ၾကဖူးတယ္။
ပထမအႀကိမ္က ဘုန္းေမာ္အေရးအခင္း ၿဖစ္ပြားေနခ်ိန္၊ မတ္လ (၁၅) ရက္ေန႔မွာ စစ္ဝါဒီေတြက ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းကို သူပုန္စခန္းတခုလို ဝင္သိမ္းၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို မ်က္ရည္ယိုဗံုးနံ႔ေတြ ေဝေနတဲ့ ပင္မအေဆာက္အဦေရွ႕မွာ စုထိုင္ခိုင္းတယ္။ ၿပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးမင္းေဂါင္နဲ႔ ပညာေရးဝန္ႀကီး၊ ပါေမာကၡေတြ လာတဲ့အခါ ကိုတင္ထြန္းေအာင္ (တတိယႏွစ္၊ ဓါတု) က “ခင္ဗ်ားတို႔ အသံုးမက်လို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေသကုန္ၿပီ” ဆိုၿပီး ေဒါသတႀကီးထခ်ဲတယ္။
“ဟာ ... ဒီေက်ာင္းသားေလးက ေက်ာ္ဟိန္း အတိုင္းပါလား။ ကဲ ... ကဲ ... သူ႔ကို ရုပ္ရွင္ ရိုက္ေပးလိုက္ၾကပါဦး”
ကိုတင္ထြန္းေအာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ကင္မရာေတြ ဝဲလာတယ္။
မွတ္တမ္းတင္တဲ့သူကတင္၊ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့သူေတြကလည္း တၿဖတ္ၿဖတ္ရိုက္၊ အဲဒီအရာရိွနဲ႔ သူ႔ရဲ႕လူ ႏွစ္ေယာက္က စာအိပ္ထူႀကီးထဲက ဓါတ္ပံုေတြကို တခုၿခင္းထုတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ တိုက္ၾကည့္တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဆြဲထုတ္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ခြဲထားတဲ့ အခ်ဳပ္ကားႀကီးေတြေပၚကို ဖမ္းတင္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အဲသလို မိန္းမလိုမိန္းမရ ေၿပာတတ္တဲ့ ဗီလိန္ ဝင္းညႊန္႔လို မ်က္ႏွာနဲ႔လူကို မွတ္မိေနၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး နိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္ဝပ္ပိၿပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ကို အသက္သြင္းလိုက္ၿပီး ၿမန္မာ့ရုပ္သံမွာ သူ႔ကုိၿပန္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့မွ ...
“ေၾသာ္ ... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ဆိုတာ ဒီသူေတာင္းစားကိုး” လို႔ သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့လို႔ရမွာလဲ။ ယမ္းနံ႔ေတြၾကားမွာ အရာအားလံုးက ေသြးပ်က္ဖြယ္။ နာက်င္စိတ္နဲ႔ အံႀကိတ္ လက္သီးဆုပ္႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔က ဓါတ္ပံုေတြတခုၿပီးတခုထုတ္၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို တရားခံရွာသလို ေစ့ေစ့စပ္စပ္လိုက္ၾကည့္၊ ရိသလိုလို၊ ေထ့သလိုလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႔။ စိတ္ကူးထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖေႏွာင့္နဲ႔ထေပါက္ခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာတခု။
(၂)
ဒုတိယႀကိမ္ ေတြ႔ဖူးခဲ့တာက မႏၱေလးၿမိဳ႕ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း ေဆးရံုမွာၿဖစ္တယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ မ်က္စိေဆးရံုမွာ တက္ေနတယ္ဆိုတဲ့အတြက္ သတင္းသြားေမးေနခ်ိန္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ လာမယ္ဆိုေတာ့ လူနာလာေမးတဲ့သူေတြကို အကုန္ထြက္ခိုင္းတယ္။ ခင္မင္နီးစပ္တဲ့ သူနာၿပဳဆရာမေလးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔တေတြကေတာ့ ေဆးရံုထဲက အခန္းတခုမွာ ဆက္လက္ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ခြဲစိတ္ခန္းေတြထဲကို ဝင္ၾကည့္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔တို႔တေတြ ၿပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ သူၿပန္သြားေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အတင္းေတြ တိုးတိုးတိုးတိုး က်န္ေနခဲ့တယ္။ စစ္အုပ္စုနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ဆရာမေလးေတြကေတာ့
“ဟယ္ လက္ကေလးေတြကို ႏုေနတာပဲ” လို႔ ဆိုၾကသလို
စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ဆရာဝန္ေတြ၊ ဆရာမေတြကေတာ့
“ေအာင္မေလး၊ သူတို႔အလွည့္က်ေတာ့ ေၾကာက္တတ္လိုက္ၾကတာ။ ခြဲခန္းထဲဝင္တာေတာင္ ေဆးရံုကေပးတဲ့ Mask ေတြကိုမသံုးရဲဘူး” တဲ့။
တကယ္ေတာ့ ၿပည္သူေတြကို သူတို႔မယံုပါဘူး။ ၿပည္သူေတြက သူတို႔ကို မုန္းတီးေနတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ေနသလို အခ်ိန္မေရြး လုပ္ႀကံခံရႏိုင္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း နားလည္ေနပံုရတယ္။
(၃)
