မိုင္အဲမလီ
ဟုိးတုန္းကဆုိရင္ လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ဖိနပ္ျပတ္မွာေတာင္ ေၾကာက္ရတယ္၊ ကတၱရာေတြက အရမ္းမ်ားေတာ့ ေနလဲပူလာေရာ အရည္ေပ်ာ္ၿပီး တစ္ဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ေနတာေလ။ အခုေတာ့ လမ္းေတြက မြဲေျခာက္ေျခာက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
ဆိုကၠားေပၚ ထိုင္ပါလာတဲ့က်မကို ဆိုကၠားဆရာဦးခ်င္းက ေျပာျပေနတာပါ။
သူ႕စကားသံကုိၾကားေတာ့မွ ကတၱရာလမ္းမႀကီးကို က်မ မ်က္စိတဆံုး ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ တခ်ိန္က ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လမ္းေတြဟာ ကတၱရာေတြႏိုင္ႏိုင္သံုးထားလို႔ ကားဘီးရာေတြေတာင္ ထင္က်န္ခဲ့သေလာက္အခုေတာ့ လမ္းေတြက တကယ့္ကို မြဲေျခာက္ကုန္ၿပီ။ ကတၱရာခင္းတဲ့လမ္းေတြဟာ အက္ကြဲေၾကာင္းရာေတြ၊ ေက်ာက္ခဲေတြနဲ႔ျပည့္ေနၿပီ။
ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ေၾကးနီေရာင္အသားအေရရွိၿပီး ေရွ႕သြားေတြက်ိဳးေနတဲ့ ဆိုကၠားဆရာဦးညႊန္႕ေဆြကို အားလံုးက ဦးခ်င္းႀကီးလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အသက္ ၅၁ ႏွစ္ရွိၿပီး သားသမီးက ၃ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ဘတ္စ္ကားေတြ ေပါမ်ားသေလာက္ ဆိုကၠားနင္းသူေတြလည္း မ်ားမ်ားလာပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ဦးခ်င္းႀကီးလည္း ပါတယ္။
ငါက လမ္းေတြ ဖာလာတာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းတလမ္းကိုၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ အေပြးျမင္ အပင္သိတယ္။ ကတၱရာကုိ ၁၀ ပံုး သံုးရမယ့္အစား ၄ ပံုးပဲ သံုးထားတာမ်ိဳး၊ ဥပမာ ေက်ာက္ခဲေတြကို ၄ လက္မစီ ခင္းရမယ့္ေနရာမွာ၂လက္မစီျခားၿပီး ထည့္ထားတာမ်ိဳး ၾကည့္လုိက္ရံုနဲ႔ တန္းသိတယ္။ ဟိုတုန္းက လမ္းတံတားအင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ရဲ႕လစာနဲ႔ ငါတို႔လို ရိုးရိုး အလုပ္သမား ၀န္ထမ္း တေယာက္ရဲ႕လစာက ဘယ္ေလာက္မွ မကြာဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္က ငါတို႔ကို လက္ဖက္ရည္တုိက္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အီၾကာေကြးကို မေကၽြးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဟိုတုန္းက အင္ဂ်င္နီယာ တေယာက္ဟာ လုပ္သက္ အႏွစ္ ၄၀၊ ၅၀ ရွိတာေတာင္ တုိက္တလံုး မပိုင္ခဲ့ဘူး။ အခု အင္ဂ်င္နီယာေတြက ၇ႏွစ္ အတြင္းမွာကား ၃၊ ၄စီး ပိုင္ေနၿပီ တိုက္ေတြ ပိုင္ကုန္ၿပီ။
ဦးခ်င္းႀကီးစကားကို ၾကားရေတာ့ က်မ ပို၍အံ့ၾသသြားသည္။ သူ႕ကို ဆိုကၠားသမားတေယာက္လုိ႔သာ ထင္ထားခဲ့သည္။ မထင္မွတ္ပဲ သူ႔ဆီက ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ဆိုကၠားသမားဘ၀ထက္ လမ္းဖာတဲ့ ဘ၀ကို ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားသြားသည္။
ဦးခ်င္းက လမ္းဖာခဲ့တယ္ ဟုတ္လား။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ငါ့အသက္ ၁၂ ႏွစ္ ကတည္းက စည္ပင္မွာ ေန႔စားနဲ႔ အလုပ္၀င္ခဲ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အင္ဂ်င္နီယာေတြေရာ အထက္က ဗိုလ္ႀကီးေတြပါ အားလံုးက အမွန္အကန္ေတြခ်ည္းပဲ။ လမ္းတလမ္းကို ခင္းေတာ့မယ္ ဆိုရင္ကတၱရာ အလံုးေပါင္း ၁၀၀ ဆိုလဲ ၁၀၀ လံုးလံုး အျပည့္သံုးသြားေတာ့ လမ္းေတြက ကတၱရာအေရာင္နဲ႔ ေျပာင္လက္ေနတာပဲ။ ေနပူရင္ ကတၱရာေတြက အဆီေတြ ထြက္လာလို႔ သဲေတြနဲ႔ေတာင္ လိုက္ပက္ေနရတာ။ အဲဒီ ကတၱရာေတြကိုငါတို႔က ဒိုင္ခံ က်ိဳခ်က္ခဲ့ရတာေပါ့။ ဟိုတုန္းက ယူနီေဖာင္းေတြ မရွိခဲ့ဘူး၊ ကတၱရာခင္းရင္ စီးဖို႔ ဖိနပ္လည္း မေပးခဲ့ဘူး၊ ငါတို႔မွာအႏူႀကီးေတြလိုပဲ ေျခေထာက္ေတြကို အ၀တ္ေတြနဲ႔ ပတ္စည္းၿပီး လုပ္ခဲ့ရတာ။
