ျပီးခ့ဲတ့ဲ ေဖေဖာ္၀ါရီလဆန္းပုိင္းမွာ ေတြ႔ရတ့ဲ လူထုစိန္၀င္း (ဓာတ္ပုံ – ဧရာ၀တီ)ဆရာ လူထု ဦးစိန္၀င္းက အခု အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေရးထားတဲ့ မႏွစ္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္ပါ။ စာနယ္ဇင္းေလာကအေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာထားပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္ ဟာ စာနယ္ဇင္းသမားဘ၀ကေန ႏိုင္ငံေရး သမားဘ၀ ေပၚတာ ဆြဲလုိက္ခံလိုက္ရတာပါလုိ႔ ဆရာ လူထု စိန္၀င္းက ဆုိထားပါတယ္။
ဦးဝင္းတင္ ဘာသာျပန္ "ဥတၱရအလင္း" စာအုပ္ အမွာစာ
"သေဘာထား အတင္းမာဆံုးသူ"... အေၾကာင္းမသိသူ တိုင္းက သူ႔ကို ဒီလိုပဲ ျမင္ၾကတယ္။ ေခါင္းမာလြန္း၊ မာေၾကာလြန္းတယ္ လို႔လည္း ေကာက္ခ်က္ ခ်ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကဆို ကြန္ျမဴနစ္ လက္၀ဲသမားလို႔ေတာင္ တံဆိပ္တပ္လိုက္ၾကတယ္။
စာနယ္ဇင္းသမားႀကီး ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္
ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အတူလက္တြဲ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီလို ေျပာဆိုသံေတြ ၾကားရတဲ့အခါတိုင္း ၿပံဳးမိတယ္။ေစ့ေစ႔စပ္စပ္ စနစ္တက် ပိုင္းျခား ေ၀ဖန္ သံုးသပ္မႈမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ ကိုယ္လိုခ်င္ရာ ဆြဲၿပီးၿပီးစလြယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်၊ တံဆိပ္တပ္မႈ မ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ ဆယ္ေက်ာ္ ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ ရတာပါလားလို႔ မေတြးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရတယ္။ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီးတစ္ခု စတင္တည္ေထာင္ရာမွာ အဓိက အခန္းက႑ က ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ႀကီးေလးတဲ့ တာ၀န္ကို ယူခဲ့ရေပမယ့္ သူဟာ ႏိုင္ငံေရးသမား နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွကို မတူတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ပဲ ရွိေနေသး တာ ေတြ႕ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ေယဘုယ်အာျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾက ရတယ္။ လူေရွ႕ထြက္ၿပီး လူလံုးျပတာနဲ႔ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေဟာရ ေျပာရတာကို မျဖစ္မေန လုပ္ၾကတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သူ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ လမ္းခရီးမွာ သူဟာ စင္ေပၚတက္ လူလံုးျပတာမ်ိဳးေတြ သိပ္မလုပ္ဘဲ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကို ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္ကပဲ သိမ္းႀကံဳးလုပ္ေနေလ့ ရွိတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုက စားပြဲနဲ႔ကုလားထုိင္ကိုသိပ္ ခုံမင္ၾကၿပီး ရာထူးကို ေဖာ္ျပတဲ့ သံုးေမွ်ာင္တံုးကိုလည္း သိပ္စုံမက္ၾကတယ္။ သူက အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားေတြကို သိပ္မုန္းသူ ျဖစ္တယ္။ သူ ပုဂၢလိက
ေၾကးမုံသတင္းစာကို တာ၀န္ယူလုပ္ေနစဥ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စီတန္းထားတဲ့ စားပြဲေတြမွာ တျခား အယ္ဒီတာေတြ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ အတူတူ ထုိင္ၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။ မႏၱေလးက ျပည္သူပိုင္ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာကို သူပဲ စတင္တည္ေထာင္ၿပီး သူပဲ တာ၀န္ယူ လုပ္ကိုင္ရေတာ့လည္း သူ႔အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ရုံးခန္းမွာ တံခါး မရွိပါဘူး။ စာစီေတြ၊ ဖိုမင္ေတြ၊ စက္ဆရာေတြဟာ သတင္းေထာက္ေတြလိုပဲ သူ႔အခန္းကို ဥဒဟို ၀င္ထြက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
မႏၱေလးနန္းေရွ႕ က ယူဂိုဆလပ္ တိုက္တန္းေတြက သူ႔အခန္းမွာ သူရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကေလးေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ စည္ကားေန တတ္တယ္။ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေရာက္ သူ ပထမဦးဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္တာ ကေလးေတြပဲ။ သူ႔ဟာသူ ထမင္း နပ္မွန္ စားခ်င္မွစားေပမယ့္ ရုံးက ျပန္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြ စားဖို႔ မုန္႔ပဲသေရစာ ၀ယ္သြားဖို႔ သူ ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့ဘူး။
ရွားရွားပါးပါး အားလပ္ရက္ရတဲ့အခါမ်ား ဆိုရင္ ကေလးပရိသတ္ တစ္အုပ္ႀကီးကို ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြး ရင္း သူ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျဖစ္ေန တတ္တယ္။ ကြယ္လြန္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြ သူ႔ မိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာ ေမာင္ေန၀င္း ရဲ႕သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ေမာင္ေနဦးေမာင္ၾကည္လင္၊ ရီရီ၀င္း၊ ေမာင္ဥာဏ္ တို႔ ဆို သူ သိပ္ခ်စ္တယ္။ စလည္း စေလ့ ရွိတယ္။ အခု သူ ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုအုန္းထြန္း သမီးေတြ ဆုိလည္း သူ႔သမီးေတြလို႔ သူက သတ္မွတ္ထားတယ္။
ကိုအုန္းထြန္း ကို သံေယာဇဥ္ရွိလို႔ အတူေနတာထက္ သူ႔သမီးေတြကို သံေယာဇဥ္ ပိုရွိလို႔ အတူေနတာ လု႔ိေတာင္ ထင္မွတ္ရတယ္။ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ကေလးတြ တရုန္းရုန္းၾကားမွာ ေနတတ္သူမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ကိုေန၀င္း တို႔ တစ္ေတြက သူ႔ကို ကေလးဗိုလ္ႀကီး လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သားႀကီးဆိုရင္ တကယ္ကို သူ႔လက္ေပၚမွာ ႀကီးခဲ့ရတာလို႔ ဆုိႏိုင္တယ္။ ၁၉၆၇၊ ဇူလိုင္ မွာ လူထု သတင္းစာ အပိတ္ခံရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံရေတာ့ သားႀကီး က ဆယ္လသားအရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သူ႔ အေမက မဂၤလာဒုံ ေအာင္ဆန္းသူရိယလွေသာင္းေက်ာင္း မွာ ဆရာမ လုပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ကေလးကို တစ္ေနကုန္ မ်က္ႏွာလႊဲထားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးက ခ်ဴခ်ာတယ္။ နည္းနည္းေလး ကိုယ္ပူတာနဲ႔ တက္ တတ္တယ္။ ကေလးအေမကလည္း မဂၤလာဒံုမွာဆိုေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ဘူး။ အိမ္သားေတြက သူ႔ဆီပဲ လွမ္းၿပီး ဖုန္းဆက္ရတယ္။ သူ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာၿပီး ကေလးေဆးရုံ လိုက္ပို႔ရတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မဟုတ္ဘူး။
တစ္ခါ တစ္ေလ တစ္လႏွစ္ႀကိမ္ ေလာက္၊ တစ္ခါတေလ သံုးလ တစ္ႀကိမ္ေလာက္။ ဒါေၾကာင့္ သားႀကီးဟာ တကယ္ပဲ သူ႔လက္ေပၚ မွာ ႀကီးခဲ့ရတာလို႔ ဆုိႏိုင္တယ္။
တျခား ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ သူ မတူကြဲျပားတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ "နင္ဘဲငဆ" မျငင္းတတ္ တာ ျဖစ္ တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစု ဟာ အျငင္းသန္ၾကတယ္။ "ငါ့စကားႏြားရ" ေျပာတတ္ တယ္။ ေနာက္ၿပီး
