လူသတ္သမားဟာ
မသာအိမ္မွာ
ဖဲလိမ္႐ုိက္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနတယ္။
သူ႕ဖဲထုပ္ သူယူလာ
သူ႕ဟာသူ ကုလားဖန္ထုိး
သူ႕ဖဲကုိ သူခ်ဳိးလုိ႔
ေသနတ္အားကုိးနဲ႔
(ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း) ဖဲခုိးဖုိ႔လည္း ျပင္ေနရဲ႕။
ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔
အနီးက ၾကမ္းျပင္ထက္
ပက္လက္ေသေနရွာတဲ့
အေလာင္းရဲ႕ဟေနဆဲ ပါးစပ္ထဲမွာ
မတ္ေစ့ေတာင္မပါ။
ယမ္းေငြ႕ေတြ အူေနတုန္း
ေနလုံးကလည္း ကြယ္လုကြယ္ခ်င္
ခ်စ္သူခင္သူ က်န္ရစ္သူမ်ား
ယူႀကဳံးမရ ငုိေႂကြးၾကစဥ္....။
အျမင္႐ုိင္းတဲ့ ဒီဖဲဝုိင္းကုိ
လူတုိင္းလုိလုိ ၾကဥ္ၾကတယ္။
လူသတ္သမားနဲ႔ ေနာက္ပါတစုကေတာ့
(ၿမဳိ႕မွာ) တခုတည္းေသာ ကစားနည္းဆုိၿပီး
ေမာင္းတီးကာ လူေခၚစုေနၾကေလရဲ႕။
မၾကာခင္မွာပဲ
လူအမ်ားရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ
မုိက္မုိက္ကန္းကန္း ေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီး
အျမတ္ပုိက္ယူျပမလုိ႔တဲ့
ဇာတ္လုိက္လူအ တခ်ဳိ႕ ထြက္လာျပန္တယ္။
ေဟ့... မလုပ္နဲ႔... မလုပ္နဲ႔...
ေၾကးႀကီးလြန္းတယ္။
ဟာ...မလုပ္ပါနဲ႔ ႐ွဴံးသြားလိမ့္မယ္။
အားလုံးက တားၾကတယ္။
တားၾကပါတယ္။
တားၾကရွာပါတယ္။
တားမရဘူး...။
မွားျပေတာ့မယ္။
က်န္ရစ္သူတုိ႔
ကူကယ္ရာမဲ့
တပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္
ရင္နင့္စရာ
မသာအိမ္ကဖဲဝုိင္းေၾကာင့္
ရာဇဝင္ တကယ္ပဲ ႐ုိင္းေတာ့တယ္။
ကုိေပါ
၃၀ ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၀။
The author is Ko Paw.
http://kopaw07.blogspot.com/2010/08/blog-post_30.html