ပြဲၿပီးတဲ့ေန႔

~

အျဖဴေရာင္ ၊ေရႊ၊

ကၽြန္မ နာမည္ ယဥ္ေလးခင္။ ကဲ- ဒါဆို ကၽြန္မ ဘာေန႔သမီးလဲ ရွင္ သိမွာ။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ အင္း- အတိအက် ေျပာရရင္ေတာ့ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔မွာ ေမြးခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဟူးသမီး စစ္စစ္ေပါ့။

ေရကို မေရာတာ။ ဗုဒၶဟူးသမီးလုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ “ရွဴးရွဴးဒိုင္းဒိုင္းသမား စိတ္ျမန္လက္ျမန္။ ဒါေပမဲ့ ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးတာပဲ” ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္က တစ္ခါတည္း တြဲပါလာတတ္တာ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။ ကၽြန္မက စိတ္ျမန္ကုိယ္ျမန္။ အဲ အဲ ေနာက္ၿပီး ရိွေသးတာ၊ “ဗုဒၶဟူးဆုိေတာ့ တစ္ေန႔ သံုးခါ ႐ူးေပါ့” တဲ့။ အတက္ၾကမ္း၊ အက်ၾကမ္းတဲ့ စိတ္ကေလးကို ပညာသားပါပါ ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ စကား ေနမွာေပါ့။ အဲဒါလည္း ဟုတ္တယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ကၽြန္မက စိတ္ဆိုး လြယ္တာကိုး။ စိတ္ဆုိးတဲ့ အခ်ိန္မ်ားေတာ့ သူႏိုင္၊ ကိုယ္ႏိုင္ ဦးေအာင္ေျပာလုိက္၊ ဆုိလိုက္။ စိတ္ေျပတဲ့ အခ်ိန္မ်ားက်ေတာ့လည္း ရယ္လုိက္ ေမာလုိက္ဆုိေတာ့ တစ္ေန႔ သံုးခါ ႐ူးတယ္ ေျပာခံရတာလည္း မလြန္ပါဘူး။

အဲဒီ ဗုဒၶဟူး သမီးက ကိုယ့္စိတ္တုိင္းက် ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တာ။ ႂကြက္ေတြနဲ႔ ေတြ႔မွပဲ အစြယ္ကို က်ဳိးေရာ။ ဟုတ္ပ၊ ႂကြက္ဆုိတဲ့ အေကာင္ကလည္း အေကာင္သာ ေသးတာ အင္မတန္ ကူလီကူမာ မ်ားေတာ့၊ အဲဒီ အေကာင္ေသးေသး ႂကြက္နဲ႔ ေတြ႔မွ အင္မတန္ အေကာင္ႀကီးၿပီး အၿမီးရွည္တဲ့ ဆင္ဆုိတဲ့ အေကာင္ႀကီး ဖင္ထုိင္က်ေရာ၊ ပက္လက္လန္ေရာ။

ယဥ္ေလးခင္ ဆုိတဲ့ ဗုဒၶဟူးသမီး ကၽြန္မမွာ အစ္မတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ ၾကာသပေတးသမီး။ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဗိုလ္မထားဘူး။ အတြင္းစကားေျပာရရင္ ေရ၀တ္ခ်ဳိးတဲ့ ထဘီေတာင္ ေျခေထာက္နဲ႔ ခတ္ၿပီး ကြင္းလံုးပံုထားခဲ့တာ။ ထမင္းစားတဲ့ အခါမ်ား ထမင္းေရာ၊ ဟင္းေရာ ပန္းကန္ေလးထဲ ပံုစား၊ ၿပီးတာနဲ႔ ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ဆံုးထပ္ ထိုးထည့္ခဲ့တာပဲ။ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ ေဘစင္ေပၚေတာင္ မတင္ဘူး။ ကၽြန္မ အေဖကေတာင္ အခ်စ္ဆံုး သမီးႀကီးရဲ႕ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူး။

