ဆရာ့ကိုလြမ္းတဲ့စာ

ျမသန္းတင္႔ (23 May 1929 - 18 February 1998)
အမ်ိုးသားဘာသာျပန္ စာေပဆု (၅)ၾကိမ္ရ (1972 , 1978 , 1989 , 1993 , 1995) ဘာသာျပန္/ပင္ကိုယ္ေရးစာေရးဆရာ

စစ္ႏွင္႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး (၁၉၇၂ အမ်ိဳးသားဘာသာျပန္စာေပဆု) War And Peace - Leo Tolstoy
1. ေလရူးသုန္သုန္ (၁၉၇၈ အမ်ိဳးသားဘာသာျပန္စာေပဆု) Gone With the Wind - Magaret Mitchell

2. ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္ (၁၉၈၈ အမ်ိဳးသားဘာသာျပန္စာေပဆု) Dream of the Red Chamber - Cao Xueqin

3. သုချမိဳ႔ေတာ္ (၁၉၉၂ အမ်ိဳးသားဘာသာျပန္စာေပဆု) City of Joy -Dominique Lapierre

4. အခ်စ္မိုးေကာင္းကင္ (၁၉၉၅ အမ်ိဳးသားဘာသာျပန္စာေပဆု) Beyond Love - Dominique Lapierre

ဆရာျမသန္းတင့္ ဆံုးၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကို တ, မိရင္း ပထမဆံုး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့စိတ္က ႏွေျမာတသ စိတ္ပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ စာေပေလာကမွာ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ နစ္နာဆံုး႐ံႈးမႈႀကီး

တခု ျဖစ္ေပၚသြားခဲ့ျပန္ၿပီ။ ေဟာဒီ ေနရာ ကေန ဆရာ ႐ုတ္တရက္ လစ္လပ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလို႔ က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္ ကြက္လပ္တခုကို ကၽြန္မတို႔ ဘယ္သူ႔ နာမည္နဲ႔ အစားထိုးလို႔ ရႏိုင္မွာလဲ။ ဘယ္အရာမ်ိဳးနဲ႔မ်ား အစားထိုးလို႔ ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ အဲဒီ အသိမ်ိဳး တုန္လႈပ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ႏွေျမာတသမိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႐ွိတဲ့ စာေပကို တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့၊ စာေပနဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ကိုယ္ တည္ေဆာက္ ျမႇင့္တင္ေနရတဲ့ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးနဲ႔အတူ ႏွေျမာ တသရတဲ့ စိတ္ပါ။

ဒုတိယ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့စိတ္က ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစိတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ရင္းႏွီးစြာ ခ်စ္ခင္အားကိုးရတဲ့ ဦးေလးတေယာက္ ကိုယ့္ဘ၀ထဲက ႐ုတ္တရက္ ထြက္ခြါသြားလို႔ ခံစား က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ ၀မ္းနည္းစိတ္ပါ။

ကၽြန္မဘ၀မွာ စာကို ႏွစ္သက္ေလးစားစြာ ဖတ္ေနခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာကို ႏွစ္သက္ေလးစား႐ံုမက လူကိုပါ ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြေတာ့ အင္မတန္ နည္းပါတယ္။ သိကၽြမ္းခြင့္ မႀကံဳခဲ့ရလို႔ ... ဒါမွမဟုတ္ သိကၽြမ္းခြင္းႀကံဳေပမယ့္ ရင္းႏွီးခြင့္ မႀကံဳခဲ့လို႔.. ဒါေပမယ့္ ရင္ႏွီးခြင့္ ႀကံဳေပမယ့္ ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ အျဖစ္ကို မေရာက္လာခဲ့လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဆရာဦးျမသန္းတင့္ကေတာ့ ရင္းႏွီးခြင့္လည္း ႀကံဳခဲ့ၿ႔ပီး၊ ကၽြန္မခ်စ္ခင္ ေလးစားခဲ့ရတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာ့အိမ္နဲ႔ ကၽြန္မအိမ္က လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ ရေလာက္ေအာင္ နီးပါတယ္။
ကၽြန္မအိမ္ကို လာတဲ့အခါ မီးရထားဂံုးေက်ာ္တံတားကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာတာလို႔ ဆရာေျပာဖူး ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဆရာ့အိမ္ကို သြားရင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာ ဂံုးေက်ာ္တံတားေပၚက ျဖတ္ၿပီး ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ သြားခဲ့တာပဲ ဆရာ့စာအုပ္ေတြ ထြက္တဲ့အခါ ဆရာက ကၽြန္မကို စာအုပ္လက္ေဆာင္ ေပးေလ့ ႐ွိတယ္။

