အားနာခဲ့ေၾကာင္း မေျပာလိုေသးပါ

-

အဆုတ္ ကင္ဆာ ျဖစ္ေနတ့ဲ စာေရးဆရာေမာင္၀ံသက  ဒီလ ၄ ရက္ေန႔မွာ ကင္ဆာကုထုံးျဖစ္တ့ဲ ကီမို ပထမအၾကိမ္ စသြင္းတယ္၊ သဘက္ခါ (ေအာက္တုိဘာ ၁၁) မွာ ေနာက္တခါ ထပ္သြင္းရမယ္ လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဆရာေမာင္၀ံသက အသက္ ၆၇ ႏွစ္ ရိွပါျပီ။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ေ၀ါျမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္အမွတ္ ၂ ကေန ေရြးေကာက္ခံရျပီးေနာက္ပုိင္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ ကာလၾကာရွည္ ထိန္းသိမ္းခံရခ့ဲရသူပါ။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ သူ ေထာင္ကျပန္လြတ္လာခ်ိန္မွာ အမ်ားအျပားထြက္ရိွေနတ့ဲ အပတ္စဥ္ထုတ္ဂ်ာနယ္မ်ားအတြက္ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခ့ဲပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရးဦးစားေပး ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယ္ဒီတာအျဖစ္လည္း တာ၀န္ယူေနပါတယ္။

ဆရာရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေန အေၾကာင္း ေရးသားထားတ့ဲ ေဆာင္းပါးကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။

ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ ယခုအပတ္ထုတ္မွာ ေဖာ္ျပဖို႕ စင္ကာပူက ေရးပို႕ခဲ့တဲ့ ေမာင္၀ံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ေဆာင္းပါး။

ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ စထြက္ခ်ိန္ ၂၀၁၀ ဇူလိုင္လကစလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ေကာ္လံကို ဖြင့္ၿပီး ေရးခဲ့တာ ပင္တိုင္က႑ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေလ်ာ္ညီစြာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္လြန္းေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုခ်ည္းပဲ ေရးခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ ယခုတစ္ပတ္ေတာ့ မေျပာခ်င္တဲ့ စကားကို ဒီက႑ကပဲ ေျပာရပါေတာ့

မယ္။ အျခား မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးအေျခအေနျဖစ္ပါတယ္။ ၃ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၂ ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Facebook လူမႈစာမ်က္နွာမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့လို႕ Facebook ပရိသတ္မ်ားကေတာ့ သိထားၾကပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ၿပီး အေျခအေန (ေမာင္၀ံသ)

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ

ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ဖို႕ စင္ကာပူကို စက္တင္ဘာ ၃၀ ရက္က ေရာက္ပါတယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၁နဲ႕ ၂ ႏွစ္ရက္ ေဆးစစ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ပါတယ္။

ေအာက္တိုဘာ ၃ မွာ အေျဖေတြရပါတယ္။ Mt Elizabeth ေဆးရုံက အဆုတ္ပါရဂူ ဆရာ၀န္ႀကီး Dr Philip Eng က အဆုတ္ ကင္ဆာလို႕ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။

သူ႕ဆီကေန Oncologist Dr Benjamin  ထံ လႊဲေပးလိုက္လို႕ ေဆြးေႏြးၿပီး ေအာက္တိုဘာ ၄ မွာ ကီမိုေဆးသြင္းကုသမႈျပဳလုပ္ပါမယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၁၁ မွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးထပ္သြင္းကုသခံၿပီး ေအာက္တိုဘာ လလယ္ထဲမွာ ရန္ကုန္ျပန္ပါမယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကီမို ေဆးသြင္းကုသမႈ ဆက္လုပ္ၿပီး ရက္ခ်ိန္းေစ့ရင္ စင္ကာပူ ျပန္ျပရပါမယ္။

အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ အစီရင္ခံႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကင္ဆာေရာဂါဆိုတာကေတာ့ မထင္ဘဲ အလစ္၀င္တိုက္တာကို ခံရတာမ်ိဳးပါပဲ။