“သူမ်ား ဘုရင္မႀကီးျဖစ္ရင္ ခက္မယ္” တဲ့။

အစ္မႀကီးကလည္း စီးပြားရွာတဲ့၊ ေငြ၀င္တဲ့အလုပ္ကလြဲရင္ က်န္တာ ဘာမွ စိတ္ မ၀င္စားဘူး။ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာရင္း ေျပာရင္း သူငယ္ငယ္က အျဖစ္ကေလး သတိရမိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မက ခုတင္ တစ္ခုတည္း အိပ္တာေလ။ တစ္ရက္ေတာ့ ညဘက္ႀကီး အိပ္ေနရင္း ခုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်ပါေလေရာ။ အံမယ္၊ မေခ်ာက ခုတင္ေပၚ ျပန္မတက္ဘူး။ က်တဲ့ ေနရာမွာပဲ ေကြးေကြးေလး ဆက္အိပ္တာ။ မနက္လင္းတဲ့ အထိ။ အဲလို နာမည္ေကာင္းေတြနဲ႔။ ေငြရွာတဲ့ ေနရာမွာ ဇြဲရိွသေလာက္ အိမ္တြင္းမႈတုိ႔၊ သန္႔ရွင္းေရးတုိ႔မ်ား ကိုယ္နဲ႔ မဆုိင္သလုိ အပ်င္းႀကီး၊ စည္းကမ္း မရိွတဲ့ အစ္မနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္နီးနီး ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ျပန္ခ်စ္လုိက္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက မတည့္ဘူး ဆုိတာ အစ္မနဲ႔ မတည့္တာေနာ္။ “ၾကာသပေတးသမီး” ကို မတည့္တာ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒီလိုနဲ႔ ဗုဒၶဟူးသမီးက ၾကာသပေတးသမီးကို သစၥာေဖာက္ၿပီး အခ်စ္ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါ။ “သူ႔မွ မရရင္ကြယ္ အဆိပ္ေသာက္ သတ္ေသမယ္” ဆုိတဲ့ အခ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရး ႏြံထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခုန္ဆင္းခဲ့ပါေရာ။ ၾကာသပေတး သမီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္တတ္၊ အႏိုင္ယူတတ္တဲ့ ဗုဒၶဟူးသမီးက “နင့္ကို ခ်စ္လြန္းလုိ႔ နင္နဲ႔တူတဲ့ ၾကာသပေတးသားကို ရွာယူတာပါဟယ္” လုိ႔ ပလီခဲ့ေသးတာ။ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေတာ့ အမ်က္ေျပမလားလို႔ ေရႊနားေတာ္သြင္း ဧခ်င္းကေလး ဆုိျပမိတာေပါ့။

ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စေတာ့တာပဲ။ ယဥ္ေလးခင္ ပါးစပ္က “ၾကာသပေတး သားသမီးေတြမ်ား” လို႔ ေရာေသာေကာေသာ ေျပာရေလာက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ ၾကာသပေတးသမီးနဲ႔တုန္းက အလုပ္မွာ စာရင္းဇယားတို႔၊ ေပးစာတုိ႔ ဆုိရင္ အစ္မႀကီးက ပါးစပ္ကေျပာ၊ ကၽြန္မက လုိက္ေရး။ ေဘာပင္ကိုင္ရမွာ ပ်င္းလို႔ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အစ္မႀကီး စာေရးရင္ မလုိအပ္တဲ့ စကားလံုးေတြမွာ ၀စၥႏွစ္လံုးေပါက္ေတြ ထည့္တာ။ ဥပမာ ေျပာရရင္ (ပဲး၊ ဘဲး) အဲဒါမ်ဳိးေတြ။ ေရးခ်ဆုိရင္ ႏွစ္ခါ ထပ္ေရးတာ (ေအာာင္၊ ေကာာင္း) အဲဒီလုိေပါ့။ အံမယ္ တကယ့္ကို ၀စၥႏွစ္ လံုးေပါက္တို႔၊ ေအာက္ျမစ္တုိ႔ ထည့္ရမယ့္ ေနရာမ်ဳိးက်ေတာ့ မထည့္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ စာေရးရင္ အၿမီးအေမာက္ မတည့္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ေရးခိုင္း။

ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားကလည္း အစ္မႀကီးနဲ႔ တစ္ပံုစံတည္း။ တစ္ထပ္တည္း။ အံ့ၾသစရာ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံု မွားပံုမွားနည္းကအစ တစ္ထပ္တည္း။ စာေရးပ်င္းပံုကလည္း အတူတူ။ တူလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ ၾကာသပေတးသားသမီး ႏွစ္ေယာက္လံုး ညအိပ္ အ၀တ္အစား သီးသန္႔ မထားဘူး။ အျပင္က ျပန္လာရင္ ထိုးလွဲ အိပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔ ျပင္ဦးလြင္က ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ေအးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားတာကိုး။ ကၽြန္မက စိတ္ဆိုးၿပီး အက်ႌလဲခိုင္းရင္ “လူ႔ထက္ ဘယ္ဟာမွ အဖိုးမတန္ဘူး” တဲ့။ အဲဒါလည္း တစ္သံတည္း။ တစ္ေယာက္အသံ တစ္ေယာက္ ၾကားလုိ႔ ကူးခ်တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ စ႐ိုက္ သဘာ၀ကိုက တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္ ေဗဒင္၊ လကၡဏာ ၀ါသနာပါတာ၊ အားရင္ အိပ္ရာထဲ ေက်ာခင္းေနတာ၊ စာေရးပ်င္းၿပီး ကိန္းဂဏန္းေတြ ဦးေႏွာက္ထဲ ထည့္မွတ္ထား ဘယ္အခ်ိန္ေမးေမး ေဒါက္ခနဲ ေျဖႏိုင္တာ၊ ဂဏန္းေပါင္းစက္ မကိုင္ဘဲ ပါးစပ္က ပြစိပြစိ ရြတ္ၿပီး စိတ္နဲ႔ ေပါင္း၊ ႏုတ္၊ ေျမႇာက္၊ စား လုပ္တာ၊ အပ်င္းႀကီးတာကေန စည္းကမ္း မရိွတာထိ တစ္ထပ္တည္းမွ တစ္ထပ္တည္း။

ကၽြန္မမွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ အရင္တုန္းက အစ္မႀကီးနဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္ခ်င္း ရန္ျဖစ္ရတယ္။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူတို႔ကလည္း ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္မ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ မသိသလို၊ မၾကားသလို အျပံဳးမပ်က္ေတြေလ။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ “ၾကာသပေတးသားသမီးေတြမ်ား” ဆုိၿပီး ေျပာေနက်။

ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း က်ေတာ့လည္း သူတို႔က စီးပြားရွာတဲ့သူေတြ၊ ကၽြန္မက အိမ္မွာ ေနတဲ့သူ။ ဆင္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး လွစ္လွစ္ျမည္တဲ့ ႂကြက္ကို မမီႏိုင္သလိုဘဲ။ သူတို႔ အ႐ႈပ္ေတြ ကၽြန္မက ဒိုင္ခံ ရွင္းေပး ရတာခ်ည္းပါပဲ။

အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မ သားဦး ကုိယ္၀န္ ေမြးရေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာသပေတး သားသမီး မေမြးဘူးလုိ႔ လူတုိင္းကို ေျပာခဲ့တာပဲ။ အခုျပန္ေတြးရင္ အခု ရယ္ခ်င္တယ္။ အဟုတ္။ ဗုဒၶဟူးသမီး ေမြးခါနီးေလ ၾကာသပေတးသား သမီးႏွစ္ေယာက္က ေဗဒင္၊ ယၾတာေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေလ။ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ရက္ကို ခြဲေမြးမယ္။ ေမြးမယ့္ ဆရာ၀န္ကို ဘယ္ပန္းေဆာင္ခိုင္း။ လူနာက ဘာအေရာင္၀တ္။ အိုး... ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေအာင္ တြက္ထားလိုက္ၾကတာ။ တကယ္လည္း ေမြးေရာ Due Date ထက္ ႏွစ္ပတ္ေစာေမြးေတာ့ အပ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္က ရန္ကုန္က ေရာက္မလာေသးခ်ိန္ ဗိုက္ကလည္း နာလွၿပီ။ ႐ိုး႐ိုးပဲ ေမြးျဖစ္လုိက္တယ္။

အံ့ၾသစရာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ခုနစ္ရက္၊ ခုနစ္ေန႔ ရိွတာ ရာဟုပါ ထည့္တြက္ရင္ ရွစ္ေန႔ရိွတဲ့အထဲ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ ၾကာသပေတးသားကေလးမ်ား ျဖစ္ရသတဲ့။ ဆင္ႀကီး ပက္လက္လန္တာေပါ့။ ၾကာသပေတး သားသမီးေတြ အက်င့္ မႀကိဳက္လုိ႔၊ မခံစားႏိုင္လြန္းလို႔ ကိုယ္၀န္ စရွိၿပီ ဆိုကတည္းက ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာသပေတးေန႔ မေမြးဘူး ႀကိမ္းလာခဲ့တာ ၾကာသပေတးေန႔မ်ား ေမြးျဖစ္ေအာင္ ေမြးေသးသတဲ့။ ၾကာသပေတးေတြ ေအာင္ပြဲခံေတာ့တာေပါ့။

လျပည့္၀န္းႀကီလုိ ၀ိုင္းစက္ေဖာင္းအိေနတဲ့ သားႀကီးကို ခ်စ္မ၀၊ ၾကည့္မ၀၊ နမ္းမ၀၊ မသိစိတ္ရဲ႕ ဟိုးေထာင့္ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ျဖစ္ရေလျခင္းလုိ႔ ညည္းမိတုန္း။ ဒီလုိနဲ႔ အင္အား ေကာင္းလာတဲ့ ၾကာသပေတး သံုးေယာက္ရယ္၊ သနားစရာ ဗုဒၶဟူး တစ္ေယာက္ရယ္ ဘ၀ႀကီးထဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ လုိက္တာ သားႀကီး ၃ ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ေပါ့။ အခုက်ေတာ့ ေျပာစရာ လူတစ္ေယာက္ ထပ္တိုးတာ ေပါ့ေလ။ သားကေလးကပါ နားမလည္ ပါးမလည္နဲ႔ “သားက ၾကာသပေတးသားေနာ္” တဲ့။ မေအလုပ္တဲ့ ကၽြန္မကလည္း ထစ္ခနဲဆို “ၾကာသပေတးသားေတြမ်ား” ေျပာလို႔ေကာင္းတုန္း။ သူတုိ႔က ၀စီပိတ္ ပိတ္ၿပီး ကာယကံေျမာက္႐ႈပ္သမွ် မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မက အပင္ပန္းခံ ရွင္းလုိက္၊ သိမ္းလိုက္၊ မခံခ်ိ မခံသာ ေျပာလုိက္ေပါ့။

