စိုးရိမ္မိသည္ ျမန္မာျပည္

လွေရႊ

အမိျမန္မာျပည္ကို ဒုတိယ အႀကိမ္သြားရမည့္ မိသားစုအေရးကိစၥ တစ္ခု ေပၚေပါက္ခဲ့ျပန္သည္။ ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမတြင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ အစိုးရႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားေျပာရန္ (၂၀၁၂) မတ္လအတြင္း ေရာက္ရိွခဲ့ပါသည္။ အစိုးရ၏ ဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ သြားခဲ့ရသည့္အတြက္ အမိႏိုင္ငံ၏ လူေနမႈဘ၀ အဖုံဖုံကို မေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေခ်။ သို႔ေသာ္ ယခုအႀကိမ္မွာမူ မိသားစု က်န္းမာေရး ကိစၥအတြက္ သြားရမည္ ့ခရီးျဖစ္သည့္အတြက္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္အတြင္း အမိျမန္မာျပည္ႀကီး၏ တိုးတက္ေနေသာ လူေနမႈဘ၀ အဖုံဖုံကို ေလ့လာခြင့္ ရရွိမည့္အေရးကို အားတက္ေနမိသည္။

ထိုင္းဖက္ကမ္း ဂိတ္အမွတ္ (၂) မွ အမိျမန္မာျပည္ဖက္ကမ္းကို စက္ေလွ ကူးတို႔ႏွင့္ ကူးခဲ့သည္။ အမိ ျမန္မာျပည္ဘက္ ကမ္းကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔လိုက္ရ သည္က ခရီးသည္မ်ားတြင္ ပါလာသည့္ အထုပ္အပိုးမ်ားကို သယ္ယူေပးမည့္ ကေလး၊ လူႀကီး အလုပ္သမားမ်ားက အထုပ္အပိုးကို အလုအယက္ သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ တိုးေ၀ွ႔ သယ္ယူေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကမ္းနဖူးကို ေရာက္ၿပီး အထုပ္အပိုးကို ခ်ကာ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးက ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ ေမာင္ေလးဟု ေမးလိုက္စဥ္ “က်ပ္ ေျခာက္ေထာင္” အမ ဟု အထုပ္ထမ္းသည့္ ေကာင္ေလးမွ ေျပာဆိုသည္ကို ေတြ႔ရစဥ္ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ ေလွေပၚမွ အထုပ္ ငါးထုပ္ကို ကမ္းနဖူးေပၚကို သယ္ယူစရိတ္က က်ပ္ေျခာက္ေထာင္တဲ့။

လူမမာ တစ္ဦးအေနနဲ႔ ရန္ကုန္ထိ သြားရမည့္ခရီးကို စိုးရိမ္မိသည့္အတြက္ ႀကိဳတင္လက္မွတ္ ၀ယ္ရန္ ဇနီးကို ေျပာဆိုခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကား ဤလမ္း ဤခရီးကို အေတြ႔အႀကဳံရွိသူပီပီ ႀကိဳတင္ ၀ယ္ယူဖို႔မလို အပ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ျမ၀တီ-ရန္ကုန္ ခရီးစဥ္ကို က်ပ္ ရွစ္ေထာင္ျဖင့္ ေျပးဆြဲေနေသာ ကားလိုင္းမ်ား အမ်ားအျပားပင္။ ျမ၀တီ-ရန္ကုန္ တစ္ရက္နဲ႔ တစ္ညအိမ္ ခရီးကိုမွ က်ပ္ရွစ္ေထာင္ ေပးရေသာ္ လည္း ေလွေပၚမွ ကမ္းနဖူးေပၚကို ငါးမိနစ္ႏွင့္အၿပီး အထုပ္ ထမ္းေပး ေသာ လူငယ္ကေလး ေတာင္းေသာ က်ပ္ေငြ ေျခာက္ေထာင္ကား မမ်ားေပဘူးလား။

