ေႏြညမ်ားမွတဆင့္ ေရာက္ရွိသြားေသာ အတိတ္မွ ပံုရိပ္မ်ား

က်ေနာ့္ဘ၀မွာ မရည္ရြယ္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေန၊ အေၾကာင္းအရာ၊ ျဖစ္ရပ္ေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ၊ အဲဒီထဲကမွ အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာတခုကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္တုန္းက စာသင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးတခုပါပဲ။ 

က်ေနာ္ေတာထဲေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ၁၉၈၉ ေလာက္မွာ KNU တပ္မဟာ (၆) ရဲ႕ စစ္ေရးအရ အခ်က္အျခာက်ၿပီး ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးအရ အားထားရတဲ့ အခြန္အေကာက္ ဂိတ္တခုျဖစ္တဲ့ ဖလူးစခန္းကို န၀တ တပ္ေတြက ၀ိုင္းပိတ္ထားၿပီး ထိုးစစ္ဆင္ေနတာမို႔ စစ္ကူသြားရပါတယ္။ 

ဖလူးစခန္းဆိုတာက ျမ၀တီၿမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ဘက္ ကီလို ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဖုပၹရၿမိဳ႕နယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ျမန္မာဘက္က ကုန္သည္ေတြ ကၽြဲ၊ ႏြားေတြ ထိုင္းဘက္လာေရာင္း၊ ၿပီးရင္ ထိုင္းဘက္က ကုန္ေတြ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္သြင္းနဲ႔ အေတာ္ေလး ေရာင္းေရး၀ယ္တာ စည္ကားခဲ့တဲ့ ေနရာတခုလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ 

အဲဒီအခ်ိန္က ABSDF ရဲ႕ က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္း (၂၀၆) မွာ တပ္ခြဲ ၅ ခြဲရွိၿပီး က်ေနာ္က တပ္ခြဲ ၂ မွာ တာ၀န္က်ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းမွာက ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕နဲ႔ မနီးမေ၀း ေဒသကလူေတြ၊ မြန္ျပည္နယ္၊ မုဒံုၿမိဳ႕နဲ႔ မနီးမေ၀း ေခ်ာင္းႏွစ္ခြ ေက်းရြာဘက္ကလူေတြ မ်ားပါတယ္။ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြဆိုတာကလည္း ေမွာင္ခိုတေခတ္မွာ အေတာ္ေလး ေခတ္ေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်က္အျခာေနရာ တခုျဖစ္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ခြဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ရန္ကုန္ကဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္ပဲရွိတယ္။ 

ဖလူးစခန္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းေရာ၊ ေသေဘာဘိုးစခန္းက တပ္ရင္း (၂၀၄)၊ (၂၀၅) က ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြပါ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ KNU ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး န၀တ တပ္ေတြ ထိုးစစ္ဆင္တာကို ရင္ဆိုင္ရတာပါ။ တိုက္ရတာလို႔ ဆိုတာထက္ ခံရတာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က န၀တ တပ္ေတြက စခန္းကိုရဖို႔ အနီးအနားက ဗ်ဴဟာက်တဲ့ ေတာင္ကုန္းေတြမွာ တပ္စြဲထားၿပီး ၁၂၀ မမ လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ စခန္းထဲကို တရစပ္ ပစ္ထည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့၊ စခန္းထဲမွာ လူအေယာက္ ၅၀၊ ၆၀ ေလာက္ ၀င္ၿပီး ဗုန္းခိုႏိုင္တဲ့ ကြန္ကရစ္တထပ္၊ သစ္လံုးေတြတထပ္နဲ႔ အထပ္ထပ္ ဖို႔ထားတဲ့ ကတုတ္က်င္း၊ ဘန္ကာေတြ အမ်ားအျပားရွိၿပီး န၀တ ဘက္က လက္နက္ႀကီးေတြ တရစပ္ပစ္တဲ့ ေန႔မ်ိဳးဆို အားလံုး အဲဒီ ကတုတ္က်င္းေတြထဲ ၀င္ေနရပါတယ္။ 

