~
စာဖတ္သူတို႔ ထမင္းတခါျပင္တပဲြကို ေငြ ၂၀၀ နဲ႔ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မ်ား ေတြ႔ဖူးၾကပါသလား။ က်ေနာ္လည္း အရင္က မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ တန႔ကေတာ့ မိတ္ေဆြသတင္းေထာက္တေယာက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ထမင္းတပဲြ ၂၀၀ က်ပ္နဲ႔စားလို႔ရတဲ့ဆုိင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
(ဘဲဥနဲ႔၀က္သားတဲြမွာထားတဲ့ ၃၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းပဲြ)
အဲဒီထမင္းဆိုင္ေလးကေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကမ္းနားလမ္းမွာတည္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေနာက္ဘက္က ပန္းၿခံလမ္းထဲမွာပါ။
ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဆိုင္ကိုအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းဆိုင္ရယ္လုိ႔လည္း ဆုိင္းဘုတ္တပ္ျခင္းမရွိ။ ဆုိင္နာမည္လည္း မရွိ။ ထမင္းတခါျပင္ ၂၀၀ လို႔ေတာင္ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ေၾကာ္ညာ ထားတာလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ရွင္ကေတာ့ ထမင္းပဲြကို လက္မလည္ေအာင္ တပဲြၿပီးတပဲြျပင္ေပးၿပီး ေရာင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက ဆိုင္ေရွ႕က ပလတ္စတစ္ထုိင္ခံုေတြမွာ ၀င္ထိုင္လုိက္ၿပီး ပုသိမ္သားျဖစ္တဲ့က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက မွာလုိက္တယ္ ...
“၀က္၊ ဘဲနဲ႔ ထမင္း ႏွစ္ပဲြေပးပါ”
သူမွာလုိက္တဲ့ဟင္းက က်ေနာ့္နားထဲတမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကိုေမးလုိက္တယ္။
“ဘာလဲဟ ၀က္ဘဲဆိုတာ”
“၀က္သားဟင္းနဲ႔ ဘဲဥဟင္း ႏွစ္မ်ဳိးလံုးထည့္ေပးပါလို႔ ေျပာတာ”
ဟိုက္ရွားဘား......။ ထမင္းတပဲြ ၂၀၀ တန္ဆုိင္မွာ ၀က္သားဟင္းလည္း ရေနပါလား။
ဆိုင္ရွင္အမ်ဳိးသားကလည္း ခပ္သြက္သြက္ပဲ စတီးပန္းကန္ ၂ ခ်ပ္ယူၿပီး ျပင္ေပးလိုက္တာ ခဏခ်င္းမွာပဲ ထမင္း ၂ ပဲြေရာက္လာတယ္။
ဘဲဥတလံုး၊ လက္ ၂ လံုးေလာက္ရွိမယ့္ ၀က္သားဟင္း ၇ ဖတ္ေလာက္နဲ႔ ဟင္းအရည္ဆမ္းထားတဲ့ ထမင္းပဲြက သူေရာင္းေနတဲ့ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ယံုႏိုင္စရာမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
(အေျခခံလူတန္းစားတို႔အားထားရာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ပန္းၿခံလမ္းက ၂၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းေရာင္းတ့ဲဆိုင္)
ဆိုင္မွာ ဟင္းက ငါးဟင္း၊ ငါးဆုပ္ဟင္း၊ ဘဲဥဟင္း၊ ၀က္သားနဲ႔ အမဲအူဆိုၿပီးေတာ့ ဟင္း (၅) မ်ဳိး ရတယ္။ ဟင္း တမ်ဳိးစားလည္း ၂၀၀ က်ပ္၊ ႏွစ္မ်ဳိးစားလည္း ၂၀၀ က်ပ္ပဲ ေပးရတယ္။ ဘဲဥဟင္းနဲ႔ တျခားဟင္းတမ်ဳိးတဲြရင္ေတာ့ ၃၀၀ တဲ့။
က်ေနာ္တို႔မွာလုိက္တဲ့ ထမင္းပဲြကေတာ့ ၃၀၀ တန္ထမင္းပဲြေပါ့။