တတိယအႀကိမ္ကေတာ့ တကယ့္ကိုမွတ္မွတ္ရရပါ။
၁၉၉၅ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုသဘင္က်င္းပေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ပင္းယေဆာင္နဲ႔ ပဲခူးေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ ညေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
အေဆာင္အသီးသီးမွာ တီးဝိုင္းတိုက္ေနၾကတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနၾကေပမယ့္ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ သီခ်င္းသံေတြ၊ လတ္ဆတ္မႈနဲ႔ရင္ခုန္ၿခင္း အိပ္မက္ေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုပ်ိဳတက္ၾကြေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပဲ တကၠသိုလ္ေဆာင္ေတြေပၚကို က်ီးကန္းအုပ္ေတြနဲ႔ ငွက္ဆိုးေတြ ပ်ံဝဲလာခဲ့တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔က မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း၊ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ ညေနစာ စားပြဲေတြကို က်င္းပၿပီး လက္ရိွေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ညေနစာလာစားေလ့ရိွတယ္။ သူက စစ္ကိုင္းေဆာင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းလို႔ ဆိုတယ္။ ဟုတ္သလားမသိပါဘူး။ သူတို႔မွာ လံၾကဳတ္ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း အမ်ားသားဆိုေတာ့ ၿမစ္ထဲေရရိွတယ္ ေၿပာရင္ေတာင္မွ ေၿပးၾကည့္ရအံုးမွာ။ ကားေပၚကေန ဆင္းလာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပံု ကို ၾကည့္ရတာ ကိုယ့္ဘာသာ ယံုၾကည္မႈ အၿပည့္ရိွေနတဲ့ပံုပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ေနလည္း သူကၿပံဳးၿပီး လက္ၿပႏႈတ္ဆက္တယ္။ (သတင္းမွတ္တမ္း ကင္မရာေတြက ရိုက္ေနေတာ့ ေသခ်ာလုပ္တာေနမွာေပါ့ေလ)
သူတို႔ကလည္း ေသခ်ာေပါက္ တြက္ထားပံုရတယ္။ ဒီမ်ိဳးဆက္ၿပီးရင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔ၿပန္ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရၿပီလို႔။ ထင္ေနတယ္။ မၾကာဘူး။ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈထၿဖစ္ေတာ့တယ္။ ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာ (၃၁) သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ မ်က္ႏွာတခုလံုးမဲၿပီး စိတ္ပ်က္ေဒါသထြက္ေနတဲ့သူ႔ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ သေဘာက်ခဲ့ၾကတယ္။
ေၾသာ္ ခုေတာ့လည္း ရြာကဘုရားဖူးလာတဲ့အဘ အပူရွပ္ၿပီး ေရွာင္တခင္ခင္ၿဖစ္ေနတံုး၊ အာဏာပိုင္ေတြက ေခၚယူေမးၿမန္းခံရတဲ့အၿဖစ္လို ၿဖစ္ေနေတာ့တယ္။
(ၿဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ အတိုက္အခံေတြအေပၚ ဘယ္လိုမာယာသံုးၿပီး ၿဖိဳခြဲသင့္သလဲ သြားေမးတာနဲ႔တူပါတယ္။ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ကို မာယာညႊန္႔ အၿဖစ္လူသိမ်ားတာမို႔လား)
ျမန္မာၿပည္မွာ ညအခ်ိန္မေတာ္ ငွက္ဆိုးထိုးသံလို ေရာက္လာၿပီး ၿခိမ္းေၿခာက္ႏွိပ္စက္ခံရမႈမ်ိဳးစံုနဲ႔ မိသားစုေတြ ဖရုိဖရဲ ဘဝပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြမွာ လူမဆန္တဲ့ ႏွိပ္စက္နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သူေတြကို ဘဝေတြ က်ိဳးေၾကစုတ္ၿပတ္သြားေအာင္ အဓိက က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါပဲ။ သူတို႔ကို ခြင့္လႊတ္စိတ္နဲ႔ ေတြးၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္တဲ့ကိစၥပဲ။ တခုေတာ့ရိွတယ္။ အာဏာၿပိဳင္ဆိုင္မႈမွာ ရႈံးနိမ့္ထြက္ေၿပးခဲ့ရတဲ့
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေဟာင္းေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊနဲ႔ အမာခံလူေတြကို လုပ္ႀကံသတ္ၿဖတ္ၿပႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿပည္သူေတြက နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။
ကဲ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေဟာင္းမ်ား ဘယ္လိုလဲ။ တခ်ိန္တုန္းက လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အတြက္ ၿပန္လည္ခံစားမႈသီခ်င္းေတြ ေအာက္ေမ့ရင္း ဘဝသစ္တခုကို လိပ္ၿပာသန္႔သန္႔ တြယ္ဖက္ေစခ်င္ပါတယ္။
လုံးဝမသနားဘူး။ သူ႔အျပစ္နဲ႔သူ ခံရတာ။ တူတခါ ေပတလွည့္ေပါ့။ ဒင္းလုပ္လို႔ ဘဝပ်က္ခဲ့ရသူေတြအတြက္ ဒီထက္ပိုေလးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္္္ကို ခံသင့္ပါေသးတယ္။