စစ္တိုက္တာကို ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ ၾကည့္ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ အျပင္းအထန္ ပစ္ခတ္တဲ့ ဒဏ္ကို နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ ႀကံဳရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကေတာ့ အေတာ္ေလး သည္းထိတ္ရင္ဖို ႏိုင္လွတယ္။ လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ ကတုတ္က်င္းအေပၚမွာ လာေပါက္ကြဲတဲ့အသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း၊ တဂြမ္းဂြမ္းက နားကြဲေလာက္မတတ္ ဆူညံျပင္းထန္ပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးက်ည္ေပါက္ကြဲၿပီး အရွိန္နဲ႔လြင့္လာတဲ့ က်ည္စေတြ၊ ေျမႀကီးခဲေတြ၊ ဖုန္မႈန္႔ေတြကလည္း ၀င္၀င္လာတတ္သလို ေပါက္ကြဲရာက ထြက္လာတဲ့ အပူဟပ္တဲ့ဒဏ္ကိုလည္း ခံရတယ္။ 

အားလံုးလည္း ကိုယ့္ေသနတ္ ကိုယ္ကိုင္ထားၿပီး အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ရံုကလြဲလို႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမွာ လက္နက္ႀကီးပစ္တာ စဲသြားတဲ့အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနရတယ္။ သူတို႔ အပစ္ရပ္သြားမွဘဲ ကိုယ့္လူကိုယ္စစ္၊ ဘယ္သူဘာျဖစ္သြားေသးလဲ လိုက္ၾကည့္နဲ႔ ျပန္ၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာတတ္တယ္။ 

ဖလူးစခန္းမွာ န၀တ တပ္ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ေနရာရွိတယ္၊ ထိပ္တိုက္လို႔ေခၚတာေပါ့။ အဲဒီေနရာမွာလည္း ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းေတြ၊ ကတုတ္က်င္း အေသးေလးေတြတူးၿပီး ၂ ေယာက္တတြဲ၊ ၃ ေယာက္တတြဲ ေနရာယူထားရတယ္။ ထိပ္တိုက္ေနရာကိုေတာ့ KNU ရဲေဘာ္ေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြေရာ တပ္စိတ္လိုက္ အလွည့္က်သြားရၿပီး သက္ဆိုင္ရာ တပ္မႈးေတြက ကြပ္ကဲတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အလွည့္က် ထိပ္တိုက္ေနရာကို သြားလိုက္၊ ၿပီးရင္ စခန္းေနာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ ကတုတ္က်င္း အႀကီးႀကီးေတြဆီ ျပန္နားလိုက္ေပါ့။ 

အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ထိပ္တိုက္ကို သြားရတဲ့အလွည့္မွာ လက္နက္ငယ္ ကိုင္တြယ္ပစ္ခတ္နည္းကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကတုတ္တခုတည္း အတူေနရတဲ့ KNU ရဲေဘာ္ တေယာက္က သင္ေပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ တကယ့္ ေသနတ္အစစ္ကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ ပစ္ခတ္ရမယ္မွန္း မသိေသးဘူး။ KNU ရဲေဘာ္က “ေယာက္ဖ ဒီလိုျဖဳတ္၊ ဒီလိုျပန္တပ္” ဆိုၿပီး M-16 တလက္ကို တစစီျဖဳတ္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ဆင္ျပတာေပါ့၊ ဒီသင္ခန္းစာလည္း တခါတည္းနဲ႔ ေအာင္သြားတယ္။ 

ဒါနဲ႔ ေနာက္သင္ခန္းစာ အသစ္ ျပန္စတယ္ “ေယာက္ဖ ဒီလို က်ည္ရွင္း၊ ၿပီးရင္ ဒီလိုပစ္ၾကည့္” ဆိုၿပီး ပစ္လည္းပစ္ျပလိုက္တာ “ဒိုင္း” ကနဲဆို က်ည္တေတာင့္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနားက ျဖတ္သြားေတာ့ က်ေနာ္လည္း လန္႔ျဖန္႔သြား၊ သူလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ေနတယ္။ 

တကယ္က သူလည္း ေလာသြားလို႔ပါ။ က်ည္အိမ္ကို ျဖဳတ္၊ က်ည္ရွင္း၊ က်ည္မရွိတာ က်ိန္းေသၿပီဆိုမွ ပစ္ၾကည့္ရမွာကို သူက က်ည္အိမ္ကို မျဖဳတ္ဘဲ က်ည္ရွင္းလိုက္တာ ေမာင္းတင္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေတာ့ ပစ္လိုက္တဲ့အခါ က်ည္က ထြက္သြားတာကိုး။ ကံေကာင္းလို႔သာေပါ့၊ ေျပာင္း၀က က်ေနာ့္တည့္တည့္ဆို တိုက္ပြဲေတာင္ မ၀င္လိုက္ရဘဲ တခါတည္း ကိစၥၿပီးသြားမယ့္ သေဘာပဲ။ 