ကၽြန္မစာအုပ္ေတြ ထြက္တဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မက ဆရာ့ကို စာအုပ္လက္ေဆာင္ ေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ပ်ဥ္းမနားက ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္ (ေဇာ္၀င္းကို) ရန္ကုန္ကို လာတိုင္း ဆရာ့အိမ္ကို သြားဖို႔ ကၽြန္မကို အျမဲ ၀င္ေခၚတတ္တာမို႔ ကိုေဇာ္လာတိုင္း ကၽြန္မတို႔ ဆရာနဲ႔ ေတြ႔ေနက်လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာက ကၽြန္မတို႔ကို စိတ္တိုင္းက် (မပိုလမ္း) မွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီ (ေ႐ႊဂံုတိုင္)မွာ တခုခု ေကၽြးတတ္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ဆရာနဲ႔ ကိုေဇာ္နဲ႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ေ႐ွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ သတၱိေတြလည္းပါ၊ စိတ္ဓါတ္က်စရာေတြလည္းပါ၊ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တာေတြလည္းပါ၊ က်႐ႈံးခဲ့တာေတြလည္း ပါတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ခရီးၾကမ္းေတြ အေၾကာင္း ကၽြန္မ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာတို႔ဆီကသာ ကၽြန္မေလ့လာ ႏိုင္တဲ့ အရင္ေခတ္က ဘ၀တကၠသိုလ္ေတြအေၾကာင္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ တန္ဘိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ပညာေတြပါ။

၀တၳဳစာအုပ္ ေရးၿပီးသြားတိုင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၳဳတိုေတြ စုထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း၊ အဲဒီစာအုပ္ ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေ၀တဲ့ အဆင့္ေရာက္ဖို႔ ကၽြန္မေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြဟာ ၆ လ၊ ၇ လ၊ ၈ လ။ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ပင္ပန္းရ၊ ေဒါသျဖစ္ရ၊ စိတ္ဓါတ္က်ရတဲ့ ကာလေတြပါ။ အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ဆရာက ကၽြန္မကို အျမဲ အားေပး တတ္ပါတယ္။

"ဂ်ဴး ဘာမွ စိတ္ဓါတ္က်မေနနဲ႔၊ ကိုယ့္အလုပ္က စာေတြ ေရးေနဖို႔ပဲ၊ ေနာက္ထပ္စာေတြ ဆက္ေရးေနပါ၊ ဘယ္သူကမွ ဘယ္အရာကမွ ဂ်ဴးကို တြန္႔ဆုတ္ေႏွာင့္ေႏွး မသြားပါေစနဲ႔၊ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရးၿပီးသား ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခြင္ မႀကံဳတဲ့ စာအုပ္ဘယ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္ ႐ွိမယ္ထင္လဲ ခန္႔မွန္းစမ္းပါ" တဲ့။

ကၽြန္မက "၅ အုပ္၊ ၆ အုပ္ေလာက္ ႐ွိလားဆရာ" လို႔ ေမးမိေတာ့ ဆရာက ၿပံဳးတယ္။
"အုပ္ ၂၀ ေလာက္ ႐ွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ဂ်ဴးအျဖစ္က ပိုဆိုးႏိုင္အုန္းမလား" တဲ့။
အို အဲလိုဆိုေတာ့ ကၽြန္မအျဖစ္က တကယ့္ အေသးအဖြဲကေလးပါလား။ စိတ္ဓါတ္က်ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္႐ွက္သြားမိရပါတယ္။

(စာအုပ္တအုပ္ထြက္ဖို႔ ၾကန္႔ၾကာေနတိုင္း ဆရာ့ဆီ အဲလို အားေပးစကားမ်ိဳး သြားနာေထာင္ အားတင္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ စာအုပ္တအုပ္ ထပ္ေရးဖို႔ လက္တြန္႔ ေတြေ၀ေနမိတဲ့ အခါတိုင္း ဆရာလူထုစိန္၀င္း (၀င္းေဇာ္) ဆီကို သြားၿပီး အားသစ္ေတြ ဆရာ့ဆီက ယူရတတ္တယ္။)

ဆရာနဲ႔အတူ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ သြားရတဲ့အခါ အလြန္စိတ္ဓါတ္ တက္ႂကြစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အသြားအျပန္ ရထားအိပ္စင္တြဲမွာ စကားလက္ဆံုၾကရတာ (အမွန္ကေတာ့ ဆရာတို႔ဆီက ဗဟုသုတေတြကို ကၽြန္မတို႔က ေမးျမန္းၿပီး ေလ့လာမွတ္သားရတာပါ) နယ္ၿမိဳ႔ေတြ ေရာက္တဲ့အခါ တည္းတဲ့အိမ္မွာ ည ေဟာေျပာပြဲ အတြက္ စီစဥ္ေဆြးေႏြးရင္း ဆရာတို႔ စကားေတြကို နားေထာင္ရတာ ကၽြန္မ မသိခဲ့ရတဲ့ ဆရာတို႔ေခတ္နဲ႔ ဘ၀အေၾကာင္းေတြ ေမးျမန္းစပ္စုရတာ အဲဒီကာလေတြဟာလည္း ကၽြန္မအတြက္ တန္ဘိုး႐ွိတဲ့ ကာလေတြပါပဲ။

