ေဒါက္တာ ၀င္းေဇာ္ရဲ႕ သမုိင္းမွန္ကို ျပန္ေျပာျခင္း

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ႐ွစ္ေလးလံုး ဒီမုိကေရစီ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုကာလ အထင္႐ွားဆံုး ဓာတ္ပံုေတြထဲက တခု
ျဖစ္တဲ့ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ မ၀င္းေမာ္ဦး ေသနတ္ဒဏ္ရာ ရစဥ္ သယ္ယူခဲ့သူ ထုိစဥ္က ေဆးေက်ာင္း သား ၂ ဦးကုိ လူသိနည္းၾကပါတယ္။ 

 မ၀င္းေမာ္ဦးကို ဦးေခါင္းမွ သယ္ခဲ့သူ ေဒါက္တာ ၀င္းေဇာ္၊ ဓာတ္ပံု- ေဂ်ပုိင္/ ဧရာ၀တီ

အဲဒီ ဆရာ၀န္ေလာင္း ၂ ဦးထဲက ၁ ဦးဟာ တခ်ိန္က ကြယ္လြန္သြားၿပီျုဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းျဖစ္တယ္ ဆုိိၿပီး ေျပာဆုိ ေရးသားေနၾကတာတခ်ိဳ႕ရွိ္ခဲ့ပါတယ္။ 

အခုေတာ့ အဲဒီ ေဆးေက်ာင္းသား ၂ ဦးထဲက ၁ ဦးဟာ  ေဒါက္တာ မင္းသိန္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊  ေဒါက္တာ ၀င္းေဇာ္က သူကိုယ္တုိင္သာျဖစ္တယ္လို႔ ၀န္ခံ ရွင္းလင္းေျပာလာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အခုမွ ေျဖရွင္း ခ်က္ ေပးရတယ္ ဆုိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဒါက္တာ ၀င္းေဇာ္က သူ႔ရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚက တဆင့္ အခုလို ေရးသား တင္ျပထားပါတယ္။ 

“ ကိုသူရေမးတဲ့ ဘာေၾကာင့္ အခုမွ ရွင္းရတာလဲ ဆိုတဲ့ျပန္ေျဖၾကားခ်က္”

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…ကိုသူရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တေတြ လူနာေကာက္ကတည္း က ျပည္သူေတြရဲ့ အသက္ ကို ကယ္ဖုိ႔ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္..အျခားရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး..။ 

ဓါတ္ပုံဆရာတစ္ဦးရဲ့ ဓါတ္ပုံအရိုက္ခံလိုက္ရလို့သာ မွတ္တမ္းတင္တဲ့ပုံျဖစ္သြားတာပါ။ 
ဓါတ္ပုံက ၃-၁၀-၈၈ ေန႔ ထုတ္ Newsweek မွာပါလာၿပီးေနာက္ က်ြန္ေတာ့္ကို MI ေခၚ ေမးပါတယ္… (၅) ရက္ၾကာပါတယ္။ 

ကိုေစာလြင္ကို (၃) ရက္ၾကာေမး ပါတယ္….။ ေခၚ မေမးခင္အထိေတာ့ ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့ လာဖမ္းမလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က အျမဲရွိေနတာပါ။ 
အေမးခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာလဲ ဘဝကို ေအးေအးပဲျဖတ္သန္းေနခဲ့ပါတယ္။ 

စာေစာင္ေတြ..Internet blog ေတြ၊ Media ေတြမွာခဏခဏ ပါလာတယ္။ တိုင္းျပည္ အေျခအေနက လည္း ကိုသူရသိတဲ့အတိုင္းလဲေလ…။ 
မနွစ္ကအထိမပြင့္လင္းေသးဘူး။ ဒီဓါတ္ပုံကေခတ္စားလာေတာ့ Media ေတြက ရွာေဖြၿပီးေရးလာၾကတယ္။ 

