“ဦးေလးႀကီး … ရ။ ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္တေယာက္ ကဆုန္ေပါက္ၿပီး တိုင္းျပည္ကထြက္ေျပး။ ကေမာၻဒီးယားကို ဟြန္ဆန္ရဲ႕အႀကံေပးဆိုတဲ့ ရာထူးတံဆိပ္ ခတ္ႏွိပ္ၿပီး ကလီကမာနည္းနဲ႔ ဝင္လာ။ ထိုင္းထဲကို ေခြးတိုးေပါက္ကဝင္ဖို႔ သူခိုးနည္းနဲ႔ေခ်ာင္း။ ႀကံရာမရေတာ့ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေဖ်ာက္ထားလိုက္တာ … ဘာလိုလိုနဲ႔ … အင္း … ဦးေလးႀကီးရယ္ … သူ႔ခမ်ာ … ဘယ္ဝယ္ဘယ္ဆီကိုမ်ား ေရာက္ေနပါ့”
“ေအာင္မယ္ေလး … ေလး၊ ကိုတူေမာင္ရာ။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာ၊ ကိုယ့္တိုင္းေရးျပည္ရာမွ မဟုတ္တာ။ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းမေနပါနဲ႔ကြာ။ မင့္အေဖႀကီး ေမာင္သန္းေရႊအတြက္သာ ပူစမ္းပါ”
ဤတြင္ ကိုတူေမာင္က ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္။ စကားျဖစ္ၿပီးေရာ သေဘာျဖင့္ ခပ္လြယ္လြယ္ ေျပာခ်လိုက္သည္။
“ဟာ … ဦးေလးႀကီးကလည္း … သူက စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၊ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲႀကီး။ေနာက္ၿပီး သူလုပ္ခ်င္တာ အကုန္လုပ္လို႔ရေနတာ။ လက္ညိႇဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ သူ႔အတြက္ ပူေနဖို႔လိုေန … ေန”
ကိုတူေမာင္၏ စကားကမဆံုးေသး။ သို႔ပါလ်က္ ဦးေလးႀကီးက ထန္တန္တန္ေလသံျဖင့္ ျဖတ္ခ်လိုက္သည္။
“ဒီမွာ ကိုတူေမာင္၊ ဦးေလးႀကီးေျပာတာကို အေသအခ်ာ နားေထာင္”
ကိုတူေမာင္ခမ်ာ လူႀကီးႏွင့္လူငယ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ မတတ္သာ။ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္အျဖစ္သား။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာလက္စကို ရပ္ထားလိုက္ရသည္။ သည္တြင္ ဦးေလးႀကီးက အဟမ္းဟု ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔ၿပီး ေျပာပါေလေတာ့သည္။
“ေအး … ကိုတူေမာင္ ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ေမာင္သန္းေရႊက လက္ညႇိဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ေနတဲ့ မင္းဧကရာဇ္။ အခုခ်ိန္ထိေပါ့ေလ … ဟဲ … ဟဲ … အခုခ်ိန္ထိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ … ဒီမွာ … ကိုတူေမာင္ရဲ့၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာက ေျပာရခက္သား”
ဦးေလးႀကီးက သူစကားကို ဆိုင္းထားလိုက္သည္။ ကိုတူေမာင္ေျပာခ်င္တာ ေျပာလို႔ရေအာင္ အခြင့္အေရး ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုတူေမာင့္ခမ်ာမွာေတာ့ ဦးေလးႀကီးကို ရွိန္းတိန္းတိန္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ အာေစးမိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးႀကီးကပင္ စကားဆက္ရသည္။