လုပ္အားႏွင့္ လုပ္ခ မွ်တမႈ မရွိဘဲ ေတာင္းဆိုေနျခင္းသည္ သဘာ၀ မက်လွေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္ကို ပထမဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ေတြ႔ ျမင္လိုက္ရၿပီးေနာက္ က်ေနာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ဤသည္မွာကား ျမန္မာျပည္ ကိုယ္ပိုင္ခရီးစဥ္ အစဟုပင္ ဆိုရေပအုံးမည္။ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ နင္တို႔ယူခ်င္ယူ မယူခ်င္ေန က်ပ္ေလးေထာင္ ယူလိုက္တဲ့။ အစကတည္းက သည္ေလာက္ေပးရမည္ကိုသာ သိရွိပါက မည္သည့္ အထမ္းသမားကိုမွ ထမ္းခြင့္ေပးမည္မဟုတ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ထမ္းလိုက္မည္ဟု က်ေနာ့္ အမ်ိဳးသမီးကို လွမ္းေျပာမိသည္။

ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း နဖူးေပၚတြင္ ခရီးသည္မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည့္ ျမ၀တီ ၿမိဳ႔သည္ကား အနာဂတ္ တြင္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အာဆီယံ စီးပြားေရးဇုံတြင္ ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ဗီယက္နမ္တို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရာတြင္ အေရးႀကီးသည့္ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္လာမည့္ ၿမိဳ႔ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။

ခရီးသည္တင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ျဖင့္ မလိုက္ဘဲ ဗန္ကားေလးကို တျခားလူႏွစ္ဦးႏွင့္ အစုအစပ္လုပ္ကာ ဘားအံၿမိဳ႔ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္၏ ႏွစ္ႏွစ္သားေလးမွာ ကား ခရီးသြားလာပါက အလြန္ ေပ်ာ္ရႊင္ တတ္ေသာ သူပင္ျဖစ္ပါသည္။

ကားဒရိုင္ဘာကလည္း သေဘာေကာင္းသည့္လူရႊယ္ ျဖစ္သည္မို႔ သုံးနာရီခန္႔ၾကာမည့္ ေဒါနေတာင္ခရီးတြင္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ခဲ့သည္။

က်ပ္ရွစ္ေထာင္တန္ ျမ၀တီ-ရန္ကုန္ လိုင္းကားကို စီးပါက လူတစ္ဦးအတြက္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္မည့္ က်န္းမာေရး ဆိုင္ရာ ျပသနာမ်ားကို ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ ဆီးခဏခဏ သြားတတ္သည့္အတြက္ ခရီးမသြားမီ ညကတည္းက ေရကို ေလ်ာ့ေသာက္ခဲ့သည္။ အစားကိုလည္း ေလ်ာ့စားခဲ့သည္။

အထူးသျဖင့္ ၀မ္းခ်ဳပ္တတ္သည့္ အစာမ်ားကို ေရြးကာ စားေသာက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္း တဆယ္ေက်ာ္ ျမန္မာ
ျပည္တြင္း ခရီးေ၀းေ၀းလံလံ မသြားဘူးသည့္ က်ေနာ့္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။ ဘားအံၿမိဳ႔ထိ တစ္ဦးကို က်ပ္တစ္ေသာင္းေပးကာ စီးလာေသာ္လည္း ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႔ကို ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ မထိုးမီ ေရာက္ရွိသြားသည့္အတြက္ ရန္ကုန္-ေကာ့ကရိတ္ ကားကို ေျပာင္းစီးကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကို ခရီးဆက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

ေကာ့ကရိတ္-ရန္ကုန္ ခရီးတြင္ ခရီးသည္တစ္ဦးလ်င္ က်ပ္ေငြ ငါးေထာင္သာ ေပးရေသာ္လည္း ခရီးသည္ တစ္ဦးလွ်င္ပါလာသည့္ အိတ္အတြက္ ေပးရသည့္ ေငြက ခရီးသည္၏ စရိတ္ႏွင့္ တန္းတူျဖစ္ေနသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ အေနၾကာခဲ့ေသာ က်ေနာ့္အဖို႔ အထူးအဆန္းပင္ ျဖစ္မိေတာ့သည္။ ထိုင္းနိုင္ငံတြင္ကား ခရီးသည္ တစ္ဦးတြင္ ပါသည့္ ခရီးေဆာင္အိတ္ အပါအ၀င္ အျခားေသာ အိတ္ႀကီး အိတ္ငယ္မ်ားကိုပင္ အခမဲ့ တင္ေဆာင္ခြင့္ ျပဳသည္ကိုေတြ႔ရသည္။