ဆက္လက္ၿပီး ရွင္သန္ႏိုင္သမွ် ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲလို ဆင္ႏႊဲရေတာ့မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ေအာက္တိုဘာလလယ္ကေန ႏို၀င္ဘာ ၁၁ အထိ ခရီးထြက္ဖို႕ ရွိတာေၾကာင့္  ရန္ကုန္မွာမိမိသေဘာနဲ႕ မိမိ အေထြေထြစစ္ေဆးမႈ လုပ္ရာက ခုလို  စေတြ႕ခဲ့တာပါ။

တစ္နည္းေျပာရရင္ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရမွာပါ။ ခရီးထြက္ေနတုန္း တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ ပိုဆိုးမယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ခံေနတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ရဲ႕ facebook ေတြမွာ ေတြ႕မိေကာင္းေတြ႕မိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာ မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ဒီစာနဲ႕ အစီရင္ခံလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

 ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ဆက္ေနႏိုင္ဦးမယ္ဆိုတာကေတာ့ မိမိကုသိုလ္ကံနဲ႕ ေခတ္မီေဆး၀ါးမ်ားအေပၚမွာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မိမိကိုယ္မိမိ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္ခံႏိုင္မလဲဆိုတာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚတုန္႔ျပန္တဲ့ ေမတၱာဓာတ္ရယ္အေပၚ တည္ေပလိမ့္မယ္လို႕ ယုံၾကည္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကသူမ်ား၊ ၾကင္နာမႈ စာနာမႈအျပည့္နဲ႕ အားေပးစကားေရးသားေပးပို႕ၾကသူမ်ား၊ အစြမ္းထက္ ေဆးနည္းအခ်ိဳ႕ လမ္းညႊန္သူမ်ား၊ စင္ကာပူမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လာေရာက္ေတြ႕ဆုံ အားေပးၾကသူမ်ား၊ရန္ကုန္နဲ႕ စင္ကာပူသို႕  ဖုန္း အီးေမးးလ္တို႕ျဖင့္ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းၾကသူမ်ားကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။

အဆုတ္ကင္ဆာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျဖစ္ေနၿပီလို႕ အတည္ျပဳခံလိုက္ရၿပီးခ်ိန္မွာ အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႕ ကြယ္လြန္သြားၾကရွာတဲ့ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား ကိုေအာင္ျပည့္၊ ေမာင္၀ဏ္ဏတို႕ကို ေျပးသတိရလိုက္တယ္။ ေနာက္ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာေရာဂါနဲ႕ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကိုမိုးဟိန္းကို သတိရတယ္။ ေဆးလိပ္အလြန္အကၽြံေသာက္ခဲ့သူမ်ားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္တာ ၁၃ ႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ယခင္ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေဆးလိပ္စြဲေသာက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ကို ခံရတာပါပဲဗ်ာ။ တစ္ျခားအေၾကာင္းေတြ ရွိႏိုင္ေသးေပမယ့္ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္လို႕ပဲ အတည္ျပဳတယ္ဗ်ာ။

ေဆးလိပ္မျဖတ္ႏိုင္ၾကေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား စဥ္းစားၾကပါကုန္။

လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ကံတရားကိုလက္ခံၿပီး ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို ေ၀းႏိုင္သေလာက္ေ၀းေအာင္ ေရႊ႕ဆိုင္းႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနပါၿပီ။ ေဆး၀ါးကုသမႈ စရိတ္က ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ႀကီးမားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအေနနဲ႕ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားရဲ႕ အကူအညီမပါရင္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိပါလိမ့္မယ္။ သို႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယုံၾကည္မႈတစ္ခု ရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ တူေသာအက်ိဳးကို တစ္နည္းနည္းနဲ႕ေတာ့ ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္လို႕ယုံၾကည္မိျခင္းပါ။

 ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုရဲ႕ ေဒါင္းစာေပတိုက္ (ယခင္က ခြပ္ေဒါင္းစာေပ) ၃၅ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ ဘားလမ္း စီးတီးစတားဟိုတယ္မွာ ျပဳလုပ္ဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိကေတာ့ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေနၿပီး ေဆးဖိုး၀ါးခအခက္အခဲရွိေနသူ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲက အလိုအပ္ဆုံးသူ ၁၀ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကို တစ္သိန္းခြဲစီ၊ မႏၱေလးနဲ႕ ရန္ကုန္က စာေရးဆရာမ်ား က်န္းမာေရးအကူအညီေပးေရးအဖြဲ႕ကိုယ္စား ဦးေက်ာ္ရင္ျမင့္နဲ႕ ဦး၀င္းၿငိမ္းတို႕ကို က်ပ္ ၂သိန္းခြဲစီ လွဴဒါန္းဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရရင္အရွည္ႀကီးျဖစ္ေနမွာမို႕ လိုရင္းေျပာပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပြဲဟာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႕ရည္ရြယ္တာျဖစ္မယ္လို႕ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းက သက္ဆိုင္ရာကေန အခ်ိန္ကပ္ၿပီး ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒါင္းစာေပ ႏွစ္ပတ္လည္ ပြဲကို လာသူေတြလဲ ဒုကၡေတြျဖစ္၊ ေထာက္ပံ့ေငြလက္ခံဖို႕လာတဲ့ထဲက ကဗ်ာဆရာကိုနီဟိန္းဆိုရင္ ေလျဖတ္ေနလို႕ လူအထမ္းနဲ႕လာရတာ၊ ဟိုတယ္ကပြဲဖ်က္လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို အငွားကားနဲ႕ လိုက္လာရွာတယ္။ က်န္သူေတြကိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႕လိုက္ရပါတယ္။

 ယမန္ႏွစ္က စာနယ္ဇင္းအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ၿပီး ေဆးရုံတက္ရတယ္။ သူ႕ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လူခ်င္းမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒုကၡ ေရာက္ေနသူေတြကို ကူညီတတ္တယ္လို႕ သတင္းၾကားထားလို႕ဆိုၿပီး အိမ္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေငြေၾကးအခက္အခဲ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီလိုက္ၿပီး အျခားသူေတြဆီကလည္း အလွဴခံေပးမယ္လို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ Facebook ကေန သည္အေၾကာင္းကို အရင္းအတိုင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ပါတယ္။ Facebook မွာ တက္သြားၿပီး နာရီပိုင္းအတြင္း ပထမဆုံး က်ပ္ ၅၀၀၀၀ အလွဴရွင္အျဖစ္ ျပန္/ဆက္ ညႊန္ခ်ဳပ္ ဦးရဲထြဋ္ (ယခု ျပည္ေထာင္စု ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ဒု ၀န္ႀကီး) ဖုန္းဆက္ၿပီး ေန႕ခ်င္းပဲ ရန္ကုန္က သူ႕တပည့္တစ္ေယာက္ ေငြလာပို႕တယ္။ ေနာက္ ေန႕ခ်င္းညခ်င္းပဲ အလွဴရွင္အေတာ္မ်ားမ်ား ဆက္သြယ္လာၿပီး ေဆးရုံတက္ေနရတဲ့ လူနာ အယ္ဒီတာ မိသားစု အေတာ္ကေလး အေထာက္အကူ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်န္းက်န္းမာမာ ေဆးရုံက ျပန္ဆင္းလာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာကန္ေတာ့သြားပါတယ္။

 ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုကေတာ့ ယခုအခါ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက သိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ေဖာင္ေဒးရွင္းပါ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ား၊ သူတို႕ရဲ႕ မိသားစုမ်ား၊ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားထဲက က်န္းမာေရးနဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအခက္အခဲႀကံဳေနရသူမ်ားစြာထဲက အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနသူမ်ားကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းဖို႕ ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ေဖာင္ေဒးရွင္းအမည္နဲ႕ ထူေထာင္ပါရန္ ကၽြန္ေတာ္က စတင္အဆိုျပဳ၊ ဆရာ့ဆီက သေဘာတူညီခ်က္ရရွိတဲ့အခါ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္က ဘ႑ာထိန္းတစ္ဦးအျဖစ္တာ၀န္ယူေနပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ေထာက္ပံ့ေငြမ်ား ၃ ႀကိမ္တိုင္ ေပးအပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