“ဒီမွာ ကိုတူေမာင္၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာက ႏိုင္ငံ့အေရး ေပါက္ႏွင့္ေက်းတဲ့။ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္၏တဲ့။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ရန္-ငါ ျပတ္ရမယ္တဲ့။ အာဏာဆိုတာ ေသနတ္ေျပာင္းဝက ထြက္တာတဲ့ … ဟဲ … ဟဲ”
ဦးေလးႀကီးက ..တဟဲ … ဟဲ ၿပီး စကားစကို ဆက္သည္။
“ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲဆိုတာ တခါတခါ ေႂကြတလက္ ၾကက္တခုန္တဲ့။ ေနာက္တခါတခါ က်ျပန္ေတာ့ လာမယ္ ၾကာမယ္တဲ့။ လူဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးသတၱဝါတဲ့။ အင္း … စိတ္ကူးကမာၻထဲက ဂု႐ုႀကီးတဦးကေတာ့ ေျပာေလရဲ႕။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာတဲ့ … ဟဲ … ဟဲ … ေျပာပံုက အႏုပညာေျမာက္ပါဘိ။ သို႔ပါေသာ္လည္း … အဲ … ဂု႐ုႀကီးရဲ႕ အဆိုအမိန္႔က ႐ုပ္မက်ဘူး။ ႐ုပ္မက်ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ဘူး … ဟဲ … ဟဲ … ဂု႐ုႀကီးရဲ႕ အေႏၲဝါသိကေတြကေတာ့ … ဟဲ … ဟဲ … ဆတ္ဆတ္ခါနာၿပီး က်ီးကန္းလို ဝိုင္းေအာ္ၾကေလမလား … ဟဲ … ဟဲ”
ဦးေလးႀကီးက မိုးႀကိဳးသြားကဲ့သို႔ ထက္လွသည့္ စကားလံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ အဆက္မျပတ္ တရစပ္ပစ္ခတ္ေန၏။ လွ်ပ္စီးတလက္လက္ မိုးတခ်ိမ္းခ်ိမ္းလုပ္ေန၏။ဂုရုႀကီးႏွင့္ ဂုရုႀကီး၏ တပည့္မ်ားရန္ကို ႀကိဳျမင္သျဖင့္ ႀကိဳတင္ၿပီး ဟန္ေရးျပေနတာလား။ ကိုတူေမာင္ကေတာ့ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ ဦးေလးႀကီးကို ေမာ္ႀကည့္ေနမိသည္။
ႏႈတ္ကိုဖြင္ဖို႔မူ မရဲတရဲ။ အဲ … တည့္တည့္ေျပာရရင္ … မရဲေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးႀကီးကပင္ ဆက္ေျပာေလသည္။
“ေအး … ေျပာရဦးမယ္ ကိုတူေမာင္ေရ။ ဗိုလ္သန္းေရႊဟာ မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္လို မင္ေသေသေနျပၿပီး
ဆင္ႀကံႀကံေနခဲ့တာ။ အကြက္လည္းေပၚကေရာ ဝွက္ထားတဲ့ေႀကာင္လက္သည္းေတြကို ထုတ္ၿပီး ေဗြေဆာ္ဦးအေနနဲ႔
ဗိုလ္ေစာေမာင္ကို ပိပိရိရိ ဆြဲစားခဲ့တယ္။ သူနဲ႔လယ္ဗယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်စ္ေဆြ၊ ဗိုလ္ေက်ာ္မင္းတို႔၊ သူ႔ေဘးနားမွာ
မတိမ္းမယိမ္းယွဥ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္၊ ဗိုလ္ထြန္းၾကည္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဘတို႔ တၿပံဳလံုးကိုလည္း အစအနမက်န္ အံုလိုက္
ဆြဲႏႈတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ...”
