ဆရာနတ္ႏြယ္ ၏ ေအာက္တုိဘာမွတ္တမ္း

  နတ္ႏြယ္

 ကြင္းေက်ာင္းအိမ္မွာပင္ မိမိအဖမ္းခံရသည္။ (၁၉၅၃ခုႏွစ္) ေအာက္တိုဘာေက်ာင္း တစ္လ ပိတ္ေရး   ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ပင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတစ္လပိတ္ေရး လႈပ္ရွားမႈသည္ စက္တင္ဘာလ ကတည္းကပင္ စတင္ခဲ့သည္။

 ေအာက္တိုဘာလဆန္းတြင္ လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ ျပင္းထန္ေသာအခါ ထင္ရွားေသာ ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕သည္ အဖမ္းမခံရေရး မူအရ ပုန္းေအာင္းတိမ္းေရွာင္ၾကသည္။ ေရွ႕တန္း ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဒုတိယတန္း   ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တိုက္ပြဲကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဆက္လက္ဦးေဆာင္ၾကရသည္။

 အာဏာပိုင္မ်ားက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို တစ္သုတ္ျပီး တစ္သုတ္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ဖမ္းဆီးၾကသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္သာမက ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးတြင္ ျဖစ္သည္။ ပုန္းေအာင္း တိမ္းေရွာင္   ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ရွာေဖြဖမ္းဆီးမိၾကသည္။ 

အခ်ိဳ႕ကို လမ္းေပၚတြင္ ဖမ္းဆီးရမိျပီး အခ်ိဳ႕ကို ပုန္းေအာင္းေနေသာ အိမ္မ်ားတြင္ ဖမ္းမိသည္။   ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွစ၍ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးခဲ့ရာ ထိုႏွစ္ကုန္ေသာအခါ   ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အားလံုးေလာက္ကိုပင္ ဖမ္းဆီးရမိျပီျဖစ္သည္။ 

သို႔ေသာ္ ထိုအထဲတြင္ မိမိ မပါရွိေသးဘဲ လြတ္ေနသည္။ မိမိလြတ္ေနရသည့္ အေၾကာင္းမွာလည္း မိမိ အပုန္းအေအာင္း အတိမ္းအေရွာင္ ေကာင္း၍ မဟုတ္ပါ။ မိမိ ဘယ္မွာမွ ပုန္းမေနပါ။ 

ကြင္းေက်ာင္းအိမ္မွာပဲ ေနသည္။ ေက်ာင္းသို႔လည္း သြားျမဲသြားသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္သို႔လည္း အလုပ္ဆင္းျမဲဆင္းသည္။ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းတိုက္၌ က်င္းပေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ   ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား ညီလာခံသို႔ပင္ မိမိတက္ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ 

သို႔ေသာ္ မိမိကုိ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဖမ္းမိႏို္င္ေသးသည့္ အေၾကာင္းမွာ မိမိ၏ စာရင္းသည္ ပထမပိုင္းတြင္ မႏၱေလးျမိဳ႕၌ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးျမိဳ႕မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား အားလံုး   ေလာက္ကို ဖမ္းမိေသာအခါတြင္မွ မိမိမႏၱေလးတြင္ မရွိေၾကာင္း ရဲအဖြဲ႔က သိရွိသည္။ ထိုအခါတြင္မွ မိမိ မႏၱေလးတြင္ မရွိဘဲ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း မႏၱေလးရဲတပ္ဖြဲ႔က ရန္ကုန္သို႔ သတင္းပို႔သည္။ 

ရန္ကုန္ရဲတပ္ဖြဲ႔၏ တာ၀န္ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါတြင္ ရန္ကုန္ရဲတပ္ဖြဲ႔က မိမိကုိ မသိဘဲ ရွိေနသည္။ အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းမွာ မိမိ ရန္ကုန္ေရာက္သည္မွာ မၾကာေသး။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာ မိမိသည္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တြင္ လူသိမ်ားေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္။ 

သည့္ထက္ အေရးၾကီးသည့္ အေၾကာင္းကေတာ့ မိမိသည္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ အသင္းအဖြဲ႔မ်ားတြင္ လွျမင့္ အမည္ျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ ေမာင္ျမင့္ေနာင္ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနေသာေၾကာင့္။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွ ရဲေဘာ္မ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားက မိမိကုိ လွျမင့္ ဟုလည္း မေခၚ။ ျမင့္ေနာင္ဟုလည္း မေခၚ။ နတ္ႏြယ္ဟုသာ ေခၚၾကသည္။ နတ္ႏြယ္ဟုသာ သိၾကသည္။ 

မႏၱေလးမွ လွျမင့္ ဆိုသူသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ နတ္ႏြယ္ျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ေနာက္ဆံုးတြင္ ရဲအဖြဲ႔က သိရွိသြားသည္။ ထိုအခါ မိမိကို ေက်ာင္းသားေလာကတြင္ မရွာေတာ့ဘဲ စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ရွာေဖြၾကေတာ့သည္။ 