 ယခု ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူမွာ ေခတ္မီက်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈခံယူ၊ ေဆး၀ါးကုသမႈ ခံယူေနခ်ိန္မွာ သတိအရဆုံးကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ လုံေလာက္တဲ့ ကုသမႈမရခဲ့ၾကရွာဘဲ က်ဆုံးသြားခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ရန္ႀကီးေအာင္ ကိုစိန္၀င္း (သုံးခြ)၊ မုံရြာဦးတင္ေရႊ၊ ဆရာေမာင္ေသာ္က၊ ခရမ္းကိုတင္ေမာင္၀င္း၊ ရန္ကုန္တိုင္း ဦးသိန္းတင္ (တင္သိန္းေမာင္)၊ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္းစသူေတြကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ရန္ႀကီးေအာင္ကိုစိန္၀င္းဆိုရင္ တြဲဘက္ေထာင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတင္ အသည္းေရာဂါနဲ႕ မရႈႏိုင္မကယ္ႏိုင္အခ်ိန္က်မွ ေဆးရုံပို႕တယ္။ ခရမ္းကိုတင္ေမာင္၀င္းက ေရၾကည္အိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတူေနရစဥ္ကတည္းက ေသြး၀မ္းေတြသြားေနၿပီ။ အင္းစိန္ေထာင္ေရာက္ေတာ့ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္းရယ္၊ ကိုတင္ေမာင္၀င္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ တစ္ခန္းတည္း ေနၾကရေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုတင္ေမာင္၀င္း မလႈပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေက်ာေတြ ေပါင္ေတြ တက္တက္နင္းေပးတယ္ ဒီလိုနဲ႕ သူအေၾကာေတြတက္ေနတာ သက္သာရာနည္းနည္းရသေပါ့။ သုံးေယာက္ေပါင္းက တစ္ေန႕နဲ႕ တစ္ညလုံး ထုတ္ထားတဲ့ ေခ်းခြက္ ေသးခြက္ ဂံဖလားေတြကို မနက္ေစာေစာ မိလႅာခ်ခ်ိန္မွာ ဦးေက်ာ္မင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္မွာ သြားသြန္ၾကရတယ္။ ေရမလုံေလာက္လို႕ ေသခ်ာမေဆးႏိုင္တဲ့ ဂံဖလားေတြ ျပန္သြင္းလာရတယ္။ ရက္အေတာ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လူခ်င္းခြဲ တစ္ေနရာစီ တစ္ခန္းစီထားတယ္။ ကိုတင္ေမာင္၀င္းကို တစ္ေန႕မနက္မွာ ထမ္းစင္ႀကီးနဲ႕ တင္ၿပီး ေထာင္ေဆးရုံပို႕တယ္။ မၾကာပါဘူး၊ ဆုံးသြားၿပီလို႕ သတင္းၾကားရပါတယ္။

 ဆရာေမာင္ေသာ္ကကို ၁၉၉၁ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးမွာ မွာ သူက ၂တိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္က ၃ တိုက္မွာ ရွိၾကစဥ္ ဆရာေရခ်ိဳးထြက္တာကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ရေသးတယ္။ ေန႕လယ္က်ေတာ့ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္လို႕ ေဆးရုံပို႕လိုက္ၿပီတဲ့။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ဆုံးသြားၿပီတဲ့။