ဦးေလးႀကီးက ေျပာလက္စကို ဇတ္ကနဲ ဘရိတ္အုပ္လိုက္သည္။ ကိုတူေမာင္ ေျပာခ်င္တာရွိက ဝင္ေျပာႏိုင္ရန္ အလွည့္ေပးဖို႔ ဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္သျဖင့္ ဇတ္ကနဲ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုတူေမာင္ဆီမွ အာေစးမျပယ္ေသး၍ ဘာသံမွ် ထြက္မလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးႀကီးကပင္ စကားဆက္၏။
“ဟိုတုန္းက အစဥ္အလာ စစ္တပ္ဖြဲ႔စည္းပံုဟာ အခုဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ မတူဘူး။ စစ္တပ္အားလံုးဆီကို အမိန္႔စီးဆင္းတာက
ဗိုလ္အက္စ္တူးဆီကတဆင့္ စီးဆင္းရတာ။ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္အက္စ္တူးက ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ အနီးကပ္တပည့္ရင္းႀကီး။
ဒီေတာ့ ဗိုလ္သန္းေရႊႀကီးက ဗိုလ္အက္စ္တူးကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ စိတ္မခ်ႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ … ေနာက္က တေကာက္ေကာက္
လိုက္ၿပီးရွင္းေနတာ။ သံုးႀကိမ္ေျမာက္မွာ ဗိုလ္အက္စ္တူး ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး က်သြားပါပေကာ”
ကိုတူေမာင္ခမ်ာ ဒါေတြကို လက္လွမ္းမမီသျဖင့္ ႏႈတ္ပိတ္ၿမဲပိတ္လ်က္ ...။
“ကိုင္း … ကိုတူေမာင္ေရ။ ဗိုလ္အက္စ္တူးလည္း က်သြားေရာ ဗိုလ္သန္းေရႊက ေရွ႕တလွမ္းတိုးၿပီး အစဥ္အလာ
စစ္တပ္ဖြဲ႔စည္းပံုကို ျပင္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီျပင္ခ်က္အရ ထင္သာျမင္သာ ေပၚလာတာက စစ္တိုင္း ၄-၅ တိုင္းကို တြဲကိုင္ရတဲ့ စစ္တိုင္းမႉးအႀကီးစားေတြ။ ကန္႔လာကာ ေနာက္ကြယ္မွာမို႔ အမ်ားျပည္သူ မျမင္ရတာက စစ္တပ္အလံုးစံုကို ခ်ဳပ္ၿပီးကိုင္ထားတဲ့ တခုတည္းေသာ စက္ခလုတ္က ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕လက္ထဲမွာ”
ဦးေလးႀကီးက အရွိန္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ဆက္ျပန္သည္။
“ေအး … တရစ္ၿပီးတရစ္ … တက္ … တက္ … လာလိုက္တာ၊ တကတည္း သူ႔အေဖႀကီး ဗိုလ္ေနဝင္းကို၊အတူေန သားမက္သမီး၊ ေျမးျမစ္ေတြကိုပါမခ်န္ အကုန္ႏွံေတာ့တာပဲေဟ့။ အဲ … ကိုတူေမာင္ေျပာသလိုပါပဲ၊ ဗိုလ္သန္းေရႊႀကီးက လက္ညႇိဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္၊ မင္းဧကရာဇ္ အစစ္မွအစစ္။ ဒါနဲ႔မရပ္ေသးဘူး ကိုတူေမာင္ေရ။ မင္းဧကရာဇ္တို႔မည္သည္
ရန္သူကို ရွင္းရာမွာ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္တဲ့။ ကိုင္း … ကိုတူေမာင္ေရ၊ ဘယ္မွာလည္း က်ဴငုတ္”
ဦးေလးႀကီးက ကိုတူေမာင့္ကို အေမးပုစာၦ ထုတ္လိုက္၏။ အေစာပိုင္းက အာသြက္လွ်ာသြက္ ကိုတူေမာင္ခမ်ာ
နားရြက္ကုပ္ၿပီး မလႈပ္ဘဲေနေလေတာ့ ဦးေလးႀကီးကပင္ ဆက္၍ဆိုေလသည္။