မဝင္းေမာ္ဦးမိဘေတြက်တာ့ Interview ေတြ၊ Internet မွာအေျခခံၿပီးေရးၾကတယ္။  ဒီၾကားထဲမွာ ၾကယ္ေတြေၾကြေနတဲ့ တိုင္းျပည္ဆိုတဲ့ Internet ေဆာင္းပါးနဲ႔  ေဒါက္တာဝင္းေဇာ္ေနရာမွာ ေဒါက္တာ မင္းသိန္း အျဖစ္ထင္ၿပီး ဇာတ္နာေအာင္ေရး၊ PM မလုပ္တာကိုလဲ လုပ္တယ္လုပ္၊ ေဒါက္တာေစာလြင္လဲ PM လုပ္လို႔ ထြက္ေျပးရဆိုၿပီး ဇာတ္နာေအာင္ေရးၿပီး စြဲေဆာင္မႈ ရေအာင္ျပဳ လုပ္ခဲ့တယ္။ 

ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့သလဲေတာ့မသိဘူး… အျဖစ္မွန္ကို မေမးဘူး။ မသိပဲ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ေရး သြားခဲ့တယ္။ အသံ File ပါတင္ထားတာေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ရွင္းေနရင္လဲ ထပ္႐ႈပ္ေနမွာပဲ။ 
ဒါေၾကာင့္ မရွင္းျဖစ္ခဲ့ဘူး။ 

ေဒါက္တာေစာလြင္ မိသားစုကလည္းမရွင္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္မွာ ရွင္းရမည္ဆိုတာသိေနတယ္။ အခု ပြင့္လင္းလာတဲ့အခ်ိန္ ၈၈၈၈ နီးလို႔ အမ်ား အာရုံစိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရွင္းတာက ပိုေကာင္းတယ္။ 

ဒီၾကားထဲ ေဒါက္တာျမတ္ထူးရာဇာတ္ျပန္လာ တာနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ပိုၿပီးအဆင္ေျပသြားတယ္။  ရွင္းဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ေငြရတုလည္း တိုင္ၿပီေပါ့ေနာ္။ 

ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းအမွန္ကိုျပန္ျဖစ္ေစ ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္၌က လူေရွ႕ ကို ထြက္တဲ့ အက်င့္မရွိပါဘူး။ 

ေနာက္ကပဲ ပံ့ပိုးတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ ဝါသနာပါတာ စလုပ္ကတည္းက ဓါတ္ပုံထဲ ပါေအာင္လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ထက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ 

ဒါေပမယ့္ မွတ္တမ္း အတင္မခံခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပုံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခြင့္အေရး မယူခ်င္ဘူး ေရွ့မထြက္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီလိုေနတာပါ။ 

ေနာက္တစ္ခုကလည္း ၂၀၁၂-၂၀၁၃ ေလာက္မွာ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရုပ္ရွင္၊ ဇာတ္ လမ္း ေတြရိုက္မယ္ဆိုၿပီး စာေစာင္၊ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဒီဓါတ္ပုံကို ခဏခဏေဖာ္ျပလာၾကကတည္းက ရွင္းခ်ိန္တန္ၿပီ၊ ေရွ႕ထြက္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ ယူဆလို႔ ရွင္းတာပါ။ 

ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ (ဆရာဝန္တစ္ေယာက္) အေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ ထိုက္တာကို လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္မွာ လုပ္ခြင့္ရၿပီး လုပ္နိုင္ခဲ့တာကိုပဲ ေၾကနပ္ေနမိပါတယ္။ 

လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သမိုင္းမွာ တာဝန္ေက်ျပြန္ေအာင္
ေဆာင္ ရြက္ႏုိင္တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္…။ 

ကြ်န္ေတာ္..အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လိုု႔ “ ရွင္သန္ေနဆဲ “ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေရးေနပါတယ္။ ၿပီးလုပါၿပီ။ စက္တင္ဘာ ၁၉ အမီထြက္ပါမယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ တာျဖစ္ပါတယ္…။ 

ေဒါက္တာ ၀င္းေဇာ္ရဲ႕ ႐ွစ္ေလးလံုး အမွတ္တရ ျပန္လည္ေျပာျပထားတာကို ဧရာ၀တီိမွာလည္း အခု လို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ 


သူတို.ေၿပာေသာ ၈ ေလးလံုးအမွတ္တရၿမင္ကြင္းမ်ား

ေဒါက္တာ ၀င္းေဇာ္ (အတြင္းေရးမႉး၊ အေထြေထြေရာဂါကု ဆရာ၀န္မ်ားအဖြဲ႕၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆရာ၀န္မ်ား အသင္း)(ႏိုင္ငံတကာ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ၈ ေလးလံုးႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး အထင္႐ွားဆံုးျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆရာ၀န္ ၂ ဦးက ေသနတ္ဒဏ္ရာရ ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသူကေလး မဝင္းေမာ္ဦးကိုသယ္ယူလာသည့္ ဓာတ္ပံုတြင္ ပါ၀င္သည့္ ဆရာ၀န္)