စာေပေဟာေျပာပြဲ မလိုက္ခ်င္လို႔ အျမဲတမ္း တိမ္းေ႐ွာင္တတ္ ျငင္းပယ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ဆရာက အျမဲတမ္း အားေပးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မရဲ႔ စာေရးသက္နဲ႔ စာေပအေတြ႔အၾကံဳဟာ ၁၀ ေက်ာ္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတာမို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲစင္ေပၚ ဆရာတို႔နဲ႔အတူ တက္ဖို႔ဆိုတာ စာေပအဆင့္အတန္းနဲ႔ ဂါရ၀တရားကို သိေနသူ အတြက္ အင္မတန္ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းတဲ့ ေျခလွမ္းေတြပါ။

အဲဒီ ေျခာက္ျခားမႈေတြ ေလ်ာ့နည္းသြား ေအာင္ ကၽြန္မကို အျမဲတမ္းအားေပးခဲ့တာ ဆရာျမသန္းတင့္နဲ႔ ဆရာတင္မိုး ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာတို႔က ေဟာေျပာပြဲ သတၱိေတြ ကၽြန္မကို ေပးခဲ့ေပမယ့္ ေဟာေျပာပြဲလိုက္တဲ့အခါ ကိုယ္နဲ႔အတူ သြားရမယ့္ စာေရးဆရာေတြ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိၿပီးမွ လက္ခံဖို႔ေတာ့ သတိေပးခဲ့ဖူးတယ္။

"လူတိုင္း စိတ္သေဘာခ်င္း မတိုက္ဆိုင္တတ္သလို၊ စာေရးဆရာတိုင္းလည္း စာေပဆိုင္ရာ၊ ဘ၀ဆိုင္ရာ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ခံယူခ်က္ခ်င္း မတူတတ္တာမို႔ မတူတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ သံုးေယာက္ အတူသြားရ၊ စင္ေပၚတက္ရတဲ့အခါ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ရတာေလးေတြ ႐ွိတယ္"
ဆရာျမသန္းတင့္နဲ႔ ဆရာတင္မိုးက ကၽြန္မကို အဲဒီလို ႐ွင္းျပတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္မဆိုတဲ့ ကၽြန္မကလည္း အင္မတန္ တံုးတဲ့သတၱ၀ါဆိုေတာ့ အရိပ္ျပ႐ံုနဲ႔ အေကာင္မထင္တတ္၊ အေကာင္ လိုက္ျပမွ ျမင္မွာဆိုေတာ့ ဆရာ့ကို ေမးမိတယ္။

'ဒါျဖင့္ ကၽြန္မ ဘယ္သူေတြနဲ႔ မသြားသင့္ဘူးလဲ ဟင္"

ဘယ္ေလာက္မ်ား မသိသားဆိုး၀ါးတဲ့ ေမးခြန္းလဲ။ ဆရာတို႔ မေျဖမယ့္ ေမးခြန္းမ်ိးကို ကၽြန္မ ေမးခဲ့မိတယ္။ ဆရာတို႔က ကၽြန္မကို တိုက္႐ိုက္ ဘယ္ေျဖမလဲ။ တရား႐ံုးမွာ အေျဖမတတ္တဲ့ သက္ေသကို ေ႐ွ႔ေနက မသိမသာ လမ္းေၾကာင္းျပ ေခၚသလိုမ်ိဳး ဆရာတို႔က သြယ္၀ိုက္ၿပီး ကၽြန္မကို ေျပာျပခဲ့တယ္။

ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ဘယ္စာေရးဆရာကေတာ့ ဘာေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို ေျပာတတ္တယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လိုအက်င့္မ်ိဳး ႐ွိတတ္လို႔ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဗဟုသုတအျဖစ္ ေျပာျပခဲ့တာပါ။

"ဂ်ဴး အေတြ႔အၾကံဳရလာတဲ့အခါ အလိုလို သိလာမွာပါ" လို႔ ဆရာတို႔က မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ကၽြန္မ သိသြားခဲ့ပါၿပီ။

တခါတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ စိတ္တိုင္က် လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆရာက "ကလ်ာထဲက ေက်ာက္တိုင္ႏွစ္ခု ၀တၳဳ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ႀကိဳက္တယ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ "ဂ်ဴး ခ်င္းေတာင္ကို ေရာက္ဖူးသလား" တဲ့။ "မေရာက္ဖူးပါဘူး ဆရာ" လို႔ ကၽြန္မက ေျဖလိုက္ပါတယ္။ "ဂ်ဴးေရးထားတာ ပီျပင္သားပဲ၊ ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ဖူးၿပီး ေရးထားသလိုပဲ" တဲ့။

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဓါတ္ပံု စနစ္တက် ႐ိုက္ယူလာၿပီး ကၽြန္မကို ဓာတ္ပံုေတြျပ၊ ခ်င္းေတာင္ရဲ႔ ေျမအေနအထား၊ ရာသီဥတု၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လူမႈေရးစ႐ိုက္ အသြင္အျပင္ေတြကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဆရာ့ကို ၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ "လိုက္ခဲ့ေတာ့ ျမနႏၵာကို ဆရာေရးခဲ့ သလိုေပါ့ေနာ္ ဆရာ" လို႔ မႏိႈင္းအပ္ ႏိႈင္းအပ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ဟာသစြက္လိုက္ေတာ့ ဆရာ ရယ္ပါတယ္။