တစ္ေန႔တြင္ စံုေထာက္မဂၢဇင္းတို္က္၌ မိမိရွိေနစဥ္ အသားျဖဴျဖဴ ၀၀ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ကိုမိုးေ၀ႏွင့္ ကိုတင့္ဆန္းတို႔က စားပြဲ၏ တစ္ဖက္တြင္ စာေရးေနၾကသည္။ မိမိက သူတို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဧည့္သည္သည္ မိမိေဘးတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ျပီးေနာက္ "အုိင္ေဆး ကိုမိုးေ၀၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ နတ္ႏြယ္ဆိုျပီး စာေရးတဲ့လူ ရွိသလား" "ရွိ.....ရွိတာေပါ႔၊ ဒီ....ဒီ......လေတာင္ သူ႔........သူ႔.. ဝတၳဳ ပါေသးတယ္" ကိုမိုးေ၀က ေျဖသည္။ ကိုမိုးေ၀ စကားထစ္သည္။ "သူ ဘယ္မွာ ေနသလဲ" ဧည့္သည္က ေမးသည္။ 

မိမိက ဧည့္သည္ကို ၾကည့္လုိက္သည္။ "ဒါ......ဒါေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မသိဘူး" ကိုမိုးေ၀၏ အေျဖကို ၾကားရေသာအခါ မိမိ အံ့ၾသသြားသည္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကို သူ မလာဘူးလား" "တစ္ခါတေလမွ လာတယ္ဗ်" ကိုတင့္ဆန္းက ၀င္ေျပာသည္။ သည္အခါတြင္ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲဟု ယူဆျပီး မိမိဘာသာ ျငိမ္ေန လိုက္သည္။ 

ဧည့္သည္သည္ ကိုမိုးေ၀တို႔ႏွင့္ အတန္ၾကာ စကားေျပာျပီးေနာက္ ျပန္သြားသည္။ မိမိလိပ္စာကို စံုစမ္းေပးရန္ မွာၾကားသြားသည္။ "သူ ဘယ္သူလဲဗ်" ဧည့္သည္ ထြက္သြားေသာအခါ မိမိက   ေမးလိုက္သည္။ "အဲ......အဲဒါ စံုေထာက္ေပါ႔ဗ်ာ၊ စံုေထာက္ဘက္ကဗ်။ ဟား..ဟား....ဟား..." ကိုမိုးေ၀ ရယ္ေလသည္။ "ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းဖို႔ လာရွာတာပဲ" ကိုတင့္ဆန္းက ေျပာသည္။ "ျမတ္စြာဘုရား" မိမိက အလြတ္စံုေထာက္ တင္ေမာင္ေဆြ၏ ဟန္ျဖင့္ ပခံုးတြန္႔လုိက္မိသည္။

 "ဟဲ ဟဲ က်ဳပ္က စံုေထာက္ဝတၳဳ ေရးေနတဲ့လူဆိုေတာ့ စံုေထာက္ကို ပညာစမ္းလုိက္တာဗ်။ ကိုယ့္လူ အဖမ္းမခံခ်င္ရင္ေတာ့ ေျပးေပေတာ့" "မေျပးပါဘူးဗ်ာ၊ ေနာက္တစ္ခါ သူလာရင္ ေတြ႔လုိက္တာေပါ့" သို႔ေသာ္ ထုိလူၾကီး ေနာက္တစ္ေခါက္ လာေသာအခါ တိုက္တြင္ မိမိလည္း မရွိပါ။

 ကိုမိုးေ၀ႏွင့္ ကိုတင့္ဆန္းတို႔လည္း မရွိပါ။ မိမိတို႔ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေနၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ မတ္လ ဆန္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ သည္လတြင္ မႏၱေလးျမိဳ႕ရွိ စာေရးဆရာ ၾကည္ျမထံမွ စာတစ္ေစာင္ရသည္။ ထုိစဥ္က သူသည္ ျမန္မာ့လမ္းစဥ္ သတင္းစာတြင္ အယ္ဒီတာ လုပ္ေနသည္။ သူ႔စာထဲတြင္ "...တစ္ေန႔က ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ 

သူက ေမာင္ရင့္အေၾကာင္း ေမးေနတယ္။ ေမာင္ရင့္ ဓါတ္ပံုရွိရင္ ေပးစမ္းပါလို႔ ေတာင္းတယ္" ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးမွာ ထိုအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီး ျဖစ္သည္။ ထိုစာကုိ ကိုတင့္ဆန္း ဖတ္ရေသာ အခါ "ခင္ဗ်ား ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး ပို႔ေပးလိုက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္" "အင္း ...ဒီအတိုင္း လုပ္ရမလုိ ျဖစ္ေနျပီ" သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တြင္ မိမိေက်ာင္းမွ အျပန္တြင္ အစ္မၾကီးက * (အစ္မၾကီး -- ေနာင္ေသာ္ ဆရာနတ္ႏြယ္၏ ေယာကၡမ ျဖစ္လာသည္။ စာေရးဆရာ တင့္ဆန္း၏ ဇနီး) "ကို...ဆုိတာ သိသလား" ထိုနာမည္ကို မိမိ ၾကားဖူးသလုိေတာ့ ရွိသည္။ 

