ဦးအလံမလွဲဗိုလ္သိန္းစိန္တေယာက္ အေၾကာင္းမညီညြတ္လို႔ ေဘာင္းဘီခြ်တ္ခဲ့ရစဥ္က မည္သို႔မည္ပံုျဖစ္ခဲ့သည္ကို တေလာကေလးက တင္ျပခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က စစ္အေရခြံအခြာခံရလို႔ ထြန္႔..ထြန္႔.. လူးသြားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတေယာက္၏ အေၾကာင္းကို မၾကာမီတင္ဆက္ပါမည္ဟု မိတ္ဆက္သေဘာ အစပ်ိဳးထားခဲ့သည္။ ေဟာ.. ယခု.. ပ်ိဳးထားခဲ့ေသာအစကို ဆြဲထုတ္ပါမည္။
“ကိုတူေမာင္.. တေလာတုန္းက ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ စစ္အေရခြံအခြာခံရလို႔ ဆားအတို႔ခံရတဲ့ တီေကာင္လို ထြန္႔..ထြန္႔.. လူးသြားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအေၾကာင္း”
“ဟုတ္ပါတယ္.. ဦးေလးႀကီး။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း..ထြန္႔..ထြန္႔.. လူးသြားတယ္ဆိုတာကို နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႔ နားစြင့္ေနတာက ေန႔တိုင္းပါခင္ဗ်ာ”
နားေထာင္ခ်င္လြန္းသည့္ ကိုတူေမာင္က ဇယက္ေတာင္ပံက်ိဳး၊ ေျပာျပခ်င္လြန္းသည့္ ဦးေလးႀကီးက ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္။ ဇယက္ေတာင္ပံက်ိဳးႏွင့္ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္တို႔ ေတြ႕ႀကၿပီ။
“ကိုတူေမာင္..ေရ။ အျဖစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကနဲ႔မတူပါ ဆိုတဲ့စကားတခြန္း ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အင္း.. သည္စကားအတိုင္း ျဖစ္တာပါပဲ..အံ့..ေရာ၊ အံ့..ေရာ။”
ဦးေလးႀကီးက.. အံ့..ေရာ၊ အံ့..ေရာဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ကိုတူေမာင့္ပါးစပ္ႀကီးက ..တအံ့..တႀသ.. ေအာ္တိုမက္တစ္ “ဟ” သြားေလသည္။
“ကဲ..ကဲ..ကိုတူေမာင္။ ပါးစပ္ႀကီး “ဟ” ထားလို႔ ဘာကိုမွ်ၾကားရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုင္း.. နားကိုသာစြင့္။ ထြန္႔..ထြန္႔..လူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ကဒီလို။ သူကဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးတို႔၊ မယ္မယ္ႀကီး..ဟဲ..ဟဲ.. ေမႊးထံုသင္းႀကိဳင္တို႔ရဲ႕ ေမြးစားသားေတာ္၊အခ်စ္ေတာ္၊ လူယံုေတာ္၊ ညာလက္ရံုးေတာ္။ သူ႔ဇနီးက.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးတို႔၊ မယ္မယ္ႀကီးတို႔ မိသားစုရဲ႕ စားေတာ္ကဲ။”
ဤသို႔ေျပာေနစဥ္ ကဗ်ာမစပ္တတ္ေသာ ဦးေလးႀကီးေခါင္းထဲ ဘယ္ကဘယ္ပံု ေရာက္လာမွန္းမသိေသာ ကဗ်ာဥာဏ္က တမုဟုတ္ခ်င္း ကြန္႔ၿမဴးလာသည္။
“ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္၊ စံုအလင္ကို၊ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္၊ မျပတ္ခ်က္ျပဳတ္၊ ထူးအလုပ္ကို၊ တကုတ္ကုတ္ႏွင့္၊ လုပ္ေပးခြင့္ရ.. ဟဲ..ဟဲ.. ကိုတူေမာင္ေရ.. ေရွ႕ကို မဆက္တတ္ေတာ့ဘူး ..ဟဲ..ဟဲ..။”