ကၽြန္မရဲ႕ ႂကြက္ေတြကလည္း သားကေလး တေမ့တေမာၾကည့္တတ္တဲ့ Tom & Jerry ထဲက ႂကြက္ကေလးေတြနဲ႔ မကြာမျခားပါဘဲ။ သားကေလးက Tom & Jerry ကုိ မ်က္စိ မမွိတ္တမ္း မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္းၾကည့္ၿပီးမ်ား တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနရင္ ကၽြန္မက အလုိလုိ ေနရင္း ေနမထိထုိင္မထိ ျဖစ္ေနရတာ။ ရင္ထဲမွာ အခုအခံ တစ္ခုရိွေနရင္ ကုိယ္နဲ႔ ဆုိင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ ကိုယ့္ကုိ ေျပာတာ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ တုိက္ဆိုင္တိုင္း ကုိယ္နဲ႔ ယွဥ္ထိုးခ်ိန္စက္ အေနခက္တတ္တာ လူ႔သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လား။ ကုိယ္က ႂကြက္ေတြကို မေက်မနပ္ အခံရိွၿပီးသားဆုိေတာ့ ဂလုိဘယ္လူလည္ အဲ အဲ ဂလိုဘယ္ႂကြက္လည္ Jerry ရဲ႕ဟားကြက္ေတြျမင္တုိင္း ေထာမနာျပဳမိေတာ့တာေလ။

၃ ႏွစ္ သားကေလးက Jerry ကုိ အထင္ႀကီး၊ အားက်၊ ခ်စ္ခင္ေနတာ မဟုတ္လား။ Jerry လုပ္သမွ်ေတြကို တဟားဟားနဲ႔ သေဘာက်တတ္ေနတာဆုိေတာ့ သူ႔ ကို Jerry နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တာကိုပဲ သူက သေဘာအက်ႀကီး က်ေနေတာ့တာေလ။

“သားက Jerry ေပါ့ေနာ္ ေမေမ”

“အဲဒါ သေဘာက်စရာ မဟုတ္ဘူး သားရဲ႕။ ကုိယ့္ရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵအတြက္ သူတစ္ပါးကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ေခ်ာက္တြန္းတယ္။ အႏုိင္က်င့္တယ္ ဆုိတာ ႏိုင္ငံႀကီးသား စိတ္ဓာတ္ မဟုတ္ဘူး။ လူဆုိတာ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာမွေတာ့ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ယူရတာ၊ ကိုယ့္တာ၀န္ သူမ်ားကုိ ယူခိုင္းတာတုိ႔ မလုပ္ရဘူး သားရဲ႕။ “အက်ီစားသန္က ရန္မ်ား၏” တဲ့။ သူတပါး မခံႏိုင္တဲ့အထိ စတယ္ ေနာက္တယ္ဆုိတာ အႏိုင္က်င့္ျခင္း တစ္မ်ဳိးပဲ ေပါ့။ ေမေမကေတာ့ Tom ကုိပဲ ႀကိဳက္တယ္။ Jerry လူလည္က်တာေတြ ျမင္ၿပီး မုန္းလြန္းလို႔”

ဘာမွ နားမလည္ေသးတဲ့ သားကေလးကေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ ေန႐ံုပဲေပါ့။ ေယာက်္ားနဲ႔ အစ္မကို ေစာင္းေျပာခ်င္တာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းထဲ အာ႐ံု ေရာက္ေနတဲ့ သားေလးကို ဇြတ္အတင္း လက္ခ်ာ႐ိုက္ေနမိတာ။ သားကေလးသာ ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ အရြယ္ဆုိရင္ “ေမေမ့ႏွယ္၊ စကားမ်ားရန္ေကာ”လုိ႔ ျငဴစူမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

မေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္တစ္ခုကို စိတ္တုံးတုံး ခ်ၿပီးေတာ့ကို ခ်လုိက္ေတာ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ “ၾကာသပေတး သားသမီးေတြမ်ား” မေျပာေတာ့ပါဘူးလုိ႔။
ျဖစ္ပံုက ဒီလုိေလ။