ထမင္းလုိက္ပဲြထပ္ယူရင္ တပဲြ ၁၀၀။ တျခားထမင္းဆိုင္ႀကီးေတြလို ဟင္းခ်ဳိ၊ အရြက္ေၾကာ္၊ ငါးပိရည္ တို႔စရာ ေတြေတာ့ မပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးၾကမ္းရတယ္။ ဆားပန္းကန္နဲ႔ အစပ္ႀကိဳက္သူအတြက္ ငရုတ္သီးစိမ္းပန္းကန္ ခ်ထားေပးတယ္။
မွာထားတဲ့ထမင္းပဲြကို စားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟင္းလက္ရာ ေကာင္းသလို ဆန္ကလည္း ဆန္ၾကမ္းေပမယ့္ အညံ့စားႀကီး မဟုတ္ဘဲ စားလို႔အဆင္ေျပတဲ့အေနအထားမွာ ရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျမည္းရင္းစမ္းရင္း စားလုိက္တာ တပန္းကန္ကုန္သြားတယ္။
က်န္တဲ့လူေတြအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းစားလုိက္၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးကိုက္လုိက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူ ေသာက္လုိက္နဲ႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပေနတယ္။
ဟင္းအရည္လိုခ်င္ရင္ ထပ္ေတာင္းလို႔လည္း ရတယ္။ ဟင္းရည္ေတာင္းရင္ အသားဖတ္ ၂ ဖတ္၊ ၃ ဖတ္ေတာင္ ဆိုင္ရွင္က အဆစ္ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
(၂၀၀ က်ပ္ဖုိး ဟင္းႏွစ္မ်ဳိး တဲြစားလို႔ရ)
ပုသိမ္မွာ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၂၀၀ က်ပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ထမင္းတပဲြကို ေငြ ၂၀၀ နဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့ကိစၥက အေတာ့္ကို ထူးဆန္းစရာပဲမဟုတ္လား။
ဆုိင္ရွင္အမ်ဳိးသားကိုေဇယ်ာလင္းကို ေမးလုိက္တယ္။
“ဒီေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေရာင္းေနေတာ့ အစ္ကိုတို႔ ျမတ္ေကာ ျမတ္ရဲ႕လားဗ်”
“ေစ်းသည္ပဲဗ်ာ။ ျမတ္လို႔ေရာင္းတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ စားတဲ့လူေတြ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ အဆင္ေျပေျပစားလုိ႔ရေနရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီဆိုင္ဖြင့္လာတာ အခုဆိုရင္ သက္တမ္း ၁၅ ႏွစ္နီးပါးရွိေနၿပီ။
စေရာင္းတုန္းကေတာ့ ထမင္းတပဲြ ၄၀ (က်ပ္)၊ ေနာက္ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္လာလို႔ ၂၀၀ က်ပ္အထိ တက္ေရာင္းျဖစ္တာ”လို႔ ကိုေဇယ်ာလင္းက ျပန္ေျဖပါတယ္။
ေရာင္းလို႔ မကုန္တဲ့ေန႔ မရွိသလို ေန႔လည္ ၁၁ နာရီေလာက္ကစေရာင္းတာ မြန္းလဲြ ၂ နာရီထုိးေလာက္ဆိုရင္ ေရာင္းကုန္ၿပီလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဒီေစ်းႏႈန္းနဲ႔ေရာင္းႏိုင္ရေအာင္ ဆန္ေတြမ်ား အလကား ရေနလို႔မ်ားလား။
“အစ္ကိုတို႔ ဆန္က်ေတာ့ေကာ။ ရြာက မွာတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္ကလည္း ပုသိမ္ကပဲ ၀ယ္ပါတယ္။ အသားေတြ ဟင္းေတြလည္း ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းစားလို႔ရေအာင္ ခ်က္ပါတယ္”လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