ဟုတ္ပါသည္။ ဦးေလးႀကီးက ကဗ်ာဥာဏ္မရွိလို႔ ကဗ်ာမစပ္တတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာကို ေျပာရိုးေျပာစဥ္ စကားေျပၿဖင့္ပင္ ဆက္၍ ေျပာရပါေတာ့သည္။
“စားေတာ္ကဲရာထူး ရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ ရန္သူက စားစရာ ေသာက္စရာေတြထဲ အဆိပ္ခတ္ၿပီး အိမ္ေတာ္မိသားတစုလံုးကို သတ္ႏိုင္တယ္။ သည္အေၿခအေနမ်ိဳးမွာ ထြန္႔..ထြန္႔..လူး.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ကေတာ္ကို စားေတာ္ကဲရာထူး ေပးသနားခ်ီးၿမွင့္ေတာ္မူတာ ။ဒါကိုႀကည့္ရင္ ထြန္႔..ထြန္႔..လူး..တို႔ ေမာင္ႏွံစံုတြဲဟာ မွဴးႀကီးတို႔မိသားစုရဲ႕ အယံုႀကည္ဆံုး၊အရင္းဆံုး၊ အားအထားဆံုးဆိုတာ ေပၚလြင္ေနတာပဲ”
ကိုတူေမာင္က ဦးေလးႀကီး၏ ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္ေသာ ရွင္းခ်က္ကို သေဘာေပါက္သည္။
“ကဲ..ကိုတူေမာင္။ ခုဟာကအယံုႀကည္ဆံုး၊ အရင္းဆံုး၊ အားအထားဆံုး ေမြးစားသား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကိုပါ၊ ခြ်င္းခ်က္မထားဘဲ စစ္အေရခြံခြာပစ္တာ။ ဒီေတာ့ ေမြးစားသား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔ဇနီးလူယံုေတာ္ စားေတာ္ကဲမမႀကီးတို႔အဖို႔ ေမွ်ာ္မွန္းမထားတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ၿပိဳက်ေတာ့တာပဲ။ ဒီအျဖစ္ဆိုးကို သိလွ်င္သိခ်င္း မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မံႈမိႈင္းေဝ၀ါးသြားတယ္။မႊန္ထြန္သြားတယ္။ ဆားအတို႔ခံရတဲ့ တီေကာင္လို ထြန္႔..ထြန္႔.. လူးသြားတယ္။ စိတ္အားငယ္သြားတယ္”
ဦးေလးႀကီးက ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း၊ ရွင္းရွင္းလင္းရန္၊ အတင္းဝက္အူ၊ ရစ္ရစ္ယူသြား၊ သူ႔စကားက၊
တအား ျပတ္သားလွေပသည္။
“အင္း.. ကိုတူေမာင္ေရ။ ေမြးစားသား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ စိတ္ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ၿပီး သူကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဆီ သုတ္ေၿခတင္ေတာ့တယ္။ ဆရာေတာ္က ေသးေသးေကြးေကြး ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္။ သူ႔ပရိသတ္နဲ႔သူ၊ တင့္တင့္တယ္တယ္ႀကီးပါပဲ”
နားစိုက္ေထာင္ေနေသာ ကိုတူေမာင္တေယာက္ ဘယ္ဆရာေတာ္ပါလိမ့္ဟု သိလိုေဇာႀကြကာ မရိုးမရြျဖစ္လာသည္။
“ဘယ္ဆရာေတာ္လဲ.. ဦးေလးႀကီး..ရဲ႕”
ဤတြင္ ဦးေလးႀကီးက တခန္းရပ္ဇာတ္လမ္းတခုကို ျပန္လွန္ရေလေတာ့သည္။
ဦးေလးႀကီး၏ အဆိုအရ ထြန္႔..ထြန္႔..လူး.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကိုးကြယ္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ယခုေတာင္ဒဂံုမွာ.. ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္။ ယခင္တုန္းကေတာ့ အင္းစိန္ရြာမ ပရိယတၲိစာသင္တိုက္မွာ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္။ဘြဲ႔အမည္နာမက.. ဦးဝိနယ။ ဆရာေတာ္ဦးဝိနယသည္ စာသင္သားမ်ားအား ညဘက္ ေက်ာင္းျပင္မထြက္ရ စည္းကမ္းအမိန္႔ကို ဖတ္ျပၿပီးလိုက္နာေစ၏။ ထိုစည္းကမ္းအမိန္႔မွာ ဗဟိုသံဃမဟာနာယက အဖြဲ႔က စစ္အစိုးရအလိုက် ထုတ္ျပန္ေသာ စည္းကမ္းအမိန္႔ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စာသင္သားမ်ားက မေက်နပ္ႀက။ ယင္းမေက်နပ္မႈက အရွိန္တက္ၿပီး အိပ္ယာဝင္ခ်ိန္အေရာက္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဝိနယ သီတင္းသံုးသည့္ေက်ာင္းေပၚကို ခဲမိုးရြာခ်ႀကသည္။ေက်ာင္းတိုက္၏ အႀကီးအကဲဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကဘိဝံသ လာေရာက္ၿဖန္ေၿဖမွ စာသင္သားမ်ားက ကိုယ့္ေနရာသို႔ ကိုယ္ျပန္ႀကသည္။စိတ္မခ်မ္းေၿမ႕ဘြယ္ရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ နံနက္မိုးေသာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဝိနယသည္ မိမိလက္ဝယ္ရွိ ေသာ့တံအားလံုးကို အႀကီးအကဲ ဆရာေတာ္ႀကီးထံ အပ္ႏွံၿပီး ကိုယ္ပိုင္ကားကိုစီး၍ စာသင္တိုက္မွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ဆရာေတာ္ဦးဝိနယ ဘယ္ဝယ္ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနသည္ကို သတင္းစကားမၾကားရေတာ့။
ေဟာ.. အေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့ ေကာင္းသတင္းက လြင့္ပ်ံလာသည္။ ေတာင္ဒဂံုတြင္ စစ္အစိုးရက ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းေတာ္မူေသာ ဧရာမေက်ာင္းအသစ္ က်ပ္ခြ်တ္ႀကီးတြင္ ဆရာေတာ္ဦးဝိနယ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနသည္.. တဲ့။ ငါးဆူေတာင္တြင္လည္း ဆရာေတာ္ဦးဝိနယအား စစ္အစိုးရက လွဴဒါန္းထားေသာ ေၿမကြက္က်ယ္ႀကီးႏွင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေက်ာင္းႀကီးလည္းရွိေသးသည္.. တဲ့။
“အဲသည္ဟာက.. ကိုတူေမာင္..ေရ၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဘဝတေကြ႕ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ခံဇာတ္ေၾကာင္း။ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ႀကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္သူတရားခံလဲ။ ခဲေပါက္တဲ့ စာသင္သားေတြလား။ စည္းကမ္းအမိန္႔စာကို တိုက္အုပ္တာဝန္အရဖတ္ျပတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဝိနယလား။ စည္းကမ္အမိန္႔စာကို ထုတ္ျပန္တဲ့ ဗဟိုသံဃမဟာနာယက အဖြဲ႔က ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားလား။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ စစ္အစိုးရၾကားမွာ ခေလာက္ဆံေနတဲ့၊ ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ ဘုန္းႀကီးစာတတ္၊ ဘုန္းႀကီးမ်ားထံမွ လာဘ္စားလြန္းသည္ဟု နံမည္ဆိုးနဲ႕ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သာသနာေရးဦးစီးဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးအံ့ေမာင္လား။ အာဏာပိုင္ စစ္အစိုးရလား။ အင္း..စိတ္ဝင္စားဘြယ္ရာ 'လား' ေတြကၿဖင့္ အတိျပည့္ႏွက္လို႔”
