.jpg)
လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႕ က ကၽြန္မေက်ာင္းတြင္ ထူးျခားေသာ အျပဳ အမူမ်ား ျပဳလုပ္တတ္ေသာ မူလတန္း ကေလးငယ္ ေလးတစ္ဦးကုိ ေလ့လာမိရာမွ စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္ တစ္ဦးဦးႏွင့္ ျပသင့္သည္ဟု အထင္ေရာက္မိခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ တုိထြာလွေသာ ဗဟုသုတေလးျဖင့္ မိဘကုိ ေခၚယူ ေဆြးေႏြးေသာအခါ မိဘမ်ားက ကၽြန္မကုိပင္ အနည္းငယ္ စိတ္အခန္႕မသင့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ကုိ ကၽြန္မ မွတ္မိပါ ေသးသည္။ မိဘမ်ားဆုိေတာ့လည္း ခ်စ္သည္ကုိ သားျဖစ္သူကုိ စိတ္ေရာဂါရွိေၾကာင္း ကၽြန္မက ေျပာလုိက္သည္ဟု အထင္ေရာက္ပါသည္။ သူတုိ႕ အထင္ ေရာက္သည့္ စိတ္ေရာဂါဆုိသည္မွာ အရပ္အေခၚ ရူးသြပ္ျခင္းကုိ ဆုိလုိပါသည္။
ကၽြန္မမွာလည္း သိသမွ် ဗဟုသုတေလးျဖင့္ သားငယ္ကုိ ရူးေနျခင္းဟု ေျပာျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ အခါခါ ေျပာဆုိ ရွင္းျပပါသည္၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ိဳး၊ စိတ္ဓါတ္က်ျခင္းမ်ိဳး စသျဖင့္ စိတ္မက်န္းမာျခင္းမ်ဳိးကုိသာ ဆုိလုိေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း မိဘမ်ားက လုိလုိလားလား မရွိေၾကာင္း သေဘာေပါက္လုိက္ပါသည္။
သုိ႕ေသာ္ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ ေလာက္အၾကာတြင္ ထုိသားငယ္၏ အဖုိးျဖစ္သူ ကၽြန္မ ရုံးခန္းသုိ႕ ေရာက္လာပါသည္။ အဖုိးျဖစ္သူကုိ သားႏွင့္ ေခၽြးမက ကၽြန္မ ေျပာသမွ်ကုိ ျပန္ေျပာျပထားဟန္တူပါသည္။ ကၽြန္မ ထုိသားငယ္ေလးအေပၚထားေသာ အျမင္ကုိ သူကေမးပါသည္။ ထုိစဥ္က ကၽြန္မေက်ာင္းတြင္ မူလတန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူခ်ည္း သုံးရာခန္႕ ရွိပါသည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ အျမဲတေစ စိတ္၀င္တစားထိေတြ႕ေသာ ကၽြန္မအဖုိ႕ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာ ကေလးကုိ လပုိင္းအတြင္းမွာပင္ သတိျပဳမိေစပါသည္။ သားငယ္၏ အျပဴအမူ၊ အေျပာအဆုိ အားလုံးသည္ တစ္စုံတစ္ရာ မွားယြင္းေနသည္ကုိ ေတာ့ ကၽြန္မသိေၾကာင္း ရုိးသားစြာ ေျဖခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ခ်ီးမြမ္းစကားမ်ားျဖင့္ ထုိသားငယ္ေလးကုိ ဆက္ဆံေသာ္လည္း သူ ႕ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ရေသာ ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္မႈကုိ ေတြ႔ရသည္။ ကုိယ္လက္အဂၤါ သက္ေသာင့္သက္သာမရွိမႈ၊ စာသင္ရင္း တန္းလန္း စားပဲြခုံေအာက္ ၀င္ပုန္းတတ္မႈ၊ စာသင္စဥ္ စူးစူး၀ါး၀ါးထေအာ္တတ္မႈ စသည္တုိ႔ကုိလည္း တခါတရံ ေတြ႔ရသည္။