နိုင္ငံေရးသမားေတြ က လက္ဖ၀ါးလို က်င့္ေလ့ရွိတယ္။ ေမွာက္ခ်ီလွန္ခ်ီ လုပ္တတ္တယ္။ သူက ဗေလာင္းဗလဲ မလုပ္တတ္ဘူး။
သူ ကိုင္ခဲ့တဲ့မူကို အခုိင္အမာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သေဘာထား တင္းမာတာလို႔ သတ္မွတ္ ၾကတာျဖစ္ တယ္။ ႏိုင္ငံေရး သမား ဆိုတာ ရပ္တည္ခ်က္ ခုိင္မာရတယ္။ အေျခခံမူကို အေရာင္းအ၀ယ္ မလုပ္ရဘူး။ စည္းရုံးေရးနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ျငင္သာရမယ္။ အဲဒီလို ဆိုၾကတဲ့အတုိင္း သူ က်င့္ႀကံ ေနထုိင္ ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
သူဟာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေထာင္နန္းစံခဲ့ရတဲ့ ပါတီထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့သူ႔ကို အခုထိ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ မျမင္ဘဲ သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္ လို႔သာ ျမင္ေန ဆဲ ျဖစ္တယ္။ မူကို အျပဳအျပင္ မခံတာ၊ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္တာဟာ သတင္းစာဆရာမ်ားရဲ႕ အေျခခံအက် ဆံုးက်င့္၀တ္ ျဖစ္တယ္။
သတင္းသမား ဆိုတာ ျဖစ္တာကို ျဖစ္တဲ့ အတုိင္း၊ ျမင္တာကို ျမင္တဲ့အတုိင္း ေရးရတယ္။ ျဖည့္တာ စြက္တာ မလုပ္ရသလို ျဖဳတ္တာ ေဖ်ာက္တာလည္း မလုပ္ရဘူး။ သနပ္ခါးလိမ္း ပန္းပန္ၿပီး လူျမင္ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ရသလို၊ လူျမင္မေကာင္း လို႔ ဆိုၿပီး ထိမ္ခ်န္တာလည္း မလုပ္ရဘူး။
သတင္းစာဆရာ ဗီဇစိတ္နဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ၀င္လုပ္ရေတာ့ လူေတြက သူ႔ကို အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ခ်င္ တဲ့ သေဘာ ထား တင္းမာသူ လို႔ ျမင္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ကိုယ္တုိင္ က ႏိုင္ငံေရး သမား ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔လည္း သူ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ မလုပ္မျဖစ္လို႔ အေရးေတာ္ ပံုႀကီးအတြင္း ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ဇြတ္အတင္း "ေပၚတာ" ဆြဲသလို အဆြဲခံ ခဲ့ရလို႔ ႏိုင္ငံေရးသမား
ျဖစ္သြားခဲ့ရတာသာ ျဖစ္တယ္။
သူက သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုးကို သတင္းစာထဲမွာပဲ ျမဳပ္ႏွံထားတာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းစာ ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကို "ကြိ" လို ၊ "ဥတၱရအလင္း" လို သတင္းစာဆရာေတြရဲ႕အေၾကာင္းေရးတဲ့စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ရင္း နဲ႔ "ရေသ့စိတ္ေျဖ" လုပ္သူ ျဖစ္တယ္။
အခုအခ်ိန္က ျမန္မာစာနယ္ဇင္းေလာကမွာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ၂၀၀ ေလာက္အထိ ထြက္ရွိလာ
တဲ့ စံခ်ိန္တင္ရတဲ့ ကာလ ျဖစ္တယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ အစိတ္ၾကားေယာက်္ားေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ အားတက္သေရာ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။ သတင္းစာ ပညာသင္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ မရွိေလေတာ့ ဒီသူငယ္ေလးေတြ အားလံုးဟာ မုဆိုးစိုင္သင္ ဆိုသလုိ "လုပ္ရင္းသင္၊ သင္ရင္းလုပ္" လုပ္ေနၾကရ ရွာတယ္။ အုတ္ အေရာေရာ၊ ေက်ာက္ အေရာေရာ ျဖစ္ေနၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ "ဥတၱရအလင္း" ျပန္ ထုတ္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာ မိတယ္။