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ လူကလည္း ေတာခိုၿပီး ေသနတ္ပစ္ဖို႔သာ လုပ္ေနတာ သတိၱက ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတြမွာ ရြယ္တူေတြ ေဗ်ာက္အိုးတို႔၊ ေပသီးတို႔ ပစ္ေဖာက္ကစားရင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ တခါမွ ပစ္မၾကည့္သလို၊ အဲဒီေပါက္ကြဲသံေတြ ေၾကာက္လို႔ ေ၀းေ၀းမွာ သြားေနတတ္သူ။ 

အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္ေတြ ထိပ္တိုက္ကေန စခန္းေနာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ ကတုတ္က်င္းႀကီးေတြမွာ ျပန္နားေနခ်ိန္ ေထြေထြထူးထူး လုပ္စရာမရွိရင္ က်ေနာ္က တပ္ရင္းကေန ယူလာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ စာအုပ္ အေဟာင္းေလးကို ပုခက္ထဲမွာ ဖတ္ေနေလ့ရွိတယ္။ တရက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ခြဲက ေခ်ာင္းႏွစ္ခြရြာသား မြန္လူမ်ိဳး ကိုႏိုင္ဦးက သူ႔ကိုလည္း အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးဖို႔ ပူဆာတယ္။ သူ႔ကို ေအဘီစီဒီ သင္ဖူးလားဆိုေတာ့ မသင္ဖူးဘူးေျပာတယ္။ 

ဒါနဲ႔ပဲ ကိုႏိုင္ဦးလည္း ဘာပညာသင္ အေထာက္အပံ့ (Scholarship) မွ ေလွ်ာက္စရာမလို၊ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲလည္း ေျဖစရာမလိုဘဲ က်ေနာ့္ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္လာသလို၊ က်ေနာ္လည္း ဘာဘြဲ႔လက္မွတ္၊ အေထာက္အထား ေအာင္လက္မွတ္မွ ျပစရာမလိုဘဲ တဦးတည္းေသာ ေက်ာင္းသားကို စာသင္ေပးရတဲ့ ကိုယ့္ဖာသာခန္႔ ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ (ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္) အလြတ္သင္ ပညာေရး အစီအစဥ္ (Informal Education Program) ကို ဘာအဆိုျပဳလႊာ (Proposal) မွ တင္စရာမလိုဘဲ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ စလိုက္ၾကတယ္။ 

ထံုးစံအတိုင္း A ကေန Z အထိ ကိုႏိုင္ဦးကို တရက္ နည္းနည္း ေရးျပ၊ ရြတ္ျပ၊ သူက က်ေနာ္ သင္ေပးသေလာက္ကို ပုခက္ထဲမွာ ေအာ္က်က္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ့ ကတုတ္ထဲမွာ ကိုႏိုင္ဦးရဲ႕ မြန္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေအဘီစီဒီ ေအာ္က်က္ေနတဲ႔ အသံေတြ ေ၀စီေနခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက သူစာက်က္ေနတာကို ေနာက္တဲ့သူေနာက္၊ ေျပာခ်င္တာေျပာ သူကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး သူ႔စာသူ က်က္ေနတာပဲ။ 

တခါတေလ တိုက္ပြဲေတြ ေအးေနတဲ့ အခါမ်ိဳးဆို ကတုတ္က်င္းနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာရွိတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္ကာ၊ ခင္းထားၿပီး သြပ္မိုးထားတဲ့ ရင္ကြဲ ဘားတိုက္ေတြက က်ေနာ္တို႔အတြက္ စာသင္ခန္းေတြျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ဘားတိုက္ေတြလည္း လက္နက္ႀကီးက်ည္သင့္ထားလို႔ ေခါင္မိုးက သြပ္ေတြနဲ႔ ပ်ဥ္နံရံေတြလည္း ဆန္ကာေပါက္ ျဖစ္ေနတာေပါ့၊ အဲဒီ က်ည္သင့္ နံရံေတြထဲကမွ စာနည္းနည္း ေရးလို႔ရတဲ့ နံရံေပၚမွာ မီးေသြးခဲနဲ႔ က်ေနာ္က စာေရးျပ၊ အသံထြက္ျပ၊ ကိုႏိုင္ဦးက လိုက္ဆို၊ ေနာက္ သူ႔ဘာသာ နံရံေတြမွာ ျပန္ေရးေပါ့။ 