“က်ဴငုတ္က ဇာတ္လိုက္မင္းသား ဗိုလ္ေမာင္ခင္ညြန္႔။ ဒီေတာ့ ေမာင္ခင္ညြန္႔ကိုရွင္း၊ ရွင္းၿပီးရင္းရွင္း၊ တရွင္းတည္း
… ရွင္း … ရွင္း … လာလိုက္တာ … အင္း … ကိုတူေမာင္ေရ၊ တေလာကေတာ့ ဗိုလ္ေရႊမန္း၊ဗိုလ္တင္ေအာင္ျမင့္ဦးတို႔ကစလို႔ တၿပံဳလံုးကို စစ္အေရခြံခြာတဲ့နည္းနဲ႔ ရွင္းလိုက္ၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေတြ တၿပံဳႀကီး ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုးကို ေျပာင္းၿပီး ဝတ္ကုန္ၾကရၿပီ။ အရွင္းခံခဲ့ရတဲ့ အေရအတြက္က ရာဂဏန္းနား၊ နီး … နီးလာၿပီ။ စစ္ဗိုလ္စစ္သားဆိုတာ ယူနီေဖာင္း
အခြ်တ္ခံရရင္ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာဆိုပဲ”
ကိုတူေမာင္ခမ်ာ အေစာပိုင္းတုန္းက သူ႔စကားမဆံုးေသးမီ ဦးေလးႀကီးက ပိုင္စိုးပိုင္နင္းျဖတ္ခ်ခဲ့သည္ေၾကာင့္
ေအာင့္သက္သက္ ခံစားခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ဦးေလးႀကီး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ မသိမျမင္ခဲ့တာေတြကို သိသိလာ
သည္။ ျမင္ျမင္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးႀကီးကို အသိအမွတ္ျပဳလာသည္။ ေက်းဇူးတင္လာသည္။ လူခ်င္းလည္း
ပို၍ေႏြးေထြးလာသည္။ ဤသည္၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ကိုတူေမာင္၏ ေစ့ထားေသာႏုတ္မွာ ဂ်က္က်က် ပြင့္လာေလ
သည္။
“ဦးေလးႀကီးေရ၊ ဗိုလ္ေအးတေယာက္ကိုသာ က်န္စစ္သားအျဖစ္ ခ်န္ထားတာ။ အဲဒါ စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ အေၾကာင္းက ...”
“ဟုတ္ပ … ဟုတ္ပ … ကိုတူေမာင္။ ဗိုလ္ေအးက ဗိုလ္သန္းေရႊလို … ဟဲ … ဟဲ … ရွင္ဘုရင္႐ူး … ႐ူးပံု မေပၚဘူး။
႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးေတြအတြက္ ေခါင္းေျခာက္မခံခ်င္ဘူး။ အရက္အေကာင္းစားကို ဇိမ္ခံၿပီးေသာက္ခ်င္တယ္။
အေမရိကန္ျဖစ္ကို စတိုင္က်က်ဝတ္ခ်င္တယ္။ စစ္ဗိုလ္လုပ္မွေတာ့ စစ္တပ္မွာအႀကီးဆံုး၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၊ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္အျဖစ္နဲ႔ ခန္႔ထည္ခ်င္တယ္။ ဒီဆႏၵျပည့္ရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီဆိုတဲ့လူ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဆိုးလ္ဂ်ားတဲ့”
ကိုတူေမာင့္မ်က္လံုးေတြ လင္းလက္လာသည္။ နားရြက္အစံုကလည္း ေထာင္လာသည္။
“ဒီမွာ ကိုတူေမာင္၊ ဗိုလ္သန္းေရႊက ဗိုလ္ေအးရဲ႕ အထာကို ေကာင္းေကာင္းသိလို႔ ေကာင္းေကာင္းကိုင္တတ္တယ္။