ေန႔စဥ္မွန္မွန္ စာေရးတဲ့ ဆရာက စာေရးပ်င္းတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို ေတြ႔တိုင္း ေမးေလ့႐ွိတဲ့ ေမးခြန္းေလး တခုကေတာ့ "ဂ်ဴး အခု ဘာေတြ ေရးေနသလဲ" တဲ့။

ဆရာ့ရဲ႔ အဲဒီေမးခြန္းဟာ ပထမေတာ့ ေမးခြန္းသက္သက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
"အင္း... အဲ ကၽြန္မက လံုးခ်င္းေရးတာ အ႐ွိန္ရေနရင္ ၀တၳဳတို မေရးႏိုင္တာ မ်ားတယ္ ဆရာ"
"ဒီလေတာ့ ကလ်ာမဂၢဇင္းအတြက္ေတာင္ မေရးျဖစ္ဘူး ဆရာ"
"ဒီတပတ္ေတာ့ မေဟသီအတြက္ မေရးျဖစ္ဘူး ဆရာ"

အဲဒီလို ဆရာ့အေမးကို အိုးနင္းခြက္နင္း မေရမရာ ေျဖရတဲ့ အႀကိမ္ေတြ မ်ားမ်ားလာေတာ့ "ဂ်ဴး အခု ဘာေရးေနလဲ" ဆိုတဲ့ ဆရာ့ေမးခြန္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ တြန္းအားတခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
"စာေရးဆရာဆိုတာ စာအျမဲေရးေနရမယ္"

ဆရာ့ဆီက ရလာတဲ့ ခံယူခ်က္တခုပါ။

ဆရာကေတာ့ ေန႔စဥ္အလုပ္ခ်ိန္ဇယားနဲ႔ စာေရးတဲ့သူ။ ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူေပးရန္ ဆိုတဲ့ တိက်တဲ့ အလုပ္ဇယားနဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့သူ။ ဥပမာ White Board ေပၚမွာ ၂၂-၁၀-၉၆ ကလ်ာ မဂၢဇင္းလို႔ ႔႔ ေရးထားရင္ အဲဒီေန႔ ကလ်ာမဂၢဇင္းက စာမူလာယူတဲ့အခါ တိတိက်က် ေပးတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္မမ်ားျဖင့္ ဆရာ့ထက္ အသက္ မနည္းမေနာ ငယ္ေပမယ့္ ဆရာ့စိတ္ဓာတ္ ဇြဲနဲ႔ ခြန္အားကို တ၀က္ ကေလးေတာင္ မမီပါဘူး။ ခ်ိန္းတဲ့ေန႔မွာ စာမူမေပးႏိုင္တာမ်ားလို႔ ဘယ္ေန႔လာယူပါလို႔ ေတာင္ မခ်ိန္းရဲေတာ့တဲ့ အျဖစ္ေတြ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ဆရာ့တိက်မႈကို သိလာရၿပီးေတာ့ ရက္ခ်ိန္းမမွန္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္မိရာက အခုေတာ့ ဆရာ့ဆီက အတုခိုးေနၿပီ။ အခုေတာ့ ရက္ခ်ိန္မွန္စ ျပဳေနၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္မေရးတဲ့ စာေတြကို ဆရာက ဖတ္ၿပီး အားေပးစရာ႐ွိရင္ အားေပး (၀တၳဳတိုေတြ)၊ ေထာက္ျပစရာ ႐ွိရင္လည္း ဂ်ဴး ဒီဟာကေတာ့ နည္းနည္းလြဲသြားၿပီ၊ အမွန္က ဒီလို မဟုတ္ဘူးလို႔ ေထာက္ျပ (ေဆာင္းပါးေတြ)၊ ၀တၳဳတိုေတြ ေရးေနက် ကၽြန္မကို ဘယ္၀တၳဳတိုကျဖင့္ သိတ္ေကာင္းတာပဲ၊ ဂ်ဴး ဖတ္ၾကည့္သင့္တယ္။ ဘယ္မွာ ႐ွာရမယ္ စသျဖင့္ ညႊန္ျပကူညီ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဆရာဟာ ကၽြန္မအတြက္ "ဆရာ" တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေဆး႐ံုမွာ ဆရာ သတိ လစ္ေမ့ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္၊ ေသမင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္႐ုန္းကန္ ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ့ေဘးနားကို ကၽြန္မ ေရာက္မလာခဲ့ႏိုင္ဘူး။ ဆရာ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ့ကို အၿပီးအပိုင္ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔၊ ဆရာ့ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပို႔ဖို႔ အနီးအနားမွာ ကၽြန္မ မ႐ွိခဲ့ဘူး။ အဲဒီအျဖစ္က ကၽြန္မကို ပိုၿပီး ၀မ္းနည္း ထိခိုက္ေစခဲ့ပါတယ္။