“ေျပာမွေတာ့.. ဦးေလးႀကီးရယ္.. မထူးေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ဝင္စားဘြယ္ရာ ဆိုတာေတြကိုပါ တဆက္တည္း ထည့္ေျပာပါေတာ့။”
ေရငတ္တုန္း ေရထဲျပဳတ္က်..ဆိုလား။ ထိုဆိုရိုးစကားအတိုင္း ဖိုးေျပာခ်င္ဦးေလးႀကီးက ဆက္၍ေျပာေလသည္။
“ဗိုလ္က်န္စစ္သား လက္ထက္တုန္းက မႏၲေလးကေန.. ရန္ကုန္ကို ကူးစက္လာတဲ့ သံဃာ့သပိတ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။သည္သပိတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သခၤန္းစာေပးခဲ့တာ။ သံဃာေတြ သပိတ္ေမွာက္ထားတုန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔မိသားစုေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လို႔ေသသြားခဲ့ေသာ္ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကိုပင့္မလဲ။ ပင့္စရာဘုန္းႀကီးမရွိရင္ ေခြေသဝက္ေသၿမွဳပ္ သလိုၿမွဳပ္ရေတာ့မယ္။ ေနာက္ၿပီး ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ဘယ္လိုသပိတ္သြပ္မလဲ။”
ဟုတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဝန္းအဝိုင္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္ဘုန္းႀကီးလိုလာၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ ဘုန္းႀကီးရေအာင္ ဘယ္သို႔လုပ္မည္နည္း။
၈၈-ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္အတြက္ အမႈထမ္းမယ့္ ဆရာဝန္ႏွင့္အင္ဂ်င္နီယာ ရွားခဲ့သည္။ စစ္ေဆးတကၠသိုလ္၊စစ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ေတြဖြင့္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ၿခံေပါက္ စစ္ဆရာဝန္ေတြ စစ္အင္ဂ်င္နီယာေတြကို ေမြးထုတ္ခဲ့သည္။
“အဲဒါနမူနာပဲ..ကိုတူေမာင္။ တည့္တည့္ဘြင္းဘြင္း ေျပာျပဖို႔ ေလ်ာ္ကန္တဲ့ေဝါဟာရကို အရွာရခက္တယ္ဗ်ာ။ကိုတူေမာင့္ဘာသာ စဥ္းစားသာႀကည့္ပါေတာ့”
ဦးေလးႀကီးက အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ ထုတ္ျပရခက္၍ အရိပ္မွ်ကိုသာ ထုတ္ျပႏိုင္သည္။ ကိစၥမရွိ။ ကိုတူေမာင္က အရိပ္ျပ အေကာင္ထင္ပါသည္။
“ကိုတူေမာင္ ..ထြန္႔..ထြန္႔..လူး.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအေၾကာင္းကေန ဆရာေတာ္ဦးဝိနယအေၾကာင္း ေခ်ာ္ေတာေငါ့သြားလိုက္တာ ..ဟဲ..ဟဲ။ ဖိုးသူေတာ္ မ်က္ေစ့လည္ေတာ့ ဆြမ္းဆန္မ်ားမ်ားရလို႔ ဆိုသကိုး..ဟဲ..ဟဲ။ ကဲ..ကိုတူေမာင္၊ထြန္႔..ထြန္႔..လူး.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ႀကစို႔ရဲ႕”
ထြန္႔..ထြန္႔..လူး.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ စိတ္၏ သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ခ်မ္းေၿမ႕ရာခ်မ္းေၿမ႕ေၾကာင္း မိမိကိုးကြယ္အားထားရာ ဆရာေတာ္ဦးဝိနယထံ ကားစၾကာယာဥ္ၿဖင့္ ႀကြခ်ီေတာ္မူၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို ေၿခေတာ္ဦးခိုက္ ေလွ်ာက္ထား ရင္ဖြင့္ေတာ္မူသည္။