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေဆးေက်ာင္းသား (Final Part II) ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ အေရးအခင္း ကလည္း စျဖစ္ေနၿပီ၊ ျပည္သူ အားလံုးကလည္း ပါ၀င္ေနၿပီ။ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔က ေဆး ၁ မွာ စၿပီး တရားေဟာ လာၿပီ။ ေဟာတဲ့သူက မ်က္ႏွာကို ကြယ္ၿပီး ေဟာတာ။ သူ၀တ္ထားတာေရာ၊ သူ႔အသံကို နားေထာင္ရ တာေရာနဲ႔ ဘယ္သူလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔က သိေနၾကတယ္။

ေဟာတဲ့သူက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ပထမႏွစ္ စတက္တုန္းက အတန္းတူပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ခဲ့လို႔ အတန္းငယ္ သြားတဲ့ တိုးေက်ာ္လိႈင္ပဲ ဆိုတာ သိတယ္။ ေန႔လယ္ ၁ နာရီေလာက္က စေဟာခဲ့တာ ၄ နာရီေလာက္လည္း က်ေရာ “ေထာက္လွမ္းေရး၊ ေထာက္လွမ္းေရး” ဆိုၿပီး ၁ ေယာက္ကို ဆြဲေခၚလာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ၀ိုင္းခ်တဲ့အခါၾကေတာ့ ဆရာေတြက ေမတၱာရပ္ခံၿပီး “လူ႔အသက္ကို ကယ္မယ့္လက္ေတြ က  ေသြးစြန္း တဲ့လက္ေတြ မျဖစ္ပါေစနဲ႔” ဆိုၿပီး သူ႔ကို ေတာင္းတယ္။ အဲဒီသူက တပ္ၾကပ္ေမာင္ၿပံဳး ဆိုတဲ့သူ။ သူ႔ကို ဆရာေတြလက္ထဲ အပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္က်မွ သူ႔ကို ရဲစခန္း အပ္လိုက္တယ္။

၂၂ ရက္ေန႔မွာလည္း ေက်ာင္းမွာ ၁၂ နာရီေလာက္ကတည္းက တရားေတြ ဆက္ေဟာၾကတယ္။ ညေနပိုင္းလည္း က်ေရာ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကလည္း နယ္ျပန္တဲ့ သူေတြက ျပန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လႈပ္ရွားမႈကေတာ့ ဆက္ရွိေနတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ စက္တင္ဘာ ၁၂ ရက္ေန႔လည္း က်ေရာ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႕စည္းေရးမွာ ေဆးေက်ာင္းသားေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ေဆး ၁ ရဲ႕ သီေရတာမွာ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ပါ တယ္။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေပါင္း ၁၁၉ ေယာက္တက္ၿပီး ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့တယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၃ ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔ အေျပာအရ ၾကားျဖတ္ အစုိးရ ဖြဲ႕စည္းေရး အတြက္ ႀကီး ၅ ႀကီး
ေပါ့။ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦးႏု၊ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္၊ ဦး၀င္းကို တို႔က စည္းေ၀းတယ္၊ က်ေနာ္ တို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ၾကားျဖတ္ အစိုးရ အတြက္ ဘယ္လိုလဲ ဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားမယ္လို႔ ဆိုတယ္။