တတိယ ေပၚလာတဲ့စိတ္က ေနာင္တပါ။

လူ႔ဘ၀မွာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ၊ ဘ၀ထဲက ျပန္ႏႈတ္ယူလို႔ မရေတာ့တဲ့ အမွားေတြ၊ ျပန္ျပင္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားေၾကာင့္ ရလာတဲ့ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြ စသျဖင့္ ေနာင္တ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိေနတတ္ၾကတာ။ တခ်ိဳ႔ ေနာင္တစိတ္ဟာ ကာယကံ႐ွင္ရဲ႔ အသက္ကိုေတာင္ ေသေစႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ျပင္းထန္ ဖိစီးတတ္တာ ကၽြန္မသိပါတယ္။

ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေနာင္တစိတ္ကေတာ့ မလံုမလဲ စိတ္ဆင္းရဲရတဲ့ အမ်ိဳးအစားပါ။ အားလံုးဟာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ေနခဲ့ရပါတယ္။

ပထမဆံုး ေနာင္တက ဆရာပိုင္ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို ဆရာေတာင္ မသိခဲ့ဘဲ ကၽြန္မ စာအုပ္စင္မွာ သိမ္းထားခဲ့မိတဲ့ အျဖစ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ေလာက္တုန္းက 'ျမသန္းတင့္' လို႔ လက္မွတ္မွိန္မွိန္ေလး ေရးထိုးထားတဲ့ Modern Short Stories ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဆရာေမာင္လင္းၾကည္ (ဆရာဦးျမ၀င္း) ဆီကေန ကၽြန္မ ငွားဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
"အဲဒါ ဆရာျမဆီက ကၽြန္ေတာ္ ငွားထားတာ" လို႔ ဆရာဦးျမ၀င္းက ေျပာေတာ့ ကၽြန္မမွာ အင္မတန္ ႐ွားပါးတဲ့ အဖိုးတန္ ရတနာတခု ကိုယ့္လက္ထဲ ေရာက္လာသလိုပဲ၊ စာအုပ္ရဲ႔ တန္ဖိုးဟာ ပိုၿပီး ႀကီးက်ယ္ သြားခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီစာအုပ္ကို ကၽြန္မ ဖတ္ၿပီးသြားေပမယ့္ ဆရာဦးျမ၀င္းကို ျပန္မေပးျဖစ္ပဲ ဒီအတိုင္း သိမ္းထားခဲ့ ေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ကၽြန္မလို စာေရးဆရာ ေပါက္စနကေလးအတြက္ အဲဒီ "ျမသန္းတင့္" ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ပါတဲ့ စာအုပ္က စာအုပ္စင္မွာ သိမ္းထားဖို႔ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မဟာ ဆရာျမသန္းတင့္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ ရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္လိုေတြးမိႏိုင္ပါ့မလဲ။

ဆရာ့စာအုပ္ေတြ ထြက္တိုင္း "ဂ်ဴးသို႔ ျမသန္းတင့္" ဆိုတဲ့ ဆရာ့လက္မွတ္နဲ႔ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေတြ ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ရဲမလဲ။

ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၿပီးေတာ့ ဆရာနဲ႔ ခင္မင္ရင္ႏွီးလာတဲ့အခါ အဲဒီစာအုပ္အေၾကာင္း ကၽြန္မ ဆရာ့ကို ဖြင့္ေျပာေတာ့ ဆရာေတာင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ "ဟုတ္လား ကိုျမ၀င္းကို ကၽြန္ေတာ္ငွားလိုက္မိတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိေတာင္မရဘူးဗ်" လို႔ ေျပာပါတယ္။ "ဒါျဖင့္ ျပန္ေပးပါ" လို႔ ဆရာက ဘယ္ေတာင္းလိမ့္မလဲ။

တကယ္ဆို ကၽြန္မက အလိုက္သိသိနဲ႔ ျပန္ေပးရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမေတာင္းခဲ့တာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ႏွစ္ေတြ ၾကာလာတဲ့ တိုင္ေအာင္ျပန္မေပးဘဲ ထားခဲ့မိတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ ျပန္မေပးခဲ့မိတဲ့ အတြက္ပဲ ဆရာ ကြယ္လြန္ ေၾကာင္း ၾကားရတဲ့အခါ ေနာင္တနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေနာင္တတခုက ဆရာ့စာအုပ္ေတြ ေနာက္ထပ္ငွားၿပီး ဆရာ့ကို ျပန္မေပးမိခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေတြ။
တရက္မွာ ယန္းေပါလ္ဆာ့တ္ နဲ႔ ဆီမြန္ဒီေဘာဗြားအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ဆရာက ကၽြန္မဖတ္ခ်င္ တာေတြ ေ႐ြးယူသြားဖို႔ အိမ္ေပၚထပ္စာအုပ္စင္႐ွိရာ ေခၚသြားပါတယ္။ ကၽြန္မဆီမွာ မ႐ွိတဲ့ ဆီမြန္းဒီေဗာဘြားရဲ႔ တျခားစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ေတြ႔တယ္။ ဆရာ ကၽြန္မအဲဒီစာအုပ္ေတြ ကၽြန္မ ဖတ္ခ်င္တယ္ေျပာေတာ့ ယူသြားတဲ့။