"ဥတၱရအလင္း" က သတင္းစာေလာကအေၾကာင္း မီးေမာင္းထုိးျပထားတဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္တယ္။ သတင္းစာ အလုပ္ကို သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းလုိ႔ သေဘာထား တဲ့ "တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ" သတင္းစာနဲ႔၊ သတင္းစာလုပ္ငန္းကို စီးပြားရွာဖို႔ နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္ဖို႔ အသံုးခ်တဲ့ "ေပါက္လႊတ္ပဲစား" သတင္းစာေတြ အေၾကာင္း ကို ရွင္းခနဲ ထင္းခနဲျမင္သာေအာင္ ေရးထားတဲ့ အတြက္ "မုဆိုးစိုင္းသင္" စမ္းတ၀ါး၀ါး လုပ္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြ အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။
ဒါ့အျပင္ သိကၡာသမာဓိ ရွိတဲ့ သတင္းစာဆရာ ဆိုတာ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးျဖစ္တယ္၊ "အ၀ါေရာင္သတင္း စာဆရာ" ဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခြဲျခားၿပီး သိနားလည္ေအာင္လည္း လုပ္ေပးပါ လိမ့္မယ္။ ကမၻာတစ္ခု လံုး မွာ သိကၡာရွိ သတင္းစာ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားေနၿပီ။ အမ်ားစုက စီးပြား ရွာဖို႔ အျမတ္အစြန္း မ်ားမ်ား ရဖို႔ ဘာမဆို လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းစာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။
"သတင္းစာ လုပ္ငန္းကို မ်ား ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူေပေသာ ကိစၥလို လုပ္ၿပီး တရားေဟာေနေသးတာ၊ ပတ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲ သုစရိုက္သမားေတြ၊ တလြဲဆံပင္ေကာင္းတဲ့ သတင္းစာစုတ္နဲ႔ ေလာကနိဗၺာန္ ဖန္ဆင္းခ်င္တဲ့ ျမႇင့္တင္ေရး သမားေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ ၾကည့္လို႔မရဘူး"ဥတၱရအလင္းထဲက "လီယိုနဒ္ေညး"ရဲ႕ စကားထဲက သတင္းစာသမားမ်ိဳးေတြပဲ ဒီေခတ္မွာ မ်ားေနတယ္။
"ဒီလုပ္ငန္းကလည္း တျခားလုပ္ငန္းေတြလိုပဲေပါ့။ေငြရဖို႔နဲ႔ ၾသဇာႀကီးဖို႔ ဆိုတဲ့ ပန္းတုိင္ ႏွစ္ခုပဲ ရွိတာပါဗ်။ အဲဒီ ပန္းတုိင္ ေရာက္ဖို႔ ေစာင္ေရတိုးရမယ္။ ေစာင္ေရတိုးဖို႔ လူဖတ္ခ်င္တာေတြကို ေရးရမယ္။ လူအမ်ားစုႀကီး ဖတ္ခ်င္တဲ့ "ဓာတ္စာ" သတင္းက ဘာလဲ။သူတို႔ ဖတ္ခ်င္တာက အေရရႊမ္း တဲ့ မေတာ္တေရာ္ သတင္းေတြ ဗ်။ အညႇီအေဟာက္ သတင္းေတြ၊ အမနာပ သတင္းေတြ၊ အျမဴအဆြ သတင္းေတြဗ်။ ရာဇ၀တ္ရုံး သတင္းေတြ၊ ထရံေပါက္ က သတင္းေတြနဲ႔ ေစာင္ေရ ခုႏွစ္သန္းအထိ ေရာက္ေနတဲ့ "တနဂၤေႏြ အေထာက္ေတာ္"က သက္ေသခံေန တာပဲ"
"ေညး"ရဲ႕ စကားေတြက ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚက သတင္းစာနဲ႔ ဆက္စပ္ မီဒီယာ လုပ္ငန္း အားလံုး ကို အခုအခါ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကၿပီး အျမတ္အစြန္း ရေရးအတြက္ သက္သက္သာသာ လုပ္ကိင္ေနၾကတာေၾကာင့္ "စတုတၳမ႑ိဳင္" ပီသတဲ့ သတင္းစာ ဆိုလို႔ နည္းနည္းပါးပါး ပဲ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
"ဥတၱရအလင္း" ကို လူငယ္ေတြ ဖတ္ၿပီး "ဟင္နရီေပ့"ကို အားက်ရုံေလာက္ ရွိတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေန နဲ႔ ေက်နပ္ႏိုင္ပါၿပီ။
လူထုစိန္၀င္း
၂၂.၁၁.၁၁.
စာနယ္ဇင္း ဗီဇစိတ္နဲ႔ ဆို စာနယ္ဇင္း လုပ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္.. ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မဟာဗ်ဴဟာ ေဖၚေဆာင္ၿပီး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ပါ.. စာနယ္ဇင္း လိုသြားက်င့္လို႔ မရပါဘူး... သူရိုးသားတယ္ ဆိုတာ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္တယ္.. သို႔ေသာ္ သူရဲ႕ တင္းမာလြန္းတဲ့ လမ္းစဥ္ကို မၾကိဳက္ပါ..