က်ေနာ့္တို႔သြားသည့္ ေန႔ကား ကရင္ျပည္နယ္တခုလုံးကို ေရကမၺလာက လြမ္းမိုးထားသည့္ ေန႔ျဖစ္ေနျပန္ သည္။ မိုးကလည္း ရြာလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာ ေသာ ခရီးသည္တို႔၏ ဓါတ္ႀကီး ေလးပါး အစုအေ၀းကို ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ေရး လုပ္ေနသည့္ ကားလိုင္းမ်ားကလည္း ထည့္၍ပင္ မစဥ္းစား။ ဆီးခဏခဏ သြားတတ္ေသာက်ေနာ့္အဖို႔ ဒုကၡႀကီး လွလွေတြ႔ပါေတာ့သည္။

ျမ၀တီ-ရန္ကုန္ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္ရွိ ကားမ်ားတြင္ အိမ္သာမ်ား မပါ။ ကား ဒရိုင္ဘာကလည္း ေျခာက္နာရီ ခရီးအတြင္း လမ္းေဘးတြင္ပင္ ခဏေလး ရပ္ေပးသည္ မရွိ။ ညေနေျခာက္နာရီ ေရာက္မွ ထမင္းစား မည့္ေနရာတြင္ ရပ္နားေပး သည္။ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ခရီးသည္တို႔ကား အိမ္သာသို႔ အေျပးအလႊား သူ႔ထက္ ငါ အရင္ ေရာက္ရွိေရးကို အေျပးၿပိဳင္သလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာတစ္ခုကား ရန္ကုန္-ျမ၀တီ ခရီးစဥ္တြင္ ရပ္နားခဲ့ေသာ ေနရာရွိ အိမ္သာတိုင္း တြင္ လက္ေဆးရန္ ဆပ္ျပာမရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထမင္းဆိုင္မ်ား တြင္လည္း အိမ္သာတက္ၿပီး တိုင္း လက္ေဆးရန္ ဆပ္ျပာ မရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လက္ျဖင့္ ဖင္ေဆးရေသာ အမိျမန္မာ ျပည္သားမ်ားအဖို႔ အီးသံသရာတြင္ လည္ေနေတာ့သည္။

ည (၁၁) နာရီခန္႔တြင္ ရန္ကုန္အေ၀းေျပး ကားဂိတ္ကို ေရာက္စဥ္ တကၠစီသမားတို႔၏ ပညာ ျပမႈကို ႀကဳံေတြ႔ရေတာ့သည္။ က်ေနာ္တည္းခိုမည့္ ေနရာသည္ ကားႏွင့္ သြားပါက ဆယ္မိနစ္ ခန္႔ ခရီးအကြာတြင္ ရွိေသာ္လည္း တကၠစီသမားမ်ားမွ ငါးေထာင္-ေျခာက္ေထာင္ အထိ ေတာင္းသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တကၠစီ သမားမ်ား၏ ပညာျပမႈကို မႀကိဳက္ျဖစ္ေနေသာ အျခား ေသာ တကၠစီသမားတဦးမွာ က်ပ္သုံးေထာင္ျဖင့္ လိုက္ပို႔ေပးေတာ့သည္။

မိတ္ေဆြတဦး၏ အိမ္တြင္ တည္းခိုရင္း ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္ ႀကိဳတင္ဘြတ္ကင္ လုပ္ထားသည့္ ဆရာ၀န္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရန္ အထူးကု ေဆးရုံတခုကို ေရာက္ရွိ ခဲ့သည္။ ဆရာ၀န္မွ ရက္တို ေဆးရုံတက္ရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ေဆးရုံတက္ရန္ ျပင္ဆင္ရေပေတာ့သည္။ ေဆးရုံတြင္ မွတ္ပုံတင္ခ၊ အပါအ၀င္ ဆရာ၀န္ေၾကး ေပးၿပီးေနာက္ ေဆးရုံ တက္ရန္အတြက္ စရံေငြ ေတာင္းပါေလေတာ့သည္။