ဤသို႕ ဤႏွယ္ ျပဳမူမိေသာေၾကာင့္ ထုိကေလးေလး ဘယ္ႏွၾကိမ္မွ် အတန္းထဲတြင္ ရုိက္ခံျပီးျပီလဲ ကၽြန္မ မသိပါ။ ထုိကေလးတြင္ စိတ္လုံျခဳံမႈအားနည္းေနုျခင္းႏွင့္ မိမိကုိယ္ကုိ အျမဲ သတိထားေနျခင္းမ်ိဳး ရွိေနသည္ကုိေတာ့ ကၽြန္မ ရိပ္မိပါသည္။
သားငယ္၏ အဖုိးျဖစ္သူက နားေထာင္ျပီး ကၽြန္မကုိ ေက်းဇူးတင္စကားဆုိသည္။ ကၽြန္မ သိေသာ စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္ၾကီး ဆရာစပ္စုိင္းလုံထံ ပင္သြားေရာက္၍ ေဆးကုသမႈခံယူခဲ့ျပီးေနာက္ ထုိသားငယ္ေလးမွာ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲတုိးတက္လာ သျဖင့္ အဖုိးျဖစ္သူေရာ မိဘႏွစ္ပါးပါ ကၽြန္မကုိ ေက်းဇူးတင္မဆုံးပါ။
ထုိေနာက္ပုိင္းလည္း ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ သားတစ္ဦးေက်ာင္းသုိ႕ ေရႊ႕ေျပာင္းလာပါသည္။ သူ႕ကုိမူယေန႕တုိင္ အမွတ္ရဆဲပါ။ ထုိေက်ာင္းသားေလးသည္ သူငယ္ခ်င္းခင္ရမည့္အရြယ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမရွိ၊ သုိ႕ေသာ္ ရန္ျဖစ္ေဖာ္ေတာ့ အေတာ္မ်ားခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မရုံးခန္းသုိ႕ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ၾကိမ္မွ် ျပသနာတစ္ခု မဟုတ္တစ္ခုႏွင့္ ေရာက္လာတတ္သျဖင့္ သူႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္စကားေျပာေသာအခါ သူ႕ဘ၀ေလး ကုိ အေၾကာင္းကုိ သိလာပါသည္။ သူ႕ခံစားခ်က္မ်ားကုိ ကၽြန္မက အေလးတယူနားေထာင္ေသာအခါ သူ႕ေလ သံက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာပါသည္။ သူ႕ကေတာ့ မိစုံဖစုံရွိပါလ်က္ႏွင့္ ေနခြင့္မရပဲ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္ အတူေနထုိင္ရသူေလး ျဖစ္ပါသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက ခရီး ခဏခဏထြက္ေတာ့ သူတစ္ဦးတည္းက်န္ရစ္ခဲ့တတ္သည္။ မိခင္ျဖစ္ သူႏွင့္ ငါ့သားက ေနခ်င္လုိ႕လားဟု ေမးေသာအခါ သူက မ်က္ႏွာကုိ ခတ္ကြယ္ကြယ္ျပဳလ်က္ အေမက မေျပ လည္ဘူး။ အေမ့ဆီမွာေနရင္ အေဖက သူေက်ာင္းမထားႏုိင္ဘူး ဟုဆုိရွာပါသည္။ ငါ့သား ရန္ျဖစ္ရင္ ဆရာမ ၾကီး စိတ္ညစ္တယ္သားရယ္ ဟုေျပာေသာအခါ သူ႕မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စီးက်လာပါသည္။ အျမဲရန္လိုေနေသာ ေက်ာင္းသားေလး မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္ကုိျမင့္ေတာ့ သူ႕ အတန္းပုိင္ဆရာက အံံ့ၾသတၾကီးျဖစ္သြားပါသည္။