သံျပားေတြေဖာက္ေတာ့ သြပ္ေတြရွတယ္။ ေမးခိုင္းကာကြယ္ေဆးေတြလဲ ထိုးခဲ့ရေပါင္းမ်ားလို႔ ငါ့တင္ပါးမွာ အပ္ေပါက္ရာေတြခ်ည္းပဲ။ ေခၽြးထြက္လာရင္ ေခၽြးနံ႕က ပင္နီစလင္ေဆးနံ႔ ထြက္တယ္။ ေပ ၅၀၀၊ ၆၀၀ ခင္းမယ့္ လမ္းေတြ အတြက္ မနက္၂နာရီတည္းက ကတၱရာေတြ က်ိဳရတယ္။ အဲဒီလို က်ိဳခဲ့ရလြန္းလို႔ ငါ့လက္ေတြက ဆူပြက္တဲ့ေရေႏြးပူပူထဲကို ထည့္လုိက္ရင္ေတာင္ ပူလို႔ ပူမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေရေအးေအးလဲ မေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးကိုပဲ ေသာက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့သြားေတြ အကုန္ ကၽြတ္ထြက္ကုန္တာေပါ့။ အက်ီတထည္ကို ၄ ရက္ေလာက္ ၀တ္လုိက္ရင္ အကုန္ ကြဲၿပဲကုန္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း စြပ္က်ယ္ေတြ၀တ္ၿပီး က်ိဳခဲ့ရတယ္။ ယူနီေဖာင္းမွ မေပးခဲ့တာ။ အဲဒီဒဏ္ေတြ ခု ငါခံေနရတာေပါ့ကြာ။
ဒါျဖင ့္ဦးခ်င္းက စည္ပင္၀န္ထမ္းတေယာက္ေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆိုကၠား နင္းေနရတာလဲ။
ငါ့အသက္ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္လည္း ေရာက္လာေရာ ကတၱရာနဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ Expert ျဖစ္လာတယ္။ ကတၱရာကို က်ိဳလုိက္တဲ့အခါ ဘယ္လို အေရာင္အဆင္း ထြက္လာရင္ မီး ဘယ္လို ေလာင္ႏုိင္တယ္၊ ဘယ္လို အေရာင္အဆင္း ထြက္လာရင္ မီးကို ဘယ္လိုမွၿငိမ္းလို႔ မရႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ကိုယ္က အလံုးေပါင္း သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး လုပ္ခဲ့တာကိုး။ ေနာက္ေတာ့ အထက္လူႀကီးေတြက ကိုယ့္ကၽြမ္းက်င္မႈကို သိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္မွာပဲ စည္ပင္မွာ ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ခန္႔လိုက္တယ္။ တကယ္ဆို အစိုးရ၀န္ထမ္းက အသက္ ၁၈ႏွစ္ ျပည့္မွ ခန္႔တာေလ။
အဲဒီတုန္းက လမ္းတံတား လူႀကီး ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ငါ့ကို ကၽြမ္းက်င္၀န္ထမ္း အဆင့္ ရာထူးတိုးေပးဖို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ငါ့ကို ရာထူး တိုးမေပးၾကဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လမ္းတံတားမွာ လုပ္စားကြက္ေတြကလည္း မ်ားလာတယ္။ ဘယ္လိုဖန္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ထြက္လာမယ္ ဆိုတာ ဒီေကာင္ေတြက ေကာင္းေကာင္း သိလာတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာေတြ မ်ားလာေလေလ သူခိုးေတြခ်ည္း ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။