သီတင္းကၽြတ္နားရက္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု က်ဳိက္ထီး႐ိုး ဘုရားဖူးထြက္ျဖစ္တယ္။ အလုပ္ကိစၥ အေရးေပၚလာေတာ့ ေယာက်္ားက မလုိက္ျဖစ္ဘူး။ ျပင္ဦးလြင္ေစ်းထဲက ဆိုင္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ တစ္လေလာက္ကတည္းက ႀကိဳတိုင္ပင္ထားတဲ့ ခရီး ဆုိေတာ့ ဖ်က္လုိိ႔လည္း မျဖစ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မပဲ ဘုရားဖူးလုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ ဘုရားကို ေရာက္တာနဲ႔ တည္းခိုခန္းမွာ ခဏနားၿပီးမွ သားကေလး လက္ဆြဲ၊ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတက္၊ ဘုရားကို ေရႊသကၤန္း ကပ္ခ်င္တာ။ ေယာက်္ားသား ႀကီးႀကီးမားမား မပါတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မ ဘုရားလူႀကီးကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ေရႊသကၤန္း ကပ္ေပးဖို႔ ေျပာရေတာ့တာေပါ့။

ေရႊဆိုင္းေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ယွက္ကုိင္ အုပ္မိုး ဆုမ်ဳိးစံု ေတာင္းၿပီးမွ-
“အဘေရ၊ သမီးကုိ ေရႊသကၤန္းေလး ကပ္ေပးပါဦး။ ဗုဒၶဟူးေထာင့္မွာ ကပ္ေပးပါေနာ္ အဘ” ဆုိေတာ့ ဘုရားလူႀကီးက ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ဘာမ်ား မွားပါလိမ့္ေပါ့ေလ။ ဗုဒၶဟူး သမီးက ဟိုခရီးေ၀းကေန ဖူးေတာင့္ဖူးခဲဘုရားကို အေရာက္လာၿပီး ေရႊသကၤန္း ကပ္တာ ဗုဒၶဟူးေထာင့္မွာပဲ ကပ္ခ်င္တာေပါ့။ ဘုရားလွဴတယ္ ဆုိေပမယ့္ အတၱကေလး အေျခခံ ထားတာကိုး။ ဘုရားလူႀကီးက တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ဘူး။

“သမီးတုိ႔က အမ်ဳိးသားလည္း မပါလာလုိ႔ပါ”

“မဟုတ္ပါဘူး။ အဘက ဘုရားဖူးေတြကို ေရႊသကၤန္း ကပ္ေပးေနက်ပါ။ သမီးက ဗုဒၶဟူးေထာင့္မွာ ကပ္ပါဆုိေတာ့...

“ေၾသာ္ သမီးက ဗုဒၶဟူး သမီးေလ အဘရဲ႕”

“မဟုတ္ဘူး၊ ဗုဒၶဟူးေထာင့္က ကပ္လို႔ မရဘူး။ ဗုဒၶဟူးေထာင့္က ေခ်ာက္ႀကီး သမီးရဲ႕။ ေျမးေလးက ဘာေန႔သားတံုး။ ေျမးေလးေမြးေန႔ကပဲ ကပ္လုိက္ေလ”
ကၽြန္မျဖင့္ေလ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။ ဘာမွ မသိတဲ့ သားေလးက “သားက ၾကာသပေတးသားေနာ္ ေမေမ”
“ဟာ- ေကာင္းတာ ေပါ့၊ ဘိုးဘိုး ၾကာသပေတးေထာင့္မွာ ကပ္ေပးမယ္ေနာ္ ေျမးေလး”

ေျပာေျပာဆုိဆို ေရႊဆုိင္းေတြ ယူၿပီး ၾကာသပေတး ေထာင့္မွာ သြားကပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မ အစ္မကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ေအာင့္ထားပံုရတဲ့ အစ္မႀကီးက သူ လွဴထားတဲ့ ေရႊဆုိင္းေတြကို ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ၀ွက္ကိုင္ထားရင္း “ငါ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူးေနာ္” တဲ့။

ဗုဒၶဟူးေတြဟာ ၾကာသပေတးေတြရဲ႕ ငယ္ႏိုင္မ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့သလား မသိေတာ့ပါဘူး။


၂၀၁၁ စက္တင္ဘာလထုတ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခ့ဲတ့ဲ ၀တၳဳတုိ ျဖစ္ပါတယ္။

~