ထမင္းဆုိင္ကို အားေပးေနသူေတြကေတာ့ ကမ္းနားတ၀ိုက္က ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားေတြ၊ ဆိုကၠားသမားေတြ၊ အေျခခံလူတန္းစားေတြနဲ႔ ေက်းရြာေတြက တက္လာတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြအမ်ားစုျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
(ထမင္းဆိုင္မွာ အားေပးစားသံုးေနသူတဦး)
“မသိသူေက်ာ္သြား၊ သိသူေဖာ္စား“ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပဲ ဒီဆိုင္ကိုသိေနတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြက လူအုပ္လိုက္၀င္လာ ခပ္သုတ္သုတ္စား။ ၿပီးတာနဲ႔ ေငြရွင္းၿပီး ျပန္ၾက။ ေရာင္းတဲ့လူကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ေရာင္း၊ စားတဲ့လူကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ စားၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
“က်ေနာ္တို႔လို ဆိပ္ကမ္းကကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမားေတြအတြက္ေတာ့ ဒီဆိုင္ေလးက တအားအဆင္ေျပတယ္။ ပုသိမ္တၿမိဳ႕လံုးမွာ ဒီဆုိင္က ေစ်းအသက္သာဆံုးပဲ။
ေစ်းလည္းသက္သာတယ္။ စားလို႔လည္း ေကာင္းတယ္”လို႔ ပုသိမ္ဆိပ္ကမ္းက ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္သားတဦးက ေျပာပါတယ္။
ဆုိခ့ဲသလုိပဲ ထမင္းဆိုင္ရယ္လို႔ေတာင္ ဆုိင္းဘုတ္တပ္ နာမည္ေပးထားျခင္းမရွိေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနား အနီးတ၀ိုက္မွာ “၂၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းဆိုင္”လို႔ ေမးလိုက္ရင္ မသိတဲ့လူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေအာင္ကို နာမည္ႀကီးပါတယ္ တ့ဲ။
ကဲ ... ပုသိမ္မွာ ေငြ ၂၀၀ ရွိရင္ ထမင္းစားလို႔ရတယ္ဆိုတာ မယံုဘူးဆိုရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ ေနာက္ေက်ာက ပန္းၿခံလမ္းထဲမွာရွိတဲ့ ၂၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းဆုိင္ကိုသာ ၾကြခဲ့ပါလို႔ ေျပာပါရေစဗ်ာ…
ဆလိုင္းသန္႔စင္
.
(ဘဲဥနဲ႔၀က္သားတဲြမွာထားတဲ့ ၃၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းပဲြ)
အဲဒီထမင္းဆိုင္ေလးကေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကမ္းနားလမ္းမွာတည္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေနာက္ဘက္က ပန္းၿခံလမ္းထဲမွာပါ။
ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဆိုင္ကိုအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းဆိုင္ရယ္လုိ႔လည္း ဆုိင္းဘုတ္တပ္ျခင္းမရွိ။ ဆုိင္နာမည္လည္း မရွိ။ ထမင္းတခါျပင္ ၂၀၀ လို႔ေတာင္ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ေၾကာ္ညာ ထားတာလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ရွင္ကေတာ့ ထမင္းပဲြကို လက္မလည္ေအာင္ တပဲြၿပီးတပဲြျပင္ေပးၿပီး ေရာင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက ဆိုင္ေရွ႕က ပလတ္စတစ္ထုိင္ခံုေတြမွာ ၀င္ထိုင္လုိက္ၿပီး ပုသိမ္သားျဖစ္တဲ့က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက မွာလုိက္တယ္ ...
