ေနမ်ိဳးဇင္ ~
တပ္ကထြက္ျပီး အလုပ္မရွိေတာ့ အလုပ္ လိုက္ရွာတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ ရဲစခန္း က အက်င့္စာရိတၱေကာင္း
ေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ ပါမွ ရမယ္တဲ့။ ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ျပည္ပ ထြက္သြားတယ္။
အဘ ေရ အမ ေရ လို႕ ပ်စ္ခႊ်ဲခြ်ဲ ေခၚတတ္ ဖါးတတ္ရင္ ၊ တုိက္ေတြ ကားေတြ ရႏိုင္မွန္း သိခဲ့ေပမယ့္ အခု ခ်ိန္ထိ စက္ဘီးေလးနဲ႕ပဲ ေနတယ္။
အာဏာရွိေသာသူ၊ ၾသဇာရွိေသာ သူကို ကပ္ျပီး အခြင့္ထူး ကို ေတာင္းရမ္းရင္ အခုဆို အထူးအခြင့္အေရး
ေတြနဲ႕ ရႏိုင္မွန္း သိေပမယ့္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေဖါက္ ၊ ကိုယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ကိုယ္ ခ်မွတ္တယ္။
ဒီကေန႕ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို အင္မတန္ လွတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားၾကီးေပၚမွာ န၀ရတ္ ကိုးသြယ္ လက္ကနဲထ လို႕ ငါစီးသြားတဲ့ ၁၇၆ ဘတ္စ္ကား ျပတင္းက လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။
ငါ မ်က္၀န္းထဲမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကာင္းစားတာကို မနာလို မျဖစ္ေပမယ့္ ငါ့ ႏုိင္ငံသားေတြ ဆင္းရဲတာကိုေတာ့ ၀မ္းနည္းတယ္။
ငါ ဟာ ငါ့ ႏိုင္ငံသား အမ်ားစုနဲ႕ တန္းတူဘ၀ မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တယ္ ႏိုင္ငံသား အမ်ားစု ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္ေနခ်ိန္ မွာ ငါ ဘိုးဘြား အေမြရလို႕ ခ်မ္းသာစြာ ေနေနရမယ္ ဆိုေတာင္ ငါ့ လိပ္ျပာ လံုမွာ မဟုတ္ဘူး။
ငါ့ ေက်ာခ် မယ့္ ေန႕ ငါ့ သခ်ီဳင္း မွတ္တိုင္ေလး မွာ စံပယ္ တကံုးေလာက္ က်န္ေနရင္ပဲ ငါ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ေနမွာပါ။
ဟဟ ေလာက ၾကီးက ရယ္စရာပဲေနာ္။ ငါ့မွာ န၀ရတ္ ကိုးသြယ္ထက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဖ်ာစုတ္ေလး ရွိတယ္။ အဖိုးတန္ ဇိမ္ခံ ကားၾကီးနဲ႕ မလဲႏိုင္တဲ့ စက္ဘီးစုတ္ေလးရွိတယ္။ ဘယ္လို လူခ်မ္းသာၾကီးေတြမွ မ၀ယ္ႏိုင္ တဲ့ အိမ္မက္ လွလွေလးေတြ ငါ ့မွာ အျမဲမက္ေနတာပဲ။ ဖ်ာစုတ္ေလးေပၚက သာယာသုတိ ျငိမ္းခ်မ္းေတး
ေလးေတြ သီေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးေတြ မက္ရင္း ငါ့သင္းခ်ဳိင္း မွတ္တိုင္ေလး အေၾကာင္း တခါ တခါ ေတြး မိပါတယ္။
က်ေနာ္ လူျဖစ္က်ဳိး နပ္ပါရေစ အေမ။
We really admire you brother.