ဗိုလ္ေအးကို စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၊ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ရာထူးအတြက္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေလာက္ေအာင္ အကြက္ခ်ျပၿပီး အနံ႔ေပးထားတယ္။ ဗိုလ္ေအးက အဲဒီအနံ႔ကို ႐ႈတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအနံ႔ထဲမွာ ေမ့ေမ်ာမေနဘူး။ ေရွ႕ကသြားေလသူမ်ားကဲ့သို႔ မခံရေအာင္သတိနဲ႔ အသင့္ျပင္ထားတယ္။ ဗိုလ္ေအးလည္း ဘဝေပးအရ မေအးရေတာ့ဘူး”
ကိုတူေမာင္တေယာက္ အသိအျမင္ပို၍ ရင့္က်က္လာသျဖင့္ သူ႔စိတ္ကရြတတ၊ သူ႔ကိုယ္ကႂကြတတ ျဖစ္လာသည္။
“ေျပာရဦးမယ္ … ကိုတူေမာင္၊ ဗိုလ္သန္းေရႊေရာ၊ ဗိုလ္ေအးေရာ၊ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ကိုယ့္အကြက္နဲ႔ကိုယ္ တြက္ခ်က္ၿပီး အသင့္အေနအထားနဲ႔ ေနေနႀကတာ။ ဟို တေခတ္တခါက ဇာတ္ဆရာေရႊမန္းတင္ေမာင္ သီခ်င္းဆိုခဲ့သလိုေပါ့။
သံေနသံထားနဲ႔ ဆိုခဲ့ပံုက … ခ်စ္လို႔ဟုတ္ဘူး … ခ်စ္လို႔ဟုတ္ဘူး … ဟုတ္ဘူး … ဟုတ္ဘူး … ဟုတ္ဘူး … ဟဲ … ဟဲ”
အခုေတာ့ ကိုတူေမာင္လည္း ဦးေလးႀကီးနဲ႔အတူ ေရာကာေႏွာကာ ရယ္တတ္လာသည္။
“ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ”
“ကိုတူေမာင္ေရ၊ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္သန္းေရႊႀကီးက ဗိုလ္ေအးကို ႀကံေခ်ာင္းလိုသေဘာထားတာ။ တလုပ္႐ုပ္ရွင္ထဲက သူရဲေကာင္းက်န္ေခ်ာင္း မဟုတ္ဘူးေနာ္ … ဟဲ … ဟဲ။ ႀကံရည္ညႇစ္ထုတ္လို႔ရတဲ့ ႀကံေခ်ာင္းကို ေျပာတာ။ ဗိုလ္ေအးဆိုတဲ့ ႀကံေခ်ာင္းဆီမွာ ႀကံရည္ရွိေနသေရြ႕ေတာ့ ကိုႀကံေခ်ာင္း … ကိုႀကံေခ်ာင္းနဲ႔ စားေနက်ေၾကာင္ပါးႀကီး ေမာင္သန္းေရႊက အသံခ်ိဳေနမွာ”
ကိုတူေမာင္ကဝင္၍ ေထာက္၏။
“ဗိုလ္သန္းေရႊက ႀကံေခ်ာင္းဗိုလ္ေအးကို အသံုးခ်လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ မယံုရေတာ့ဘူးဆိုရင္”
သည္ေတာ့ ဦးေလးႀကီးက ဤသို႔အပိတ္စကား ေျပာခ်လိုက္သည္။
“ေအး … ဗိုလ္ေအးကို ႀကံဖတ္လိုသေဘာထားၿပီး ျပာခ်ပစ္မွာ အေသအခ်ာပဲ။ဒီေတာ့ ကိုတူေမာင္ေျပာခဲ့တဲ့ သက္ဆင္လို ထြက္မေျပးေသးမီ စပ္ၾကား၊ အ႐ိုးခံစိတ္ရွိတဲ့ သနားစရာ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြကို အၿမဲတမ္း ဆင္ႀကံႀကံေနတဲ့
ဗိုလ္သန္းေရႊ ေႀကာင္ပါးႀကီးရဲ့ရန္က လြတ္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အသိေပးႀကစို႔လား … ေဟာဒီလို ေအာ္ေဟ့ … ေဟာဒီလို ေအာ္ ...
ဗိုလ္သန္းေရႊ … ဇာတ္တူသား စားေနသည္။
စစ္ဗိုလ္စစ္သား … အားလံုး … သတိ။
What he has written is true.This army military junta chief (Than shwe) is the monster with crooked,wicked,selfish n greey minded.He has spoiled the country to become the worst in every thing in the world.Bcoz the majority percentage of army and the people of the country has no guts to destroy him.So,his power of wicked minded grows bigger and bigger day by day.May the god destroy him in the future.