“၀က္၊ ဘဲနဲ႔ ထမင္း ႏွစ္ပဲြေပးပါ”
သူမွာလုိက္တဲ့ဟင္းက က်ေနာ့္နားထဲတမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကိုေမးလုိက္တယ္။
“ဘာလဲဟ ၀က္ဘဲဆိုတာ”
“၀က္သားဟင္းနဲ႔ ဘဲဥဟင္း ႏွစ္မ်ဳိးလံုးထည့္ေပးပါလို႔ ေျပာတာ”
ဟိုက္ရွားဘား......။ ထမင္းတပဲြ ၂၀၀ တန္ဆုိင္မွာ ၀က္သားဟင္းလည္း ရေနပါလား။
ဆိုင္ရွင္အမ်ဳိးသားကလည္း ခပ္သြက္သြက္ပဲ စတီးပန္းကန္ ၂ ခ်ပ္ယူၿပီး ျပင္ေပးလိုက္တာ ခဏခ်င္းမွာပဲ ထမင္း ၂ ပဲြေရာက္လာတယ္။
ဘဲဥတလံုး၊ လက္ ၂ လံုးေလာက္ရွိမယ့္ ၀က္သားဟင္း ၇ ဖတ္ေလာက္နဲ႔ ဟင္းအရည္ဆမ္းထားတဲ့ ထမင္းပဲြက သူေရာင္းေနတဲ့ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ယံုႏိုင္စရာမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
(အေျခခံလူတန္းစားတို႔အားထားရာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ပန္းၿခံလမ္းက ၂၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းေရာင္းတ့ဲဆိုင္)
ဆိုင္မွာ ဟင္းက ငါးဟင္း၊ ငါးဆုပ္ဟင္း၊ ဘဲဥဟင္း၊ ၀က္သားနဲ႔ အမဲအူဆိုၿပီးေတာ့ ဟင္း (၅) မ်ဳိး ရတယ္။ ဟင္း တမ်ဳိးစားလည္း ၂၀၀ က်ပ္၊ ႏွစ္မ်ဳိးစားလည္း ၂၀၀ က်ပ္ပဲ ေပးရတယ္။ ဘဲဥဟင္းနဲ႔ တျခားဟင္းတမ်ဳိးတဲြရင္ေတာ့ ၃၀၀ တဲ့။
က်ေနာ္တို႔မွာလုိက္တဲ့ ထမင္းပဲြကေတာ့ ၃၀၀ တန္ထမင္းပဲြေပါ့။
ထမင္းလုိက္ပဲြထပ္ယူရင္ တပဲြ ၁၀၀။ တျခားထမင္းဆိုင္ႀကီးေတြလို ဟင္းခ်ဳိ၊ အရြက္ေၾကာ္၊ ငါးပိရည္ တို႔စရာ ေတြေတာ့ မပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးၾကမ္းရတယ္။ ဆားပန္းကန္နဲ႔ အစပ္ႀကိဳက္သူအတြက္ ငရုတ္သီးစိမ္းပန္းကန္ ခ်ထားေပးတယ္။
မွာထားတဲ့ထမင္းပဲြကို စားၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟင္းလက္ရာ ေကာင္းသလို ဆန္ကလည္း ဆန္ၾကမ္းေပမယ့္ အညံ့စားႀကီး မဟုတ္ဘဲ စားလို႔အဆင္ေျပတဲ့အေနအထားမွာ ရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျမည္းရင္းစမ္းရင္း စားလုိက္တာ တပန္းကန္ကုန္သြားတယ္။
က်န္တဲ့လူေတြအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းစားလုိက္၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးကိုက္လုိက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူ ေသာက္လုိက္နဲ႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပေနတယ္။
ဟင္းအရည္လိုခ်င္ရင္ ထပ္ေတာင္းလို႔လည္း ရတယ္။ ဟင္းရည္ေတာင္းရင္ အသားဖတ္ ၂ ဖတ္၊ ၃ ဖတ္ေတာင္ ဆိုင္ရွင္က အဆစ္ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
(၂၀၀ က်ပ္ဖုိး ဟင္းႏွစ္မ်ဳိး တဲြစားလို႔ရ)
ပုသိမ္မွာ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေတာင္ ၂၀၀ က်ပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ထမင္းတပဲြကို ေငြ ၂၀၀ နဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့ကိစၥက အေတာ့္ကို ထူးဆန္းစရာပဲမဟုတ္လား။
ဆုိင္ရွင္အမ်ဳိးသားကိုေဇယ်ာလင္းကို ေမးလုိက္တယ္။
“ဒီေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေရာင္းေနေတာ့ အစ္ကိုတို႔ ျမတ္ေကာ ျမတ္ရဲ႕လားဗ်”
“ေစ်းသည္ပဲဗ်ာ။ ျမတ္လို႔ေရာင္းတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ စားတဲ့လူေတြ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ အဆင္ေျပေျပစားလုိ႔ရေနရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီဆိုင္ဖြင့္လာတာ အခုဆိုရင္ သက္တမ္း ၁၅ ႏွစ္နီးပါးရွိေနၿပီ။