ေဆး ၁ ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေဆးေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးရဲ႕ သပိတ္စခန္း ျဖစ္တယ္။ ေန႔တိုင္းလာၾက၊ စုေ၀းၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကို ခ်ီတက္ ဆႏၵျပၾကတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္က်ေတာ့ ေဆး ၁ ရဲ႕ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲကို မနက္ ၈ နာရီခြဲ ေလာက္ ကတည္းက စတယ္။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပါတီအဖြဲ႔ေတြ လည္း လာတယ္၊ တရား ေဟာၾကတယ္။ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲတဲ့ လူေတြအားလံုးကလည္း သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကရင္း ညေန ၄ နာရီေလာက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ စစ္တပ္ကေန အာဏာသိမ္းလိုက္ ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဆက္ၿပီး ဆႏၵျပေနၾကတုန္းပဲ။ ေမွာင္လာတဲ့ အခ်ိန္လည္းက်ေရာ စစ္တပ္ကေန လူစု ခြဲဖို႔၊ မခြဲရင္ ပစ္ခတ္ရပါမယ္လို႔ ေအာ္တယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ၊ ဆက္ၿပီးေတာ့ ျပမွာလား၊ အၿဖိဳခြင္း ခံမလား ျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေဆး ၁ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က 
“သားတို႔သမီးတို႔၊ ဒီအခ်ိန္က လူစုခြဲဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ဆရာ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ လူစုခြဲေပးပါ” ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ အားလံုးက ျပန္ၾကတယ္။ မိဘေတြကလည္း စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ လာၾကနဲ႔ အကုန္လံုး ျပန္ၾကတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ညိဳ၀င္း၊ ညီ၀င္းနဲ႔ က်ေနာ္က ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ အခန္း ၅ နဲ႔ ၆ မွာ သြားအိပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေစာလြင္တာ တာ၀န္က်တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကိုေစာလြင္ကို ဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက ဒီမွာေတာ့ ေက့စ္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ မင္းတို႔ လုပ္ႏိုင္တာ လုပ္ၾကပါဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေဆးေက်ာင္းသားပဲ ျဖစ္ေနေသးတဲ့ အတြက္ အမ်ားႀကီး လုပ္လို႔မရဘူး။ လူနာေတြကို ေနရာခ်ေပးတဲ့ အလုပ္၊ ေဆးထိုး၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ ေသြးလိုရင္ ယူေပးတဲ့ အလုပ္ ေလာက္ပဲ လုပ္ေပးတယ္။

၁၉ ရက္ေန႔ ေရာက္လာေတာ့ ၀ပ္ဒ္ထဲမွာ ခ်ီတက္သြားတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္တယ္။ ေဆး ၁၊ ေဆး ၂ နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘက္က အဖြဲ႕ေတြ ခ်ီတက္တာ။ ေဆး ၁ ကိုေတာ့ ဆရာေတြက တားလိုက္လို႔ ရေပမယ့္ ေဆး ၂ နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘက္က အဖြဲ႕ေတြ ဆက္ခ်ီတက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ၀ပ္ဒ္ထဲမွာရွိေနတုန္း ပစ္ေနၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားရတယ္။

၁၀ နာရီခြဲေလာက္လည္း က်ေရာ က်ေနာ္တို႔ ၀ပ္ဒ္ထဲကို ဆရာဦး၀င္းကိုက ေရာက္လာတယ္။ ပစ္ေနတယ္ ၾကားတယ္၊ လူနာ ေကာက္ ထြက္ၾကမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က လိုက္မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ဂ်ဴတီကုတ္ ၀တ္ခဲ့ၿပီး လုိက္ခဲ့ဆိုတာနဲ႔ အေရးေပၚ ကားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ဆရာဦး၀င္းကို၊ ေဒါက္တာ ေစာလြင္၊ ေဒါက္တာ သက္ႏိုင္သြင္တို႔လည္း ပါတယ္။ ကားဆရာနဲ႔ အပါအ၀င္ ၅ ဦးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း အတိုင္း ထြက္လာၾကတယ္။

သိမ္ျဖဴလမ္း ခံုးတံတားႀကီး (စေတာ့ဂိတ္ခံုး) မွာ ပထမတေခါက္ လူနာေကာက္တယ္။ ဒုတိယ တေခါက္က အတြင္း၀န္ ႐ံုးဘက္မွာ ေကာက္တယ္။ တတိယ တေခါက္ ေကာက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ဆူးေလမွာ ပစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ဆူးေလကို တန္းလာခဲ့တယ္။ ဆူးေလဘုရားကို ပတ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ တသက္မွာ ေမ့လို႔မရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ႀကံဳလိုက္ ရတာပဲ။