ဟိုးအရင္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ ဗိုလ္မွဴးကိုေလး လက္ထက္တုန္းကဆိုရင္ လမ္းတလမ္းခ်ေပးလိုက္ၿပီေဟ့ ဆိုရင္ ထီေပါက္သလားမွတ္ရတယ္ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ၀မ္းသာေနလိုက္ၾကတာ။ တကယ္ဆိုရင္ လမ္းတလမ္း ခင္းဖို႔ႏုိင္ငံေတာ္ကအၿပီးအစီး ခ်ထားေပးၿပီးသားပဲ။ အဲဒါေတြကို ျပန္ေရာင္းစားလုိက္ေတာ့ လမ္းေတြက ၾကာရွည္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ ႏွစ္တုိတိုေလးအတြင္းမွာ ကားေတြတိုက္ေတြ အကုန္ ပိုင္သြားတယ္။ လမ္းေတြက်ေတာ့ မြဲေျခာက္ကုန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ ေနာက္မွာ ပ်က္ကုန္တာပဲ။ ဒါေတြကို ကိုယ္ကသိေတာ့ေျပာျပတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ တကယ့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေနတဲ့လူေတြကိုက်ေတာ့ပုတ္ ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ခင္ဗ်ား လမ္းခင္း လမ္းဖာတဲ့ေနရာမွာ လုပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး တဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္ လစာပဲ လာထုတ္ပါတဲ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဦးေလးလည္း ဘာလမ္းမွ မျပင္ရေတာ့ဘူး။ ဆိုကၠားပဲ နင္းစားေနလုိက္တယ္။
စည္ပင္မွာ ဦးေလး အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ၿပီ ဆိုေတာ့အိမ္၊ ေျမေတြ မရဘူးလား။
လုပ္သက္က ၃၃ ျပည့္ၿပီ။ ခုထိ ေျမတကြက္ အခန္းတခန္း မရခဲ့ဘူး။ ဟိုတုန္းက လုပ္သက္ ၁၅ ႏွစ္ အႏွစ္ ၂၀ ရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းတိုင္းကို ေျမကြက္ေတြ ခ်ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကလဲ ဦးေလး မရခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔အသိေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕ နံမည္ေတြကိုပဲ ထည့္ေပးလုိက္ေတာ့ အားလံုး သူတုိ႔ခ်ည္း ရသြားတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ပိုင္းတုန္းကလဲ ယုဇနမွာ ၀န္ထမ္းေတြကိုမဲေဖာက္ၿပီး တုိက္ခန္းေတြကို ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကလဲ ငါ့နံမည္ကို မထည့္ေပးခဲ့ဘူး၊ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းပဲေ၀မွ်ၿပီး မဲေဖာက္လုိက္ၾကတယ္။ ဦးေလးပဲ ကပ္က်န္ေနခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ရၿပီးသားလူေတြေတာင္ ထပ္ရေနေသးတယ္။
အစိုးရသစ္က ဒီလိုအက်င့္ပ်က္တာေတြကို တိုက္ဖ်က္ေနၿပီမဟုတ္လား ဦးေလး။
မထင္နဲ႔မထင္နဲ႔။ ဟိုတုန္းက ေပၚတင္ေရာင္းစားတယ္၊ ေပၚတင္ခိုးတယ္။ အခုလည္း ခိုးေနတုန္း ေရာင္းေနတုန္းပဲ။ လမ္းတလမ္းရၿပီဆိုရင္ အနည္းဆံုး သိန္း၃၀ကေနသိန္းရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ထြက္ထြက္လာတယ္။ ဥပမာ တက်ပ္ဖိုးသံုးရမယ့္လမ္းကို ျပား ၃၀ ဖိုးပဲ လုပ္တယ္။ ျပား ၆၀ ဖုိးကို အိတ္ထဲထည့္ပစ္တယ္။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထလမ္းေတြမွာ ေရာင္းစားလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရလမ္းေတြက ႏွစ္ရွည္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟာကြက္ေတြ မ်ားေနၿပီး အစာမျပည့္ေတာ ့ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အေပါက္အဖာေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထလမ္းေတြေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။
ဦးေလးပင္စင္မယူခင္အစိုးရကိုေျမတကြက္ေတာင္းပါလားဦးေလးကလုပ္သက္ရင့္ေနၿပီေလ။
ေျမကြက္လဲေတာင္းမေနေတာ့ဘူး။ ဆိုကၠားနင္းၿပီးရွာစားတာကမွ လိပ္ျပာသန္႔ေသးတယ္။ တေန႔ကို ခုႏွစ္ေထာင္ ရွစ္ေထာင္ ရတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္ပိုင္ေလးျဖစ္လုိ႔ မဟုတ္ရင္ အံုနာေၾကးက မလြယ္ဘူး။