ကၽြန္မ သိလုိက္ပါသည္။ ကေလး စိတ္တြင္ ဒဏ္ရာမ်ား ဗလပြႏွင့္ ဆုိသည္ကုိ။ ကၽြန္မမွာ သူ႕ဖခင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံဖုိ႕ ရာေခၚေသာ္လည္း လာမေတြ႕ပါ။ ေနာက္ဆုံး ထုိေက်ာင္းသားကပင္ ကၽြန္မအား အေဖက ေက်ာင္း ကုိလာျပီး ဆရာမၾကီးနဲ႕မေတြ႕ႏုိင္ပါဘူးတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေက်ာင္းထုတ္ခ်င္လည္း ထုတ္လုိက္ပါလုိ႕ ေျပာပါ တယ္ ဟူုေသာ သတင္းစကားကုိသာ သယ္လာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မသည္လည္း ထုိ ေက်ာင္းသားအား ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးနုိင္ေလာက္ေသာ ပညာမရွိပါ။ မိခင္ ေမတၲာမ်ိဳးကုိသာ ျပရင္း ကုိးတန္းအ ေရာက္တြင္ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္မအိမ္သုိ႕ သူႏွစ္ခါမွ်လာေသာအခါ အရက္နံ႕ ရပါသည္။ ေမာလာေသာ ရင္အတြက္ ေျဖစရာပင္ မရွိပါ။
ယေန႕ေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီး ဦးထြန္းေအာင္လႈိင္ႏွင့္ ကေလးငယ္တစ္ဦးကုိ ျပရန္ ကိုယ္တုိင္ေခၚသြားရမည့္ အလွည့္ႏွင့္ ၾကံဳလာပါသည္။ ဆရာ၀န္ၾကီး ကေလးကုိ စာသင္ေသာဆရာမႏွင့္ ေတြ႕ခ်င္သည္ ဟု ဆုိလာေသာ ေၾကာင့္ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္လုိက္သြားပါသည္။ ဆရာက ကၽြန္မတုိ႕ထံမွ ကေလးေလးအေၾကာင္းကုိေမးပါသည္။
ကေလးက မည္မွ်ၾကာၾကာ ေက်ာင္းစာကုိ လုပ္နုိင္သလဲ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးအေျခအေန၊ ရန္လုိ္တတ္ေသာသဘာ၀ရွိမရွိ စသျဖင့္ ကၽြန္မေက်ာင္းတြင္ ထုိကေလးငယ္နွင့္ ပါတ္သက္ေသာ ျပသနာ တစ္စုံတစ္ရာ ရွိမရွိ ဟုေမးပါသည္။
ေနာက္ ကေလး၏ မိခင္အား ေမးသင့္သမွ်ကိုိ ေမးပါသည္။ ကေလးေလးနွင့္ လည္း ဆရာက စကားေျပာေသာအခါ ကေလးငယ္၏ အေျဖစကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္မ ရင္ကုိ လာေရာက္ ရုိက္ခတ္ပါသည္။ ဆရာက ကေလးငယ္အား ေက်ာင္းမွာရုိက္ခံရေသးလား ဟုေမးေသာအခါ ကေလးက ေခါငး္ညိ္တ္ျပပါသည္။ (ကေလးက ကၽြန္မထံတြင္ ေႏြရာသီသင္တန္းသာ တက္ေရာက္သည့္ေက်ာင္း သားေလး ပါ။ ပုံမွန္ေက်ာင္းအျဖစ္ အစုိးရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ေက်ာင္းတက္ပါသည္။ ) ဆရာက အနည္းငယ္ ရယ္ကာ ေက်ာင္းဖြင့္တာ တစ္ပါတ္တည္းရွိေသးတယ္ သားက ရုိက္ေတာင္ခံျပီးျပီလား ဟုဆုိေသာ္ ကေလးက မ်က္ႏွာကုိ ခတ္လႊဲလႊဲ ျပဳထားပါသည္။ ဆရာက သားက ရုိက္ခံရေတာ့ ငုိေသးလားဆုိေတာ့ ကေလးငယ္က လက္ကေလးခါကာ မနာဘူး ဟုဆုိပါသည္။ ထုိစဥ္ ကၽြန္မ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရပါသည္။ သည္ကေလးငယ္ကုိ ကၽြန္မ စိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္ၾကီးႏွင့္ ေတြ႕ရန္ မိခင္ျဖစ္သူအား တုိက္တြန္းစဥ္ ကေလးကုိ မရုိက္ရန္၊ အျပစ္တင္ေသာ စကားထက္ ခ်ီးက်ဴးေသာစကားကုိ ပုိေျပာပါ စသျဖင့္ တတ္သမွ်မွတ္သမွ်ေလး ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
အေမျဖစ္သူက စာရင္းဇယားမ်ားျဖင့္ အလုပ္လုပ္သူမုိ႕ ကေလးငယ္ မ်ား၏ သဘာ၀ကုိ နားမလည္သည္ကုိ အျပစ္မေျပာလုိပါ။
သုိ႕ေသာ္ ေန႕စဥ္ႏွင့္ အမွ် ကေလးငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ေသာ ဆရာဆရာမမ်ားအဖုိ႕အေျခခံ ကေလးသူငယ္စိ္တ္ပညာကုိ ဦးေႏွာက္ထဲတည့္ျပီး ကုိင္တြယ္သင့္သည္ဟု ေအာက္ေမ့မိပါသည္။ ဤသုိ႕ဆုိရလွ်င္ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းေလာက အရည္အခ်င္းက ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ သက္ဆုိင္လာပါျပီ။ ကၽြန္မတုိ႕ႏွင့္ လက္လွမ္းကြာလွပါသည္။ ဒီေတာ့ ဆရာဦးထြန္းေအာင္ လုႈိင္ကုိသာ မိဘမ်ားကုိ မိသားစုစိ္တ္က်န္းမာေရးနွင့္ပတ္သက္ျပီး ပညာေပးဖုိ႕ တြင္တြင္သာဆုိခဲ့ရပါသည္။ ကေလးသူငယ္စိတ္ေရာဂါႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းျပီး ေဆာင္းပါးမ်ားေရးဖုိ႕ တုိက္တြန္းခဲ့ ပါသည္။ ဆရာေျပာေသာ စကားတစ္ခြန္းႏွင့္သာ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္ပါသည္။
စိတ္ေရာဂါလုိ႕ေျပာရင္ လူေတြက ရူးတယ္လုိ႕သာ ထင္ၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ စိတ္မွာလည္း ႏွာေစး၊ ေခ်ာင္းဆုိးေလာက္ ျဖစ္တတ္တာပဲ၊
ႏွာေစး၊ ေခ်ာင္းဆုိးျဖစ္ေတာ့ ေဆးေလးတစ္ခြက္၊ ႏွစ္ခြက္ေသာက္ လုိက္ၾကတာပဲ၊ ေပ်ာက္သြားၾကတာပဲ၊ ဒီလုိပဲေပါ့ စိတ္မွာလည္း နွာေစး၊ ေခ်ာင္းဆုိးေလာက္ျဖစ္တတ္တာေတြ ရွိတာပဲ။ ကုလုိက္ေတာ့ မိသားစုဘ၀က ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့ ဟု ဆရာက ဆုိသည္။
ထုိအခါ ကၽြန္မက ဆရာမပီပီ ဆရာ ..ကၽြန္မတုိ႕လူထုက စိတ္ကေလးႏွာေစး၊ ေခ်ာင္းဆုိးျဖစ္မွန္းကုိ မသိၾကဘူးဆရာ။ အဲဒါကုိ သိေအာင္ ဆရာလုပ္ေပးပါ ဟု ဆုိခဲ့ပါေသးသည္။
ဘာရာဒြြါဂ်ာ (ျမန္မာျပည္)
ဆက္စပ္ ဖတ္ရႈရန္
ဘာရာဒြါဂ်ာႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး
.
အားေပးတယ္...ဆက္ေရးပါ...