“ကိုတူေမာင္..ေရ႕။ အဲဒီလို ..ရင္ဖြင့္တုန္းက ရင္ထဲမွာ..ဖိုလိႈက္.. ဖိုလိႈက္ျဖစ္လာသတဲ့။ ဖိုလိႈက္..ဖိုလိႈက္က တလိပ္လိပ္တက္လာ။ ရင္ထဲမွာဆို႔။ စိတ္ကိုထိန္းမရ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့.. ေၿဖမဆည္ႏိုင္ဘဲ ရွိဳက္ႀကီးတငင္.. မ်က္ရည္ယိုရြဲလို႔ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုခဲ့ရဆိုပဲ”
“ဟာ..ဦးေလးႀကီး..ရာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတေယာက္လံုး လုပ္ေနၿပီး အသည္းက ငယ္လွခ်ည့္လား။ ဘယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလဲ။”
“အင္း..ေမးေတာ့လည္း ေျပာရေတာ့မွာေပါ့။ စစ္ေလာကမွာက တပြင့္ ဒုဗိုလ္ကို ဗိုလ္ႀကီးလို႔ ေခၚမွ။ ႏွစ္ပြင့္..ဗိုလ္ကိုလည္း ဗိုလ္ႀကီးလို႔ေခၚမွ။ ျဖစ္ပံုက..ျဖစ္ပံုက။ မွန္ကန္တိက်မွ စစ္တပ္က ႀကိဳက္တာလို႔ အထင္ႀကီးၿပီး တဘား ႏွစ္ပြင့္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးကို ဒု ုဗိုလ္မွဴးႀကီးလို႔ အမွန္အကန္ အတိအက်ေခၚရင္ ပါးရိုက္ခံရမယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလို႔ေခၚမွ ေရွ႕ဆက္စကားေျပာလို႔
ရတာ..ဟဲ..ဟဲ..။ အခု..ဦးေလးႀကီးေျပာေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက အမွန္ဆို ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး”
“ေအာင္မယ္ေလး..။ ဦးေလးႀကီ..ရာ။ တသက္လံုး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာပဲ လူလုပ္ခဲ့ရတာ။ ဒါေလးမ်ား..ဟဲ..ဟဲ..။ဘယ္သူဆိုတာ စိတ္ဝင္စားလြန္းလို႔ သူ႕နာမည္ကိုသာ ေျပာစမ္းပါ”
ဦးေလးႀကီးက နာမည္ထုတ္ေျပာရမွာ အားနာေနသည္။ မေျပာဘဲေနလွ်င္ လံႀကဳတ္ဟု ထင္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဖြင့္ေျပာရပါေတာ့မည္။ ေျပာၿပီ။
“ဒု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးၿမင့္ေဆြ”
အေၾကာင္းအရာနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သတိထားေစခ်င္လို႔ပါ။ ျမန္မာဘေလာ့ေတြသာမက၊ ျမန္မာ သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာပါ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းအမွားေတြက မျမင္ခ်င္အဆံုး ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ 'ဇယက္' မဟုတ္ပါဘူး။ 'ဆက္ရက္' လို႔ေပါင္းပါတယ္။ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံဆိုသလို 'ဇရက္' လို႔အသံထြက္ပါတယ္။ စကားပံုက 'ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္နဲ႔ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ဳိး' ပါ။ ပညာရွိသတိျဖစ္ခဲ ဆိုသလိုျဖစ္ေနၾကတယ္ ထင္ပါ့။ ေနာင္ မ်ဴိးဆက္သစ္ေတြပါ အမွားကို မွားလို႔မွားမွန္းမသိ မွားျပီးရင္း မွားေနၾကမွာစိုးတဲ့ ေစတနာနဲ႔ပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။