၁၉၉၆ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပုဒ္မ ၁၀ (က)နဲ႕ ျပန္၀င္ရေတာ့ တြဲဘက္ေထာင္ ကၽြန္းတိုက္မွာ အတူေနတဲ့ထဲက ကိုတင္သိန္းေမာင္ အသည္းေရာဂါနဲ႕ အခ်ိန္လြန္မွ ေဆးရုံတင္လို႕ ဆုံးရွာတယ္။ ဗိသုကာ ဦးေက်ာ္မင္းလဲ ေဆးရုံတင္ၿပီး ကုလို႕မရတဲ့အေျခအေနေရာက္ေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးတယ္။ အျပင္မွာ ဆုံးသြားတယ္လို႕ ၾကားရပါတယ္။ ဦးေအး၀င္းက ႏွလုံးေရာဂါနဲ႕ အခ်ိန္မီ ေဆးရုံပို႕လို႕ အသက္ခ်မ္းသာရာရတယ္။ ဘႀကီးမိုး ဦးမိုးသူ ဆီးႀကိတ္ေရာဂါနဲ႕ ေဆးရုံပို႕ရတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ ေခါင္းမထူႏိုင္ေအာင္မူးေ၀ၿပီး သူ႕အခန္းထဲမွာ လဲေနတုန္း အေစာင့္ေတြရဲ႕ သေဟာက္သဟန္း အေျပာခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေရာက္သြားတယ္။ သူ႕အေျခအေန ဘယ္လိုမွန္းမသိလို႕ ခင္ဗ်ား မွာစရာရွိတာ မွာပါဗ်ာလို႕ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ အဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္း သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္ရြတ္ျပေနတဲ့ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ သူ႕မွာတမ္း ကဗ်ာထဲက

 စာသားေလးတစ္ခုကို မ်က္လုံးေတြ မဖြင့္ႏိုင္တဲ့ၾကားကအားယူၿပီး သူက ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

သူရြတ္ျပတာက " အားနာခဲ့ေၾကာင္းေျပာပါေလ" တဲ့။ သူ႕မွာတမ္းကဗ်ာထဲက အဲဒီအပိုဒ္က ဒီလိုပါ။ " အေမာင္ ေျပာက္က်ား၊ တိုင္းျပည္အားလွ်င္ ဘာမ်ား မွာခဲ့လိုသနည္း။ ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ သြားရပါေရြ႕ အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ" ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဆီးႀကိတ္ျဖစ္ၿပီး ေဆးရုံေရာက္၊ ဗာတိုင္းဂိုး ေခါင္းမူးၿပီးေဆးရုံေရာက္၊ ကံေကာင္းလို႕ မေသဘဲ အသက္ရွင္ခဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ မ်က္စိေအာက္တြင္ ေဆး၀ါးမကုသႏိုင္ဘဲ အေသခံခဲ့ရသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဦးေမာင္ကိုလို ေသရသူေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။

 ကၽြန္ေတာ္ ယခုတစ္ဖန္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရျပန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ ရွင္သန္ႏိုင္သေရြ႕ ဆက္လက္ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားဖို႕ သႏ္နိတ္ဌာန္ခ်ထားပါၿပီ။ သြားေလသူ သူငယ္ခ်င္း သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကိုမိုးဟိန္းရဲ႕ စံနမူနာကိုယူၿပီး တရားဓမၼအလုပ္ေတြကိုလည္း ျပန္လုပ္ေနပါၿပီ။ ေန႕စဥ္တရားမွတ္တဲ့အေလ့အက်င့္လုပ္ထားပါတယ္။

အနည္းဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ့တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားေသာ စာနယ္ဇင္းပညာျဖင့္ သည့္ထက္မက အလုပ္အေကၽြးျပဳခ်င္ပါေသးတယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္ျဖင့္ " ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလတ္တြင္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ သြားရပါေရြ႕ အားနာခဲ့ေၾကာင္း"ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဖို႕မလိုေတာ့ဘဲ မိမိတာ၀န္အားလုံးေက်ပြန္ခဲ့ၿပီ

လို႕ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ကာ  ေက်ေက်နပ္နပ္ ထြက္ခြာႏိုင္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ယခုတစ္ပတ္ စာရွည္သြားတဲ့အတြက္ ေနာက္မွ ဆက္ပါဦးမယ္။

 ၀၇၊ ၁၀၊ ၂၀၁၂
maungwuntha@gmail.com
 

ဧရာ၀တီ Facebook / Twittert

-