 "ဆိုရွယ္နီ ေခါင္းေဆာင္ေလ၊ ဟိုဘက္လမ္းမွာ ေနတယ္" "ေၾသာ္ဟုတ္ျပီ၊ လူခ်င္းေတာ့ မသိဘူး၊ ၾကားဖူးတယ္" "သူ႔အိမ္မွာ မႏၱေလးတကၠသုိလ္က ကို....ဆုိတာ ေရာက္ေနတယ္တဲ့၊ အဲ့ဒါ သူတို႔က   ေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့" မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွ ကို....ကို မိမိသိသည္။

 ဆုိရွယ္နီ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ " အစ္မၾကီး ဘာေျပာလိုက္သလဲ" "ညဘက္ေတာ့ ျပန္လာတာ အခ်ိန္ မမွန္ဘူး၊ မနက္ေစာေစာ အိမ္ကုိလာရင္ ေတြ႔ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္တယ္" ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ တြင္အိမ္သို႔ ေရာက္ရွိလာသူမ်ားမွာ ဆိုရွယ္နီ ႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ အထူး သတင္းေထာက္လွမ္းေရးမွ စံုေထာက္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ 

သို႔ျဖင့္ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္စခန္းသို႔ မိမိ ေရာက္ရွိရေတာ့သည္။ ဘားလမ္းတြင္ ေလးလတိတိ ေနခဲ့ရသည္။ ဘားလမ္းတြင္ မိမိသည္ အစာငတ္ခံဆ ႏၵ ႏွစ္ၾကိမ္ ျပခဲ့သည္။ ပထမတစ္ၾကိမ္က အထူးတန္း မရရွိသျဖင့္   ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအၾကိမ္က ရန္ကုန္ေထာင္ၾကီးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးရန္ျဖစ္သည္။ 

ဘားလမ္းမွာ ေနရသည္က က်ဥ္းသည္။ အေဖာ္အေပါင္းလည္း မရွိ။ ရန္ကုန္ေထာင္မွာက စာေရးဆရာေတြ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိကုိ ရန္ကုန္ေထာင္သို႔ မပို႔ဘဲ လႊတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းမွာ တျခားဖမ္းဆီး ထားေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ျပန္လႊတ္ေပးေနျပီျဖစ္သည္။ "ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔ကို တကယ္ ဒုကၡေပးတာဘဲ။ 

ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းတုန္းကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မမိလို႔ က်ဳပ္တို႔မွာ အၾကိမ္းခံခဲ့ရတယ္။ အခုလည္း ခင္ဗ်ားကို လႊတ္ဖို႔ အမိန္႔ခ်ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားဟာ ေထာင္ကို သြားခ်င္တယ္ဆိုျပီး ဆ ႏၵျပေနတယ္" ဟု မိမိအမႈကို ကိုင္တြယ္ရေသာ စံုေထာက္အရာရွိက ေျပာခဲ့သည္။

 ထို႔ေနာက္ သူကဆက္ျပီး "ခင္ဗ်ားကို အမွတ္တရ အျဖစ္နဲ႔ က်ဳပ္ လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးမယ္"   ျပည္သူ႔စာေပတိုက္မွ စာအုပ္တစ္အုပ္၀ယ္ျပီး မိမိကုိ လက္ေဆာင္ေပးသည္။ Bruno Fischer ၏ Run For Your Life ျဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္ကို မွီးျငမ္းျပဳျပီး မိုးထဲေလထဲ ကို မိမိ ေရးခဲ့သည္။ 

အမွတ္တရပင္။........။ ........။ ဤေလးလ အတြင္းတြင္ မိမိေတာင့္တမိသည့္ အျခားအရာတစ္ခုမွာ ညအခ်ိန္တြင္ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္ျမင္လုိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ 

အျပန္႔က်ယ္ေသာ ျမင္ကြင္းရွည္ၾကီးကို ေတြ႔ျမင္လုိသည္။ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာ ေလကို အားရပါးရ ရွဴရႈိက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ယင္းေၾကာင့္ပင္ လြတ္ေျမာက္သည့္ေန႔၏ ညမွာပင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း လြတ္လပ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ 

 နတ္ႏြယ္၊ မိမိႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား၊ ပထမအၾကိမ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၀။ စာမ်က္ႏွာ ၇၀။

ဤ ေနရာ မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။