Deposit ေငြ၏ အေျခအေနသည္ ေရာဂါ၏ လကၡဏာ အေျခအေနေပၚတြင္ တည္မွီေန သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီး၏ ေရာဂါသည္ ကင္ဆာ ေရာဂါ ျဖစ္သည့္အတြက္ ႀကိဳတင္ေငြမွာကား ေျပာပင္ မေျပာ ခ်င္ေတာ့။ ဤကား ဒို႔ျမန္မာေတြရဲ့ ဓေလ့ပဲလားဟု ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။

၂၀၀၃ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ အခ်ိန္က က်ေနာ္၏ မိတ္ေဆြတစ္ဦးသည္ အဆုတ္ကင္ဆာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ခ်င္းမိုင္ေဆးရုံတြင္ တက္ေရာက္ကုသရသည္။ ေဆးရုံေရာက္ ကတည္းက ေငြစကား တစ္ခြန္းမွ မေျပာ။ အမိျမန္မာျပည္တြင္ကား လူနာတစ္ဦး ေဆးရုံတက္ပါက မိသားစု၀င္မ်ား အလုပ္မျဖစ္ေတာ့။

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကုသခဲ့ေသာ ေဆးရုံတြင္ လူနာေစာင့္ မလိုဟု တာ၀န္က် သူနာျပဳဆရာမမွ ေျပာျပသည္။ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ အသြယ္သြယ္ကို သေဘာျဖဴသည့္ နာ့စ္ေလးေတြက လုပ္ေပးေလ ေတာ့သည္။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္း မလွသည့္အတြက္ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ သုံးလခန္႔အၾကာတြင္ မိတ္ေဆြ ဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။ ေဆးရုံတာ၀န္ရွိသူမွ ကုန္က်သည့္ ေဆးရုံစရိတ္ဘီလ္ စာရြက္ကို လာေပးသည္။

ဘတ္ေငြ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ကုန္က်ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ထမင္းနပ္မွန္ရန္အတြက္ မနည္း ရုန္းကန္ေနရေသာ က်ေနာ္တို႔အဖို႔ ေပးေဆာင္ရမည္ ေငြပမာဏသည္ ျဖစ္ႏိုင္ ေျခမရွိေတာ့။ ထိုေၾကာင့္ ေဆးရုံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ရွိသူ ရုံးခန္းကို ခ်ီတက္ရေပေတာ့သည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ျဖစ္ေၾကာင္းစုံလင္စြာ ရွင္းျပလိုက္ေသာ အခါ တာ၀န္ ရွိသူမွ “ဒါဆို ဘယ္ေလာက္တတ္ႏိုင္လဲ” ဟု ျပန္ေမးလိုက္သည္။

က်ေနာ္တို႔က ဘတ္ေငြ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ေပးေဆာင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုလိုက္ေသာ အခါ က်ေနာ္တို႔ ကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆုိပါေလေတာ့သည္။

တေလာက မဲေဆာက္ေဆးရုံတြင္ တက္ေရာက္ ကုသေနသည့္ မိတ္ေဆြလူနာ တစ္ဦးကို သြားေရာက္ သတင္းေမးစဥ္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြနဲ႔ ကုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္ ျမန္မာျပည္မွ အမ်ိဳးသမီးငယ္ငယ္ တစ္ဦးသည္ ႏွလုံးေရာဂါကို တက္ေရာက္ ကုသေနသည္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ က်ေနာ္ သတင္းေမးသည့္ အခ်ိန္မွာ ေရာဂါ သက္သာ သြားၿပီျဖစ္သည့္ အတြက္ ေဆးရုံ က ဆင္းနိုင္ေၾကာင္း တာ၀န္က် ဆရာ၀န္မွ လာေျပာသည္။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္ ေဆးကုသ ကုန္က်စရိတ္ ကို ေဆးရုံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ရွိသူ တစ္ဦးမွ စာရြက္ကိုပါ လာေပးသည္။