ကိုယ္တိုင္ စင္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ေပးပါတယ္။ Blood of others နဲ႔ She came to stay စာအုပ္ေတြပါ။ အဲဒီ စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္မ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဖတ္ခဲ့တာ ၃ - ၄ လၾကာမွ ၿပီးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ဆီကို ကၽြန္မ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ သြား၊ ဆရာကလည္း ကၽြန္ဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ေပမယ့္ ဒီစာ အုပ္ႏွစ္အုပ္ ကို ျပန္မေပးခဲ့မိဘူး။ ကၽြန္မရဲ႔ တျခား ဆီမြန္ဒီေဘာဗြားေတြနဲ႔ အတူ ေရာၿပီး စင္မွာ ထားခဲ့မိတယ္။

စာအုပ္စင္ ႐ွင္းတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ျမင္ေတြ သတိရမိေတာ့ ဒီတေခါက္ ဆရာ့ဆီသြားရင္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြ ယူသြားမွပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိေပမယ့္ တကယ္သြားတဲ့အခါ ေမ့ေနျပန္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ စာအုပ္ေတြ ျပန္မေပးမိတဲ့ ကၽြန္မဟာ အခုေတာ့ ခံစားရမယ့္ ေနာင္တေတြ တိုးခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေနာင္တ တခု ႐ွိပါေသးတယ္။

အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မက ေပးဖို႔ ကတိေပးၿပီးမွ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့ တာ၀န္မေက်မႈအတြက္ ခံစားရတဲ့ ေနာင္တစိတ္ပါ။

ဆရာက ေမာ္ဒန္လို႔ ေလာေလာဆယ္ သတ္မွတ္ေနၾကတဲ့ စာအမ်ိဳးအစားေတြကို သိပ္စြဲလန္း ႏွစ္သက္ မိပံုမရဘူး။ "ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြ ခံစားလို႔ သိပ္မရဘူးဗ်" အဲဒီလို ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ "ေမာ္ဒန္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၾကည့္မိသေလာက္ တခ်ိဳကေတာ့ Mystery နဲ႔ ေရာေမႊထားတဲ့ ပံုျပင္ေတြလိုပဲဗ်ာ" တဲ့။

"ဂ်ဴးေရာ ဒီ၀တၳဳေတြအေပၚ ဘယ္လိုျမင္လဲ" လို႔ ကၽြန္မကို ေမးပါေသးတယ္။

ကၽြန္မက ကၽြန္မဖတ္ဖူး ႏွစ္သက္ဖူးတဲ့ ဂ်ာမန္ေခတ္သစ္ ၀တၳဳတိုေတြ၊ ျပင္သစ္ေခတ္သစ္ ၀တၳဳတိုေတြကို ႐ြတ္ျပမိၿပီး ကၽြန္မနားမလည္တဲ့ စာေတြအေၾကာင္းလည္း ဆရာ့ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ ဆရာကလည္း ဆရာဘာသာျပန္တဲ့ ဂ်ာမန္ ေခတ္၀တၳဳတိုေတြနဲ႔ ဂါဆီယာမားကြက္စ္ရဲ႔ ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မကို ႐ွင္းျပ ေျပာျပခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ သစၥာနီရဲ႔ ၀တၳဳတိုေတြအေၾကာင္း ဆရာ့ကို ကၽြန္မ စကားစၾကည့္ပါတယ္။ "ဆရာရယ္ ေမာ္ဒန္လို႔ သတ္မွတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မ နားလည္ၿပီး သိပ္ႀကိဳက္မိ ခံစားမိတဲ့ ၀တၳဳေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ ဥပမာ- သစၥာနီ ဆရာႀကိဳက္လား" လို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ ဆရာက သစၥာနီရဲ႔ ၀တၳဳေတြကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပံု မရဘူး။

"ဆရာ အဲဒီ၀တၳဳေတြက ဆရာေျပာတဲ့ လ်ွိဳ႕ ၀ွက္ဆန္းက်ယ္မႈနဲ႔ ေရာထားတဲ့ ပံုျပင္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႔ ရင္ထဲကို တကယ္ထိတဲ့ တကယ့္ ဘ၀ေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာေတြပါ" လို႔ သစၥာနီရဲ႔ "တိမ္ႏွင့္လူ" "ေလွကားႏွင့္လူ" "စာအုပ္ႏွင့္လူ" ၀တၳဳေတြကို ကၽြန္မ ေျပာျပမိတယ္။

"ဆရာ့ကို သစၥာနီရဲ႔ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ။ ဆရာအားတဲ့အခါ ဖတ္ၾကည့္ပါ" လို႔ေျပာေတာ့ "ေအးဗ် ေကာင္းသားပဲ" တဲ့။

ကၽြန္မက ပါးစပ္က ကတိဟာ အေကာင္အထည္ ေပၚမလာခဲ့ပါ။ အခု ဆရာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီမို႔ ကၽြန္မ ဆရာ့ကို ေပးရမယ့္ အေႂကြးတခု တင္သြားခဲ့ၿပီ။

ကၽြန္မ အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ "အျခားေသာ အရာအရာမ်ားႏွင့္ လူ" စာအုပ္ကို ဆရာ့ကို ေပးဖတ္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ဆရာ့ကို စာအုပ္ငွားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။

