Paint: E Feliciano
(ဧရာဝတီ ဘေလာ့ဂ္ကို “ကိုထူး” က ေပးပို႔တဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။)
ရွင္းပါသည္။ ယဥ္ေက်းေသာ အမႈကို ယဥ္ေက်းမႈ ဟုေခၚသည္္။ ႐ိုင္းစုိင္းေသာ အမႈကို ယဥ္ေက်းမႈလို႔ မေခၚနိုင္ပါ။ ထို႔အတူ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကိုလည္း ေရာေထြး မစဥ္းစားသင့္ပါ။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဆိုတာ ေခတ္အလိုက္္ အခ်ိန္အခါ အလုိက္ ေျပာင္းလဲခဲ့တာမဟုတ္ပါလား။
ေက်ာက္ေခတ္က အ၀တ္ဗလာ သို႔မဟုတ္ နံငယ္ပိုင္း၀တ္စံုကို ႐ိုင္းလွခ်ည္ရဲ႕လို႔ ခုေခတ္ လူေတြ ေျပာလို႔မရသလို ပုဂံေခတ္က ခါးေတာက္က်ိဳက္ႏွင့္ အေပၚပိုင္းဗလာ ၀တ္စံုကိုလည္း မယဥ္ေက်းပါလို႔ မဆိုနိုင္ပါဘူး။ စစ္ႀကိဳေခတ္က ဟံသာေအးဇာနိုင္လြန္ပါး ဘရာစီယာအထင္းသား၊ အခုေခတ္ သူငယ္မေတြ တိုတာ ဟိုက္တာ ပါးတာ ေလာက္ေတာ့ ရယ္တာေပါ ့။ ေတာင္ရွည္ပုဆိုး ေနရာမွာ ေဘာင္းဘီေတြ အစား၀င္လို႔ အခုဆို ကြာတားေတြ ေဘာက္ဆာ ေရွာ့ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ထိုင္မသိမ္းထမီ ေနရာကေန ဂါ၀န္ စကပ္ေတြ ေပါင္လည္ ေပါင္ျပတ္ေတြအထိ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၿပီ။
ေခတ္အလိုက္ အခ်ိန္အခါအလိုက္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြဟာ ရွည္လိုက္ တိုလိုက္ စကျဖစ္လိုက္ က်ပ္လိုက္ က်ယ္လိုက္ ဖံုးလိုက္ေဖာ္လိုက္ အမိ်ဳးမိ်ဳး မရိုးရေအာင္ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ၿပီး ျဖစ္လိုက္ ပ်က္လိုက္ ရွိခဲ့တာပါ။ ထမီတထည္ ေလွ်ာ္ရတဲ့ေရ ၊ ဆပ္ျပာ၊ အခ်ိန္ေတြက စကတ္ သံုးထည္ေလာက္ေလွ်ာ္ရတာနဲ႔ ညီမွ်မယ္။ ေဘာင္းဘီတထည္ သက္တမ္းဟာ ပုဆိုးသံုးထည္သက္တမ္းနဲ ့ညီမယ္္။ ေပၚေအာင္၀တ္တာထက္ ေတာ္ေအာင္၀တ္ၾကရတဲ့ သေဘာပါပဲ။
ဘုရားေပၚေဘာင္းဘီ၊ စကတ္နဲ ့ တက္ေရာက္ဖူးေမၽွာ္တာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ ့ မဆိုင္ပါ။ တိုက္ပံု၊ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ရွိမွန္းမသိ မရွိမွန္းမသိ အတင္းကာေရာ အလွဴေငြြ ေကာက္တာ ႐ိုင္းစိုင္းမွဳပါ။ စင္ေပၚကို စကတ္၊ ေဘာင္းဘီနဲ ့ သီခ်င္းတက္ဆိုတာ မယဥ္ေက်းတာ မဟုတ္။ တိုက္ပံုပုဆိုးနဲ ့စင္ေပၚကေန လူထုကို နားေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ နားမေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ အတင္းဆင့္ေခၚ အသံကုန္ ဟစ္ေနတာ ႐ိုင္းစို္င္းမႈပါ။
ေဘာင္းဘီ၀တ္ (ယခု ခ်ိတ္ထမီ၀တ္) ေတြလာရင္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ လက္အုပ္ကေလးခ်ီ ျပားျပား၀ပ္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္တာ ယဥ္ေက်းမႈ မဟုတ္ပါ။ ေၾကာက္လို႔ သို႔မဟုတ္ မ်က္နွာေကာင္းရခ်င္လို႔ လုပ္တဲ့၊ ႐ိုင္းစိုင္းမႈကို ဖံုးကြယ္တဲ့ နအဖေခတ္ေပၚ ယဥ္ေက်းမႈ အတုအေယာင္္ ဖားနည္းတမ်ိဳးပါ။