ကိုႏိုင္ဦးက မဆိုးရွာပါဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ခြဲတမ္းရတဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးကို သတင္းစာနဲ႔ လိပ္ေသာက္ရတဲ့ ပြတ္ခၽြန္းကို သူမ်ားေတြလို အဆင္ေျပေျပ မလိပ္တတ္ေသးေတာ့ သူကပဲ က်ေနာ့္အတြက္ ပြတ္ခၽြန္းေတြ လိပ္ေပးပါတယ္။ သူ႔ကို စာသင္လိုက္ သူလိပ္ေပးတဲ့ ပြတ္ခၽြန္းေတြ ဖြာလိုက္နဲ႔ေပါ့။ သူကလည္း ႀကိဳးစားရွာပါတယ္။ သိခ်င္၊ တတ္ခ်င္စိတ္လည္း ရွိေတာ့ ေအဘီစီဒီ အစအဆံုး ရတဲ့အခါ၊ စာလံုးႀကီး၊ စာလံုးေသးေတြသင္၊ အဲဒါေတြရေတာ့ A-Apple တို႔ B-Ball တို႔ေပါ့၊ 

ဒါေတြရလာေတာ့ အေရာင္ေတြ၊ အေကာင္ေတြ၊ အသီးေတြဘက္လွည့္၊ အဲဒီကမွတဆင့္ ခႏၵာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြေပါ့။ သူကလည္း အဆင့္မေက်ာ္ပါဘူး မ်က္ႏွာမွာရွိတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြစသင္၊ လက္တို႔ ပခံုးတို႔ေရာက္လာ။ ဒါနဲ႔ တေန႔ေတာ့ သူက ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ (အရပ္အေခၚနဲ႔သံုးၿပီး) “မိန္းမကိုယ္” ကို ဘယ္လုိေခၚသလဲဆိုၿပီး စပ္စုလာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေျပာလိုက္ေတာ့ သူေသခ်ာ ေရးမွတ္သြားပါတယ္။ သူ႔အတြက္လည္း က်က္မွတ္စရာ စကားလံုးတလံုး တိုးသြားပါတယ္။ 

ထံုးစံအတိုင္း သူသင္ထားတာေတြ ပုခက္ထဲမွာ ေအာ္က်က္ရင္း အဲဒီစကားလံုး အလွည့္ေရာက္ေတာ့ မြန္သံ၀ဲ၀ဲ အာလုပ္သံႀကီးနဲ႔ အားရပါးရ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ အရပ္ေခၚအတိုင္း ေအာ္ထည့္လိုက္တာ အနီးအနားက ရဲေဘာ္ေတြလည္း ၀ါးကနဲ ျဖစ္သြား၊ က်ေနာ္လည္း ပုခက္ထဲကေန တခြီးခြီးျဖစ္ေန၊ တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြကလည္း “ေဟ့ေကာင္ ႏိုင္ဦး၊ မဟုတ္တာေတြ ဆိုမေနနဲ႔ လက္နက္ႀကီးစာ မိေနဦးမယ္” ဆိုၿပီး ဟန္႔တဲ့သူကဟန္႔ေပါ့။ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ကိုႏိုင္ဦးက ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး၊ သူ႔စာသူ ေအာ္က်က္ၿမဲပါပဲ။ 

က်ေနာ္သင္ေပးလိုက္တဲ့ အဲဒီစကားလံုးအမႈက ေနာက္ပိုင္းမွာ မ်က္ႏွာပူစရာေတြ ျဖစ္လာပါေသးတယ္။ ဖလူးစခန္းထဲမွာပဲ ဒဏ္ရာရတဲ့သူေတြနဲ႔ နာဖ်ားမက်န္း ျဖစ္တဲ့သူေတြကို ကုသဖို႔ ေဆးခန္းရွိၿပီး KNU က ကရင္ဆရာမေလးေတြက ျပဳစုကုသေပးၾကပါတယ္။ 