စာအုပ္လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္တာပါ။ ကၽြန္မဆီမွာ ႐ွိတဲ့ စာအုပ္က အဲဒီစာအုပ္ ထုတ္ေ၀သူ ကိုေက်ာ္သန္းက လက္ေဆာင္ေပးထားတာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဟိုလူငွား၊ ဒီလူငွားနဲ႔ စာအုပ္က ႏြမ္းေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ဆရာ့ကို ခပ္သစ္သစ္စာအုပ္တခု ေတြ႔မွ ၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးသင့္တယ္လို႔ စဥ္းစားမိၿပီး ၾကာသြားရတာပါ။

ကၽြန္မ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ စာအုပ္ကလည္း ႐ွားေနျပန္တယ္။ စာအုပ္တန္းသြားတိုင္း မေတြ႔ရဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား စာအုပ္တန္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အခုမွ သစၥာနီရဲ႔ စာအုပ္ကို ေတြ႔ျမင္မိမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႔ ေနာင္တေတြ အသစ္ျပန္ျဖစ္ၿပီး ေသာကေရာက္ရဦးမွာ ထင္ပါရဲ႔။

ေနာက္ထပ္ ေနာင္တတခု ရဖို႔ေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ သီသီကေလး လြဲသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဆရာ့ တိုက္တြန္းခ်က္တခုကို တႏွစ္နီးပါး ျငင္းပယ္တိမ္းေ႐ွာင္ လာခဲ့ရာက ေနာက္ဆံုး နာခံလိုက္တဲ့ အတြက္ ဒါဟာ တာ၀န္ေက်မႈတခုလို႔ ကၽြန္မေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ေသာ အမွတ္တရ အျဖစ္ေလးပါ။

လွည္းတန္းက ဆရာဦး၀င္းႏိုင္ရဲ႔ အဂၤလိပ္စာက်ဴ႐ွင္က လစဥ္ လကုန္ရက္ရဲ႔ တနဂၤေႏြညေနတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ အေသးစားေလးတခု က်င္းပေပးေလ့႐ွိပါတယ္။

အဲဒီ ေဟာေျပာပြဲေလးေတြရဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာတခုက ဒီလေျပာမယ့္ စာေရးဆရာကို အရင္လက ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာက စိတ္ႀကိဳက္ေ႐ြးခ်ယ္ေပးၿပီး ကိုယ္တိုင္ တာ၀န္ယူၿပီး ပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးေလ့႐ွိတဲ့ ထံုးစံေလးပါ။

ဆရာျမသန္းတင့္ ေဟာေျပာၿပီးသြားတဲ့အခါ ေနာက္လမွာ ေဟာမယ့္ စာေရးဆရာအျဖစ္ ဆရာက ကၽြန္မနာမည္ကို ေျပာျပအၾကံေပး ေ႐ြးခ်ယ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဆရာဦး၀င္းႏိုင္တို႔ ေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္လာတဲ့အခါ ဆရာျမသန္းတင့္ကိုယ္တိုင္ လိုက္လာၿပီး ကၽြန္မကို တိုက္တြန္းခဲ့တာပါ။ အဲဒါကို ကၽြန္မက အေၾကာက္အကန္ ျငင္းခဲ့မိတယ္။

ဟိုကိစၥ အေၾကာင္းျပ၊ ဟိုအေျခအေန ဒီအေျခအေနေတြ အေၾကာင္းျပနဲ႔ ဆရာကလည္း စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ တိုက္တြန္း။ ဆရာဦး၀င္းႏိုင္ကလည္း စိတ္႐ွည္႐ွည္ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေစာင့္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မ သေဘာတူလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေျပာပါမယ္လို႔ ကတိေပးတဲ့လမွာ တကယ္ မေျပာျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ၂ ရက္အလိုမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ ကပ္ၿပီး ဖ်က္လိုက္ရတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြလည္း စိတ္နည္းနည္း တိုလာပံုရတယ္။ ကၽြန္မကိုမွ မရရင္ မရမခ်င္း ေနာက္ထပ္ ေဟာေျပာပြဲမလုပ္ပဲ နားထားမယ္တဲ့။ စင္ေပၚျပန္တက္ဖို႔ ကၽြန္မ အဆင္သင့္ျဖစ္တဲ့အခါ ကၽြန္မရဲ႔ ေဟာေျပာပြဲနဲ႔ပဲ ျပန္ဖြင့္မယ္ဆိုၿပီး ဒီၾကားထဲမွာ က်ဴ႐ွင္မွာ ေဟာေျပာပြဲ မလုပ္ဘဲ ေပကပ္ေနခဲ့တယ္။

ဆရာျမကလည္း ကၽြန္မကို တြန္းအားေပး။ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မလည္း တြန္းအားေပးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးက်မွ ကၽြန္မေဟာေျပာေနက် ေခါင္းစဥ္ေတြ မဟုတ္တဲ့ ေနာက္ထပ္ေခါင္းစဥ္အသစ္၊ အေၾကာင္းအရာ အသစ္နဲ႔ ေျပာပါေတာ့မယ္လို႔ ဒုတိယ အႀကိမ္ေျမာက္ ကတိေပးလိုက္ရျပန္တယ္။