စေရာင္းတုန္းကေတာ့ ထမင္းတပဲြ ၄၀ (က်ပ္)၊ ေနာက္ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္လာလို႔ ၂၀၀ က်ပ္အထိ တက္ေရာင္းျဖစ္တာ”လို႔ ကိုေဇယ်ာလင္းက ျပန္ေျဖပါတယ္။
ေရာင္းလို႔ မကုန္တဲ့ေန႔ မရွိသလို ေန႔လည္ ၁၁ နာရီေလာက္ကစေရာင္းတာ မြန္းလဲြ ၂ နာရီထုိးေလာက္ဆိုရင္ ေရာင္းကုန္ၿပီလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဒီေစ်းႏႈန္းနဲ႔ေရာင္းႏိုင္ရေအာင္ ဆန္ေတြမ်ား အလကား ရေနလို႔မ်ားလား။
“အစ္ကိုတို႔ ဆန္က်ေတာ့ေကာ။ ရြာက မွာတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္ကလည္း ပုသိမ္ကပဲ ၀ယ္ပါတယ္။ အသားေတြ ဟင္းေတြလည္း ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းစားလို႔ရေအာင္ ခ်က္ပါတယ္”လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
ထမင္းဆုိင္ကို အားေပးေနသူေတြကေတာ့ ကမ္းနားတ၀ိုက္က ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားေတြ၊ ဆိုကၠားသမားေတြ၊ အေျခခံလူတန္းစားေတြနဲ႔ ေက်းရြာေတြက တက္လာတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြအမ်ားစုျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
(ထမင္းဆိုင္မွာ အားေပးစားသံုးေနသူတဦး)
“မသိသူေက်ာ္သြား၊ သိသူေဖာ္စား“ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပဲ ဒီဆိုင္ကိုသိေနတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြက လူအုပ္လိုက္၀င္လာ ခပ္သုတ္သုတ္စား။ ၿပီးတာနဲ႔ ေငြရွင္းၿပီး ျပန္ၾက။ ေရာင္းတဲ့လူကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ေရာင္း၊ စားတဲ့လူကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ စားၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
“က်ေနာ္တို႔လို ဆိပ္ကမ္းကကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမားေတြအတြက္ေတာ့ ဒီဆိုင္ေလးက တအားအဆင္ေျပတယ္။ ပုသိမ္တၿမိဳ႕လံုးမွာ ဒီဆုိင္က ေစ်းအသက္သာဆံုးပဲ။
ေစ်းလည္းသက္သာတယ္။ စားလို႔လည္း ေကာင္းတယ္”လို႔ ပုသိမ္ဆိပ္ကမ္းက ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္သားတဦးက ေျပာပါတယ္။
ဆုိခ့ဲသလုိပဲ ထမင္းဆိုင္ရယ္လို႔ေတာင္ ဆုိင္းဘုတ္တပ္ နာမည္ေပးထားျခင္းမရွိေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနား အနီးတ၀ိုက္မွာ “၂၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းဆိုင္”လို႔ ေမးလိုက္ရင္ မသိတဲ့လူ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေအာင္ကို နာမည္ႀကီးပါတယ္ တ့ဲ။
ကဲ ... ပုသိမ္မွာ ေငြ ၂၀၀ ရွိရင္ ထမင္းစားလို႔ရတယ္ဆိုတာ မယံုဘူးဆိုရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ ေနာက္ေက်ာက ပန္းၿခံလမ္းထဲမွာရွိတဲ့ ၂၀၀ က်ပ္တန္ ထမင္းဆုိင္ကိုသာ ၾကြခဲ့ပါလို႔ ေျပာပါရေစဗ်ာ…
ဆလိုင္းသန္႔စင္
.
ျမန္မာႏိုင္ငံတနံ တလ်ားဒီလို ဆိုင္မ်ိဴးေတြ မ်ားမ်ားရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း
လိုက္မလဲ၊ သိသူေဖာ္စား ႏိုင္သူေတြ မ်ားၾကပါေစ။
၂ ဦး ၂ ဘက္ အက်ိဳးရွိတဲ့ ဒါမ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ား ေပၚပါေစ။
ဒီသတင္းေလး ဖတ္ရတာနဲ႔ေတာင္ ႏွလံုးပီတိ ဂြမ္းဆီထိ သို႔ ခံစားမိပါတယ္။