၀တ္စားဆင္ယင္မႈေေတြ ဘယ္လိုဘဲ ေျပာင္းေျပာင္း၊ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနသင့္တာက ယဥ္ေက်းမႈပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပါ။ ေတာင္ရွည္၊ ခ်ိတ္ထမီ၊ တိုက္ပံု၊ ေခါင္းေပါင္းနဲ ့ ေလွ်ာက္ဆဲေနလို႔ကေတာ့ ယဥ္ေက်းပါတယ္လို ့ေျပာလို႔ရပါမလား။ လည္ဟိုက္၊ ေပါင္တို၊ ဂါ၀န္စကပ္ကေလး ၀တ္ထားေသာ္လည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆို ျပဳမူေနထိုင္သူကိုလည္း ယဥ္ေက်းမႈ မရွိဘူးရယ္လို ့မေျပာနိုင္ပါဘူး။
ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာရွင္းပါသည္။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈပါ။ ယဥ္ေက်းၾကတယ္။ မ႐ိုင္းၾကဘူး၊ ရဟန္းသံဃာမ်ား ႂကြလာရင္ လက္အုပ္ကေလးခ်ီ ရွိခိုးလို႔။ သံဃာေတာ္တို ့ရဲ႕အရိပ္ေတာင္မွ နင္းမိရင္ အျပစ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အရိပ္လြတ္ေအာာင္ အသာေလးေရွာင္၊ လမ္းေပးလို႔။ လူငယ္မ်ား လူႀကီးသူမ မ်ားေရွ႕ျဖတ္ရင္ ခါးကေလးကိုကိုင္း၊ ေခါင္းကေလးကို ငံု႔လို႔။ သားသမီးေတြကလည္း မိဘေတြအေပၚ အနေႏာၱ အနႏၲငါးပါး တဂိုဏ္းထဲထား၊ အလြန္မွ ရိုေသေလးစားလို႔။ တပည့္ေတြကလည္း ဆရာ ဆရာမမ်ားကို မိဘမ်ားနည္းတူ ရိုေသေလးစားလို႔။
လူငယ္ လူႀကီးမေရြး သက္ႀကီးရြယ္အို ဒုကၡိတမ်ား လမ္းေတြ႔ရင္ ေဖးမကူညီလို႔၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ သက္ႀကီးရြယ္အို၊ မသန္မစြမ္းသူ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သူနဲ ကေလးမေအ အမ်ိဳးသမီးေတြကို အလုအယက္ ေနရာေပးလို႔၊ မေတာ္တဆ ထိမိ ခိုက္မိ တိုးမိ တိုက္မိရင္ ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့ ဆိုၿပီး ျပာျပာသလဲ ေတာင္းပန္လို႔။ ေတာင္းပန္ခံရသူကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ခြင့္လြတ္လို႔၊ ကားဆရာ စပယ္ယာေတြကလည္း ခရီးသည္ေတြကိုို ဦးဦးေဒၚေဒၚ ကိုကိုမမ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကလို႔။
ေစ်းေရာင္းသူေတြကလည္း ေစ်း၀ယ္သူအေပၚ မ၀ယ္ခင္ကတည္းက ၿပံဳးျပႀကိဳဆို ေနရာေပးလို႔ ၀ယ္သူကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေျပာဆိုလို႔။ မ၀ယ္ရင္လည္း အၿပံဳးမပ်က္ ေနာက္ႀကံဳရင္ ၀ယ္ဖို႔အေၾကာင္း ေျပာလို႔။ ေဆးရံုမွာ ဆရာ၀န္ ဆရာမေတြကလည္း လူနာေတြကို မိမိေဆြမိ်ဳးသားရင္းပမာ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေျပာဆိုယုယလို ့။ အလုပ္ရံုေတြမွာလည္း အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား ထက္ေအာက္ျပန္လွန္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာဆိုဆက္ဆံ ၾကလို႔။ ျပႆနာေတြကို ေျပေျပလည္လည္ ေျဖရွင္းၾကလို႔။ ရံုး၀န္ထမ္းေတြလည္း ထက္ေအာက္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံၾကလို ့။ ျပည္သူေတြကို အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းမျဖစ္ေအာင္ အလ်င္အျမန္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကလို႔။ ျပည္သူ ့ရဲသားႀကီးေတြကလည္း ျပည္သူေတြကို ဆဲဆုိရိုက္နွက္ ျခမ္းေျခာက္ ေငြေတာင္း အလ်င္းမျပဳၾကဘဲ ၾကင္ၾကင္နာနာ အကူအညီေပးၾကလို႔။ ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္သားေတြကလည္း ျပည္သူေတြအေပၚ ေမတၱာ ေစတနာအျပည့္နဲ ့ကူညီ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကလို႔။
ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ တခ်ိန္က တကယ္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ မယံုမရွိၾကပါနဲ႔။ ဘုရားစူးရွိခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ တယ္ယဥ္ေက်းၾကပါကလား၊ တယ္သိမ္ေမြ႔ၾကပါကလားဆိုၿပီး တကမာၻလံုးက ေလးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈရွိတဲ့ လူမ်ိဳးအျဖစ္ ကမာၻ႔အလယ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထည္ထည္၀ါ၀ါရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ခုေတာ့ အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ပါၿပီ။
ယဥ္ေက်းတဲ့လူေတြက လူ႐ိုင္းစိုင္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ လႊမ္းၿခံဳတဲ့ အ႐ိုင္းေလာကကို ေမြးဖြားေစခဲ့ၿပီ။
အားလံုးသိတဲ့ အတို္င္းပါပဲ။ မိဘျပည္သူမ်ား ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ၊ ရထားေပၚမွာ၊ ရံုးမွာ၊ ရဲစခန္းမွာ၊ ေဆးရံုမွာ၊ ေစ်းမွာ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာ ဆက္ဆံခံရတဲ့ ေနရာမ်ား ရွိပါေသးသလား။ မိဘျပည္သူဆိုတာ အသာထား မိမိကိုးကြယ္ရာ ဘာသာ သာသနာ ေက်ာင္းကန္ ဘုရားေတြကိုေတာင္ သူပုန္စခန္းလို ၀င္စီး၊ သံဃာေတာ္ေတြကို ေသနတ္နဲ ့ပစ္ ဒုတ္နဲ ့ရိုက္္တဲ့ အဆင့္အထိ ကမ္းကုန္ေအာင္ ႐ိုင္းစိုင္းခဲ့ၿပီပဲ။
တခါက နိုင္ငံ့ဥေသွ်ာင္ နံပါတ္တစ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္း တိုင္းျပည္ကို မဆဲရံုတမည္ ေခြ်ခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းမွာ “သည္တခါ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္။ ေသနတ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ မပစ္ဘူး၊ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ တည့္တည့္ပစ္တယ္” တဲ့ (တကယ္လည္းပစ္ခဲ့ပါတယ္)။
ကမာၻသိ နိုင္ငံသိ မေကာင္းတတ္လို ့ဒီေလာက္ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာခဲ့တာပါ။ ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ ေရွ႕က မေအ ႏွမေတြနဲ႔မ်ား အစခ်ီမလား မသိပါ။