ထိုင္းစကား မတတ္ရွာေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ကို အနီးအနား က ထိုင္းစကားတတ္သူ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ကူညီေျပာေပးၾကသည္။ ထိုင္းေငြ ဘတ္ငါးေသာင္းေက်ာ္ ကုန္က်ေၾကာင္း ဘာသာျပန္ အမ်ိဳးသမီး က ေျပာျပသည္။

တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္သည္ ဘတ္ေငြ တစ္ေထာင္တန္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ျပလိုက္သည္။

“က်မမွာ ပါလာတာ အကုန္ပဲ” တဲ့။ ေဆးရုံးတာ၀န္ရွိသူတြင္လည္း မေက်နပ္ေသာ မႏွစ္သက္ေသာ အမူအယာမ်ိဳး တစက္ကေလးမွ မေတြ႔ရ။ ေဆးရုံတာ၀န္ရွိသူမွ သူ႔ရုံးခန္းကို ခဏလိုက္ခဲ့ရန္ လူနာရွင္ အမ်ိဳးသမီးကို ေခၚေဆာင္သြားပါေတာ့သည္။

လူနာခန္းရွိ လူနာေစာင့္မ်ားႏွင့္ အျခား ထိုင္း၊ ျမန္မာ လူမ်ိဳး အသီးသီးတို႔သည္ ကေလးမေလး၏ ရုံးခန္းက အျပန္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေပေတာ့သည္။ က်ေနာ္သည္လည္း အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ မိတ္ေဆြ၏ ကုတင္ေဘးတြင္ ကေလးမေလး၏ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ေနာက္ မိနစ္ (၂၀) ခန္႔ အၾကာတြင္ ႏွလုံးေရာဂါသည္မေလး အၿပဳံးမ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“က်မ အိမ္ျပန္စရိတ္ ဘတ္ (၅၀၀) ျပန္ေပးလိုက္တယ္” ဟု ကေလးမေလးက ျပန္ေျပာျပေတာ့ အမ်ိဳးခ်စ္ေသာ ဒို႔ျမန္မာမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားသည္လည္း အျပဳံးပန္း မ်ားျဖင့္ ေ၀ဆာ ေနေလေတာ့သည္။ လူသားဆန္ေသာ လူသားမ်ားကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရေသာအခါ က်ေနာ္၏ ပါးျပင္ေပၚသို႔ ေႏြးေထြးေသာ အရာတခု ျဖတ္သန္း စီးဆင္းသြားခဲ့သည္။

လူသားဆန္ေသာ လူမ်ားႏွင့္ လူသားမဆန္ေသာ လူမ်ား၏ ျခားနားျခင္းမ်ားကို က်ေနာ္စဥ္စားေနမိသည္။ က်ေနာ္ ျဖတ္သန္းလာရေသာ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္တြင္ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ေသာ ေသာင္းရင္း ျမစ္ကမ္းနဖူးက အထမ္းသမားေလး၊ ခရီးသည္တင္ေဆာင္ခႏွင့္ ခရီးေဆာင္အိတ္ဖိုးကို ညီတူညီမွ် ေကာက္ခံယူေသာ ခရီး ပို႔ေဆာင္ေရး ကုမၸဏီ၊ အိမ္သာတြင္ ဆပ္ျပာ မရွိရွာေသာ ထမင္းဆိုင္မ်ား၊ ရန္ကုန္ အေ၀းေျပးဂိတ္တြင္ လႈပ္ ရွားေနေသာ တကၠစီေမာင္းသူမ်ားႏွင့္ က်ပ္ေငြ သိန္း သန္းခ်ီ ႀကိဳတင္ေငြ ေပးသြင္းရေသာ အထူးကု ေဆးရုံတို႔ သည္ အမိ ျမန္မာျပည္၏ တာ၀န္ကို အခန္းက႑ တေနရာကေန တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကသည္ ဟု ေတြးေတာမိပါသည္။

အနာဂတ္ အမိျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္လည္း စုိးရိမ္ပူပင္မိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

လွေရႊ
ေခတၱ (ရန္ကုန္)