ထံုးစံအတိုင္း စခန္းတခုလံုးမွာ ရွိတာက ရဲေဘာ္ေတြခ်ည္းပဲ။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ အထိအေတြ႔ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ “ကၽြဲမႀကီး ျမင္ရင္ေတာင္ လွေနတဲ့”၊ “အုန္းပင္မွာ ထမီပတ္ထားရင္ေတာင္ ရင္ခုန္ေနတဲ့” ကာလဆိုေတာ့ ရေတာင့္ရခဲ အေျခအေနမွာ ေဆးခန္းကို မရွိ၊ ရွိတဲ့ ေရာဂါေတြ သြားျပၿပီး ကရင္ဆရာမေလးေတြကို လူပ်ိဳလွည့္ၾကတာေပါ့၊ အခုေခတ္စကားနဲ႔ဆို သြား “ေၾကာင္” ၾကတာေပါ့။  

ကတုတ္က်င္းထဲမွာ ေနရတာရယ္၊ တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးကို ပံုမွန္မလုပ္ႏိုင္တာရယ္ေၾကာင့္ အေရျပားေရာဂါေတြ ျဖစ္တဲ့၊ ေပြး၊ ၀ဲ၊ ညွင္းေတြ ေပါက္ၾကပါတယ္။ ကံေကာင္းတဲ့သူမွ ေပါက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ အဲဒီအေရျပားေရာဂါေတြ သြားျပၾက၊ ေဆးေတာင္းၾက၊ ဆရာမေလးေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာၾကေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဆို ၀က္ၿခံေပါက္တာေတာင္ သြားျပၾကတယ္။ က်ေနာ္က ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆိုးတာလားမသိဘူး အဲဒီ အေရျပားေရာဂါေတြ မရလိုက္ဘူး။ 

 တခါတေလလည္း ကရင္ဆရာမေလးေတြက ကတုတ္က်င္းေတြဘက္ လွည့္ၿပီး က်န္းမာေရး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ တရက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကတုတ္က်င္းဘက္ လွည့္လာတဲ့ ဆရာမေလးေတြ ကိုႏိုင္ဦးရဲ႕ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ မေတာ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းကို ေအာ္ဆိုတဲ့ စာက်က္သံႀကီးနဲ႔ တည့္တည့္တိုးပါေတာ့တယ္။ 

ဆရာမေလးေတြလည္း ကိုႏိုင္ဦး အသံၾကားၾကားခ်င္း ပထမေတာ့ ဘာမွန္းမသိ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္မွ ကိုႏိုင္ဦး စာဖတ္ေနတာ ေတြ႔သြားၿပီး “ဘာလုပ္ေနတာလဲ” လို႔ လွမ္းေမးတယ္။ ကိုႏိုင္ဦးလည္း “စာက်က္ေနတာ” ဆိုၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ေျဖတယ္။ ဆရာမေလးေတြက ဘာမွ ထပ္မေမးေတာ့ေပမယ့္ ဆရာကို ဆရာမွန္း အသိအမွတ္ျပဳခ်င္သူ ကိုႏိုင္ဦးက ဒီလို ခက္ခဲ၊ နက္နဲတဲ့ စာေပ၊ က်မ္းဂန္ေတြ သင္ေပးေနတာ “ေဟာဒီက က်ေနာ့္ဆရာေပါ့” ဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ ပုခက္ေပၚမွာ ပြတ္ခၽြန္းဖြာေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပရင္း “သူသင္ေပးတာေလ” လို႔ ထပ္ေျပာပါတယ္။ ဆရာမေလးေတြလည္း က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ရင္း ၿပံဳးစိစိ၊ ပုခက္ေပၚက က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိနဲ႔ေပါ့။ 

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အရွိန္ရလာေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အလြတ္သင္ပညာေရး အစီအစဥ္ႀကီး ရပ္ဆိုင္းဖို႔ အေၾကာင္း ဖန္လာပါေတာ့တယ္။ တပ္ရင္းကို ျပန္လာမယ့္ တပ္ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္ေတြကို သြားႀကိဳဖို႔ က်ေနာ့္ကို တာ၀န္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဖလူးစခန္းက ထြက္၊ တပ္ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္ေတြသြားႀကိဳ၊ ေနာက္တဆက္တည္းပဲ ဆရာဦးၾကဴလိႈင္တို႔၊ ကိုစိုးလြင္တို႔ ဦးစီးတဲ့ အေျခခံ စစ္ပညာသင္တန္းကို တပ္ရင္းမွာပဲ ဆက္တက္ရတာနဲ႔ ဖလူးစခန္းကို မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ 