ထိတဲ့သူ အမ်ားႀကီး စုၿပံဳေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က အသက္ရွင္ က်န္တဲ့သူကို ဦးစားေပး သြားၾကည့္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံုကလည္း ေျမမွာခေနတယ္။ ခြပ္ေဒါင္းလည္း မကႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေသြးကြက္ေတြ ကလည္း ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ဖိနပ္ေတြကလည္း ပလူပ်ံေနတယ္။ ႏိုင္ျမန္မာရဲ႕သီခ်င္းထဲကလို ေပတရာေပၚမွာ ျပည္သူ႔ အေလာင္းေတြကိုေတာင္ သတိမရ အားခဲ့ဘူး။

အဲဒီလို အေလာင္းေတြ စုၿပံဳေနတဲ့ေရွ႕မွာ အသက္ရွင္စရာ ဘယ္သူရွိမလဲလို႔ ၾကည့္ေတာ့ အသက္ကို ျဖည္းညင္းစြာ ႐ႉေန၊ ရင္ဘတ္က ေဖာင္းခ်ည္၊ နိမ့္ခ်ည္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးမေလးကို ေတြ႕လုိက္တယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီေကာင္မေလး နားကို ကပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ “အစ္ကိုရယ္ … ကယ္ပါဦး” လို႔ ဆိုေတာ့ “အစ္ကိုတို႔က ကယ္ဖို႔လာတာ၊ စိတ္ခ်၊ ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး၊ စိတ္တင္းထား” လုိ႔ အားေပးလိုက္ၿပီး အနားမွာရွိေနတဲ့ ကိုေစာလြင္က ေျခေထာက္က၊ က်ေနာ္က လက္ေမာင္း ၂ ဘက္ကေန ကိုင္လာရင္း အေရးေပၚကားဆီကို သယ္လာတယ္။

အဲဒီလို သယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ခနဲ မီးတခ်က္ ပြင့္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေပၚကေန ဓာတ္ပံုမ႐ိုက္နဲ႔၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ ေပးပါတယ္။ အဲဒီ “အစ္ကိုရယ္၊ ကယ္ပါဦး” ဆိုတဲ့သူက မ၀င္းေမာ္ဦးပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေစာလြင္တို႔ သူ႔ကို သယ္လာတဲ့ အဲဒီဓာတ္ပံုကလည္း သမိုင္း၀င္ဓာတ္ပံု ျဖစ္သြားတယ္။

သူနဲ႔အတူ လူနာေတြကို သယ္လာၿပီး အေရးေပၚမွာ ခ်ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ထပ္ထြက္တယ္။ တေန႔လံုး လူနာေကာက္တဲ့ အလုပ္လုပ္တာ။ မ၀င္းေမာ္ဦးကုိ IC အတြင္းမွာ ထားတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေဆး ၂ က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ မိုးသူ၀င္းက ဒဏ္ရာနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ သူထိထားတာ လက္ေမာင္းမွာ။ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က သုည ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ကို ခြဲတာက ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္ႏိုင္နဲ႔ ကိုျမတ္ထူးရာဇတ္ တို႔က ခြဲတာ။ ခြဲၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုလည္း အဲဒီ IC ထဲမွာပဲ ထားတာ။

အဲဒီေန႔ ညေနမွာ IC ထဲကို ေရာက္ေတာ့ မိုးသူ၀င္းကို တေခါက္ သြားၾကည့္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ သယ္ခဲ့တဲ့ မ၀င္း ေမာ္ဦးကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္လုိ႔ သြားၾကည့္ေတာ့ သူက အသက္ ရွိေသးတယ္။ သူက ညာဘက္ လက္ေမာင္းကို က်ည္ဆံ တခ်က္ ထိတယ္၊ အဆုတ္ကို တခ်က္ထိတယ္၊ ေျခေထာက္ကို တခ်က္ထိတယ္။ အဆုတ္ကို ထိတဲဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဆုတ္ တျခမ္းကို လွီးထုတ္လိုက္ရတယ္။ ဆိုးသြားတာက မ၀င္းေမာ္ဦး ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က သုည ျဖစ္ေနတယ္။ ခြဲၿပီးတဲ့အခါ က်ေတာ့လည္း အေျခအေနက သိပ္ပံုမွန္ မျဖစ္ဘူး။ သူတကယ္ ေသသြားတယ္ ဆိုတာကို ေနာက္ေန႔မွ က်ေနာ္ သိရတယ္။