ပထမအခ်ိန္ ကတိေပးတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ဒုတိယ ကတိေပးတဲ့ အခ်ိန္ႏွစ္ခုၾကားက ကာလဟာ တႏွစ္နီးပါး (၁၁) လတိတိ ၾကာခဲ့တယ္။ ဆရာျမ စိတ္တို စိတ္ကုန္ သင့္ေလာက္ေအာင္ ၾကာခဲ့တဲ့ ကာလပါ။
အဲဒီေန႔က တကယ္ပဲ ေဟာေျပာျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မကသာ ပထမအႀကိမ္ ေဟာေျပာပြဲကို ႏွစ္ရက္နဲ႔ ကပ္ဖ်က္ခဲ့မိေပမယ့္ ဆရာျမသန္းတင့္ကေတာ့ ကတိဖ်က္လို႔ရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ မဖ်က္ဘဲ ကၽြန္မကို မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ တာ၀န္ဆက္ယူခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီရက္က ဆရာ့မွာ ေျခေထာက္ထိခိုက္သြားလို႔ ေက်ာက္ပတ္တီး စီးထားၿပီး အနားယူေနရတဲ့ ကာလပါ။ ဒီေျခေထာက္ကို အသံုးျပဳၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္သင့္ေသးတဲ့ ကာလပါ။

ဒါေပမယ့္ ပတ္တီးစီးလ်က္သား ေျခေထာက္နဲ႔ပဲ ကၽြန္မကို ေက်ာင္းသားပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ စင္ေပၚကို ဆရာတက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္ေတာ့မယ့္ ေန႔တခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႔ ငယ္စဥ္ဘ၀နဲ႔ ေက်ာင္းသူဘ၀ေတြ ကာလေတြဟာ ေငြေၾကးခ်ိဳ႔တဲ့မႈေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မတ္မတ္ရပ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြ လိုခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ခြန္အားသတၱိ မွ်ေ၀ေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ ေဂၚကီရဲ႔ ဘ၀တကၠသိုလ္ သံုးအုပ္တြဲ စာအုပ္ဟာ အေရးႀကီးဆံုး အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဆရာ့ကို ခဏခဏ ေျပာခဲ့မိေပမယ့္ အဲဒီေန႔က စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ကၽြန္မ မွတ္မွတ္ရရ ေက်းဇူးတင္စြာ ထည့္ေျပာၿပီး ဆရာ့ကို ဂါရ၀ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပည္သူေတြ အတြက္ေရာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေပေလာက အတြက္ေရာ ဆရာဟာ တာ၀န္ေက် တာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုၿပီး ေက်းဇူးျပဳခဲ့သူ တဦးပါလို႔ ကၽြန္မလို အသက္အ႐ြယ္၊ ကၽြန္မလို အဆင့္အတန္းမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာမွ ေျပာအပ္ပါရဲ႔လား ကၽြန္မ မသိပါ။

ဆရာ ကြယ္လြန္သြားလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လစ္ဟာသြားတဲ့ ဆံုး႐ႈးံမႈကြက္လပ္ႀကီးကို စာဖတ္သူတေယာက္ အေနနဲ႔ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းရတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ဟာ မဆံုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏွေျမာတမ္းတမိၾက ရပါလိမ့္မယ္။
တခုေတာ့ ေျဖမယ္ဆို ရင္ ေျဖသာစရာ ႐ွိပါတယ္။

လူ႔ဘ၀မွာ ေသျခင္းတရား (Mortality) နဲ႔အတူ မေသျခင္းတရား (In-mortality) အမ်ိဳးအစားတခုအျဖစ္ ႐ွိေနတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ မေသျခင္းတရားကို အရင္ဆုပ္ကိုင္ ပိုင္ဆိုင္မိေအာင္ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားၾကရတယ္။

တခ်ိဳ႔မွာေတာ့ အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့ စြန္ပယ္ထားခံရမႈေၾကာင့္ လူ ကိုယ္ခႏၶာႀကီး တကယ္မေသဆံုးခင္ မွာပဲ ေသေနခဲ့ၿပီ။ အဲဒီလိုပဲ လူကိုယ္ခႏၶာ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ နွစ္ရာေပါင္းမ်ားစြာ အသက္႐ွင္က်န္ရစ္ေနတဲ့ လူအမ်ိဳးအစားေတြလည္း သမိုင္းမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနပါတယ္။ သူတို႔ဟာ မေသျခင္းတရား (In-mortality) ကို ရ႐ွိသြားသူေတြလို႔ ကၽြန္မတို႔ အားက်ရတယ္။
ျမသန္းတင့္ ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ မေသျခင္းတရား (Inmortality) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်ဴး

{ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၅၉၊ ၁၉၉၈ ေမလမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္}

Typing Credit to Mayaonlinemagazine.blogspot.com