 က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းၿပီးကာစ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဖလူးစခန္း က်သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဖလူးစခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းက ဦးမ်ိဳးခ်စ္ (ရဲေဘာ္ေတြက သူ႔ကို ဗိုလ္မႉးမ်ိဳးခ်စ္ ဆိုၿပီး ေခၚတတ္တယ္) ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၅) က တပ္စု တစုဘဲ KNU တပ္ေတြနဲ႔ ဆက္က်န္ခဲ့တယ္။ ဖလူးကို န၀တ တပ္ေတြက အတင္း၀င္သိမ္းတဲ့ နံနက္မွာ ႐ုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ပဲ ရန္သူနဲ႔ လက္တကမ္းအကြာ သူပစ္၊ ကိုယ္ပစ္ ပစ္ၿပီး ဆုတ္ခြာခဲ့ရတယ္လို႔ တပ္ရင္းကိုျပန္ေရာက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြေျပာလို႔သိရတယ္။ 

ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ အေသအေပ်ာက္ မရွိဘဲ ေသာင္ရင္းျမစ္ကိုျဖတ္၊ ထိုင္းဘက္ကိုကူးၿပီး ဆုတ္ခြာႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ထိုင္းဘက္ေရာက္ေတာ့ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ထိုင္းစစ္တပ္က သူတို႔နယ္ေျမထဲ လက္နက္ေတြနဲ႔ ျဖတ္ခြင့္မျပဳဘူး၊ လက္နက္ေတြ ထားခဲ့ရမယ္လို႔ တားျမစ္ေတာ့ ၂ ဖက္ တပ္ေတြ ပစ္မယ္၊ ခတ္မယ္အထိ တင္းမာၿပီးမွ ထိုင္းတပ္ေတြက လိုက္ေလ်ာလိုက္လို႔ တပ္ရင္းအထိ ကိုယ့္လက္နက္ေတြနဲ႔ကိုယ္ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ 

စစ္ေရးအရ အခ်က္အျခာက်တဲ့ ဖလူးစခန္း က်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသေဘာဘိုး၊ ေ၀ါေလ စခန္းေတြ ဆက္ၿပီး လက္လႊတ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း တပ္မဟာ (၆) က အေျခခံေဒသေတြျဖစ္တဲ့ အဇင္းတို႔၊ က်ိဳက္ဒံုတို႔ဘက္ ဆင္းလာၿပီး တပ္ေတြ စုဖြဲ႔မႈေတြ ျပန္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသား ကိုႏိုင္ဦးက တပ္ကထြက္ၿပီး က်ိဳက္ဒံုရြာမွာပဲ သူတတ္ကၽြမ္းတဲ့ ပန္းထိမ္ အလုပ္လုပ္ၿပီး အေျခခ်ေနပါေတာ့တယ္။ ကိစၥရွိလို႔ က်ေနာ္ က်ိဳက္ဒံုရြာဘက္ ေရာက္တဲ့အခါတိုင္း ကိုႏိုင္ဦးက က်ေနာ့္ကို လက္ဖက္ရည္တို႔၊ စီးကရက္တို႔နဲ႔ ဧည့္ခံေနက်ေပါ့။ 

 ေနာက္ပိုင္း မာနယ္ပေလာကို က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ စစ္ကူသြားရင္း တပ္မဟာ (၆) ကို ျပန္လို႔ မရေတာ့ဘဲ၊ ေဒါင္းဂြင္မွာ အေျခခ်ရပါေတာ့တယ္ (က်ေနာ္တို႔ ေဒါင္းဂြင္ဘက္ ေရာက္သြားတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို “မူကထ” ဆိုၿပီး ဧရာ၀တီျမန္မာပိုင္းက ေအာက္ေမ့ဖြယ္မွာ ေရးထားတာ ကို ဒီေနရာမွာ သြားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္)။ 

တပ္မဟာ (၆) က က်ိဳက္ဒံုအပါအ၀င္ ေဒသအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အစိုးရတပ္လက္ က်သြားေတာ့ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ ကိုႏိုင္ဦးလည္း ေသသလား၊ ရွင္သလား၊ သူ႔ဇာတိျပန္ၿပီး ပန္းထိမ္လုပ္ေနလား၊ သူရတဲ့ အဂၤလိပ္စာေတြပဲ ေအာ္ဆိုေနသးလား ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ 

ဟန္ပိုင္