ဟုိးတစ္ေလာက လမ္းေပါက္ဖာတဲ့ေနရာေတြမွာ ကြ်မး္က်င္ဝန္ထမ္းေတြ လိုတယ္ေပါ့ေနာ္။ လမ္းေပါက္ဖာတာေတြ ပံုစံမက်ဘူး ဆုိၿပိးေတာ့ ငါတုိ႔ကို လာေခၚတယ္။ ငါတုိ႔လဲ လုိက္သြားေရာဟုိေရာက္ေတာ့ ထိပ္ဆံုးကလူေတြက စစ္ဗိုလ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ ငါေျပာခ်င္တာက ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာေပါ့။ စစ္ဗိုလ္က စစ္တိုက္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္တယ္။ လမ္းကို လာျပင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခိုင္းတာေတြက အာပလာေတြျဖစ္ေနတယ္။ ငါတု႔ိက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက လုပ္လာတာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိ သိၿပိးသားေလ။ သူတုိ႔ကဘာမွမသိဘဲ၊ ဒါေတြဒါေတြလုပ္ ဆိုၿပီး အကုန္ ေပါက္ကရေတြ လုပ္ပစ္ၾကတာ။ အဲ့ေတာ့မေျပာေတာ့ဘူး မသိခ်င္ေယာင္ပဲေဆာင္ေနလုိက္ေတာ့တယ္။
ဦးေလးရဲ႕သားသမီးေတြကေရာ ဘယ္ေတြလုပ္ေနလဲ၊ ဦးေလးက အခု ဘယ္မွာေနတာလဲ။
အခုငါ့သားက ဘြဲ႕ရၿပီးသား၊ ရဲျဖစ္ေနတာ ၇ ႏွစ္ ရွိၿပီ၊ ဒုရဲအုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ၀င္ေျဖတာ ၇ သိန္း မေပးႏိုင္လို႔ ခုထိမေအာင္ဘူး ေျဖတာ ၃ ခါ ရွိၿပီ။ ငါ့သမီးတေယာက္က ေမွာ္ဘီမွာ GTI တက္ေနတယ္။ စတုတၳႏွစ္အင္ဂ်င္နီယာေပါ့။ သူေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ငါ့လုပ္တဲ့လမ္းတံတားမွာသူ႔ကိုထည့္ေပးခဲ့မယ္။ သူ႔အလွည့္က်ရင္ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္နဲ႔ျပည္သူေတြအေပၚ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေပးဆပ္ပါလို႔ ပဲ ေျပာထားတယ္။ ငါ့သမီးခင္းမယ့္လမ္းဟာ အခုလုိ မြဲေျခာက္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
ငါတို႔ အခုေနေနတာက လမ္းတံတား စည္ပင္ဝင္းမွာ အစိုးရေျမေပါ့။ ငါ့အလုပ္က ရန္ကုန္ေျမာက္ပိုင္းခရိုင္ရံုး အင္ဂ်င္နီယာဌာန လမ္းတံတားျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းေရး စည္ပင္သာယာ၀န္ထမ္းေလ။ အခုလဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာယာဥ္ေက်ာ လမ္းရွင္းေရး တာ၀န္ကို လုပ္ေနတုန္းပဲ။ ၾကားရက္ေတြမွာ ဆိုကၠားနင္းစားတယ္။ ငါ့လစာက ေလးေသာင္းခုႏွစ္ေထာင့္ငါးရာပဲ ရတာ။
က်မအိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ က်သင့္ေငြကိုယူၿပီး လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ဦးခ်င္းႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကို က်မ ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။
မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္တဲ့လူေတြက ပုတ္ထုတ္ခံရတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့သူ႔စကားေတြေၾကာင္ ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အမွန္ပါ။ ကတၱရာေတြက်ိဳရင္း လမ္းခင္းလမ္းဖာလုပ္ခဲ့ရတဲ့ ဦးခ်င္းႀကီးတေယာက္ တေန႔ေန႔မွာေတာ့သူ႕ဆႏၵအတိုင္း လမ္းေတြမွာ ကတၱရာေတြ အေရာင္ ထြက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
(photo - http://bettasimplex.blogspot.com)
By reading this, I understood that the government never has proper method of road building. Tar never melt down even in such deserted countries such as UAE. :)