မေအႏွမ တစ္တစ္ခြခြ ေဒါသတႀကီးဆဲဆို၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကား ပါးရိုက္ နားရိုက္၊ ေျခေထာက္နဲ ့ကန္ လက္သီးနဲ႔ထိုး ဆိုတာေတြဟာ ျမန္မာျပည္စစ္တပ္ ထိပ္တန္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈပါပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို အားက်အတုယူလို ့ ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းအားလံုး ရပ္ကြက္လူႀကီး လမ္းလူႀကီး ဆယ္အိမ္ေခါင္း ဘတ္စ္ကား စပါယ္ယာ အေရာင္းေစ်းသည္ ဆိုက္ကားသမားပါမက်န္ ႐ိုင္းစိုင္းၾကၿပီဘဲ။
သည္ေလာက္ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ရွိတဲ့နိုင္ငံ ဒီကမာၻ ဘယ္မွာ ရွာလို႔ရပါမလဲ (အခုေတာ့ လစ္ဗ်ား ျဖစ္နုိင္ပါတယ္္)။ အႏွီေခါင္းေဆာင္ႀကီးေနာက္ ေကာက္တက္လာတဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊ လက္ထက္မွာေတာ့ ဆရာေကာင္းတပည့္ ပီသစြာ မဲမဲျမင္ရာ အကုန္ဆဲ၊ အကုန္ဖမ္း၊ အကုန္ပစ္္ေတာ့တာပါပဲ။ ကမာၻ႔ယဥ္ေက်းတဲ့ နိုင္ငံေတြကလည္း အႏွီလူ႐ိုင္း လူရမ္းကားေတြကို ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွး ေ၀းေ၀းေရွာင္ အလည္ေတာင္ အလာမခံေတာ့ပါဘူး။
၁၉၆၂ ကေန ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္အထိ ၄၉ ႏွစ္ဟာ ျမန္မာျပည္ႀကီး ယဥ္ေက်းမႈပ်က္သုဥ္း အေမွာင္ဖံုးတဲ့ေခတ္၊ မင္းဆိုးမင္းညစ္ အုပ္စိုးတဲ့ေခတ္၊ တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲက် ေရစုန္ေမ်ာ အဖတ္ဆယ္မရ စံုးစံုးျမဳတ္တဲ့ေခတ္။ ဒီလိုေခတ္ႀကီးမွာမွ လူလာျဖစ္ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဘ၀။ (မယံုရင္ ဘန္ေကာက္၊ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား တခါေလာက္ သြားလည္ၾကည့္ပါ။ ယဥ္ေက်းတဲ့ နိုင္ငံေတြ ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္သလဲဆိုတာ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ရပါလိမ့္မယ္)။
၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ မိခင္ ဆံုးပါးမသြားခင္က ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
“ငါ့သား တမင္းမေကာင္း တမင္းေျပာင္းလို႔ ေနာက္မင္းသည့္ထက္ ေကာင္းမယ္ ထင္ၿပီး ေနာက္မင္း မေမွ်ာ္နဲ႔၊ ေနာက္မင္း ဒီထက္ဆိုးလိမ့္မယ္” တဲ့။
၂၀၀၀ ျပည့္ေလာက္မွာ “မွန္လိုက္တာ အေမရယ္လို႔” ေျပာမိတယ္။
၂၀၁၀ မွာလည္း “မွန္လိုက္တာ အေမရယ္လို႔” ေျပာမိတယ္။
၂၀၂၀ မွာေရာ “မွန္လိုက္တာ အေမရယ္လို႔” ေျပာေနရဦးမွာလား။
“ဒီတခါေတာ့ အေမမွားၿပီဗ်ိဳ႕” လို႔ ဘယ္ေတာ့ေျပာနိုင္မွာလဲ။
ယဥ္ေက်းတဲ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ တပါးေလာက္တက္လာၿပီး ယဥ္ေက်းတဲ့နိုင္ငံႀကီး ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္သြားတာ မေသခင္ ျမင္သြားခ်င္ပါေသးတယ္။
အခုေတာ့ လူ႐ိုင္းေတြၾကား အမွားမရွိရေလေအာင္ ယဥ္ေက်းမႈေပ်ာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ က်ေနာ္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလး ေနထိုင္ေနပါတယ္။
Directly hit to hearts !